altijd leuk zo'n oudejaarsavond

Op oudejaarsdag 2013 schreef de Antwerpse dichter Bert Deben het gedicht 'Oudejaarsavond', een gedicht over het gedoe rondom vuurwerk dat gaat als volgt: 

Het oorlogt hier een beetje buiten 

want elke kleine psychopaat 

gooit weer bommen in de straat 

om zo het jaartal af te sluiten

 

naar auto’s of in vuilnisbakken 

in gesloten brievenbussen 

achter mensen of er tussen 

die heeft hij zeker goed te pakken

 

oudjes krijgen hartstilstanden 

dieren liggen zwaar bedrukt 

en beven bang voor het gevaar

 

en af en toe worden er handen 

zwaar verbrand of afgerukt 

toch altijd leuk zo’n oudejaar! 

Een enigszins cynisch maar ook raak en tijdloos gedicht lijkt mij zo, of toch niet? Want is het met het vuurwerkverbod niet min of meer achterhaald? Zou kunnen, maar ik las dat de politie zich vanavond evengoed schrap zet voor een onrustige jaarwisseling. Want het vuurwerkverbod is niet het enige probleem, waar de politie zich zorgen over maakt. Het algehele maatschappelijke ongenoegen over de beperkingen door corona is groot, met name onder de jeugd. De vrees is daarom dat dit op veel plekken tot gedoe gaat leiden.

Maar laten we hopen dat het meevalt, en dat we met z'n allen een echt leuke oudejaarsavond gaan beleven!

er gloort hoop aan de horizon

Het jaar 2020 nadert z'n einde, blij toe, want het was in menig opzicht een nogal tobberig jaar. Maar met de komst van de Covid-19 vaccins lijkt het begin van het einde van de coronamisère in zicht. Nog even afwachten hoe het één en ander zich in het nieuwe jaar zal ontwikkelen, maar er breken naar mijn overtuiging vast betere tijden aan. Zoals gezegd, er gloort hoop aan de horizon!

storm Bella versus Sjostakovitsj

Zondagmiddag net na de kerst, buiten is het koud, grijs en nat, en ondanks dat storm Bella langzaam maar zeker raakt uitgeraast, trekt het mij niet om er even op uit te gaan. Waarom zou ik ook, ik geniet van de prachtige muziek op radio 4. Het Koninklijk Concertgebouworkest speelt onder leiding van de Russische topdirigent Valery Gerglev (1953) het rond 1947 gecomponeerde vioolconcert nr. 1, op.77 van Dmitri Sjostakovitsj (1906-1975) met violist Sergei Dogadin (1988) als solist. Een energiek en tegendraads werk dat destijds nooit door de strenge sovjet-censuur had kunnen komen. Sjostakovitsj hield het dan ook onder de pet tot Stalin overleden was, waarna het zowel op zijn landgenoten als in het buitenland enorme indruk maakte. Dmitri Sjostakovitsj, voor mij altijd weer verrassend nieuw, en al helemaal op een druilerige zondagmiddag na de storm!

oceanische pool van ontoegankelijkheid

De koplopers in de huidige Vendée Globe, de zwaarste non-stop solozeilrace rond de wereld die om de vier jaar gevaren wordt, passeren één dezer dagen 'Point Nemo', de meest afgelegen en desolate plek op Aarde. De plek ligt midden in het zuidelijk deel van de Stille Oceaan op zo'n 1666 nm (nautical mile) van het dichtst bijgelegen eiland. Het is feitelijk de plek die het verst ligt van elke vorm van beschaving op Aarde. De dichtstbijzijnde mensen zijn vaak degenen aan boord van het internationale ruimtestation ISS, dat op ca. 400 km hoogte zijn rondjes draait. Behalve microplastics die zelfs hier in het oceaanwater worden aangetroffen, is het volgens de verschillende ruimtevaartorganisaties ook de ideale plek om tonnen ruimteafval te storten. Een plek op Aarde dus die dienst doet als ruimteschipkerkhof, honderden grote stukken ruimtetuig moeten hier volgens Bartjens al op de oceaanbodem liggen.

Hoewel de kans dat je getroffen wordt door een stuk ruimteafval minimaal is, lijkt het mij geen plek om lang te vertoeven. Maar dat doen de schepen in de Vendée Globe, die daar soms met 20 kts of meer (tegen de 40 km per uur) door het water vliegen sowieso al niet!

Over de 'Transition Twenties'

In de vorige eeuw zijn de 'Roaring Twenties' aan het eind van de Eerste wereldoorlog begonnen en ongeveer een decennium later geëindigd met een beurskrach en een wereldwijde financiële crisis. De 'Roaring Twenties' waren jaren van ongekende voorspoed. Een decennium van groei, wetenschappelijke ontdekkingen, industrialisering en massaproductie. Een boeiende tijd van creativiteit en de opkomst van jazz, feminisering en medische doorbraken om maar wat te noemen. Kortom een tijd van aanzienlijke sociale en economische veranderingen. De mens leek goed onderweg in een wereld waarin de bomen zo ongeveer tot in de hemel groeiden, maar waarin hij zich uiteindelijk moeilijk staande kon houden vanwege onevenwichtige ontwikkelingen in de maatschappij. 

De 'Transition Twenties', de jaren twintig van de huidige eeuw, worden beschouwd als het tijdvak waarin op allerlei economische en maatschappelijke terreinen een transitie moet gaan plaatsvinden. Zullen de jaren ’20 van deze eeuw net zo roaring worden als de twenties van de vorige eeuw? We lijken goed opweg, de voortekenen zijn positief ondanks de misère van de coronapandemie. Wetenschappelijke ontdekkingen, muziek, cultuur, democratie, positie van de vrouw, onderwijs, duurzaamheid, overal is beweging. De informatierevolutie is in volle gang, de kwantumcomputer kan zomaar doorbreken. Robots die onze routinetaken overnemen en op weg zijn naar een volgende fase met ingewikkeldere taken. De tijd zal ons leren hoe we deze keer op termijn met al deze ontwikkelingen kunnen omgaan. Want wat er ook gebeurt, ze zullen op alle gebieden van ons leven impact hebben en voor iedereen gevolgen hebben. 'Áuf dem weg', maar hoe, waar willen we eigenlijk naar toe?

impressionistische voorstellingen

Onlangs werk van Jaap Hiddink (Nunspeet 1910–2000), Veluws vitalistisch impressionist gezien in het Noord-Veluws Museum in Nunspeet. Een mooie overzichtstentoonstelling van de bekende Nunspeetse autodidact, waarin we aardig wat van zijn beste werk hebben gezien. Ik las dat voor Hiddink's ontwikkeling de plaatselijke kunstschilders Jos Lussenburg en Ben Viegers belangrijk zijn geweest, en dat is wel te zien. 

