einde v.e. memorabel tv prog.

Gisteravond op TV, samen met ruim 3 miljoen medemensen, naar de laatste DWDD gekeken. Ook dat nog, juist nu door de coronacrisis toch alles al op zo'n zacht pitje draait, houdt een wereldprogramma als DWDD het ook nog eens voor gezien. Erg jammer maar begrijpelijk, na 15 jaar topsport mag het ook wel, aan alles komt een keer een eind. Op een handjevol medewerkers en muzikanten in de coulissen na, zaten Matthijs van Nieuwkerk en Marc-Marie Huijbregts in een verder vrijwel uitgestorven studio op gepaste afstand van elkaar aan de bekende tafel. We zijn alleen, zei Matthijs tegen Marc-Marie, we gaan de laatste DWDD met zijn tweeën doen. Waarna ze middels videoschermen enthousiast werden toegezwaaid door alle redactieleden.

Vervolgens gingen Matthijs en Marc-Marie z.g. 'de zolder opruimen', wat inhield dat ze terugblikten op een aantal saillante fragmenten uit de afgelopen vijftien jaar. Bijvoorbeeld die keer dat Mies Bouwman te gast was. Ze kreeg toen van tafelheer Marc-Marie een vraag voorgelegd over haar immer stralend voorkomen. Hoe dat toch altijd maar mogelijk was. Na enige omwegen en schroom kwam Marc-Marie bij de vraag uit, of de vermeende Italiaanse traditie dat operasopranen vlak voor hun opkomst 'tot een hoogtepunt worden gebracht' daaraan soms ten grondslag lag. De verbijstering op het gezicht van Matthijs sprak bij deze impertinentie boekdelen. Maar de reactie van Bouwman was doodleuk: Ik ga niets ontkennen. Dat was lachen natuurlijk.

Als gezegd, veel memorabele fragmenten passeerden in deze laatste DWDD de revue. Van ingetogen uitzendingen met mooie dialogen tot meer extroverte uitzendingen met prachtige muziek en interessante interviews. Prachtige muziek was er nu ook weer, zo zong Michelle David ter afscheid Aretha Franklins 'Respect' en Ilse de Lange 'Turn Turn Turn' van The Byrds. Waarna Henny Vrienten in zijn zelf geschreven afscheidslied eindigde met de woorden: 'Wij waren en wij waren er, tot nu en tot zover'. Tot slot eindigde Matthijs van Nieuwkerk met de simpele woorden 'fijn dat u keek' en was DWDD verleden tijd.

Optische illusie in straatkunst

Driedimensionale straatkunst op het World Street Painting festival Arnhem van de Utrechtse kunstenaar Leon Keer (1980). Hoewel een schilderij in de meeste gevallen een vorm van gezichtsbedrog is, immers middels verf op doek herkent je brein iets wat echt bestaat, neemt de internationaal bekendstaande Leon Keer met zijn straatkunst keer op keer een loopje met onze zintuiglijke waarneming.
Als je goed kijkt zie je het patroon van de bestrating doorlopen, maar op het eerste gezicht zie je dat niet. Nietsvermoedend denk je, wat moet dat diepe gat daar in de straat, levensgevaarlijk toch? En dat tafereeltje van armoedzaaiers met dat muurtje verderop? Het enige wat daaraan echt is, is de kunstenaar zelf, zittend op het eind van zijn zelf getekende zonnebank, terwijl hij toch echt gewoon met zijn gat plat op straat zit. Optische illusie dus, daar is Leon Keer goed in. Jammer dat zijn straatkunst doorgaans van zo'n tijdelijke aard is. Maar goed dat veel van zijn creaties middels social media over de hele wereld worden gedeeld!

wandeling om de essenburgh

De coronacrisis ten spijt, maar de lente is toch echt begonnen. Voor zover ik mij herinneren kan, trekken lentekriebels en een vreemd, beklemmend gevoel voor het eerst samen op in mijn gemoed. Verwarrende gevoelens, maar bizar genoeg ook gevoelens van rust en kalmte. Vlagen van berusting en verstilling, de tijd zal mij leren waar dat toe zal leiden.
Een wandeling samen met Joke gisteren in het verstilde park rond Kasteel de Essenburgh, (geen mens te bekennen in en om het kasteel, dat n.a.v. de richtlijnen vanuit het RIVM tot 6 april a.s. gesloten is), bood in deze in ieder geval nog geen helderheid. Desalniettemin was het een mooie en verfrissende wandeling!

mix van rock en avant-garde

Blij dat ik mijn LP verzameling nooit heb weggedaan. Niet dat ik nog heel vaak een LP opzet, maar bij tijd en wijle wil het nog weleens gebeuren. Van Frank Zappa bijvoorbeeld, de op 4 december 1993 op 52 jarige leeftijd overleden musicus die zijn tijd ver vooruit was. Mooie herinneringen komen boven, bijvoorbeeld aan een paar concerten in de Ahoy, begin jaren 80, waar ik zelfs met mijn kinderen heen ging, prachtig!

