Oeververbindingen.

In mijn stukje 'de nieuwe brug in Amsterdam' van 14 januari 2017 had ik het over een brug die het Java-eiland zou verbinden met Amsterdam Noord. Een plan van de gemeente Amsterdam dat inmiddels, na ruim 4 jaar plannen maken en steggelen met o.m. Rijkswaterstaat, is gesneuveld door voornamelijk nautische bezwaren. Om een idee te krijgen wat men mogelijk met nautische bezwaren zou kunnen bedoelen, moet je voor de aardigheid op YouTube Timelapse Scheepvaartverkeer op het IJ in Amsterdam eens bekijken. Te zien is doorgaand scheepverkeer en bijzondere situaties op het IJ, achter het Centraal Station in Amsterdam. Jaarlijks varen er 160.000 schepen en steken er 70.000 mensen over met de pont. Opnames zijn gemaakt in juli 2016 vanaf het Mövenpick Hotel Amsterdam City Centre en het Havengebouw. Inmiddels is het alweer veel drukker geworden. 

In de krant las ik vanmorgen dat de gemeente Amsterdam nu, behalve een brug ten westen van het Houthavengebied (zie bijvoorbeeld de Tower Bridge van architect Cees Dam), ook de haalbaarheid van een kabelbaan in dat gebied serieus gaat onderzoeken. Stug doorgaan met plannen maken, ze zijn het gewend in Amsterdam, de eerste plannen voor een brug over het IJ dateren al uit de 19e eeuw. Maar goed, ze zullen ook wel moeten. Het snelgroeiende stadsdeel Amsterdam-Noord, waarin al meer dan honderdduizend mensen wonen, moet snel een goede verbinding krijgen met het centrum, en met het nog te realiseren stadsdeel Haven-Stad ten westen van het Houthavengebied, waar nogeens honderdduizend nieuwe bewoners worden verwacht.

sfeervol tafelen

De perfecte sfeer voor het delen van herinneringen en sterke verhalen, wordt naar mijn gevoel vaak samen met vrienden rondom een huistafel vol lekker eten en drinken bereikt. Zaterdagavond was dat in ieder geval zo, hoewel we met z'n zessen buiten op het terras al wel een paar slokjes vooraf hadden genomen. Ja, ja, de gedachte dat we hier meer voedsel hebben dan in de rest van de wereld, en meer diëten om te beletten dat we het opeten, was even ver weg. We hebben daarom in alle opzichten weer erg genoten van ons twee maandelijks huistafelfestijn, dat deze keer door Joke en ondergetekende was georganiseerd. We kunnen ons dan ook nu alweer verheugen op de volgende keer, als we samen met Hillie en Albert bij leven en welzijn mogen aanschuiven bij Roel en Herma.

over een oude getijdenrivier

In het Waddenmagazine van deze maand las ik een mooi artikel over de historie van het Lauwersmeer van ecoloog Henk Hut. In 'Sporen van de oude zee' laat hij ons zien, hoe hier de alles bepalende zee het landschap heeft vorm gegeven. Een prachtig gebied, vooral rondom de oude getijdenrivier het Reitdiep, die zoals ze dat daar noemen van 'Wad tot Stad' gaat. Varend vanaf Zoutkamp tot aan de Oosterhaven in de stad Groningen is ongeveer 30 km meanderen door een zeldzaam mooi en weids landschap. 

Het cultuurlandschap rondom het Reitdiep, dat tot één van de oudste van Europa schijnt te behoren, gaan ze nog mooier maken las ik ergens. Hoe precies is nog niet helemaal bekend, maar het streven is om in combinatie met nieuwe innovatieve landbouwmethoden, een aantrekkelijke groene strook te maken rondom het Reitdiep met meer ruimte voor biodiversiteit en waterberging. Ben benieuwd, we hebben in dit prachtige gebied vaak gevaren, veel mooier hoeft het van mij eigenlijk niet te worden!

Over betrekkelijkheid.

Dat de kerken in de jaren zestig aan het leeglopen waren, wisten we natuurlijk al een tijdje. Zelf waren we immers als architecten met ons bureau al enige jaren gevestigd in de Elleboogkerk, een leeggelopen Godshuis uit het begin van de 18de eeuw in het centrum van Amersfoort. Het wonderlijke was echter, dat ondanks de trent van voortschrijdende secularisering, ons bureau redelijk wat ontwerpopdrachten had voor de bouw van nieuwe kerken. Om er maar enkele te noemen: de Klaaskerk in Venlo, de Andrieskerk in Leersum, de kerk van St. Jan in Eindhoven, de Salvatorkerk in Amsterdam en de kerk van 'Het Woord Gods' in Swalmen. 

