First Mission

Af en toe kom ik nog wel eens in het 'Grand Théâtre' aan de Snouckaertlaan in Amersfoort. En dan denk ik nog weleens aan mijn allereerste bezoek aan dit, in de loop der jaren totaal veranderde theater. Afgelopen zaterdagavond hebben we daar in zaal 5 de film 'First Mission' gezien. Na de brand, naar ik meen in de jaren tachtig, is het theater naar de eisen des tijds verbouwd. Nu is het een bioscoop met meerdere zalen, zoals je ze overal ziet in het land. Maar dat was in de jaren zestig wel anders.

'Grand Théâtre' zomer 1961, samen met een vriendje van toen naar de film 'The Girl on the Boat', een komedie met Norman Wisdom in de hoofdrol. We kwamen daarvoor uit Austerlitz gefietst, waar mijn ouders destijds een vakantiehuisje hadden gehuurd. Het 'Grand Théâtre' had toen één grote zaal, op de vloer een dik tapijt waarin je in wegzakte, en riante (genummerde) fauteuils waar je door iemand met een zaklamp naar toe werd gebracht. Het voorprogramma met het Polygoon-bioscoopjournaal in zwart-wit, ingesproken door Philip Bloemendaal met die typische stem. En halverwege de hoofdfilm pauze waarin iemand met ijs langs kwam, en een ander met een collectezak voor het Bio-Vakantieoord. Een bioscoop beleefde je door de chique ambiance van de zaal sowieso heel anders dan tegenwoordig. Het 'Grand Théâtre' vond ik destijds heel chique. Maar we hebben er toen met die halve gare Norman Wisdom geen seconde minder om gelachen!

Maar om de film 'First Mission' viel weinig te lachen. Hoogstens een beetje om de romance tussen twee van de drie hoofdrolspelers, de jonge dokter Marina (Anniek Pheifer) en de vlotte techneut van de basis (Tygo Gernandt). De film is gemaakt om het werk van 'Artsen Zonder Grenzen' onder de aandacht te brengen. De makers hadden verder geen ander verhaal te vertellen, en dat voelde je eigenlijk de hele film door. Om het geheel toch nog een beetje op een speelfilm te doen lijken, speelde het verhaal zich in hoofdzaak af rond genoemde romance, en een indianenjongetje in de Latijns-Amerikaanse rimboe, wiens droom over een voetbalcarrière door een landmijn in rook opging.

In de beklemmende documentaire 'Living in Emergency' kan je echt zien wat 'Artsen Zonder Grenzen' meemaken. Ik heb de documentaire (nog) niet gezien, maar het is behoorlijk heftig las ik! Om in die ellende te werken en overeind te blijven, moeten die gasten daar wel zo ongeveer de mentaliteit van een beroepsmilitair hebben. Dat is dus nogal wat, weinig ruimte lijkt mij voor sentiment!

tabloid

Met een tot bootje gevouwen Volkskrant die op het grote water de einder tegemoet vaart, illustreert Ien van Laanen prachtig het afscheid van het huidige grote formaat, het z.g. broadsheet formaat. Als kind zongen we wel eens 'Hoedje van papier' terwijl we dan rondliepen met een tot puntmuts gevouwen krant op ons hoofd. Dat zal vanaf a.s. maandag met de Volkskrant nog moeilijk gaan denk ik, of je moet tevreden zijn met een hoedje dat je niet past. Ook de gevouwen bootjes zullen vanaf die datum niet meer voor het grote water geschikt zijn. Vaarwel broadsheet, welkom tabloid!

Vroeger toen ik nog wel eens met de trein reisde, zat ik vaak te hannesen met die grote krant. Je wilde je medereizigers in die beperkte ruimte niet tot last zijn, alhoewel die doorgaans ook achter een krant verscholen zaten. Later, toen ik wat bedrevener was geworden in de vouwkunst ging het beter, met een paar slagen had je de krant gereduceerd tot A4 formaat, met de gewenste column of katern voor je neus. Als je geen krant had, nam je wel eens een gratis krantje ergens uit een bak op het station. Had je even wat te lezen, maar het haalde het natuurlijk niet bij een echte krant, je nam ze ook niet serieus. Daar had je de kranten voor waarmee je vertrouwd was, en dat waren kranten in groot formaat.

