Banaan aan de muur!?

In de webwinkel van de Volkskrant kan je een foto kopen van een groene banaan. Een foto van 30x40 cm van het Amsterdamse kunstenaarsduo Lernert & Sander, in een gesigneerde oplage van 50 stuks, prijs €. 375,- (incl. verzendkosten)

Een mooie foto van een perfecte banaan, egaal groen, er zit geen vlekje op en de lichtval is ook prima. Maar dat is het dan ook, niet meer en niet minder. Technisch gezien een mooi product, maar meer kan ik er met de beste wil van de wereld niet in zien. Lernert Engelberts (1977) en Sander Plug (1969) zijn twee getalenteerde Nederlandse kunstenaars gevestigd in Amsterdam. Maar het bekende duo heeft zich in mijn ogen met dit plaatje op zijn hoogst in de wereld van de kunstnijverheid begeven. Een gesigneerd plaatje op A3 formaat, waar ze puur op basis van naamsbekendheid nog een aardig bedrag voor vragen ook! Ze hebben lef, maar of het verstandig is durf ik te betwijfelen.

Het is goed mogelijk dat ik met mijn mening de plank volledig mis sla, dat hoor ik dan graag een keer van die of gene. Maar voorlopig hou ik het hier maar bij. Ik zal dus geen groene banaan aan de muur kopen, trouwens ik koop nooit groene bananen. Ik zag een keer op een tegeltje staan I'm so Old... I Don't Buy Green Bananas en daar wil ik me ook in dit verband maar aan houden. Prettige jaarwisseling!

linke soep

Op de Solent heb ik wel eens gezeild, zie o.a. mijn stukje 'The Solent' van 12 november 2008. Een prachtig zeilgebied, het ultieme zeilgebied kan je wel zeggen. Volgens mij is iedereen in die regio wel min of meer zeil gek. Zeilregatta's worden vanaf de kant door vele honderden toeschouwers gevolgd. Dat maak je hier niet gauw mee, ja met Skutsjesilen in Friesland misschien of tijdens 'Sail Amsterdam' maar dat is wat anders.

De Solent is ook een druk vaargebied. De nabij gelegen grote havenplaatsen Southampton en Portsmouth zorgen natuurlijk voor veel vrachtverkeer op de Solent. Ik heb altijd veel respect voor die stalen reuzen met de afmetingen van een flatgebouw. In principe ga ik er altijd achterlangs, tenzij het overduidelijk anders kan. Maar de zeilfanaten in onderstaand filmpje dachten daar kennelijk iets anders over. Die gingen praktisch letterlijk 'voor de dood of de gladiolen' door een alleszins onverantwoord risico te nemen.



Al op de eerste wedstrijddag van de Cowes Week 2011 kwam de 'Atlanta van Chester' een zeiljacht van ca. 10 meter lang in aanvaring met de 235 meter lange shuttletanker 'Hanne Knutsen'. Het jachtje met negen!? bemanningsleden aan boord wilde ondanks aanhoudende waarschuwingen van de tanker nog even snel voor de boeg langs zeilen. Maar dat bekwam ze slecht, alhoewel, het had nog veel slechter kunnen aflopen als ze naar beneden gevaren waren. Behalve veel materiële schade waren er slechts twee lichtgewonden, maar dan waren er vrijwel zeker slachtoffers gevallen. Op de video is duidelijk te zien hoe het zeiljacht voorlangs de boeg schuift en vervolgens aan bakboord met zijn tuig achter het anker van de tanker blijft haken waardoor de mast het begeeft.
De tanker had in dit geval voorrang, dat is wel duidelijk. De tanker kon in dit vaarwater geen kant op, en zo'n kolos eventjes afremmen kan je vergeten. De lengte van de remweg hangt van een aantal factoren af o.a. van de stroming, van wel of geen lading en van de snelheid, maar zulke schepen hebben doorgaans wel 2 tot 5 mijl nodig om tot stilstand te komen. Overigens is het niet zo dat op zee een zeeschip altijd voorrang heeft. Buiten de vaargeulen en vaarroutes hebben op zee zeiljachten voorrang op motorschepen. Maar aan de andere kant geldt er ook nog zoiets als de eis van 'goed zeemanschap' wat betekent dat een schipper, ook al heeft deze formeel voorrang, verplicht is er alles aan te doen om een aanvaring te voorkomen!



Ook zo bekeken zat de schipper van het zeiljacht dus goed fout. Nogmaals, ze zullen op het jacht vast in de handen geknepen hebben dat ze dit hachelijke incident met z'n allen hebben overleefd.

Muziek in Lelystad

Gisteravond stond Yachtclub Lelystad Haven in het teken van Ierland. Er werd o.m. Stew gegeten en Guinness bier gedronken en uiteraard waren wij uitgenodigd voor Ierse live muziek. We werden op de agenda van Yachtclub Lelystad Haven als volgt aangekondigd:

Op 20 december 2013 zal 'Hodgepodge' vanaf 21:00 uur zorgen voor Ierse ballads.
'Hodgepodge' is een enthousiaste groep muzikanten, ontstaan uit een stel vrienden die elkaar kennen van het zeezeilen. Vanuit deze passie en hun gemeenschappelijke passie voor Ierland, brengen ze met groot enthousiasme meeslepende Ierse temponummers en fraaie Ierse ballads en seasongs ten gehore. Waarbij moet worden gezegd, dat Hodgepodge ook zo af en toe wel een meer Brits of Schots getinte ballad of seasong ten gehore brengt. Zo behoort bijvoorbeeld het Brits getinte The leaving of Liverpool evengoed tot ons repertoire, als het puur Ierse The fields of Athenry.

Helemaal mee eens natuurlijk, temeer we dit stukje proza zelf hebben aangedragen. Rond 16.00 uur waren we al met onze spullen aanwezig in de Yachtclub om het één en ander op te bouwen. Daar gaat altijd weer meer tijd in zitten dan we willen. Opbouwen van de installatie, maar vooral het afstemmen van de microfoons e.d. vreet tijd. Altijd weer zit er wel ergens een brom of piep in de installatie, die dan moet worden gevonden en moet worden geëlimineerd. Zo ook hier weer, volgens de eigenaar kwam dat omdat we in het water lagen en zodoende geen goeie aarding hadden. Zou zo maar kunnen, maar op een gegeven moment was het euvel echter toch min of meer opgelost, en konden we op ons gemak gaan eten en relax naar negen uur toeleven.

Dansschool Janny Kriekaart Putten.

Zo rond negen uur namen we onze plaatsen op de bühne in, het feest ging beginnen. Voor een zo goed als volle Yachtclub beten we de spits af met rustige nummers als o.a. Flower of Scotland. Maar na zo'n kleine drie kwartier, net even voor onze eerste break, werd het tijd voor ons eerste temponummer. De meeste mensen waren nu ook wel uitgegeten, dus iets meer vaart kon nu wel. De reacties van het luisterend publiek waren navenant, bijna iedereen begon enthousiast mee te deinen en te klappen. Zelfs een hier en daar ietwat ingedommelde gast kwam zowaar weer tot leven!

Tijdens onze eerste break was er tijd voor Riverdance. Riverdance, (een traditionele Ierse stepdance, gekenmerkt door snelle bewegingen van de benen waarbij lijf en armen onbeweeglijk blijven) naar mijn gevoel een vorm van line dance, niet echt mijn ding, maar zeker passend in de context van de avond. Dansschool Janny Kriekaart uit Putten bracht ter plekke de ins en outs van de Riverdance met verve. En met een zeker ritmisch gestamp werd die avond ons vervolg optreden op de bühne min of meer ingeluid.

Naar mate de avond vorderde werd iedereen vrijer. Zo gaat het uiteraard meestal weet ik uit ervaring, maar als je daar middels 'Hodgepodge' debet aan bent, geeft dat wel een kick. Het zinderde, en voor we er erg in hadden was het een uur of halftwee. We sloten af met good old 'Good night Irene', maar we kwamen niet onder een toegift uit, dus hebben we er ook nog maar 'Jack O 'Donohue' en 'When The Boys Come Rolling Home' tegen aan gegooid. Onder bis, bis geroep namen we uiteindelijk al handen schuddend afscheid van elkaar. Leuke avond gehad, en we mogen nog weer eens terugkomen ook!

showpianist

Valentino Liberace (1919-1987) was een schatrijke Amerikaanse showpianist. Tijdens zijn opleiding als klassiek pianist bleek hij zeer talentvol te zijn, hij werd op muzikaal gebied min of meer als een wonderkind beschouwd. Op zijn 22 ste werd hij uitgenodigd om met het Chicago Symphony Orchestra te spelen. Hij speelde de sterren van de hemel, werken van o.a. Franz Liszt, Sergej Rachmaninov en vele anderen speelde hij moeiteloos. Echter op aanraden van zijn oudere broer is hij populaire muziek gaan spelen omdat daarin volgens hem veel meer te verdienen viel. Het bleek een gouden hint, al bleef hij in zijn shows ook klassieken spelen maar nu wel in combinatie met populaire muziek. Popmuziek bouwde Liberaces met werken van Strauss, Mozart, Beethoven, Gershwin e.a. om tot fraaie medleys.

