famVblogger(tje)s

Ha die familie V bloggers en bloggertjes, hoe gaat het er mee? Al een lange tijd niets meer van jullie gezien of gelezen. Hoe zit dat eigenlijk, hebben jullie geen tijd of geen zin meer? Pak de draad eens een keer weer op, stelletje slampampers! Het is toch hardstikke leuk en leerzaam om elkaar zo af en toe eens te laten zien wat je al zo bezighoud. Uit de collage kan je wel opmaken tegen wie ik het heb. Je hoeft je niet verplicht te voelen hoor, nee natuurlijk niet, maar wie de schoen past trekke hem aan! Groeten.

Tuinvogels

Geïnspireerd door de nationale tuinvogeltelling afgelopen weekend, heb ik gisteren ook maar eens een half uurtje uit het raam zitten staren. Alles wat voorbij vloog mocht officieel niet worden meegeteld, alleen wat neerstreek of neergestreken was in je eigen tuin was voor de telling van belang. Maar ik deed officieel niet mee, dat kon trouwens ook niet meer, dus had ik alleen maar te maken met m'n eigen criteria. En ik zag het wat ruimer, ook wat overvloog hoorde er voormij bij.

En om daar maar mee te beginnen, ik heb zien overvliegen een stel Zilvermeeuwen, een Blauwe Reiger, een paar Kraaien en naar ik meen nog een Kokmeeuw. En nog veel meer natuurlijk, maar die zaten ook even in m'n tuin. Ik heb geteld 10 à 15 Huismussen, twee Spreeuwen, twee Kauwtjes, drie Eksters, twee Houtduiven, 1 Turkse tortelduif, twee Koolmeesjes, één Roodborstje, twee Pimpelmezen, drie Merels, één Winterkoninkje en een Vlaamse Gaai. En dat allemaal in ongeveer een halfuurtje, ik vond het niet verkeerd.

Behalve de Huismussen, die schuilen in de hoge coniferen en onder de dakpannen, en de Eksters en de Vlaamse Gaaien, trekt het gros van de zangvogels naar elders. Dat is een beetje het probleem geworden in onze omgeving. Teveel rovers op zo'n klein gebiedje, en dan heb ik het niet alleen over de nesten plunderende Eksters en Gaaien, waar er volgens mij ook teveel van zijn, maar vooral en in het bijzonder over die verrekte katten. Want daar lopen er hier echt veel te veel van rond, soms met een vogel in de bek, ruimen die hap! Ze zorgen voor ontzettend veel onrust in onze tuin, zoveel dat er haast geen zangvogel meer broed. En dat is echt wel eens anders geweest, vooral de merel zie ik volgens mij veel minder vaak broeden.
Het is nou eenmaal de aard van het beestje, zo'n kat kan er niets aan doen dat ie zo is. Maar al die mensen die zonodig zo'n beest in huis moeten halen, natuurlijk wel. Want het is echt tegek aan het worden, ik denk dat er op een dag wel vijf tot tien verschillende huiskatten door onze tuin trekken!

Trouwens er schiet me ineens te binnen dat ik vorig jaar achter in de tuin ook een keer een Sperwer een Koolmeesje zag pakken. Vreemd misschien, maar dat vind ik dan wel weer mooi, dat hoort erbij. Verbazend hoe snel die mees geplukt en verorberd werd, pech voor het vogeltje, maar ik vond het een boeiend tafereel.

Leven I

Een bezoek aan het CERN (Conseil Européen pour la Recherche Nucléaire) in Genève is volgens een artikel in het laatste nummer van het Volvo magazine LIV, een absolute aanrader. Ik had al eens eerder iets over het CERN gelezen, maar ik wist niet dat ze daar ook een prachtig bezoekerscentrum hadden. In het nummer waarin in meerdere opzichten een fascinerende kijk op de wereld wordt geboden, staat het menselijk kunnen centraal. Het stuk over het CERN gaat over de zoektocht van wetenschappers naar het z.g. Higgs-boson (naar een idee uit 1964 van de Engelse natuurkundige Prof. Peter Higgs, Bristol, 29 mei 1929), het kleinste en nog ontbrekende elementaire bouwsteentje waaruit het leven bestaat. Ze vermoeden die te kunnen vinden door in de tijd helemaal terug naar af te gaan, naar de eerste seconden van het heelal! Om de oerknal te kunnen creëren, hebben ze de LHC-versneller (Large Hadron Collider) gebouwd. De Grote Deeltjes Botser of BIG BANG machine, is een gigantisch project in een cirkelvormige tunnel, die 100 meter onder het aardoppervlak van het grensgebied Zwitserland en Frankrijk is aangebracht, en een omtrek heeft van maar liefst 27 kilometer!

