over Indonesië & nieuw licht

Onheilspellend weer (olieverf op doek)

We kwamen eigenlijk naar het Arnhemse museum Bronbeek voor 'Nieuw Licht', een tentoonstelling over Indisch impressionisme naar werk van schilder Wilhelm Christiaan Constant Bleckmann (1853-1942). De in Batavia geboren zoon van een KNIL-officier, was een vernieuwer en de enige van de destijds in Nederlands-Indië werkende kunstenaars, die in een sterk door de Haagse School beïnvloede impressionistische stijl werkte. Prachtige schilderijen die evengoed sinds begin jaren zeventig in de kelders van het museum lagen en volkomen onterecht amper werden vertoond. Grotendeels praktisch vergeten in zowel Nederland als in Indonesië. Terwijl het toch ook voor hedendaagse kunstenaars, en in het bijzonder voor de kunstenaars in zijn geboorteland, hoogst interessant is om te zien hoe Bleckmann Indonesië destijds schilderde.
Maar de tentoonstelling 'Nieuw Licht' maakt het één en ander goed. Voor het eerst in ruim 45 jaar hebben we een groot deel van zijn respectabel oeuvre eens goed kunnen bekijken. Een mooie expositie!

Maar de tentoonstelling 'Het verhaal van Indië', een coproductie van het Indisch Herinneringscentrum en Museum Bronbeek, elders in het gebouw vond ik toch interessanter. Een boeiende tentoonstelling over de geschiedenis van de Nederlandse koloniale aanwezigheid in Zuidoost-Azië vanaf de VOC tijd tot aan de onafhankelijkheid van Indonesië, ruim 300 jaar later. In de tentoonstelling komen de gevolgen voor de Indische gemeenschap aan de orde en het militaire optreden van de Nederlandse koloniale machthebbers. De Atjehoorlog bijvoorbeeld, maar vooral de Japanse bezetting, de proklamasi van Republiek Indonesië en de Bersiap komen aan de orde. Een tentoonstelling over een bekende geschiedenis, waarin in mijn ogen zal ik maar zeggen soms evengoed een nieuw licht viel op bepaalde aspecten. 'Nieuw Licht', oh ironie!

Wandtekening in Museum Bronbeek.

De Hollanders komen eind 16e begin 17e eeuw naar Indië om geld te verdienen. Daarvoor is de Verenigde Oost-Indische Compagnie opgericht. De eerste ontmoetingen met de archipelbewoners verlopen weinig vreedzaam, maar staan evengoed aan het begin van een nieuwe samenleving. Op gunstige plaatsen ontstaat een mengcultuur van Europeanen en Aziaten in stedelijke enclaves. Batavia wordt het belangrijkste centrum voor de handel. De VOC verdiende ontzettend veel geld, ze hadden bijna 2000 schepen en meer dan 30.000 personeelsleden. Later kreeg men ook behoefde aan slaven, omdat ze het werk zelf te zwaar vonden. Er waren door de eeuwen heen veel schermutselingen tussen de Hollanders en de archipelbewoners, maar die werden door de koloniale bezetter vaak hardhandig de kop ingedrukt. Pas na de z.g. politionele acties tussen 1945-1949 n.a.v. de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog trokken de Hollanders eindelijk hun conclusie.