Mooie stillevens, portretten, stadsgezichten, allerlei taferelen, zoals woonwagens en markten, landschappen, boerderijen, botters en havens. En ook zag ik een schilderij hangen van het in 1907 door Ir. Frank van Vloten (1858-1930) gebouwde, maar in 1967 afgebroken 'Ronde Huis' in Nunspeet. Een bijzonder huis met een al even bijzondere geschiedenis, waarover tot op de dag van heden nog vele verhalen en geruchten de ronde doen. 

Maar goed dit terzijde, de expositie van Jaap Hiddink in het Noord-Veluws Museum was hoe dan ook prachtig!

Een Sinterklaasverhaal anders

In het Sinterklaasverhaal 'een goede les' zette wijlen Gerard Reve Sinterklaas in 1974 neer als een oude pedofiel die door een jongen met een "heel mooi, fijn, lief, stout jongenskontje" wordt afgewezen. Als wraak laat de Sint een grote drol achter in de schoen van de jongen. Hieronder de volledige tekst van het Sinterklaasverhaal van de bekende volksschrijver. Ik heb er smakelijk om kunnen lachen toen hij met die droogkomische stem van hem het verhaal voor de eerste keer voordroeg.

'een goede les' 

Er was eens een jongen die heel stout en ondeugend was. Hij was ook erg ongehoorzaam en lui en hielp nooit zijn moeder eens bij de afwas. Ja, beste jongens en meisjes, ik ben het met jullie eens dat het helemaal geen lieve jongen was. Maar... hij was wel erg mooi en hij had een heel mooi, fijn, lief, stout jongenskontje. Daarom was Sint Nicolaas, die - zoals jullie weten - een echte kindervriend is, helemaal gek op hem.

Jullie willen allemaal graag wat van Sint Nicolaas, maar nu wilde Sint Nicolaas iets van die jongen, maar die jongen die moest niets van Sint Nicolaas hebben. Omdat Sint Nicolaas zou oud en zo dik en helemaal kaal op zijn hoofd was met allemaal kleine schilfertjes. En die jongen zei dus tegen Sint Nicolaas: "Ga weg, oude viezerd! Je bestaat niet eens echt!

Jullie begrijpt wel hoe dat die goede lieve kindervriend Sint Nicolaas ten zeerste verdroot. Hij zon alsmaar op iets, waardoor hij die ongehoorzame luie, mooie jongen eens een lesje kon leren. Nu had die jongen wel gezegd dat Sint Nicolaas niet echt bestond, maar hij zette evengoed op Sinterklaasavond wel zijn schoen onder de schoorsteen. Sint Nicolaas die wist dat en kwam met zijn paard over het dak.

Jullie weten allemaal dat Sint Nicolaas alleen maar een jurk om zijn blote kont draagt, net als de paus en kardinaal Alfrink. Dat kwam nu goed van pas. Want Sint Nicolaas kwam dus van zijn paard af, spreidde zijn jurk over de schoorsteen heen en ging zelf met zijn blote reet op de schoorsteenpot zitten. Want ik was nog vergeten jullie te vertellen, dat die ondeugende jongen ook nog tegen Sint Nicolaas gezegd had: "Van mij kan je de pot op!

Toen kakte Sint Nicolaas dus uit zijn reet een grote dikke drol en die drol viel in duizelingwekkende vaart recht door de schoorsteen naar beneden, precies... Ja, jullie raden het al, jongens en meisjes! Precies in de jongensmolière, precies in de schoen van die stoute, ongehoorzame deugniet.

Nu, jullie hebben allemaal vast wel eens een kikker of een beestje van chocolade gehad met groen of rood zilverpapier eromheen, met van binnen van die lekkere roze of gele zachte snot erin. Maar dit was nu eens heel andere koek, wat jullie? Ik denk dat jullie net zo graag als ik de volgende ochtend wel eens het gezicht van die stoute jongen hadden willen zien. Zo komen de snoepers te pas. Wie de schoen past, trekke hem aan.

de ultieme solo zeilrace

Vervolg op mijn stukje 'De ultieme oceaanrace weer van start' van maandag 9 november j.l.

Op het moment dat ik dit stukje over de Vendee Globe schrijf, hebben een aantal deelnemers na 25 dagen zeilen Kaap De Goede Hoop reeds gerond, en zijn ze begonnen aan het linke stuk door de Indische Oceaan. Aan de leiding gaat de Franse zeiler Charlie Dalin (Le Havre, 1984) in zijn APIVIA. De theoretische te zeilen afstand is 21638 nm ofwel 40075 km, de meeste deelnemers leggen door de vele valkuilen echter wel zo'n 28000 nm ofwel zo'n 51858 km af. 

De Vendee Globe van 2016-'17 werd gewonnen door de toen 39 jarige Fransman Armel Le Cléac'h in zijn Banque Populaire VIII. Na de start in Les Sables-d'Olonne ging hij na 74 dagen, 3 uur, 35 minuten en 46 seconden in Les Sables-d'Olonne over de finish. De huidige koploper heeft momenteel zo'n 10000 nm afgelegd in 25 dagen, gemiddeld zo'n 400 nm per dag. Charlie Dalin zal de resterende afstand van grofweg 18000 nm in 49 dagen moeten afleggen, wil hij op zijn minst het vorige rekord kunnen evenaren. 18000 nm is nog een roteind te gaan, er kan nog van alles gebeuren, maar als Dalin overeind blijft en de zaak heel weet te houden, ziet het er naar uit dat dat lukken kan.

over een paddestoel en architectuur

De grote parasolzwam (Lepiota procera) schijnt één van de grootste eetbare zwammen te zijn die in Nederland voorkomen. De wit-bruinige parasolachtige hoed kan op een steel van maximaal 40 centimeter hoog, maar liefst een diameter van 30 centimeter bereiken. Je treft hem in de herfst doorgaans aan in natte grasgebieden. In de herfst van 1966 zag ik op de oever van de Deuverdensebeek in Putten waar we toen woonden, eens zo'n joekel op z'n kop liggen. Gewapend met een eenvoudige kleinbeeld zoekercamera heb ik er m.b.v. een z.g. parallax opheffer en een meetlat van dichtbij een foto van gemaakt. Het was daar destijds een zeer nat gebied, en de Deuverdensebeek was van een vriendelijk watertje door de vele regen veranderd in een woest kolkende stroom, maar dit terzijde. 

De foto vond ik zo goed gelukt, dat ik er een vergroting van heb laten maken van ongeveer 105 x 70 centimeter die jarenlang in ons nieuwe huis aan de muur heeft gehangen. Samen met een foto van een stapel betonstenen, waarmee we ons huis eind jaren zestig hebben gebouwd, gaven ze een sfeervolle bijdrage aan de inrichting en de binnenhuisarchitectuur.

Een warme 'vino to go' in Staverden.