De LHC-versneller is dus een machine waarmee ze hopen te ontdekken hoe het heelal is ontstaan en in elkaar zit. In de machine worden daartoe met vrijwel de snelheid van het licht (ca. 300.000 km/sec) en een gigantische hoeveelheid energie protonen (de losse kernen van waterstofatomen) op elkaar afgeschoten. De straling en de nieuwe deeltjes die de botsing opleverd, wordt middels een aantal grote detectoren waargenomen en vastgelegd. Natuurkundigen kunnen uit deze waarnemingen theorieën toetsen en afleiden wat er gebeurd is, en wat er mogelijk nog zou kunnen gebeuren.

Met het in 2008 in gebruik genomen LHC-project, dat een kleine 4 miljard euro heeft gekost, verwacht men in de natuurkunde nieuwe inzichten te verwerven, en ontdekkingen te doen op het gebied van deeltjes en krachten. Met name hoopt men dus het Higgs-boson boven water te krijgen, het deeltje dat moet verklaren waar de massa van alle andere elementaire deeltjes vandaan komt, het sluitstuk van een aantal decennia deeltjesfysica. Afgaande op onderzoeken in de 'Tevatron', de Amerikaanse deeltjesversneller nabij Chicago, is het plausibel om aan te nemen dat het ontbrekende deeltje op termijn wordt ontdekt. Het is alleen een kwestie van lange adem hebben, zo gaat dat nou eenmaal in de wetenschap. Maar in het z.g. Standaardmodel, het theoretische bouwwerk waarin de elementaire deeltjes en hun gedrag is beschreven, is aan het ontbrekende Higgs-boson al een centrale rol toebedacht!



Straks, als we het ontbrekende deeltje een plaats hebben kunnen geven, kunnen we dus zeker verklaren hoe alles is samengesteld, hoe materie aan massa komt, en hoe het toch kan dat wij, en alle levende en dode materie om ons heen niet uit elkaar vallen. Ik ben wel benieuwd wat dat weer voor een nieuwe levensvragen zal oproepen, en uit welke hoek van de wetenschap die nieuwe vraagstukken dan op ons af zullen komen.

Liefde

De directe aanleiding voor het bezoek gisteren aan museum 'De Fundatie' in Zwolle, was het interview met kunstenares Marte Röling in het Volkskrant magazine van vorige week zaterdag. Altijd weer als ik iets van haar lees, zie of hoor, en dat is in de loop der tijd heel wat geweest, raak ik op de één of andere manier gefascineerd door die blonde vamp. Het zal haar uitstraling wel zijn, haar persoonlijkheid, charme en stoerheid, haar meningen, uitspraken en de kunst die ze maakt. Kortom haar manier van leven zoals ze dat manifesteert, ze blijft me boeien en intrigeren. De 70 jarige kunstenares (Amsterdam, 16 december 1939), die onlangs nog geridderd is in de Orde van de Nederlandse Leeuw, heeft ook nog eens een voorliefde voor snelheid. Met snelle auto's en motoren kan ze goed overweg las ik, en op haar erf heeft ze zelfs een heuze door onze luchtmacht afgedankte 'Starfighter' staan, een eyecatcher van formaat.

Met de in 2005 op 64 jarige leeftijd overleden Henk Jurriaans, haar levenspartner, die ze overigens wel moest delen met enkele andere dames, (Alissa Morriën, Adriënne Morriën en Wanda Werner) heeft ze volgens haar 36 jaar lang een groots en meeslepend leven geleid. Die Henk Jurriaans heb ik begin 1975 nogeens een keer als 'levend kunstwerk' zien staan in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Groots en bizar in een lange jas stond hij daar doodstil belangrijk te wezen. Als je tegenwoordig op een mooie dag over de Dam loopt, staan er soms wel 5 à 7 levende kunstwerken op het plein. Henk Jurriaans was hierin een voorloper, een controversieel persoon, en behalve levend kunstwerk ook doctorandus in de psychologie, schrijver, filmmaker, technisch wonder en therapeut. Kortom een man die in alles was gespecialiseerd, en dat had hij ook heel eigenwijs op z'n visitekaartje gezet!