Dat gaat nu dus veranderen, ook de Volkskrant komt vanaf maandag in het handige tabloid formaat. Met die losse katern waren we er al een beetje op voorbereid, maar nu gaan ze als één van de laatste grote kranten in ons landje, ook bij de Volkskrant helemaal over. We zullen er vast en zeker, evenals aan een andere layout, die we de afgelopen jaren vaker bij de Volkskrant hebben gezien, snel aan gewend zijn.
Overigens wel een beetje jammer dat ik nu zelden of nooit meer met de trein reis.

fourtyfour

Vandaag vierenveertig jaar geleden was een dag van spanning en opluchting. Op mijn laatste examendag in Arnhem moest ik het laten afweten door de komst van onze nieuwe wereldburger 's morgens vroeg op de Deuverdenseweg. Dat was enerzijds natuurlijk even een probleem, hoe moet dat nou verder met dat examen, maar anderzijds gaf de geboorte van een gezonde baby natuurlijk alle reden tot opluchting en blijdschap. En dat telde! Beide opa's en oma's werden op de hoogte gebracht van het heuglijke feit, en er werd beschuit met rose muisjes gegeten. Iedereen was blij!

En op de radio hoorde ik dat de Rolling Stones op Schiphol de pers te woord stond, ze zouden die avond in de Brabanthallen in Den Bosch een half uurtje optreden. Het was hun tweede optreden in Nederland, het eerste was het roemruchte optreden op 8 augustus 1964 in het Kurhaus in Scheveningen, maar dat terzijde. In het voorprogramma traden die avond groepen op als de Bintangs, The Bumble Bees, Peter & The Blizzards en The Outsiders, terwijl Veronica deejay Jan van Veen de boel aan elkaar praatte. Wally Tax van The Outsiders heeft jaren later nogeens gezegd, dat hij de Stone's op die avond volledig had weggespeeld, je moet toch wel lef hebben.

Het examen heb ik met succes kunnen en mogen afmaken toen mijn dochtertje alweer twee weken oud was. Zo was ook dat probleem weer opgelost. De zorg voor de kleine wereldburger had alles behalve een negatieve invloed op mijn functioneren. Integendeel zou ik haast zeggen. Inmiddels zijn we vier en veertig jaar verder. Over examens hoef ik me gelukkig al lang niet meer druk te maken. Maar wel over de zorg voor elkaar, dat weer wel, ook al ben je allang geen baby meer. En ik hoop dat we nog lang met plezier en in goede gezondheid van elkaar kunnen genieten.

Haarlemmerstraat

Steevast beginnen we ons Herenleedavondje in Cafe 'Hegeraad' aan de Noordermarkt. Dat doen we al jaren zo. Dan drinken we een paar glazen bier, bespreken de waan van de dag, waar we met de volgende architectuurexcursie naar toegaan en waar we straks gaan eten. Dat laatste hoefden we gisteravond niet te doen, want AH had op eigen houtje al een tafel voor vijf gereserveerd in een nieuwe pas geopende eetgelegenheid aan de Haarlemmerstraat. Zomaar, zonder met ons te overleggen, een nieuw fenomeen in ons HL-clubje dat natuurlijk wel even het nodige stof deed opwaaien. Maar bekwaam als AH is in die dingen, wist hij de verhitte gemoederen al snel weer met een biertje te bekoelen. Hij had er onlangs met z'n R gegeten, en het was zo lekker geweest dat hij er bijkant z'n vingers bij had opgegeten! We waren gerustgesteld en overtuigd van zijn goede wil!

