een nieuwe warmtebron

Buiten waait het, de regen striemt met vlagen tegen het raam, maar ik merk het amper. Veilig zit ik lekker droog en warm achter mijn pc, en lees ik geconcentreerd met samengetrokken wenkbrauwen een interessant artikel over magnetische ompoling d.w.z. dat de magnetische noord- en zuidpool op Aarde van positie wisselen. Jezus mina, dat zou wat zijn zeg, ik val al lezend van de ene in de andere verbazing. Maar dan valt plotseling mijn pc uit, en dat niet alleen ook het licht, kortom alles in huis wat op stroom draait. Ik linkte het probleem gelijk aan de buren waar ze aan het verbouwen zijn en toevallig met elektra bezig zijn. Maar dat bleek bij nader inzien onterecht, dus moest ik wel bij onszelf op zoek naar de oorzaak. En zo kwam ik er na enig speurwerk achter dat onze cv ketel de boosdoener was. 

Snel een monteur gebeld. Een uurtje later was de diagnose gesteld: De cv ketel is na 20 jaar aan vervanging toe! Wat nu? We gaan natuurlijk niet in de kou zitten, maar ad hoc beslissen hoe we het één en ander dan gaan oplossen is nu we uiteindelijk allemaal van het aardgas afmoeten ook niet zo eenvoudig. Moeten we nog gewoon een nieuwe cv ketel aanschaffen, of kunnen we, in afwachting van een mogelijk gemeentelijk warmtenet, beter leasen? Moeten we soms voor een warmtepomp kiezen, of kunnen we beter denken aan een hybride variant, die zowel aardgas als elektra aan kan? Kortom, wat is wijs. Na enig gewik en geweeg hebben we de knoop maar doorgehakt en voor de snelste oplossing gekozen t.w. de aanschaf van gewoon een nieuwe cv ketel. Kan ik tenminste morgen alweer lekker droog en warm verder lezen met waar ik gebleven was.

magnetische noordpool aan de wandel

Onlangs las ik in een artikel van geofysicus en wetenschapsjournalist dr. Marlies ter Voorde, dat de magnetische noordpool steeds sneller wegtrekt van de geografische, (die schijnt sinds 2000 van 15 km per jaar te zijn opgelopen tot 55 km per jaar) waarbij het aardmagneetveld intussen zwakker wordt. Stel je nu eens voor dat dit in deze tijd zou leiden tot een ompoling, wat in het verre verleden eerder is gebeurd, wat zouden dan de consequenties kunnen zijn? 

Dat het baken van zeevaarders en andere globetrotters zelf ook graag wandeld en zich jaarlijks t.o.v. de geografische noordpool ofwel het ware noorden verplaatst is bekend. Het wordt jaarlijks o.m. op zeekaarten aangegeven in de kaartroos en is variabel. Ooit leerde ik tijdens een navigatiecursus op de zeevaartschool in Amsterdam rekening te houden met dit verschijnsel. In de berekening van je ware koers (WK) was deze variabele factor van belang. Ondermeer in formules als bijvoorbeeld WK = KK + var + dev, waarin KK de kompaskoers is, var het aantal in de kaartroos aangegeven graden en dev de kompasafwijking is die door het schip bij de voorliggende koers zelf wordt veroorzaakt. En dan had je uiteraard ook nog te maken met factoren als stroming en drift die aanzienlijk konden zijn! 

Er kwam wat mij betreft min of meer een eind aan al dat gereken toen de GPS (Global Positioning System) voor de doorsnee zeezeiler in beeld kwam. Met een simpele druk op de knop wist je praktisch op de vierkante meter nauwkeurig wat je positie was, waar op de aardbol je ook zat. Maar ook dit systeem gebruikt in combinatie met satellieten het magnetische noorden en het aardmagneetveld als referentie voor richting en daarmee voor navigatie. Ben inderdaad beniewd wat er gebeurd als het ooit weer tot een ompoling komt. De mens zal er ongetwijfeld weer wat op vinden, maar voor het zover is raken we met z'n allen mogelijk toch eerst een tijdje lekker aan het dwalen.

dood hout, een bron van leven

     

Wandelingetje bij Deuverden.

Altijd een mooie wandeling daarbij Deuverden, ondanks het forse aantal dode bomen op het pad langs het heideveld of wat er voor door moet gaan, en het vennetje. Vreemd al die dode bomen hier, maar op één of andere manier toch ook wel mooi, beetje abstract, en bovendien is een dooie boom ook nog eens een bron van leven in de natuur. Veel vogels, insecten en weet ik allemaal niet wat nog meer doen er hun voordeel mee. 

