Aan de overkant van het Wolderwijd, op een steenworp afstand van Harderwijk ligt al sinds 1973 een prachtig natuurgebiedje. Harderbroek! Aanvankelijk 187 hectare groot, maar door het uitkopen van een boer langs de Ganzenweg in 2005, uitgebreid tot een totaal van ongeveer 272 hectare.
Een lange wandeling was het niet, maar wel een mooie. Vanaf de parkeerplaats aan de Ganzenweg tot aan de uitkijkheuvel in het natuurgebied, was het over het in 2005 aangelegde Laarzenpad ca. 3 km heen en terug, lazen we op het bordje. Wij hebben er denk ik ca. 4 km van gemaakt door ook nog een stukje van het pad af te wijken.
We wandelden door een in alle opzichten rijk gevarieerd gebied. Door rietvlaktes, langs struikgewassen met veel bramen, door een oerbos in wording met een verdwaalde appelboom, langs plassen en over drassige grasvelden. En natuurlijk een ontzettende verscheidenheid aan fauna. Vooral vogels, niet dat we ze allemaal zagen, maar we hoorden ze des te beter. En op een grasveldje nabij de rietkraag zag ik honderden boerenzwaluwen zitten of laag over de grond scheren. Eind augustus, die maken zich natuurlijk al weer op voor de trek naar warmere oorden ergens in Afrika!
Een mooi gebiedje, en zo dicht bij huis ook nog. Jaren geleden had ik een klein stukje van het gebied vlakbij de Knardijk een keer op de schaats verkend, verder was ik daar nooit gekomen. Maar ik heb me nu voorgenomen het gebied vanaf heden in elk seizoen wel een keer te bezoeken!
Maandagochtend 17 augustus j.l. was het weer zover, tijd voor een paar heerlijke zeildagen met de mannetjes A, C, J en E ofwel ondergetekende. Het weer was goed en dat zou volgens de berichten de komende dagen zo blijven ook, sterker nog, het zou nog beter worden. Wel jammer dat de windverwachtingen iets minder positief waren, het zij zo, het 'IJzeren Zeil' is gewillig. Het stond er dus goed voor! Rond kwart over negen 's ochtends haalde ik, zoals besproken de mannetjes J en A in H'wijk van de trein. Het vierde en laatste bemanningslid C zou volgens afspraak onderweg in Roggebotsluis opstappen.
Aangekomen in Jachthaven de Knar werden we allereerst geconfronteerd met het zwaar ondergescheten dek van de Swing, kennelijk had een regiment eenden of meeuwen die nacht de Swing als hun favoriete gemak uitgekozen. Smerig, maar het was even niet anders, een paar putsen water en een bezem deden wonderen! En nadat we eerst ook nog water hadden getankt gingen iets over tienen de trossen dan toch los. Op de motor richting Elburg en verder. We speelden een beetje met de gedachten om tijdens deze driedaagse mannetjestrip Oudeschild op Texel aan te doen.
Toen we rond halftwaalf bij de Elburgerbrug arriveerden stonden de lichten dubbel rood, en lagen er al een paar jachten te wachten. Storing! Er werd aan gewerkt, ze deden hun best, maar hoelang het zou gaan duren konden ze niet zeggen. Het koste ons bijna 2,5 uur oponthoud! Een beetje ongeduldig geworden waar we toch zolang bleven, was mannetje C alvast maar onze kant opgekomen. Maar daar kon hij alleen maar vanaf de kant toekijken hoe we daar mooi lagen. Echter eenmaal door de brug was het leed snel geleden, in de haven van Elburg konden we hem eindelijk aan boord in onze armen sluiten, nu we waren compleet!
