maandag, oktober 28, 2013

'Vaucluse Vocaal' in Abcoude

In de fraaie HH. Cosmas en Damianuskerk, een driebeukige neogotische kruisbasiliek, gebouwd in de jaren tachtig van de 19e eeuw naar een ontwerp van architect Alfred Tepe (1840-1920) hebben we gisteren weer een concert bijgewoond van 'Vaucluse Vocaal'. Evenals de vorige keer (zie mijn stukje 'Concert in Abcoude' van 2 april 2012) verraste me ook nu weer de magnifieke ruimteakoestiek in de kerk. Perfecte nagalmtijd bij deze bezetting, (koor ca. 20 personen, kerk halfvol) niet te kort en niet te lang. Dat is behalve plezierig luisteren, ook heel plezierig werken voor de musici, ze komen vaak tot betere prestaties. Dat het zo werkt hebben we gehoord, koor 'Vaucluse Vocaal' bestaat uit een groep (amateur) zangers waaronder mijn Leidse brother and sister-in-law J en I, maar dat viel aan het niveau van wat ze te berde brachten niet of nauwelijks te horen. De muziek van de Oostenrijkse Franz Peter Schubert (1797-1828)
Franz Peter Schubert.
Robert Alexander Schuman.
en de Duitse Robert Alexander Schumann (1810-1856) werd door 'Vaucluse Vocaal' met veel elan gebracht. Schijnbaar moeiteloos werden de vaak pittige passages in de composities van beide componisten door 'Vaucluse Vocaal' genomen, alsof het alledaagse kost was. Daarbij deden de prachtige werken van Schubert en Schumann in uitvoering niet voor elkaar onder. Het was van begin tot einde een feest om naar te luisteren!
Oud zijn beide romantische componisten niet geworden, Schubert slechts 31 jaar en Schuman 46 jaar. De werken van de vroeg-romanticus Schubert worden soms ook nog als classicistisch ingedeeld. Hij was in zijn romantische werken minder weloverwogen dan de latere Schumann die naar perfectie streefde, en nog immer als de grootste Duitse romanticus van zijn tijd wordt gezien.

zondag, oktober 27, 2013

herfstgenoegens van de Moezelstreek

Maar liefst dertien huisjes hadden we met z'n allen in Ferienresort Cochem gehuurd. Traditie getrouw zijn we de afgelopen week weer eens met de hele famile op herfstvakantie geweest. Een gebeurtenis die we bij toerbeurten om de twee jaar organiseren, wat met zo'n grote club en al hun wensen vaak een opgave van formaat is. Maar tot op heden is het nog altijd gelukt. Deze keer hadden A, J en M de organisatie op zich genomen, en dat hebben ze goed gedaan, stuk voor stuk comfortabele huisjes in een prachtig gebied! Een weekje waarin jong en oud, tussen 4 en 90 jaar, zich met veel plezier heeft weten te vermaken. Wandelaars, klauteraars, fietsers, toerders, golfers, lezers, zwemmers, joggers, slaapkoppen, fantasten, rommelaars, pizzabakkers, moppentappers, kwebbelaars, wijn- en bierdrinkers, feestgangers, vinologen, smulpapen, culinaire fijnproevers of wat dan ook, we hadden veel lol met elkaar. Maar gelukkig hadden we ook ons eigen huisje nog waarin we ons zo af en toe eens even lekker terug konden trekken om wat spirit te tanken.

Natuurlijk waren er genoeg rustige momenten om de omgeving te verkennen. Ik ben al aardig wat keertjes in Rheinland-Pfalz geweest, een prachtig gebied, het blijft boeien. En ook Cochem blijft ondanks de toeristische heisa een prachtig oud en sfeervol Duits stadje, idyllisch gelegen aan een bocht in de de Moezel en omgeven door hellingen met wijngaarden. En slot Reichsburch niet te vergeten, een sprookjesachtig plaatje dat hoog boven de stad uit torent. Ik ben er al een paar op geweest, dus heb ik het deze keer alleen maar van een afstand bekeken, maar het blijft een mooi gezicht.
Verder buiten in het zonnetje erg genoten van de lekkere wijntjes die ze hier in deze omgeving maken. En in Ediger, een plaatsje in de omgeving van Cochem, hadden we in een proeflokaal van Weingut Walter J. Oster een hilarische middag met een malle presentatrice, die gelijk met haar proefdemonstratie van mooie Moezelwijntjes per ongeluk ook haar losse voortandje inslikte.