Zo wandelden we even later via de Brouwersgracht naar de Haarlemmerstraat. Onderweg moesten we natuurlijk wel even stilstaan om AH's nieuwste aanwinst in de Brouwersgracht te bekijken. Een onlangs in Mook aangeschaft sleepbootje van rond de 35 voet, waarmee we met z'n vijven vast en zeker een keer mee de hort op zullen gaan. Wie weet, misschien met Sail Amsterdam dit jaar.

In 'Bistrot Neuf' de ontdekking van AH dus, werden we hartelijk verwelkomt met een glas bubbels van het huis. Dat begon goed! Het heerlijke voorgerecht kwam, nadat we onze keuze hadden doorgegeven, ook vrij snel op tafel. Maar daarna ging het een beetje mis, kennelijk door de grote drukte. Ze konden het in de keuken even niet meer bijbenen. Het was echter oer gezellig en we zaten lekker te ouwehoeren, we hadden nog amper gemerkt dat het hoofdgerecht een beetje lang op zich liet wachten. Eigenlijk drong het pas goed tot ons door toen de bediening zich kwam excuseren en we een fles wijn van het huis kregen aangeboden, mooi toch? Kort daarna werd het hoofdgerecht opgediend. AH had niets teveel gezegd, daar waren we het unaniem over eens, het was evenals het dessert en de koffie van grote klasse!

Afrekenen gaat doorgaans moeiteloos, we tellen de hele bups bij elkaar op, ook van de kroeg van voor in de avond die één van ons altijd al betaald heeft, delen de som door vijf en klaar is kees. Een kind kan de was doen, alleen vanavond ging dat voor de verandering ook eens een keer anders. Het gegoochel met de bankbiljetten begon eigenlijk doordat we te weinig wisselgeld hadden, wie had nou wat op tafel gelegd en wie had nou wat terug gepakt of aan wie terug gegeven. Hilarisch, zoals je collectief de kluts kwijt kan raken, lachen natuurlijk, we worden oud. Maar we zijn eruit gekomen!
Rond een uur of kwart voor twaalf waren we klaar. Het was door het zachte voorjaarsweer nog heel druk op straat. De stoepen en terrasjes voor de kroegen zaten vol jonge mensen, alsof het al hoogzomer was. Een gezellig sfeertje datwel, maar ja je kan niet alles hebben, de mannetjes van het Herenleed wilden naar huis, ze verlangden naar bed. Maar voor het zover was moest ik eerst nog wel even een uurtje rijden!

"Koor van de Dom van Kaliningrad"

Kaliningrad, de hoofdstad van de gelijknamige oblast (provincie) Kaliningrad, is sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie een exclave van Rusland. Deze ongeveer 400000 inwoners tellende kustplaats aan de Oostzee, gelegen aan de monding van de rivier de Pregolja, is een belangrijk verkeersknooppunt in de regio. Tot 1945 heette de stad Koningsbergen en was het een deel van Duitsland. Ingeklemd tussen Polen en Litouwen, de historische regio Oost-Pruisen, is het sinds het toetreden tot de Europese Unie van beide landen tevens een enclave binnen de EU.

'De Dom van Kaliningrad', onderkomen van de Russisch-orthodoxe kerk, dateert uit de 13e eeuw. Het is de thuisbasis van het koor dat we afgelopen vrijdagavond hebben gehoord in de Gereformeerde Kerk in Putten. Het in 2004 opgerichte a capella koor bestaande uit 6 professionele zangers t.w. Elena Kramarenko (mezzo, sopraan en koorleidster), Yuliya Konakova (alt), Galina Osadchya (sopraan), Sergey Elovitsky (tenor), Evgeny Osadchiy (bas) en Ruslan Osadchiy (bariton) zong voor de pauze een liturgisch repertoire en na de pauze een folkloristisch repertoire.