Gistermiddag hebben we in het filmhuis 'Behind the Candelabra' gezien. Een product van de Amerikaanse filmregisseur Steven Soderbergh, waarin hij het laatste decennia uit het leven van Liberace (Michael Douglas) laat zien door de ogen van zijn adonis en minnaar Scott Thorson (Matt Damon).

'Behind the Candelabra' begint met Scott die zich gemakkelijk laat inpalmen door de veel oudere Liberace. Scott was kennelijk behoorlijk vatbaar voor een leven dat tot dan toe onbereikbaar voor hem was geweest. Of had Scott mogelijk ook medelijden met showpianist en glitterprins Liberace (Lee voor vrienden), die bang was om in het openbaar voor zijn homoseksualiteit uit te komen? Of vond Scott het mogelijk gewoon spannend om Lee's eenzaamheid op te vullen? Ook drong de vraag zich bij me op of Scott niet het zoveelste seksspeeltje van Liberace was. Of meende Liberace echt wat hij zei, toen hij Scott zijn alles noemde, broer, zoon en minnaar. Hoe dan ook, de ongelijke machtsverhouding in de relatie tussen Liberace en Scott bleef me de hele film door bezig houden.

'Behind the Candelabra' gaat volgens mij uiteindelijk over personages die totaal opgesloten zitten in hun eigen gecreëerde wereld. Bijna alles speelde zich af in het grote kitscherige glitterhuis van Liberace. Maar voor Scott veranderde de vorstelijke kitsch in dat huis geleidelijk aan in een verstikkende omgeving.

meester vervalser

Gaan we mogelijk vanmiddag nog ergens naar toe, vroeg ik gisteren tijdens de lunch aan J, die toevallig net nevenstaande advertentie op de voorpagina van de Volkskrant onder ogen kreeg. Lang hoefden we dan ook niet na te denken, een klein halfuurtje later waren we onderweg naar kasteel Beverweerd in Werkhoven.

Kasteel Beverweerd is een van oorsprong 13e-eeuws kasteel, dat zich op een eilandje langs de Kromme Rijn bij het dorp Werkhoven bevindt op een kleine 15 km van Utrecht. In het kasteel woont en werkt al een aantal jaren kunstenaar Geert Jan Jansen (Waalre, 1943). En zo af en toe stelt hij daar zijn werken tentoon aan het publiek. De veel besproken Geert Jan Jansen, bekend geworden als 'meestervervalser' toont daar naast eigen werk, veel namaakkunst in allerlei stijlen.

Geert Jan Jansen heeft in het verleden het hele kunstwereldje te kakken gezet, door het snobisme, de geldzucht en de hypocrisie te ontmaskeren. Niet één keer, maar tientallen jaren lang. Kunstkenners en taxateurs kunnen zijn bloed wel drinken. Veilingmeesters zien hem liever gaan dan komen en museumdirecteuren willen niet met hem worden gezien. Hun ergernissen zijn begrijpelijk. Maar er is ook een dubbele moraal, met name onder kunsthandelaren. Die verklaren hem allemaal tot paria, maar in werkelijkheid hebben ze willens en wetens flink aan zijn werk verdiend. Verschillende kunsthandelaren schijnen zelfs rechtstreeks bij Jansen te hebben besteld. Hij kon alles en iedereen vervalsen, werken van Appel, Chagall, Matisse, Mondriaan, Dali, Miró, Picasso, Hockney, Klimt, Cocteau, Jorn, De Kooning, Andy Warhol, Israëls, van Gogh en ga zo maar door, een lange lijst van grote namen.
De kwaliteit van zijn schilderijen is zo meesterlijk dat bijvoorbeeld Appel zijn 'eigen werk' voor echt aanzag en certificeerde. Bij zijn arrestatie in Frankrijk in 1994 legde de politie beslag op meer dan 1600 meesterwerken. Daar zaten ook originele kunstwerken tussen. Tot op de dag van vandaag schijnt er geen expert in geslaagd te zijn, om echt van vals te onderscheiden. Ook schijnen er weinig of geen klachten binnengekomen te zijn van mensen die zich bedrogen voelden. Alleen daarom al schijnt hij door vriend en vijand beschouwd te worden als de grootste kunstvervalser van de afgelopen eeuw. Nog steeds schildert Geert Jan Jansen veel in de stijl van grote meesters, maar sinds zijn veroordeling in 2001 (een gevangenisstraf van vijf jaar, waarvan drie voorwaardelijk) wel onder zijn eigen naam.

Muziek in Hindeloopen

Eetcafé 'De Brabander' in Hindeloopen is een nautisch ingericht café. Veel foto's van skutsjes aan de wand, echtpaar Cees en Jackie R, de huidige eigenaars van 'De Brabander' zijn kennelijk fervente skutsjes zeilers. Ze hebben drie skutsjes t.w. de 19,33 meter lange 'Nooit Volmaakt' en de 14,75 meter lange 'Jonge Jacob' en verder nog de 15,05 meter lange 'Vrouwe Jelly'. De eerste twee zijn wedstrijdskutsjes, de laatste is een toerskutsje. Ooit, ik geloof in 1977 schijnt een Brabantse baggeraar het café te zijn begonnen, vandaar de naam. Het is een gezellig café, waar we nog wel eens kwamen voor een drankje en een hapje of af en toe een partijtje biljarten, toen we nog vrij regelmatig met onze zeilboot in de 'Hylper Haven' lagen.

Gisteren waren we daar uitgenodigd voor een optreden met onze band 'Hodgepodge'. Want het zou vanwege de kerstmarkt, een eindje verderop in de straat, na afloop wel eens druk kunnen worden in het eetcafé. Met twee auto's vol instrumenten, versterkers en snoeren kwamen we rond kwart voor vier bij 'De Brabander' aan. Ons plekje was al ingeruimd, we konden gelijk beginnen met installeren. Dat is vanwege de vaak krappe plek die we doorgaans in een kroeg krijgen toegemeten gemakkelijker gezegd dan gedaan. Maar het lukt uiteindelijk altijd, rond zes uur was de installatie ingeregeld en stond alles op z'n plek. Ze hadden inmiddels onze tafel gedekt, we konden zo aanschuiven voor een hapje. Nou ja hapje, een hele hap was het! Heerlijke erwtensoep en diverse stamppotten met worst en spek, we konden er tegen! Maar eerst nog wel even een koud wandelingetje over de kerstmarkt en door Hindeloopen om de boel een beetje te laten zakken. Rond halfnegen was het dan zover en zetten we in met ons openingslied 'Sing Irishman Sing' gevolgd door meer bekende Irish ballads uit ons repertoire.
De reacties van de mensen aan de bar die dicht bij ons zaten waren erg positief. Maar verder op in het café was het een geroezemoes van jewelste. Op een gegeven ogenblik ging dat zo hard, dat we onszelf ondanks onze versterking nog maar moeilijk konden horen spelen. Behalve dat dat lastig is, bekruipt je dan zo af en toe het idee, dat je daar een beetje voor de kat z'n kont staat te spelen. Inmiddels weet ik beter, zo gaat het bijna altijd in de kroeg. Als de mensen echt naar muziek willen luisteren gaan ze wel naar een concertgebouw. Evengoed vond ik het wel zo plezierig, dat op een bepaald moment de beentjes op onze muziek van de vloer gingen, en er verzoeknummers gevraagd werden die we eerder op de avond reeds hadden gespeeld. Er werd dus wel degelijk geluisterd! En zo was het toch een leuk en gezellig avondje daar in Hindeloopen. Moe maar voldaan kwam ik daarom ondanks vervelende pijnprikkels in rug en benen rond twee uur thuis.

zelfreflectie

Rust in de tent, zelfreflectie, even een poosje stilstaan om dicht bij jezelf te komen. Wie heeft daar zo af en toe geen behoefte aan? Mij lukt dat het beste in de vrije natuur. Lege landschappen, zover het oog reikt. Een uitgestrekt duin- of heidelandschap, de polder met zijn eindeloze akkers en natuurlijk de zee waar de horizon slechts een dunne streep is. Een tijdje geen mensen om je heen, weg uit je sociale context, vrij van vragen, belangen en oordelen. Zo kom ik aardig tot mezelf heb ik ervaren!

desillusie

Al geruime tijd getob bij lang staan en lopen. Zeurende pijn in onderrug met uitstraling naar voornamelijk linkerbeen. En nu ook nog klapvoet, ik moet er als het kan zo langzamerhand toch echt wat aan laten doen, derhalve!