We hebben ook nog een paar keer muziek gemaakt met kleinkinderen en neefjes en nichtjes. Het was af en toe wel meer een kakofonie aan geluiden, maar dat kon de lol met die gasten niet drukken. De week is voorbij gevlogen, ineens was het vrijdag en moesten we weer inpakken en wegwezen. Rond tien uur reden we bepakt en bezakt huiswaarts, circa vier uur later waren we thuis en konden we weer overgaan tot de orde van alledag. En dat is na zo'n weekje toch altijd weer even knap wennen.

Bij leven en welzijn gaan we over twee jaar weer met het familiecircus op stap. Waar naar toe, en wie dat mag regelen zullen we de komende tijd nog een keer moeten bepalen!

maandag, oktober 14, 2013

Wees creatief!



Leef vrij! Wees creatief! Volg niemand! Het zijn uitspraken van Friedensreich Hundertwasser (Wenen, 1928 - Queen Elizabeth in Nw. Zeeland, 2000) die ik afgelopen zaterdag las in het kinderatelier van het Cobra Museum in Amstelveen. Onderdeel van de expositie daar van vroeg werk van Hundertwasser, die met zijn kleurrijke kunst ineens weer volop in de belangstelling staat. Dat is weleens anders geweest, veel z.g. kenners haalden lange tijd hun neus op voor het werk van de Oostenrijkse kunstenaar. Ze vonden het allemaal maar kitsch, bovendien verkwanselde hij zijn werk, evenals bijvoorbeeld tijdgenoot Corneille deed, te royaal aan de commercie. Op placemats, luciferdoosjes, ansichtkaarten, en andere prullaria in de markt kon je werk van Hundertwasser tegenkomen. Maar toen een Oostenrijkse kunstkenner, ene Harold Krejci, op een gegeven moment in het verleden van zijn landgenoot dook, kwam hij tot nieuwe inzichten. Hundertwasser's vroegere werk verdiende volgens Krejci door de grote kwaliteit wel degelijk het predikaat 'kunst'. De immer als randfiguur geziene Hundertwasser, liet met zijn werk zien dat hij een belangrijke, toonaangevende avant-garde kunstenaar is geweest. De expositie in het Cobra Museum, die eerder ook in het Weense Museum Belvedère te zien is geweest, geeft hem dan ook een verdiende plaats in de moderne kunstgeschiedenis. Het zoeken naar vrijheid en spontaniteit was ook voor Hundertwasser een primair belang.

The Garden of the Happy Dead, 1953.
In de tentoonstelling in Amstelveen zien we een jonge Hundertwasser die in de kunst graag experimenteert, en aldoende tot oorspronkelijk werk komt, legt Katja Weitering (artistiek directeur Cobra Museum) uit. Daardoor ga je hem beter begrijpen, de expositie werpt een geheel nieuw licht op het werk van Hundertwasser en maakt duidelijk dat hij een belangrijke tijdgenoot van de Cobra-groep was. Even als tijdgenoot Corneille behoorde hij tot de groep kunstenaars die na de Tweede Wereldoorlog in Parijs zochten naar nieuwe vormen van vrije expressie. Zij vormden de avant-garde in de internationale kunstwereld. Behalve vroege werken van Hundertwasser zagen we in de tentoonstelling ook werken van kunstenaars waarmee Hundertwasser in contact stond. Zoals Dubuffet, Fontana, Klein, Manzoni, Tajiri, Constant, Corneille, Arnulf Rainer en de japanse avant-gardisten Sugai, Kito, Hiroshige en Hokusai, Takamatsu en Tanaka. Hundertwasser was goed bevriend met Tajiri, die hem sterk beïnvloedde.


