woensdag, februari 26, 2014

Voorjaar!


Hoera ik hoor de lijsters weer zingen, en dat op 26 februari! Het scala aan gevoelens in mij laat zich op zo'n moment moeilijk duiden, maar het maakt me in ieder geval erg blij! Ik zag de laatste tijd uiteraard meer reuring in m'n tuintje, de rumoerige mussen in de haag, de koolmeesjes, de vlaamse gaaien en niet te vergeten de eksters, die zo te zien hun nest weer aan het bouwen zijn in de hoge platanen. Maar toen ik vanavond de lijsters hoorde met hun melodieuze maar dominante gezang, drong het echt tot me door: het is weer voorjaar! Kriebels, tijd voor plannen maken, heerlijk!

zondag, februari 23, 2014

mooi Veluwezoom


Voorjaar in de lucht! In de krant las ik dat alles in de natuur zich ongeveer een volle maand te vroeg aandient. Wat is daar mis mee, trouwens wat is te vroeg? Het zij zo, tijden veranderen al sinds mensenheugenis, we gaan er lekker op uit! Naar de Veluwezoom, we hadden ineens zin in een wandeling nabij Kasteel Doorwerth. De zone tussen de Veluwe en de Betuwe behoord volgens mij tot de mooiere, zo niet de mooiste gebieden van ons land. En gezien de drukte vanmorgen nabij Kasteel Doorwerth, wordt deze mening door veel mensen gedeeld.

Kasteel Doorwerth, een van de mooiste en oudste kastelen van Gelderland, is gebouwd op een strategische plek in de uiterwaarden van de Rijn. Men zag de aanvallers uit het zuiden destijds al van verre aankomen. De eerste woontoren uit 1280 bood goed uitzicht op de uiterwaarden en de rivier de Rijn. In de loop der tijd werd de woontoren uitgebouwd tot een volwaardig middeleeuws kasteel. Het oudste behouden deel van het kasteel, de oostelijke vleugel met de ridderzaal, stamt uit de veertiende eeuw. Doorwerth werd ook uitgebreid in de vijftiende eeuw. In de zestiende eeuw kreeg het kasteel een voorburcht. In de negentiende eeuw raakte het kasteel in verval. Maar door toedoen van ene generaal F.A. Hoefer is het kasteel in de vorige eeuw gerestaureerd, en wordt het sindsdien goed beheerd door de Stichting Vrienden der Geldersche Kasteelen.

Het is een prachtig wandelgebied daar. Een tijdje hebben we op een bankje bij de rivier van het prachtige panorama zitten genieten. Op een weiland even verder op stikte het werkelijk van de grauwe ganzen, het was een drukte van belang daar. Of zouden die beesten mogelijk zo opgewonden zijn, omdat ook zij denken dat ze een maand te vroeg aan het rommelen zijn? Ze zijn slim die ganzen, ik denk dus van niet! Na de lunch in 'Theeschenkerij De Zalmen' op de binnenplaats van het kasteel, hebben we de auto maar weer opgezocht.

vrijdag, februari 21, 2014

de aardige flutfilm


Toscaanse bruiloft vind ik eigenlijk een flut-film, maar af en toe kon ik er toch ook om lachen, vandaar 'de aardige flutfilm'. De romantisch komische film Toscaanse Bruiloft van regisseur Johan Nijenhuis is wat mij betreft een mix tussen vet aangezette onderbroekenlol en humor verpakt in een meer theatrale fijnzinnigheid.

Ergens in een pittoresk dorpje in Toscane, botst Sanne (Sophie van Oers) één van de hoofdrolspeelsters, (ze organiseert trouwerijen in een prachtig idyllisch gelegen villa in de omgeving) tegen het open zwaaiende portier van Jeroen (Jan Kooijman) een automobilist, die echtscheidingsadvocaat blijkt te zijn, en op weg is om te getuigen bij het huwelijk van een bevriend stel. En hoe is het mogelijk, een toevallig door haar georganiseerde trouwerij in eerder genoemde villa. Uiteraard worden de twee verliefd op elkaar, maar het loopt allemaal niet echt gesmeerd, ook al komt het aan het eind van de film uiteindelijk wel goed met die twee.