30 september j.l.: Op advies van mijn muziekvriend J.W.B. voor het eerst een half uurtje naar G.F.M, een volgens mijn vriend hele goeie chiropractor. Merk geen effect, maar dat kan ook niet zo snel. Maak vervolg afspraak!
14 oktober j.l.: Voor de tweede maal een half uurtje naar de chiropractor. Geen merkbaar effect! Alvorens een vervolgafspraak te maken raad G.F.M mij aan eerst een MRI scan van de onderrug te laten maken. Hij kon me zo nog wel 10 behandelingen geven maar dat vond hij maar geldverspilling. Inderdaad, een goeie chiropractor!

Ga eerst een weekje op herfstvakantie naar Duitsland. (zie m'n stukje 'herfstgenoegens van de Moezelstreek' van 27-10-'13)

4 november j.l.: Naar huisarts C.B voor consult c.q. verwijsbrief neuroloog. Maak op aanraden van muziekvriend N.H. gelijk een afspraak met 'NedSpine' in Ede. (zie ook mijn stukje 'knoop doorgehakt' van 5-11-'13)
8 november j.l.: MRI scan bij 'Mediferia' in Amersfoort. (zie ook mijn stukje 'MRI Sounds' van 16-11-'13)
12 november j.l.: Goed gesprek met neuroloog dr. M.S van 'NedSpine' in Ede. M.b.h. van de MRI scan wordt na een klein onderzoekje een voorlopige diagnose besproken. Een z.g. 'diagnostische wortelblokkade' tussen enkele wervels zal ten grondslag moeten liggen aan de definitieve diagnose. Gezien de versleten staat van uw wervels is het lastig te traceren met welke wervel te beginnen, maar de situatie rond wervel L4 en L5 lijkt me voorlopig de meest aangewezen plek.
21 november j.l.: Naar dr. M.N.E (Anesthesioloog-pijnspecialist) van 'Rugzorg' in een gebouw dat praktisch naast dat van NedSpine ligt, voor de eerste z.g. 'diagnostische wortelblokkade'. Maar wederom eerst weer een goed gesprek over de klachten en wederom wordt de MRI scan bestudeerd en geanalyseerd. Het één en ander uiteraard mede aan de hand van de bevindingen van dr. M.S. Aan de hand van zijn bevindingen en interpretatie van mijn verhaal wil hij, alvorens met een 'diagnostische wortelblokkade' te beginnen, eerst nog het resultaat van een fysio-therapeutisch onderzoekje afwachten. Er wordt derhalve een vervolg afspraak gemaakt met hem en 'McKenzie therapeut R.D.
5 december j.l.: Eerst weer een goed gesprek over de klachten, nu met R.D, ik lijk wel een grammofoonplaat. Er worden enkele oefeningen gedaan en er worden conclusies getrokken. Een uurtje later zit ik weer bij dr. M.N.E. Ik blijf volgens hem een enigszins lastig geval, maar toch adviseert hij nu over te gaan tot een proef 'diagnostische wortelblokkade' tussen wervel L4 en L5. Prima, maar hoe lang werkt zo'n proef en wat merk ik ervan? Nou als L4 en L5 inderdaad de juiste wervels blijken te zijn zit u zomaar een paar uur zonder pijn. Maar ik heb op dit moment helemaal geen pijn, dat heb ik alleen als ik een tijdje moet staan of lopen! Ja, dan is zo'n injectie op dit moment niet of weinig zinvol. Jezus, daar heb ik het toch steeds over gehad!

Na ruim twee maanden moet ik met alle goeie gesprekken ten spijt concluderen, dat ik een beetje moet leren leven met het feit dat ouder worden komt met gebreken. Mocht ik toch verder willen gaan met het onderzoek, dan adviseert dr. M.N.E mij de pijn ter plekke te reproduceren, om mogelijk de vinger te kunnen leggen op een effectieve en zinvolle 'diagnostische wortelblokkade'. Een vervolgafspraak heb ik niet gemaakt, maar ik kan daar in principe altijd aan de bel trekken. Als dat er van komt zal ik de pijn mogelijk reproduceren door lopend naar Ede te komen, alhoewel, een uurtje staan in de wachtkamer van 'Rugzorg' lijkt mij ook wel effectief!

Russische avant-garde

Ons bezoek gisteren aan het Van Gogh Museum was van korte duur. We hebben een film over het leven van Van Gogh bekeken en dat was het, de rest hadden we al vaker gezien. Primair waren we voor de tentoonstelling van de Russische kunstenaar Kazimir Malevich (1879-1935) naar A'dam gekomen. Naar de buren dus, maar de lange rij voor de kassa van het Stedelijk Museum deed me de moed bijna in de benen zakken. Maar gelukkig viel de wachttijd dankzij onze museumjaarkaart erg mee.

De hele tentoonstelling in 13 zalen van het SM.

De door koningin Maxima geopende overzichtstentoonstelling in het Stedelijk Museum van de Russische kunstenaar Kazemir Malevich en zijn tijdgenoten is verdeeld over 13 zalen op de bovenverdieping. Ruim 600 schilderijen, tekeningen en sculpturen zijn er i.v.m. het Nederland-Ruslandjaar te zien. De tentoonstelling is tevens laatste activiteit in Nederland vanwege dit item.

(De tentoonstelling die in samenwerking met Tate Modern in Londen en de Bundeskunsthalle in Bonn is georganiseerd, zal in 2014 doorreizen naar genoemde musea. Iedere locatie verkent het rijke oeuvre van Malevich vanuit een ander perspectief, waarbij de focus wordt gelegd op verschillende aspecten uit de opmerkelijke carrière van de kunstenaar, zoals de context waarin hij zijn unieke beeldtaal vormde, het radicale artistieke pad dat hij volgde, en Malevich latere terugkeer naar figuratie. Gezien in hun totaliteit, bieden de tentoonstellingen zo de unieke kans om een van de meest toonaangevende figuren van het modernisme van de 20e eeuw opnieuw te ontdekken).

Behalve werk van Malevich, de uitvinder van het suprematisme (kunst zonder maatschappelijke banden) is er ook een hoop werk te zien van andere Russische avant-gardisten, onder meer afkomstig uit de Khardzhiev- en Costakiscollecties. Fascinerend om te zien hoeveel kunstenaars in het Rusland van begin vorige eeuw de nieuwe tijd omarmden en experimenteerden met abstractie. Maar primair gaat het in de tentoonstelling natuurlijk om Malevich, de grootste en vooral meest radicale van alle Russische kunstvernieuwers. Hij was een veelzijdig kunstenaar en hopte van het ene -isme naar het andere. Van het impressionisme naar het symbolisme, neo-primitivisme, kubo-futurisme, a-logisme etc. Hij gaf ook les, ontwierp kostuums en maakte zelfs spotprenten. Het was een unieke ervaring om dit alles in één tentoonstelling bij elkaar te zien.

Na alle moois gezien te hebben zijn we richting Leiden gereden, voor het feestje in café restaurant 'de Branderij' aldaar van J en dochter I, resp. 60 & 18 jaar. Maar voor we daar aan toe waren, hebben we toch eerst in grand café/restaurant 'The Comedy' aan de Boulevard in Katwijk aan Zee nog maar een hapje gegeten.

cradle to cradle

Alhoewel ik van tevoren inderdaad had afgesproken met J naar het Science Café te gaan, had ik gisteravond toen het er op aan kwam eigenlijk geen zin, maar ik ben blij dat J me heeft meegetroond. 'Cradle to cradle' was het onderwerp, wie heeft er al niet over gehoord of gelezen. Maar uit de mond van een ecologisch zwaargewicht als Prof. Dr. Louise Vet kwam de boodschap gisteravond bij mij beter over dan alle keren daarvoor. Van enkel het ecologische doemscenario dat Al Gore een paar jaar geleden schetste moest ik helemaal niets hebben. Volgens hem was op termijn door toedoen van de mens, de vernietiging van al het leven op aarde onafwendbaar. Er sprak geen sprankje hoop uit zijn boodschap.

De boodschap van Prof. Dr. Louise Vet (buitengewoon hoogleraar aan de Universiteit van Wageningen Universiteit en directeur aan het Nederlands instituut voor Ecologie) gaf lichtpuntjes. Zij pleite voor een collectief ecologisch bewustzijn, waarmee de wereld positief zou kunnen veranderen. Geen verspilling meer, maar een economie gebaseerd op een totaal hergebruik van middelen, tot zelfs aan onze eigen ontlasting aan toe!


Een ontwerp van Claus en Kaan Architecten.

'Cradle to cradle' is een nieuwe kijk op duurzaamheid. Het principe kan zowel worden toegepast bij het ontwerpen van gebouwen als bij het ontwikkelen van nieuwe producten. Het uitgangspunt is dat alle gebruikte materialen na hun leven in het ene product nuttig kunnen worden ingezet in een ander product, zonder kwaliteitsverlies. Een visie waarvoor o.a. het boek 'Cradle to cradle: Remaking the Way we make Things' van William McDonough en Michael Braungart de grondslag vormt.

