woensdag, december 31, 2008

Op nen dag...



Wat er met die jongen aan de hand is weet ik niet, maar hij blijft schrijven! Afgelopen maandag schreef hij in z'n collum, dat ze onder leiding van ene Femke een stalen band, een z.g. halo om zijn hoofd aan het zetten waren. Een pijnlijke zaak, schroeven in z'n schedel, dat soort dingen.
Vandaag, Martin Bril ligt nog steeds in het ziekenhuis, schreef hij een stukje over Troost. Een lieve mantelzorger komt bij hem langs met de ochtendbladen, en leest hem 'De zin van' voor, een rubriek uit Trouw waar bekende Nederlanders hun motto, leefregel of ultiem inspirerende zin mogen kiezen en toelichten. Deze keer was de beurt aan Youp van 't Hek. Zijn nogal dramatische zin luidde: 'Leef je leven als je allerlaatste uur.'

Youp, die zichzelf altijd erg serieus neemt en behoorlijk moraliserend uit de hoek kan komen, heeft het moeilijk met de grote dingen in het leven! Maar de humor houdt hem staande en sleept hem er door heen. De lieve mantelzorger, juffrouw Gerritsen, ook een humoristisch typetje, vind het allemaal maar gezeur. Ze krijgt de slappe lach van figuren die zichzelf altijd maar te serieus nemen, en in het bijzonder van Youp, met z'n 'Troost', lees ik tussen de regels door. Mensen denken vaak dat ze heel wat zijn, zei ze ook nog, maar we zijn echt niet veel, om maar niet te zeggen niets.

Ik ken juffrouw Gerritsen niet, maar ik vind haar nu al sympathiek! Waarom weet ik niet, maar er schoot me door die uitlatingen van haar een gedicht van Willem Wilmink te binnen. Ik heb het opgezocht, het is een prachtig gedicht uit 1992 dat me altijd weer ontroerd en me steevast in een nogal melancholische stemming brengt. Het is in het Twents geschreven, Enschedees stadsplat zoals de in 2003 overleden Wilmink het zelf noemde, ik citeer:

Op nen dag

Op nen dag dreenk iej gin Grolsch meer...
loop iej nich meer deur de stad
Al oew wille en al oew hartzeer
he'j dan had.

Wichter, laandskopn en steedn
alns wa'j machtig mooi hebt vundn,
tookomstplann en verleedn
goat te grundn.

n Een wil zich nich overgeevn
en mut liedn tot e rust,
n aander means passeert zien leavn
onbewust.

Loa'w der nog meer eenn nemn,
gun oe nog wat zit in t gat:
veur iej t weet kö'j niks meer hebn...
dan he'j t had.

dinsdag, december 30, 2008

Vuurwerk ?



Als ik de berichtgeving over vuurwerk tijdens de jaarwisseling goed begrijp, krijgen we andere tijden. In de toekomst zal het afsteken door professionals moeten gebeuren. En zal het niet meer zoals tot op heden altijd is geweest, door jan en alleman kunnen worden gekocht en afgestoken!

Politie en hulpverleningsdiensten houden hun hart vast voor het ook nu weer verwachtte wangedrag van vuurwerkvandalen, veelal autochtone mannen tussen de 18 en 30 jaar, las ik in de Volkskrant. Ging er de vorige jaarwisseling al voor ruim 60 miljoen euro aan vuurwerk de lucht in, dit jaar zo las ik ergens, wordt er naar schatting zeker voor een slordige 65 miljoen euro aan vuurwerk het zwerk in geblazen. Hoezo creditcrisis? Nou ja, laten we eerst maar afwachten hoe het uitpakt!
Alleen al door vuurwerk was er vorig jaar voor bijna een 1 miljard euro schade. Er gingen 22 scholen in vlammen op, tientallen brandweerlieden, ambulancemedewerkers en politieagenten werden gemolesteerd, en er werden op grote schaal vernielingen aangericht. Het was een ware horrornacht!

De verwachtte teloorgang van de vuurwerkfolklore tijdens de jaarwisseling hebben we dus aan ons zelf te danken. Excessen zijn er altijd wel geweest, maar bij mijn weten nooit zo extreem als vorig jaar. Dat was van een totaal andere orde, dat was oorlog en dat kan en mag natuurlijk niet nog eens gebeuren!

Als jongen van een jaar of 10, 12 knalde ik met mijn vriendjes de hele kerstvakantie door, met een stukje carbid dat we bij de dorpssmid haalden. Het koffiestroopbusje van Buisman gaf doorgaans niet van die dreunen die je nu vaak hoord, maar we hadden er erg veel plezier in. En als het dan echt middernacht was op oudejaarsavond, toverde mijn vader een handje vol rotjes voor de dag, en soms een vuurpijl. Vreugdevuurwerk!
Zelf koop ik al jaren geen vuurwerk meer, niet dat ik er ooit veel centen aan uitgegeven heb, maar toch. Wel gaat er bijna elk jaar wat veiligheidsvuurwerk van de 'Swing' in rook op. Handstakellichten, drijvende rooksignalen en parachute vuurpijlen. Je moet toch weten als de nood ooit eens aan de man komt, hoe je met die dingen om moet gaan. Bovendien is en blijft het leuk werk, en al helemaal als je dat samen met je kleinkinderen doet!

zondag, december 28, 2008

Winterfeest



Dit jaar maar eens een keer geen Wintercircus in een grote tent in Apeldoorn, maar een Winterfeest in het kapelletje van Kasteel de Haar in Haarzuilens. Met nummers als 'De dansende sneeuwpop', 'Spek en Drop en Rok en Rol' en 'Opzij', wist de kinderpopgroep 'De Voetzoekers' uit Amsterdam de stemming er bij de kleintjes goed in te krijgen. Ook al vonden onze eigen kleinkinderen het repertoire een beetje kinderachtig, na afloop verzekerden ze ons in alle toonaarden dat ze wel hadden genoten. In iedergeval waren we allemaal weer een beetje bijgekomen, van de ijskoude (kinder)rondleiding door Kasteel de Haar, die we vlak voor het winterfeestje hadden gehad.



De oudste bekende vermelding van het "Huys Ter Haer" dateert uit 1391. Door het huwelijk van Yosina van de Haar met Dirk van Zuylen kwam in 1449 het huis in het bezit van het geslacht Van Zuylen. Het kasteel is in de loop der tijd vaak veroverd en verwoest, maar werd steeds weer opgebouwd.
In 1890 erfden nazaat Etienne Baron van Zuylen van Nijevelt van de Haar het inmiddels tot een ruïne vervallen kasteel. Met behulp van bouwmeester Pierre Cuypers en het fortuin van zijn vrouw Hélène de Rothschild, werd in die tijd het kasteel in neogotische stijl gerestaureerd en voorzien van elektriciteit, stromend water en stoomverwarming.
Momenteel wordt het kasteel weer gerestaureerd en van een nieuwe fundering voorzien. (Pierre Cuypers had in zijn tijd de extra opbouwen op de bestaande fundering uitgevoerd, met als gevolg verzakkingen en gigantische scheurvorming in de loop der jaren door het hele gebouw heen) Het gehele gebouw wordt nu onderhanden genomen, zodat het monument voor de toekomst gespaard blijft. Verwacht wordt dat de restauratie eind 2010 afgerond zal zijn.

Na afloop van het Winterfeestje zijn we naar Lage Vuursche gereden, en hebben daar in restaurant 'Het Vuursche Bos' heerlijke pannekoeken gegeten en ijs toe, want we hadden het nog niet koud genoeg gehad. Zeker weten doe ik het niet, maar ik heb wel het sterke vermoeden dat de kleinkinderen dit het hoogtepunt van de dag vonden.

woensdag, december 24, 2008

FémininMasculin



Onlangs las ik in een artikel van Volkskrantredacteur Malou van Hintum een reactie op de briefwisselingen in de Volkskrant van schrijfster Naema Tahir en rechtsfilosoof Andreas Kinneging. Ze betoogden daarin dat mannen en vrouwen fundamenteel van elkaar verschillen, verschillen die zijn verankerd in hun biologie, een begrip dat ze beiden zeer statisch handteren. Het negeren van de verschillen heeft voor veel frustraties gezorgd, zowel binnen feministische kringen als daarbuiten. Het moet dus anders, emancipatiebeleid moet gebaseerd zijn op de verschillen tussen mannen en vrouwen. Mannetje Kinneging gaat zover dat hij vindt, dat in het 'nieuwe feminisme' vrouwen op de eerste plaats thuishoren in hun gezin!

Zonder te beweren dat mensen in alle opzichten maakbaar zijn, aldus van Hintum, gaan de beide briefschrijvers met hun statische gedachtengang aangaande de biologische verschillen wel voorbij aan allerlei onderzoeken, waaruit allesbehalve blijkt dat de biologische verschillen statisch zijn. Verschillen zijn er natuurlijk, maar door daar een etiket op te plakken, creëer je wel twee nooit bestaande archetypen, en dat kan niet de bedoeling zijn, dan ben je volgens van Hintum weer terug bij af. Verschil erkennen in het 'nieuwe feminisme' betekent volgens van Hintum, diversiteit aanmoedigen, en mannen en vrouwen faciliteren om te kunnen kiezen.

Dat met name de vrouwen niet op de eerste plaats thuishoren in hun gezin, is een conclusie die ook viel op te maken uit de reportage 'Vrouwelijk tegenwicht' in de Volkskrantbijlage 'Kredietcrisis Zegen of vloek' van Elsbeth Stoker en Carlijne Vos , prachtig geïllustreerd door Yvonne Kroese (zie ook collage).
Ze spreken in hun reportage de hoop uit, dat Wouter Bos in zijn bijdragen tot oplossingen van de financiële ellende, nu eens een keer verder kijkt dan het 'Old Boys Network'. Een recycling van bekende mannen ten koste van de capabele vrouwen, waarvan er ook genoeg zijn, zou wel eens een grote vergissing kunnen zijn. Hebben al die hijgerige top-bonus mannetjes immers niet voor een belangrijk deel bijgedragen aan de huidige problemen in de financiële sector? In dit opzicht lijkt mij zijn keuze voor oud-minister van Financiën Gerrit Zalm, om als bestuursvoorzitter ABN Amro/Fortis opnieuw op te tuigen een gemiste kans. Al ben ik ook weer niet van mening dat hij de verkeerde man is voor deze klus, maar toch!