Mede gezien de seculariserende samenleving, was één van de uitgangspunten in het ontwerp van de kerk van 'Het Woord Gods' in Swalmen, om deze volledig publiek en multi-functioneel te laten zijn. Dat is na vele discussies redelijk gelukt, saillant detail: dwars door het kerkgebouw, die midden in een woonwijk en nabij een winkelcentrum was gesitueerd, liep zelfs een doorgaand trottoir. Het heeft allemaal niet mogen baten, de leegloop was niet te stuiten. In 2008, toch nog 40 jaar na de oplevering, is de kerk van 'Het Woord Gods' in Swalmen gesloopt!

Het kan verkeren, een jaar eerder was de Elleboogkerk, waar alle soms enigszins verhitte discussies over een nieuwe visie en aanpak van het kerkontwerp hebben plaats gevonden, ook al in vlammen opgegaan. (Zie in mijn blogarchief stukje 'Elleboogkerk' van 23/10'07). En daarbij constateer ik ook nog, dat enkele hoofdrolspelers in het ontwerpproces allang niet meer onder ons zijn. Over betrekkelijkheid gesproken!

zorgvuldig gesloopte architectuur

het bankgebouw in deplorabele toestand

  

  De Rabobank, qua architectuur één van de mooiere

  kantoorgebouwen in Harderwijk zijn ze momenteel

  aan het slopen. Jammer, textuur, en m.n. de 

  dominante luifel in de arcitectuur van het 

  kantoorgebouw, deed mij vaak denken aan een 

  ontwerp van de Zwitsers-Franse architect Le 

  Corbusier (1887-1965). Aan zijn in Ronchamp in 

  1955 gerealiseerde ontwerp, de Chapelle Notre 

  Dame du Haut. (Zie o.a. mijn stukje 'een 

  wonderschoon kapelletje' van 1/11'18).

  Wie de architect was van de Rabobank is mij even 

  niet bekend, maar het zal voor hem of haar vast 

  een schrale troost zijn, dat hun creatie volgens 

  Maurice van sloopbedrijf Dusseldorp zorgvuldig 

  wordt gesloopt. Op een bord staat: Slopen is 

  omgekeerd bouwen, beide doe je zorgvuldig. 

veerkracht en elan in New York

De strijd van Amerika tegen het terrorisme kan na 20 jaar aanwezigheid in m.n. Afghanistan dan wel weinig of niets hebben opgeleverd, van New York kan je dat niet zeggen. Daar is Al-Qaeda's dodelijke complot vooral mislukt door veerkracht en elan van de Newyorkers. De skyline van Lower Manhattan wordt sinds de aanslag op 11/9'01 dan wel niet meer gedomineert door de 'Twin Towers' van het World Trade Center, maar sinds 19/11'14 wel door het sierlijke 541 meter hoge 'One World Trade Center' gebouw. En dat geeft moed, daar kunnen ze, alle ellende ten spijt, weer trots op zijn! (zie ook in mijn blogarchief 'New York' d.d. 12/9'06).

Een nieuw Gemeentelijk Monument.

Gemaal Parksluizen (zie Blogarchief d.d. 7/12'06) is opgeleverd in 1967. Nu, 54 jaar later, is het Rotterdamse boezemgemaal sinds j.l. februari tot gemeentelijk monument verheven. Het gemaal is conform brutalistische uitgangspunten (een stroming in de moderne architectuur om het ruwe materiaal opzettelijk in de constructie te tonen) gebouwd, naar een ontwerp van mijn toenmalige werkgever t.w. architect Prof. Ir. Joost van der Grinten (1927-2017). Het was voor mij destijds het eerste project wat ik zelfstandig heb uitgewerkt!

'za zdarovje!'