Moeilijk, na ruim driehonderd jaar de vruchten te hebben geplukt en de baas te hebben uitgehangen de aftocht blazen. En dat ook nog onder protest, ik kan me er iets bij voorstellen, drie eeuwen is lang, maar toch. Toen ik daar zo liep schoot mij de naam van de Nederlander Poncke Princen (1925-2002) te binnen, volgens velen nog immer een overloper en landverrader. Evenals duizenden dienstplichtigen (de Duitse bezetting nog vers in het geheugen) had Poncke Princen ernstig bezwaar om te strijden tegen het Indonesische volk. Hij weigerde dienst in Indonesië, werd daarvoor gestraft en vervolgens alsnog uitgezonden. Toen hij daar bij de jacht op de z.g. rebellen meemaakte dat complete kampongs werden platgebrand waarbij veel slachtoffers vielen, liep hij over naar de z.g. rebellen, of beter gezegd de Indonesische republikeinse troepen. Het ergst waren de moordpartijen op Celebes door het Korps Speciale Troepen onder leiding van kapitein Westerling, een oorlogsmisdadiger pur sang die complete dorpen standrechtelijk executeerde. Na de onafhankelijkheid van Indonesië werd Poncke Princen Indonesisch staatsburger en ontwikkelde zich tot een vooraanstaande mensenrechtenactivist. Maar in Nederland bleef men hem echter als overloper en landverrader zien en konden vooral de voormalige Indiëgangers zijn bloed wel drinken. Begrijpelijk misschien volgens velen, maar volgens mij niet. Poncke Princen was denk ik een moedig en weldenkend mens, hij was een deserteur in een totaal foute oorlog!

Bizar eigenlijk, door de bezichtiging van de boeiende tentoonstelling 'Het verhaal van Indië' in Museum Bronbeek, plaatste ik de tentoonstelling 'Nieuw Licht' gevoelsmatig in een heel andere context.

..het Noordereiland in Zwolle

Onlangs een wandelingetje gemaakt door het stadscentrum van Zwolle, waarbij we met name de stedenbouwkundige ontwikkelingen op het Noordereiland nabij de Thorbeckegracht en het Kraanbolwerk eens hebben bekeken. Het Noordereiland, ingesloten tussen de Thorbeckegracht en de Achtergracht, ligt sinds begin 17e eeuw binnen het stadscentrum van Zwolle. Behalve een woonbuurt en de prachtige zeventiende eeuwse koopmanswoningen aan de Thorbeckegracht, is het Noordereiland lang een prominente vestigingsplek geweest voor diverse bedrijven en instellingen. Zo was daar o.m. een gasfabriek, een ijzergieterij en een Ambachtsschool gevestigd, maar ook het Huis van Bewaring. In de loop der tijd zijn de meeste min of meer industriële gebouwen op het Noordereiland gesloopt en al of niet vervangen door andere bouwwerken. Zo is bijvoorbeeld op de plek van de vroegere gasfabriek theater 'De Spiegel' gekomen en biedt het voormalige Huis van Bewaring na een grondige verbouwing nu onderdak aan 'De Librije' het driesterrenrestaurant met hotel van Jonnie en Thérèse Boer. De stedenbouwkundige ontwikkelingen op het Noordereiland zijn echter nog volop in beweging. Met name aan de westzijde van de Thorbeckegracht en op het z.g. Kraanbolwerk wordt momenteel hard gewerkt aan de ontwikkeling van een hoogwaardig binnenstedelijk woonmilieu. Passend binnen de historische context (naar beschermd stadsgezicht) middels aansprekende architectuur en aantrekkelijke openbare ruimten!

De Thorbeckegracht (over beschermd stadsgezicht gesproken) is genoemd naar de liberale staatsman Johan Rudolph Thorbecke (1798-1872) die hier werd geboren. Zelf ben ik in de Rhijnvis Feithlaan geboren, op een goeie steenworp afstand van hier, maar dat terzijde. Wandelend vanaf de Vispoortbrug richting Kraanbolwerk passeerden we enkele fraaie 17e eeuwse wit gepleisterde panden, stuk voor stuk Rijksmonumenten. Een fraaie doorlopende grachtengevel, bestaande uit individuele panden schouder aan schouder met hoge symmetrische raampartijen, variërende goothoogten, kapvormen en gevelbreedtes. Prachtig, met name het trapgevelpand met zandstenen blokjes, uitgekraagde toppilaster en fraai gesmede sierankers sprong er wat mij betreft uit. Het zal nog wel even duren voordat het project aan de westzijde van de Thorbeckegracht, ofwel het Kraanbolwerk klaar is, maar dat het mooi wordt staat voor mij vast, trouwens dat is het nu ook al!