De hele film speelt zich min of meer af in een vakantieachtige sfeer. Er gebeurt van alles in Toscane, volgens mij één van de mooiste decors van de wereld. Jachtpartijen, ballonvaarten, fotosessies, vrijpartijen, eet- en drinkgelagen, vechtpartijen, noem maar op. De hele cast heeft het daar kennelijk goed naar de zin. Ze rijden rond in leuke cabriootjes en kleine Fiatjes, en iedereen wordt volgens Bella (Martine Sandifort, die we nog zo goed van vroeger kennen) in de rol van moeder van één van de bruiden, alleen al van de lucht van Prosecco enigszins licht in het hoofd!

De hele bioscoopzaal zat vol met hoofdzakelijk jonge mensen. De stemming was vrolijk, en dat is natuurlijk altijd mooi. Maar kennelijk heeft regisseur Nijenhuis met de deelname van wat oudere acteurs, zoals o.a. Simone Kleinsma en Ernst Daniël Smid met deze film toch ook wel een oudere doelgroep op het oog. Het zal allemaal best, maar aan mij is het niet besteed. Leuk, maar ik weet zeker dat ik deze aardige flut-film snel vergeten ben!

woensdag, februari 19, 2014

een zwart-wit film


In 'Eye' in Amsterdam gisteren 'Die Andere Heimat - Chronik einer Sehnsucht' van de 81 jarige Duitse schrijver/regisseur Edgar Reitz gezien. Een 4 uur durende historische film over het straatarme Duitsland rond 1842. Het in zwart-wit gefilmde geschiedverhaal speelt zich af in Schabbach, een fictief Duits stadje in de wel bestaande Hunsrück, de glooiende streek tussen Rijn en Moezel, ongeveer ter hoogte van Luxemburg. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo'n lange film gezien heb, en dan ook nog in zwart-wit. Geweldig, erg veel duidelijker lijkt mij de wereld van ca. 180 jaar geleden moeilijk voor de geest te halen!
Een kroniek van een verlangen naar een andere wereld, met in de hoofdrol puber Jakob, die een beetje anders is dan de anderen in het Schabbachse gezin Simon. Als er gewerkt moet worden in de smederij van zijn vader, en iedereen z'n steentje moet bijdragen, knijpt Jakob er meestal tussenuit. Dan zit hij ergens stiekem in een hoekje te lezen in een boek dat hij via zijn oom heeft weten te bemachtigen. Of hij zwerft dromerig door de golvende velden rond Schabbach, terwijl langs de horizon hoog bepakte wagens en huifkarren worden voortgetrokken door paarden of ossen. Volksverhuizers die de straatarme omgeving verlaten, en op zoek gaan naar betere oorden.



'Die Andere Heimat - Chronik einer Sehnsucht' is feitelijk een aangrijpend familiedrama. Het laat het reilen en zeilen van de familie Simon rond Jacob zien in de jaren veertig van de negentiende eeuw. Over zijn moeder, die naarmate de jaren vorderen steeds meer last van haar longen krijgt. Over zijn zus die het in haar hoofd haalde om met een katholiek te trouwen, en door haar vader verstoten werd. Ze volgde haar man naar zijn wijngaard in het naburige dorp, dat in een totaal andere wereld leek te liggen. En dan waren er nog een paar aardige meisjes, die zich op een dag, buiten het dorp, zomaar naakt aan hem vertoonden. Ze waanden zich onbespied en rolden bloot door het natte gras de heuvel af, om zo van hun vermeende huiduitslag af te komen. Verder de lange barre winters, waarin ze hun doden niet konden begraven, een en al ellende. Kortom het was een tijd dat het absoluut niet goed ging in Schabbach en omgeving. Veel families vertrokken en maakten de grote oversteek naar het verre en zonnige Brazilië in de hoop op betere tijden. Ook Jakob verlangde naar het grote avontuur aan de andere kant van de oceaan. Maar zijn dromen mochten kennelijk geen plek hebben binnen zijn nuchtere familie. En tot overmaat van ramp viel zijn pragmatische broer Gustav ook nog voor hetzelfde meisje. Echter ondanks, of misschien wel dankzij alle tegenslagen, kwam Jacob uiteindelijk tot het rustgevend inzicht, dat zijn roots en geluk gewoon in Schabbach lag!

