Een mooie tentoonstelling!

Gepassioneerd kunstenaar Gaby Bovelander (1931-2020) probeerde zich in zowel techniek als onderwerp altijd te vernieuwen. Die indruk had ik in een eerdere, meer beperkte expositie in het Noord-Veluws Museum (zie mijn stukje 'Bijzondere expo in Nunspeet' van 12/10'19) zelf ook al opgedaan. 

In de huidige expositie in het NVM werd wat mij betreft het één en ander nog weer eens bevestigd. Wat een buitengewoon omvangrijk en gevarieerd oeuvre heeft die vrouw nagelaten. Schilderijen, tekeningen, schetsen, objecten, ontwerpen voor wandschilderingen, glas-in-loodramen, mozaïeken en grafieken. En dat allemaal ook nog eens in diverse stijlen en technieken. Van magisch realistisch en lyrisch abstract tot aan experimenteren met digitale kunst toe, toen voor haar het schilderen fysiek te zwaar werd. Een mooie tentoonstelling!

Een mis voor vrede.

De ouwe jazz- en rockmuzikant en componist van o.m. reclamemuziek Karl Jenkins (Wales, 1944) heeft wat mij betreft als componist van o.m. 'A Mass for Peace' laten zien dat hij behalve reclamemuziek nog heel wat meer in zijn mars heeft.

The Armed Man, a Mass for peace 'Een mis voor de vrede.’ Met deze ondertitel ging in 2000 ter gelegenheid van de eeuwwisseling in de Londense Royal Albert Hall ‘ The Armed Man’ in première. De componist Karl Jenkins baseerde het werk op het bekende Franse volkslied (soldatenlied) uit de 15e eeuw L’homme armé. Dit lied is in de loop der eeuwen in ontelbare composities als hoofdthema gebruikt. De mis (Mass For Peace) bestaat uit dertien delen afgewisseld met literaire teksten en gebeden uit de hele wereld. Deze teksten gaan over oorlog en geweld, de gevolgen hiervan, en de hoop op duurzame vrede. Het werk werd opgedragen aan de slachtoffers van de Kosovo oorlog. Om het werk goed te kunnen uitvoeren is er tenminste een koor van 100 zangers en zangeressen nodig plus een symfonieorkest. Indrukwekkend is al direct het begin wanneer in een stevige driekwartsmaat een stampvoetend koor met begeleiding van trommels haar intrede doet. Daarna wordt het L’homme armé gezongen, gevolgd door het Kyrie uit de katholieke mis met later het Sanctus en Agnus Dei. Verder Bijbelteksten, gedichten die betrekking hebben op de Vietnamese oorlog en het bombardement op Hiroshima, en een Islamitisch gebed en teksten uit het Hindoeïsme. Een geweldige climax wordt bereikt wanneer in het slotdeel wederom het L’homme armé klinkt met daarop volgend een koraal gebaseerd op het Bijbelboek Openbaring 21.

    

Storm!

Waarom krijgen zware stormen in onze omgeving tegenwoordig een naam, vroeg ik mij af. Nou het schijnt zo te zijn dat uit onderzoek is gebleken, dat naamgeving bij het publiek het bewustzijn van gevaarlijk weer verhoogd. Een consistente boodschap beweegt mensen ertoe sneller actie te ondernemen om schade en letsel te voorkomen. Tja, what's a name? Voor mijzelf sprekend betwijfel ik of een naam mij sneller in actie doet komen, dan een simpele mededeling dat we windkracht 9 of meer kunnen verwachten.    

Storm Eunice die j.l. vrijdagmiddag en -avond over ons land raasde, dankt haar naam aan één van eerste klimaatwetenschappers t.w. de Amerikaanse natuurkundige Eunice Newton Foote (1819-1888). De naam is bij het samenstellen van de namenlijst voor het stormseizoen 2021-2022 ingebracht door het Nederlandse KNMI. Samen met de weerdiensten van Engeland en Ierland wordt sinds 2019 per seizoen een namenlijst gemaakt voor stormen in onze omgeving waarvoor code oranje of rood wordt afgegeven.

Ik las trouwens ergens dat de 18 jarige scholiere Eunice Storm uit Zeeland gisteren bijzonder verrast was door alle belangstelling voor haar naam.

Mérida, zuid Spanje.

Mérida, een stad van rond 59.000 inwoners, ligt in het dal van de Guadiana, ongeveer 200 km ten noorden van Sevilla. De stad is ooit ontstaan uit een Romeinse kolonie van 25 v.Chr. en dat is te zien. Ik kwam daar, samen met een paar vrienden in de architectuur, om moderne bouwkunst te bekijken. Maar we raakten zo geboeid door de vele restanten van Romeinse bouwkunst, dat we daar nauwelijks aan toe zijn gekomen. Om maar een paar restanten van bouwwerken uit de oudheid te noemen t.w.  

Het indrukwekkende 'Teatro Romano' van 18 v. Chr. dat aan 6000 bezoekers plaats bood. Daarnaast het ongeveer even oude 'Anfiteatro', waar 14000 toeschouwers konden plaatsnemen. Prachtig, de restanten doen nog altijd dienst als podium voor klassiek toneel. En het imposante 'Acueducto de los Milagros', een 827 meter lange, soms 25 meter hoge bogenrij, overblijfselen van een Romeins aquaduct. Een wonderlijk en respectvol bouwwerk, dat na 2000 jaar nog immer overeind staat.

