dinsdag, september 29, 2020

een zaterdagmiddag in Amersfoort

Bep Eskes-Rietveld (1913-1999), dochter van de bekende meubelontwerper en architect Gerrit Rietveld (1888-1964), schilderde praktisch haar hele leven portretten en stillevens. Dat ze dat goed kon hebben we afgelopen zaterdag in Amersfoort gezien in Museum Flehite. Een mooie en vaak indringende expositie van haar werk. Veel werk ook uit de periode dat zij met haar kinderen in Nederlands-Indië geïnterneerd zat in een Jappenkamp. Meer dan honderd portretten van medegevangenen met hun kinderen. Het tekenen gaf haar houvast. Zij tekende met krijt op elk stuk papier dat zij maar te pakken kon krijgen. Een mooie expositie. 

Een bezoek aan de expositie van Nancy Muns op het Havik, dat bij Museum Flehite om de hoek ligt, hadden wij nog tegoed van de vorige keer, toen we niet naar binnen konden ( Zie mijn stukje 'Kunst rond het Havik in Amersfoort' van 1/9'20). Behalve haar schilderijen zijn de vele kleurrijk geschilderde objecten en mens en dierfiguren een lust voor het oog. Gelukkig troffen wij Nancy samen met Onno, haar eega en toeverlaat nu wel aan, en konden we haar kunstwerken deze keer beter bekijken. En wij niet alleen, er was nog een voor mij totaal onbekende gast aanwezig. Toen wij echter aan de praat raakten bleken we elkaar van lang geleden wel degelijk te kennen. Wat vijf decennia al niet met de lijfelijke vormgeving van een mens kunnen doen. 

De na de grote brand in 2007 herbouwde 'Elleboogkerk' hier even verder op, destijds bekend als het 'Armando Museum' (Zie o.m. mijn blogarchief stukje 'Elleboogkerk' van 23/10'07) was in de jaren zestig, zeventig en tachtig in gebruik als architectenbureau. In de begin jaren zeventig bleken we daar een paar jaar als collega's met elkaar te zijn opgetrokken. Leuk, steeds meer herinneringen van bijna 50 jaar terug kwamen in ons gesprekje boven drijven. Een waar feest der herkenning, en dat zo dicht bij de bron, en dan ook nog in een fraaie expositieruimte met Nancy's kunst!

dinsdag, september 22, 2020

'De Eenling', Deventer icoon in het groen.

Het rood is onderdeel van kunstwerk 'De Eenling' zoals architect Piet Goud het destijds heeft bedoeld, aldus wethouder Rob de Geest van de gemeente Deventer. Het kunstwerk, prijswinnaar van een in 1998 gehouden architectuurwedstrijd, is een geheel in verkeersrood ofwel in 


geverfd woonhuis dat op openbare grond staat. Het is bedoeld als een architectonisch icoon voor de wijk Vijfhoek en moet daarom als zodanig goed zichtbaar blijven, en derhalve niet achter hagen of allerlei ander struikgewas verdwijnen. En als iemand het in zijn hoofd haalt het woonhuis in een andere kleur te schilderen riskeert hij of zij volgens een destijds opgenomen ketenbeding een boete van bijna een ton, en dan hebben we het nog niet over de kosten van het extra schilderwerk. 'De Eenling' staat te koop voor ca. €. 700.000,-, maar dat gaat kennelijk niet zo hard met al die restricties. Begrijpelijk, ben trouwens benieuwd wat architect Piet Goud, die ik in het verleden wel een beetje heb leren kennen, van alle ophef vindt. Volgens mij houdt hij zich in deze wijselijk op de vlakte.

vrijdag, september 18, 2020

Wandeling door een wijk in wording.

Het stalen beeld of sculptuur 'Auf dem weg' van de Duitse beeldhouwer en installatiekunstenaar Hubertus von der Goltz (1941) op de geluidswal langs de A28 bij Harderwijk, is in 2005 in opdracht van de gemeente gemaakt. Het hoofdthema van het werk van Goltz is de relatie tussen mens en ruimte, waarbij overgangen en bruggen worden gezien als symbolen voor sociale en psychologische problemen die mensen moeten overwinnen. Goltz 'figuren, gereduceerd tot silhouetten, worden daarom vaak afgebeeld als balancerend boven een afgrond. 'Auf dem weg' staat symbool voor de mensen en de nieuwe wijk 'Harderweide' achter de hoge geluidswal langs de A28.