Eenmaal buiten werden we na de intrigerende 4 uur durende zwart-wit sfeer van de 19e eeuw, even overvallen door de kleuren en het tempo van onze tijd. Knap hoe Edgar Reitz ons met zijn geschiedverhaal een middag lang in de tijd heeft weten te verplaatsen.

zondag, februari 16, 2014

berg en dal op zee


Gisteren was er sprake van een zuidwesterstorm langs de kust, windkracht 8 tot 9. Maar in mijn werkkamertje had ik daar geen last van. Wel zag ik bij vlagen de bomen en struiken in de tuin heftig heen en weer zwiepen, maar dat was het wel zo'n beetje. Prachtig zo'n storm, lekker uitwaaien op het strand, een boeiend fenomeen, ook op zee. Alleen op zee beleef ik een storm heel anders. Weliswaar vind ik in een zeiljachtje windkracht 8 tot 9 nog steeds een boeiend fenomeen, maar wel graag in de haven. Maar ondanks de kwaliteit van de weerberichten, heb ik in al die jaren zeilen vaak zat gemerkt dat je evengoed door zwaar weer kan worden overvallen, zeker bij een wat langere oversteek. Als ik daar aan denk komen in mijn geheugen een paar aardige zeiltochtjes boven drijven!

Zomer 1989, Portsmouth - Brighton, ca. 42 mijl met 'AURORA' (Jaguar 25') bemanning: Jo. en ondergetekende.

Droog maar somber weer bij vertrek 's morgens, wind ZW 5 Bft. De weerberichten repten over een stormachtige wind tegen de avond, ca. 8 Bft. Met wind en stroom mee zouden we volgens onze berekening voor dit zeiltochtje maximaal 6 uur nodig hebben, dus tegen de avond zouden we al lang en breed weer in de veilige haven liggen. Met gereefd zeil spurten we met ruime koers comfortabel richting Brighton, prachtig! Echter al na een paar uur moesten we onze zeilvoering aanpassen aan de snel verslechterende weersomstandigheden. De vlagerige wind trok aan, de golfen werden hoger en de lucht achter ons begon er steeds dreigender uit te zien. Maar we gingen als een speer, ondanks de drastisch verminderde zeilvoering, en dat was mooi en maar goed ook. Want toen we na enige tijd in de verte de zware brekers tegen het westelijk havenhoofd van Brighton zagen slaan, leek ons het nu al een crime om straks dwars op de golven goed door de vrij smalle haveningang te komen, laat staan als het nog harder gaat blazen. Het was inderdaad even knap spannend, maar eenmaal binnen, afgemeerd achter de hoge muur, was het voorbij ook al kletterden de over de muur slaande brekers met veel geweld op het dek. Heerlijk, wij lagen net op tijd binnen, de windmeter gaf inmiddels 9 Bft. aan. Dat is niet stormachtig, dat is een heuse storm!

Voorjaar 1992, IJmuiden - Woolverstone, ca. 130 mijl met 'Felis Onca IV' (Jaguar 30') bemanning: Jo., Ejr., A, S, W en ondergetekende.

Zeilend op de Noordzee hoorden we ergens tussen IJmuiden en Harwich in de verte gerommel en zagen we het weerlichten. Nog ver weg voor ons gevoel, toch haalden we het grootzeil maar alvast omlaag, en rolden we de fok een stukje in. Want het was wel duidelijk dat de donderbui niet aan ons voorbij zou gaan. De ontladingen kwamen dichter bij, het begon te regenen en een paar flinke rukwinden waren de voorbode van wat op ons af kwam. En ineens was het zover en zaten we midden in de shit. Ook het kleine puntje voorzeil dat nog stond werd snel ingedraaid, maar zelfs alleen op romp en mast maakten we nog een respectabele slagzij. Voor zover we de ogen door de hevige regen en wind open konden houden, zagen we de zee fel oplichten door de vele blikseminslagen om ons heen, alsof het overdag was. De donderslagen waren boven het gebulder van de wind en het geraas van de regen nog oorverdovend. Een boeiend fenomeen!