Het was weer een leerzaam avondje in het Science Café. De boodschap was en is: We moeten echt wel iets gaan doen met z'n allen. Dus op naar een 'collectief ecologisch bewustzijn'. Laten we daar mee beginnen, daar is het nooit te laat voor!

By the way, ik heb erg genoten van 'Back on the Corner', een Harderwijks muziekgroepje dat voor- en achteraf met zichtbaar plezier leuke jazz nummers ten gehore bracht, vaak doorspekt met pop en blues elementen.

Jubileumconcert

Gisteravond naar het 15-jarig jubileumconcert geweest van kleinkoor 'Vol-Vuid' in Putten. Een gezamelijk optreden in de gereformeerde kerk met 'Clarinet Choir Windstreken' uit Harderwijk, die in deze als gast was uitgenodigd. Het was een prachtig concert met een heel gevarieerd programma. Als vanouds zong Vol-Luid onder leiding van Hetty van Beek weer 4-stemmige bekende en minder bekende liederen uit vervlogen tijden, waaronder een paar aardige bewerkingen van Schubert's Forellen-lied.

Maar 'Clarinet Choir Windstreken' liet zich uiteraard ook niet onbetuigd. De klarinettisten lieten prachtige muziek van onder andere Debussy, Bartok, Dvorak en Scott Poplin horen. En samen met Vol-Luid werden de 4 Redeloze Zangen van Albert de Klerk en Daan Zonderland ten gehore gebracht.



Het was weer een mooi muzikaal avondje, prachtig gezongen en geblazen. En de fraaie ruimte akoestiek van dat Puttense kerkje aan de Achterstraat voegde a.h.w. aan het geheel van klanken een dimensie toe.

HL + diner II

Ons herenleedclubje van 5 man staat voor zo af en toe een architectuurexcursie in binnen- of buitenland, en ongeveer 4 keer per jaar lekker eten in Amsterdam of omgeving. En dat doen we nu al ruim dertig jaar lang. Maar heel af en toe dineren we ook bij één van de heren thuis met de dames erbij. Dat noemen we gekscherend een herenleed + diner (zie mijn stukje 'HL + diner' van 17 november '09). Altijd leuk, de heren bepalen dan het menu en maken dat ook samen al kokend, stomend en bakkend klaar. Een gezellige bezigheid, die in die keukentjes van ons met het nodige kunst en vliegwerk wordt gedaan.

Tijdens 'Sail Den Helder' afgelopen zomer (zie mijn gelijknamige stukje van 2 juli '13) hebben we in villa 'Red Cedar' afgesproken om een HL + diner te organiseren bij ondergetekende. Aanvankelijk zouden we in het najaar in Hamburg architectuur gaan bekijken, maar dat plan hebben we voorlopig om allerlei reden in de ijskast gezet. Afgelopen vrijdag was het zover, geheel volgens afspraak kwamen de heren rond vijf uur met hun aanhang aanzetten, beladen met etenswaren en grote schalen. Met de keuze van een 'Indonesische Rijsttafel' hadden we het ons niet gemakkelijk gemaakt. Weliswaar hadden de heren thuis al het één en ander voorbereid, maar evengoed waren we nog bijna drie uur bezig voordat we de dames konden uitnodigen om aan te schuiven.

Maar we hadden eer van ons werk, iedereen was enthousiast, het was gezellig en alles was lekker. Al had ik wel graag gewild dat ze iets meer van mijn Indonesische vissoep hadden gegeten. Maar ja, daar had ik ook veel te veel van gemaakt. Een van het internet geplukt Indonesisch vissoepmenu voor 2 personen, had ik gewoon met 5 vermenigvuldigd. Toen ik 's middags bezig was, had ik wel door dat het veel te veel ging worden, maar het 'point of no return' zal ik maar zeggen, was toen wel min of meer gepasseerd. Geen probleem, ik kan nog minstens twee dagen een stel eters uitnodigen om bij mij Indonesische vissoep te komen eten. Maar voorlopig zit het in de vriezer!

'Paulus', een concert in Ermelo.

Onze vriend R.O. zingt in de bas sectie van de Christelijke Oratorium Vereniging Putten, kortweg COV Putten een aardig deuntje mee. Gisteravond gaven ze in de Immanuëlkerk in Ermelo een uitvoering van het 'Paulus-oratorium' van de Duitse componist Félix Mendelssohn-Bartholdy (1809-1847) m.m.v. Cantatekoor Wageningen, het Dordts Kamer Orkest en de solisten Marjon van der Linden (sopraan), Frank Fritschy (tenor) en Joep van Geffen (bas). Het geheel stond onder leiding van Gerben Budding, de jonge dirigent van COV Putten.

Het verhaal van Paulus ken ik goed, het is me van huis uit in het kader van de christelijke leer a.h.w. met de paplepel ingegoten. Ik zie me nog zitten met rooie oortjes als er uit de kinderbijbel werd voorgelezen. In mijn twintiger jaren heb ik afstand genomen van het christelijke geloof en wat daar mee samenhangt. Paulus pure zendingswerk is bij mij dan ook aan dovemansoren gericht. Maar zijn avonturen ben ik niet vergeten, die blijven als welk geschiedenis verhaal dan ook beklijven en fascineren. En helemaal als ze zoals gisteravond door COV Putten middels een prachtige uitvoering van het 'Paulus-oratorium' van Felix Mendelssohn-Bartholdy overtuigend gebracht worden. Jammer dat ik zelf geen opname heb kunnen maken, maar onderstaand filmpje geeft een mooi beeld van hoe het was.

Het verhaal van Paulus speelt zich in het begin van onze jaartelling af. Het waren roerige tijden in Jeruzalem. Jezus was pas gekruisigd en zijn volgelingen werden door de joden zwaar vervolgd. Stefanus, één van de eerste christenen, was een heldachtig persoon die zijn mening niet onder stoelen of banken stak. Dat kwam hem duur te staan, want op een kwade dag werd hij door de joden Jeruzalem uitgesleept en gestenigd.


Fragment 'Paulus-oratorium' (delen 4 t/m 11) Een opname van het UniversitätsChor München.

De gezongen tekst in bovenstaand fragment.

Paulus, die toen nog Saulus heette, was erbij toen Stefanus door steniging om zeep geholpen werd. Hij was een fanatiek tegenstander van het pas ontstane christendom. Hij terroriseerde de gemeente en liet praktisch geen huis ongemoeid, mannen en vrouwen werden meegesleurd en achter de tralies gesmeten. Veel christenen ontvluchten daarom Jeruzalem en trokken naar Damascus. Maar ook daar waren ze uiteindelijk niet veilig. Saulus reisde ze ijskoud achterna om ze gevangen te nemen en weer naar Jeruzalem te brengen om te berechten. Maar onderweg naar Damascus gebeurde er op een gegeven ogenblik iets bijzonders. Plotseling, midden op de dag, viel een sterk licht uit het zwerk op Paulus neer, die hem acuut blind maakte. Hij viel op de grond en hoorde een stem zijn naam roepen. Saulus, Saulus, waarom vervolg je mij? Waarop Saulus vroeg: Maar wie bent u eigenlijk? De stem zei: Ik ben Jezus van Nazareth die jij zo fanatiek vervolgt. Schrik, maar de wonderlijke gebeurtenis had op Saulus zo'n impact dat hij zich door zijn dienaren naar Damascus liet brengen, zich daar liet dopen en zich tot het christendom bekeerde. Verder veranderde hij zijn naam in Paulus, dat zoiets als klein betekende. En wonder boven wonder kon hij drie dagen later ook nog weer zien!

Terug in Jeruzalem ging hij voor de christenen preken, maar die gingen hem uit de weg. Wrang voor Paulus, maar wel begrijpelijk, ze konden nauwelijks geloven dat hun vroegere vijand bekeerd was. De voormalige joodse vervolger werd overigens nu ook zelf door de joden vervolgd. Verschillende keren werd hij opgepakt, gemarteld en achter de tralies gesmeten. Uiteindelijk werd Paulus dat teveel en ging hij weg uit Jeruzalem. Hij trok de wijde wereld in om elders heidenen te bekeren. Op één van zijn reizen gebeurde er weer een wonder. Toen hij ergens in een heidens dorpje aan het preken was, zag hij tussen zijn toehoorders een lamme man zitten. Hij zei tegen de man die absoluut niet kon staan of lopen: Ga is recht op je voeten staan. En verrek, de man stond op en kon nog lopen ook! Een wonderbaarlijke genezing, veel dorpelingen dachten vervolgens dat Paulus zelf een soort god was, en wilden hem daarom offers brengen. Dat was natuurlijk niet de opzet van Paulus zendingswerk. Toen hij liet blijken dat hij ook maar een gewone jongen was, werden ze woedend en moest Paulus weer maken dat hij uit de voeten kwam. Na vele omzwervingen keerde hij uiteindelijk terug in Jeruzalem.