Ik vond het ontroerend mooi, en voor mijn gevoel dynamisch van een niet te evenaren perfectie. Harde of zachte passages, het was allemaal van een niveau waar de koude rillingen van over je rug liepen. Af en toe had je het gevoel alsof je naar een veel volumineuzer koor zat te luisteren. Maar het waren toch echt maar 6 vocalisten die daar zo opvallend helder, beheerst en ontroerend mooi stonden te zingen, prachtig!

muzikale vertellingen

Gisteravond bracht Freek de Jonge zijn nieuwe CD ten gehore in Carré, samen met zijn band Ocobar & guests. Ik was erg benieuwd, want een goede zanger heb ik de inmiddels 65 jarige Freek nooit gevonden. Freek is meer een performer, een hele goede muzikale performer! Daarbij weet hij ook nogeens heel goede muzikanten omzich heen te krijgen.
En dat bleek gisteravond in Carré ook maar weer eens, een prima band dat Ocobar!

Tijdens de wandeling van eetcafé "Blauwbrug" naar theater Carré, hebben we even met respect naar een staaltje stuurmanskunst staan kijken. Aan bakboord op de Amstel voer ons langzaam een groot vrachtschip tegemoet, van een formaat die je op deze lokatie niet vaak tegenkomt. Een moment dacht ik, dat het wel uit de lucht moest zijn gevallen, hoe kon zo'n gevaarte hier anders verzeild geraakt zijn. Uiterst voorzichtig begon het enorme schip tussen de Magere Brug en de Blauwbrug stuurboord te draaien, richting Nieuwe Herengracht. Knap werk, in het bijna donker met zo'n kolos kiellekielle tussen die woonschepen door laveren. Op een bepaald moment zat er voor mijn gevoel geen centimeter ruimte meer tussen schip, woonschepen en beide Amstelkade's, alles zat klem zo te zien. Schijn, want even later voer die grote jongen door de brug in de Amstelkade rustig de smalle Nieuwe Herengracht op, richting Prins Hendrikkade en verder denk ik, zonder ook zelfs maar iets te hebben geschampt. Petje af!

De liedjes van Freek werden afgewisseld met verhaaltjes over een tocht van A naar Z. Een tocht van Friesland naar Zeeland in de jaren vijftig. Daar deed je toen met al dat overstappen op andere vervoerssystemen een uur of twaalf over! 12 liedjes zong hij tussen de verhalen door. Hij zong ook nog een ode aan zijn vrouw Hella, die in de zaal het licht deed en waar hij inmiddels 39 jaar mee is getrouwd. Later tijdens de slotfase kwam Hella ook het podium op met viool en lieten ze samen nog een nummer horen, waarbij Freek zelfs een gitaar ter hand nam. Iets over tienen was het feest in Carré afgelopen. We hebben genoten van de muziek, de teksten, de verhaaltjes en de sfeer in de zaal.

Pi-dag

Van de 3e maand van het jaar is het vandaag alweer de 14e dag. Pi-dag dus las ik gisteren in de krant, en dat wereldwijd! Ik was het eigenlijk alweer vergeten, maar ik werd er vanmorgen toen ik de pc opstartte, middels m'n googlestartpagina op een ludieke manier weer aan herinnert. Pi, ofwel het getal 3,14 bestaat al sinds o.a. Archimedes in de Griekse oudheid benaderingen van pi heeft berekend. Hij nam daarvoor een cirkel met een diameter van 1, de omtrek heeft dan een lengte van pi. Maar die omtrek kon hij dus niet direct uitrekenen, maar wel de omtrek van de ingeschreven regelmatige zeshoek, die was 3. De cirkel was natuurlijk langer dan die ingeschreven zeshoek, dus was pi ook groter dan 3. Archimedes verdubbelde de zeshoek vervolgens naar een ingeschreven twaalfhoek, en die verdubbelde hij weer naar een 24-hoek. Dat deed hij nog twee keer en zo kwam hij tot een ingeschreven 96-hoek, die alhaast niet meer van een cirkel te onderscheiden was, maar waarvan hij de omtrek nog wel kon uitrekenen. Op dezelfde manier maakte hij ook nog een omschreven 96-hoek waarvan hij de omtrek kon uitrekenen. Op deze manier is Archimedes voor het getal pi uitgekomen op een waarde van 3,14.
Pi geeft bij een cirkel dus de verhouding aan tussen omtrek en diameter, leerden we al op school. Het maakt niet uit hoe groot of klein de cirkel is, altijd is omtrek gedeeld door diameter afgerond tot 2 decimalen achter de komma 3,14. Maar nog tot op de dag van heden zijn fanaten met super computers bezig dit getal te berekenen tot een schier oneindig aantal decimalen achter de komma, het record staat op dit moment op 2,7 biljoen las ik!