hoi pa, kijk eens uit het raam

Ook in de autowereld bestaan volgens mij werkpaarden en sierpaarden. Stoere zware auto's schaar ik doorgaans onder de werkpaarden, en de flamboyante meer elegante modellen onder de sierpaarden. Maar toen ik afgelopen zaterdag op verzoek van S uit het raam keek, en de Ferrari 456 M GT zag van W en S uit Zwolle, drong het tot mij door dat er ook auto's bestaan die onder beide categorieën vallen. Wat ik zag was onmiskenbaar een volbloed Ferrari, maar wel van een tijdloze elegantie, verschoond van ingewikkelde vouwen, lijnen en onbegrijpelijke openingen. Prachtig! De in 2002 gebouwde Ferrari 456 M GT schijnt verder de laatste Ferrari te zijn die nog met klapkoplampen is uitgevoerd. En het getal 456 in de type aanduiding geeft het aantal kubieke centiliters per cilinder aan. Daar zijn er 12 van, waarmee de totale motorinhoud op een kleine 5,5 liter uitkomt, goed voor 442 pk! Ferrari 456 M GT, een gedistingeerd sierpaardje met de genen van een werkpaard is een lust voor het oog. W en S, ik wens jullie heel veel rijplezier!
Nog een betuttelend tipje, waar ik mijzelf trouwens nooit of zelden aan hou, maar ik heb dan ook niet zo'n dorstig temperamentvol raspaardje als jullie: Je rijdt efficiënter volgens de stijl van 'Het nieuwe rijden'. Dit bespaart ca. 10% aan brandstof zodat je ca. 100 km extra kan rijden op één tank benzine. Het nieuwe en bewuster rijden is goed voor het milieu en de portemonnee, en reparatie en onderhoudskosten hou je zo ook beter onder controle.

vanuit het kraaiennest gezien

Natuurbelevingcentrum 'de Oostvaarders' in Almere ligt aan de rand van de Oostvaardersplassen, één van de mooiste natuurgebieden van Nederland. Behalve dat je er kan lunchen, heb je vanuit 'de Oostvaarders' een uniek uitzicht op het natuurgebied, dat wemelt van allerlei vogels en grote grazers. Het natuurbelevingcentrum is de laatste buitenpost voor de mens in dit uitgestrekte gebied. Tot hier en niet verder, en wat mij betreft blijft dat zo! Maar nu de verantwoordelijkheid voor dit gebied sinds 1 januari 2017 niet meer bij het Rijk ligt, maar bij de provincie Flevoland, doen zorgwekkende verhalen de ronde over de z.g. exploitatie. (Zie o.m. ook mijn stukjes 'de Serengeti in de Flevopolder' en 'Natuur in Caribisch Nederland' van resp. 7 en 10 januari 2017). Ze hebben het over het toegankelijk maken voor toerisme, en over hotels, lodges, recreatiewoningen en weet ik allemaal niet wat nog meer op een z.g. verantwoorde manier. Natuur is mooi, maar nog mooier als het geld in het laadje brengt, schijnt de achterliggende gedachte te zijn. Maar ik hoop dat de provincie tot bezinning komt, en dat 'de Oostvaarders' aan de rand van dit prachtige Natura 2000 gebied tot sintjuttemis de laatste buitenpost voor de mens blijft, en het gebied zich geheel conform de oorspronkelijke opzet verder kan ontwikkelen tot een steeds ongerepter wordende natuur!