(Een polyester schip is geen 'Kooi van Faraday', het nut van een ankerketting of dikke koperdraad aan de verstaging of beter nog aan de mast, en dan overboord voor een eventuele ontlading betwijfel ik. Mogelijk dat het werkt bij een luttele 230 Volt, maar bij een blikseminslag kan de spanning wel 400.000 keer hoger zijn! Toch had ik op dat moment spijt dat ik mijn ankerketting niet buiten boord had gehangen, want 'Baat het niet dan schaadt het niet').

Op een gegeven werd het in de kuip zo gortig dat ik het werk maar even helemaal aan de stuurautomaat overliet, en ook bij de anderen in de kajuit ben gaan zitten, bovendien wilde ik een beetje uit de buurt van de verstaging blijven. De automaat had het er erg moeilijk mee, gierend van bakboord naar stuurboord schoten we als een zuipschuit door het water. Spannend, maar wonderlijk, zo snel als het gekomen was, zo snel was het weer over ook. Hooguit een uur heefd het hele feest geduurd, opluchting alom. Buiten het monotone geronk van de motor heerste er ineens een oorverdovende stilte. De atmosfeer was helemaal opgeknapt, windstil en glashelder zicht, beter dan we de hele dag hadden gehad. In de verte zagen we de navigatieverlichting van enkele schepen in de shipping lane. Toch mooi dat we daar niet zaten toen we door die donderbui werden overvallen!

Zomer 2001, Den Helder - Lerwick, ca. 600 mijl met 'Swing' (Catalina 34') bemanning: Ja., P, R en ondergetekende.

Deze keer een wat langere oversteek, ca. vier etmalen. Prachtige zeiltocht naar de Shetlandeilanden. Voorbij Schotland veranderd het karakter van de Noordzee gelijdelijk aan, en wordt de invloed van de Atlantische Oceaan aan merkbaar. Op een gegeven moment waanden we ons door de lange oceaandeining als het ware in de Ardennen of de Eifel. Een eindeloze cadans van berg op, berg af, prachtig. Echter de laatste nacht op zee trok de wind uit ZW richting aan tot 8 Bft. De bergen werden hoger, de dalen dieper, verschillen van meer dan 10 meter, heftig. In de kajuit klapte Ja. met z'n gezicht tegen de wand en brak z'n neus. Met de ruime koers die we voeren was het opletten geblazen om niet te gijpen. Maar toch gebeurde dat in de consternatie van de gebroken neus, op een gegeven ogenblik kwam de giek door een stuurfout met een vernietigende klap over. Door als de bliksem de motor bij te zetten en het voorzeil in te rollen, hadden we de 'Swing' in de enorme golven vrij snel weer op het goede oor liggen. Maar bij aankomst in Lerwick 's morgens vroeg, zagen we pas hoe hard de klap was aangekomen, tijdens de terugtocht via de Noorse fjordenkust, zouden we genoegen moeten nemen met een enigszins kromme giek. Hoog aan de wind zeilen konden we wel vergeten!

Voorjaar 2002, Larvik - Den Helder, ca. 420 mijl met 'Swing' (Catalina 34') bemanning: Ja., R en ondergetekende.