Rain of Blood Dropping into Japanese Waters Located in .. .. . .. 1961.
De rechte lijn is goddeloos! heet de expositie in het Cobra Museum. Die rechte lijn fungeerde bij Hundertwasser als symbool voor het rationalisme van de moderne tijd. Onze samenleving hing volgens hem aan elkaar van uniformiteit. En dat belemmerde de mens zich creatief te uiten en vrij te leven, Hundertwasser zag daarin de ondergang van de mensheid. Je komt in zijn werk dan ook nauwelijks een kaarsrechte streep tegen. De Oostenrijker koos bewust voor de spiraal als vorm voor begrippen als geboorte, beweging, leven en dood. Velen kennen de z.g. spiraalschilderijen wel van de reproducties, maar sta je met je neus recht voor zo’n kleurrijk werkstuk, dan barst er een bijzondere fascinatie los die de gelaagdheid in het schilderij openbreekt. Het werk van Hundertwasser is ook niet zo eenduidig als vaak wordt gedacht. Basiselementen kleur en lijn worden in oneindig veel variaties toegepast. En commercialisering van zijn werk paste ook binnen zijn filosofie, want Hundertwasser stelde dat kunst van iedereen is. Volgens Hundertwasser is de mens van nature creatief en moet die zich ook creatief uiten, hij zag dat min of meer als een verplichting.


Wenen, Hundertwasserhaus, 1983-1986.
Toen we enkele jaren geleden in Wenen waren (Zie mijn stukje 'Wenen' van 4 november 2009) hebben we ook het Hundertwasserhaus bekeken, een toeristische trekpleister in de Kegelgasse. Friedensreich Hundertwasser wilde met dit niet alledaagse bouwwerk een droom verwezenlijken, enwel een huis waarin mensen volgens zijn maatstaf konden wonen en vrij konden zijn. Hundertwasser heeft met medewerking van de Oostenrijkse architect Joseph Krawina (1928) een volledig asymmetrisch gebouw ontworpen, zonder rechte lijnen en vlakken maar met kronkelige gangen en veel kleur en flora. In het in 1983-1986 gebouwde complex bevinden zich 52 woningen, 4 winkelpanden en 19 dakterrassen waarvan 3 gemeenschappelijk.
Een kleurrijk en vrolijk geheel, aardig bouwwerk ook wel, maar ik zou er denk ik niet in willen wonen. Architectuur is meer dan het verschil tussen krom en recht!

vrijdag, oktober 11, 2013

'Hollands Glorie'

Op zee heb ik wel eens een booreiland zien verslepen, een imposante aanblik die respect afdwong. Voelde ik me in m'n zeilbootje ook zonder referentiekader al klein op die grote plas, nu paste enkel alleen nog bescheidenheid. Aan die gebeurtenis moest ik vanmorgen even denken toen ik in de krant las, dat het Nederlandse bedrijf Boskalis de 'Costa Concordia' mag afvoeren. Het 290 meter lange wrak van het Italiaanse cruiseschip dat al sinds 12 januari 2012 voor het Italiaanse eiland Giglio ligt.

Het bijzondere is dat het inmiddels overeind gezette wrak niet zal worden versleept, maar in z'n geheel zal worden verscheept met de 275 meter lange 'Dockwise Vanguard'. Een heel bijzonder schip dat z'n laaddek tot 20 meter onder zeeniveau kan laten zakken middels het vullen van een gigantisch onderdeks waterreservoir. Vervolgens vaart de 'Dockwise Vanguard' onder de 18 meter diep stekende 'Costa Concordia', waarna de watertanks weer worden leeggepompt en het dek van de 'Dockwise Vanguard', die 117 duizend ton kan tillen, met vracht en al weer boven water komt. En zo kan de 'Costa Concordia' straks droog en veilig naar één of andere slooplocatie worden gevaren.

Voor deze operatie, die gepland staat voor medio 2014, brengt Boskalis 22 miljoen euro in rekening. Peanuts vergeleken met de totale bergingskosten die nu al op 600 miljoen euro zijn geraamd. Maar het Nederlandse bedrijf speelt zich als maritieme dienstverlener zo wereldwijd wel lekker in de kijker. Geweldig toch, dat vind ik nou typisch zo'n 'Hollands Glorie' verhaal!

woensdag, oktober 09, 2013

'melodrama in de Catharinakapel'

Gezien in de Catharinakapel de Belgische melodramatische film 'The Broken Circle Breakdown' uit 2012. Hoofdrolspelers in deze door Felix van Groeningen geregisseerde film waren Veerle Baetens, Johan Heldenbergh en Nell Cattryse. Zelden zo'n aangrijpende film gezien, de tranen biggelden voortdurend over m'n wangen, en kennelijk gezien de rooie oogjes in de pauze niet bij mij alleen. Dat ik sentimenteler ben dan ik wil toegeven heb ik inmiddels zelf wel ondekt, vooral in de muziek, maar de heftigheid verraste me deze keer nogal. Enfin, een melodramatische film dus, en waar ging die dan over?