Maar al dat dode hout doet tegelijk ook troosteloos aan, desolaat. Waarschijnlijk is de omgeving hier te zuur geworden door de uitstoot van stikstof door agrarische bedrijvigheid rondom dit relatief kleine natuurgebiedje. Volgens Bartjens is de agrarische sector een forse bron van verzuring die nog steeds schijnt toe te nemen. Wat een toestand, maar gelukkig maakte het beeld van een ontluikende wilde Lijsterbes langs het pad snel een einde aan ons getob.

Een wandelingetje bij De Vanenburg.

Opvallende schapen scharrelen daar rond bij kasteel De Vanenburg. Nieuwsgierig, alert, fier en een grappige kop met zwarte oren, een zwarte snuit en zwarte ringen om de ogen. En dan hebben ze ook nog zwarte knieën, maar voor de rest was alles aan ze volgens mij wit. Thuis heb ik wat zitten googelen, het schijnen z.g. Kerry Hill schapen te zijn, van origine afkomstig uit de heuvels bij het plaatsje Kerry in Wales, Engeland. 'Sheep from the hills of Kerry'. Maar sinds 1992 zie je ze ook op Nederlands grondgebied rond scharrelen.

Orde en wanorde.

Van keurig opgetaste straatklinkers tot hopen puin en tuinafval, overal troep. Onze buren verbouwen, veel sloopmateriaal moet her en der tijdelijk worden geparkeerd, ook bij ons achter. Echter orde en wanorde is subjectief en fluïde. Ik moest daarbij even denken aan de Ecokathedraal van Louis G. le Roy (1924-2012) die hij bouwde in een weiland in Mildam bij Heerenveen. ('Zie Mens en natuur' en 'Mens en natuur II' van resp. 16/8'10 en 4/10'10 in mijn Blogarchief).

Studio 'Terlet Amsterdam'

Alles ademt muziek in studio 'Terlet Amsterdam', de mensen. de ruimte, de vele verschillende muziekinstrumenten en de elektronica. Maar ook de linosnede aan de muur, die E als tiener ooit in de jaren zeventig heeft gemaakt in de vorm van een rijtje Nikkelen Nelissen, ofwel antropomorfe muziekmachines, kleurige mensvormige eenmansorkestjes. En de verderop aan de muur hangende poster van Frank Zappa, ook uit de jaren zeventig, om precies te zijn van een concert in 1977 in de Armadillo Headquarters, een concertzaal in Austin, Texas, dat werd beleeft als een muzikale renaissance! Schatplichtig aan het voorbeeld uit deze nu al haast klassieke oudheid, zijn 44 jaar later de verrichtingen in studio 'Terlet Amsterdam' er volgens mij ook op gericht om een periode van opbloei en vernieuwing in de muziek te vinden. Ik wens studio 'Terlet Amsterdam' daarbij veel succes!

Westelijk Havengebied Amsterdam

Afgelopen week waren we te gast bij Jan in zijn nieuwe woning op het Narva-eiland in de Houthaven. Ik kan mij in Amsterdam niet of nauwelijks een plek voorstellen dat in pakweg tien jaar een grotere verandering heeft ondergaan dan de Houthaven in het Westelijk Havengebied. Er is daar aansluitend het noordelijk deel van de Spaarndammerbuurt een totaal nieuw stuk Amsterdam bijgekomen op een plek waar vroeger vrachtschepen uit heel de wereld hun hout losten. Het is allemaal nog lang niet klaar daar, er wordt in de Houthaven nog volop gebouwd, maar alles ademt daar nu al ruimte en bedrijvigheid.

Heerlijk toch, die ruimte!