  Ze zijn met de voorbereiding ter realisering van de bouwplannen in
  deelplan 2 van de wijk 'Harderweide' in Harderwijk begonnen.

  In het hart van nieuwbouwwijk Harderweide, in de bocht van de A28,
  hebben ze het 'Crescent Park' aangelegd. Dit speel- en doepark was
  onlangs het startpunt van onze wandeling van ca. 4,5 km. 
  
  Onderlangs de hoge geluidswal.
  
  De klim naar 'Auf dem weg' bovenop de geluidswal.
  
  Zicht op de A28 en Zeewolde aan de overkant van het Wolderwijd.

  Het terrein is nog ruig, maar al wel reeds zo goed als bouwrijp
  gemaakt.

  Maar hier toch nog even een laatste wildernis.
  
  Terug in Harderweide's eerst opgeleverde en bewoonde fase.

donderdag, september 17, 2020

voor even terug naar de Zuiderzee

In al die jaren zeilen heb ik vanaf het water zowel het open landschap als de steden, dorpen en vluchthavens rond het IJsselmeer, Markermeer en Randmeren aardig leren kennen. Een overzichtelijk landschap dat grotendeels in ruim driekwart eeuw ontstaan is, na de publicatie in 1891 van de Zuiderzeeplannen van Cornelis Lely (1854-1929). Het laatste werk was de dijk die in 1975 het overgebleven IJsselmeer opdeelde in twee segmenten t.w. de Houtribdijk tussen Enkhuizen en Lelystad. Een mooi vaargebied! 

Evengoed probeerde ik mij in mijn zeilbootje vaak de sfeer van de vroegere Zuiderzee voor de geest te halen. Een grote, zoute en 's nachts behoorlijk donkere binnenzee, eb en vloed, verraderlijke stromingen, veranderende ondiepten, een vaak pittige golfslag en een grote vogel- en vispopulatie. Kortom een boeiend en dynamisch vaargebied, eigenlijk zoals we nu de Waddenzee nog kennen, prachtig toch?

Natuurlijk was er destijds veel voor te zeggen om de zaak af te sluiten met een Afsluitdijk en in te polderen. De nogal eens voorkomende dijkdoorbraken tijdens een stormvloed met overstromingen en vele slachtoffers als gevolg, gaven daar alle aanleiding toe. Maar de nadelen waren en zijn ook niet gering. Om maar iets te noemen: Teveel landbouwgrond en een stikstofprobleem is er één waar we tot op de dag van heden mee zitten.

dinsdag, september 15, 2020

Een ode aan de verbeelding.

In het Waddenmagazine van deze maand staan een aantal prachtige foto's van de Nederlandse natuurfotograaf en -filmer Ruben Smit (1971). Foto's van het waddengebied met poëtische bijschriften als Natuurgeweld, Schaduwspel, Zeemansgraf, Eiland, Metamorfose en Taigawoud van zeekraal. Allemaal prachtig, maar 'Taigawoud van zeekraal' sprak het meest tot mijn verbeelding. De foto is gemaakt op de buitenste rand van de jonge kwelder, de zone waarin leven en dood heel dichtbij elkaar liggen. Smit kijkt daar met verbazing naar het beeld aan zijn voeten, in het zeekraal en zeeschuim ziet hij in zijn fantasie een taigawoud in de wolken. Prachtig, maar het zou wat mij betreft ook een foto van het winterse naaldbos kunnen zijn, dat ik eens vanuit een vliegtuig zag.

maandag, september 14, 2020

Wandeling in het Leuvenumse Bos.

Met mooi weer een zondagochtendwandeling maken in het Leuvenumse Bos doe je niet alleen. Beetje jammer, maar begrijpelijk. Als je in dit gevarieerde bos alleen wil wandelen moet je denk ik 's nachts gaan, alhoewel je dan zeer waarschijnlijk zal struikelen over de wilde zwijnen. Want daar moet het daar wel van barsten, gezien de her en der omgeploegde ravage om en nabij de Leuvenumse Beek. Goed, het was dus een beetje druk, maar we hebben evengoed weer volop genoten van al het moois daar. De oude statige beuken, de torenhoge kaarsrechte sparren, het verval, de vogels en de meanderende beek, die gelukkig (nog) niet droog stond. Na afloop hebben we op het terras van 'De Zwarte Boer' een plekje weten te bemachtigen. Dat viel gezien de drukte en de coronaverplichtingen nog geeneens mee. Enfin, toen we eenmaal zaten smaakte ons de lunch, ondanks de wespenplaag, er niet minder om.

vrijdag, september 11, 2020

Een Heerenleed-avondje in Weesp.

