drummertjes in de dop

Leuk, ze kregen er niet genoeg van. En toen we op het laatst met z'n viertjes stonden te rammen kregen de kleine drummertjes helemaal de geest, ze hebben talent. Dat vonden de buren denk ik ook.

Schurend Paradijs in de Elleboog

Het sacrale van de Elleboogkerk, een neoclassicistische hallenkerk uit 1820 aan de Langegracht in het centrum van Amersfoort, was er in 1963 al af toen het gebouw aan de eredienst werd onttrokken, en een architectenbureau zich er vervolgens in vestigde. Een inspirerende werkruimte, waarin ik destijds met veel plezier een aantal jaren heb gewerkt. Toen na vele jaren het architectenbureau vertrokken was, vond eind vorige eeuw uiteindelijk het Armandomuseum onderdak in het voormalige kerkgebouw. Maar toen het gebouw en een groot gedeelte van de kunstvoorwerpen op 22 oktober 2007 in vlammen opging, was het einde Armandomuseum. Omdat o.m. de muren waren blijven staan, is het kerkgebouw inclusief toren toch weer herbouwd. Maar om allerlei reden wel op een heel eigentijdse manier. Aan het exterieur is niets veranderd, die is gebleven zoals het altijd al was, maar binnen is het andere koek. Vooral door de nieuwe draag- en kapconstructie en de lichtstraat heeft de belevingswereld een metamorfose ondergaan. Prachtig en bevreemdend, een totaal andere beleving dan in het interieur van de vroegere neoclassicistische hallenkerk. 

Toen we gisteren over de Langegracht wandelden, ontdekten we dat de Elleboog momenteel als tweede locatie in gebruik genomen is door Kunsthal KAdE in Amersfoort. Een kijkje binnen deed mijn mond van verbazing open vallen. Zoals gezegd had ik de ruimte al als bevreemdend ervaren, maar nu was ze bevreemdend in het kwadraat. Als onderdeel van de tentoonstelling 'Schurend Paradijs' waren nu alle muren van top tot teen beschilderd door muralist Gijs Frieling en een groep assistenten. De wandschilderingen verbeelden de zoektocht van de menselijke natuur in een toenemend technologische samenleving. Waarbij kunstenaarsduo Sander Breure en Witte van Hulzen op vloerniveau een installatie hadden gemaakt, die de figuren middels geluiden met elkaar in verbinding bracht.

Over het Waddengebied.

Samen met 6 andere filmliefhebbers zaten we gisteren rond het middaguur geboeid naar 'Silence of the Tides' te kijken in de grote filmzaal van theater 'De Lieve Vrouw' in Amersfoort. Een prachtige film over het waddengebied, gebaseerd op de continue ademhaling van de wadden, tegen een decor van licht, mist, wind, water en land. Een observatie van het in- en uitademen van de getijden en de terugkomende cycli en contrasten van de natuur, het licht, het geluid en de mens. De film riep eigenlijk ook min of meer de vraag op, of de Waddeneilanden tot het water of het land behoren. Maar bovenal gaf de film vorm en betekenis aan het dynamische karakter van het Waddengebied en haar bewoners. 'Silence of the Tides' is gewoon een prachtig document over het Waddengebied!

Koolmees dakloos.

Het was zondagmorgen op ons terras met een bakje koffie, lekker uit de wind goed uit te houden. Vogelenzang alom, muzikaal accent op een haast sacraal zondagochtendsfeertje. Toen ik in deze prachtige ochtend serenade ook het bekende 'ti-tu-ti-tu-ti-tu' van de koolmees herkende, keek ik onwillekeurig even naar ons druk bezette nestkastje in de tuin, en zag ik tot mijn schrik dat het dakje eraf was. Waarschijnlijk afgewaaid, het lag op de grond eronder. 

Mevrouw Koolmees, die daarbij ongetwijfeld de schrik van haar leven zal hebben gehad, was nergens meer te bekennen. Of ze nog terug komt waag ik te betwijfelen, koolmezen staan erom bekend dat ze om minder een voltooid nest soms verlaten, om elders weer opnieuw te beginnen. Jammer van zo'n prachtig nestje, alles voor niets gebouwd. Tien eitjes had ze reeds gelegd, wit met rode vlekken. Waarschijnlijk was ze net met broeden begonnen, toen die vreselijke rukwind het dakje van haar woning blies!