Roggebotsluis, de volgende hindernis op onze route werd drie kwartier later zonder slag of stoot genomen. Weer een stapje dichter bij het iets ruimere sop, wel jammer dat we door alle oponthoud de Ketelbrug niet meer voor vier uur zouden halen, en de volgende bediening was pas weer om halfzeven. Nu we toch tijd genoeg hadden, besloot ik gezien de te verwachten motoruren die we de komende dagen zouden gaan maken, in Schokkerhaven dan ook eerst maar te gaan tanken. Tot mijn schrik had ik inmiddels ook gemerkt dat er weinig koelwater uit de uitlaat kwam en de temperatuurmeter van de motor een veel hogere waarde aangaf dan normaal. Waarschijnlijk een kapotte impeller! Ik had gelukkig een reserve aan boord inclusief pakking, een al te groot probleem hoeft het dus niet te worden. Eenmaal afgemeerd in Schokkerhaven werden de passende steeksleutels dan ook voortvarend door de mannetje C en J ter hand genomen. Zwetend en zwoegend werd de impeller vervangen. Starten maar weer, prima, maar nog geen koelwater! Vervelend wat nu, de havenmeester bracht redding en kwam met een monteur op de proppen. En na enig blaas en spoelwerk door de koelleidingen was het euvel toen snel verholpen! Hoewel we de Ketelbrug allang niet meer konden halen, zijn we toch nog die richting opgevaren, hoefden we dat eind in iedergeval de andere morgen niet meer te doen. Toen we het anker in de oksel van het Ketelmeer aan bakboordzijde van de ophaalbrug lieten vallen, was het inmiddels al stikdonker geworden. Tijd voor nog een laatste opsteker en slaapies doen!
Ondanks dat de brug pas om halftien open zou gaan, waren we toch om hafzeven al uit de veren, wat ons trouwens wel een mooie zonsopgang opleverde. De bijboot opgepompt en hup de plomp in, buitenboordmotor geïnstalleerd en starten. Maar niet dus, wat is er toch aan de hand met deze trip? Eerst een ondergescheten dek, daarna een kapotte ophaalbrug, toen een oververhitte motor en nu doet het buitenboordmotorretje ook al niet! Murphy's Law? Maar na enig speurwerk was ik er achter: water in de carburateur! Toen dit verholpen was, liep het zaakje gelukkig weer als een naaimachine. Ja en wat doe je dan, je vaart een rondje om de boot en even naar de dijk, en je maakt een paar foto's. Vervolgens knoop je de boel vast aan de spiegel en sleep je de rest van de trip een bijboot achter je mee. Klokslag halftien voeren we met de hele santenkraam door de Ketelbrug het IJsselmeer op en konden we zowaar het zeil hijsen. Maar niet voor lang, eerst moesten er in Urk weer wat boodschappen worden gedaan. Er was gisteren met die lange pechdag een beetje teveel voedsel en drank doorheen gejaagd. Maar toen we op de motor de haven van Urk invoeren, zag ik tot mijn schrik en grote ergernis dat deze weer oververhit raakte! Godzijdank was Peter C, onze monteur van de vorige dag, gelukkig bereid snel naar Urk te komen om de laatste restjes van de oude impeller uit het koelsysteem te verwijderen. Maar evengoed was het toch alweer ver na énen toen we weer uit Urk vertrokken. Op naar Medemblik, Texel zat er deze trip echt niet meer in!
Rond vijf uur lagen we afgemeerd in de Middenhaven in Medemblik, na onderweg nog wel eerst een aardig intermezzo te hebben gehad op het vogeleiland 'De Kreupel'. Toen J en ik nog even een rondje met de bijboot wilden maken door de havens van Medemblik, kwamen we niet veel verder dan twintig meter vanaf onze ligplaats. Oorzaak, een gebroken drijfpennetje, en geen reserve! Ach ja, waarom ook wel? Met veel souplesse roeide J de bijboot vervolgens maar weer terug naar de Swing. Na wat aperitiefjes aan boord vooraf, hebben we op het terras van Costas, het Portugese restaurant aan de haven, de avond verder uitgezeten.
Voor de verandering verliep de tocht van Medemblik naar Kampen de andere dag geheel probleemloos, hoe was het toch mogelijk! En, dat was natuurlijk helemaal te gek, voor het grootste deel nog zeilend ook! In De Buitenhaven in Kampen ons einddoel, hebben we met z'n allen nog een heerlijke, door mannetje C klaar gemaakte pan nasi goreng soldaat gemaakt, maar toen zat het er op. Einde van een mannetjestrip die door allerlei perikelen wel een beetje anders verlopen was dan we vantevoren hadden bedacht. Maar de sfeer had er gelukkig allesbehalve onder geleden, ik heb er dan ook weer prima herinneringen aan overgehouden.