Felix Mendelssohn-Bartholdy is maar 38 jaar geworden, het oratorium 'Paulus' schreef hij toen hij rond de 25 jaar oud was. Het was zijn eerste grote werk voor koor, solisten en orkest. Felix was een groot liefhebber van het genre en had al diverse oratoria gedirigeerd o.a. van Haydn, Bach en Händel. Hij kon zijn geluk niet op toen hij van een bemiddelde fan van hem, ene Johann Schelbe, de opdracht kreeg om een oratorium te schrijven. In de tijd waarin 'Paulus' geschreven werd, was de bijbel vaak een grote inspiratiebron voor componisten en andere kunstenaars. Ook Mendelssohn maakte als basis voor zijn composities doorgaans dankbaar gebruik van bijbelverhalen. De geschiedenis van Paulus is een spannend en dramatisch verhaal en spreekt erg tot de verbeelding. Om het verhaal kracht bij te zetten heeft Mendelssohn volgens kenners dan ook alles uit de kast gehaald met deze succesvolle compositie. Dat geloof ik graag, ik heb in ieder geval erg genoten van de magnifieke melodieën in zijn 'Paulus-oratorium'. Alle lof voor de vertolkers, het prachtige koor en de indrukwekkende orkestrale begeleiding!

MRI Sounds

De geluiden van de MRI scan zijn vaak erg hard zeiden ze, dus kreeg ik een koptelefoon op. Of ik muziek wilde vroegen ze me, hoewel ik er weinig van zou horen zeiden ze er gelijk bij. Doe toch maar, wat hebben jullie allemaal? Praktisch alles meneer, noemt u maar iets! De 'Great Symphony' van Schubert was het eerste wat in me opkwam. En zo geschiedde, even later werd ik de tunnel in geschoven en drongen de eerste tonen van Schubert's 9e symphony tot me door.

Maar lang heb ik er niet van kunnen genieten. Ze hadden me gewaarschuwd en inderdaad, het bij kant oorverdovende geknerp en gehamer van de MRI scan reduceerde de prachtige muziek van Schubert tot een vage ruis op de achtergrond, en vaak dat zelfs niet. Balen natuurlijk, en het lulligste is dat je er niets aan kan veranderen. Verzet in welke vorm dan ook is op geen enkele manier mogelijk. Doodstil lig je in je kokertje te luisteren naar een kakofonie die z'n weerga niet kent.



Met m'n ogen dicht probeerde ik mijn zinnen enigszins te verzetten door aan mooie dingen te denken. Ineens bedacht ik dat ik ook kon proberen, of er een zeker ritme te ontdekken viel in de harde magnetische geluiden van de scan. Een kakofonie aan geluiden, zeker, maar met een beetje fantasie moest er toch ook een vorm van muziek te maken zijn van de geluiden die in klankkleur, dynamiek en toonhoogte zo verschillend tot me doordrongen. Boeiend, vanaf dat moment was voor mij de MRI scan min of meer een muzikaal project geworden. Verschillende (computer)muziekvormen kwamen in mij op, van psychedelisch tot de piep-piep-knor muziek van de moderne jazz. Maar toen de scan na circa twintig minuten werd afgerond, was ik in mijn fantasie uiteindelijk blijven steken in de psytrance muziek van de jaren negentig in de vorige eeuw. Muziek uit de partyscene, een eindeloze herhalingen van muzikale thema's, waarvan het publiek geleidelijk aan en masse in trance kan raken.

7e zondag p.m.

Rond twee uur melden we ons afgelopen zondag bij C & G in Kampen voor de 7e zondag post meridiem. We kregen gelijk te horen dat het achteraf beter geweest zou zijn als de familiemiddag een half uurtje eerder was gepland, want ze hadden het plan bedacht om naar 'Paleis Het Loo' te gaan in Apeldoorn. Jezus, moet dat nou dacht ik heimelijk, een half uur is dan nog krap, helemaal als we rond het borreluurtje weer in Kampen willen zijn. Een geintje bleek later, maar ze hadden me wel even tuk!

Met z'n zevenen waren we deze keer, absent waren J & Y, die waren lekker andere dingen aan het doen op Schiermonnikoog. Het echte plannetje dat C & G voor deze middag hadden bedacht, was een bezoek met rondleiding aan de Koggewerf in Kampen. Leuk, toen we nog een zeilboot hadden lagen we regelmatig in de naast gelegen jachthaven. Ik ken het Koggeschip en de Koggewerf goed, maar blijf het een boeiende en zeer tot de verbeelding sprekende plek vinden.

De Kamper Kogge

Ik was dan ook blij verrast met de welbespraakte gids op de Koggewerf. Die wist me nog weer allerlei wetenswaardigheidjes te vertellen over de tijd van De Hanze en De Kogge. Overigens had ik af en toe wel een beetje met de man te doen. Kennelijk een geval van longemfyseem, regelmatig kwam hij in ademnood en moest hij zich even inhouden om bij te tanken. Desalniettemin moesten we achter zijn gedreven missie omwille onze planning uiteindelijk zelf nog min of meer een punt zetten.

Eindelijk zat de vijf in het uur, het vermaarde borreluurtje was aangebroken. Altijd weer gezellig, lekkere hapjes werden aangedragen en al of niet bekende en onbekende sterke verhalen deden om de open haard weer de ronde. En toen we een paar uurtjes later aan de feestelijk gedekte tafel werden uitgenodigd, ging de voortreffelijke aardappelgratin en/of lasagna er ook nog weer in als koek. Met een toetje, koffie, likeur en een blik op de fraaie schildercreaties van G, hebben we de mooie middag in Kampen stijlvol afgesloten.

Optreden 'The Fureys'

Het is dat ik er op geattendeerd werd, anders was het optreden afgelopen woensdagavond van 'The Fureys' in Harderwijk me echt ontgaan. De plaatselijke media had er volgens mij nauwelijks aandacht aan geschonken. En dat terwijl de legendarische groep muzikanten één van de bekendste folkgroepen uit Ierland is. Ze hebben in hun 35 jarige bestaan volle zalen getrokken in Europa, Australië, Nieuw Zeeland, Canada en Amerika. Voor de groten der aarde hebben ze opgetreden in bekende hallen als Carnegie en Royal Albert. Desalniettemin voelen ze zich niet te groot voor een optreden in een zaaltje in Harderwijk. In verband met hun 35 jarig bestaan toeren ze nog tot 17 november a.s. door Nederland.

Een beetje folk liefhebber heeft wel wat muziek van de 'The Fureys' in de kast staan. Ze hebben zeker meer dan 50 cd’s gemaakt, waaronder hits als When you are sweet sixteen, The Green Fields of France, The Old Man, Steal Away, Goodnight Irene, The Lonesome Boatman, I will love you, and The Red Rose Café, dit laatste lied is bij ons bekend als 'Het kleine café aan de haven' geschreven door Pierre Kartner ofwel Vader Abraham.
Eddie en George Furey en Davey Arthur vormen de groepskern van 'The Fureys', zij zingen en spelen gitaar, mandoline, banjo en bodran. Ze worden momenteel bijgestaan door Camillus Hiney (accordeon, fluit) en Aidan Guilfoyle (bas). Ik vond het een mooi optreden, maar de dynamiek en de vaart van vroeger in de snelle nummers miste ik wel een beetje. Op Aidan na zijn het natuurlijk ook de jongsten niet meer. Maar het is nog altijd goed te horen, dat hier een team speelt dat al vele jaren samen werkt. De mannen hebben stuk voor stuk een jaloersmakende instrument- en stembeheersing. Daar kan 'Hodgepodge' nog wel het één en ander van leren!

knoop doorgehakt

Het dorpje Ovifat ligt in de nabijheid van het hoogste gebied van België, t.w. de 'Hoge Venen' die op 694 meter boven zeeniveau liggen. Het dorpje, gesitueerd in de denkbeeldige driehoek Eupen, Robertville, Malmedy, Eupen ligt zelf op ongeveer 615 meter boven zeeniveau. Ruim zes jaar geleden waren we daar een weekend met een stel vrienden (zie mijn stukje 'Ovifat' van 2 maart 2007) en hebben we daar o.a. een stevige wandeling gemaakt in de 'Hoge Venen', met Baraque-Michel als vertrekpunt. Een prachtige wandeling door een open veen(moeras), veelal over een nat en glibberig houten plankier, het was nogal regenachtig. De zware en stijve bergwandelschoenen die ik aan had waren totaal ongeschikt voor dit terrein. Geforceerd en bang om uit te glijden op die harde stijve zolen, probeerde ik mijn vrienden, die op gewone sportschoentjes soepeltjes voor me uit tippelden, al glibberend enigszins bij te houden. Ondanks mijn voorzichtige maar krampachtige loophouding ben ik tijdens de circa drie uur durende wandeling toch een paar keer onderuit gegaan, en naast het plankier in het hoogveen belandt. De krachtige verwensingen aan het adres van het opperwezen deden mijn vriendjes voor me dan zo opschrikken, dat ze me onmiddelijk te hulp schoten. Uiteraard, daar zijn het vriendjes voor.