De coronamisère heeft de afgelopen tijd heel wat gewoonten en tradities op non-actief gezet. En naar het zich laat aanzien, zijn we voorlopig ook nog niet van corona af. Toch proberen we, nu we een beetje van de eerste schrik bekomen zijn, de draad beetje bij beetje weer op te pakken. Daarom hebben we gisteren na lange tijd eindelijk maar weer eens een Heerenleed-avondje georganiseerd. Deze keer niet in het kleine en intieme Café Hegeraad in de Jordaan, dat we sinds jaar en dag min of meer als onze stamkroeg beschouwen, maar in Weesp in Café-Restaurant De Eendracht. 

Café-Restaurant De Eendracht aan Het Grote Plein in Weesp is er, zoals ze zelf zeggen voor iedereen, dus uiteraard ook voor het Heerenleed van Ab, André, Eric en ondergetekende. We begonnen nog lekker in het zonnetje met een drankje op het terras aan het Grote Plein. Maar toen het na verloop van tijd wat fris begon te worden, zijn we voor de continuering van het ontspannen keuvelen over van alles en nog wat, alsmede het op temperatuur houden van onszelf en de gebakken tournedos en de gegrilde halve kippen uiteindelijk toch maar binnen gaan zitten. Met een paar bolletjes ijs met slagroom en een koffie na, hebben we een punt gezet achter deze mooie avond aan het Grote Plein in Weesp.

woensdag, september 09, 2020

Goede en slechte tijden anno 2020.

'The best of times, the worst of times'. 

It was the best of times, it was the worst of times, it was the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of Light, it was the season of Darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair, we had everything before us, we had nothing before us, we were all going direct to Heaven, we were all going direct the other way—in short, the period was so far like the present period, that some of its noisiest authorities insisted on its being received, for good or for evil, in the superlative degree of comparison only. 

Met deze lange zin, een citaat uit de roman 'A Tale of Two Cities' die Charles Dickens in 1859 schreef, begon Peter Vandemeersch vandaag zijn artikel in de BredaPhotobijlage van de Volkskrant. In 'A Tale of Two Cities' beschrijft Charles Dickens de situatie in de periode direct voorafgaand aan de Franse Revolutie, de demoralisering en onderdrukking van de Franse boeren door de oude aristocratie, maar vervolgens ook de wreedheid van de revolutionairen jegens die aristocratie direct na de revolutie. Tegelijkertijd schetst Dickens parallelle sociale patronen in het toenmalige Londen. De zin 'It was the best of times, it was the worst of times' is dus al 161 jaar oud, maar had gezien de actualiteit heel goed vandaag geschreven kunnen zijn!

dinsdag, september 08, 2020

Twee schatten van wereldburgers.

Na 1 jaar gaat het brein van de kleine wereldburger zich inrichten. Babytijd voorbij, dreumestijd aangebroken! In de dreumestijd worden volgens Bartjens maar liefst drie mentale sprongen gemaakt t.w. die van 'programma's', 'principes' en 'systemen'. Het gaat in deze tijd niet zozeer over nieuwe gebieden in de hersenen, maar meer over de verdere ontwikkeling van de reeds aanwezige. Bijvoorbeeld de gebieden die verantwoordelijk zijn voor cognitief leren, beweging, taal en sociaal-emotionele zaken. Ben benieuwd, altijd weer spannend hoe zich het één en ander ontwikkeld.

maandag, september 07, 2020

Twee exposities in het CODA Museum.

In eerste instantie vond ik de tentoonstelling 'The Future is Female - Love Letters' in het CODA Museum in Apeldoorn maar een rommelig geheel. Een vertwijfelde zoektocht naar de zin van deze min of meer conceptuele tentoonstelling. Veel leeswerk en een ratjetoe aan werken aan de wand. Echter bij nader inzien ging ik de tentoonstelling van 41 vrouwelijke kunstenaars die allemaal op hun unieke, eigenzinnige, krachtige of liefdevolle manier een verhaal vertellen toch anders bekijken. Behalve een ode aan materiaal, techniek, stijl en gedachtegoed komen in 'The Future is Female - Love Letters' liefde en een hang naar balans en vastigheid samen met lef en dromen die werkelijkheid worden, en een scherpe blik op wat gelijkheid behelst en begrenst. Het blijft voor mij zo bezien evengoed een lastige tentoonstelling, maar zo kon ik het wel beter waarderen. 