'Kopstoot' was gisteren de titel van de column van Sylvia Witteman in de Volkskrant (1965). Een humoristisch stukje over een horecawelp die haar glazig aankeek toen ze een jonge jenever bestelde. Door zelf de fles aan te wijzen waaruit de jongeman het spul moest gieten, kreeg ze uiteindelijk een bodempje jenever met een berg ijsblokjes in een bierglas. Zo ga je natuurlijk niet met jenever om, het leek nergens op, die jongen moet nog veel leren. Het is maar goed dat je niet om een 'kopstoot' hebt gevraagd, was de reactie van haar partner, wie weet wat er dan was gebeurd. Maar goed, al nippend aan het verwaterde drankje moest ze met weemoed aan een echte borrel denken. Zo'n borrel in een tulpglaasje die ze voor je neus tot aan de rand toe vol schenken, zodat je je moet bukken om de eerste slok er voorzichtig en zonder vochtverlies vanaf te kunnen happen! 

Zelf moest ik, toen ik haar stukje las, met enige weemoed terugdenken aan de vele genoeglijke borreluurtjes vroeger in mijn Amsterdamse periode. Kletsend over van alles en nogwat met vrienden en studiegenoten in café's als De Eland, Hegeraad of de Doffer, waar ze behalve bier ook echte borrels schonken. 

Overigens had Sylvia Witteman het in haar stukje ook nog even over haar Moskouse periode. Hoe ze daar in de Nederlandse ambassade met ingevlogen haringen en jenever Leidens ontzet hebben gevierd. Die passage deed me op mijn beurt weer denken aan een café ervaring 's morgens vroeg in St. Petersburg, tijdens een excursie naar die stad. (zie in mijn blogarchief stukje 'Oktjabrskaja' van 8 september 2010) Tijdens een koffiestop rond halftien 's morgens, wij waren al vroeg aan de wandel gegaan, kwamen er twee keurige mannetjes binnen, colbert, stropdas, actetas, kennelijk opweg naar hun werk. Staand aan de bar bestelden ze een wodka, een dubbele aan de glasmaat te zien. En met een plechtig uitgeroepen 'za zdarovje!' werden beide wodka's in één teug achterover geslagen, waarna ze hun actetasjes weer oppakten en vertrokken. Gezondheid, ze konden er weer tegenaan zo te zien, de hele dag lag nog aan hun voeten!

kleine bijdrage aan schoner milieu

Na lang te hebben gewikt en gewogen de knoop toch eindelijk maar doorgehakt, alle kleine beetjes helpen! Volgens Bartjens bespaar ik nu totaal 1032,3 kg CO2 (9x114,7 kg) uitstoot per jaar op het milieu.

nachtelijke klapgijp op zee

Sinds 2016 is op de oude Marinewerf in hartje Amsterdam Brouwerij Homeland actief met het brouwen van exclusieve biertjes. Neem bijvoorbeeld de 'Klapgijp', een Barrel Aged (10.5%). Hoe langer de reis, hoe rijper het bier. De rijke lading van Bourbon vaten en onze Russian Imperial Stout leveren een ‘barrel aged’ huwelijk waar we de loper voor uitleggen. Sterk, vol en zacht tegelijk. Bier waar leeftijd het lekkerste vat op heeft! Een kratje voor € 77,49. 

Van 'Klapgijp' bier had ik nog nooit gehoord, maar als zeiler weet ik, zeker na die ultieme klapgijp op de Noordzee, maar al tegoed wat een klapgijp is. Het is middernacht, we hebben met z'n tweetjes net de wacht overgenomen. Het waait hard en de golven zijn enorm, een zware zeegang. We surfen met de 'Swing' voor de wind, zeer geconcentreerd sturend door berg en dal, de één na de andere golf op en af. Onze positie is om en nabij 59º34'N en 0º41'W, ca. 40 mijl ten zuiden van Lerwick op de Shetland's als het gebeurd. Een stuurfout, je moet op die golven constant anticiperen, en een bij nader inzien slordig bevestigde bulletalie waren de oorzaak, dat het grootzeil met daverend geweld van bakboord naar stuurboord werd geslingerd en we in die grote golven onder een helling van niveau kwamen te liggen. Gelukkig zwiepte de giek over ons hoofd heen, de gevolgen waren anders niet te overzien geweest! 

Door als de bliksem de motor te starten en de genua en het grootzeil te verkleinen kwamen we gelukkig weer vrij snel uit de penibele situatie. Met materiaalschade (kromme giek en beschadigd grootzeil) kwamen we er nog redelijk goed vanaf, maar het had met zo'n klapgijp heel wat beroerder kunnen aflopen.