Kleinkoor Cantiamo weer in Harderwijk

Nu corona even voor onbepaalde tijd op een zacht pitje staat, is er weer ruimte voor leuke dingen. Vanmorgen Kleinkoor Cantiamo uit Putten eindelijk weer eens zien optreden in de Catharinakapel in Harderwijk. Een feest, voor mijn gevoel hebben ze na ca. 2 jaar non-actief te zijn geweest door de corona-misère, niets of nauwelijks aan kwaliteit ingeboet. Wel veel bestaande nummers, begrijpelijk natuurlijk na zo'n lange periode van niets doen. Maar ondanks het verlies van enkele leden voel en hoor je de spirit van het koor. Ze zijn helemaal klaar voor het repertoire van de toekomst!

Over Paleis het Loo

We lazen ergens dat Paleis Het Loo vanaf 15 april a.s. weer geopend is voor bezoekers. En dat het paleis duurzaam is gerenoveerd, de interieurs gerestaureerd en de vertrekken heringericht zijn. Mooi, na ruim drie jaar verstoken te zijn geweest van een bezoek aan dit populaire paleis, waren we uiteraard beniewd wat ze er van gemaakt hebben. Dus togen we afgelopen dinsdag met z'n drietjes richting Paleis Het Loo om het één en ander te gaan bekijken. Lekker weertje, lekker sfeertje, we hadden er zin in. en de verwachtingen waren, in iedergeval wat mij betreft, vrij hoog gespannen. 

Echter na het zien van de introfilm en de aansluitende tocht door de westelijke paleisroute, waren mijn verwachtingen al aardig getemperd. De herinrichting van de diverse ruimtes kan dan wel gereed zijn, maar vergeleken met de 'oude' inrichting was de belevingswaarde voor mij niet veranderd. En ik was niet de enige die dat zo beleefde. Een tegenvaller die we met koffie en appelgebak in de colonnade achter in de barokke paleistuin verwerkt hebben. Overigens kreeg ik tijdens de wandeling naar de colonnade niet de indruk dat de paleistuin al helemaal gereed was. Na de koffie wekte onze tocht door de oostelijke paleisroute ook al geen andere belevingswaarde op, ook al hadden we deze keer wel voor audiobegeleiding gekozen. Jammer zo'n geforceerde opening, wat mij betreft kom ik weleens een keer terug als alles klaar is, dus ook de nieuwe ondergrondse ruimten onder het opnieuw ingerichte voorplein en de horeca-vleugel. En dat zal zeker niet eerder zijn dan medio 2023! 

Om nou te zeggen dat ons bezoek aan het heropende Paleis Het Loo een echec-bezoek was gaat te ver. Het weertje en het sfeertje hield ons ondanks de tegenvallers onveranderd goed gemutst, we hadden er nog steeds zin in, vooral in iets te eten en te drinken. Het was 'tijd voor andere koffie' zal ik maar zeggen. Niet zo gek natuurlijk, het was ook al ver voorbij lunchtijd. Met de shuttlebus zijn we daarom naar 'Grand café Prins Hendrik Garage' gereden aan het Stallenplein. Alwaar we ons met een hapje en een drankje in het zonnetje een tijdlang goed hebben weten te vermaken. Dat was nog eens andere koffie!

Leerprocessen

'Education permanente', ofwel de voortdurende her- en bijscholing om de snel verouderende kennis bij te spijkeren. Een begrip dat tijdens mijn studiejaren vaak ter sprake kwam, terwijl de studiematerie die voor ons lag nota bene nog eigen gemaakt moest worden. Nu, zoveel jaren later, is het begrip 'Education permanente' nog immer actueel, meer dan ooit zelfs. Ontwikkelingen in wat dan ook, gaan nu zo hard, dat wat vandaag geleerd wordt morgen bij wijze van spreken alweer verouderd is. Curieus, een leerproces om daarmee rustig om te kunnen gaan, is volgens mij op zichzelf al 'Education permanente'.

De warmoezenier van Cannenburch.