De merkwaardige gewoonte om rond kerst warme zoete, met kruiden en citrusschillen verknoeide wijn te drinken is volgens Bartjens ergens in de vorige eeuw ontstaan. Het zij zo, er zijn in het verleden wel meer merkwaardige gewoontes ontstaan, die we nog tot op de dag van heden normaal vinden. Daarom hebben wij gisteren na de wandeling aan een sta-tafeltje op het terras van Brasserie Staverden, samen met Simone en Wilco dan ook een gezellig warme 'vino to go' ofwel een 'glühwein' uit een kartonnen bekertje gedronken. Ik hou helemaal niet van verknoeide wijn, desalniettemin gaf deze warme versnapering mij daar simpelweg toch een goed gevoel. En de erwtensoep bij Christa en Jan Richard thuis deed er daarna nog een schepje bovenop!

Wellness aan een Fins meer.

'In de sauna geven Finnen zich bloot' las ik pas in de Volkskrant, in een met foto's van de Finse fotograaf Jussi Puikkonen verluchtigd artikel van Marjon Bolwijn. Een saunabad neem je met familie of vrienden om bij te kletsen en lol te maken. Aan de serene stilte in wellness-complexen in Nederland kan de sinds tien jaar in Nederland wonende Jussi Puikkonen maar niet wennen. Hij is de vaak kleine, eenvoudige bouwsels in Finland gewend. Bouwsels zonder poespas of sessies met klankschalen en etherische olieën, die vaak in de meeste grootschalige sauna's in Nederland wel worden aangeboden. 

Met onderstaand stukje, dat ik eerder o.m. schreef n.a.v. mijn eigen, eerste sauna-ervaring ooit in Finland, wil ik graag laten blijken dat ik de afkeer van Puikkonen over de Nederlandse wellnessbranche goed kan begrijpen.

Een midzomernachtwandeling. 

Lang geleden maakte ik samen met twee bevriende vakbroeders tijdens een architectuurexcursie in Finland een avond/nachtwandeling langs een meer nabij Jyväskylä. Het was 17 juni, 4 dagen voor de langste dag op het noordelijk halfrond. Maar donker werd het op deze breedte sowieso al niet meer. Bovendien was het hier al dagen lang glashelder weer, en was er geen wolkje aan het zwerk te bekennen geweest. Het eindeloze berkenbos en de glinstering van het meer tussen de witte stammen was mystiek en sprookjesachtig. Het diffuse zonlicht in het lichtgroene lommer en de verstilde sfeer was haast onaards te noemen. De zon die hier om twaalf uur 's nachts, op iets meer dan 4º ten zuiden van de poolcirkel amper onder de horizon zakte, was alweer aan zijn of haar opmars begonnen. Een nachtelijke beleving daar, die ons drieën geleidelijk aan in een euforische staat van vervoering had gebracht! Prachtig allemaal, maar onze midzomernachtwandeling nam een onverwachte wending toen we op een gegeven moment in de buurt van een hutje liepen. Met een klap van een openslaande deur of zoiets, direct gevolgd door een plons werd de serene rust plotseling verstoort. Een paar tellen later zagen we een poedelnaakte, enigszins corpulente man van middelbare leeftijd uit het water komen, en hoorden we hem iets naar ons roepen. Het klonk vriendelijk, maar Fins is een hele vreemde taal, dus begrijpen deden we hem niet. Tot onze verbazing kwam hij ons vervolgens tegemoet lopen en stelde hij zich met een stevige handdruk aan ons voor. Dat we zijn taal niet verstonden had hij inmiddels begrepen, moeiteloos was hij overgeschakeld op Engels, en bood hij ons voor zijn rokende sauna-hut in een inmiddels omgeslagen handdoek een heerlijk koud biertje aan.

 

Where are you from? From the Netherlands, we are here with a group of designers to view the Finnish architecture and industrial design. I see, and what you all have seen before? Well several projects in Helsinki, Turku, Tampere and of course here in Jyvaskyla, all too many to mention here. Interesting read, are you going next? Yes tomorrow we go to Lahti and then back to Helsinki and we fly back to Amsterdam. Okay, by the way, if you sometimes feel like a sauna, then you are welcome. I'll do one more lap, because he is still warm.

 

Een bizarre maar kostelijke situatie! Rond één uur 's nachts nog door een wild vreemde Fin worden uitgenodigd voor een sauna. We lieten onze kleren vallen evenals de latente gêne die we aanvankelijk nog hadden. En zo kon het gebeuren dat we ons even later samen met onze dikke gastheer te pletter zaten te zweten, terwijl we ons zelf op zijn aanwijzingen evengoed ook nog bewerkten met berkentwijgen. De duik daarna in het meer en de verkwikkende biertjes na de afkoeling staan me nog bij als de dag van gisteren. Evenals de wandeling terug naar ons hotel trouwens, toen de zon me een paar uur na middernacht de oogjes alweer deed dichtknijpen en de biertjes in m'n benen waren gezakt. Maar het is voor mij daar wel de ultieme sauna beleving geweest! (Zie ook mijn stukje 'badderen' van 14 januari 2011) Die malle Fin in dat primitieve hutje aan het meer, de midzomernachtelijkesfeer, helemaal te gek. Ik kan me niet heugen dat ik daarna ooit méér van een sauna heb genoten dan die keer daar in Jyväskylä.

bekend boswandelingetje in Putten

Lang geleden woonden we in Putten vlak bij het bos, amper vijf minuten lopen. We kenden het bos dan ook praktisch als onze broekzak. Maar niet in het donker, want dan was het heel anders in het bos, het kreeg een andere dimensie en de zintuiglijke waarneming werkte anders. De bomen werden schimmen, en je zag en voelde a.h.w. dingen die er niet waren. Met mijn kinderen maakte ik vaak een boswandelingetje in het donker. Schoorvoetend bijna, bang dat we tegen een boom zouden lopen en heel dicht naast elkaar, het liefst zouden ze op mijn rug willen zitten. En onze fantasie sloeg af en toe op hol, heel spannend allemaal! Maar als we dan weer thuis bij de open haard zaten, hadden we weer van alles en nog wat te vertellen. Leuke herinneringen die mij gisteren even te binnen schoten tijdens een bekend boswandelingetje in Putten.

brexit met of zonder deal

'Kijk de brexit drijft over' zei Wim Daniëls tegen zijn buurman, waarmee hij kennelijk zijn fantasie verwoorde toen hij in het zwerk een op het VK gelijkende wolk ontdekte, waarop zijn buurman zei 'Overdrijf niet'. Leuk! Maar was het maar waar dat de brexit overdreef, het zou een hoop misère schelen. Nog een goeie maand en dan is brexit jammergenoeg een feit, met of zonder deal.En dat moeten we ons terdege bewust zijn. De tijd dringt dus!

een late herfstwandeling

Bij zomerse temperaturen nog even volop genoten van een late herfstwandeling op Landgoed Hulshorst.

Anno 1970, mijn eerste auto.