In de Duitse Bocht, even boven de shipping lane en de waddeneilanden diende de storm zich in de namiddag aan met 8 Bft. WNW. De hele dag was het al rumoerig geweest in het zwerk, maar dat was slechts de opmaat geweest voor het grotere werk. Even hebben we met de gedachten gespeeld om uit te wijken naar Helgoland, maar bij nader inzien leek ons dat toch geen goed plan. Doorgaan dus, grote warrige golven en pikkedonker, sowieso zagen we niks als we in een golfdal zaten. En aan de radar had ik ook even niks, het was één en al clutter. Om dat te kunnen zeven moest ik één hand vrij maken voor de knopjes, maar dat lukte me van geen kant. M'n stuurautomaat kon het natuurgeweld niet aan, en ik had beide handen nodig aan het roer om op koers te blijven. Stom, ik had het één en ander natuurlijk moeten instellen toen het nog kon. Met gekrulde teentjes van spanning, stoven we beide shippinglanes over op een puntje voorzeil en de motor bij, met een zicht van nul komma nul meter in de golfdalen. Het is goddank allemaal goed gegaan, maar toen we in de vroege ochtend in de verte de gigantisch wit schuimende zeeën boven de Gronden van Stortemelk zagen breken, leek het ons ondanks de afnemende wind maar beter deze afslag niet te nemen, en door te varen naar Den Helder waar we in de vroege ochtend aankwamen. Eenmaal afgemeerd in de haven, zijn we met z'n drieën onder invloed van een pikketanisje en een vriendelijk louterend ochtendzonnetje in de kuip, voor een paar uurtjes totaal van de wereld geweest!

donderdag, februari 13, 2014

H.L. in de Jordaan


Woensdagavond hadden we met z'n vijven weer eens een Herenleedje in Amsterdam. In het verleden was dat standaard zo, maar omdat de heren niet allemaal (meer) in Amsterdam wonen, houden we tegenwoordig de leedjes ook wel in Weesp, Almere en Harderwijk. Maar deze keer zaten we weer eens in café Hegeraad aan de Noordermarkt, al decennialang ons stamcafé. Het was druk en erg gezellig, en de biertjes en bitterballetjes smaakten weer als vanouds. Maar desalniettemin diende op een zeker moment de vraag zich op, wat en waar gaan we eten. Gelegenheden zat in de buurt, maar een blik door het raam deed ons al snel besluiten de wandeling in ieder geval kort te houden, hondenweer, het stormde en regende pijpenstelen!

Het was amper vijf minuten lopen naar restaurant "De Twee Grieken" in de Prinsenstraat. We hadden niet besproken, dat doen we trouwens maar zelden, maar ondanks een volle bak hadden ze toch nog een mooie ronde tafel voor ons klaar staan. Een prima plekje in de hoek! De juiste wijnkeuze hadden we vervolgens snel gemaakt, en met de menukaart waren we ook zo klaar. Proost jongens, op het leven maar weer. We hebben daar een paar genoeglijke uurtjes doorgebracht, lekker sfeertje en een perfecte bediening. Maar rond een uur of halfelf was het evengoed toch mooi geweest. Vroeger gingen we dan doorgaans nog een afzakkertje nemen in één of andere kroeg, maar dat doen we niet meer. De groeten thuis jongens, en tot de volgende keer maar weer.

woensdag, februari 12, 2014

My great plumbers


Kom eens even kijken riep J, allemachtig lekkage, en zo te zien is dat al een tijdje aan de gang ook. Het plafond in het slaapkamertje vertoonde recht onder de cv ketel die op zolder staat, een grote, enorm smerige vochtplek. Eigenlijk is het hele plafond naar de ratsmodee, dat wordt slopen want met een sausbeurtje los je dat niet op. Maar laten we eerst onze loodgieter maar weer eens bellen. Want volgens mij is de condensafvoer van de CV ketel verstopt. Hoe kan dat nou, die hebben we toch juist een maand of drie geleden i.v.m. die lekkage beneden in de keuken over de parketvloer laten maken en verleggen? Ja dat is zo, maar ik zou niet weten wat het anders zou kunnen zijn.