Diverse dijkdoorbraken van vóór 1300 maakten van de vele veenriviertjes in het oude Waterland brede watergangen, Dieën genoemd. Een behoorlijk brede is de Holysloter Die nabij Holysloot. (Holysloot betekent zoiets als 'laaggelegen gebied aan een sloot' las ik, of letterlijk 'Holle IJ-sloot'). Voor we met onze fietsjes de Holysloter Die met een klein pontje waren overgestoken, hadden we in het verstilde Holysloot op het terras van 'Het Schoolhuis' eerst nog wel een kopje koffie gedronken. Een plekje waar het zicht op het wijdse landschap rondom ons, op de grens van ons terrasje prachtig werd gemarkeerd door een aantal fraai bloeiende Chinese Rozen (Hibiscus rozasinensis) van zeker twintig centimeter in doorsnee.
Vandaar fietsend naar het pontje, kwamen we langs een heel klein witgepleisterd, enigszins gotisch aandoend zaalkerkje, een plaatje om te zien, ik moest denken aan de kerstkaarten van vroeger. Het was twaalf uur toen we er voorbij fietsten, de wonderlijk zware klokslagen voor zo'n klein kerkje accentueerden voor mij als het ware de beleving van rust en verstilling op deze plek. Voor twee euro werden we naar de overkant van de Holysloter Die gebracht. Al klunend vervolgden we met onze fietjes ons pad door de weilanden, langs sloten met allerlei prachtige bloemen richting Zuiderwoude en Uitdam. Over de Waterlandse Zeedijk zijn we vervolgens naar Marken gefietst voor een hapje en een drankje. Daar aangekomen ben ik nog even doorgefietst om vanaf het land een blik te werpen op 'Het Paard van Marken' (1839), dat ik immers vanaf het water gezien al zo goed ken. Het was prachtig allemaal, maar toch hadden we achteraf gezien wel een beetje spijt van onze keuze om naar het voormalige eiland te fietsen vanwege de enorme zondagse drukte daar. Tijdens de terugtocht naar Holysloot moesten we tegen een forse tegenwind opboksen. Het was op de Waterlandse Zeedijk tot halverwege Durgerdam behoorlijk afzien. Maar eenmaal weer van de dijk af landinwaarts fietsend was het leed geleden, en vlogen we met ruime koers op onze vouwfietsjes in een kwartiertje naar Holysloot en 'Het Schoolhuis' waar we 's ochtends de auto hadden geparkeerd.
Het was een vrij winderig maar heerlijk fietsdagje door een groen, weids en waterrijk landschap met een uniek gevarieerde flora en fauna. Maar ook een landschap met prachtige vergezichten, oude boerderijen en schilderachtige dorpjes en stadjes met houten huizen en pittoreske kerkjes. En dat allemaal onder de rook van Amsterdam! Moe maar voldaan reden we even later voor een kopje thee en een praatje naar E in de Terletstraat in A'dam-Z.O.
Twee maal is scheepsrecht, andermaal stonden we voor de slagbomen maar deze keer vormden ze geen belemmering meer, we konden nu gewoon doorrijden. Onderweg naar de parkeerplaats aan je linkerhand voor de helft gemaaide brandnetelvelden, en ergens rechts in het veld een afgedankte MI-8 'Search And Rescue' helicopter van de Duitse luchtmacht. Er kan nu met kleine gezelschappen in worden vergaderd of in gegeten, gedronken en gelachen, las ik op een bordje. Evenlater aangekomen bij de parkeerplaats nabij Strandpaviljoen 'Brennels Buiten', werd ik heel even door een licht gevoel van teleurstelling overvallen, is dit het nou!?