Wat was ooit jou eerste auto vroeg mij onlangs iemand. Nou dat kon ik hem wel vertellen. Want de eerste auto ben ik in tegenstelling tot de meeste andere auto's, behoudens de huidige, die ik in de loop der jaren heb gehad, nooit vergeten! De uit 1963 daterende Wartburg 311 uit het voormalige Oost-Duitsland, zag er in 1970 nog uit om door een ringetje te halen, prachtig, en dat voor een habbekrats! Nergens roest, en als je het portier dicht gooide klonk het zeer massief en degelijk. En ook het interieur zag er nog bijna als nieuw uit. 

Alleen onder de motorkap was het niet pluis! De daar aanwezige 3 cilinder tweetaktmotor liet het te vaak afweten. Na bijna elk ritje van enige betekenis, zat ik weer met mijn hoofd onder de motorkap. Alsof ik er verstand van had. Maar op één of andere manier kreeg ik hem toch meestal wel weer aan de praat, al was het niet van harte. Toen echter tijdens een toertje door een weidegebied op een zondagmiddag de hele uitlaat er onderuit klapte, en niet alleen wij maar ook de koeien in de wei zich lam schrokken door de oorverdovende herrie, en de koeien met de staarten omhoog op hol sloegen, was het mooi geweest. Naar de sloop met dat ding, een halfjaar voornamelijk ergernis was genoeg geweest!

Nijkerk, om en nabij Het Sluishuis

Een sporadische opklaring in het overwegend sombere wolkendek, deed ons afgelopen zaterdagmiddag besluiten er toch maar even op uit te trekken. Je kan in deze coronatijd wel nergens terecht, maar een wandelingetje kan natuurlijk altijd. En zo kwamen we min of meer bij toeval bij het Eemmeer en de Arkersluis nabij Nijkerk terecht, en stonden we naar de verrichtingen van een eenzame zeiler op het verstilde meer te kijken, en haalde J jeugd herinneren aan over de tijd toen ze hier vaak met vriendinnetjes kwam om te zwemmen in het toenmalige IJsselmeer. 

De Arkersluis en de voormalige sluiswachterswoning in de Arkemheen polder, dateren uit de tijd van ver voor de Flevopolders. Via de Arkersluis en de Arkervaart was het centrum van Nijkerk destijds nog rechtstreeks verbonden met het IJsselmeer, en nog vroeger met de Zuiderzee. Het in de 18e eeuw gebouwde sluishuis van het schoutambt Nijkerk, deed dienst als woning voor de sluiswachter maar ook als herberg en café, waar schippers konden bijkomen van hun soms zware tocht over zee. Een sluiswachterswoning zal het sluishuis niet meer worden en evenmin een herberg en café. Maar nu ze in 'Het Sluishuis' een restaurant hebben gerealiseerd, dat zich volgens Bartjens gaat richten op het hogere segment van de horeca, kan je toch zeggen dat het tot op zekere hoogte in oude glorie is hersteld.

Rotsen, kliffen, zee en lucht.

Onlangs 'Het Zoutpad' gelezen, een mooi verslag van de Engelse Raynor Winn en haar man Moth van een slopende maar louterende voettocht over het oeroude South West Coastal Path. Een traject van ca. 1000 km langs de verweerde kusten van Devon, Cornwall en Dorset, een landschap van rotsen, kliffen, zee en lucht. Raynor Winn en haar man Moth, die recent door een speculatieschandaal en ziekte elke vorm van bestaanszekerheid zijn kwijtgeraakt, zijn met de moed der wanhoop tot dit impulsieve besluit gekomen. Een tijdje weg van alles en iedereen. 

Ik heb 'Het Zoutpad' praktisch in één adem uit gelezen. Door de bijna poëtische manier van schrijven neemt Winn je mee op de lange voettocht. Maar dat niet alleen, het is ook een inspirerend en openhartig geschreven verhaal over omgaan met verdriet, de helende kracht van de natuur en de herontdekking van de ware betekenis van het leven, als je alles bent kwijtgeraakt. Het is in meerdere opzichten een bijzondere ontdekkingsreis. En passant gingen mijn gedachten trouwens ook vaak terug naar vroeger toen ik zelf in Cornwall, samen met mijn kinderen en echtgenoot, delen van het pad heb gelopen. Het was voor mij ook een beetje een feest der herkenning. 'Het Zoutpad' een bijzonder verhaal!

Fraai rustpunt op buitenplaats Staverden

Na een wandeling op en nabij landgoed Staverden, strijken we vaak even neer in het Staverdens prieeltje, als het tenminste al niet bezet is. Want er zijn meer wandelaars die kennelijk dezelfde ambitie hebben. Maar gisteren hadden wij geluk en hebben we daar even genoten van de verstilde herfstsfeer. Het Staverdens prieeltje, hoog op de terpachtige heuvel, is met zijn fraaie gietijzeren zuiltjes, sierijzerwerk en gekleurde vloertegeltjes, behalve een oase van rust ook een lust voor het oog. Kortom, het Staverdens prieeltje geeft door zijn vormgeving aan de buitenplaats van landgoed Staverden een mooie en waardevolle meerwaarde.

De ultieme oceaanrace weer van start.

Gisteren, zondag 8 november j.l. is om 13.02 de 9e Vendée Globe van start gegaan in Les Sables-d'Olonne met in totaal 33 deelnemers waaronder 6 vrouwen. Een non-stop solozeilwedstrijd om de wereld zonder hulp van buitenaf in zeilschepen van ca. 18 meter lang. De ultieme oceaanrace is in 1989 opgericht en wordt sinds 1992 elke vier jaar gehouden. De winnaar van de 8e editie, de Fransman Armel Le Cleach deed er met zijn 'Banque Populaire VIII' 74 dagen, 3 uur, 35 minuten en 46 seconden over. Eens kijken of het deze keer nog sneller kan, ik ga het de komende maanden weer mooi volgen!

aan de corona voorbij

De daling van het aantal coronabesmettingen gaat nog te langzaam. Daarom zijn er bovenop de huidige gedeeltelijke lockdown extra maatregelen getroffen voor de komende 2 weken. Daarna bekijkt het kabinet weer wat er verder moet gebeuren in deze alsmaar veranderende toestand. Maar één ding is zeker, alles gaat voorbij, zelfs een coronapandemie. En met die gedachte in mijn achterhoofd kom ik deze tijd wel door. 

Wat zal het trouwens een feest zijn als het voorbij is, een massale opluchting. Straten en pleinen stromen vol met blije, dansende en drinkende mensen. En ze lopen allemaal te knuffelen en te zoenen dat het een lieve lust is. Overal klinken toeters en bellen en ziet men cirkels, sterren, vuurwerk, stromende beekjes, gevulde koeken, bliksemschichten en lieve lammetjes huppelen. En ergens op een pleintje worden mondkapjes ritueel verbrand, terwijl viroloog Jaap van Dissel de menigte vriendelijk en gemoedelijk toespreekt vanaf een haastig in elkaar geknutseld plankier. Hallelujah, wat een feest, we zijn bevrijd, 5 mei is iets uit een oud en ver verleden, dit is voortaan de echte bevrijdingsdag. En en passant wordt ook de jaartelling nog veranderd, 'na Christus' is voortaan 'na Corona'!