De tentoonstelling 'Het huis dat nooit af is' is weer van een heel andere orde. Bijzondere sculpturen van kunstenaar Tirzo Martha (Curaçao, 1965) gemaakt tussen eind 2018 – begin 2020, uitdagingen van een nieuwe poëzie in zijn beeldhouwkunst. Wars van de geschiedenis en voorspelbare aanpak van wat een beeld of sculptuur moet zijn, creëert hij directe en ruwe reacties en reflecties op zowel werkelijke bouwsels als op de omstandigheden op bouwterreinen. De materialen variëren van betonnen blokken, beton, betonconstructies, lampen en elektriciteitspijpen tot hout, glas, autobanden, ingeblikt eten, speciebakken etc. De rituelen, decadenties en afval, een opstapelingen van chaos, structuur en de verbanning van de tradities. 'Het huis dat nooit af is', beelden in de vorm van bijeen geharkt overtollig  en willekeurig opgestapeld afval en bouwmateriaal dat van het bouwterrein moet worden afgevoerd, wanneer het eigenlijke bouwproject is opgeleverd. Ik geef er ook maar een draai aan, iets anders kan ik er moeilijk van maken!

vrijdag, september 04, 2020

Rond de Noorderhaaks het zeegat uit.

In een kakofonie van fluitende masten waren we die ochtend in de jachthaven van Den Helder wakker geworden. De windmeter gaf 7 Bf aan uit wzw richting, maar zou later die dag helemaal naar zw draaien. Niet verkeerd voor een zeiltocht naar Helgoland. Maar voor we van dat gunstige windje plezier konden hebben, moesten we wel eerst zorgen dat we hier met deze harde wind en hoge golven tegen stroom zonder kleerscheuren het zeegat uitkwamen. Want het is bekend dat wanneer golven vanaf zee een zeegat naderen bij eb, deze hoger en steiler worden. Zouden we eigenlijk niet beter kunnen wachten op een iets gunstiger tijdstip? En zo niet, zouden we dan niet beter via de omweg van het veiliger Schulpengat naar buiten kunnen gaan, i.p.v. door dat smalle en plaatselijk ondiepe Molengat? En zo lagen we die ochtend met z'n viertjes nog een tijdje lekker te wikken en te wegen. Maar uiteindelijk heb ik als schipper van de 'Swing' de knoop natuurlijk wel doorgehakt, en gooiden we rond 11 uur de trossen los om even later op enkel een puntje voorzeil en de motor even bij om voldoende hoogte te houden, door het Marsdiep richting Molengat te varen. 

Een stuiterend tochtje door hoge golven en diepe dalen, af en toe lag de mast praktisch evenwijdig aan het wateroppervlak. Maar eenmaal in het Molengat ging het beter, de brekers werden daar een beetje afgeremd door de Noorderhaaks. En eenmaal door het Molengat ging het met ruime wind nog beter. Een wonderlijke maar mooie tocht van ca. 160 mijl. Op enkel alleen een puntje voorzeil bij een windkracht die bij periodes de 8 Bf bereikte, lagen we na ca. 24 uur zeilen rond 11 uur afgemeerd in de jachthaven van Helgoland.

dinsdag, september 01, 2020

kunst rond het Havik in Amersfoort

Afgelopen zaterdag verliep een beetje anders dan we hadden bedacht. Om te beginnen kwamen we in Amersfoort voor de tentoonstelling van Bep Rietveld (1913-1999) in Museum Flehite niet verder dan de entree, stom, we hadden moeten bespreken. De hele dag volle bak, we konden er vanwege corona echt niet meer bij. Dan maar gelijk door naar de expositie van de fraai beschilderde beelden van Nancy Hoekstra-Muns op het Havik. Maar helaas troffen we ook daar een gesloten deur, en was een blik naar binnen werpen het enige wat ons nog restte. Jammer, we hadden Nancy na lange tijd graag weer eens even willen ontmoeten. Enfin, volgende keer beter. Gelukkig troffen we het beter met de kunstwerken rondom het thema 'Vrijheid' van het Amersfoortse Galerie Absoluut in de St. Joriskerk aan de Hof. Interessant, een expositie van verschillende kunstenaars die ieder op eigen, unieke wijze, aan de slag gegaan waren met het thema Vrijheid. Toen we het, tijdens dit laatste en niet vooraf geplande bezoek, allemaal gezien hadden, hebben we buiten op een terras aan de Hof eerst maar eens een versnapering genomen, alvorens de auto weer op te zoeken.