Natuurbelevingcentrum 'de Oostvaarders' is trouwens een fraai sculpturaal houten bouwwerk dat kracht en eenvoud uitstraalt. Het in 2009 opgeleverde centrum is ontworpen door het Rotterdamse bureau Drost & van Veen architecten, die zich ongetwijfeld hebben laten inspireren door het gedifferentieerde natuuraanbod op deze unieke locatie. Aan de ingangszijde torent het bouwwerk hoog en smal op, terwijl het aan de waterzijde geleidelijk aan breder en lager wordt. De eerste verdieping heeft aan de waterzijde een overstek van maar liefst 8 meter. Boven de eerste verdieping steekt als een soort van kraaiennest een uitkijkpost uit het schuin aflopende dak. Het gebouw staat aan de ene zijde a.h.w. verankerd in de dijk, terwijl aan de andere zijde een glazen pui de begane grond met het water verbindt. De matzwarte houten gevelpanelen, optisch in allerlei richtingen aangebracht, verwijzen kennelijk naar de vele natuurlijke variaties op deze locatie, die we vanuit het kraaiennest allemaal eens goed hebben bekeken.

people's global climate march

Op veel plaatsen in de wereld wordt op 29 april a.s. de Climate March gehouden. Naar verwachting gaan in Amsterdam duizenden mensen de straat op om klimaatactie te eisen van het aankomend kabinet. De People's Climate March is een initiatief van burgers met hart voor het klimaat, die als zodanig aan de politieke leiders willen laten zien, dat er brede steun is voor een beter klimaatbeleid. Fossiele brandstoffen moeten in de directe toekomst blijven zitten waar ze zitten, en wel onder de grond. We moeten z.s.m. toe naar duurzame energiebronnen als zon, wind en geothermie.

Doen wat we kunnen doen, ik denk dat prof. dr. René ten Bos, vanaf vrijdag a.s. onze nieuwe 'denker des vaderlands' wel zoiets bedoelde toen hij zei: blijven zwemmen, juist nu! Ook al moeten we niet denken in termen van maakbaarheid, van yes we can, want er is volgens hem alle reden om twijfels te hebben over climate engineering of andere vormen van radicale actie. We leven immers in het antropoceen, volgens ten Bos, en vele andere wetenschappers, 'het tijdperk van de catastrofes'. Het tijdperk waarin de mens zelf een geologische kracht is geworden. (Zie ook stukje 'over het tijdperk van de mens' van 8 maart j.l.) Een gedachte die mij, en mogelijk velen met mij, af en toe een diep gevoel van wanhoop en desoriëntatie bezorgt, maar het is niet anders. Leven in het antropoceen betekent volgens ten Bos leren leven mét desoriëntatie en complexiteit, maar het betekent dus ook, doen wat we kunnen doen, juist nu! Dus op naar de People's Climate March op 29 april a.s. in Amsterdam!

Easter Sunday with coq au vin

Wat er uit de eitjes zou zijn gekomen als ze waren uitgebroed blijft een vraag, want we hebben ze opgegeten. Maar stel dat het haantjes waren geweest, dan hadden we die, eenmaal oud, een etmaal lekker laten zwelgen in de rode wijn en net als het haantje gisteren Coq au Vin genoemd!

pasen en de oeroude tradities

'Nederlanders verstoppen paaseieren zodat moslims ze niet zien' las ik vanmorgen in de Volkskrant. Een hilarisch stukje flauwekul over Paasfeest en oer-Hollandse tradities van André van den Ende en Jos Maalderink in de Speld achterop de V-bijlage. In mijn stukjes 'Vuurtradities' en 'Pasen, feest van nieuw leven' van resp. 28 maart 2012 en 5 april 2015, heb ik het zelf ook al eens over dit feest gehad, maar daarin is de paashaas er bekaaid vanaf gekomen. In het stukje van van den Ende en Maalderink las ik dat sommige mensen bij het verstoppen van de paaseieren zelfs een konijnenpak* aantrekken om maar niet door hun islamitische buren te worden herkend. (*Bedoeld werd uiteraard een hazenpak, maar een kniesoor die daar oplet, trouwens de meeste mensen kennen sowieso het verschil tussen een konijnen- en hazenpak niet, maar dit terzijde.) In plaats van trots te zijn op onze paaseieren, en ze aan iedereen te laten zien, gaan we notabene als paashaas vermomd de deur uit, om ze stiekem buiten het zicht van de moslims te verstoppen op de meest onmogelijke plekken. Zijn we nou echt zulke angsthazen of lijkt het maar zo, in sinterklaastijd schminken velen van ons zich ook al zwart om de echte huidskleur te verbloemen. Wie zijn wij nou eigenlijk? Wie het weet mag het zeggen!