Dat is een getal dat niet makkelijk uit te spreken is en er bijvoorbeeld zo uitziet: 3,1415926535897932384626433832795028... enz. Belachelijk natuurlijk, als je 2,7 biljoen cijfers met de snelheid van één cijfer per seconde zou opzeggen ben je volgens Ionica Smeets van de Volkskrant 85,616 jaar bezig! Even kijken 85,616x365x24x60x60= 2.699.986.176 seconden, dat klopt dus aardig. Niet te geloven eigenlijk, je begint bij je geboorte te tellen, en bij je dood ruim 85 jaar later, ben je pas uitgeteld. Uitgeteld ben je natuurlijk sowieso als je dood bent, maar toch! Er is aangetoond dat de pi berekening nooit precies een breuk kan zijn. Pi is een z.g. transcendent getal d.w.z. dat het nooit een wortel kan zijn van een vergelijking met gehele getallen als coëfficienten.

Leuk, al die weetwatjes over pi, maar ik hou het maar gewoon bij 3,14. Al sinds mijn schooljaren heb ik 2 decimalen achter de komma meer dan genoeg gevonden.

Gauguin

De expositie 'De doorbraak naar moderniteit' van Eugène Henri Paul Gauguin (1848-1903) in het Van Gogh Museum, gaat over de tijd rond de Parijse Wereldtentoonstelling in 1889, toen daar ook de Eiffeltoren gebouwd is. Paul Gauguin exposeerde toen met enkele vrienden op het festivalterrein in 'Café des Arts' van de heer Volpini. Paul Gauguin liet daar op aanraden van kunsthandelaar Theo van Gogh (de jongere broer van kunstschilder Vincent van Gogh) o.a. een prentenserie zien die hij gemaakt had om zijn schilderijen onder de aandacht te krijgen. Met deze prentenserie die bekend geworden is als de z.g. Volpini-serie, gaf hij in feite zijn visitekaartje af. De prenten geven een overzicht van de centrale thema's van zijn werk. Van de exotische landschappen van Martnique tot scènes uit Pont-Aven en Arles.



In het Van Gogh was verder ook werk te zien van de vrienden waarmee Gauguin destijds in 'Café des Arts'exposeerde, o.a. van Charles Laval, Emile Bernard en Louis Anquetin. Gauguin en zijn vrienden hadden volgens info van het Van Gogh Museum, de expositie georganiseerd als tegenhanger van de gevestigde kunst die op de Wereldtentoonstelling van 1889 te zien was. De manifestatie van Gauguin en zijn vrienden zou de geschiedenis ingaan als de 'School van Pont-Aven'. T.g.v. het z.g. synthetisme, een stijl die zich kenmerkte door de vereenvoudiging van vormen en kleuren tot vlakke, ritmische patronen en golvende lijnen, lieten Gauguin en zijn kornuiten het impressionisme en het realisme varen. Het synthetisme werd later een belangrijke inspiratiebron voor o.a. Les Nabis, een groep avant-gardekunstenaars die actief was in Parijs in de periode 1890-1905.

Eenmaal weer buiten op het Museumplein, wordt je aandacht al gauw getrokken door alle bouwaktiviteit rondom. Links en rechts afrastingen, steigers, gigantische bouwkranen, bouwketen en stapels bouwmaterialen. Zowel het Stedelijk Museum als het Rijksmuseum staat voor m'n gevoel al een eeuwigheid in de steigers. Wanneer zijn die verbouwingen en uitbreidingen van beide musea nou eindelijk eens een keer klaar?