Maar toen we eenmaal aan de wandel waren, was dit gevoel snel omgeslagen in enthousiasme! En niet alleen bij mij, maar ook bij J en onze kleinkinderen Roos en Daan. Moeilijk voor te stellen, dat dit hier een paar jaar geleden nog gewoon vlak boerenland was. Je wandelt nu langs water en bamboebossen, over zandduinen en langs allerlei prachtige (on)kruid- en brandnetelveldjes. Ergens staat een tipi of wigwam in het veld, en weer ergens anders een mongoolse ger. Er liggen bootjes in het water en er is een strandje. Maar wat mij het meest opviel is de enorme rijkdom aan vegetatie, insecten en vlinders. En dat nog maar na een paar jaar! 'k Ben heel benieuwd hoe dat over een jaar of tien zal zijn.
Nadat we in het Strandpaviljoen uitgebreid hadden geluncht, hebben we ook de kledingwinkel van Brennels nog bezocht. Prachtige kleding, voorlopig alleen nog casual touch voor vrouwen zoals ze dat hier noemen, gemaakt van brandnetelstof en biologisch katoen. Niet goedkoop trouwens, maar wel apart. En wat ook niet onbelangrijk is, vind ik de wetenschap dat je iets aan je lijf hebt hangen, dat niet ergens in één of ander derde wereldland door kinderhandjes is gemaakt.
Nieuwsgierig geworden naar de bedenker en oprichter van dit alles, heb ik in de winkel een autobiografie van Bob Crébas (1951) gekocht. Maar verder is de winkel aan mij niet erg besteed, de natuur op 'Brennels Buiten' boeit mij meer. Die zal daar naar mijn inschatting de komende jaren constant aan verandering onderhevig zijn. Een proces dat de moeite van het volgen waard is, ik zal hier zeker vaker komen!
Dinsdagmiddag rond een uur of twee stonden we tot onze verbazing voor de gesloten slagboom van 'Brennels Buiten' aan de Leemringweg, een plek in de Noordoostpolder ergens tussen Kraggenburg en Marknesse. Hoe kan dat nou, ik had het op internet nog zo goed uitgezocht, een bezoekje 'Brennels Buiten'. Toch niet dus, op maandag en dinsdag gesloten stond er met koeienletters op het hek. En bij nadere bestudering van de feiten, las ik dit ook op de uitdraai die ik thuis had gemaakt! Op zo'n moment kan ik m'n eigen kop wel opvreten van frustratie en chagrijn. (Wat overigens een hele hap zou zijn, hebben goede vrienden me al eens laten weten.) Maar mijn geliefde wederhelft blijft dan rustig, het enige commentaar uit haar mond was, dat hebben we toch al eens vaker meegemaakt met jou! Op de één of andere manier wordt ik van zo'n opmerking ook weer niet bepaald rustiger. Maar goed, we zijn hier nu eenmaal, wat nu? Weet je wat, we gaan een biertje drinken of wat dan ook op een terrasje in Blokzijl of Vollenhove, dat ligt hier niet ver uit de buurt!
Blokzijl kennen we vrij goed van onze boottochtjes in Noord-West Overijssel, maar museum 'Het Gildenhuys' aan de Kerkstraat hadden we nog nooit bezocht. We vielen met de neus in de boter, de historische film over Blokzijl was net begonnen, we konden zo aanschuiven bij de anderhalve man en een paardekop die er al zat. Na de film, die een kwartiertje duurde, werd ons tijdens een praatje met de museumbaas geadviseerd, eens een bezoekje te brengen aan galerie en beeldentuin 'Klein Afrika' in Marknesse.
Of het nou aan de motivatie lag of ergens anders aan is moeilijk te zeggen. Een feit is dat toen we 'Klein Afrika' niet zo snel konden vinden, we het maar voor gezien hielden. En voor we er erg in hadden waren we in Vollenhove aangeland. Na overigens in de polder wel eerst bij één van de vele boerderijwinkels die we onderweg zagen, wat fruit en aardappels te hebben gekocht.