p.s. De paashaas hoort al heel lang bij Pasen. Er doen veel verschillende verhalen en mythes rond het ontstaan van de paashaas de ronde, maar die vind ik voor dit stukje niet relevant.

de hoge zuidrand v.d. Veluwe

De Veluwse stuwwallen.

Startpunt van onze wandeling naar Kasteel Doorwerth was de parkeerplaats bij het in de jaren zestig gebouwde stuwcomplex met schutsluis in de Nederrijn bij Driel. De stuw zorgt ervoor dat het water stroomopwaarts en in de IJssel op voldoende hoog peil blijft, de schutsluis verleent uiteraard doorgang aan de scheepvaart. Een wandeling over de stuwwal, de hoge zuidrand van de Veluwe met mooie panoramische uitzichten over de rivier en de uiterwaarden, is feitelijk ook een wandeling over de zuidgrens van het z.g. Dunoplateau, naar landgoed Duno, of Duunoog zoals het vroeger genoemd werd. De fantastische ligging op de stuwwal maken landgoed Duno in ecologisch opzicht uniek in Nederland. In de Tweede Wereldoorlog zijn veel elementen in landgoed Duno ernstig vernield, die later min of meer provisorisch zijn hersteld. Maar momenteel wordt er echter door het Geldersch Landschap & Kasteelen aan gewerkt, om de vroegere grandeur van landgoed Duno geheel in ere te herstellen!
Op een gesneuvelde beuk hebben we onderweg een boterham gegeten. Stilte, alom vogelgepiep is al wat we hoorden, oké, af en toe een vaag motorgeronk in de verte, maar meer niet, wat een rust. Aangekomen in Kasteel Doorwerth hebben we aldaar in café De Zalmen een kopje koffie genomen, daar waren we na al dat geklauter aan toe. Daarna zijn we onderlangs de stuwwal terug naar het stuwcomplex bij Driel gewandeld.

'n genoeglijke verjaringsparty

Te midden van de Hoofdstraat, in het centrum van Hoogeveen, vonden we afgelopen zaterdagavond onze feestlocatie. Een knus eet- en drinkhuis dat Yvonne tot ons aller genoegen geheel had afgehuurd ter ere van haar zestigjarig bestaan. Uitzinnig Hoogeveen, plaats van theater 'De Tamboer', het in 1967 ontworpen meesterwerk van de Amsterdamse architect Onno Greiner (1924-2010). Hetzelfde theater dat hij 30 jaar later op verzoek heeft uitbreid met o.m. een nieuwe zaal voor achthonderd bezoekers. Hoogeveen, waar de beschreven geschiedenis volgens Bartjens teruggaat tot 1551, is tot op heden een plaats met een belangrijke regiofunctie op allerlei gebieden. Een plaats van belang dus, een plaats om alleszins rekening mee te houden. Maar ook een prima plaats om te feesten hebben we zaterdagavond gemerkt.