Wanneer ik dan in mijn platenkastje eenmaal bezig ben met Zappa, ga ik een poosje met hem door. Ik heb een aantal LP's, dus dat wil wel lukken. Wat was zijn muziek toch uniek, voor mij kan veel hedendaagse pop- en rockmuziek daar in de verste verte niet aan tippen. Alle soorten muziek wist hij te combineren, jazz, blues, rock en klassiek. Pure kunst was het, een vermakelijke mix van rock en avant-garde. Ik begrijp niet dat zijn muziek zo weinig van invloed is op de hedendaagse rock 'n roll. 't Kan aan mij liggen, maar nooit hoor ik daar iets over. Frank Zappa heeft nooit concessies gedaan in commercieel opzicht. Mogelijk dat daarom toch te weinig mensen van zijn muziek houden, of dat ze zijn muziek gewoon te complex vinden. Maar dat laatste kan ik mij nauwelijks voorstellen!

allemaal brave automobilisten

Verlaging naar 100 km/u vond ik, zeker als liefhebber van stevig doorrijden, in eerste instantie behoorlijk discutabel. Nog altijd was ik blij met de amper zeven jaar geleden op veel trajecten ingevoerde maximum snelheidsverhoging van 120 naar 130 km/u. De winst op milieugebied middels een snelheidsverlaging leek mij erg minimaal, en al helemaal omdat de verlaging 's avonds en 's nachts op veel plekken niet van toepassing is.

Allemaal brave automobilisten klinkt misschien een beetje cynisch, maar is zeker niet zo bedoeld. Want van lieverlee heb ik mij bij de drastische snelheidsverlaging neergelegd, sterker noch, ik sta er volledig achter. Noem het voortschrijdend inzicht of wat dan ook, maar het is zo. Voor mij is scheuren vanaf heden taboe voor milieu en veiligheid.
Daarom mogen ze wat mij betreft dan ook niet brave automobilisten met astronomische bedragen beboeten. Dat zal ons leren!

over bizarre tijden gesproken

Bizar! Hoe ironisch zou het zijn, als ze Trump een beetje bij zijn ballen hadden onder het genot van een Mexicaans biertje, genoemd naar een virus dat zijn opmars in China begon.

mondiale misère rondom virus

In de regio Wuhan in China startte in december 2019 een uitbraak van een nieuw coronavirus, ook wel SARS, Severe Acute Respiratory Syndrome -CoV coronavirus -2 genoemd. De meeste patiënten met dit virus hebben koorts en luchtwegklachten, en een aantal gaan er aan dood. Om verspreiding van het virus tegen te gaan, worden er sindsdien in toenemende mate wereldwijd maatregelen genomen.

Op het moment dat ik dit hoorde was het voor mij eerlijk gezegd nog een ver van mijn bed show. Bovendien, het zou hier, net als een aantal jaren geleden met de Mexicaanse griep, zo'n vaart wel niet lopen. En wat dan nog, een griepje, geen paniek!
Maar geleidelijk aan is die relativerende gedachte bij mij wel verdwenen, en is er een knap stuk onrust voor in de plaats gekomen. Niet in de laatste plaats door de berichten en de ingrijpende maatregelen die worden genomen, welke in alle haarvaten van de samenleving doordringen. De impact is nu al enorm, terwijl we niet weten hoe het één en ander op termijn gaat uitpakken, en of het uberhaupt wel genoeg is wat we doen.

Lichtpuntje in de coronamisère is, dat mede dankzij drastische maatregelen, het coronavirus in China al een beetje op z'n retour lijkt te zijn. Zo zie je maar, er komen weer betere tijden, er valt altijd meer regen naast je dan op je.