Ik kan mij wel vinden in de gedachtengang van beide dames, dat de misère van de kredietcrisis voor vrouwen mogelijk uitgelezen kansen creëert, om het gewraakte glazen plafond nou eens voorgoed aan diggelen te slaan!

zondag, december 21, 2008

fiësta de la nonpensionado



Deze beeldimpressie van een enerverend weekend, maakt wat mij betreft een prozaïsche completering voor een keer totaal overbodig.

woensdag, december 17, 2008

Advent met Vol Luid



Woensdagavondvieringen tijdens Advent noemen ze de drie avonden in december. Een moment van ongeveer een half uur in de Katholieke Kerk van Putten, waarin je je kan bezinnen en voorbereiden op het komende Kerstfeest. Vieringen die zich kenmerken door samen te zingen, muziek te maken of gewoon stil te zijn. Ik kom nooit in een kerk, dus ook tijdens de kerst niet, maar vanavond was ik opeens wel van de partij. Klein Koor Vol Luid waar J op zit, was uitgenodigd om de liturgie voor deze avond mede vorm te geven, en dat wilde ik toch wel graag meemaken!

Er werden kaarsjes ontstoken door kinderen, waarna ze op de wijs van 'Er is een roos ontloken' zongen: De derde kaars mag branden. Het kerstfeest komt nabij. Het licht in onze handen, bedoeld voor jou en mij. De warmte van een kind, een stal van mensenliefde, 'tIs God die ons bemint. Er was een welkoms woord, er werden mooie gedachten uitgesproken, er was een kort gebed en er werd door de bezoekers nog meer gezongen.

Vol Luid zong Ave Maria en het lied Maria durch ein Dornwald ging. Verder werd er volgens mij zo ongeveer door iedereen behalve ik, hardop een geloofsbelijdenis uitgesproken met de tekst: Wij zijn toch één? Wij kennen ook hoop en verlangen? Wij zijn toch sámen op weg met een belofte? Proberen wij te leven van dat geheim? Daarom zeggen wij samen: Ik geloof in God. Jezus is mijn Heer. Mijn Kracht is zijn Geest. Mijn belofte is zijn Rijk. Mijn thuis zijn Kerk. Zo zal het zijn. Amen.



Het is allemaal nogal wat. Toch vond ik het niet vervelend om er bij te zijn, even kreeg ik zelfs heimwee naar vroeger. Maar de ratio in mij zette me al snel weer met beide benen op de grond. Het was de devote saamhorigheid die mij even ontroerde in dit kleine intieme kerkje, samen geloven in een religie. Maar geloven in een religie die al heel lang niet meer de mijne is, en nooit geweest is ook kan ik achteraf wel zeggen.
Maar dat terzijde, blijft toch over een moment van saamhorigheid in wat dan ook, verbazing, verstilling en bezinning of misschien geloof in elkaar, het goede in de mens, los van elke religie. Wie kan het zeggen, ieder heeft zijn eigen gedachten. Van mij mag iedereen geloven wat ie wil, als je anderen er maar niet mee tot last bent!

maandag, december 15, 2008

red copper wedding



Als tenorsaxofonist speelde ik ooit in de 'Copper Weddingband'. Een gelegenheidsbandje dat in het leven geroepen was voor het koperen huwelijksfeestje van onze vrienden H en M. Het feestje speelde zich af op een boot op het IJ in Amsterdam, en de bruid en bruidegom zaten zelf ook in de band. 'Mocking bird hill' was onze favoriete song, en het verdere repertoire was ook al vrij melig, bewust overigens. Muzikaal stelden we niet veel voor, daar hadden we tekort voor geoefend met z'n allen, maar we hebben wel veel gelachen die avond.

Gisteravond hadden we een 'Copper Wedding Diner' met S en W, zomaar ineens, intiem en gezellig. Dat was heel andere koek, niks geen voorbereidingen en zenuwachtigheden voor een optreden of wat dan ook, gewoon een telefoontje van kunnen jullie vanavond? 's Morgens wisten we nog van niets, en aan het eind van de middag zaten we in een leuke tent gezellig te kletsen en te smikkelen. Een leuke verrassing, daar hou ik wel van!

zaterdag, december 13, 2008

Carolinensiel



De museumhaven van Carolinensiel ligt aan het riviertje de Harle, die bij Harlesiel een paar kilometer verderop, tegenover het eiland Wangerooge, uitmondt in de Waddenzee. In het midden van het pittoreske haventje een grote kerstboom op een drijvend vlot, en aan de kaden diverse platbodems en de Concordia II, een grappig klein raderbootje voor rondvaarten hier in het toeristenseizoen. Naast de ZL9, volgens mij een tweemast tjalk, lag de 'Poolster' afgemeerd, en daar kwamen we voor. De 'Poolster' zeilnummer 157 VB, en sinds kort eigendom van de familie S, is een naar een ontwerp van de Boer, in 1984 in Lemmer door de gebroeders Hummel gebouwde Lemsteraak van elf en een halve meter lang.

Aanvankelijk zouden we met z'n drieën, de nieuwe eigenaars en ik, direct na de sleuteloverdracht de 'Poolster' dit weekend naar Nederland varen. Maar bij nader inzien veranderde dit plan de afgelopen week. Er zijn nu twee opties t.w. a) wachten voor het tochtje over de duitse wadden op iets standvastiger weer, maar hoe lang kan dat in dit jaargetij nog wel duren of b) daar op korte termijn het water uit, de mast eraf en het geheel op een dieplader naar Nederland vervoeren. Stiekem hoop ik een beetje dat ze bij het eerste plan blijven, ik heb wel zin in een tochtje over de wantijen. Maar ik kan mij natuurlijk ook alleszins voorstellen dat de familie S de 'Poolster' zo snel mogelijk thuis wil hebben.

Hoe dan ook, ik wacht wel af. Voorlopig heb ik, terwijl de nieuwe en oude eigenaar bezig waren met wat formaliteiten, het schip eens goed kunnen bekijken. Het is een prachtig gebouwde aak, vakwerk, je zou niet zeggen dat de 'Poolster' al bijna 25 jaar oud is. Het enige wat moet gebeuren is wat lakwerk, maar dat zal ongetwijfeld gedaan zijn voor het nieuwe seizoen weer begint.
Op het internet vond ik tot m'n verrassing prachtige foto's van de 'Poolster' onder vol tuig, strijdend om een gunstig eindresultaat in de Friese Hoek race.
Ik kan nu al met plezier uitzien naar de wedstrijd ergens op het IJsselmeer of waar dan ook, die de komende zomer bij leven en welzijn zeker een keer zal ontbranden tussen de 'Poolster' en de 'Swing'.

woensdag, december 03, 2008

Sydney Opera House



Ik las in de krant dat Jorn Utzon, de Deense architect van het wereldberoemde Sydney Opera House, op 90-jarige leeftijd in zijn woonplaats Aalborg is overleden.
Het sculpturale opera gebouw, dat in de eerste oogopslag op een vloot zeilboten lijkt, intrigeert mij al sinds de beginjaren zestig toen ik als broekie in het vak nog maar net op een architectenbureau werkte. Utzon was destijds al een tijdje met het plan bezig, maar voor mij was het toen de eerste keer dat ik het, naar ik meen in het vakblad L'Architecture d'Anjourdhui gepubliceerd zag. Het wereldberoemd geworden beeldmerk van Australië, is het resultaat van een in 1957 door Utzon gewonnen internationale ontwerpwedstrijd. De bijzondere blikvanger in de haven van Sydney die in 1973 officieel werd geopend door Koningin Elizabeth II, is vorig jaar door Unesco op de werelderfgoed lijst geplaatst. Momenteel zo las ik, wordt het 35 jarige bouwwerk voor ongeveer 700 miljoen amerikaanse dollars gerenoveerd en aan de hedendaagse eisen aangepast.

De grote witte dakschalen die op opbollende zeilen lijken, overkoepelen twee grote amfitheaters. De spitsboogachtige dakschalen die verschillend van hoogte zijn, de hoogste is ca. 55 meter, zijn overlappend boven de twee amfitheaters gepositioneerd.
Het ontwerp van Utzon was helder, de uitvoering die door o.a. de moeilijkheidsgraad destijds duurde van 1958 tot 1973, liet echter veel te wensen over. Door technische problemen en de enorme overschrijding van de bouwkosten, mocht Utzon zich op laatst niet meer met de bouw bemoeien. Hij verliet Australië in 1966 om er nooit meer terug te keren. Het gebouw heeft hij nooit anders dan op foto's afgezien!

Toch is Utzon nog op 82 jarige leeftijd vanuit Denemarken als supervisor betrokken bij de renovatieplannen, en kan hij zo de ontwerpaanpak van zijn zoon en opvolger Jan en het architectenbureau Denton Corker Marshall beïnvloeden. Kennelijk toch een vorm van rehabilitatie. Maar nu hij dood is, zal hij ook deze keer het resultaat van zijn inbreng op de renovatieplannen niet in natura kunnen beleven.

maandag, december 01, 2008

ad corpus



Het was alles bij elkaar een druk dagje zaterdag. Eerst huisje gekeken in Leidschendam, toen in Oegstgeest eindelijk een keer museum Corpus bezocht (twee eerdere pogingen om daar binnen te komen waren door stommiteiten van onze kant mislukt, maar driemaal is scheepsrecht zullen we maar zeggen), daarna een hapje in restaurant 'In den Doofpot' aan de Turfmarkt in Leiden, en toen nog naar het verjaardagsfeestje van J en I aan de Bosuilstraat aldaar. Toen we eindelijk thuis waren was het al weer zondag geworden.

Onze eerste poging om museum Corpus aan de A44 in Oegstgeest binnen te komen, was op 19 maart j.l., vijf dagen na de officiële opening door koningin Beatrix. Maar helaas bleek het museum toen voor het gewone publiek nog gesloten. Met excuses voor de foute berichtgeving in deze van de landelijke pers. Ook de tweede poging die we in gezelschap van ma V ondernamen op 3 juni j.l. mislukte. We hadden niet gereserveerd, wat wel had gemoeten. Je wordt namelijk in groepjes ingedeeld en rond geleid en de capaciteit kent zijn grenzen, helaas voor ons zaten ze vol, dus volgende keer beter! Die volgende keer was dus j.l. zaterdag, en nu ging alles goed, maar gezien onze tijdige reservering deze keer hadden we uiteraard ook niet anders verwacht!

Je maakt in het zeven verdiepingen tellende gebouw, dat is gebouwd naar een idee van zakenman Henri Remmers en ongeveer twintig miljoen euro heeft gekost, een wandeling door het menselijk lichaam. Via knie, waar de wandeling begint, kom je onderweg de baarmoeder tegen, met een koptelefoon en 3D bril op lijkt het even alsof je zelf nog in het geboortekanaal zit. Via de ingewanden en alle organen kom je in het hoofd aan, en wandel je middels mond, neus, oog en oor na een tour van een klein uurtje uiteindelijk de hersenpan binnen. Door een zijdeur verlaat je het menselijk lichaam daar, en kun je weer doen wat je wilt. Je kunt in het museumdeel buiten het lichaam al wandelend naar beneden, interactief deel nemen aan allerlei testjes en educatieve attracties, of je neemt de snelste weg via trap of lift weer naar de beganegrond terug.