Vollenhove dus! Terwijl we de auto parkeerden bij de Grote- of St. Nicolaaskerk, zagen we dat deze voor het publiek geopend was en dat het orgel op dit moment bespeeld werd door ene Korné Juffer. Wij naar binnen, daar hoeven we op zo'n moment nooit lang over na te denken. En ineens vertoefden we in de sacrale sfeer van een kerkgebouw uit het midden van de 15e eeuw.
De tonen van het prachtige orgel uit 1686, gemaakt door ene Apolonius Bosch uit Amsterdam, de eeuwen oude grafzerken onder je voeten, het majestueus hoge plafond, de eenvoudige glas-in-lood ramen en de prachtige kroonluchters. Het was allemaal van een eenvoud waar je stil van werd. Sobere vormgevingen en simpele structuren accentueerden hier de grootsheid van de ruimte. Serene rust!
Kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, op drie na waren ze allemaal gekomen, met aanhang en de jubilaris zelf meegeteld 44 in totaal. De jongste nog geen jaar, en de oudste net 86 jaar geworden. En dan liep Teun er als canis familiaris ook nog overal tussendoor te banjeren en te snaaien. Het was een gezellige drukte, desnoods had er nog wel meer bijgekund, maar ik was toch blij dat buurtbewoners geen gehoor hadden gegeven aan de vriendelijke uitnodiging van een paar ondernemende kleinkinderen of achterkleinkinderen, een naam hadden ze er niet bijgezet. Stiekem hadden de jonge grapjassen op de voordeur een feestelijke en kleurrijke uitnodiging gehangen voor 'Oma's dance party' en niet alleen daar, ook aan een bushokje, een lantaarnpaal en een brievenbus van TNT post bij ons om de hoek, hadden ze de uitnodiging gehangen ontdekte ik de andere dag!
Een halfuurtje voordat alle gasten kwamen opdagen, kwamen mijn moeder en mijn jongste zus tot onze verrassing binnenvallen met schalen vol allerlei lekkers, deels door de jarige zelf klaargemaakt. Jeetje, en wij hadden er al het één en ander staan, geen probleem, zet het er maar bij, het is feest vandaag! Tekort komen zullen we nu zeker niet doen. Even later melden zich de eerste feestgangers en tegen een uur of halfzes was iedereen wel binnen. Het KNMI had voor het hele land buien voorspeld, behalve onze regio kennelijk, want we hebben geen spat regen gehad. Gelukkig maar! Zo'n feestje aan huis is toch altijd weer een heel gedoe, meubilair moet worden verplaatst en er moet drank en eten in huis worden gehaald. Het is een gesleep van jewelste met van alles en nog wat. Maar ik heb het er graag voor over gehad, en had het niet willen missen. Een genoeglijk feestje was het, en aan de sfeer te merken waren er meer die er zo over dachten. Zo tegen een uur of half twaalf, toen de 86 jarige grandmama zelf al weer een tijdje vertrokken was, gingen ook de laatste feestneuzen de deur uit.
Warm was het, erg warm en bovendien nog weinig of geen wind ook. We hadden logeetjes aan boord van de 'Swing' enwel de dames Jeanne, Kim en Roos. Het was 's avonds behoorlijk laat geworden, toch zaten ze rond acht uur 's morgens al in de kuip samen met ons te genieten van een ontbijtje in de stralende zon, die op dat uur nog wel te harden was. Maar toen we kort daarna vanuit jachthaven de Knar vertrokken waren en nog maar amper op het Wolderwijd zaten, stond het zweet alweer snel dik op ons voorhoofden. Op dringend verzoek van de dames, liet het voor anker gaan dan ook niet lang op zich wachten. En nog met de haven in zicht plonsde de één na de andere over boord!
En toen we weer ankerop gingen was het alweer bijna lunchtijd, van al dat zwemmen krijg je natuurlijk sowieso al snel weer trek. Na een nieuwsgierig rondje door de haven van Zeewolde ging het weer verder richting sluis bij Nijkerk. Maar even voorbij jachthaven Nulde was de temperatuur bij de meiden kennelijk zover opgelopen, dat ze ons vriendelijk doch dringend verzochten het anker weer uit te brengen. Mij kwam het ook goed uit, want ik had in de verte de rij wachtenden voor de sluis bij Nijkerk allang gezien. Ankeruit prima dus, en even later was het weer bommetje, bommetje en nog eens bommetje. Na de zwempartij hadden we helemaal geen zin meer om door de sluis te gaan, dus rechtsomkeerd en hup naar Nulde.