Natuur verandert nu eenmaal

'Het is groen en het is overal' las ik onlangs in de Volkskrant. Een artikel van Cor Speksnijder over de wereldwijd uitgevlogen Halsbandparkiet. Of dat erg en waar is weet ik niet, ik ben geen ornitholoog en ook geen bioloog. Wat ik wel weet is, dat er in het Vondelpark al decennia lang zwermen van die schreeuwerige types rondvliegen. De diverse concerten in het Vondelpark openluchttheater worden vrij frequent door overvliegende zwermen Halsbandparkieten verstoord. Iedereen pikt dat, je kan er immers toch niets aan doen. Je hoort bovendien ook wel andere geluiden uit de stad. Het hoort nou eenmaal ook een beetje bij de ambiance van een openluchttheater. Maar desalniettemin kreeg ik moordneigingen en behoefte aan een hagelgeweer, toen daar een uitvoering van de Goldbergvariaties door pianist Jan Willem Rozenboom steeds werd verstoord door een squadron schreeuwerige Halsbandparkieten.

2e leven Utrechtse postburcht

Vandaag, vrijdag 13 maart, opent 'Bibliotheek Neude' haar deuren in 'Post Utrecht', het voormalige postkantoor aldaar. Als de opening vandaag tenminste doorgaat i.v.m. de misère rond en over het coronavirus. Het in de beginjaren 20 van de vorige eeuw, door de Nederlandse architect Joseph Crouwel (1885-1962) ontworpen gebouw in de Utrechtse binnenstad, is vooral bekend geworden door de in gele geglazuurde stenen opgetrokken ontvangsthal met zijn parabolisch plafond en robuuste ornamenten. Trouwens de enige plek ook in het door de Amsterdamse School beïnvloede ontwerp die publiekelijk toegankelijk was. Maar uiteraard zat er in het monumentale gebouw wel meer ruimte die kon worden geopend naar de omgeving. De opdracht aan Zecc Architecten uit Utrecht en Architecten Rijnboutt b.v. uit Amsterdam was min of meer, om het bijna een eeuw oude Rijksmonument zowel aan de zijde van de Neude als aan de Oudegracht naar de stad toe grotendeels te ontsluiten en openbaar toegankelijk te maken. Naar mijn mening gaat de voormalige Utrechtse postburcht als 'Post Utrecht' een prachtig 2e leven tegemoet!

'Post Utrecht' enerzijds ingeklemd tussen Neude en Oudegracht en anderzijds tussen Potterstraat en Drakenburgstraat. 

over avontuurlijke schilderijen

De natuur verdwijnt als herkenbaar element steeds meer uit de schilderijen van Paul Dikker (1959), las ik ergens. Dat wil ik graag geloven, zijn meest recente werkstukken zijn tenminste behoorlijk non-figuratief opgezet. Ze zijn volgens Bartjens te beschouwen als innerlijke landschappen waarvan de betekenis in de schilderijen zelf besloten ligt. Zeg maar zoals muziek een eigen taal is zonder woorden, spreken ook de schilderijen van Paul Dikker hun eigen taal. Een beeldtaal die zonder woorden de menselijke ziel beroert. En dat klopt wel een beetje, want ook al deden de tentoongestelde schilderijen van Paul Dikker in het waterstaatskerkje op Schokland mij in eerste instantie weinig, bij nadere bestudering pakte dat in positieve zin toch enigszins anders uit.
Zo goed als zeker speelde bij mij daarbij de wetenschap mee, dat de overweldigende natuur en landschappen van o.m. Noorwegen min of meer de basis vormden voor de getoonde serie avontuurlijke schilderijen.

Paul Dikker viert dit jaar zijn 35 jarig jubileum als professioneel beeldend kunstenaar. Werk van hem is onder andere in bezit van het Teylers Museum en het Oslo Museum. De expositie in Museum Schokland omvat recent werk, maar ook een aantal oudere schilderijen uit zijn Noorse periode.

21e zondag p.m. (vr. 06 mrt.)

Onze 21e zondag post meridiem viel deze keer op een vrijdag, maar dat maakte ons uiteraard geen bal uit. Goed gemutst melden we ons met z'n achten rond twee uur in het museumrestaurant op de Middelbuurt, één van de oude woonterpen op het voormalige Zuiderzee-eiland Schokland. Het eiland dat sinds de drooglegging van de Noordoostpolder deel uitmaakt van het vasteland, staat sinds 1995 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Het staat symbool voor Nederland en zijn relatie met en strijd tegen water, maar dat terzijde.