Een wandeling door het menselijk lichaam, een boeiende excursie was het!

zondag, november 23, 2008

Sophisticated



'Purper' in CC Stroud in Putten, dat is een beetje sophisticated in het kwadraat. De optredens van de al sinds 1980 bestaande cabaretgroep 'Purper', hebben volgens mij in dit opzicht bij de meeste mensen nimmer een misverstand opgeroepen. Maar ik vond het verrassend te horen, dat ook een gelegenheid als het 'Cultureel Centrum Stroud' in Putten de poort voor dit mondaine cabaretgezelschap had geopend.

Samen met onze vrienden R en H hadden we een theaterarrangement gereserveerd, d.w.z. eerst een welkomstdrankje en een diner in het restaurant van het Parkhotel in Putten, en dan naar de voorstelling in het CCS. Mede door het genoten aperitief, het welkomstdrankje en de rode wijn, zaten we rond acht uur goed gemutst klaar in de afgeladen grote zaal van het CCS. Allemaal in blijde afwachting van de voorstelling 'PURPER sinds 1980' door cabaretgroep Purper.

Al sinds de oprichting in 1980 bestaat de cabaretgroep uit een wisselend gezelschap. Momenteel bestaat de bezetting uit muzikant Marco Braam (1971), cabaretier Erik Brey (1956, één van de oprichters) Frans Mulder (1953, ook al sinds 1985 bij de groep), zangeres, muzikant, actrice en danseres Gerrie van der Klei (1945, gast-vedette) en Rop Verheijen (1974, zang en toneel). Een sophisticated gezelschap volgens de recensies, die ook weer evenals voorgaande samenstellingen garant staat voor zinnig amusement en close harmony. Een typering waar ik me wel in kan vinden, behalve diverse keren op TV heb ik Purper ook al eens een keer eerder live gezien, een jaar of achtien geleden in de 'Tamboer' in Hoogeveen met het theaterprogramma 'Opus 8'.

Purper kwam deze keer op in traditioneel rokkostuum, en met een vette knipoog naar de waan van de dag, werd er ook nu weer gegoocheld met mooie zinnetjes en meerstemmige samenzang. Muzikale, hilarische en humoristische hoogstandjes, maar ook soms tot tranen toe ontroerend. Vooral het stuk van Frans Mulder waarin hij zittend aan het sterfbed van zijn demente moeder afscheid van haar neemt, vond ik van grote klasse! En natuurlijk vond ik niet alles even goed, sommige stukjes waren hier en daar ook wel eens een beetje flauw, maar dat mocht in het geheel nauwelijks naam hebben. Ik vond het weer een prachtige voorstelling, en uit het ovationele applaus dat 'Purper' na afloop ten deel viel, kon je wel opmaken dat de meeste bezoekers er zo over dachten.

vrijdag, november 21, 2008

muzeeum



Het stormt buiten en het is koud, maar ik zit lekker binnen dus last heb ik er niet van. Maar voor de loodsen die nu hun werk moeten doen op de Westerschelde of in welk zeegat dan ook, is dat wel even wat anders. Die moeten ook bij storm maar zien dat ze gezond en heelhuids aan boord komen van die varende flatgebouwen. Dat is absoluut geen sinecuur, ook al zit je bij zo'n grote jongen aan lijzijde natuurlijk behoorlijk in de luwte.
Deze gedachtenspinsels gingen ook even door m'n hoofd toen we afgelopen maandag zaten te lunchen in Brasserie Evertsen op het De Ruyterplein nabij jachthaven Michiel de Ruyter in Vlissingen. Van daaruit hadden we een aardig uitzicht op de Westerschelde en de loodshaven. Zo konden we goed zien hoe die gasten met hun snelle bootjes, bij het overigens vrij rustige weer van toen, onder het toeziend oog van Michiel de Ruyter op z'n sokkel de haven in en uit stoven. Mooi baantje, het lijkt mij wel wat!



Het nabij gelegen 'muZeeum' het zeeuws maritiem museum aan de Nieuwen Dijk, hebben we ook nog bezocht. Door tijdgebrek zijn we er een beetje te snel door heen gegaan, maar we komen vast een keer terug om het beter te bekijken. De grafische vormgeving van het toegangsbewijs is mooi gedaan vind ik, de letters 'mu zee wn' in de branding. Het museum vertelt ons over de zee en de brandinggolf doet de laatste lettergreep um omslaan.

Op de terugweg hebben we nog een wandelingetje gemaakt en thee gedronken in Magasin-Grandcafé 'd'Ouwe Werf' in het ons geliefde, en nu zo heerlijk verstilde stadje Veere. Middels de zeelandroute, over de stormvloedkering in de Oosterschelde enz. en Rotterdam zijn we terug gereden naar huis. Onderweg, ergens in Zeeland nog, werden we denk ik op de foto gezet, we zagen in ieder geval een lichtflits. Ik mag er toch wel vanuit gaan, dat ze ons ter herinnering aan deze mooie dag, de foto zullen toesturen!

woensdag, november 12, 2008

The Solent



Synopsis.

Misschien komt het door mijn stukje over de Noordzee van begin november, maar ik moet ineens denken aan een pittige zeiltocht naar 'The Solent' die we eens met z'n tweetjes hebben gemaakt, nu alweer bijna twintig jaar geleden.
De 'Aurora' de naam van het zeiljachtje dat we toen hadden, een Jaguar 25', was eigenlijk een beetje aan de kleine kant voor dit zeilgebied. Aan de andere kant, als je ziet waar veel Engelse zeilers de plas mee oversteken, was het ook wel weer groot genoeg!
De heenreis naar Cowes op Isle of Wight, het hart van The Solent zal ik maar zeggen, ging via IJmuiden, Scheveningen, Stellendam, Blankenberge, Nieuwpoort, Dover en Brighton. En vanaf Cowes op Isle of Wight zijn we met het tij mee ook nog over de River Medina naar Newport gevaren. De terugreis ging via Portsmouth, Brighton en Dover rechtstreeks naar IJmuiden, d.w.z. via de lichtschepen S- en E. Goodwin en Noord Hinder, er zorgvuldig voor wakend buiten het drukke vaarwater van de grote jongens te blijven, al komt natuurlijk toch een keer het moment dat je de Deep Water Route weer zal moeten kruizen.

De heenreis.

Tijdens de tocht van de Sixhaven in Amsterdam via IJmuiden naar Scheveningen ca. 45 mijl, waren C en B te gast aan boord. De andere dag weken we even af van de route, we wilden naar Stellendam, een tochtje van ca. 23 mijl, om mijn ouders in Burgh-Haamstede te verrassen met een bezoekje. Van Stellendam ging het de dag daarop naar Blankenberge ca. 51 mijl, vervolgens naar Nieuwpoort een tochtje van ca. 29 mijl. En weer een dag later laveerden we tussen de zandbanken voor de kust via de smalle 'Pas van Zuydcoote' richting Duinkerken en Calais, alwaar we de drukke Deep Water Route haaks overstaken naar Dover, en na ca. 58 mijl te hebben gevaren die dag afmeerden in de Wellington Dock achter de sluis. Het uitgangspunt van onze zeiltocht langs de mooie Engelse zuidkust!

Na een paar dagen gingen ook hier de trossen weer los, en wel 's morgens om 03.30 uur! Het vroege uur had alles te maken met het tij, alleen rond hoogwater konden we door de sluis, dus nu of over 12 uur pas weer. We wilden Brighton, ca. 65 mijl ten westen van hier, en met ons bootje zeker 12 uur varen, bij daglicht aanlopen, dus een later tijdstip was voor ons geen optie. Maar het was prachtig, de opkomende zon zette de witte krijtrotsen in een gouden gloed, heel bijzondere sfeer. Het was zo goed als windstil dus moest de motor het grootste deel van de tocht het werk doen, dat was een beetje jammer want zeilen is leuker. Maar goed, rond 17.00 uur lagen we dan toch in Brighton Marina afgemeerd, we hadden er ruim 13 uur over gedaan.

Tijdens ons dagje Brighton hebben we de stad eens goed bekeken, de schitterende promenade, de pier en het Royal Paviljoen, het oosters aandoende paleis, herinnering aan hun Indiase kolonie. De tocht van Brighton naar Cowes de andere dag, verliep zeer rustig, weinig of geen wind. Bij Selsey Bill konden we door de Looe Chan, een smalle geul door de zandbanken daar. Bij harde wind wordt dit ten zeerste afgeraden, grondzeeën in combinatie met de zeer sterke stroming daar, maar nu kon het makkelijk al voelden we de stroming behoorlijk trekken, het scheelde een eind varen. Op een gegeven moment zie je het eiland Wight in de verte voor je liggen. Toen we ook de Nab Tower aan bakboord zagen opdoemen en een poosje later recht voorons de Forts zagen liggen, wisten we dat we op de Solent zaten. Even later voeren we bij Cowes op Isle of Wight de River Medina op, en meerden na ca. 50 mijl te hebben gevaren die dag rond 18.00 uur af achter een sluisje in Island Harbour.

Met een huurauto hebben we Wight verkend in de stromende regen. J had al een tijdje last van pijn in haar been, zelf dacht ze aan Ischias of iets dergelijks, het werd er in ieder geval maar niet beter op. In het plaatsje Ventnor aan de zuidoostkust van Wight hebben we daarom maar eens een arts bezocht, die haar 3x per dag een zware pijnstiller voorschreef. Dat hadden we natuurlijk zelf ook wel kunnen bedenken, maar goed we hadden nu wel een recept, de pillen hielpen trouwens vrij direct, dat was mooi.
Op de uiterste westpunt van Wight hebben we een poosje naar The Needles, een bijzondere rotsformatie in zee, zitten staren. En in een fraai daar nabij gelegen restaurant in Totland Bay, waar opvallend veel oude mensen thee zaten te drinken, hebben we een lekker hapje gegeten. Het aperitief hebben we voor het slapen gaan maar aan boord van de Aurora genomen.

De terugreis.