Maar voor het allemaal zover is zal ik mijn tanden nog een poosje op elkaar moeten houden, helemaal als het mij zou treffen dat ik ook nogeens in quarantaine zou moeten.

'Die heeft het aan het bladharken'

Dat je blad dat op straat, terras of gazon ligt opruimt kan ik mij wel voorstellen. Maar ik verbaas mij vaak over de stupide manier van hoe dat gaat. Niet bladharken maar bladblazen, met veel kabaal van de één naar de andere hoek, terwijl de wind dat van nature al doet. Sterker nog, die blaast het blad ook vaak weer net zo hard terug. Vrij onnozel werk dus! Een gevleugelde uitdrukking van mijn vader vroeger was 'die heeft het aan het bladharken' als hij vond dat iemand niet al te snugger bezig was. Aan die uitspraak moet ik nog wel eens denken als ik nu zo'n lawaaiige bladblazer bezig zie.

Vive la Veluwe!

Amper een uurtje rijden, en toch het gevoel dat je er helemaal uit bent. Ondanks een paar afzeggingen wegens ziekte, coronaperikelen en matige weersomstandigheden, hebben we ons in hartje Veluwe best vermaakt. Deze keer vanwege corona jammergenoeg geen familie van D. schaaktoernooi, maar wel gewandeld, lekker gekookt en veel gelezen, en natuurlijk een paar avondjes op anderhalvemeter afstand van elkaar gezellig zitten drinken en ouwehoeren over van alles en nogwat. Vive la Veluwe en automne!

kwelgeesten van een jeugdig fietsertje

Aan de oostelijke kant van de noordelijke Veluwe liggen een paar hoge puisten in het landschap. De Filipsberg en de Knobbel, toppers in het noord/oost veluws stuwwallencomplex van resp. 50 m en 59 m hoog, die ik als jeugdig fietsertje vaak hartgrondig heb vervloekt. Tussen beide toppers in ligt trouwens ook nog de Wezeperberg, maar die is slechts 45 m hoog. Maar ook hoog genoeg om je naast je vader op een fiets die op de groei gekocht was, en waarvan het zadel dus sterk was verlaagd om de beenlengte tot de ook nog eens met houten klossen verhoogde pedalen te verkorten, op die helling te doen zuchten van ongemak en ellende. Je zat niet goed op zo'n fiets, de verhoudingen waren totaal zoek. Het mooie is dat ik jaren later als puber met een passende fiets, samen met vriendjes de route over de bergen regelmatig met plezier heb gefietst!

'Elvira Madigan' anders.

In augustus 1970 vond op Isle of Wight één van de grootste popfestivals tot dan toe plaats. Bekende zangers en muzikanten als o.m. Joan Baez, Leonard Cohen, Miles Davis, The Doors, Jimi Hendrix, Joni Mitchell, The Moody Blues, Jethro Tull, The Who waren van de partij. 1970 was ook het jaar dat blues- en rockzangeres Janis Joplin en rockgitarist-zanger Jimi Hendrix op 27 jarige leeftijd overleden aan een overdosis drugs en alcohol. En het was het jaar dat The Beatles na 10 jaar uit elkaar gingen nadat ze eerst nog het nummer 'Let It Be' hadden uitgebracht. Enfin, er gebeurde veel op muzikaal gebied dat jaar, beetje veel om in dit stukje allemaal aan te halen.

Overal klonk muziek naar mijn gevoel, zelfs uit het plafond van een overdekt winkelcentrum. Populaire deuntjes, muzak volgens van Kooten en de Bie van James Overlast, zoals ze James Last (1929-2015) steevast noemden. En daar was ik het als muziekliefhebber nog wel mee eens ook. James Last op klompen bijvoorbeeld, vreselijk, niet om aan te horen. Wat deed deze niet onverdienstelijke Duitse Jazzbassist, componist en orkestleider zichzelf toch allemaal aan. Maar op een gegeven ogenblik hoorde ik uit het plafond bij V & D een James Last bewerking van 'Elvira Madigan' klinken, uit het bekende pianoconcert K.467 van W.A. Mozart. James Last in Concert, prachtig, ik was even helemaal om en heb de lp gelijk gekocht. 

Achter op de hoes las ik:

The theme of 'Elvira Madigan', created in the mind of Mozart, finds a classical continuation in James Last. His arrangement, a delicate balance of wind instruments and cascading strings, preserves the sweetness of the work and floods it with subtle orchestral contrasts, while the basic rhythm is definite but never intrudes.

En zo ervaarde ik het arrangement van James Last ook, als een mooi klassiek vervolg in de geest van Mozart!

Een paar dagen na aankoop van de lp, om precies te zijn op 18 oktober 1970 heb ik 'Elvira Madigan' thuis opgezet tijdens een mooie en gedenkwaardige gebeurtenis in ons gezin. Momenten om nooit te vergeten!

over een groot woonwarenhuis

Op 30 november 1978 ging in Sliedrecht de eerste Ikea-vestiging in Nederland open. Nu, 42 jaar na de eerste vestiging van het Zweedse woonwarenhuis in het baggerdorp, die trouwens om de bescheiden afmeting van slechts 14600 m2 in 2006 is opgeheven, zijn er in totaal rond de 13 vestigingen in Nederland. De vestiging in Groningen is met 41000 m2 de grootste, de vestiging in Amersfoort, waar ik onlangs was, is met 31000 m2 een middenmoter. Ruim 4 voetbalvelden in de Champions League klasse passen in het winkeltje in Amersfoort! 

Een eenvoudig kastje kopen in die toko heeft veel weg van een lange afstandwandeling. Vervelend, maar toch knap hoe ze dat bij Ikea voor elkaar krijgen. Voordat je de afdeling van jou keuze hebt gevonden, heb je tegen wil en dank ook zo ongeveer het gehele Ikea-assortiment gezien. En wat je nog gemist hebt, zie je dan wel op de kronkelroutes naar het magazijn en de uitgang. Ja, ja, 'its a way of life' volgens Ikea.

Prikken, prikken en weer prikken.