Vanaf een uur of negen begon de Koffiepot lekker vol te lopen met familie, vrienden en kennissen. De visualisatie van Yvonne's credo stel ik mij voor t.w. 'Hoe meer zielen, hoe meer vreugd'. Maar niet alleen dat natuurlijk, naarmate de tijd en de spiritualiën vorderde werd het ook alsmaar gezelliger. Er werd geouwehoerd, gedanst en gezongen, hoewel het laatste gepaard ging met veel valse nootjes, maar dat dempte de feestvreugde allesbehalve. Vooral het lied dat een vriendin had geschreven op de wijs van 'Aan de Amsterdamse grachten'. Het bekende refrein ging prima, maar de rest was een indrukwekkende kakofonie van keelgeluiden, hilariteit natuurlijk. Maar toen het laatste refrein een ode aan Hoogeveen bleek te zijn i.p.v. aan Amsterdam, ging het wonderbaarlijk goed, we hadden de smaak eindelijk te pakken, terug in de realiteit. Rond een uur of één hebben we de auto maar weer eens opgezocht, we moesten nog een eindje. Hoe lang het feest nog doorgegaan is weet ik niet, maar dat doet er ook niet toe, wij hebben in ieder geval genoten van alles. Yvonne bedankt en nog vele gezonde jaren!

dijk van Durgerdam tot Hoorn

Ik las dat de IJsselmeervereniging en de Zuyderzeedijk Alliantie een petitie zijn gestart voor een veilige dijk èn behoud van het mooie Nederlandse dijklandschap. De oude zeedijk van Amsterdam naar Hoorn dreigt nodeloos op de schop te gaan. De 800 jaar oude dijk, slingerend langs stadjes en dorpen met een rijke historie is een prachtig provinciaal monument. Onlangs presenteerde het Hoogheemraadschap Hollands Noorderkwartier (HHNK) de ingrijpende versterkingsplannen voor deze dijk, die voor een belangrijk deel zijn gebaseerd op reeds in 2006 geponeerde opvattingen. Het één en ander tot ongenoegen van de IJsselmeervereniging en de Zuyderzeedijk Alliantie, vandaar het initiatief tot de petitie. Op advies van de oud Rijkswaterstaat ingenieurs Spaargaren en Vroege, gaan de bewoners zich met hun bezwaren en vragen middels de IJsselmeervereniging en de Zuyderzeedijk Alliantie richten tot de vaste Tweede kamer commissie. Gesteund door nieuwe inzichten en opvattingen in het Delta 2015 plan, zetten beide ingenieurs grote vraagtekens bij de noodzaak van de nu voorliggende plannen van HHNK, en zien ze zelfs grote risico’s van schade aan de historische dorpen langs de dijk.

Delta 2015 geeft m.b.t. een alternatieve aanpak van de Zuyderzeedijk een antwoordt, waar HHNK kennelijk niets mee kan of wil. Volgens HHNK is de veiligheid van de bestaande dijk in het geding. Maar volgens Delta 2015 valt dat nog te bezien, immers met voldoende pomp- en spuicapaciteit in de Houtrib- en Afsluitdijk valt het waterpeil in het Marker- en IJsselmeer goed te beheersen. Behalve veel duurder, bieden de grootschalige plannen van HHNK voor dijkverzwaring daarentegen veel minder veiligheid dan de veiligheidsnorm van Delta 2015, terwijl de historische vorm en de naaste omgeving van de dijk onherstelbaar transformeert of feitelijk wordt verminkt. Onbegrijpelijk die starheid van het Hoogheemraadschap Hollands Noorderkwartier. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald, zou het devies moeten zijn. Het historische landschap is het meer dan waard, de Zuyderzeedijk is een bijzonder uniek cultuur- en natuurmonument waar ik nog lang van hoop te kunnen genieten. Mijn handtekening hebben ze, ik hoop oprecht dat de petitie soelaas bied!

foto's in en rond Singer Laren

Hoek Naarderstraat-Oude Drift: Artist impression nw. Singer Laren.

Alles staat nog op z'n kop in en rondom Singer Laren. Conform de planning moet de verbouwing en nieuwbouw begin seizoen 2017/2018 klaar zijn. Het ziet er naar uit dat het wel gaat lukken, maar complicaties kunnen zich met dit soort projecten (een investering van rond de 16 miljoen euro), natuurlijk altijd voordoen. En dan ben je voor je het weet met de oplevering zomaar wat weken verder in tijd. Maar voor zover ik weet gaat men daar tot op heden dus niet vanuit. Voor het hele complex t.w. museum, theater en villa heeft het Amsterdamse architectenbureau KRFT een mooi en duurzaam ontwerp gemaakt met één gezamenlijke entree. In Singer Laren komen beeldende kunst, muziek, film, theatervoorstellingen, performances en poëzie straks samen. Nog even geduld dus.