De bedachtzame bluegrass muzikant Didier (Johan Heldenbergh) en de impulsieve Elise (Veerle Baetens) die een tattooshop heeft, worden hevig verliefd op elkaar en gaan een relatie aan.
Ze wonen samen in een prachtige omgeving op het Vlaamse platteland in een oude, opgeknapte bouwval met een enorme tuin er omheen. Daar krijgen ze een dochtertje die ze Maybelle (Nell Cattryse) noemen, naar de countryzangeres Maybelle Carter. Ze zijn erg gelukkig samen en voelen zich in een hemel op aarde, waarin Maybelle opgroeit tot een leuk meisje. En 's avonds treden ze vaak samen (Elise is inmiddels ook als zangeres lid geworden van de band) op met de bluegrassband in de omgeving.
Maar in het gelukkige leventje dat ze leiden, komt een kentering als hun zes jarige dochtertje ernstig ziek wordt, en in het ziekenhuis terecht komt. Vanaf dat moment zien we bij Didier en Elise geleidelijk de wanhoop verschijnen, en wordt het verhaal zwaar en intens verdrietig. Gelukkig hebben ze beiden nog de muziek die alle narigheid soms wat weet te verzachten en de sfeer enigszins draaglijk weet te houden.


 
If I needed you


If I needed you, would you come to me
Would come to me for to ease my pain?
And if you needed me, I would come to you
I would swim the seas for to ease your pain

Well the nigh forlorn and the morning's born
And the morning shine with the lights of love
And you'll miss sunrise if you close your eyes
And that would break my heart in two

If I needed you, would you come to me
Would come to me for to ease my pain?
And if you needed me, I would come to you
I would swim the seas for to ease your pain

Lady's with me now since I showed her how
To lay her lilly hands in mine
And who would not agree she's a sight to see
And a treasure for the poor to find

If I needed you, would you come to me
Would come to me for to ease my pain?
And if you needed me, I would come to you
I would swim the seas for to ease your pain

Maar als hun dochtertje Maybelle is overleden, lopen de wegen van Didier en Elise langzaam maar zeker uiteen. Er ontstaat een kloof, ondanks hun liefde voor elkaar, ze zijn niet in staat het verdriet samen te delen. Daarbij speelt de religie ook nog een rol. Als de rationeel ingestelde Didier over atheïsme, evolutieleer en het lerend vermogen van vogels filosofeert, blijkt Elise daarentegen iets nodig te hebben waar ze in geloven kan. Als zij geloven wil dat ze in een ster of een vogeltje dat tegen het raam tikt haar overleden dochtertje ziet is dat zo, dat kan niemand haar afpakken. Hoe dan ook, ze vereenzamen beiden in elkaars nabijheid en gaan uit elkaar. Uiteindelijk wordt het Elise allemaal teveel, ze kan het niet meer aan en maakt een eind aan haar leven. Einde van een bijzonder hartverscheurend melodrama!

maandag, oktober 07, 2013

rondom de Zuiderzee

Alleen de autorit naar het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen was gisteren al een feestje met dat mooie weer. Glashelder met prachtige vergezichten over de Markerwaard en het IJsselmeer, je blijft staren over die grote plassen. Vrij druk ook nog op het water, veel zeilers namen het er nog eens lekker van. Jammer dat je op de dijk van Lelystad naar Enkhuizen zo alert moet zijn op het verkeer. Alert in het verkeer moet je natuurlijk altijd zijn, maar op de Houtribdijk zit een ongeluk wel in een heel klein hoekje. Frontale botsingen komen daar vrij regelmatig voor. Ondanks een maximale snelheid van 100 km per uur en een vette dubbel doorgetrokken streep, blijven daar gekken met hoge snelheden inhalen. Dat hebben we ook gisteren weer ervaren, maar het liep gelukkig allemaal goed af, dus laat ik het leuk houden!