Nog dezelfde dag hadden we onze man over de vloer. Zijn conclusie was dat een verstopping in de standleiding, waar de nieuw aangelegde condensafvoer van de CV ketel op aangesloten was, de boosdoener was. Samen met een collega zou hij de andere morgen komen om het euvel adequaat te verhelpen. Met een grote compressor, slangen, trekveren, een waterstofzuiger en weet ik allemaal niet wat nog meer, waren ze 's morgens al vroeg van de partij. Na enkele uren vergeefs porren, blazen en zuigen in en om de bewuste standleiding op zolder, verplaatste het werkterrein van de boys zich voor een kijkoperatie ineens naar de kruipruimte onder de begane grondvloer. En wat bleek, de standleiding was nergens te vinden. Waarschijnlijk ooit in één of andere verbouwing in het verleden ontkoppeld van de hoofdafvoerleiding en nooit meer aangesloten omdat hij toch geen dienst meer deed. Stom, de CV ketel was enkele maanden geleden dus aangesloten op een loze standleiding! Toen die na verloop van tijd over de volle drie verdiepingen was gevuld met condenswater, begon de boel bij de ketelaansluiting over te stromen!

Toen ze eenmaal door hadden hoe de vork in de steel zat, was het euvel snel verholpen. Een nieuwe condensafvoer werd middels een soort van bypassconstructie aangesloten op een andere bestaande standleiding. Wat een gedoe! Loodgieter is volgens mij een bijzonder vak, en vermoedelijk moeilijker dan menigeen denkt. Hielden ze zich vroeger enkel bezig met het gieten van lood om gebouwen waterdicht te krijgen of loden pijpen te verbinden, tegenwoordig moeten ze ook verstand hebben van sanitair, warmtepompen, digitaal aangestuurde verwarmingsinstallaties, ingewikkelde rioleringsconstructies en weet ik wat nog meer. Geen sinecure, maar wel een dankbaar beroep lijkt me. Echter ondanks het feit dat het gros van de loodgieters z'n vak waarschijnlijk wel verstaat, in ieder geval de onze, gaat het evengoed wel eens mis. Waar gehakt wordt vallen spaanders!

maandag, februari 10, 2014

Kawah Ijen


'Vuurblauwe gloed' las ik zaterdag in een artikel van Martijn van Calmthout in Wetenschap, een bijlage van de Volkskrant. De fascinerende kleurenfoto van de Kawah Ijen vulkaan op Oost-Java, Indonesië, die was toegevoegd, maakte duidelijk wat Calmthout met de titel van zijn stukje bedoelde. De overkokende krater van de Kawah Ijen niet in het min of meer bekende geel en/of rood van vloeibaar lava, maar in een mysterieus diep intens blauw, prachtig!



Echte lava komt op de min of meer inactieve vulkaan niet voor. De blauwe vlammen zijn afkomstig van zwavel, een mineraal dat onder invloed van stoom uit de berg al bij 115 graden celsius over de kraterrand vloeit, waar het in de buitenlucht al snel weer tot vaste stof overgaat. Om het stollingsproces echter te vertragen wordt het zwavel dicht bij de kraterrand in brand gestoken, waardoor het langer vloeibaar blijft en naar de lagere regionen op de berghelling kan druipen om daar, een beetje uit de buurt van de verstikkende zwaveldampen in gestolde toestand gewonnen te worden.

Het is daar geografisch gezien een bizar gebied, een soort van maanlandschap. We hebben eens op een vroege ochtend, nog voor zonsopkomst, op de kraterrand van de Bromo gestaan. Een in activiteit onvoorspelbare vulkaan op ca. 200 km ten westen van de Kawah Ijen. (zie mijn stukje 'Bromo' van 16 augustus 2007) We waanden ons daar inderdaad min of meer op de maan. Indonesië, onderdeel van de z.g. 'Ring van Vuur' rond de Stille Oceaan kent veel van dat soort landschappen. De Indonesische archipel telt zo'n 400 vulkanen, waarvan er 129 nog actief zijn. Onlangs hebben we in de krant nog kunnen lezen dat de 'Sinabung' op Sumatra na 400 jaar rust weer tot leven is gekomen. Sinds september vorig jaar spuwt de berg bij tijd en wijle grote hoeveelheden lava, as en verderf over de omgeving.