Voorlopig zijn we onlangs nog via de oude entree het museum binnengegaan. Daar hebben we het melancholieke en serene foto- en videowerk gezien van de Nederlandse fotografe Desirée Dolron (Haarlem, 1963). Mooie indringende en zeer perfectionistische werken. De verstilde schoonheden doen een beetje denken aan Vermeer en de Vlaamse Primitieven. Jonge vrouwen in het zwart, licht sijpelt via hoge vensters naar binnen. Ik weet niet zo goed wat ik er van vinden moet, mooi, maar het stemt me niet blij!

De nabije omgeving van Singer Laren.

Maar mijn melancholieke stemming in de dop verdween als sneeuw voor de zon toen ik weer buiten stond. Een wandelingetje met het zonnetje erbij doet wonderen, helemaal in de landelijke omgeving van Singer Laren. Laren is een dorp van zogenaamde engen, gemeenschappelijke gronden rond en in het dorp waarop allerlei gewassen worden verbouwd. Sinds midden jaren negentig zet S.O.L.L. (Stichting Oude Landbouwgewassen Laren) zich in om de restanten van de oorspronkelijke engen weer op de oude manier te gebruiken. In een wandelingetje van om en nabij anderhalf uur kan je in Laren een Eng-Ommetje doen. Op door de Larense kunstenaar Paul Goyarts geschilderde akkerborden, staan de gewassen en/of gebeurtenissen rond de eng aangegeven.

Zo zagen wij tijdens ons korte wandelingetje behalve mooie korstmossen, ook een bord met 'dansende boeren tijdens het oogstfeest' aan de Drift en aan de Oude Drift een 'akker met zonnebloemen'. Wat ze bij Singer Laren ook leuk gedaan hebben, is de tijdelijke schutting rond het bouwterrein oppimpen met afbeeldingen van schilderijen uit het museum. We zagen o.m. 'Het uitgaan van de Larense kerk' van S.C. Bosch Reitz achter het hekwerk afgebeeld. Mooi allemaal, een wandeling door Laren, daar knap je van op!

op een mooie zondagochtend

Op de hoger gelegen zandgronden ten zuidoosten van Nijkerk ligt het buurtschap Appel. Het grootste deel van de buurtschap bestaat uit 'Landgoed Appel' dat ca. 190 hectare beslaat. We hebben het min of meer aan de grootgrondbezitters te danken, dat het landgoed er over het algemeen nog net zo uitziet als enige eeuwen geleden. Omwille van de jacht hebben ze de diversiteit aan landschapselementen in het gebied van generatie op generatie zoveel mogelijk behouden. Een oud gebied dus, wat ook wel blijkt uit de ontdekking in 2008 van een belangrijke middeleeuwse versterking, een z.g. walburg. Een woongemeenschap tussen de 11e en 16e eeuw van boeren en ambachtslieden omgeven door een aarden wal en een gracht. Sinds 2013 valt Appel geheel onder de gemeente Nijkerk, maar voor die tijd liep de grens Nijkerk-Barneveld dwars door de kleine buurtschap. Nabij de kruising Appelsestraat-Zelderseweg staat nog een natuurstenen grenspaal waarop het jaartal 1758, en de nog nauwelijks leesbare tekst: Ambt van Barnevelt en Ambt van Nijkerk. Tot zover de historie van Appel, genoeg daarover!
Want we kwamen zondagochtend natuurlijk naar dit prachtige buitengebied voor een wandeling over het z.g. Appelpad. Een wandeling van 8 km over landgoed en boerenerf en door weilanden en bossen. We zijn begonnen en geëindigd bij boerderijcamping 'De Maaneschijn' en hebben de verkorte route gelopen, die duidelijk is aangegeven middels een rode markering in de vorm van een klomp. We waren behoorlijk vroeg en werden op ons pad enkel begeleid door vogelgezang en af en toe een loeiende koe. En dat in combinatie met al die bloesemende en uitbottende flora, onze dag kon niet meer stuk. Wat is het voorjaar toch heerlijk!

