Holwert aan Zee?

Holwerd schrijf je sinds 1 januari j.l. met een t aan het eind, Holwert is nu de officieel Friese benaming van dit sterk vergrijsde en gekrompen spookdorp, dat ikzelf overigens alleen maar ken als opstapplaats van de boot naar Ameland. Zou dat dan toch het begin van de verandering zijn die ze daar hebben voorstaan, want ze zijn daar wel het één en ander van plan. Bijvoorbeeld een gat in de dijk moet daar nieuwe natuur én nieuwe inkomsten creëren. Holwert gaat 'Holwert aan Zee' heetten, als de vergevorderde plannen tenminste doorgaan. Ik las dat het provinciebestuur na alle toezeggingen ineens wat schijnt terug te krabbelen. Benieuwd wat het gaat worden.(Zie ook in mijn blogarchief Holwerd, havenplaats in spe? van 19/2'19)

Oorlog door kinderen getekend

      Kira tekent een oog vol tranen en een gebroken hart, aangevallen door raketten. 

De aanvalsoorlog tegen Oekraïne die Rusland een jaar geleden, om precies te zijn op 24 februari 2022 begon, is feitelijk een escalatie van de Russisch-Oekraïense strijd die al sinds 2014 in het oosten van Oekraïne gaande is. Sinds de invasie zijn volgens diverse berichtgevingen meer dan 9,5 miljoen Oekraïners hun land ontvlucht. Een deel daarvan kwam in Nederland terecht. 

In AD las ik afgelopen weekend 'De oorlog getekend'. Ontroerende tekeningen en verhalen van Oekraïense kinderen van vluchtelingen in Nederland, over hun beleving en verwerking van de oorlog in hun thuisland. Over snel volwassen worden gesproken! Hierbij een paar tekeningen.

      Sofia tekende de oorlog in haar thuisland o.m. met slachtoffers die naar de hemel gaan en een

      knop om op te drukken voor hulp.

Verknocht!

Onlangs wilde ik nog even vlug een boodschapje doen, maar dat liep anders. Starten ging nog net, maar praktisch direct daarop was het gebeurd, en kreeg ik de motor met geen mogelijkheid meer aan de praat. Dit is voor het eerst dat ik zoiets meemaak met mijn oude vertrouwde Volvo V70 D5 Automaat, die ik 20 jaar geleden, om precies te zijn op 11 februari 2003, heb gekocht bij de dealer, en waar ik sindsdien 400.000 km probleemloos in heb gereden. Een dijk van een auto die mij nog nooit in de steek heeft gelaten en nog lang meekan. Ik ben er aan verknocht! 

Jammer alleen dat het een diesel is, daarom is ondanks dat ik hem laat repareren om er nog een poosje in te rijden, zijn einde toch nabij. En gezien de gemaakte transmissie afspraken terecht natuurlijk! 

Het is maar een ding, maar de relatie tussen mens en auto is complex. Een auto is functioneel en voorziet in een materiële behoefte. Maar dat niet alleen, de relatie heeft ook een psychische en sociale kant. M.a.w. wat betekent de auto voor mij en wat haal ik eruit, en welk signaal geeft de auto aan mijn omgeving. Waarden merk ik, die door de ontwikkelingen op het gebied van o.a. transmissie geleidelijk aan aan het veranderen zijn.

de 25e zondag p.m. (za. 04 feb.)

We begonnen afgelopen zaterdagmiddag onze 25e p.m. bijeenkomst in de serre van restaurant 't Huus van Guus, parel aan de rand van de Harderhaven. Met z'n zevenen op een prima plekje in de hoek, kwam de stemming er met koffie, thee en gebak snel in. Wel jammer natuurlijk dat Janny wegens ziekte deze keer heeft moeten laten afweten, het zij zo, volgende keer is ze hopelijk weer van de partij. Na een uurtje, iedereen was wel zo'n beetje bijgepraat, hebben we de auto's in de Hanzemeen, nabij het centrum, geparkeerd. En zijn we vervolgens via het Zeepad naar het Marius van Dokkum museum aan de Academiestraat in de historische binnenstad gewandeld. 