Behoorlijk link allemaal! Alhoewel, een groot deel van ons kleine kikkerlandje ligt ver beneden zeeniveau, daar staan we gelukkig niet altijd bij stil maar dat is eigenlijk ook behoorlijk link!

woensdag, februari 05, 2014

Opgestoken in SM


Marcel Wanders (Boxtel, 1963) is één van de meest toonaangevende ontwerpers van de afgelopen decennia. Hij is rond 1996 tijdens de meubelbeurs in Milaan internationaal doorgebroken met 'Knotted Chair', een stoel van versterkt touw die hij (in samenwerking met de Technische Universiteit Delft) voor Droog Design ontwierp. Duurzaamheid vormt als regel de rode draad in het oeuvre van Marcel Wanders. Over de 'Knotted Chair' schijnt hij destijds te hebben gezegd: 'Ik wilde een stoel maken die zegt: "Ik ben met liefde ontworpen, ik ben met aandacht gemaakt, het was niet gemakkelijk maar de moeite waard. Ik zal je dienen voor de rest van je leven".' Wanders vind het belangrijk om mensen en producten te verbinden. Een product moet vertrouwd voelen. Daarom kiest hij voor elementen die voor iedereen herkenbaar zijn, bijvoorbeeld omdat ze op historische inspiratiebronnen zijn gebaseerd. Hij wil daarmee waardevolle ontwerpen vervaardigen, producten voor het leven.

Nou dat is hem tot nu toe goed gelukt. Zijn expositie 'Pinned Up, 25 jaar vormgeving' in het Stedelijk Museum in Amsterdam dwingt respect af. Temeer daar de uitleg van zijn creaties een belangrijke factor van de expositie is. De visie erachter blootleggen, laten zien hoe rijk het inhoudelijk is. Een lust voor het oog allemaal!



Toen we vandaag rond het middaguur onze auto weer wilden opzoeken in parkeergarage Museumplein, liepen we voor het Concertgebouw Thijs, onze 16 jarige kleinzoon tegen het lijf die daar in die buurt op de middelbare school zit. Hij had pauze en wilde net met een paar klasgenoten, ook al van die lange kornuiten, bij AH naar binnen stappen voor een (gezonde?) snack neem ik aan. De ontmoeting was dan ook van korte duur maar wel even leuk!

Onderweg naar huis kregen we allebei zo'n trek in iets, dat we toch maar besloten om in Muiden even een pitstop te maken bij Brasserie & Wijnbar Fort H voor een gezond broodje waldkorn, nou ja gezond? Maar wel heel lekker!

maandag, februari 03, 2014

kasteel 't nijenhuis


Zondagmorgen waren we er vroeg bij, we waren zelfs een tijdje de enige bezoekers in kasteel 'het Nijenhuis'. En zo konden we het werk van kunstschilder Jan Voerman (Kampen,1857 - Hattem,1941) in alle rust bekijken. Ongeveer 60 schetsen (uit de nalatenschap van acteur Henk van Ulsen) en ruim 100 schilderijen en aquarellen waren er van 'de IJsselschilder' te zien. Een prachtig oeuvre van weidse landschappen, stille wolkengezichten, grazende koeien en lieflijke bloemstillevens.

Prachtige stapelwolken boven eindeloze verten, het was het handelsmerk van Voerman. Zijn IJssellandschappen zijn ongeëvenaard. Jan Voerman werkte praktisch zijn hele leven aan de IJssel. In zijn omvangrijke oeuvre komen de tradities van de Hollandse 17de-eeuwse landschapsschilderkunst en het 19de-eeuwse impressionisme van de Haagse School in een oorspronkelijke beeldtaal samen.