Franse klassieker bij vrienden

Zo om de paar maanden komen we met zes vrienden in de middag, als de vijf in het uur zit, bij elkaar. Bij toerbeurten zijn we dan gastheer en gastvrouw, gisteren waren Roel en Herma in Putten de gelukkigen. 't Was nog heerlijk buiten, het eerste flesje werd dan ook in hun ludieke tuinhuisje ontkurkt. We kennen elkaar sinds begin jaren zeventig, er valt dus genoeg te ouwenelen, waarbij we gelukkig niet alleen ouwe koeien uit de sloot halen. Aan de andere kant passeren vaak zoveel onderwerpen de revue, dat ik aan het eind van de avond nog nauwelijks kan zeggen waar we het overal over hebben gehad. Niet erg, zo belangrijk is het nou altijd ook niet. Wat ik doorgaans wel weet is, dat het heel genoeglijk was, en dat we met z'n allen weer lekker gegeten hebben!

Deze keer werden we na een warm geitenkaasje in bladerdeeg als voorafje, verwend met een heerlijke 'Coq au Vin' als hoofdgerecht. Een typisch boerengerecht van het Franse platteland, waarin ze een ouwe haan aan het eind van zijn leven middels een uitgelezen recept met rode wijn en allerlei andere heerlijke ingrediënten weten klaar te maken. Een recept dat trouwens veel tijd vergt en een goede planning vereist, maar daar hebben Roel en Herma hun handen gelukkig niet voor omgedraaid. We hebben genoten, het was heerlijk allemaal. Toen al het lekkers wat gezakt was, hebben we ter afsluiting van deze klassieke boerenfeestdis van het Franse platteland, toch nog een mini appelgebakje met koffie naar binnen weten te werken. Roel, Herma, Albert, Hilly en Joke 't was weer gezellig, tot de volgende keer in H'wijk!

...sprong over het IJ met BDG

Op 14 januari j.l. schreef ik op mijn blog 'de nieuwe brug in Amsterdam'. Dit n.a.v. het besluit van het Amsterdamse college van burgemeester en wethouders om een brug over het IJ te bouwen. Weliswaar mochten de inwoners zich eerst nog uitspreken over het één en ander en moest ook de gemeenteraad nog een besluit nemen, maar de brug ging er op termijn komen. Inspraakprocessen nemen doorgaans nogal veel tijd in beslag, en al helemaal in Amsterdam. Ik schatte dan ook in dat er nog heel veel water door het IJ moest stromen, voordat de kogel echt door de kerk was.

Echter vanmorgen las ik tot mijn verbazing het volgende bericht op het internet: BDG Architecten ontwerpt 'Grande Arche' over het IJ... BDG Architecten uit Zwolle en Amsterdam is het bureau van mijn schoonzoon Wilco Scheffer (zie o.m. mijn stukje 'over een Zwolse Biljartfabriek' van 24 juni 2016). Snappen deed ik het niet, hoe kon dat nou zo snel gegaan zijn, dat kan haast niet, wat heb ik gemist? Afijn, dat krijg ik vast nog wel een keer te horen. Ik heb Wilco uiteraard gelijk gebeld en hem gefeliciteerd met deze prachtige opdracht! Dank je Evert, maar ik moet je wel iets bekennen, het is een 1 april grap! Ach nee, stupid, dat had ik natuurlijk kunnen bedenken! Oké dan, de wens is de vader van de gedachte zullen we dan maar zeggen, daarom wie weet, is de grap over een tijdje wel grap af!