Marte Röling hield zielsveel van die man, en kon zijn dood maar moeilijk accepteren. Ze wilde hem dicht bij zich houden en eigenlijk niet loslaten. Negen dagen na zijn dood is ze begonnen te schilderen met het eerste van de in totaal 54 portretten van Jurriaans. Portretten van Jurriaans met hoed en zonder hoed, met baard of kaal, met een innemend gezicht of juist met een arrogante blik. Maar telkens datzelfde gezicht dat je vanaf alle wanden van het museum aanstaart, hij hangt daar a.h.w. postuum weer heer en meester te zijn van de situatie. Maar stuk voor stuk zijn het ook uitingen van het veelzijdige karakter dat Henk Jurriaans had. 'Portretten van Liefde' heet de expositie in Zwolle, het is een eerbetoon aan Jurriaans. Een persoonlijk document van Marte Röling over adoratie, verlies, gemis, maar bovenal over het zegevieren van de liefde!

Lingam

Het bezoek aan de tentoonstelling 'Lingam' in Museum Catharijneconvent in Utrecht heeft ons een beetje teveel geld gekost, maar we hebben het wel gezien en dat telt! Een tentoonstelling over 122 hedendaagse interpretaties van verschillende kunstenaars en vormgevers van een eeuwenoud vruchtbaarheidssymbool, de 'Lingam'. Met de door kunstenaar Ruudt Peters samengestelde tentoonstelling, wil het museum respect tonen aan de verering en viering van het leven en de vruchtbaarheid. Volgens museum directeur Guus van den Hout, ligt aan iedere religie ten gronfslag dat het leven wordt gegeven door een hogere instantie. Maar dat heeft echter in de loop der tijd in de verschillende godsdiensten zijn eigen moraal gekregen.

Ooit werd in de westerse wereld waar het christendom overwegend domineert, de seksualiteit ook gevierd. Maar met de scheiding van lichaam en geest is dat op een gegeven moment uitgebannen. Seks werd zo van iets heiligs eerder een noodzakelijk kwaad. In het hindoeïsme en het boeddhisme zijn lichaam en geest echter sterk met elkaar verbonden. De verering van het beeld van een fallus is in hun beleving verre van 'plat'. Het is juist iets heiligs, een beeld dat symbool staat voor vruchtbaarheid, het begin van het leven!

Door de 'Lingams' in een museum gewijd aan religie te plaatsen, hoopt het museum en de organisatie, dat mensen gaan nadenken over de context van religie, seksualiteit en vruchtbaarheid. En om de oorspronkelijke betekenis van de 'Lingam' nogeens te benadrukken, laten ze in de tentoonstelling de hedendaagse objecten samen met de historische voorgangers zien.



We hadden het één en ander over deze tentoonstelling in de krant gelezen, en zo was onze nieuwsgierigheid gewekt. Eerlijk gezegd had ik inhoudelijk iets meer verwacht van de tentoonstelling, maar desondanks vond ik het de moeite van het bezoek zeer wel waard. En bovendien maakte bovenstaand filmpje, dat ook in het museum te zien was, veel duidelijk!
Zoals ik in aanhef van dit stukje al zei, heeft het bezoek ons wel een beetje veel geld gekost. Eigenschuld zal je zeggen, en dat is op de keper beschouwd ook wel zo, maar ik vond het zeer discutabel. We hadden met een tientje in de parkeermeter aan de Nieuwe Gracht keurig aan onze verplichtingen voldaan, en de ticket hadden we goed leesbaar achter de voorruit gelegd. Toch hadden we bij terugkomst een gele bon van €. 60, - achter de ruitenwisser zitten. Het bleek dat we niet binnen ons parkeervak stonden, aan de achterzijde stonden we naar schatting een kleine halve meter over ons grensgebiedje heen. Dat zijn nog eens goeie dienstkloppertjes voor een werkgever als de gemeente Utrecht. Wat een gemiereneuk, gauw vergeten maar weer!

weer thuis

Medio oktober j.l. werd m'n moeder getroffen door een Cerebro Vasculair Accident (CVA) ofwel in gewoon dagelijks taalgebruik, een beroerte. De bloed toevoer naar haar hersenen was even verstoord geraakt. Volgens de artsen is de CVA bij haar veroorzaakt door een combinatie van hartfalen en een verstopt bloedvat in de hersenstam. Door te weinig zuurstof is daardoor het getroffen gedeelte in de hersenstam beschadigd geraakt, met een een evenwichts- en spraakstoornis als gevolg en een probleempje met het slikken.