Dat het van cruciaal belang is in een gegeven situatie op de juiste schoenen te lopen heb ik dus aan den lijve ervaren. Mogelijk is er in die uren durende onnatuurlijke loophouding en glibber- en valpartijen in mijn onderrug iets verschoven. Spondylolisthesis noemen ze dat met een moeilijk woord. Ik heb het destijds ook wel even gevoeld, maar er nadien weinig of geen aandacht meer aan geschonken. Vaak, en zeker in de beginjaren na die wandeling, was er ook weinig of niets aan de hand. Toch kan ik achteraf zeggen dat ik sindsdien met een onderrug-probleem te maken heb, lang staan en lange wandelingen geven in toenemende mate problemen. Nu de klachten zijn uitgebreid met een blokkade van de spieren die de linker voetfunctie afwikkelt heb ik de knoop eindelijk doorgehakt. Een neurologisch onderzoek zal één dezer dagen met behulp van een MRI scan moeten uitwijzen of de voorlopige diagnose correct is, en wat er mogelijk aan gedaan kan worden. Ben benieuwd!

onrustigheden

Vroeg wakker deze week, sowieso ben ik dat altijd wel, maar het wordt wel erg vroeg als ze van boven af de klok ook nog een uurtje terug draaien. Wintertijd dus, soms wou ik maar dat er voor de mensen een soort van winter-slaappil bestond, heerlijk lijkt me dat. Gewoon een maandje of vier onder zeil, fysiek gezien heb ik er zeer waarschijnlijk de reserves wel voor. Maar ik ben bang, dat ik als altijd ook de komende wintertijd weer gewoon in volle bewustzijn zal moeten meemaken. En dat is prima, ik zou niet anders willen!

De oude vertrouwde placebo, proost!

Vroeg op dus het afgelopen weekje. En behalve vroeg op, was het ook nog een vrij onrustig en rumoerig weekje. Ben je net een beetje bijgekomen van een druk weekje herfstgenoegens aan de Moezel, en een concert op zondag in Abcoude, brengt het KNMI me min of meer in een staat van opwinding met een extreem weeralarm. Code oranje en mogelijk zelfs even rood in de wat meer noordelijke delen van ons land. Spannend, ik kick erop, het liefst reed ik gelijk naar de kust. Uiteraard triest dat door de storm enkele doden te betreuren zijn, aan de andere kant, in het verkeer vallen elke dag gemiddeld twee doden. De vijver ligt boordevol blad, maar ik ben blij dat de grote Platanen achter onze tuin overeind gebleven zijn!

De ochtendkrant had de morgen na de storm heel wat te melden. Veel stormnieuws dat we de vorige avond ook al op journaal hadden gezien! Soms denk ik wel eens dat ik de krant alleen nog lees voor de kruiswoordpuzzels, klets natuurlijk, maar toch. Verder las ik over de hypocriete sjoemelpraktijken van de Rabobank, en over het kabinet-Rutte II dat Nederlandse militairen op missie naar Mali wil sturen. Wat het kabinet betreft is de kogel door de kerk, (Inmiddels weet ik ook dat het parlement haar instemming heeft gegeven.) 368 Nederlandse militairen en een kleine groep trainers zullen een bijdrage gaan leveren aan de VN-missie Minusma in Mali. Kennelijk zijn ze hier de lessen uit Irak en Afghanistan alweer vergeten!

Na de koppen in de krant, smeerde ik eerst maar eens een boterhammetje aan het aanrecht. Ineens voelde ik onder mijn blote voeten een oneffenheid in de parketvloer. Verrek, een hele zone achter het aanrecht is opgezwollen, dat me dat niet veel eerder is opgevallen. Dat kan alleen maar vocht zijn! Waar komt dat vandaan? Op mijn knieën verwijderde ik een kastplint, en ja hoor, een grote plas water onder de aanrechtkastjes. Natuurlijk, het gepruttel van de gootsteen dat we al enige tijd hoorden, had ons moeten attenderen op een verstopping in de afvoerleiding. Slordig, nu zaten we mooi met de gebakken peren!

De loodgieter kon gelukkig snel komen. Een uurtje later stond de hele keuken op z'n kop. Maar wat ook geprobeerd werd, ontstoppen bleek niet mogelijk, de doorstroming in het deel onder de aanrechtkastjes bleef stagneren. Er zat niets anders op dan de oude afvoerleiding te vervangen door een nieuwe. Makkelijker gezegd dan gedaan in de zeer beperkte ruimte onder de aanrechtkastjes. Bovendien bleek ook nog de condensafvoer van de HR ketel op zolder op dit deel te zijn aangesloten. Plat op zijn buik liggend is het onze loodgieter met pijn en moeite gelukt de afvoerleiding te vervangen, zonder de halve keuken te hoeven slopen. Maar de condensafvoer van de HR ketel was een ander verhaal, daar moest hij toch echt voor op zolder naar een nieuwe oplossing zoeken. Gelukkig is hem dat ook gelukt, al was dat wel pas de andere morgen!

Ach ja, zo maar wat gemijmer en getob, wie heeft soms niet van die stemmingen? En dan heb ik het nog niet eens over Lou Reed of Zwarte Piet gehad, of over de verschraling van de Oostvaardersplassen. Onze z.g. 'Nieuwe Wildernis' schijnt door het teveel aan grote grazers tot een soort van Fries meren- en weidegebied te worden gereduceerd. En ik heb het ook nog niet over de pensioenen gehad en over de Russen of de afluisterpraktijken van de Amerikanen. Zo kan ik nog een tijdje door mekkeren over van alles en nog wat, het houdt nooit op. Soms gaat het vóór de wind, en soms zit het tegen, het is niet anders! Alhoewel, nu ik er nog weer eens over nadenk, zo'n winterslaapje is misschien toch zo gek nog niet. En dan zo af en toe dromen, dat alles nog beginnen moet, dat 't beste nog moet komen!

'Vaucluse Vocaal' in Abcoude

In de fraaie HH. Cosmas en Damianuskerk, een driebeukige neogotische kruisbasiliek, gebouwd in de jaren tachtig van de 19e eeuw naar een ontwerp van architect Alfred Tepe (1840-1920) hebben we gisteren weer een concert bijgewoond van 'Vaucluse Vocaal'. Evenals de vorige keer (zie mijn stukje 'Concert in Abcoude' van 2 april 2012) verraste me ook nu weer de magnifieke ruimteakoestiek in de kerk. Perfecte nagalmtijd bij deze bezetting, (koor ca. 20 personen, kerk halfvol) niet te kort en niet te lang. Dat is behalve plezierig luisteren, ook heel plezierig werken voor de musici, ze komen vaak tot betere prestaties. Dat het zo werkt hebben we gehoord, koor 'Vaucluse Vocaal' bestaat uit een groep (amateur) zangers waaronder mijn Leidse brother and sister-in-law J en I, maar dat viel aan het niveau van wat ze te berde brachten niet of nauwelijks te horen. De muziek van de Oostenrijkse Franz Peter Schubert (1797-1828)

Franz Peter Schubert.

Robert Alexander Schuman.

en de Duitse Robert Alexander Schumann (1810-1856) werd door 'Vaucluse Vocaal' met veel elan gebracht. Schijnbaar moeiteloos werden de vaak pittige passages in de composities van beide componisten door 'Vaucluse Vocaal' genomen, alsof het alledaagse kost was. Daarbij deden de prachtige werken van Schubert en Schumann in uitvoering niet voor elkaar onder. Het was van begin tot einde een feest om naar te luisteren!
Oud zijn beide romantische componisten niet geworden, Schubert slechts 31 jaar en Schuman 46 jaar. De werken van de vroeg-romanticus Schubert worden soms ook nog als classicistisch ingedeeld. Hij was in zijn romantische werken minder weloverwogen dan de latere Schumann die naar perfectie streefde, en nog immer als de grootste Duitse romanticus van zijn tijd wordt gezien.

herfstgenoegens van de Moezelstreek

Maar liefst dertien huisjes hadden we met z'n allen in Ferienresort Cochem gehuurd. Traditie getrouw zijn we de afgelopen week weer eens met de hele famile op herfstvakantie geweest. Een gebeurtenis die we bij toerbeurten om de twee jaar organiseren, wat met zo'n grote club en al hun wensen vaak een opgave van formaat is. Maar tot op heden is het nog altijd gelukt. Deze keer hadden A, J en M de organisatie op zich genomen, en dat hebben ze goed gedaan, stuk voor stuk comfortabele huisjes in een prachtig gebied! Een weekje waarin jong en oud, tussen 4 en 90 jaar, zich met veel plezier heeft weten te vermaken. Wandelaars, klauteraars, fietsers, toerders, golfers, lezers, zwemmers, joggers, slaapkoppen, fantasten, rommelaars, pizzabakkers, moppentappers, kwebbelaars, wijn- en bierdrinkers, feestgangers, vinologen, smulpapen, culinaire fijnproevers of wat dan ook, we hadden veel lol met elkaar. Maar gelukkig hadden we ook ons eigen huisje nog waarin we ons zo af en toe eens even lekker terug konden trekken om wat spirit te tanken.