Congo

Op tafels langs de muur lagen zelfgemaakte tasjes, sieraden en andere kleine snuisterijen te koop. Aan de overkant van de zaal hadden ze in het midden een klein podiumpje opgesteld. Een drietal dames en een mannetje met gitaar waren daar iets onduidelijks aan het doen met geluidsapparatuur e.d. Het gros van de Puttense zanggroep Vol-luid, (waar ik eigenlijk voor kwam) zat in die grote ruimte wat onwennig in een kringetje met een kopje koffie in de hand rond te kijken. Vreemd, ze zouden toch om halfacht optreden? In een hoek een groepje allochtone kinderen, en verder stonden of zaten hier en daar nog wat mensen van diverse pluimage te kletsen en koffie te leuten. Voor de rest lege stoelen, veel lege stoelen.
Dat was het zo'n beetje wat ik zag, toen ik zaterdagavond rond half acht de oude gymzaal binnenstapte aan de Jacob Catsstraat in Putten. Ik had net €. 5,00 entree betaald, maar iets in me wilde gelijk alweer rechtsomkeert maken, terug naar huis. Maar dat kon ik natuurlijk niet maken, bovendien had J me al gezien.

De muzikale avond was georganiseerd door de 'Stichting Christine' in Putten. Een Stichting die zich inzet voor de vrouwen in Kinshasa, de hoofdstad van de Democratische Republiek Congo, het voormalige Belgisch Congo. Met o.a. de opbrengst van dit soort avondjes helpt ze daar vrouwen met het opzetten en/of uitbouwen van een eigen bedrijfje. Zodat ze in hun eigen onderhoud kunnen voorzien en hun kinderen onderwijs kunnen volgen, in het onder de dictatuur van Mobutu, en de jarenlange onlusten nadiens val zo getroffen land. De enorme armoedespiraal daar, kan met deze doelgerichte en kleinschalige hulpverleningsprojectjes toch langzaam maar zeker worden doorbroken. Een prima initiatief lijkt mij, en goed werk!

Op het podiumpje waren de drie dames en het mannetje met de gitaar eindelijk uitgepield met de geluidsapparatuur, het feest kon beginnen. Tot m'n verbazing begonnen ze zich echter bij voorbaat alvast te verontschuldigen. Ze hadden op een piano gerekend, maar die was er niet, nu hadden ze op de valreep iemand bereid gevonden hun met een gitaar te begeleiden. Maar ja, ze waren natuurlijk niet goed op elkaar ingespeeld. Nou dat was te horen ook, nog los van hun repertoire van Here Jesus Christus liedjes, waar ik sowiso al allergisch voor ben, was het muzikaal van een hemeltergend en tenenkrullend niveau. Kennelijk vonden ze na drie liedjes te hebben gekweeld, zelf ook dat het niet om aan te horen was. Het einde kwam vrij abrupt, we werden bedankt voor de aandacht, en enigszins gegeneerd dropen ze nog snel af ook. Ze moesten kennelijk de trein nog halen.

Vervolgens kregen we van een medewerkster van de 'Stichting Christine' tekst en uitleg over hun werk in Kinshasa, dat met lichtbeelden werd verduidelijkt. Ze deed het naar mijn mening erg goed, een helder verhaal!
En toen was het pauze, en werden we uitgenodigd om de tentoongestelde spulletjes te bekijken en te kopen natuurlijk voor het goede doel. Wel jammer van de lage opkomst.

Na de pauze kwam eindelijk kleinkoor 'Vol-luid' in het geweer. Een absolute verademing vergeleken met het muzikale avontuurtje van vóór de pauze. Applaus was hun deel, en terecht! Na het blokje 'Vol-luid' kwam er nog een optreden, ik meen van de band 'Desperate Attempt', maar dat heb ik niet meer meegemaakt. Ik had genoeg gezien en gehoord daar in dat gymzaaltje, gauw naar huis!

punten

Voor mijn werk moest ik vandaag een paar uurtjes in Enschede zijn. Het leek J wel leuk om mee te gaan, kon ze daar mooi in de daar aanwezige DE winkel iets uitzoeken voor de 4400 opgespaarde punten. Volgens mijn globale berekening het resultaat van ongeveer 8 jaar punten uitknippen. Noeste vlijt! Acht jaar duffe punten sparen, en dan nog €. 3,00 toe moeten leggen ook om een theepotje en twee kopjes mee naar huis te mogen nemen. Niks voor mij, smeer maar in 't haar die handel, maar het was wel weer even lachen natuurlijk. Ik moet trouwens wel zeggen, het is een leuk theepotje!