Daar zat ze dan, zo hobbelde ze nog lekker mee met de meute, en van de één op de andere dag was ze rolstoel afhankelijk geworden, en dan heeft ze nog mazzel gehad ook. Ik las ergens dat in Nederland elk jaar 30.000 mensen door een beroerte worden getroffen. En dat zijn niet allemaal alleen maar oude mensen, ook jonge mensen worden getroffen. Kijk maar naar de 36 jarige Annemarie van der Sar, de vrouw van onze beroemde keeper, die vorige maand door een hersenbloeding werd getroffen. En een 35 jarige collega van vroeger, schiet me ineens te binnen, kwam op een morgen met een heel scheef gezicht de tekenkamer binnen lopen. Waar we toen trouwens ontzettend om gelachen hebben, wisten wij veel, jonge honden die we waren. Maar die jongen had, bleek achteraf onderweg naar z'n werk een z.g. Transient Ischaemic Attack (TIA) gekregen, een lichtere versie of voorloper van een CVA. Gelukkig hoeft er niet altijd blijvend letsel te ontstaan, zeker bij een TIA niet, maar toch!

Maar het letsel bij m'n moeder is wel blijvend! Gelukkig is het euvel na twee en een halve maand revalideren in het Verpleeg- en reactiveringscentrum 'Myosotis' (zie mijn stukje 'Myosotis' van 8/11/'09) voor haar zover hanteerbaar geworden, dat ze onlangs na naar haar eigen huis terug kon. Er moesten wel enkele aanpassingen worden verricht in haar huis, maar veel had dat niet om het lijf. En nu scharrelt ze, weliswaar met een rollator en enigszins onzeker, weer rond in haar eigen huisje. Ik ben erg benieuwd of en hoe haar dat zal bevallen, of ze de nieuwe situatie waarin ze verkeerd een beetje kan accepteren. Ze zal wel moeten is makkelijk gezegd, maar hoe gaat ze er mee om. De tijd zal het leren.

Net nou ze het geloof ik een beetje aardig en gezellig begon te vinden in Verpleeg- en reactiveringscentrum 'Myosotis', moet ze het min of meer alleen zien te redden met haar pas verworven tekortkomingen. Ze zal ongetwijfeld erg moeten wennen aan de nieuwe situatie, dat is wel zeker. 'Myosotis' betekent zoiets als 'vergeet me niet' en in dat opzicht had ze daarover de laatste maanden volgens haar niet te klagen. Maar misschien moeten we de naam 'Myosotis' ook maar op haar voordeur plakken. Want de kans dat ze zich, zeker de eerst komende tijd, door die vervelende beperkingen weleens knap alleen en afhankelijk zal voelen in haar huis, lijkt me haast voor de hand liggend!

lach- en slagwerk

Het was wel lachen in theater 'Orpheus' met de rebels of rhythm, ofwel de boys van de Nederlandse slagwerkgroep 'Percossa'. Het optreden gisteravond in Apeldoorn van de viermans formatie bestaande uit René Spierings, Niels van Hoorn, Jan Willem van der Poll en Eric Robillard vond ik, en zo te horen velen met mij, mooi, humoristisch en overrompelend energiek.

De show begon simpel en klein zonder instrumenten. Met hun handen produceerden ze het ene na het andere ritme op hun eigen lichaam, een vorm van bodypercussion zal ik maar zeggen. Daarna kwamen er diverse nummers met balletjes aan touwtjes, zand, gekleurde buizen met verschillende klankkleuren, waar ze elkaar na verloop van tijd om beurten ook nog eens ritmisch mee op het hoofd sloegen, een klompendansje en nog wat klein trommelwerk. Ze haalden op een erg aanstekelijke manier overal ritme en muziek uit, prachtig!

Na de pauze ging het er allemaal wat spectaculairder aan toe, en kwam er een groot scala aan percussie-instrumenten aan te pas. Van de opzwepende ritmes en de zware slagen op de gigantische Japanse trommels, die voor m'n gevoel seconden lang na resoneerden in m'n hoofd, kon ik maar moeilijk rustig op m'n stoel blijven zitten!



