Laten we vrolijk gaan draaien

Hierbij een beetje muziek en dans als voorschot op een mooie toekomst, en een beetje zin en vrolijkheid in deze, tamelijk bizarre, tijd van leven!



Come on everybody clap your hands
Ah, you're looking good
I'm gonna sing my song and you won't take long
We're gonna do the twist and it goes like this

Come on let's twist again like we did last summer
Yeah, let's twist again like we did last year
Do you remember when things were really hummin'?
Yeah, let's twist again, twistin' time is here

Round 'n around 'n up 'n down we go again
Oh baby make me know you love me so and then
Twist again like we did last summer
Come on twist again, like we did last year
(Twist, yow)

Who's that, flyin' up there?
Is it a bird? No
Is it a plane? No
Is it the twister? Yeah

Yeah, twist again like we did last summer
Come on let's twist again, like we did last year
Do you remember when things were really hummin'?
Come on let's twist again, twistin' time is here

Round 'n around 'n up 'n down we go again
Oh baby make me know you love me so and then
Come on twist again like we did last summer
Girl, let's twist again, like we did last year
Come on twist again, twistin' time is here

Een wandeling in Harderbroek

We wandelen er wat af de laatste tijd. Meestal in de natuur, stadswandelingen staan even op een laag pitje, temeer omdat je in dit coronatijdperk toch nergens terecht kan voor een gezellige versnapering of wat dan ook. Ons huidige credo is daarom, wandelen in gebieden waar sowieso geen kroeg of terras te bekennen is.

De mooie natuurgebiedjes dicht bij huis doen het goed. Zo hebben we pas weer eens gewandeld over het z.g. Giezenpad in het moerassige Harderbroek. Het Giezenpad is genoemd naar de Nederlandse kunstenaar Krijn Giezen (1939-2011) o.m. bekend van het kunstwerk 'Kijk Uit Attention' uit 2005 in het beeldenpark van het Kröller-Müller Museum: een hoge trap van 300 treden die, eenmaal beklommen, vrij uitzicht biedt over een deel van Nationaal Park 'De Hoge Veluwe'. In Harderbroek heeft Krijn Giezen twee projecten op zijn naam staan, die grotendeels zijn gebouwd van riet dat plaatselijk genoeg voor handen is t.w. een vogelkijkhut en een ontvangsthut.

Maar wat tijdens een wandeling in Harderbroek vooral bekoord, is de grote variëteit aan vogelgeluiden. Van het doffe geroep van de roerdomp tot het continue gezang van rietzanger, rietgors, snor en nog veel meer vrolijke gasten, maar die ken ik helaas niet allemaal. Het is hoe dan ook prachtig en ongekend rustgevend. Wandelen in Harderbroek: A Way of Life!

'Harderbos', het jonge oerbos

Een wandeling in het 'Harderbos' in de Flevopolder nabij Harderwijk, is met enige fantasie een wandeling in een oerbos te noemen. Ook al is die benaming voor het circa 50 jarige bos natuurlijk niet correct. Het 'Harderbos', dat deel uitmaakt van een netwerk van natuurgebieden in Nederland, de z.g. Ecologische Hoofdstructuur, wordt mede door de inzet van Natuurmonumenten alsmaar boeiender. De toename en variatie in flora en fauna is hier een continue en dynamisch proces.
Het was gistermorgen dan ook een genot om door dit jonge oerbos te wandelen. Toen echter op een gegeven ogenblik een kudde oerossen ons pad kruiste, en niet van zins was een stapje opzij te doen, zijn we toch maar van onze wandelroute afgeweken. Een beetje afstand houden van die malle Schotse hooglanders leek ons niet verkeerd, want ze kunnen soms raar uit de hoek komen met die grote hoorns!

Geharrewar met oude kabels.