Natuurlijk waren er genoeg rustige momenten om de omgeving te verkennen. Ik ben al aardig wat keertjes in Rheinland-Pfalz geweest, een prachtig gebied, het blijft boeien. En ook Cochem blijft ondanks de toeristische heisa een prachtig oud en sfeervol Duits stadje, idyllisch gelegen aan een bocht in de de Moezel en omgeven door hellingen met wijngaarden. En slot Reichsburch niet te vergeten, een sprookjesachtig plaatje dat hoog boven de stad uit torent. Ik ben er al een paar op geweest, dus heb ik het deze keer alleen maar van een afstand bekeken, maar het blijft een mooi gezicht.
Verder buiten in het zonnetje erg genoten van de lekkere wijntjes die ze hier in deze omgeving maken. En in Ediger, een plaatsje in de omgeving van Cochem, hadden we in een proeflokaal van Weingut Walter J. Oster een hilarische middag met een malle presentatrice, die gelijk met haar proefdemonstratie van mooie Moezelwijntjes per ongeluk ook haar losse voortandje inslikte.

We hebben ook nog een paar keer muziek gemaakt met kleinkinderen en neefjes en nichtjes. Het was af en toe wel meer een kakofonie aan geluiden, maar dat kon de lol met die gasten niet drukken. De week is voorbij gevlogen, ineens was het vrijdag en moesten we weer inpakken en wegwezen. Rond tien uur reden we bepakt en bezakt huiswaarts, circa vier uur later waren we thuis en konden we weer overgaan tot de orde van alledag. En dat is na zo'n weekje toch altijd weer even knap wennen.

Bij leven en welzijn gaan we over twee jaar weer met het familiecircus op stap. Waar naar toe, en wie dat mag regelen zullen we de komende tijd nog een keer moeten bepalen!

Wees creatief!

Leef vrij! Wees creatief! Volg niemand! Het zijn uitspraken van Friedensreich Hundertwasser (Wenen, 1928 - Queen Elizabeth in Nw. Zeeland, 2000) die ik afgelopen zaterdag las in het kinderatelier van het Cobra Museum in Amstelveen. Onderdeel van de expositie daar van vroeg werk van Hundertwasser, die met zijn kleurrijke kunst ineens weer volop in de belangstelling staat. Dat is weleens anders geweest, veel z.g. kenners haalden lange tijd hun neus op voor het werk van de Oostenrijkse kunstenaar. Ze vonden het allemaal maar kitsch, bovendien verkwanselde hij zijn werk, evenals bijvoorbeeld tijdgenoot Corneille deed, te royaal aan de commercie. Op placemats, luciferdoosjes, ansichtkaarten, en andere prullaria in de markt kon je werk van Hundertwasser tegenkomen. Maar toen een Oostenrijkse kunstkenner, ene Harold Krejci, op een gegeven moment in het verleden van zijn landgenoot dook, kwam hij tot nieuwe inzichten. Hundertwasser's vroegere werk verdiende volgens Krejci door de grote kwaliteit wel degelijk het predikaat 'kunst'. De immer als randfiguur geziene Hundertwasser, liet met zijn werk zien dat hij een belangrijke, toonaangevende avant-garde kunstenaar is geweest. De expositie in het Cobra Museum, die eerder ook in het Weense Museum Belvedère te zien is geweest, geeft hem dan ook een verdiende plaats in de moderne kunstgeschiedenis. Het zoeken naar vrijheid en spontaniteit was ook voor Hundertwasser een primair belang.

The Garden of the Happy Dead, 1953.

In de tentoonstelling in Amstelveen zien we een jonge Hundertwasser die in de kunst graag experimenteert, en aldoende tot oorspronkelijk werk komt, legt Katja Weitering (artistiek directeur Cobra Museum) uit. Daardoor ga je hem beter begrijpen, de expositie werpt een geheel nieuw licht op het werk van Hundertwasser en maakt duidelijk dat hij een belangrijke tijdgenoot van de Cobra-groep was. Even als tijdgenoot Corneille behoorde hij tot de groep kunstenaars die na de Tweede Wereldoorlog in Parijs zochten naar nieuwe vormen van vrije expressie. Zij vormden de avant-garde in de internationale kunstwereld. Behalve vroege werken van Hundertwasser zagen we in de tentoonstelling ook werken van kunstenaars waarmee Hundertwasser in contact stond. Zoals Dubuffet, Fontana, Klein, Manzoni, Tajiri, Constant, Corneille, Arnulf Rainer en de japanse avant-gardisten Sugai, Kito, Hiroshige en Hokusai, Takamatsu en Tanaka. Hundertwasser was goed bevriend met Tajiri, die hem sterk beïnvloedde.

Rain of Blood Dropping into Japanese Waters Located in .. .. . .. 1961.

De rechte lijn is goddeloos! heet de expositie in het Cobra Museum. Die rechte lijn fungeerde bij Hundertwasser als symbool voor het rationalisme van de moderne tijd. Onze samenleving hing volgens hem aan elkaar van uniformiteit. En dat belemmerde de mens zich creatief te uiten en vrij te leven, Hundertwasser zag daarin de ondergang van de mensheid. Je komt in zijn werk dan ook nauwelijks een kaarsrechte streep tegen. De Oostenrijker koos bewust voor de spiraal als vorm voor begrippen als geboorte, beweging, leven en dood. Velen kennen de z.g. spiraalschilderijen wel van de reproducties, maar sta je met je neus recht voor zo’n kleurrijk werkstuk, dan barst er een bijzondere fascinatie los die de gelaagdheid in het schilderij openbreekt. Het werk van Hundertwasser is ook niet zo eenduidig als vaak wordt gedacht. Basiselementen kleur en lijn worden in oneindig veel variaties toegepast. En commercialisering van zijn werk paste ook binnen zijn filosofie, want Hundertwasser stelde dat kunst van iedereen is. Volgens Hundertwasser is de mens van nature creatief en moet die zich ook creatief uiten, hij zag dat min of meer als een verplichting.

Wenen, Hundertwasserhaus, 1983-1986.

Toen we enkele jaren geleden in Wenen waren (Zie mijn stukje 'Wenen' van 4 november 2009) hebben we ook het Hundertwasserhaus bekeken, een toeristische trekpleister in de Kegelgasse. Friedensreich Hundertwasser wilde met dit niet alledaagse bouwwerk een droom verwezenlijken, enwel een huis waarin mensen volgens zijn maatstaf konden wonen en vrij konden zijn. Hundertwasser heeft met medewerking van de Oostenrijkse architect Joseph Krawina (1928) een volledig asymmetrisch gebouw ontworpen, zonder rechte lijnen en vlakken maar met kronkelige gangen en veel kleur en flora. In het in 1983-1986 gebouwde complex bevinden zich 52 woningen, 4 winkelpanden en 19 dakterrassen waarvan 3 gemeenschappelijk.
Een kleurrijk en vrolijk geheel, aardig bouwwerk ook wel, maar ik zou er denk ik niet in willen wonen. Architectuur is meer dan het verschil tussen krom en recht!

'Hollands Glorie'

Op zee heb ik wel eens een booreiland zien verslepen, een imposante aanblik die respect afdwong. Voelde ik me in m'n zeilbootje ook zonder referentiekader al klein op die grote plas, nu paste enkel alleen nog bescheidenheid. Aan die gebeurtenis moest ik vanmorgen even denken toen ik in de krant las, dat het Nederlandse bedrijf Boskalis de 'Costa Concordia' mag afvoeren. Het 290 meter lange wrak van het Italiaanse cruiseschip dat al sinds 12 januari 2012 voor het Italiaanse eiland Giglio ligt.

Het bijzondere is dat het inmiddels overeind gezette wrak niet zal worden versleept, maar in z'n geheel zal worden verscheept met de 275 meter lange 'Dockwise Vanguard'. Een heel bijzonder schip dat z'n laaddek tot 20 meter onder zeeniveau kan laten zakken middels het vullen van een gigantisch onderdeks waterreservoir. Vervolgens vaart de 'Dockwise Vanguard' onder de 18 meter diep stekende 'Costa Concordia', waarna de watertanks weer worden leeggepompt en het dek van de 'Dockwise Vanguard', die 117 duizend ton kan tillen, met vracht en al weer boven water komt. En zo kan de 'Costa Concordia' straks droog en veilig naar één of andere slooplocatie worden gevaren.

Voor deze operatie, die gepland staat voor medio 2014, brengt Boskalis 22 miljoen euro in rekening. Peanuts vergeleken met de totale bergingskosten die nu al op 600 miljoen euro zijn geraamd. Maar het Nederlandse bedrijf speelt zich als maritieme dienstverlener zo wereldwijd wel lekker in de kijker. Geweldig toch, dat vind ik nou typisch zo'n 'Hollands Glorie' verhaal!