De humoristische voorstellingen van Marius van Dokkum (1957) zijn befaamd. We waren in 't Huus van Guus al goed gemutst geraakt, maar in de snijkamer van de voormalige Universiteit van Harderwijk kwam de stemming er helemaal goed in. De plek waar ooit tijdens de anatomische lessen lichamen werden ontleed, is tegenwoordig dus geheel gewijd aan het werk van een springlevende kunstenaar. Prachtig, typetjes, en nog eens typetjes op het doek! 

Terug in de Hanzemeen was het zo langzamerhand wel tijd geworden voor een hapje en een drankje. Altijd gezellig, zo werd het ongemerkt tijd om aan tafel te gaan voor de soep, de aardappelgratin met kip, groente, kruiden, kaas en room, het toetje en koffie met weet ik wat nog meer. Rond een uur of negen was het mooi geweest en namen we afscheid van elkaar. De volgende zondag p.m. de 26e dus, zal ijs en weder dienende over 3 à 4 maanden bij Geke in Kampen worden gehouden.

over een oude foto

Onlangs vond ik tot mijn verrassing bovenstaande foto op internet. Fanfarekorps 'De Eendracht' uit Wezep. Leuk, voor mij een aantal bekende gezichten, waaronder mijn vader. De exacte datum heb ik niet kunnen achterhalen, maar al deducerend kwam ik tot de conclusie dat het eind jaren 40, hooguit begin jaren vijftig moet zijn geweest. Mijn vader stond met die grote trom aan het begin van zijn muzikale carrière, en dat hij dat ding meebracht naar huis kan ik mij nog herinneren.  

De muzikale bijdrage van mijn vader bij fanfareorkest 'De Eendracht' verliep volgens mijn herinnering van slagwerksectie naar koperblazerssectie, respectievelijk van grote trom naar kleine trom naar uiteindelijk de bombardon. (zie in mijn blogarchief ook stukje 'embouchure' van 23/2'11) Ze hebben gemeen dat het instrumenten van de ritmesectie zijn, de ruggengraad van het orkest. De ritmische basis, waarover de overige koper- en houtblazers zoals trompetten, bugels, hoorns, trombones, baritons, bassen en saxofoons hun partijen spelen. 

1953, a long time ago

Gisteren heb ik op tv naar de 70-jarige herdenking van watersnoodramp 1953 gekeken. A long time ago, maar de gebeurtenissen rond de grootste Nederlandse natuurramp van de 20ste eeuw staan mij nog helder voor de geest, ook al woonde ik op de noord veluwe ver van het rampgebied. Mijn moeder zat zeer geëmotineerd aan de radio gekluisterd, en barstte af en toe in tranen uit. En op school, ik zat in de vierde klas van de lagere, kregen we 's maandags te horen dat we vrijaf kregen om kleren voor de getroffene te verzamelen. Met een juttezak gingen we langs de deuren, als ie vol was werd ie op school ingeleverd en verder gedistribueerd. Bij mijn oma lag later die maand een boekwerk met foto's van de ramp, uitgegeven door weekblad De Spiegel. Een indrukwekkend beeldverslag in zwart wit, dat ik iedere keer weer pakte als ik daar was. Herinneringen en beelden die gisteren 70 jaar na dato mij weer even in de tijd terug wierpen. Hoe zouden de mensen die de ramp bewust en aan den lijve hebben ondervonden deze dagen beleven? Ik hoorde iemand zeggen alsof het gisteren was!

keukentafeldiner

Thuis een etentje met oude vrienden is vaak nog leuker dan uit eten gaan, vonden we met z'n allen. Even gezellig met z'n zessen rondom de keukentafel, beetje ouwehoeren over van alles en nogwat en genieten van al het lekkers wat uit eigen keuken komt. We doen dat bij toerbeurten eens in de 6 à 8 weken, maar eigenlijk zouden we het vaker moeten doen, zeiden we tegen elkaar. De remmen even wat vaker los, het alledaagse leven is al normaal genoeg. Onlangs weer zo'n heerlijk en vooral ontspannen keukentafeldinertje gehad bij R en H thuis in Putten. Met meloen en ander fruit, gratin met kip, groenten en aardappel, ijs, en niet te vergeten natuurlijk de nodige wijntjes en pikketanisjes. Ik kan mij nu al verlekkeren op het volgende keukentafeldinertje, maar dan bij A en H in Putten.