Enschede is overigens een stad vol verrassingen, een aardige binnenstad met veel beeldende kunstwerken op straat, het prachtige universiteitsterrein (de UT Twente is de enige echte campusuniversiteit van Nederland), en natuurlijk niet te vergeten Roombeek, de wijk die op 13 mei 2000 werd weggevaagd door de ontploffende voorraad vuurwerk van de firma S.E.Fireworks. De woonwijk van ruim 40 hectare werd destijds volledig verwoest. Bijna tien jaar geleden alweer, maar moet je nou eens kijken!

Roomwijk is een wijk waar mensen naar terug gekeerd zijn, maar ook en vooral een wijk geworden met hernieuwde toekomstwaarde. Het resultaat van een participatie- en ontwikkelingsproces dat in grote mate is aangestuurd door o.a. architect en stedenbouwkundige Pi de Bruijn. De wijk die op een steenworp afstand ligt van de Enschedese binnenstad, is een wijk geworden waarin vele zo niet alle facetten van het menselijk bestaan aan de orde zijn gekomen. Ik noem maar wat, wonen, werken en ondernemen, horeca, ontspanning, onderwijs, cultuur en architectuur. En nog dit jaar zal in het oude Balengebouw van de voormalige N.V. Katoenspinnerij Bamshoeve het nieuwe Cremer museum zijn deuren openen.
Het museum genoemd naar de bekende Enschedese schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer (1940), zal plaats bieden aan wisselende exposities, literaire tentoonstellingen, lezingen en voordrachten, balletuitvoeringen, theater, film en fotografie. Ik ben benieuwd!

Escher

Het museum 'Escher in Het Paleis' aan de Lange Voorhout in Den Haag, is het voormalige winterpaleis van koningin-moeder Emma (1858-1934), en waar ze vanaf 1901 tot haar dood in 1934 regelmatig vertoefde. Daarna is het tot 1991 het werkpaleis geweest van de vorstinnen Wilhelmina, Juliana en Beatrix. Na die tijd is het paleis opgekalefaterd, en is het sinds 2002 het museum geworden voor het werk van Nederlands beroemdste graficus M.C. Escher (1898-1972), vandaar de naam.

In de werken van Escher komen twee grote thema's steeds weer terug, enwel Eeuwigheid en Oneindigheid. Bij de Eeuwigheid horen klassieke onderwerpen uit de wereld van de beeldende kunst zoals natuur en perspectief. Terwijl de Oneindigheid haar vorm vindt in vlakvulling en andere wiskundige thema's. Eschers werk wordt in de tentoonstelling 'Escher tot in de eeuwigheid' dan ook als zodanig in het museum gepresenteerd en besproken.

De ruimten in het museum zelf zijn ook prachtig. De patronen in de parketvloeren van alle ruimten bijvoorbeeld zijn bedacht door de Amerikaanse kunstenaar Donald Judd (1928-1993). Hij maakte daarvoor gebruik van vijf soorten hardhout t.w. essen, kambala, wengé, merbau en basrolocus. En dan die mooie kristallen kroonluchters in alle vertrekken, heel bijzonder. Ze zijn ontworpen door de Rotterdamse kunstenaar Hans van Bentem (1965) en stellen allerlei voorwerpen voor, paraplu, vlinderstrik, doodshoofd, pijp, insect, bom en noem maar op.