Industriegebied Eemshaven wordt anderhalf keer zo groot, een historisch moment jubelde de gedeputeerde van de provicie Groningen. En de wethouder van gemeente Het Hogeland waar het dorp Oudeschip onderdeel van is, kraaide dat Eemshaven de fase van een postzegel eindelijk ontgroeid is. De gemeente die in de unieke weidsheid van de Oostpolder ruimte biedt aan pioniers en frisdenkers, om samen verder te bouwen aan een bloeiende toekomst. Voorlopig resultaat van het z.g. frisdenken is, dat een stukje Oostpolder dat nu nog als een bufferzone tussen Eemshaven en Oudeschip ligt wordt opgeofferd, m.a.w. Oudeschip wordt opgeslokt door Eemshaven. Allesbehalve een bloeiende toekomst dus voor dit verdoemde dorpje. Je zal er maar wonen.

een vreemde gewaarwording

Even dachten we allebei dat we hallucineerden, toen we op de vroege ochtend vanuit ons zeilbootje een auto zagen staan midden op het IJsselmeer. Een zintuiglijke beleving die totaal niet paste in de werkelijkheid van het moment. Een erg vreemde gewaarwording, maar toen we een stukje verderop ook nog een gedeelte stuurhut boven het water zagen uitsteken, was het kwartje uiteraard snel gevallen. Je ziet ze nogal eens varen, zwaar beladen binnenvaartschepen, de gangboorden praktisch gelijk aan de waterspiegel of zelfs net daaronder en een auto op het iets hoger gelegen voor- of achterdek. Als de luiken niet goed afsluiten, of om tijdwinst soms zelfs zijn weggelaten, (slecht zeemanschap) is het bij wind en golfslag link varen, de golven kunnen zo het laadruim inrollen met alle gevolgen van dien. Ik weet overigens niet of dat bij deze onfortuinlijke schipper de oorzaak is geweest.

in a split second

Havezate Den Alerdinck, gebouwd in 1680 in Laag Zuthem nabij Zwolle te midden van het prachtige Sallandse coulisselandschap, wordt omgeven door een slotgracht van circa 3 km. Lang geleden, om precies te zijn 58 jaar, maakte ik samen met een paar andere jongens een roeitochtje in deze slotgracht. Ik was samen met een aantal jongeren een weekendje te gast op Den Alerdinck. Terug bij het statige in eclectische bouwstijl opgetrokken landhuis, legden we ons roeibootje aan, pal voor een bankje waarop twee leuke meiden zaten te zonnen. Prachtig, nooit gezien, maar in a split second nam ik het besluit dat ik mijn uiterste best zou doen, om die ene daar rechts op het bankje dit weekend nader te leren kennen. Dat is toen aardig gelukt, maar het is niet alleen bij dat weekend gebleven, want 58 jaar later moet ik daarvoor bij haar nog steeds mijn best doen!

Vaccinatieperikelen

Zo, we moesten er twee keer een eindje voor rijden, maar dan heb je ook wat. Eindelijk hebben we ons eerste anti-coronaprikje, zij het een dag na elkaar, te pakken. De rustige en professionele manier waarmee we werden behandeld, deed ons de onheimische gevoelens, die aanvankelijk door de industriële GGD locatie aan de Schroefstraat in Lelystad waren opgewekt, snel vergeten. Bovendien stelde het één en ander ook nog eens weinig voor, en stonden we voor we er goed en wel erg in hadden al weer buiten. We zien dan ook erg uit naar het tweede prikje in mei, waar we trouwens ook weer een dag na elkaar voor naar Lelystad moeten!

een wandeling op Landgoed Oldenaller

We begonnen onze wandeling bij de parkeerplaats aan de Waterweg nabij de Oldenallerbrug. Een beladen plek, of een schuldige plek zoals kunstenaar Armando een landschap placht te omschrijven dat getuige is geweest van een groot menselijk drama. Immers op deze plek vond op 1 oktober 1944 de grotendeels mislukte aanslag plaats van het verzet op Duitse officieren, met als resultaat een Duitse vergeldingsactie die zijn weerga niet of nauwelijks kent. Een razzia in het nabij gelegen Putten waarbij 601 mannen werden opgepakt en weggevoerd. Van hen vonden er 553 de dood in Duitse concentratiekampen, de meesten in kamp Neuengamme. Lang geleden allemaal, maar je staat er op deze beladen plek toch altijd even bij stil. 

Maar reeds op de Oldenallerallee, de oude lange met eiken omzoomde klinkerweg richting Kasteel Oldenaller, maakte de latent aanwezig beladen stemming door de ontluikende natuur al weer plaats voor een heerlijk lentegevoel. Mooi toch, een prachtige plek! De schilderachtige doorkijkjes in het parkachtige bos rond het kasteel, de narcissen, de stroompjes en de grote vijver waarin de eenden het zo te zien ook naar hun zin hebben, het gekwetter hoog in de bomen, het is alom leven. Maar het mooiste vond ik deze keer de bonte specht, die ons tijdens de wandeling voortdurend begeleide met zijn staccato getrommel op takken en boomstammen