Jachthaven W.S.V. Nulde is bekend terrein voor ons, al is het ondertussen heel wat jaartjes geleden. Eindjaren zeventig, begin jaren tachtig was het onze thuishaven en lagen we hier met een Schakel en een Middellandse Zeejol. Onze kinderen leerden hier zeilen. En nu kwamen we binnenvaren met drie kleinkinderen, drie zeilertjes die al weer enige zeilervaring achter de rug hebben, en er zo te merken ook veel lol aan beleven. Nadat we ons in de havenkom op ons toegewezen plekje hadden geïnstalleerd, gingen de dames zich eerst eens uitgebreid douchen. Terug in de kajuit leefden ze zich met verf en kleurpotlood een poosje uit op papier. Kennelijk enigszins verhit door deze artistieke oprisping, sprongen ze tot m'n verbazing weer in de plomp voor de zoveelste zwemsessie die dag. Konden ze straks weer lekker onder de douche, joelden ze me lachend vanaf de waterlijn tegemoet. Maar voor het weer zover was, hebben we ons op het terras van het clubhuis eerst culinair laten verwennen met een toetje van ijs toe.
Na een ondanks de warmte, wonderbaarlijk goede nachtrust, zaten we de andere morgen al weer vroeg met z'n allen aan het ontbijt. Het beloofde weer een mooie en warme dag te worden, alleen wel een beetje jammer van de wind die maar niet wou komen. Nou ja, niets aan te doen, motorren is ook leuk. Inplaats van steeds voor anker te gaan zoals gisteren, wilden we er vandaag maar eens een eilandentochtje van maken hadden we bedacht. Eerst naar De Zegge en daarna De Biezen. De dames vonden het prima, als ze maar konden zwemmen. Ik vond het hardstikke leuk (de dames zouden vet leuk zeggen) dat Jeanne op enkele aanwijzingen na de 'Swing' geheel zelfstandig de haven van Nulde uitvoer!
Het zijn natuurlijk maar kleine eindjes, dus De Zegge hadden we al snel in beeld. Druk, druk, druk, een ligplaats bij het strandje konden we wel vergeten. Dan maar naar de achterkant van het eilandje, daar hadden ze een aanlegsteigertje wist ik. Omvarend liepen we nog vast ook, maar dat was gelukkig gauw verholpen, even fors in z'n achteruit en we dreven weer. Misschien moet ik maar eens een dieptemeter laten monteren die vooruit kan kijken. Aan het steigertje waren we voor even nog de enige, maar vijf minuten later waren alle plaatsen alweer bezet. Van de wandeling over het eiland waren de meiden snel terug, en even later hing de zwemtrap alweer omlaag. Op een gegeven moment lagen we allemaal in het water en was er niemand meer aan boord. Het was een schier eindeloze cyclus van bommetje, trapje op, bommetje, trapje op, bommetje, enz. er leek maar geen eind aan te komen, heerlijk!
Varend van De Zegge naar De Biezen lieten de meiden zich op de stootwillen achter de 'Swing' door het water slepen. Hilariteit, toch hielden ze dat niet echt lang vol, ook al voer ik zo langzaam als ik kon. Er gaat teveel energie zitten in het vasthouden van die gladde fenders. Ook op De Biezen was het weer een drukte van belang. We zijn er maar omheen gevaren, of gezeild moet ik zeggen, want er was ondertussen zowaar een briesje opgestoken. Op het Wolderwijd, met de thuishaven al in zicht, hebben we daarom toch nog maar een keer het anker laten zakken voor een zwemsessie van een uurtje. En rond halfvijf lagen we weer afgemeerd op ons plekje in jachthaven de Knar. Einde van een paar onvergetelijke dagen met een stel vet leuke meiden lekker dicht bij huis!