Ons bezoek aan 'Escher in het Paleis' werd opgevrolijkt door een grote groep schoolkinderen, brugklassertjes zo te zien. Als een tornado daverden ze joelend met potlood en papier door de ruimten en sprongen ze van de trappen. Moeilijk in de hand te houden kennelijk zo'n stelletje ongeregeld. Ik zou het denk ik ook niet kunnen, want oren omdraaien en schoppen onder de kont uitdelen mag allang niet meer, en terecht natuurlijk. Maar soms vraag ik me wel eens af of dat inderdaad zo terecht is.

slappe lach

Met B.W, de bekende Ierse bodhran bouwer, die met zijn gezin al een tijdje in Nederland woont nabij Eindhoven, had ik vorige week zaterdag rond één uur afgesproken. Alles zat echter zo mee in het verkeer, dat we al rond twaalf uur bij hem voor de deur stonden. Eerst maar even gebeld of dat wel uitkwam, geen probleem! Zijn vrouw, een gemoedelijk type zo te zien, en volgens mij nog maar net wakker, stond ons bij de voordeur al op te wachten. Kom binnen en neem plaats, en met de lacherige verontschuldiging voor de bende in de kamer, bood ze ons koffie aan. Ze hadden een feestje gehad gisteravond, en het was nogal laat geworden, of beter gezegd nogal vroeg vanmorgen, vandaar. Maar ze had haar man al wakker gemaakt, dus die zou zo ook wel naar beneden komen. Daar zaten we dan, indringers voelden we ons, een beetje opgelaten. Maar de situatie was ook komisch natuurlijk, en de lacherige stemming van die vrouw sloeg al snel over op ons. En toen op een gegeven moment de bekende bodhran bouwer zelf met een schaterlachend slaaphoofd de trap afkwam stommelen was het hek helemaal van de dam. Wat ze op dat feestje gebruikt hebben weet ik niet, maar goed spul is het zeker geweest.

De slappe lach krijgen, bij mensen thuis die ik daarvoor nog nooit had ontmoet, geweldig! Maar ook wel een beetje gênant, op een gegeven moment verloren we in die kamer al collectief de controle over onze lachspieren, als we elkaar alleen maar aankeken. Een goedlachs volkje die Ieren, volgens mij! Toen we het over de Q-koorts kregen, en over de mogelijk voordelige geitenvelletjes voor zijn bodhrans, wees hij haast stikkend van de lach op een stapel velletjes onder een afdakje achter in de tuin, we kwamen haast niet meer bij!

Maar goed, op een gegeven moment kregen we de controle over ons zelf toch weer enigszins terug, en konden er eindelijk zaken worden gedaan. Thuis op het internet had ik eigenlijk al een keuze gemaakt t.w. a Tuneable 18,5 inch diameter, double skin, characterized by its deep sound, can sometimes be overpowering in a session but excellent in a studio. Toch kwam hij met een steekwagen vol allerlei bodhrans aanzetten, je gaat altijd met een ander naar huis, was zijn ervaring met klanten. Maar ik had me er thuis al zo in verdiept dat die vlieger in mijn geval niet opging, ik heb me niet tot een andere keuze laten verleiden. En na nog enkele verschillende prima tippers te hebben uitgezocht, die ik zo van hem mee mocht nemen, namen we nadat ik mijn naam in zijn klanten/gastenboek had bijgeschreven rond een uur of twee met een big smile afscheid van elkaar.

De rest van de middag hebben we doorgebracht in Eindhoven, in het prachtige 'vanabbemuseum'. Een museum voor moderne kunst, met schilderijen van o.a. Pablo Picasso, Wassily Kandinsky, El Lissitzky en vele anderen. In 1936 opgericht door sigarenfabrikant Henri van Abbe, en in 2003 opnieuw geopend door koningin Beatrix, nadat het was verbouwd en uitgebreid naar een ontwerp van de Amsterdamse architect Abel Cahen.

Onderweg naar huis hebben we nog een pitstopje gemaakt in Hedel, waar we het bij A en W nog even heel gezellig hebben gehad, mede omdat inmiddels de vijf in het uur was gaan zitten.