Het was vanwege de zondagsmarkt behoorlijk druk in Enkhuizen, maar uiteindelijk konden we de auto op de Wierdijk nabij het Zuiderzeemuseum en de Compagnieshaven parkeren. De tentoonstelling 'Reis rondom de Zuiderzee' voerde ons vanuit Enkhuizen over de Afsluitdijk langs de Waddeneilanden naar plekken in Friesland als Hindeloopen en Makkum. Na een bezoek aan Urk werd de reis vervolgd via Nunspeet en Spakenburg om te eindigen in Volendam. We zagen diverse topstukken uit de collectie, persoonlijke verhalen en interactieve opstellingen over het leven aan de voormalige Zuiderzee. En we zagen wat de verschillende plaatsen met elkaar verbond en onderscheide, de tradities, dialecten, streekdrachten, ambachten, scheepsbouw, handel en noem maar op.

Het blijft interessant, maar toch waren we er vrij snel doorheen. Het speelt natuurlijk wel mee dat we al zo vaak van dit soort tentoonstellingen hebben gezien in musea op de Waddeneilanden en plaatsen langs het IJsselmeer en de Markerwaard. Naar buiten dus, de zon scheen nu nog, we konden er nou nog van genieten. Na even op de Compagnieshaven te hebben rond gelopen, zijn we voor de lunch neergestreken op het terras van de Mastenbar. Konden we ondertussen mooi naar de voorbij zeilende jachtjes kijken, waaronder zowaar een Breehorn 41. Een mooi en comfortabel zeilschip, gebouwd op de gelijknamige werf in Woudsend. Mijn favoriete zeilschip, mocht er ooit nog weer eens een schip met de benodigde pecunia langszij komen! Na al het moois in Enkhuizen voorlopig weer te hebben gezien, hebben we de auto maar weer eens opgezocht. Aan het eind van de middag waren we weer thuis. Terug van een leuk dagje Enkhuizen, weliswaar met een lekke achterband, maar dat kon de stemming niet meer drukken.

zondag, oktober 06, 2013

'poptempel de luxe'


Ziggo Dome, de nieuwe op 24 juni 2012 met een concert van Marco Borsato ingewijde concertzaal, wordt nu al de beste concertzaal van Nederland genoemd. Of dat waar is kan ik niet beoordelen, want ik heb er zelf nog geen concert in meegemaakt, en dan nog, maar gezien alle positieve verhalen wil ik het graag geloven. De tent schijnt te draaien als een tierelier en altijd vol te zitten met publiek en goeie bands. In deze tijd een prestatie van niveau lijkt mij. Ik las dat sinds de opening er al diverse memorabele optredens zijn geweest, zoals o.a. van Radiohead, Madonna, Alicia Keys, Beyoncé maar ook van oude rockers als Rush, Paul Simon, Peter Gabriel en leonard Cohen. Ziggo Dome, ontworpen door het Amsterdamse architectenbureau Benthem Crouwel, staat in Amsterdam-Zuidoost naast de Amsterdam Arena en de Heineken Music Hall. Maar als gezegd, hoewel ik het gebouw met name door de alsmaar wisselende of/en verspringende (reclame)verlichtingspatronen op de gevels al menig keer gezien heb als ik er 's avonds langs reed, ken ik het verder nog niet.

Ziggo Dome dat ca. €. 60.000.000,- heeft gekost, heeft een capaciteit van 17.000 plaatsen. Op de vloer is plaats voor 6.300 personen, de overige plaatsen zijn op de twee ringen met tribunes. Het gebouw heeft de vorm van een vierkant blok, de grootte is 90 bij 90 meter, met een hoogte van 30 meter. De buitenzijde van het gebouw bestaat uit 120.000 pixels van elk zeven led-lampjes wat een totaal maakt van 840.000 led-lampjes. Verder maken 500.000 lampjes de gevel tot een high resolution Video Wall. Het gebouw dat een fenomenale akoestiek heeft, is ontworpen voor versterkte muziek, maar is multi inzetbaar en kan met minimale aanpassingen ook geschikt gemaakt worden voor tenniswedstrijden, een olympisch zwembad of een ijsbaan. Zie verder ook onderstaande reportage die ik tegenkwam van ene Ad Tissink van het blad Cobouw.