Alvorens mij vanmorgen te laten prikken, heb ik eerst nog de door de huisartsenpraktijk toegezonden belangrijke informatie over de griep- en pneumokokkenvaccinatie en het coronavirus gelezen. Het is tot nu toe het jaartje wel zeg, al sinds het begin van de coronacrisis, zo omstreeks half maart, lees en hoor ik vaak tegen wil en dank weinig anders meer dan corona gerelateerde berichten. De kranten staan er sindsdien bol van, en op TV doen het NOS journaal en praatprogramma's als Jinek, Op 1 en dokter Ted in MAX vandaag er weinig voor onder. Om over de persconferenties van Mark Rutte en Hugo de Jonge maar te zwijgen. Leuk is anders, maar het zij zo. Ben dan ook bij wijze van spreken als generale repetitie voor de finale coronaprik, die jammer genoeg nog wel even op zich zal laten wachten, alvast met mijn mondkapje op een griep- en pneumokokkenprik wezen halen.

Jong geleerd, oud gedaan!

Een patiënt of cliënt (wat moet je eigenlijk zeggen) komt, met dank aan Peter de Wit, na een consult bij Sigmund tot de conclusie, dat ze dan maar in godsnaam met vallen en opstaan haar weg moet vinden in dit leven. Als ik zie hoe de lieve tweeling in onze familie van amper 14 maanden oud dat doet, moet dat toch niet al te moeilijk zijn. Ze kruipen, lopen, vallen en staan weer op dat het een lieve lust is, en de resultaten mogen er zijn. Jong geleerd, oud gedaan lijkt mij zo. Ik heb er alle vertrouwen in dat ze zodoende niet zo snel bij een zieleknijper als Sigmund terecht komen!

Aan de voet van het Mont Blancmassief.

Prachtig landschap, de dalen Val Veny en Val Ferret in de Italiaanse Aosta vallei aan de voet van het Mont Blancmassief nabij Courmayeur. Lang geleden liepen we daar met de kinderen en de kampeeruitrusting in onze rugzakjes een stuk van de TMB route. Inderdaad een prachtig landschap, maar bij dagen lang regen en nog eens regen, komt het toch heel anders over. Het fraaie zonnige decor dat we thuis in de boekjes ter voorbereiding op onze voettocht hadden gezien, was veranderd in een desolaat landschap met enkel alleen grijstinten onder een laaghangende bewolking. Hoe we dat destijds hebben ervaren, heb ik al eens verteld in mijn stukje 'Tour du Mont Blanc' van 2 december 2009.

Ambivalente gevoelens om de Kat

Vroeger hadden we Ot en Sien, twee katten met een grote aaibaarheidsfactor. Maar die door Rudy Kousbroek rond 1969 bedachte factor hebben alle katten. De aaibaarheidsfactor is de schertsende benaming voor de mate van genoegen ondervonden door het aaien, knuffelen of vleien van bepaalde huisdieren, vooral katten. Kousbroek heeft er destijds een prachtige essay over geschreven, maar dat terzijde. Ot en Sien waren in ons gezin zeer gewild, ze werden en lieten zich door zowel de kinderen als onszelf veelvuldig aaien en knuffelen. Ot hadden we laten steriliseren, maar Sien heeft ons een keer verblijd met 4 kittens, die we na verloop van tijd hebben weggegeven. Niet lang daarna lag Ot op een ochtend dood achter het kattenluik, hij was overreden door een auto en had zich toch nog naar huis weten te slepen. En kort daarop werd Sien, vermoedelijk door een duivenmelker uit de buurt vergiftigd, waarna de dierenarts niets meer voor haar kon doen. Einde periode Ot en Sien. Eigen schuld, hadden we ze maar niet los moeten laten lopen! 

Een ander probleem dan een voortijdig einde van een kattenleven tijdens het loslopen, was dat we ze vrij regelmatig met een vogel of muis in de bek door onze tuin zagen banjeren. Het is de aard van het beestje zeiden we dan tegen elkaar. We dekten de moordpartijen van onze poesjes toe met de mantel der liefde. Nu, een aantal decennia later, denk ik daar toch anders over. In onze huidige tuin zie ik nog steeds hetzelfde beeld, al zijn het nu andermans katten die de moordpartijen op voornamelijk jonge vogels voor hun rekening nemen. Dat kan zo niet langer, als we per se een kat als huisdier willen, moet die worden aangelijnd. In onze natuur horen ze niet en komen ze niet voor. 

Ik las onlangs in de krant dat in de natuurgebieden op Texel zo'n 200 zwerfkatten rondlopen. Volgens Staatsbosbeheer zijn ze een grote bedreiging voor beschermde soorten zoals de noordse woelmuis, tapuit en grutto. Jaarlijks doden de katten naar schatting ruim 50.000 dieren op het eiland, vooral veel vogels en muizen. Daarom worden ze nu gevangen. Enkele ecologen maken zich hard voor een proefproces tegen huiskatten en hun baasjes. Huiskatten zijn volgens hen de allerschadelijkste exoten, die niet in de natuur horen. Trouwens het Europees natuurbeschermingsrecht is onverbiddelijk: de kat mag buiten niet loslopen!

over de Fundatie en meer

Liefst een mondkapje op en let op de looproute, was de boodschap bij binnenkomst. Vervelend, maar we weten inmiddels allemaal waarom we dat doen, en ook nog wel een poosje zullen moeten blijven doen. Het is niet anders, laten we blij zijn dat we sowieso museum de Fundatie nog inkomen. Altijd weer een prachtige beleving, en niet enkel door de getoonde kunst. 

Het is gewoon een feest om het voormalige justitiepaleis, een streng neoclassicistisch pand uit 1838, dat enkele jaren geleden zo prachtig is uitgebreid met twee nieuwe verdiepingen onder een bol op het dak, al in onze aanlooproute te zien liggen. Architect Hubert-Jan Henket heeft de bol laten bedekken met keramische tegels die in kleur verlopen van wit naar lichtblauw, zodat de uitbreiding bijna opgaat in de lucht. En dat werkt hebben we ook nu weer ervaren, prachtig! 

Maar goed, we kwamen natuurlijk primair voor de getoonde kunst in het museum. Enwel voor een tweetal exposities t.w. DWARS DOOR DE FUNDATIE - FUNDATIE COLLECTIE en ANNEKE WILBRINK - LOFOTEN. Het eerste was een fraaie en uitgebreide keuze uit de collecties van het museum. Tijdreizen, zoals ze dat zelf noemen met Turner, Rauch, Canova, Van Gogh, Picabia, Mondriaan, Van Pallandt, Sticks en vele anderen. Veel stukken daarvan kenden we wel, maar op deze manier getoond was het toch weer een andere ervaring. 

Anders was het met de Lofoten, het recente werk van Anneke Wilbrink (1973) onder de bol op de bovenste verdieping. Dat kende ik nog niet, kleurrijke schilderijen van een omgebouwde wereld die balanceerde tussen sciencefiction en het hier en nu. Heel bijzonder, stedelijke architectuur ging hand in hand met ongerepte landschappelijkheid.

Lezen, hoe dan ook!