Van Cowes naar Portsmouth was maar een eindje, amper 10 mijl. In de jachthaven van Portsmouth heb ik een poosje aan de motor liggen sleutelen, de koeling werkte niet naar behoren dus moest de impeller worden vervangen. De andere dag was het koud en somber, bovendien stond er een stevige zuidwestelijke 5 Bf. We zaten een poosje te dubben wat we zouden doen, de voorspelling was niet echt slecht en bovendien konden we een grotendeels ruime koers varen.
Goed aangekleed en met dubbel gereefd grootzeil vertrokken we dus toch maar richting Brighton. Buiten de haven kregen we er bij halve wind toch nog even flink van langs, maar toen we eenmaal op ruime koers voorlagen was het leed geleden. Met stroom en wind mee vlogen we richting Selsey Bill, waar we deze keer uiteraard ver uit de buurt van de banken bleven. In de verte aan bakboord, waar we op de heenreis gevaren hadden, zag het nu wit van de brekende golven. De wind begon aan te trekken en achter ons begon de lucht er steeds donkerder en dreigender uit te zien, dat hadden ze toch niet voorspeld. We voelden ons er niet echt prettig bij, maar terug keren was absoluut geen optie. Steeds harder stoven we, nu alleen nog op het fokje, met wind en stroom mee richting Brighton. We slaakten allebei een zucht van verlichting toen we de havenlichten van Brighton aan bakboord zagen opdoemen. Nu nog zorgen dat we met die dwarse stroom en golven voor de havenmond goed binnenkomen! Maar gelukkig ging dat allemaal goed, en lagen we even later veilig achter de hoge muur van Brighton Marina afgemeerd. Inmiddels zagen we op de meter dat de wind tot 8 Bf. was toegenomen, de golven sloegen aan de andere kant vaak zo hard tegen de muur, dat ze met bakken vol overkwamen en met veel geraas op ons buiskapje donderden. Waren wij even mooi op tijd binnen, heerlijk ons kon niets meer gebeuren!

Ondanks de herrie van de storm hadden we lekker geslapen. Toen we 's morgens opstonden was het wel duidelijk dat uitvaren geen optie was. De windmeter gaf 9Bf. aan, een heuse storm dus, iedereen in de haven was bezig met extra landvasten of wat dan ook. Aan het eind van de middag toen het even een beetje droog werd, zijn we de beentjes maar eens gaan strekken. Over de prachtige promenade, tegen de wind in leunend, naar het centrum van Brighton voor een hapje eten in 'Old Orleans'. Toen we terug wandelden zagen we de zeeën nog steeds over de golfbrekers en de muur heen slaan, een prachtig spektakel. Tot op de dag van vandaag vraag ik mij nog steeds af wat er met de weersvoorspelling, die ik via m'n wereldontvanger had gehoord aan de hand is geweest, had ik de berichten verkeerd geïnterpreteerd of was iedereen, inclusief de BBC gewoon door deze kanaalrat verrast? In ieder geval gingen we hier ook de tweede nacht in met een hoop herrie in het want. En toen we 's morgens wakker werden was het in het zwerk nog steeds een heisa van heb ik jou daar. Er zat niets anders op dan ook deze dag maar weer te blijven liggen en de tijd grotendeels met lezen te slechten, wat we opzicht helemaal zo erg niet vonden.

Je raakt op de duur een beetje gewend aan de herrie die de wind in de haven veroorzaakt. Maar toen ik 's morgens wakker werd, viel de stilte mij toch op, de storm was gaan liggen! Tijd om verder te gaan richting Dover, maar voor het zover is toch eerst maar even de weersberichten uitluisteren en kijken hoe het met de stroming zit. Want die kan voor Dover wel oplopen tot onze theoretische rompsnelheid, als je die tegen krijgt schiet het natuurlijk niet echt meer op. Maar rond 9 uur hadden we alles op een rijtje en voeren we de haven uit. Pal voor de wind die toch weer was aangewakkerd tot 5 Bf, bij een forse deining. Af en toe dacht ik weleens dat zo'n golf zo onze kuip in zou spoelen, maar dat viel mee, soms woei er weleens een topje af die je dan over je heen kreeg, maar dat was het dan. Als een kurk werden we door de gigantische rollers omhoog getild, waarna we weer met een rotgang omlaag surfden. Een eindeloze herhaling van zetten, omhoog en omlaag maar weer, alles zat mee, weer, stroom, wind en golven, heerlijk. Al mocht het van J allemaal wel een tandje minder, verschillen in beleving hou je natuurlijk altijd, dat is niet anders.
Maar gelijdelijk aan begon de snelheid terug te lopen, de kentering van de stroom kwam voor ons een beetje te vroeg. Stroom tegen wind, de golven werden warriger, we hadden toch een uurtje eerder moeten vertrekken uit Brighton! Toen we het havenhoofd van Dover in de verte aan bakboord zagen opdoemen, was onze grondsnelheid al teruggelopen tot amper 3 knopen. En toen het eindelijk na lang zwoegen met de motor bij, zover was dat we de haven konden indraaiden, was deze teruggelopen tot 1 knoop. Maar goed, we waren weer binnen!

Dover, een dagje wandelen en rondkijken, lezen en lekker eten in het restaurant van het With Cliff Hotel. Verder bereiden we ons een beetje voor op de voor ons grote oversteek van Dover naar IJmuiden. De weersberichten zijn niet ongunstig, zonnig en een windje uit het zuidwesten kracht 4 à 6, afnemend tot 3 à 5.
Rond 13.00 uur de andere dag varen we de haven uit richting lichtschip S.Goodwin, E.Goodwin, Falls en Noord Hinder, en varen evenwijdig aan de drukke Shipping Lane aan stuurboord. De wind kakt aan het eind van de avond helemaal in, dit hadden ze toch niet voorspeld, het zou toch nog minimaal 3 blijven waaien? Maar rond 22.00 uur varen we op de motor met gestreken zeilen de nacht in. 's Morgens rond 06.30 uur zijn we eindelijk in de buurt van Noord Hinder en de NHR-N boei en verleggen we de koers naar stuurboord richting IJmuiden, daarbij de Shipping Lane zo haaks mogelijk over stekend. Nog ca. 60 mijl naar IJmuiden bij totale windstilte, we motorren er dus maar vrolijk op los, uur na uur verstrijkt. Maar tegen het eind van de middag komt de kust inzicht, en rond 18.00 uur varen we tussen de pieren van IJmuiden. En een klein uurtje later liggen we in het Noordzeekanaal pal achter de kleine sluis afgemeerd voor de nacht. Einde van een boeiende zeiltrip naar The Solent!

zondag, november 09, 2008

Erasmus



'Erasmus in Beeld', Museum Boijmans Van Beuningen van 8 november 2008 t/m 8 februari 2009. We waren er gisteren in Rotterdam dus vroeg bij, maar dat past wel bij die gasten daar want die zijn zelf ook overal vroeg bij. Erasmus is daar geboren in 1466, en als zoon van een priester werd hij destijds als een onwettig kind gezien, een bastaardzoon. Waarom dat zo expliciet in zijn chronologie wordt vermeld weet ik niet, want veel problemen heeft Erasmus tijdens zijn leven met dit feit niet gehad. Hij was afgezien van vorsten, de best geportretteerde persoon van zijn tijd!

Desiderius Erasmus (1466-1536) was als denker gezaghebbend en wereldberoemd. Hij stond in contact met de vorsten van zijn tijd en riep op tot eendracht en vrede. Op kerkelijk en religieus gebied zette hij zich in voor gematigdheid en verdraagzaamheid. Erasmus is de grondlegger van de humanistische levensstijl en denkwijze. Door zijn grote kennis van Grieks en Latijn kon hij het Nieuwe Testament in de oorspronkelijke taal lezen, als eerste paste hij tekstkritieken toe en verdedigde hij het recht de bijbel kritisch te benaderen. Zijn bekendste werk is 'Lof der Zotheid' een satire uit 1511, waarin allerlei menselijke dwaasheden aan de kaak worden gesteld.

Behalve Erasmus was er in museum Boijmans Van Beuningen natuurlijk nog veel meer te zien. Bijvoorbeeld de tentoonstelling van de dochter van de beroemde kunstschilder Jan Toorop, Charley Toorop (1891-1955), genaamd 'Vooral geen principes! Als het moest zette ze alles voor de schilderkunst opzij. 120 werken van één van de krachtigste vrouwen uit de Nederlandse schilderkunst van de 20e eeuw, zelfportretten en schilderijen van boeren, vissers en arbeiders.

Over de 'Erasmusbrug' (1996), een ontwerp van architect Ben van Berkel, reden we richting Katendrecht, de wijk waar de ss Rotterdam ligt afgemeerd, het financieel nogal fors uit de handgelopen project van woningbouwcorporatie 'Woonbron'. Deze club had toestemming gevraagd en gekregen van het ministerie van Wonen, Wijken en Integratie (Ella Vogelaar) om voor 6 miljoen euro het schip te verbouwen tot congres- en vermaakcentrum, met stageplekken en 'hotelfunctie'. De verbouw- en exploitatiekostenkosten worden inmiddels begroot op 200 miljoen. Dat kun je nog eens met recht financieel mismanagement noemen! Schoenmaker blijf bij je leest, zou ik zeggen, scheepsbouw en -verbouw is wel even wat anders dan woningbouw. Maar goed nu we toch in de buurt waren, wilden we het lijdend voorwep van dit debacle natuurlijk wel even zien liggen. Bovendien, als 13 jarig jongetje had ik van dit schip al plattegrond- en doorsnedetekeningen op de wand van mijn slaapkamer geprikt, promotiemateriaal dat ik destijds bij de 'Holland Amerika Lijn' (HAL) had opgevraagd. Het was stil aan de kade, waar de hier tussen 1956 en 1959 bij de toenmalige Rotterdamsche Droogdok Maatschappij (RDM) gebouwde ss Rotterdam lag afgemeerd. Het oude stoompassagierschip, roemrucht en succesvol in haar tijd, maar ook nu nog een imposante en zeer tot de verbeelding sprekende oceaanreus. Ik ben benieuwd wat er uiteindelijk met de oude dame gaat gebeuren.

Van Rotterdam ging het naar Amsterdam, onze vrienden H en M waren samen 120 jaar geworden, een mooie aanleiding voor een (dans)feestje waar ook wij voor waren uitgenodigd. Maar alvorens ons daar te melden, hebben we voor in de avond bij 'New San Kong' toch eerst maar een bodempje gelegd. Iets waar we achteraf een beetje spijt van hebben gekregen, want H en M hadden de lekkerste hapjes gemaakt.

maandag, november 03, 2008

Noordzee



Afgelopen zaterdag was het springtij, twee dagen na nieuwe maan. Doordat zon en maan dan even op één lijn staan met onze aardbol, wordt er behoorlijk aan het zeewater getrokken, en zijn de verschillen tussen hoog- en laagwater in de Noordzee dan ook het grootst. Het springtij reikte deze keer zelfs, zo als ze zelf zeggen tot in de kolommen van de Volkskrant! En de tekeningen van de Zeeuwse tekenaar Ben Vranken op de rechteronderhoek van een aantal pagina's, vormden een aardig beeldverhaaltje over de Noordzee.

Er is veel te melden over de Noordzee, doorgaans zijn het geen positieve berichten die je hoort. Het gaat meestal over vervuiling, drukke scheepvaart, overbevissing, olie- en gaswinning, windmolenparken, eilandplannen, zeespiegelstijging en ga zo nog maar een poosje door. Als je dat zo allemaal op een rijtje ziet staan, blijft er niet veel goeds van de Noordzee over, zou je denken. Maar dat valt mijns inziens nog reuze mee, al moeten we natuurlijk wel alert blijven met z'n allen. Vooral de plannen op het gebied van ruimtelijke ordening, want die gaan nu al, maar zeker in de toekomst ook over de territoriale strook voor onze kust.