Oekraïne

Bij de berichtgevingen rond de spanningen tussen Rusland en Oekraïne begin ik mij in toenemende mate af te vragen 'wie nou wie op de spits zit te drijven'. Het westen met zijn zo langzamerhand paniekerige reacties en berichtgevingen, of Rusland met zijn overdreven groots opgezette militaire oefeningen nabij het grensgebied. Het westen raad momenteel landgenoten aan om Oekraïne z.s.m. te verlaten, terwijk Rusland stellig zit te beweren helemaal geen invasie van plan te zijn. Wel spannend natuurlijk, maar hopelijk blijven beide partijen met elkaar praten!

Over Donkere Bomen en het Solsche Gat.

Dansende bomen in het Donkere Bomen Bos.

Het mysterieuze Speulderbos in Putten, vroeger bij ons om de hoek, noemde ik tijdens de vele wandelingetjes met mijn kinderen vaak het Donkere Bomen Bos. (Van Olivier B Bommel). We liepen dan, vaak tegen schemeren, gezellig te griezelen met z'n allen. De Dansende Bomen, waar het Donkere Bomen Bos mee vergeven was, deden nog een schepje extra op onze griezelfantasieën. De kinderen kropen steeds dichter tegen mij aan, spoken zagen ze, en ik ook, in allerlei gedaanten. Lang geleden, maar ik denk zo af en toe nog met veel plezier terug aan deze mysterieuze wandelingetjes in het schemerdonker.

Verderop in het Donkere Bomen Bos lag, en ligt nog steeds, het Solsche Gat. En dat stond pas bekend als een echt mysterieuze plek. Het reële verhaal over dit gat is, dat het zeer waarschijnlijk tijdens de laatste ijstijd, evenals bijvoorbeeld het Uddelermeer, is ontstaan als een pingoruïne. En dat het als zodanig ontstane gat uiteindelijk Solsche Gat is gaan heetten, is mogelijk te verklaren door het feit dat Sol volgens het Middelnederlands Handwoordenboek van Verdam, poel betekent. Klinkt plausibel, maar dat is natuurlijk een alles, maar behalve mysterieus verhaal waar het Donkere Bomen Bos zo om vraagt.

 

Nee, dan is de legende over het klooster dat hier ooit door de aarde is verzwolgen veel spannender. 

Volgens de legende stond op de plek van het Solsche Gat eens een klooster. Vanwege het liederlijke gedrag van de monniken, die ook nogeens de zonnegod Sol vereerden, verzwolg de aarde het klooster. Op gezette tijden zouden de klokken van het klooster nog te horen zijn, en zouden de geesten van de monniken verschijnen. Een zeer tot de verbeelding sprekend verhaal. Toch hebben we in al die keren dat wij daar waren, jammer genoeg geen klok horen luiden, en evenmin geesten van monniken tussen de Donkere Dansende Bomen zien zweven. Evengoed is en blijft het een mysterieuze plek.

Gedateerde posters.

Al sinds de beginjaren '80 hangt bij mij de poster AMSTERDAM aan de muur, maar ik blijf hem leuk vinden, ook al is ie een beetje verbleekt. Het is een ontwerp van de Amerikaans-Roemeense kunstenaar Saul Steinberg (1914-1999), vooral bekend geworden door 'View of the World', een illustratie die hij in 1976 maakte voor de omslag van een editie van The New Yorker. Vanuit Manhattan presenteert hij een uitzicht op de wereld. Manhattan, als centrum van de wereld. 

Steinberg's AMSTERDAM, een poster uit 1981, gedrukt door J.S. Faber, is in stijl duidelijk vergelijkbaar. Ook hier heb je vanuit het centrum van Amsterdam uitzicht op een groot deel van de wereld. Amsterdam met zijn pittoreske grachtengordels manifesteert zich hier als centrum van de wereld.

Een Schoemrakker bij De Walvis.

Met de verleidelijke welvingen van een verkoelend glas Terschellinger Schoemrakker voor mijn neus, volop genietend van het achterliggende weidse landschap van Noordsvaarder en Waddenzee, mijmerde ik op het terras van paviljoen 'De Walvis' nog even na over het stukje, in zouthout gekaderd proza aan het plafond van ene Marleen, dat ik zonet toen ik even binnen was gelezen had. 

Al lopend over het Wad, 

verander ik langzaam in mijn omgeving. 

Ziltig ruikt de lucht, zout proeft mijn huid. 

Zand kriebelt zich een weg naar overal, 

mijn gedachten worden weggevoerd door de wind, 

zodat ik zweef tussen hemel en aarde. 

Wat rest is stilte en tevredenheid. 

Mooi of niet, wel raak getypeerd! Ik kan mij er tenminste tijdens mijn aanwezigheid op Terschelling helemaal in vinden. En zeker op deze plek, met dat fantastische uitzicht!

ontwikkelingen vismigratierivier

Over de plannen rond de z.g. vismigratierivier in de Afsluitdijk, schreef ik in mijn stukjes 'rivier in Afsluitdijk' en 'een mooi & innovatief project' van resp. 10/12'14 en 10/7'20 al het één en ander. Maar de ontwikkelingen rond dit plan gaan nu hard, de doorbraak onder de A7 op de Afsluitdijk is reeds een feit. De bouwkuip aan de IJselmeerzijde is verbonden met de bouwkuip aan de Waddenzijde. Er moet nog een dijk aan werk worden verzet voordat de vissen vice versa van zout- naar zoetwater kunnen zwemmen, maar het gaat de goede kant op. Naar verwachting is de vismigratierivier klaar in 2024.