De directe omgeving van kasteel Cannenburch in Vaassen kennen we wel zo'n beetje. Een wandeling door het kasteelpark is ons in elk jaargetijde niet vreemd. Blijft leuk, zo ook nu weer, maar we kwamen deze keer primair voor een kijkje in het kasteel. Want veel verder dan het nuttigen van een kopje koffie in de catacomben van het kasteel, waren we om de één of andere reden tot dusver niet gekomen. Een hiaat waar we deze keer verandering in hebben aangebracht. Alles hebben we gezien, van ingerichte ontvangsthal, keuken en eetkamer tot slaapkamer, herenkamer, boudoir, jachtkamer, salon, bovenzaal, zwarte kamer, rode kamer, kapel en meer. Interessant, maar persoonlijk was ik blij dat ik weer buiten in het zonnetje stond toen ik het allemaal gezien had.

Na de lunch in het Koetshuis hebben we, alvorens de auto weer op te zoeken, 'De warmoezenier' ofwel de moestuin van het kasteel bekeken en er nog een poosje in het zonnetje gezeten. De nostalgische naam van de moestuin hoort natuurlijk bij de eeuwenoude groentes zoals o.m. kardoen, pastinaak, aardpeer en warmoes die daar worden geteeld, al was daar nu, zo vlak na de winter uiteraard nog weinig van te zien.

eetfestijntje met vrienden

Voor het tweemaandelijks etentje met 6 oude vrienden, was het deze keer onze beurt om het één en ander te organiseren. Na het genoeglijke aperitief zat de stemming er, ondanks de tobberige tijd waarin we met z'n allen momenteel leven, met enkele lichtvoetige grappen en grollen aardig in en gingen we aan tafel vrolijk verder. Om te beginnen werd een lekker kruidig soepje met knoflook, bieslook, broccoli en peper opgediend, gevolgd door een pittige Thaise curry met kabeljauw, pandanrijst, zoetzure komkommer en nog veel meer als hoofdgerecht, uiteraard met de nodige spiritualiën. Daarna werd middels een dessert van tiramisu of ijs met slagroom en koffie, bonbons en een pikketanisje een punt achter het etentje gezet. Het was weer gezellig, tot over twee maand maar weer, maar dan zijn Roel en Herma de klos.

Purmerends vermaak.

Al 400 jaar houden ze volgens de expositie in het Purmerends Museum dankzij o.m. Jan Adriaansz. Leeghwater droge voeten in de Beemster en de Purmer. Maar afgelopen zondag zou je dat niet zeggen, het regende bij vlagen letterlijk pijpenstelen in Purmerend. We moesten vanaf de parkeerplaats even stevig doortippelen om met enigszins droge voeten over te komen in het museum op de Kaasmarkt. Maar het was de exercitie wel waard, de tentoonstelling gaf een mooi beeld van de droogmakerijen en verkavelingen destijds van de Beemster en de Purmer. Maar er was meer te zien in het museum o.m. een mooie collectie keramische objecten van kunstenaar Inge Becka in haar tentoonstelling Spot On, en verder o.m. een prachtige museumcollectie Purmerends Jugendstil Aardewerk. 

Toen we het allemaal samen met Hans en Carla wel gezien hadden, waren we een beetje toe aan een versnapering. Daartoe zijn we voor een hapje en een drankje neergestreken in café Rooie Sien op de Koemarkt. En daar hebben we ons een tijdje prima weten te vermaken. Van een door Hans geplande wandeling door Purmerend is het niet meer gekomen, maar dat kwam natuurlijk ook door het weer.

over architectuur

Wat moet dit eigenlijk worden, werd mij nogal eens gevraagd. Architectuur zei ik dan maar, gewoon een stukje architectuur dat zich in deze straat aan het eind van de dag laat zien als een verstild tafereel, ontdaan van alle leven. En voorts is het ook nog een onaantastbaar stukje investering. Doorgaans werd ik dan vervolgens een beetje glazig aangekeken en vroegen ze niet verder. Maar dat hadden ze zeer waarschijnlijk ook niet gedaan, als ik gewoon gezegd had dat het een woonhuis werd. Tja, architectuur is tenslotte het vormen van ruimtes op een zodanige manier, dat de mens zich er prettig in voelt, en dat kan verschillen.