'melodrama in de Catharinakapel'

Gezien in de Catharinakapel de Belgische melodramatische film 'The Broken Circle Breakdown' uit 2012. Hoofdrolspelers in deze door Felix van Groeningen geregisseerde film waren Veerle Baetens, Johan Heldenbergh en Nell Cattryse. Zelden zo'n aangrijpende film gezien, de tranen biggelden voortdurend over m'n wangen, en kennelijk gezien de rooie oogjes in de pauze niet bij mij alleen. Dat ik sentimenteler ben dan ik wil toegeven heb ik inmiddels zelf wel ondekt, vooral in de muziek, maar de heftigheid verraste me deze keer nogal. Enfin, een melodramatische film dus, en waar ging die dan over?

De bedachtzame bluegrass muzikant Didier (Johan Heldenbergh) en de impulsieve Elise (Veerle Baetens) die een tattooshop heeft, worden hevig verliefd op elkaar en gaan een relatie aan.
Ze wonen samen in een prachtige omgeving op het Vlaamse platteland in een oude, opgeknapte bouwval met een enorme tuin er omheen. Daar krijgen ze een dochtertje die ze Maybelle (Nell Cattryse) noemen, naar de countryzangeres Maybelle Carter. Ze zijn erg gelukkig samen en voelen zich in een hemel op aarde, waarin Maybelle opgroeit tot een leuk meisje. En 's avonds treden ze vaak samen (Elise is inmiddels ook als zangeres lid geworden van de band) op met de bluegrassband in de omgeving.
Maar in het gelukkige leventje dat ze leiden, komt een kentering als hun zes jarige dochtertje ernstig ziek wordt, en in het ziekenhuis terecht komt. Vanaf dat moment zien we bij Didier en Elise geleidelijk de wanhoop verschijnen, en wordt het verhaal zwaar en intens verdrietig. Gelukkig hebben ze beiden nog de muziek die alle narigheid soms wat weet te verzachten en de sfeer enigszins draaglijk weet te houden.


 
If I needed you

If I needed you, would you come to me
Would come to me for to ease my pain?
And if you needed me, I would come to you
I would swim the seas for to ease your pain

Well the nigh forlorn and the morning's born
And the morning shine with the lights of love
And you'll miss sunrise if you close your eyes
And that would break my heart in two

If I needed you, would you come to me
Would come to me for to ease my pain?
And if you needed me, I would come to you
I would swim the seas for to ease your pain

Lady's with me now since I showed her how
To lay her lilly hands in mine
And who would not agree she's a sight to see
And a treasure for the poor to find

If I needed you, would you come to me
Would come to me for to ease my pain?
And if you needed me, I would come to you
I would swim the seas for to ease your pain

Maar als hun dochtertje Maybelle is overleden, lopen de wegen van Didier en Elise langzaam maar zeker uiteen. Er ontstaat een kloof, ondanks hun liefde voor elkaar, ze zijn niet in staat het verdriet samen te delen. Daarbij speelt de religie ook nog een rol. Als de rationeel ingestelde Didier over atheïsme, evolutieleer en het lerend vermogen van vogels filosofeert, blijkt Elise daarentegen iets nodig te hebben waar ze in geloven kan. Als zij geloven wil dat ze in een ster of een vogeltje dat tegen het raam tikt haar overleden dochtertje ziet is dat zo, dat kan niemand haar afpakken. Hoe dan ook, ze vereenzamen beiden in elkaars nabijheid en gaan uit elkaar. Uiteindelijk wordt het Elise allemaal teveel, ze kan het niet meer aan en maakt een eind aan haar leven. Einde van een bijzonder hartverscheurend melodrama!

rondom de Zuiderzee

Alleen de autorit naar het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen was gisteren al een feestje met dat mooie weer. Glashelder met prachtige vergezichten over de Markerwaard en het IJsselmeer, je blijft staren over die grote plassen. Vrij druk ook nog op het water, veel zeilers namen het er nog eens lekker van. Jammer dat je op de dijk van Lelystad naar Enkhuizen zo alert moet zijn op het verkeer. Alert in het verkeer moet je natuurlijk altijd zijn, maar op de Houtribdijk zit een ongeluk wel in een heel klein hoekje. Frontale botsingen komen daar vrij regelmatig voor. Ondanks een maximale snelheid van 100 km per uur en een vette dubbel doorgetrokken streep, blijven daar gekken met hoge snelheden inhalen. Dat hebben we ook gisteren weer ervaren, maar het liep gelukkig allemaal goed af, dus laat ik het leuk houden!

Het was vanwege de zondagsmarkt behoorlijk druk in Enkhuizen, maar uiteindelijk konden we de auto op de Wierdijk nabij het Zuiderzeemuseum en de Compagnieshaven parkeren. De tentoonstelling 'Reis rondom de Zuiderzee' voerde ons vanuit Enkhuizen over de Afsluitdijk langs de Waddeneilanden naar plekken in Friesland als Hindeloopen en Makkum. Na een bezoek aan Urk werd de reis vervolgd via Nunspeet en Spakenburg om te eindigen in Volendam. We zagen diverse topstukken uit de collectie, persoonlijke verhalen en interactieve opstellingen over het leven aan de voormalige Zuiderzee. En we zagen wat de verschillende plaatsen met elkaar verbond en onderscheide, de tradities, dialecten, streekdrachten, ambachten, scheepsbouw, handel en noem maar op.

Het blijft interessant, maar toch waren we er vrij snel doorheen. Het speelt natuurlijk wel mee dat we al zo vaak van dit soort tentoonstellingen hebben gezien in musea op de Waddeneilanden en plaatsen langs het IJsselmeer en de Markerwaard. Naar buiten dus, de zon scheen nu nog, we konden er nou nog van genieten. Na even op de Compagnieshaven te hebben rond gelopen, zijn we voor de lunch neergestreken op het terras van de Mastenbar. Konden we ondertussen mooi naar de voorbij zeilende jachtjes kijken, waaronder zowaar een Breehorn 41. Een mooi en comfortabel zeilschip, gebouwd op de gelijknamige werf in Woudsend. Mijn favoriete zeilschip, mocht er ooit nog weer eens een schip met de benodigde pecunia langszij komen! Na al het moois in Enkhuizen voorlopig weer te hebben gezien, hebben we de auto maar weer eens opgezocht. Aan het eind van de middag waren we weer thuis. Terug van een leuk dagje Enkhuizen, weliswaar met een lekke achterband, maar dat kon de stemming niet meer drukken.

'poptempel de luxe'

Ziggo Dome, de nieuwe op 24 juni 2012 met een concert van Marco Borsato ingewijde concertzaal, wordt nu al de beste concertzaal van Nederland genoemd. Of dat waar is kan ik niet beoordelen, want ik heb er zelf nog geen concert in meegemaakt, en dan nog, maar gezien alle positieve verhalen wil ik het graag geloven. De tent schijnt te draaien als een tierelier en altijd vol te zitten met publiek en goeie bands. In deze tijd een prestatie van niveau lijkt mij. Ik las dat sinds de opening er al diverse memorabele optredens zijn geweest, zoals o.a. van Radiohead, Madonna, Alicia Keys, Beyoncé maar ook van oude rockers als Rush, Paul Simon, Peter Gabriel en leonard Cohen. Ziggo Dome, ontworpen door het Amsterdamse architectenbureau Benthem Crouwel, staat in Amsterdam-Zuidoost naast de Amsterdam Arena en de Heineken Music Hall. Maar als gezegd, hoewel ik het gebouw met name door de alsmaar wisselende of/en verspringende (reclame)verlichtingspatronen op de gevels al menig keer gezien heb als ik er 's avonds langs reed, ken ik het verder nog niet.

Ziggo Dome dat ca. €. 60.000.000,- heeft gekost, heeft een capaciteit van 17.000 plaatsen. Op de vloer is plaats voor 6.300 personen, de overige plaatsen zijn op de twee ringen met tribunes. Het gebouw heeft de vorm van een vierkant blok, de grootte is 90 bij 90 meter, met een hoogte van 30 meter. De buitenzijde van het gebouw bestaat uit 120.000 pixels van elk zeven led-lampjes wat een totaal maakt van 840.000 led-lampjes. Verder maken 500.000 lampjes de gevel tot een high resolution Video Wall. Het gebouw dat een fenomenale akoestiek heeft, is ontworpen voor versterkte muziek, maar is multi inzetbaar en kan met minimale aanpassingen ook geschikt gemaakt worden voor tenniswedstrijden, een olympisch zwembad of een ijsbaan. Zie verder ook onderstaande reportage die ik tegenkwam van ene Ad Tissink van het blad Cobouw.

Ziggo Dome, het hoeft niet perse op korte termijn, maar in deze 'poptempel de luxe' wil ik beslist een keer een goed concert meemaken!