Als zeiler fascineert en inspireert mij de Noordzee enorm. Ook al zijn er natuurlijk mindere momenten, als het koud, rumoerig en nat is en je even niet aan slaap en warm eten toekomt. Desalniettemin is er voor een zeiler nauwelijks een grotere voldoening denkbaar dan het zeil op deze plas te zien bollen, en de nacht in te zeilen. Naar havens langs de kust of op de wadden, maar ook en vooral naar bestemmingen aan de overkant, de Engelse oost- en zuidkust, het Kanaal, de Solent of naar bestemmingen in Scandinavië en de Shetlandeilanden. Een gevoel van vrijheid, even alles achter je laten en helemaal op jezelf zijn aangewezen op die grote plas. Het is een virus dat je te pakken heeft, het Noordzeevirus! En de voldoening van het aankomen na een lange en soms pittige tocht in de haven van je bestemming, is zo mogelijk nog groter dan de zeiltocht zelf.

Voor de kust van Egmond staat sinds 2007 een enorm windmolenpark, de eerste van de grote lijst geplande windmolenparken! Het geeft een dubbel gevoel, enerzijds kan je natuurlijk niet tegen schone energie zijn, anderszijds betekent het nu al een stuk minder vrij zeilen op onze territoriale kuststrook.

zaterdag, november 01, 2008

'De Bruidsvlucht'



'Bride Flight' werd in 1953 de luchtrace van Londen naar het Nieuw Zeelandse Christchurch genoemd. Dit vanwege 29 vrouwelijke emigranten (van de in totaal 64 passagiers aan boord van het winnende KLM-toestel, een DC-6 met de niet al te prozaïsche naam "Dr.Ir.M.H.Damme") die hun verloofdes achterna reisden. In de gelijknamige film van regisseur Ben Sombogaart draait het dan ook om drie totaal verschillende jonge bruiden, die het benepen naoorlogse Nederland achter zich laten, om zich in Nieuw Zeeland met hun daar reeds aanwezige toekomstige en kwartiermakende echtgenoten te verenigen.

De film begint op de prachtige wijngaard 'Druivenbloed' in Nieuw Zeeland, die daar door wijnboer Frank (Rutger Hauer), een Nederlandse emigrant uit de jaren vijftig, in een aantal decennia is opgebouwd. Als de oude Frank op zijn wijngaard tijdens een inspectietocht een hartaanval krijgt, en tussen de druivenranken zijn laatste adem uitblaast, beginnen in de film de scenes uit het verleden en het heden door elkaar te lopen. De flashbacks komen als de vriendinnen van Frank uit de tijden van weleer (Willeke van Ammelrooy als Esther, Pleuni Touw als Ada en Petra Laseur als Marjorie) zijn overlijdensbericht onder ogen krijgen.

De jonge Esther, Ada en Marjorie (resp. Anna Drijver, Karina Smulders en Elise Schaap) zien zichzelf weer in het vliegtuig opweg naar het beloofde land. In hetzelfde vliegtuig zit ook de jonge en aantrekkelijke vrijgezel Frank (Waldemar Torenstra) die in Nieuw Zeeland een wijngaard wil beginnen. Het gaat er vrolijk aan toe in het vliegtuig, en iedereen is vol verwachting over de nieuwe toekomst. De stille en naïeve Ada, een plattelandsmeisje uit een gereformeerde gemeenschap, en reeds zwanger van haar toekomstige echtgenoot waar ze niet van houdt, ontmoet in Frank de liefde van haar leven. Een schrijnend dilemma, want wat moet ze nou, kies ze voor de grote liefde, of kies ze voor wat hoort?

In Nieuw Zeeland aangekomen raakt het jonge gezelschap verstrikt in allerlei gecompliceerde verwikkelingen. Ada kiest na een amoureus avontuur met Frank uiteindelijk toch weer voor wat hoort, ze gaat terug naar de man waar ze niet van houdt maar waar ze wel kinderen van heeft. Esther, die haar joodse identiteit probeert te vergeten omdat ze in de oorlog haar hele familie heeft verloren, bouwt aan een carrière in de mode, maar raakt ook ongewenst zwanger na een avontuurtje met Frank. Het kind laat ze komen, maar ze doet er gelijk na de geboorte afstand van. Ze geeft het aan haar vriendin Marjorie, die het graag wil hebben en opvoeden omdat ze een miskraam heeft gehad en daardoor zelf geen kinderen meer kan krijgen.

De film eindigt als de drie oude vriendinnen elkaar ontmoeten op wijngaard 'Druivenbloed' waar Frank tussen zijn wijnvaten ligt opgebaard. Er wordt heel wat bijgepraat en oude herinneringen worden opgehaald. Ik vond het een mooie film!

maandag, oktober 27, 2008

Prik!



Een klap, een vloek, en toen was het aardedonker in de kamer. Het aansluiten van de iPod van E jr. verliep zaterdagavond niet helemaal van een leien dakje. Van alles werd los gehaald en verschoven tot aan de piano toe. Toen E het oude pianolampje beet pakte, kennelijk een beweging teveel voor de overjarige bedrading in het inwendige, kwam de klap. En dat gaf eventjes een heleboel prik in het lijf van zoonlief! Een bof dat de aardlekschakelaar zo goed functioneerde, anders had hij nou nog met dat rood koperen lampje in z'n handen gestaan. Gelukkig is het goed afgelopen, een elektrische schok die wordt veroorzaakt door een dynamische stroomspanning van 230 Volt bij een stroomsterkte van 16 Ampère kan natuurlijk heel verkeerd uitpakken.

Ik krijg de kriebels al van een statische ontlading, die je bijvoorbeeld wel eens ondergaat bij het verschuiven van een bureaustoel of het aan of uittrekken van een bepaald kledingstuk. Maar door de geringe energie-inhoud van deze soort van elektriciteit, is blootstelling daaraan doorgaans ongevaarlijk.
Sinds ik als kind eens heb geprobeerd met breinaald een stopcontact te onderzoeken, ben ik eigenlijk al bang voor elektriciteit. Maar ik vind het ook een fascinerende vorm van energie. Stroom, minuscule deeltjes in atomen, elektronen genoemd, die door te bewegen of te stromen een elektrische lading veroorzaken die energie afgeeft. Wij kunnen niet meer zonder!

Bij Coo in de Belgische Ardennen heb ik eens een elektriciteitscentrale bezocht die simpelweg bestaat uit twee waterreservoirs, één boven op de berg en één beneden in het dal. De twee bassins zijn met elkaar verbonden middels een aantal forse stijg- en/of valpijpen die in het dal tevens op een turbine- en generatorsysteem zijn aangesloten. De door het vallende water in beweging gebrachte turbine(s), levert de elektriciteit in bijvoorbeeld dure piekuren op bestelling via generator en transformator af aan het leidingnet. Met door van elders in de goedkope daluren betrokken stroom, wordt het water vanuit het lage bassin weer omhoog gepompt, en is de centrale weer gereed voor de volgende stroomlevering. Een mooi systeem waar ze nog behoorlijk aan verdienen ook!

Maar onlangs zag ik op TV een programma over diverse nieuwe, schone energiebronnen. Het is duidelijk dat zonne-energie in de nabije toekomst een grote rol gaat spelen bij de produktie van elektriciteit!

vrijdag, oktober 24, 2008

Plons!



Het loopt tegen het einde van de middag, als we op de plaats van bestemming aankomen. De hele dag hebben we gevaren, 's morgens op het IJsselmeer nog zeilend, maar later in de smalle vaargeul van de randmeren en tegenwind motorrend. Het is koud en we hebben de kachel aan. De 'Swing' moet deze keer voor de winter op de kant, dus zoeken we in de voor ons vrij onbekende haven een ligplaats dicht bij de hijskraan. Bij het aanleggen staat J doorgaans paraat bij de landvasten voor en leg ik hem na het insturen van de box achter vast. Teamwerk dat we met succes al jaren zo doen. Maar deze keer pakte het anders uit, vanuit mijn ooghoeken zie ik J plotseling uit mijn gezichtsveld verdwijnen, en de plons die ik direct daarna hoor doet mij beseffen dat J de steiger niet gehaald heeft!

Naar voren rennend, zie ik het van schrik en afkoeling naar adem happende hoofd van J, met één van de landvasten nog in haar handen boven water komen. Op mijn buik liggend, probeer ik haar zo hoog uit het water te hijsen dat ze zelf op haar buik op de steiger kan komen, maar dat blijkt snel een onbegonnen zaak. Onszelf tot enige rust manend, begonnen we in de verlaten haven om ons heen te kijken. En zo zagen we al snel de oplossing voor ons probleem een eindje verderop aan de steiger liggen. Een jacht met een zwemtableau op ongeveer waterniveau! Het is even zwemmen voor J, maar wel iets minder ver als naar de zwemtrap van de 'Swing'. Na nog enig geploeter was het leed toen snel geleden, en kon J bij de warme kachel met droge kleren aan van de schrik bekomen.

We konden er gelukkig om lachen achteraf, toch was het voor mij een traumatisch déjà vu. Onze thuishaven in Lelystad een paar jaar geleden, ook in oktober. Op een regenachtige en winderige achternamiddag, ik moest even iets snel van boord halen. Ik kwam zo ergens uit een vergadering, verkeerde kleding, schoenen met leren zolen, dat soort dingen. Bij het van boord stappen ging het mis, plons, kopje onder. Ik kon niet meer op de steiger komen, de trapjes die er nu zijn aangebracht waren er toen nog niet. Bij mijn pogingen om op de steiger te komen had ik veel krachten verspild, bovendien verbeelde ik mij, dat ik me na ruim 20 minuten in het koude water al wat minder soepel kon bewegen. Ik durfde met al die kleren aan eigenlijk geen meter meer te zwemmen en bleef me maar aan de steiger vastklampen.

Ik kon het natuurlijk nog lang niet geloven, maar toch schoot even de gedachte door m'n hoofd: Het zal toch niet waar zijn dat ik hier naast m'n bootje mijn Waterloo ga vinden. Maar juist op dat moment voer een duits zeiljachtje de haven binnen, zwaaien, roepen, ze zullen me toch wel zien? Want horen kunnen ze me zeker niet door het gefluit van de wind in de haven. Godzijdank keek één van de drie zeilers mijn kant uit, en zwaaide terug! Nadat ze waren afgemeerd, kwamen ze met z'n drieën over de steiger aanrennen. Even later lag ik languit op de steiger uit te puffen, mijn bril was weg en mijn telefoon deed het ook niet meer, maar ik was gered. De namen van die jongens ken ik niet, maar ik zal de drie duitse zeilers m'n levenlang dankbaar blijven!

dinsdag, oktober 21, 2008

Twente



Een weekje herfstvakantie met de fam. v. D. Totaal acht bungalow's hadden we gehuurd op landgoed 'De Elsgraven' nabij Enter in Twente. Herfstvakantie met zo'n club, dat is de banden weer eens aanhalen, maar ook enthousiast fietsen, wandelen, tennissen, schaken, filmen, praten, lezen en lekker eten. En daarbij wordt er tussen de bedrijven door natuurlijk af en toe nog een beetje geslapen ook. En voordat je er erg in hebt is zo'n week dan weer voorbij!