Ondanks de grote bekendheid van zijn werk, in het Voerman Museum in Hattem hebben we ook al het één en ander van hem gezien, blijft zijn werk ons boeien. Buiten gebeurden er echter ook boeiende dingen, we kregen er de voorjaarskriebels van. We hebben ons bezoek aan 'het Nijenhuis' dan ook maar afgerond met een heerlijke wandeling door de beeldentuin!

zaterdag, februari 01, 2014

een filmfestivalhit


Gisteren in film instituut Eye in Amsterdam 'The Selfish Giant' gezien, een festivalhit in Rotterdam op het Internationaal Film Festival. En met recht, de volle 93 minuten hield de Engelse regisseuse Clio Barnard ons met deze prachtige maar hartverscheurende film bij de les. In het kort: Jonge tiener Arbor (Conner Chapman) uit de Britse onderklasse wordt van school getrapt, en begint samen met zijn goedmoedige vriendje Swifty (Shaun Thomas), die eveneens van school is gestuurd, in de arme buurten van Bradford een handeltje in schroot. Met paard en wagen, zoals dat traditiegetrouw gebeurt in Bradford, een stad in het noorden van Engeland, waar de economische crisis flink heeft huisgehouden, trekken ze er dagelijks op uit. Ze stelen alles wat los en vast zit, veelal op aanwijzingen van Kitten (Sean Gilder) de schroothandelaar die hun waar opkoopt. De jongens scharrelen rond in een desolate, maar schitterend in beeld gebrachte omgeving.

Het meest verdienden de jongens uiteraard aan koper, ze presteerden het om een gigantische rol koperdraad achter de rug van een wegwerker op hun wagen te laden. In het open veld werd vervolgens het omhulsel eraf gebrand, waarna Kitten de kale draad voor een paar cent van ze overnam. Maar het ging goed mis toen ze een dikke hoogspanningskabel probeerden te jatten. Daarbij kwam de goedmoedige Swifty door elektrocutie om het leven.

De film liet feilloos zien wat het lot van kinderen doorgaans is in armoedige achterbuurten. In de angstaanjagende aso buurt van Bradford hadden de jongens door gebrek aan rolmodellen geen schijn van kans om iets van hun leven te maken.
'The Selfish Giant' is prachtig qua beeld, zelfs de grimmige koeltorens van een kolencentrale hebben in het desolate landschap nog een zekere schoonheid. Het verhaal echter is wreed, hartverscheurend en ontdaan van welke vorm van schoonheid dan ook. Een zeer indrukwekkend verhaal, we waren er stil van!

vitaal oud worden


De oudste mens aller tijden is 122 geworden. En de eerste die 135 wordt, is al geboren. Wat betekent dat voor de kinderen van nu? Weten zij dat ze eeuweling worden? Beseft een 70-jarige dat hij nog maar net komt kijken? Op deze vragen en vele andere geeft Rudi Westendorp antwoord in 'Oud worden zonder het te zijn'. Hij legt hierin uit waarom we ouder en ouder worden en hoe we dat lange leven de baas kunnen blijven. Oud worden zonder het te zijn is hét boek over hét onderwerp van de 21ste eeuw. Het belicht onze levensloop van alle kanten - van biologie en geneeskunde tot zorg en maatschappij.

Het was donderdagavond mudjevol in 'Brasserie De Bank', voor deze avond weer omgedoopt tot 'Science Café Harderwijk'. Genoemd onderwerp spreekt een massa mensen blijkbaar erg aan. Na het welkomstwoord van Jan Douwe Kroeske, nam Prof. Dr. Rudi Westendorp, hoogleraar Interne Geneeskunde bij het Leids Universitair Medisch Centrum het woord. Tegenwoordig is volgens Westendorp oud het nieuwe jong! De tijd dat pensionado's achter de geraniums verdwenen ligt al een tijdje achter ons. Tegenwoordig worden er tot ver na het met pensioen gaan nog allerlei activiteiten ontwikkeld, van lange reizen maken tot dansen bij een ouderensoos. En de gemiddelde levensverwachting blijft maar toenemen, de eerste mens die 135 jaar oud wordt is volgens Westendorp nu al geboren. Zijn boek 'Oud worden zonder het te zijn' heb ik gekocht, ben benieuwd, alhoewel hij die avond uiteraard al een behoorlijke tip van de sluier heeft opgelicht. Maar over de mogelijk fysieke en maatschappelijke consequenties van het één en ander is overigens niet of nauwelijks nog gesproken. Problemen waar we ongetwijfeld mee te maken zullen krijgen, voer lijkt mij voor filosofen en demografen!