Ziggo Dome, het hoeft niet perse op korte termijn, maar in deze 'poptempel de luxe' wil ik beslist een keer een goed concert meemaken!

woensdag, oktober 02, 2013

Agora Lelystad


Afgelopen vrijdagavond in het Agora Theater in Lelystad naar een speciaal concert geweest van 'The Voice Company'. Een gigantisch koor bestaande uit 120 dames en heren, de jongste 14 jaar de oudste 88 jaar, bracht o.l.v. dirigent Robert Bakker diverse nummers van de legendarische rockgroep 'Queen' ten gehore. Daarbij werden ze begeleid door een strakke gelegenheidsband bestaande uit Bas van Bemmelen (gitaar), Jesse Brouwer (toetsen), Sjoerd de Roij (basgitaar) en Gydo Keijzer (drums). En voor de zangpartijen speelden buiten het koor de veelzijdige solisten Jeffrey Noordijk en Angelique Wardenier een prominente rol!

Een boeiend concert, ondanks het enigszins dominerende 'aan elkaar gepraat van dirigent Bakker', met diverse bekende nummers van 'Queen' dat werd afgesloten met de bekende meezinger: We are the champions my friends; And we 'll keep on fighting till the end; We are the champions, we are the champions; No time for losers, 'cause we are the champpions.....

Maar wat mij die avond eerlijk gezegd nog meer boeide, was het theatergebouw zelf. Het Agora Theater, gebouwd naar een ontwerp van architect Ben van Berkel (UNStudio, Amsterdam/Shanghai) is reeds in 2007 opgeleverd, maar ik was er nog nooit geweest. Het prachtige theatergebouw dat deel uitmaakt van een omvangrijke vernieuwing van het stadshart van Lelystad, is dus al zes jaar in gebruik. Het ontwerp bestaat, net als bij een diamant, aan de buitenkant uit allemaal verschillende facetten. De inspiratie daartoe schijnt Ben van Berkel uit een zonsondergang in het Markermeer te hebben gehaald. Het gebouw bestaat voor een groot deel uit glazen elementen en geperforeerde aluminium platen. Dynamisch, door die geperforeerde panelen ontstaat een min of meer levendig beeld, waardoor het lijkt alsof het theatergebouw constant van kleur veranderd.

Bijzonder te lezen, hoe van Berkel zijn opdrachtgever(s) tijdens de presentatie van het schetsontwerp heeft weten te enthousiasmeren. Doorgaans gaat dat er vrij gelikt aan toe, met flitsende powerpointpresentaties, dure fullcolour brochures en oogstrelende maquettes. Niets van dat alles, van Berkel kwam bij zijn eerste presentatie van het nieuwe Agora Theater met alleen de eerste contouren van een idee, waarover hij een gloedvol en achteraf gouden betoog hield. Een idee, waarin naast het theater, de omgeving van Lelystad, veelkleurige wolkenluchten en schitterende skylines een hoofdrol zouden spelen. Eigenlijk was het hem pas kort voor de presentatie duidelijk geworden, hoe het uiteindelijk zou moeten worden. Het had hem verbaasd hoe mooi de omgeving van Lelystad was. Het landschap met daarboven die prachtige luchten, die je hier kon zien, een enorm scala aan skylines. Al die facetten wilde hij absoluut in het nieuwe Agora Theater een plek geven in combinatie met alle elementen van het theater zelf. Het scala aan emoties en wereldse facetten die je doorgaans in een theater kan tegenkomen. Uit die combinatie van hoe enerzijds de omgeving is en wat anderzijds de inhoud van een theater moet zijn, is volgens van Berkel bijna als vanzelfsprekend die caleidoscopische vorm voortgekomen met zijn diamantachtige structuur.

Knap dat je als architect reeds met de 1e presentatie de opdrachtgever(s), met amper meer dan een sterk verhaal, over de streep krijgt voor het vervolg traject. Waarschijnlijk wist van Berkel ook goed te verkopen, dat zijn gedachtengoed met een totaal oppervlak van rond de 5890m2 verdeeld over 3 bouwlagen, het budget van €. 20.000.000,- niet zou overschrijden. Hoe dan ook, het Agora Theater mag er zijn, echt een plek met de allure van een centrale verzamelpaats in het stadshart van Lelystad. Ik heb genoten van de ambiance!