Ergens las ik dat het leesgedrag van jongeren radicaal is veranderd. Lazen ze in de jaren '50 nog veel meer dan oudere leeftijdsgroepen, tegenwoordig lezen ze juist het minst van al. De ontlezing heeft zich onder de adolescenten het sterkst voltrokken. De relatieve impopulariteit van het lezen onder jongeren wordt naar mijn mening terecht toegeschreven aan het veel grotere aanbod van andere media en vormen van vrijetijdsbesteding dan vroeger. Maar is dat een probleem? 

Ja zegt de Raad voor Cultuur, mediawijsheid en geletterdheid is een belangrijke voorwaarde voor een goed functionerende maatschappij. Dat is denk ik zeker zo, echter het probleem is niet dat jongeren minder lezen, het probleem is dat niemand kan uitleggen waarom verhalen per se via boeken moeten worden gelezen. Het gaat primair om het verhaal en niet om het boek. Massaal houden jongeren beelddagboeken bij die ze delen en luisteren ze naar hiphop. De honger naar verhalen is kennelijk nog even groot, zo niet groter. 

Maar omdát we in een tekstrijke maatschappij leven, kun je niet blijven volhouden dat het primair om het verhaal gaat. Als je niet naar school gaat en niet leert lezen en schrijven, kun je niet meedoen. Net zoals je je taal meekrijgt van je ouders, krijg je het schrift mee van de maatschappij waarin wij leven, en daar kun je je niet aan onttrekken. Lezen dus, desnoods iets uit het oeuvre van een adolescent uit de jaren '50. 

Over de Nieuwe Zijderoute.

Onlangs las ik in de krant dat het goederentransport per vliegtuig en schip ernstig verstoord is geraakt door de coronapandemie. Maar dat de goederentreinen het echter moeiteloos hebben overgenomen, en nog vaak goedkoper en sneller ook. De coronapandemie heeft dus kennelijk toch ook nog iets goeds voortgebracht. Het treinverkeer over de Nieuwe Zijderoute tussen China en Europa bijvoorbeeld is booming als nooit tevoren. Begrijpelijk, de trein doet er 2 weken over, een schip is 6 weken onderweg. Een behoorlijke tijdwinst dus, en tijd is geld. Daar staat tegenover dat er ca. 50 standaardcontainers op een trein passen en bijna 24.000 standaardcontainers op het grootste containerschip, de HMM Algeciras! Een alternatief voor de scheepvaart zal het treintransport over de ca. 9500 km lange Nieuwe Zijderoute waarschijnlijk niet snel worden.

een zaterdagmiddag in Amersfoort

Bep Eskes-Rietveld (1913-1999), dochter van de bekende meubelontwerper en architect Gerrit Rietveld (1888-1964), schilderde praktisch haar hele leven portretten en stillevens. Dat ze dat goed kon hebben we afgelopen zaterdag in Amersfoort gezien in Museum Flehite. Een mooie en vaak indringende expositie van haar werk. Veel werk ook uit de periode dat zij met haar kinderen in Nederlands-Indië geïnterneerd zat in een Jappenkamp. Meer dan honderd portretten van medegevangenen met hun kinderen. Het tekenen gaf haar houvast. Zij tekende met krijt op elk stuk papier dat zij maar te pakken kon krijgen. Een mooie expositie. 

Een bezoek aan de expositie van Nancy Muns op het Havik, dat bij Museum Flehite om de hoek ligt, hadden wij nog tegoed van de vorige keer, toen we niet naar binnen konden ( Zie mijn stukje 'Kunst rond het Havik in Amersfoort' van 1/9'20). Behalve haar schilderijen zijn de vele kleurrijk geschilderde objecten en mens en dierfiguren een lust voor het oog. Gelukkig troffen wij Nancy samen met Onno, haar eega en toeverlaat nu wel aan, en konden we haar kunstwerken deze keer beter bekijken. En wij niet alleen, er was nog een voor mij totaal onbekende gast aanwezig. Toen wij echter aan de praat raakten bleken we elkaar van lang geleden wel degelijk te kennen. Wat vijf decennia al niet met de lijfelijke vormgeving van een mens kunnen doen. 

De na de grote brand in 2007 herbouwde 'Elleboogkerk' hier even verder op, destijds bekend als het 'Armando Museum' (Zie o.m. mijn blogarchief stukje 'Elleboogkerk' van 23/10'07) was in de jaren zestig, zeventig en tachtig in gebruik als architectenbureau. In de begin jaren zeventig bleken we daar een paar jaar als collega's met elkaar te zijn opgetrokken. Leuk, steeds meer herinneringen van bijna 50 jaar terug kwamen in ons gesprekje boven drijven. Een waar feest der herkenning, en dat zo dicht bij de bron, en dan ook nog in een fraaie expositieruimte met Nancy's kunst!

'De Eenling', Deventer icoon in het groen.

Het rood is onderdeel van kunstwerk 'De Eenling' zoals architect Piet Goud het destijds heeft bedoeld, aldus wethouder Rob de Geest van de gemeente Deventer. Het kunstwerk, prijswinnaar van een in 1998 gehouden architectuurwedstrijd, is een geheel in verkeersrood ofwel in 

geverfd woonhuis dat op openbare grond staat. Het is bedoeld als een architectonisch icoon voor de wijk Vijfhoek en moet daarom als zodanig goed zichtbaar blijven, en derhalve niet achter hagen of allerlei ander struikgewas verdwijnen. En als iemand het in zijn hoofd haalt het woonhuis in een andere kleur te schilderen riskeert hij of zij volgens een destijds opgenomen ketenbeding een boete van bijna een ton, en dan hebben we het nog niet over de kosten van het extra schilderwerk. 'De Eenling' staat te koop voor ca. €. 700.000,-, maar dat gaat kennelijk niet zo hard met al die restricties. Begrijpelijk, ben trouwens benieuwd wat architect Piet Goud, die ik in het verleden wel een beetje heb leren kennen, van alle ophef vindt. Volgens mij houdt hij zich in deze wijselijk op de vlakte.

Wandeling door een wijk in wording.

Het stalen beeld of sculptuur 'Auf dem weg' van de Duitse beeldhouwer en installatiekunstenaar Hubertus von der Goltz (1941) op de geluidswal langs de A28 bij Harderwijk, is in 2005 in opdracht van de gemeente gemaakt. Het hoofdthema van het werk van Goltz is de relatie tussen mens en ruimte, waarbij overgangen en bruggen worden gezien als symbolen voor sociale en psychologische problemen die mensen moeten overwinnen. Goltz 'figuren, gereduceerd tot silhouetten, worden daarom vaak afgebeeld als balancerend boven een afgrond. 'Auf dem weg' staat symbool voor de mensen en de nieuwe wijk 'Harderweide' achter de hoge geluidswal langs de A28.

  Ze zijn met de voorbereiding ter realisering van de bouwplannen in

  deelplan 2 van de wijk 'Harderweide' in Harderwijk begonnen.