Prachtige fietstochten hebben we gemaakt in de omgeving, Enter, Wierden, Rijssen, Goor en Delden. De 'Kasteel Twickelroute', een tocht van ruim 40 km van Enter naar Delden v.v. vond ik verreweg de mooiste. Behalve dat we door een prachtig landschap fietsten, kwamen we onderweg ook nog allerlei aardige bezienswaardigheden tegen zoals het Klompen en Zompen Museum in Enter, het Zoutmuseum, kasteel Twickel, Museumboerderij Wendezoele en de Noordmolen, een oude oliemolen in Delden. Het oude landschap ademt een rustgevende sfeer uit. En als je met Twentenaren aan de praat raakt, krijg je soms de indruk dat het een beetje kat uit de boom kijkerige types zijn, maar aan de andere kant, de loyaliteit en gemoedelijkheid die ze uitstralen valt mij toch altijd ook weer op.

Met een gezamelijke maaltijd in brasserie 'De Zwaan' in Delden hebben we de week stijlvol afgesloten. Bij leven en welzijn gaan we over twee jaar weer met z'n allen op pad. Waar we dan heen gaan weten we nog niet, dat ligt nog in het verre verschiet.

woensdag, oktober 08, 2008

Noaberavond



Gisteravond, noaberavond (NOABER foundation) in de Grote Kerk van Harderwijk 'Oud & Nieuw' geheten.
Onder leiding van Arie Hoek traden op het Sint-Maarten Projectkoor samen met Cappella Laurentius en het Delphi Consort. De solisten waren Mariët Kaasschieter, sopraan; Elsbeth Gerritsen, alt; Nico van der Meel, tenor en Jelle Draijer, bas.
Het Bach programma bestond uit twee cantates waartussen door twee bewerkte delen uit een Trio-sonate t.w.

1) Gottes Zeit is die allerbeste Zeit BWV 106.
2) Trio-sonate in Bes (BWV 1015) bewerkt door Kl. Hofmann: Dolce en allegro assai
3) Herz und Mund und Tat und Leben BWV 147.

We hadden het eten net opgeschept, toen we door J werden gebeld waar we bleven. We waren glad vergeten dat we uitgenodigd waren voor bovengenoemd concert, stom! Gauw de amper aangeroerde borden aan de kant, eten komt later wel, jas aan en nauwelijks vijf minuten later stonden we op het Kerkplein. Toch nog weer ruimschoots op tijd bleek achteraf. Maar toch goed dat J ons gebeld heeft, het prachtige concert was anders wel aan onze neus voorbij gegaan!



Na het concert was er nog een receptie, de hapjes en drankjes die we aangeboden kregen lieten we ons goed smaken.

zondag, oktober 05, 2008

Afsluitdijk



Vorig jaar bestond de Afsluitdijk in zijn huidige vorm 75 jaar, een gedenkwaardig feit dat in het Zuiderzeemuseum te Enkhuizen is gevierd met de tentoonstelling 'De Dijk' (zie ook blogspot 'Zuiderzeemuseum' d.d. 18/2'07). Onlangs kwam mij middels het magazine over het waddengebied 'Wadden' genaamd, een aantal plannen onder ogen wat er mogelijk in de toekomst allemaal met de dijk kan/gaat gebeuren.

De stelling is, dat de dijk conform de huidige norm niet meer helemaal veilig is. En, omdat het zeewater door het veranderende klimaat stijgt, moet er nu echt iets gebeuren! De dijk hoger maken bijvoorbeeld, of iets anders slims. De regering denkt dat je allerlei spannende dingen met de Afsluitdijk kunt doen. Maar wat precies? Een aantal ontwerpers en bouwbedrijven werd gevraagd hierover eens na te denken. En dat hebben ze zich geen twee keer laten zeggen!

Acht plannen zijn er afgelopen zomer gepresenteerd. Veel over duurzame energie, zoals getijdencentrales, waarin eb- en vloedstromen worden omgezet in elektriciteit. Maar ook aan de natuur is gedacht. Zo zou er een kwelder aangelegd kunnen worden aan de kant van de waddenzee. Of een open verbinding tussen het zoete en zoute water. Maar ook was er sprake van een plan om woningen te bouwen in het dijklichaam. De plannen werden vaak in combinatie met recreatieplannen gebracht. Wandelen boven op de dijk, een vlonderpad langs het IJsselmeer, jachthavens etc. En m.b.t. het openbare vervoer werd de elektrische superbus (plan Wubbo Ockels-TU Delft) genoemd, die je met een snelheid van 250 km per uur naar de overkant kan brengen. Wat het allemaal gaat worden is nog een poosje de vraag, maar indrukwekkend wordt het zeker!

Als het over de Afsluitdijk gaat, komt er steevast een herinnering bij mij boven uit de tijd toen ik een jaar of 15 was. Na, een vooral door het slechte weer nogal in het water gevallen kampeervakantie op Terschelling, hadden mijn vriendje H en ik het plan opgevat om in 3 à 4 dagen via de Afsluitdijk, de Noord-Hollandse duinen, Amsterdam, het Gooi en de Veluwe terug te fietsen naar ons ouderlijk huis in Wezep. Maar halverwege de ongenaakbare Afsluitdijk barste de bom, fietsend tegen wind en regen, kregen we een ontzettende heibel over de eerst volgende plaats van overnachting. Mijn vriendje wilde door fietsen naar Petten, waar een tante van hem woonde, en ik wilde zodra we aan de overkant waren op de eerste de beste camping mijn tent opslaan. De ruzie liep zo hoog op dat, toen we eenmaal in Den Oever waren, we de fietsen stilzwijgend op eigen spullen hebben overgeladen, en we elk ons weegs zijn gegaan. Einde vriendschap, we hebben elkaar nooit meer gezien of gesproken!
Mijn fiets heb ik in Den Oever bij Van Gend & Loos gebracht, en per openbaar vervoer heb ik de reis voortgezet. Nog dezelfde avond, of eigenlijk was het al middernacht, kwam ik thuis en heb ik om binnen te kunnen komen, mijn verbouwereerde ouders middels steentjes tegen hun slaapkamerraam moeten wekken.

En zo zie je maar wat de Afsluitdijk allemaal niet kan veroorzaken!


Zeker is dat de Afsluidijk, of eigenlijk Afsluitdam, je hebt immers aan beide zijden water, er over enkele decennia heel anders bij zal liggen.

woensdag, oktober 01, 2008

Balgstuw



Rimpelloos lag het IJsselmeer er zaterdag bij, zeilen konden we dan ook wel vergeten. En de kans dat we in het weekend de wind nog in de zeilen zouden krijgen was volgens de voorspellingen nihil. Als we, we zijn JvV, WvD, HvD en ik, dan toch moeten motorren, kunnen we net zo goed een route bedenken waar we met de 'Swing' per definitie veel zullen moeten motorren. Mijn voorstel om het IJsselmeer daarom maar links te laten liggen t.g.v. een rondje NW Overijssel d.w.z. Ketelmeer, Zwarte Meer, Vollenhove, Blokzijl, Blauwe Hand, Zwartsluis, Genemuiden en weer via het Zwarte Meer enz. terug naar Lelystad, werd door de anderen dan ook enthousiast begroet.

Het Ketelmeer op dus, bij Schokkerhaven eventjes bakboord uit, en vervolgens over het kaarsrechte Ramsdiep richting Zwarte Meer.
Ongeveer halverwege Schokkerhaven-Zwarte Meer, nabij de Ramspolbrug, passeerden we 'Balgstuw Ramspol', één van de meest bijzondere waterkeringen in ons land. Normaal zie je van de Balgstuw, die eind 2002 officieel in gebruik is gesteld, op de oevers alleen enkele enigszins rupsvormige bouwwerkjes van metaal en beton. Maar als door verhoogde afvoer van rivierwater en/of door storm het water van het IJsselmeer en het Ketelmeer wordt opgestuwd, ziet het er heel anders uit, dan komt de Balgstuw tot leven!

Binnen één uur worden de drie 80 meter lange balgen van 16 mm dik rubberdoek en een doorsnede van 10 meter, die het grootste gedeelte van het jaar onzichtbaar in een drempelconstructie op de waterbodem rusten, automatisch met lucht en water gevuld, en vormen ze een robuust dijklichaam dat ongeveer vier meter boven de waterspiegel uitkomt. Het Zwarte Meer en al het water wat daarachter ligt is dan hermetisch van het Ketelmeer afgesloten. Eigenlijk een paradoxaal gegeven, water en lucht wordt met water en lucht bestreden. Maar het werkt perfect, volgens de gegevens komt de Balgstuw tot nu toe gemiddeld ruim 1 keer per jaar tot leven.

Ben je eenmaal voorbij de Balgstuw en de brug, dan zit je al gauw op het Zwarte Meer en zie je in de verte recht voor je het Vogeleiland liggen. Een terechte naam voor dit stukje natuur lijkt mij, H dacht zelfs dat hij al een Roerdomp zag staan in het riet, maar bij nader inzien bleek het een stuk verwaaid papier te zijn. Echter de Tjiftjaf's die hij daarna dacht te horen maar ook niet zag, moesten volgens hem wel degelijk echt aanwezig zijn. Net even vóór het Vogeleiland ging het bakboord uit en voeren we via het Zwanendiep, Kadoelermeer en Vollenhoverkanaal langzaam naar Blokzijl, waar we voor de nacht aan het eind van de middag afmeerden in de prachtige havenkom die ze daar hebben.

Zondagmorgen, dikke mist, prachtige sfeer dat wel, maar de overkant van de havenkom konden we niet zien. En ja, het is wel wijs om in dit vaarwater met onze diepgang binnen de boeien te blijven, maar dan moet je ze natuurlijk wel kunnen zien! Rond een uur of half twaalf werd het zicht een beetje beter en konden we vertrekken. In Blokzijl eerst de schutsluis met een verval van om en nabij de 30 cm, en toen over het Noorderdiep, Valse Trog, Giethoornse Meer, langs het gehucht Jonen met zijn kabelpontje, over Walengracht en Beulaker Wijde naar de Blauwe Hand. Na de brug bij de Blauwe Hand, moest er een paar km vóór Zwartsluis weer geschut worden, wat natuurlijk weer enig oponthoud met zich meebracht. Maar naar een klein uurtje wachten met een hapje en een drankje, lag ook de Beukersluis weer achter ons. Even later, Zwartsluis lag inmiddels aan stuurboordzijde, voeren we door de brug het Zwarte Water op en zagen we een kwartiertje later aan bakboordzijde Genemuiden alweer liggen. Na een poosje, het Zwarte Water was inmiddels veranderd in het Zwolse Diep, kregen we aan stuurboord het ons reeds bekende Vogeleiland weer in zicht en aan bakboord het Zwarte Meer en de betonning van het Ramsdiep. We waren rond!

