Melancholie

Ik zit te luisteren naar 'Sittin' on the dock of the bay', een nummer uit 1967 van Otis Redding (1941-1967) dat momenteel in de Evergreen TOP 1000 geloof ik nog op nummer 151 staat. Het prachtige nummer brengt mij in een weemoedige stemming. Hoe dat komt weet ik niet, maar het overkomt mij steeds vaker. Tijdstip van de dag, lichtval, stilte voor de storm, het kan van alles zijn dat het melancholische mijmeren bij mij in gang weet te zetten. Deze keer dus 'Sittin' on the dock of the bay'. 

Het van de vroege ochtend tot de late avond aan de baai zitten genieten, alleen kijken naar golven en schepen, verder niks. Het doet mij denken aan m'n zeiltochten vroeger op zee. Bij het krieken van de dag de zon boven de horizon zien uitkomen en verder niets anders dan geruis van golven om me heen. Ik zit in de kuip met mijn rug tegen het schot, de automaat houd me feilloos op koers, de zeilen staan er mooi bij, dat is het, wat een geluk. Binnen liggen er nog een paar op één oor. Ik hoop dat ze dat nog een tijdje volhouden, heerlijk zo, even een paar uurtjes alleen!

   

Songtekst

Sittin' in the mornin' sun I'll be sittin' when the evenin' comes Watching the ships roll in Then I watch 'em roll away again, yeah 

I'm sittin' on the dock of the bay Watchin' the tide roll away, ooh I'm just sittin' on the dock of the bay Wastin' time

I left my home in Georgia Headed for the Frisco Bay 'Cause I've had nothin' to live for It look like nothin's gonna come my way 

So I'm just gon' sittin' on the dock of the bay Watchin' the tide roll away, ooh I'm sittin' on the dock of the bay, wastin' time 

Look like nothin's gonna change Everything still remains the same I can't do what ten people tell me to do So I guess I'll remain the same, yes 

Sittin' here restin' my bones And this loneliness won't leave me alone, listen Two thousand miles, I roam Just to make this dock my home 

Now I'm just gon' sit, at the dock of the bay Watchin' the tide roll away, ooh yeah Sittin' on the dock of the bay Wastin' time

de Texelse vuurtoren

De werkelijkheid is niet altijd wat je ziet. Dingen zijn altijd gelaagd, las ik in de Volkskrant in een artikel van Ernst Arbouw over de tweede wereldoorlog. Het één en ander n.a.v. de Russische melding onlangs, dat het een bataljon met Oekraïense krijgsgevangenen heeft gevormd die zich daarvoor vrijwillig hebben aangemeld. 

Op Texel was in de tweede wereldoorlog een eenheid Georgiërs actief aan de kant van de Duitsers. Bevelhebbers twijfelden vaak aan de loyaliteit van dergelijke eenheden. Begrijpelijk, want op Texel kwamen de Georgiërs in opstand tegen hun Duitse medesoldaten en vermoordden er vierhonderd. Dat de Georgiërs dat uiteindelijk in een bitterharde strijd met de Duitsers op de noordpunt van het eiland rond de Texelse vuurtoren slecht is bekomen, is een alom bekend verhaal.

Dat de Texelse vuurtoren, die ik toch zo goed dacht te kennen, uit twee torens bestaat was mij echter onbekend. Namelijk de zichtbare buitentoren, gebouwd in 1948, en de onzichtbare binnentoren, gebouwd in 1864. De oude binnentoren was tijdens de gevechten tussen de Georgiërs en de Duitsers dusdanig beschadigd dat er een nieuwe moest komen. De goedkoopste oplossing was een nieuwe toren bouwen rond de resten van de oude toren. Ze hebben de oude toren gewoon een nieuw ruimzittend jasje gegeven!

Kunst uit Oekraïne

Onlangs in museum de Fundatie in Zwolle de tentoonstelling Kaleidoscope of (Hi)stories; Kunst uit Oekraïne gezien. Een overzicht van hedendaagse kunst uit Oekraïne, aangevuld met een aantal belangrijke stukken uit de historische avant-garde van het land. De tentoonstelling vertelt het verhaal van de culturele identiteit van Oekraïne, tegen het decor van de landeigen spanning tussen vrijheid en onderdrukking, in schilderijen, tekeningen, video’s, installaties, performances, sculptuur, geluidswerk, fotografie en textiel. 

Bovenstaande spotprent van ene Oleksiy Kustovsky heb ik daar overigens niet gezien of is mij ontgaan. Een Oekraïense vrouw ontrafelt langzaam maar zeker een Russische tank van wol. Ze dachten dat ze ons in een paar dagen klein konden krijgen, lijkt de cartoon te zeggen, maar kijk hoe sterk wij zijn, en dat zonder bloed vergieten. Maar was dat laatste maar waar!

Met MIX op de koffie.

                                                              .... the Lord of the Dance 

Het was de afgelopen zaterdagmorgen een vrolijke boel met MIX in de fraaie Catharinakapel in Harderwijk.

Heerenleed- in Gouda

Onlangs hebben we in Harlingen nog ons 40 jarig bestaan gevierd (zie 'Heerenleed+ in Harlingen' d.d. 25/12'23). Amper tweeëneenhalve week later zagen we elkaar alweer, maar deze keer in Gouda bij de crematie van Vic. Zijn dood kwam voor ons niet helemaal onverwacht, hij was al geruime tijd ziek. Maar nu Vic definitief weg is voelt het in ons Heerenleedclubje toch anders aan. Een groot gemis, wat wil je ook, na alles wat we samen in 40 jaar hebben beleefd. 

Het 'Herenleed' van Cherry Duyns en Armando was, 40 jaar geleden rond het begin van ons eigen Heerenleedclubje, een VPRO programma van satire en absurdisme en van weemoed en verlangen. Dergelijke kwaliteiten kan en moet je ons Heerenleedclubje uiteraard niet toedichten. Wij vonden destijds de naam Herenleed toepasselijk en leuk om allerlei reden. Maar de gevoelens 'weemoed en verlangen' komen wat mij betreft in ons geliefde Heerenleedclubje in toenemende mate boven drijven.

Na de crematie hebben we in Reeuwijk in restaurant 't Reeuwijkse Hout geluncht en nog een poosje gezellig zitten napraten. Het leven gaat door!

in petto