Door de jaren heen heb ik een kast vol afgedankte kabels en elektronische apparatuur verzameld. Als er weer eens wat nieuws kwam, vond ik het altijd zonde om het oude spul direct bij het afval te zetten, bovendien kon je altijd nog wel eens één of ander kabeltje of wat dan ook nodig hebben. En de afgedankte PC's zette ik uiteraard ook niet gelijk bij het afval, want daar wilde ik altijd eerst de harde schijven nog uit halen, en daar kwam het ook steeds maar niet van. En zo groeide de stapel goedbedoelde rommel uiteindelijk mijn kast uit.

Het moest er nu toch maar eens van komen, weg met die zooi. Maar dan sta je daar met al die verschillende stekkers, usb-, telefoon- en netwerkkabels in je handen, en begin je toch weer te wikken en te wegen. Die wel, en die maar niet, of toch maar wel? Wat een gedoe! Ik heb uiteindelijk de hele bups in een grote plastic vuilniszak gekieperd en samen met de oude PC's, waarvan ik de harde schijven inmiddels verwijderd had, voor recycling ingeleverd bij het milieupark alhier. Klaar, ik heb weer kastruimte voor een nieuwe verzameling!

over de Tonderzwam en meer

Een wandeling in het Speulderbos nabij Boshuis Drie, is volgens Bartjens een wandeling in één van de oudste en mooiste bosgebieden van Nederland. Of dat helemaal waar is kan ik niet beoordelen, maar dat het een mooi bos is staat wel vast. Prachtig die dansende kromme scheve bomen, die het bos gisteren ondanks het lieflijk ontluikende lentegroen zo'n grillig karakter gaf. Opvallend ook hoe daar kennelijk over bosbeheer wordt gedacht. Veel dood hout in de vorm van oude, omgewaaide of afgeknapte beukenbomen die daar gewoon blijven staan of liggen.

Het meest bijzondere wat ons daarbij opviel is, dat de Tonderzwam op praktisch al die geruïneerde bomen welig tierde in alle vormen en maten. Of het nou z.g. Echte Tonderzwammen, Dikrand Tonderzwammen of Platte Tonderzwammen waren laten we maar in het midden, maar bijzonder waren ze wel.

Tonder is een vuurmaker las ik ergens. De Tonderzwam dankt zijn naam aan het feit, dat we er in het verleden dus vuur mee maakten. Daarvoor werden de licht ontvlambare z.g. tondel-repen uit met name de middelste laag van de Echte Tonderzwam gesneden. En zo kwam men vroeger dus aan een Tondeldoos!

Kaupang nabij Larvik Norway

Er stond max. 110 uur voor de Colin Archer Memorial Race, een zeilrace van Lauwersoog naar Stavern nabij Larvik. Wij gingen met de SWING na 110 uur en 18 minuten over de finish! 'Did not finish' noemen ze dat in wedstrijdjargon. Met de vermelding DNF Larvik, max time, kwamen wij dus in het wedstrijdverslag van de CAMR organisatie terecht. Niet iets om trots op te zijn, maar er zijn ergere dingen. (Voor geïnteresseerden zie CAMR in mijn blogarchief).

Geen prijs dus, maar wel een klein speldje als aandenken, met daarop een afbeelding van een viking-schip in de golven, waaronder het opschrift KAUPANG, LARVIK NORWAY. Van KAUPANG had ik nog nooit gehoord, maar dat bleek om een historisch Vikingdorp nabij Larvik te gaan, dat je zomers kan bezoeken. KAUPANG was ooit één van de grotere handelssteden aan het Viksfjord in het Vikingtijdperk tussen 800 en 1050. Een vrij uitgestrekte nederzetting met huizen en werkplaatsen en een haven waar schepen vanuit Frankrijk, het Rijnland en Constantinopel aanmeerden.