  In het hart van nieuwbouwwijk Harderweide, in de bocht van de A28,

  hebben ze het 'Crescent Park' aangelegd. Dit speel- en doepark was

  onlangs het startpunt van onze wandeling van ca. 4,5 km. 

  

  Onderlangs de hoge geluidswal.

  

  De klim naar 'Auf dem weg' bovenop de geluidswal.

  

  Zicht op de A28 en Zeewolde aan de overkant van het Wolderwijd.

  Het terrein is nog ruig, maar al wel reeds zo goed als bouwrijp

  gemaakt.

  Maar hier toch nog even een laatste wildernis.

  

  Terug in Harderweide's eerst opgeleverde en bewoonde fase.

voor even terug naar de Zuiderzee

In al die jaren zeilen heb ik vanaf het water zowel het open landschap als de steden, dorpen en vluchthavens rond het IJsselmeer, Markermeer en Randmeren aardig leren kennen. Een overzichtelijk landschap dat grotendeels in ruim driekwart eeuw ontstaan is, na de publicatie in 1891 van de Zuiderzeeplannen van Cornelis Lely (1854-1929). Het laatste werk was de dijk die in 1975 het overgebleven IJsselmeer opdeelde in twee segmenten t.w. de Houtribdijk tussen Enkhuizen en Lelystad. Een mooi vaargebied! 

Evengoed probeerde ik mij in mijn zeilbootje vaak de sfeer van de vroegere Zuiderzee voor de geest te halen. Een grote, zoute en 's nachts behoorlijk donkere binnenzee, eb en vloed, verraderlijke stromingen, veranderende ondiepten, een vaak pittige golfslag en een grote vogel- en vispopulatie. Kortom een boeiend en dynamisch vaargebied, eigenlijk zoals we nu de Waddenzee nog kennen, prachtig toch?

Natuurlijk was er destijds veel voor te zeggen om de zaak af te sluiten met een Afsluitdijk en in te polderen. De nogal eens voorkomende dijkdoorbraken tijdens een stormvloed met overstromingen en vele slachtoffers als gevolg, gaven daar alle aanleiding toe. Maar de nadelen waren en zijn ook niet gering. Om maar iets te noemen: Teveel landbouwgrond en een stikstofprobleem is er één waar we tot op de dag van heden mee zitten.

Een ode aan de verbeelding.

In het Waddenmagazine van deze maand staan een aantal prachtige foto's van de Nederlandse natuurfotograaf en -filmer Ruben Smit (1971). Foto's van het waddengebied met poëtische bijschriften als Natuurgeweld, Schaduwspel, Zeemansgraf, Eiland, Metamorfose en Taigawoud van zeekraal. Allemaal prachtig, maar 'Taigawoud van zeekraal' sprak het meest tot mijn verbeelding. De foto is gemaakt op de buitenste rand van de jonge kwelder, de zone waarin leven en dood heel dichtbij elkaar liggen. Smit kijkt daar met verbazing naar het beeld aan zijn voeten, in het zeekraal en zeeschuim ziet hij in zijn fantasie een taigawoud in de wolken. Prachtig, maar het zou wat mij betreft ook een foto van het winterse naaldbos kunnen zijn, dat ik eens vanuit een vliegtuig zag.

Wandeling in het Leuvenumse Bos.

Met mooi weer een zondagochtendwandeling maken in het Leuvenumse Bos doe je niet alleen. Beetje jammer, maar begrijpelijk. Als je in dit gevarieerde bos alleen wil wandelen moet je denk ik 's nachts gaan, alhoewel je dan zeer waarschijnlijk zal struikelen over de wilde zwijnen. Want daar moet het daar wel van barsten, gezien de her en der omgeploegde ravage om en nabij de Leuvenumse Beek. Goed, het was dus een beetje druk, maar we hebben evengoed weer volop genoten van al het moois daar. De oude statige beuken, de torenhoge kaarsrechte sparren, het verval, de vogels en de meanderende beek, die gelukkig (nog) niet droog stond. Na afloop hebben we op het terras van 'De Zwarte Boer' een plekje weten te bemachtigen. Dat viel gezien de drukte en de coronaverplichtingen nog geeneens mee. Enfin, toen we eenmaal zaten smaakte ons de lunch, ondanks de wespenplaag, er niet minder om.

Een Heerenleed-avondje in Weesp.

De coronamisère heeft de afgelopen tijd heel wat gewoonten en tradities op non-actief gezet. En naar het zich laat aanzien, zijn we voorlopig ook nog niet van corona af. Toch proberen we, nu we een beetje van de eerste schrik bekomen zijn, de draad beetje bij beetje weer op te pakken. Daarom hebben we gisteren na lange tijd eindelijk maar weer eens een Heerenleed-avondje georganiseerd. Deze keer niet in het kleine en intieme Café Hegeraad in de Jordaan, dat we sinds jaar en dag min of meer als onze stamkroeg beschouwen, maar in Weesp in Café-Restaurant De Eendracht. 

Café-Restaurant De Eendracht aan Het Grote Plein in Weesp is er, zoals ze zelf zeggen voor iedereen, dus uiteraard ook voor het Heerenleed van Ab, André, Eric en ondergetekende. We begonnen nog lekker in het zonnetje met een drankje op het terras aan het Grote Plein. Maar toen het na verloop van tijd wat fris begon te worden, zijn we voor de continuering van het ontspannen keuvelen over van alles en nog wat, alsmede het op temperatuur houden van onszelf en de gebakken tournedos en de gegrilde halve kippen uiteindelijk toch maar binnen gaan zitten. Met een paar bolletjes ijs met slagroom en een koffie na, hebben we een punt gezet achter deze mooie avond aan het Grote Plein in Weesp.

Goede en slechte tijden anno 2020.

'The best of times, the worst of times'. 

It was the best of times, it was the worst of times, it was the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of Light, it was the season of Darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair, we had everything before us, we had nothing before us, we were all going direct to Heaven, we were all going direct the other way—in short, the period was so far like the present period, that some of its noisiest authorities insisted on its being received, for good or for evil, in the superlative degree of comparison only. 

Met deze lange zin, een citaat uit de roman 'A Tale of Two Cities' die Charles Dickens in 1859 schreef, begon Peter Vandemeersch vandaag zijn artikel in de BredaPhotobijlage van de Volkskrant. In 'A Tale of Two Cities' beschrijft Charles Dickens de situatie in de periode direct voorafgaand aan de Franse Revolutie, de demoralisering en onderdrukking van de Franse boeren door de oude aristocratie, maar vervolgens ook de wreedheid van de revolutionairen jegens die aristocratie direct na de revolutie. Tegelijkertijd schetst Dickens parallelle sociale patronen in het toenmalige Londen. De zin 'It was the best of times, it was the worst of times' is dus al 161 jaar oud, maar had gezien de actualiteit heel goed vandaag geschreven kunnen zijn!