De 'Balgstuw' lag er nog net zo rustig bij als gisteren, maar met de herfst- en winterstormen voor de deur, zal ze de komende tijd toch zeker wel een keer tot leven worden gewekt.

woensdag, september 24, 2008

'de Kreupel'



In het IJsselmeer hebben ze in 2003 een nieuw eiland aangelegd. De positie van 'de Kreupel', de naam van het eiland, die is ontleent aan de op oude Zuiderzeekaarten (sinds 1860) aangetroffen benaming van de plaatselijke ondiepte aldaar, is 52º47'55" N en 5º13'41" O. Een beetje overdreven misschien om op het IJsselmeer de positie in coördinaten te duiden, terwijl je Medemblik, Andijk en de toren van Enkhuizen in de verte ziet liggen, maar zo doen we dat nou eenmaal op een bootje, leuk toch?

Ik dacht altijd dat dit nieuwe vogeleiland verboden gebied was voor mensen, maar niet dus! Zeilend naar Medemblik, zagen we in de verte nabij het eiland een aantal mastjes die maar niet van hun plaats weken. Naderbij gekomen zagen we enkele zeiljachtjes keurig afgemeerd aan een splinternieuwe steiger. Wat blijkt? Sinds kort, lazen we op een bordje, is het toegestaan om hier vanaf 15/4 tot 15/10 aan te leggen. Prachtig, zo'n eiland midden in het IJsselmeer, volop genieten van de heerlijke rust en het uitbundige vogelleven! Ik hoop alleen niet, dat deze kwaliteit op het slechts 70 hectare grote natuureiland, straks ten onder zal gaan aan de recreatieve druk van het hoogseizoen. Maar goed, het zij zo, de volgende keer als we weer eens een zeilweekendje Lelystad-Medemblik-Enkhuizen doen, zullen we een overnachting op 'de Kreupel' er denk ik toch wel een keer bij inlassen.

Op de terugweg naar Lelystad zagen we "De Soeverein" varen. Eind mei j.l. hebben we in Amsterdam een leuk bruiloftfeestje op dit partyschip meegemaakt (zie 'A wedding day' van 26/5'08) maar dat is dan ook het enige wat ik met dit schip heb. Details en verhoudingen kloppen van geen kant, zelden heb ik een lelijker schip gezien. Zelfs als silhouet aan de horizon en varend onder zeil vind ik het nog een gedrocht van formaat!

zaterdag, september 13, 2008

'KUNST'



Gisteravond zijn we naar het toneelstuk 'KUNST' geweest. Het stuk werd gebracht door theatergroep Suburbia onder regie van Albert Lubbers, de acteurs Michiel Nooter als Serge, Mathias Sercu als Marc en Wouter van Lierde als Yvan, speelden in dit bekende stuk van Yasmina Reza voor mijn gevoel de sterren van de hemel. Het speelde zich af in een speciaal voor dit stuk, door architect Bas ten Brinke ontworpen theater van tentdoek, dat deze zomer voor tijdelijk middenin een schapenweitje is neergezet op stadslandgoed 'De Kemphaan' in Almere.



Door de tragedie die zich tussen de drie vrienden Serge, Marc en Yvan op het podium afspeelde, wilde het daar maar niet gezellig worden. Maar het publiek daarentegen vermaakte zich door het herkenbare en onbedwingbaar komische karakter van het stuk kostelijk. We kwamen bij vlagen niet bij van het lachen, wat een stuk!

Het stuk gaat eigenlijk over de grote kunst die 'vriendschap' heet. Als Serge, kennelijk de meest gefortuneerde van het drietal, een groot wit abstract schilderij heeft gekocht voor maar liefst honderdduizend euro, is dat het begin van de ellende. De aanschaf werkte als een splijtzwam in de vriendschap. Het begon met Marc's oordeel over het witte doek, hij kon en wilde niet begrijpen dat Serge voor die bullshit zo'n enorm bedrag betaald had, en hij vroeg zich af of hij deze snob nog wel als vriend wilde hebben. Serge, die juist helemaal weg was van zijn aankoop, kon hier natuurlijk niet tegen en begon vervolgens allerlei negatieve eigenschappen van Marc uit te vergroten. Hij probeerde daarin de inschikkelijke Yvan ook op zijn hand te krijgen. Maar toen Yvan de druk juist van de ketel wilde halen, en de ruzie probeerde te sussen, werd het er niet beter op. Hij werd ondanks zijn verwoede pogingen nu zelf het mikpunt van alle ellende. Kleine ergernisjes werden uitvergroot en ineens irritaties van formaat, jarenlange frustraties kwamen boven drijven.

Toen Yvan, die ook nog in psychoanalyse zat, een epistel voorlas dat hij bij zijn therapeut had opgeduikeld met de tekst "Als ik ik ben omdat ik ik ben en als jij jij bent omdat jij jij bent, dan ben ik ik en ben jij jij. Als ik, daarentegen, ik ben omdat jij jij bent, en als jij jij bent omdat ik ik ben, dan ben ik ik niet en ben jij jij niet" waren de rapen helemaal gaar, vette onzin natuurlijk. Er ontspon zich een ontluisterende discussie tussen het trio, die uiteindelijk zijn climax bereikte toen Marc door de getergde Serge werd uitgedaagd om het schilderij met een toegeworpen viltstift op te pimpen. Die scene werd zo goed gespeeld door die gasten, dat ik als toeschouwer even vergat dat het maar toneel was waar ik naar keek en dacht, o nee he, hij gaat toch niet dat schilderij naar de ratsmodee helpen! Maar hij deed het echt, later bleek dat het een afwasbare viltstift was, gelukkig maar. Gezamelijk wasten ze het schilderij heel voorzichtig weer in de oorspronkelijke staat, alles was wel gezegd en het drietal was een wrange ervaring rijker. De vriendschap had een behoorlijk knauw opgelopen, en de littekens zullen denk ik wel min of meer blijvend zijn, maar daar valt mee te leven.

Wat we lijkt mij in dit stuk gezien hebben is, dat de vriendschap hier niet door geweldige en grootse zaken werd bepaald, maar wel bijna aan futiliteiten ten onder ging!

dinsdag, september 09, 2008

Paleiskwartier



"Land of Milk And Money" is de titel van een tentoonstelling van Maria Roosen (1957) en Margriet Smulders (1955) in het Stedelijk Museum in het Paleiskwartier van 's-Hertogenbosch, kortweg het SM's genoemd. Afgelopen zondag hebben we de expositie van beide dames aldaar gezien.

De één (Maria Roosen) nam in het museum in hoofdzaak het vloeroppervlak voor haar rekening, sculpturen van glas en keramiek veelal tentoongesteld op sokkels van mdf namaak meubilair. Kennelijk geïnspireerd door het menselijk lichaam, toont ze hier een oeuvre, waarin ook een aantal in fleurige kleuren uitgewerkte borsten en penissen niet ontbreken.
De ander (Margriet Smulders) had alle wanden vol gehangen met op een spiegelend materiaal gefotografeerde complexe en barokke composities van bloemen en vruchten. Ik vond de composities zo complex, dat ik vaak moeite had om te zien wat er nou eigenlijk was gefotografeerd.

De tentoonstelling van het werk van beide kunstenaars zou een eenheid moeten vormen, die gestoeld is op motieven en beeldtaal uit de wereld van het feminisme. Maar ik heb in het werk van beide kunstenaars meer verschillen gezien dan overeenkomsten, dus echt helemaal begrijpen deed ik het niet. Want wat is nou de overeenkomst tussen de geraffineerd gefotografeerde bloemen en vruchten van Smulders, en de harde en kille glazen sculpturen in de vorm van penissen en borsten van Roosen?

Het Paleiskwarter, de wijk waarin SM's gelegen is, vond ik heel wat interessanter. De direct achter het Centraal Station gelegen wijk, één van de grootste binnenstedelijke bouwlocaties van de laatste jaren in ons land, is/wordt gerealiseerd op het voormalige bedrijventerrein De Wolfdonken. De architectuur is heel bijzonder, bijvoorbeeld de gebogen stadsappartementen aan de rand van het water 'Armada' genoemd, van de Londense architect Antony McQuirk (Building Design Partnership), met gevels die doen denken aan volle zeilen van een zeevloot.

De ontwikkeling van het Paleiskwartier is een boeiend en dynamische proces dat enthousiast door JS, mijn ex zwager die daar al weer een tijdje woont, wordt beaamd. En dat zal gezien de plannen die er zijn voor de verdere ontwikkeling en uitbreiding van de buurt, nog wel een tijdje zo blijven ook. Het is een uniek gelegen gebied met een geheel eigen identiteit, dicht aanschurkend tegen het oude historische stadscentrum. Voelbaar is ook, dat de functies wonen en werken hier nauw met elkaar verweven zijn. Het statige Paleis van Justitie, het in scheepsvorm ontworpen gebouw van de ING Bank, perfect passend bij de vloot woongebouwen van de 'Armada', en de strak vormgegeven okergele doos van het nieuwe gymnasium, dat praktisch wordt omarmd door de zijvleugels van het U-vormige woongebouw aan de Leeghwaterlaan. Ik denk dat ik hier over een poosje als ze weer wat verder zijn, nog maar eens een keertje wat uitgebreider kom kijken.

vrijdag, september 05, 2008

Mamma Mia!



Dat ik ooit naar de bioscoop zou gaan om de de film 'Mamma Mia' te zien, had ik natuurlijk nooit kunnen denken van mezelf. En toch is dat afgelopen week wel gebeurd, al was het niet mijn persoonlijke keuzefilm. Mama Mia! een verhaal over een meisje (Amanda Seyfried) dat met haar moeder (Meryl Streep) op een zonnig Grieks eiland woont en wil gaan trouwen met haar jeugdliefde, maar voor het zover is wil ze eerst graag antwoord op een vraag die haar al lang bezig houd namelijk, wie is haar vader? Maar van haar moeder die nogal een heftig amoureus verleden schijnt te hebben wordt ze in deze niet veel wijzer. Daarom beraamd ze zelf maar een plannetje om er achter te komen. Het verhaal is om de liedjes van de zweedse popgroep ABBA, één van de succesvolste popformaties uit de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw, heen gesponnen.