Het was een prachtige en voor mij ook nog eens nuttige voorstelling! Ik ben bezig voor deze mannen een nieuwe studio te ontwerpen in Den Haag. Nu ik het aantal dB's wat de heren produceren nogeens met eigen oren heb kunnen horen en vooral heb kunnen voelen, weet ik maar weer al te goed aan welke uitgangspunten en waarden ik in het ontwerp bepaald geen concessies kan doen.

don't worry

Don't worry dont't worry don't worry don't worry don't worry don't worry don't worry don't worry dont't worry don't worry don't worry don't worry don't worry don't worry don't worry be happy!

sneeuwspringspinnetje?

Het is 's morgens vroeg en doodstil om me heen, ik wandel over een grote vlakte door een verse sneeuwlaag en geniet. Alles is wit, dichtbij helder, in de verte diffuus. De horizon onscherp, waar aarde overgaat in zwerk is nauwelijks zichtbaar. Een (weer)fenomeen wat ik wel ken van zomerse zeiltochten, varend op het IJsselmeer of de Noordzee. Je bent één met het niets om je heen. Waar het begint of waar het ophoudt is niet of maar moeilijk te duiden. Ik voel me er prima bij, één zijn in en met het niets, en voelen dat je daar op dat moment dan ook een onderdeel van bent of zelfs het middelpunt!

In de eindeloos witte en verstilde wereld om mij heen, viel m'n oog plotseling op een klein zwart spinnetje. Ik heb er een foto van gemaakt, het lag op z'n rug dood te zijn boven op de nog maar pas gevallen sneeuw. Het leek mij een springspinnetje te zijn, maar hoe kwam zo'n beestje nou boven op die nog maar net gevallen sneeuwlaag te liggen? Waar kwam het vandaan? Het moet zich nog maar even tevoren omhoog geworsteld hebben, dat kan haast niet anders. Maar waarom is dat beestje niet lekker warm onder de dikke sneeuwlaag blijven zitten, dan had het nu misschien nog geleefd. Gedachten die mij daar ineens een poosje bezig hielden, het intrigeerde me! Wat wist ik eigenlijk van spinnen af, niet veel! Toch maar eens op internet kijken, maar voorlopig bleef het voor mij wel een raadsel hoe het daar terecht gekomen was!

Sneeuwwandeling

We moesten vanmorgen wel eerst een kwartiertje krabben en vegen met al die sneeuw, maar dat hadden we er graag voor over. Het was prachtig weer, en toen even later de zon helemaal doorkwam, veranderde de omgeving in een ongekend sprookjesachtig decor. Prachtig! De z.g. gele wandelroute bij 'Kasteel Staverden' kennen we als onze broekzak, maar de sneeuw maakte deze keer van de wandeling een totaal ander feestje. Alles was als nieuw voor ons. En wat vooral ook opviel, was de oorverdovende stilte! De verse sneeuw absorbeerde werkelijk alle geluiden, ze verdwenen gewoon in de dikke sneeuwlaag. Er was praktisch geen reflectie, de demping was welhaast totaal, en dat maken we hier niet zo vaak mee, heel bijzonder! We hoorden alleen het gekraak van onze eigen voetstappen in de sneeuw, en soms vloog verschrikt een lijster of winterkoninkje uit het struikgewas op. En even verderop, wandelend langs de Molenbeek, werden we op ons pad nog begeleid door fluistermuziek van zacht kabbelend water. Dat was het, een haast sacrale sfeer!

Het is jammer voor de schaatsers, want die kunnen op het ijs geen sneeuw gebruiken. Maar onze wandeling vanmorgen vroeg door het Geldersch Landschap dat door de sneeuw een totale metamorfose had ondergaan, was een magnifieke en sprookjesachtige ervaring.

ils sont fous, ces français!

29 oktober 2009, 50 jaar 'Asterix en Obelix', één van de weinige stripverhalenseries die me tot op de dag van vandaag hebben weten te boeien, door Albert Uderzo (1927) en René Goscinny (1926-1977), en dat hebben die malle Fransen natuurlijk wel even gevierd, en hoe!







Maar goed, het zijn dus niet alleen die rare Fransen waar wel eens een steekje aan los zit, gelukkig maar!