Een Viking was niet alleen een vreedzame handelaar of landbouwer. Nee, ze namen ook deel aan talrijke expedities en invallen in West- en Oost-Europa om goed- of kwaadschiks handel te drijven, zich in nieuwe landen te vestigen, te plunderen en goederen terug mee naar huis te nemen. Zo bezien moest ik denken aan de oude schoolplaat van J.H. Isings 'De Noormannen voor Dorestad' geheten. Dorestad, zoals Wijk bij Duurstede bij de splitsing van Rijn en Lek in de vroege middeleeuwen genoemd werd, schijnt ooit door de Vikingen aangevallen en geplunderd te zijn. Het is duidelijk dat Isings zich met zijn creatie door deze, inmiddels twijfelachtige geschiedenis heeft laten inspireren.

Wat overigens wel een feit is, is dat in Kaupang vondsten zijn gedaan die uit Dorestad komen, of daar via Dorestad terecht zijn gekomen. Dorestad maakte ook deel uit van de West-Europese handelsroute die door de Vikingen uit Kaupang veelvuldig gebruikt werd. Boeiende verhalen allemaal uit lang vervlogen tijden!

het witte goud van Staverden

Na een wandeling op Landgoed Staverden, wat we daar best regelmatig doen, strijken we nogal eens neer op het terras van de sfeervolle brasserie aldaar voor een kop koffie of iets anders. Maar dat is er nu even niet bij vanwege het corona-virus, alles zit dicht. Onstuimige tijden voor de horeca, dus uiteraard ook voor Brasserie Staverden. Jammer, juist nu het aspergeseizoen van start is gegaan. Maar niet getreurd, in een huis aan huis foldertje lazen wij: Brasserie Staverden serveert u het witte goud! en we bezorgen het graag bij u thuis. Prachtig, het water liep ons al uit de mond als we alleen maar naar het foldertje keken, daarom hebben we deze kans dan ook niet voorbij laten gaan!
Het zijn bizarre tijden, want praktisch op hetzelfde moment dat het witte goud bij ons werd bezorgt, dienden onze kinderen uit Zwolle zich aan. Ze hadden, hoe toevallig, met z'n viertjes een wandeling gemaakt op Landgoed Staverden, en wilden ons, nu ze toch in de buurt waren, even ontmoeten. Leuk, maar ook wel een beetje vreemd met die noodzakelijke afstandhouderij. Geen anderhalve meter, maar een hele straatbreedte hielden we zelfs tussen ons in. En zo hebben we elkaar toch heel even zeer beknopt bij kunnen praten.

River Medina on Isle of Wight

Rustig zeilden wij lang geleden met de 'Aurora' bij hoogwater vanaf Cowes de River Medina op. Een kleine getijdenrivier die bij hoogwater voor niet al te diep stekende schepen bevaarbaar is van Cowes tot Newport op Isle of Wight. Alwaar we uiteindelijk middels een mooie zeiltocht vanaf IJmuiden via Scheveningen, Stellendam, Blankenberge, Nieuwpoort, Dover en Brighton verzeild waren geraakt.
De River Medina loopt op Isle of Wight grofweg van zuid naar noord, maar is dus enkel alleen bevaarbaar vanaf de ongeveer midden op het eiland gelegen hoofdstad Newport tot Cowes.
Na een wandeling in Newport, wilden we i.v.m. onze diepgang versus afgaand tij snel terug richting Cowes. Een even spannend, maar verder weer prachtig tochtje, waarbij we de stroom nog een beetje mee hadden.

een mooie ochtendwandeling

Onlangs 's morgens vroeg een mooie wandeling gemaakt langs de Schuitenbeek en door het Meulenbos, op het uitgestrekte landgoed Oldenaller, tussen Nijkerk en Putten op de grens van Veluwe en Veluwemeer. De heerlijke wandeling door het afwisselende landschap van bos, beken, houtwallen en boerenland maakte allerlei oude en mooie herinneringen in ons los. Nabij dit gebied, waar we ooit twee jaar op een boerderij hebben gewoond, en veel hebben gewandeld en gefietst, is bijvoorbeeld ook onze oudste dochter geboren. Opvallend is dat dit gebied sindsdien amper veranderd is, en dat is mooi. Toen we op een gegeven moment door een ietwat verwilderd weiland liepen, zagen we voor onze neus een Das wegrennen. Ik wist wel dat ze er zaten, maar had er daar nog nooit eentje in het wild gezien, prachtig!