Eind jaren 70 begin jaren 80 werd de muziek van ABBA, bestaande uit de vier vocalisten Agnetha Fältskog, Björn Ulvaeus, Benny Andersson en Anni-Frid Lyngstad, door met name mijn oudste dochter grijs gedraaid bij ons thuis. Als Frank Zappa liefhebber moest ik daar natuurlijk niet veel van hebben. De muziek van ABBA was perfekt en gelikt, dat wel, maar dat vond ik ook gelijk het grote probleem. Ik vond het emotieloze muziek, alsof het door een machine werd geproduceerd. Maar goed je moet wat voor de lieve vrede in huis over hebben, dus heb ik destijds ongewild heel wat keertjes naar ABBA moeten luisteren.
Omgekeerd was mijn dochter natuurlijk vaak de klos als ik mij weer eens liet gaan in de de muziek van Zappa.



Decennia later luister ik heel anders naar ABBA. Gek, maar ik vind het helemaal niet zo vreselijk meer. Hoe zou dat toch komen? Zou het komen door gewenning, want vergeleken bij de hedendaagse computer gestuurde popsound die ik om mij heen vaak hoor, en waar ik op enkele uitzonderingen na ook geen bal aan vind, is de ABBA sound van weleer haast warm, sfeervol en gevoelig te noemen. Ik weet het niet!
Maar goed hoe dan ook terug naar de film. 'Mama Mia', eerst was er al de musical, die ik nooit gezien heb maar waar ik wel veel goeds van gehoord heb, en nu is er onder regie van Phyllida Lloyd ook nogeens een film van gemaakt met in de hoofdrollen Meryl Streep, Amanda Seyfried, Pierce Brosnan, Colin Firth, Stellan Skarsgård, Christine Baranski en Julie Walters.



Mogelijk kwam het nog door mijn innerlijk tegenstribbelen, dat weet ik niet, maar het begin van de film vond ik dramatisch slecht. Ik dacht als dit nog vijf minuten zo doorgaat ben ik weg. Maar naar mate de film vorderde ging het gelukkig beter, en kreeg ik zelfs zin om gewoon mee te zingen. Ik vond het op een bepaald moment zelfs moeilijk om bij dit energieke zang- en dansfestijn rustig op mijn stoel te blijven zitten.

Het avondje in bioscoop Atlantic j.l. 2 september was daarom zo gek nog niet, al moet ik eerlijkheidshalve wel zeggen dat het bij mij wel niet beklijven zal.

maandag, september 01, 2008

'Grandeur'



Het was gisteren echt weer om er op uit te gaan. Over het doel waren we het snel eens, want het idee van J om de 10e internationale beeldententoonstelling in Park Sonsbeek eens te bekijken sprak mij ook aan. En zo kon het gebeuren, dat we rond het middaguur vrolijk rond liepen te banjeren in dat prachtige Arnhemse park.

'Grandeur' is de beeldententoonstelling getiteld. Streven naar menselijke grootsheid, las ik in de folder, waartoe artistiek directeur Anna Tilroe 28 internationale kunstenaars van wereldfaam heeft uitgenodigd om dit op bijzondere wijze te verbeelden. Een kant en klare invulling van het begrip 'Grandeur' kunnen ook kunstenaars niet geven, maar ze kunnen natuurlijk wel het streven naar de grootsheid verbeelden. Vanuit verschillende invalshoeken zijn alle kunstwerken van deze tentoonstelling dan ook een representatie van het verlangen naar menselijke grootsheid.

In een bovenzaal van 'Villa Sonsbeek' verzeilden we in een interessante lezing over het thema 'Grandeur' van filosoof Patricia De Martelaere. Het begrip 'Grandeur' werd door haar vanuit zowel het filosofische gedachtengoed van Nietzsche (1844-1900) belicht, met het begrip Übermensch als thema, als vanuit het gedachtengoed van de legendarische taoïstische wijsgeren Laozi en Zhuangzi (4e eeuw voor Christus) die de allesomvattende universele natuurwet als centraal thema stelden.
'Grandeur' het streven om boven jezelf en je beperkingen uit te stijgen is van alle mensen en van alle tijden. Het is een verlangen dat in de menselijke cultuur kennelijk samenhangt met een gevoel van innerlijke leegte.

Friedrich Nietzsche.
Nietzsche zegt dat de werkelijkheid in ons leven een betekenisloze chaos is. En dat de massa daarom leugens als metafysica, moraal, religie en wetenschap als waarheid heeft aangenomen, om maar enigszins in het leven te blijven geloven en het draaglijk te maken.
In zijn filosofie stelt Nietzsche hier een positieve mensopvatting tegenover middels zijn keuze voor de Übermensch. Dat is een wezen dat wetend dat hij droomt, dicht en interpreteert, aan die wetenschap niet ten gronde gaat of ervoor op de vlucht slaat. Maar juist in staat is 'met goede wil en geweten' verder te dromen, te dichten en te interpreteren d.w.z. onophoudelijk verder te vormen en te transformeren, te bepalen en te overschrijden. Een kunstenaar en avonturier die vormen schept en iedere maat, grens of vorm overschrijdt, voortgedreven door een wil tot experimenteren, ook met zichzelf!
Jammergenoeg is het gedachtengoed van Nietzsche tijdens het Nazi-regime in Duitsland misbruikt en totaal verkeerd geïnterpreteerd.

Taoïsme.
De Chinese filosofische en religieuze stroming die ze het Taoïsme noemen, gaat uit van de natuur, waaraan de mens zich moet aanpassen. Een vitaal, energiek en geestrijk leven in eenheid met het 'ons-alles-omringende' en waarbij de interactie van de kosmische krachten yin en yang belanfrijke is, dat is het grote streven. Het taoïsme hecht dan ook evenveel waarde aan het behoud van het menselijk lichaam en de levensenergie, als de westerse godsdiensten aan het behoud van de ziel.
Binnen het kader van het onderwerp 'Grandeur' werden vanuit deze filosofie door Patricia de Martelaere in haar lezing onderwerpen belicht als "Wat moet een mens doen om echt groot te zijn" en "Welke weg moeten wij volgen? Of bestaan wij juist temeer wanneer wij de weg niet doelbewust volgen, maar meegaan met de stroom?"

Tja, 'Grandeur' streven naar menselijke grootsheid, streven om boven je dagelijkse beperktheden uit te stijgen, boeiend en de moeite van het proberen meer dan waard! Maar ik ben er niet elke dag mee bezig, het is trouwens ook bepaald niet makkelijk. En dat ik daarin niet alleen sta heeft het middagje Sonsbeek mij wel laten zien.
Hoe dan ook wij hebben ons, alvorens weer over te gaan tot de orde van de dag, na afloop van de lezing even lekker laten meevoeren met de stroom. En zo kon het gebeuren dat wij even later achter een heerlijke versnapering zaten op het zonnige terras van 'Villa Sonsbeek'.

dinsdag, augustus 26, 2008

Martijn Steiner Lovisa



Fotograaf Martijn Steiner Lovisa ken ik via mijn zoon al sinds zijn middelbare schooltijd, begin jaren 80. Maar de jonge veertiger van nu heeft een behoorlijk bekende plek verworven in de wereld van de fotografie. Namen van 'All over the world' kom ik tegen op zijn site. Bekende namen uit de wereld van de mode, muziek, politiek, zaken, journalistiek en reclame. Voor zijn werk reist hij de hele wereld rond, en door een aantal van zijn opdrachtgevers wordt hij zelfs sterfotograaf genoemd. En ik kan mij dat heel goed voorstellen.

Al tijdens zijn opleiding was Martijn zeer gedreven, en volgens mij ook al behoorlijk bedreven in zijn vak. Voor mij heeft hij in die tijd diverse architectuurprojecten en studio's gefotografeerd in het hele land. We gingen dan samen op pad, en soms dacht ik dan wel eens als ik het wat lang vond duren, jongen maak die foto nou even snel, want dan kunnen we weer verder naar het volgende project. Maar hij liet zich absoluut niet verleiden tot versnelde acties. Het moest goed gebeuren en anders maar niet! Allerlei standaards met lampen en reflectoren werden er opgesteld en soms moest de boel verduistert worden of juist weer niet. Van alles werd er uit de kast gehaald om de ultieme foto maar te kunnen maken. En het resultaat mocht er zijn, wat hij mij een aantal dagen later liet zien was als regel perfect.

Op zijn site staan veel foto's en verhalen. Verhalen die bij de foto's horen en door hem zelf geschreven zijn. Maar ook veel verhalen door anderen geschreven, wat zij in de foto's van Martijn zien en beleven. Zo vraag ik mij al jaren af, wat de bedoeling is van de hamer op tafel bij die sherry drinkster, of zou ze de man met de hamer al reeds zijn tegen gekomen? Een pakkende anekdote las ik van ene Herbert van Hoogdalem over het werk van Martijn voor een fotoproject voor Quote Media:

Adembenemend werk. Fris, verrassend, erotisch, warm, echt en technisch briljant. Hier liep een onontdekt talent rond en ik begreep er niets van dat hij niet al lang ergens in een museum voor Contemporary Art in een stad als Londen, Berlijn of New York hing!

In deze mooie woorden over het werk van Martijn kan ik mij wel vinden, alleen zou ik er de kwaliteit humoristisch nog aan willen toevoegen.

maandag, augustus 25, 2008

Amp Smit



Er bestaat sinds 23 januari 2004 een stichting genoemd naar deze kunstenaar. Deze stichting stelt zich ten doel om leven en werk van de beeldend kunstenaar Antonie Theodorus (Amp) Smit (1903-1976) in de breedst mogelijke zin onder de aandacht te brengen bij kunsthistorici, kunstliefhebbers en verzamelaars lees ik op internet.

De kunstenaar Amp Smit is in de periode tussen de 1e en 2e wereldoorlog, het interbellum genaamd, met zijn opleiding en loopbaan begonnen. Hij was een kunstenaar die zich met allerlei disciplines in de kunst bezig hield, ceramiek (hij ontwierp o.a. eind jaren twintig bij plateelbakkerij Zuid Holland van allerlei mooie Art deco vazen, kandelaars, schalen etc.), schilderkunst, houtskooltekeningen, emaille, aquarellen, glas in lood, muurdecoraties, grafische vormgeving, beeldhouwen en zelfs poëzie. Onvoorstelbaar eigenlijk, of hij overal even goed in was is mij niet bekend.

Maar het humoristische waterverfwerkje van 25 x 30 cm voorstellende "Bij de kapper" (zie middelste afbeelding in de collage) dat hij omstreeks 1975 gemaakt moet hebben, aan het eind van zijn leven dus, vind ik in ieder geval hardstikke goed. En ook de overige aquarellen en plastieken in de collage, die ik op het internet heb gevonden vind ik prachtig.

De belangrijkste doelstellingen van de Stichting Amp Smit zijn het organiseren van een overzichtstentoonstelling en het uitgeven van een boek over zijn leven en werk. Ik ben benieuwd wanneer het zover is!