Want allereerst was daar in het museumrestaurant natuurlijk het weerzien met z'n allen, en werden we door Geke getrakteerd op thee, koffie en een niet te versmaden Schokkerbrok met slagroom. Vervolgens maakte rond drie uur de door Geke georganiseerde gids zijn opwachting. Ondanks dat een ieder van ons al wel het één en ander van Schokland af weet, zijn we in deze toch altijd weer nieuwsgierig naar de verhalen van een ander. Ik moest denken aan die keer dat we hier ene Jannetje(Janny) Rieff tegen het lijf liepen. Een Schokker nazaat en begenadigd verhalen vertelster in klederdracht, die a.h.w. in de huid van haar grootmoeder kroop. In de tijd dat de Schokkers nog op het eiland leefden en ze keer op keer werden belaagd door een woeste Zuiderzee. Prachtig, een verhaal over het wel en wee van de Schokkers, in een tijd die reeds ver achter ons ligt. Ze was in het kerkje hier zo'n klein uurtje onafgebroken aan het woord maar heeft ons geen moment verveeld!

Deze gids deed het weer anders. Hij leidde ons hoofdzakelijk rond op het buitenterrein van de Middelbuurt, en wist ons over elk object wel het één en ander te vertellen. Van hoogwaterkanon, keldertrap vroeger woonhuis, grafsteenfragmenten en restant houten zeewering tot diverse ankers, netverzwaarders, waterniveau's, Schokkerdans, het pittoreske waterstaatskerkje uit 1834 en nog veel meer. Tenslotte hebben we in het museum de gids na de leerzame rondgang bedankt en afscheidt van hem genomen.

Een halfuurtje later zaten we in Kampen bij Geke in de serre aan de lekkere hapjes en de spiritualiën. Uiteraard als vanouds genoeglijk te kwebbelen over van alles en nog wat, om ons daarna tegen een uur of zeven rond de eettafel te scharen voor een uitgebreid en heerlijk diner. Rond een uur of negen namen we afscheid van elkaar. Het zat er weer op, de volgende zondag p.m. de 22e dus, zal over circa 3 à 4 maanden wederom in Kampen worden georganiseerd, maar dan door zus Janny.

Over storytelling in de kunst.

In de tentoonstelling 'Tell Me Your Story' in kunsthal KAdE in Amersfoort, hebben we weer eens gezien wat kunst kan betekenen voor het zelfbegrip van mensen. Een eeuw Afrikaans-Amerikaanse kunst gebaseerd op storytelling, op verhalen om een doel te bereiken en betrokkenheid te creëren zal ik maar zeggen. We zagen in 'Tell Me Your Story' dus niet alleen z.g. Afrikaans-Amerikaanse kunst, maar ervoeren ook hoe die door verhalen levend wordt gehouden. 'Tell Me Your Story' is een mooie en bijzondere tentoonstelling over de rijkdom van 100 jaar zwarte cultuur in Amerika, waarin bijna 50 kunstenaars ruim 140 werken laten zien, samengesteld door kunsthistoricus, schrijver en curator Rob Perrée, die zich al dertig jaar heeft verdiept in de Afrikaans-Amerikaanse kunst.

intimiteit van de binnenwereld

1. Piet Meiners (1857-1903): Portret van Cobi Arntzenius-Witsen in het atelier op Ewijkshoeve, 1896.
2. Suze Robertson (1855-1922): Vispoort te Harderwijk, rond 1906.
3. Jan Toorop (1858-1928): Portret van Marie Jeanette de Lange, 1900.
4. Theo Molkenboer (1871-1920): Moeder voor haar linnenkast, 1895.
5. Gijs Bosch Reitz (1860-1938): Uitgang van de Oude St. Janskerk op de Brink te Laren, 1893.
6. Jan Veth (1864-1925): Portret van Margot de Lange, 1909.

Bovenstaande collage is min of meer een miniatuur impressie van de tentoonstelling 'Spiegel van de ziel', van Toorop tot Mondriaan in museum Singer Laren. Alleen de 'Vispoort van Harderwijk' (2) kwam ik daar even verderop tegen in de tentoonstelling 'Van Barbizon tot Bergen', Expressies van de moderne tijd.

De tentoonstelling 'Spiegel van de ziel' bestaat uit ruim 70 schilderijen, aquarellen en tekeningen, die rond 1900 zijn gemaakt. In die tijd werd bij een aantal kunstenaars het gevoel dat een schilderij moet oproepen, belangrijker gevonden dan een realistische weergave van werkelijkheid. De psychologie in opkomst zal ik maar zeggen. De binnenwereld van de mens moest door de kunst in beroering komen. Kunst moest een spiegel van de ziel zijn! Een prachtige tentoonstelling, wat mij vooral trof is de weldadige rust die van de vrouwen in hun bezigheden uitgaat in bovenstaande collage.