Een Das die voor onze neus het weiland overstak.

allemaal van Lotje getikt!

Allemaal van Lotje getikt, knots, knetter, gek. KKG! kalkte meneer van Buren met grote woeste letters op het bord, toen bij hem de stoppen doorsloegen. Daarna verliet hij welhaast snikkend het klaslokaal en kwam nooit meer terug. Lang geleden, maar ik ben deze pijnlijke gebeurtenis nooit vergeten. Onze enigszins corpulente leraar Nederlands was een lieve man die maar moeilijk orde kon houden, en daar wisten we als 15 jarigen zo af en toe redelijk raad mee. Empathische gevoelens waren weliswaar latent aanwezig, maar meer ook niet. Erg gênant, niet dat ik persoonlijk schuldig was aan het drama, maar als deel van het collectief voelde dat uiteraard wel min of meer zo. Het gedrag van onze klas was op dat moment kennelijk de druppel, die bij meneer van Buren de emmer deed overlopen.

Onlangs las ik in de krant dat een docente van een middelbare school slachtoffer geworden is van huiselijk geweld, terwijl zij op dat moment via een videoverbinding les gaf aan een klas. Veel van haar leerlingen waren getuige van de mishandeling door waarschijnlijk haar partner. De politie is er zelfs ook bij betrokken geweest en heeft slachtofferhulp ingeschakeld voor leerlingen en ouders die daar behoefte aan hebben. Van een andere orde weliswaar, maar ook dit is een pijnlijke gebeurtenis voor klas en leerlingen die ze zeer waarschijnlijk zal bijblijven.

wild bos achter De Vanenburg

Landgoed De Vanenburg.

De kenmerkende 17e eeuwse maatindeling van landgoed De Vanenburg is nog immer te zien. Drie rechthoekige eilanden met omliggende grachten en lanen, die samen een vierkant vormen. Het linker- en rechter eiland zijn te verdelen in vierkanten en hadden een functie als boomgaard. Het midden eiland had een woonfunctie en is te verdelen in drie vierkanten. De strenge indeling van het landgoed, dat dus al ruim drie eeuwen min of meer bewaard gebleven is, kenden we inmiddels wel een beetje.

Maar in het bos, dat volgens Bartjens in 1883 achter het landgoed is aangelegd, waren we nog nooit geweest. Echter middels een wandeling om de daarin gelegen verstilde bosvijver, hebben we de boel ook daar eens verkend. Een mooi maar behoorlijk verwilderd stuk bos in onze ogen, dat in niets lijkt op het neven staande c.q. omschreven landgoed.

over beelden uit de oude doos

Op de collage drie generaties, eind jaren veertig van de vorige eeuw. Logeren in Wapenveld, samen met mijn zusje. Herinneringen aan de waterpomp buiten, aan melkhok en melkbussen, paard en wagen, bakhuis, paardenstal, varkenskot, kippenhok en hooischuur. Herinneringen aan een grote moestuin, aan eieren rapen, slachten en worsten en hammen aan het plafond. Aan de grote kelder met keulse potten, zuurkool en andere inmaakgroenten. Herinneringen aan de gezelligheid aan tafel met een paar jonge ooms en tantes die nog thuis woonden, aan de schouw en het warme houtfornuis in de genoeglijke woonkeuken waarop gekookt en gebakken werd. Aan de geuren van rook, hout, turf en versgemalen koffie en het gepruttel van een waterketel die altijd opstond. Kortom, een zee aan herinneringen, maar bovenal aan een paar lieve grootouders!