Een andere tijd.

We leven nu, en de toekomst ligt voor ons, en dat houdt mij tot op heden heel aardig bezig. Evengoed gaan mijn gedachten toch ook regelmatig naar het verleden terug. In het bijzonder naar de jaren '70 van de vorige eeuw. Toen we nog op de wolken leefden die we in de jaren '60 hadden gecreëerd. Het was weliswaar een decennium met vele gezichten, lang niet alles was uiteraard rozegeur en maneschijn. Maar de teneur was toch overwegend hoopvol, vrolijk, links en optimistisch. Ik denk er doorgaans met veel plezier aan terug!

de 23e zondag p.m.

Op 20 maart j.l. kregen we van Jan en Yvonne onderstaande App.: 

Dag allemaal, 

Volgende week zondag Brussendag. Wij verwachten jullie hier om 11.30 uur, want we willen graag dan uitgebreid lunchen. Na de lunch maken we een korte wandeling (ong. 2km) waarna we naar een Horecagelegenheid gaan voor een borrel en/of wat anders. Van daaruit nemen we afscheid. We hopen op mooi weer en tot volgende week. 

Voor het eerst geen zondag p.m. maar een zondag a.m. dacht ik, al was het uiteraard maar voor een half uurtje. En dat we, alvorens aan het actieve deel van de dag begonnen, eerst uitgebreid gingen lunchen was ook eens wat anders dan het gewoonlijke diner achteraf. Leuk, maar de realiteit pakte enigzins anders uit dan gepland. Iedereen kwam te laat, in plaats van 11.30 uur kwamen we door een file op de A28 pas rond 13.00 uur aankakken, dus toch weer in het p.m. deel van de dag! 

(PS Oorzaak van de uren lange file op de A28 was een gecrashte Lamborghini ter hoogte van De Lichtmis. De Lamborghini was door onbekende oorzaak tegen de vangrail geklapt, waarbij zowel de peperdure sportwagen als een substantieel deel van de vangrail total loss raakten. Gelukkig is daarbij wonder boven wonder niemand gewond geraakt. Maar ja, we hebben wel zo'n zes kwartier stilgestaan.)

Goed, genoeg gezeurd, er was met ons gelukkig niets aan de hand. Alles schoof in tijd alleen maar iets verder op dan gepland, dat was het enige. We werden met z'n allen door Jan en Yvonne dan ook hartelijk verwelkomt op hun zonnige terras met koffie en koek. Na een tijdje heerlijk in het zonnetje te hebben bijgepraat, ging de sessie binnen aan een 'uitgebreide lunchtafel' vrolijk verder met zelfgemaakte soep en allerlei heerlijkheden met en zonder brood. En ja, na al het lekkers waren we dan toch toegekomen aan de korte wandeling, het meer actieve deel van de dag zal ik maar zeggen. Daartoe hadden Jan en Yvonne een wandelroute uitgedacht in Echten, we moesten dus eerst even een stukje met de auto. Maar dat was de moeite waard, het resultaat was een prachtige wandeling van om en nabij 4km (dus niet ong. 2km).

In 'Paviljoen Nijstad', een leuk restaurant aan de rand van een grote plas nabij Hoogeveen, hebben we alvorens afscheid van elkaar te nemen een tijdje zitten borrelen. Gezellig, aan zo'n traktatie waren we op de één of andere manier ook al weer aan toe geraakt, bedankt J en Y. Na het aperitief hebben we met z'n allen nog even een poosje over de sfeervolle plas staan staren en elkaar tenslotte een goede thuisreis gewenst. Volgende p.m. bij leven en welzijn over 3 à 4 maanden bij A en M in Zwolle.

Bij de molen in Ankeveen

In het zonnetje, samen met Ab, Coby en Joke, geluncht op het terras van 'Bistro de Molen' aan de Loodijk in Ankeveen. De bistro in/bij molen 'Hollandia', als poldermolen gebouwd omstreeks 1640 en grotendeels in 1766 vernieuwd, staat nabij de Ankeveense Plassen. Al sinds de jaren 30 van de vorige eeuw doet de poldermolen als zodanig geen dienst meer, en is er sprake van een horecavestiging op deze locatie, die uiteindelijk is uitgegroeid tot de sfeervolle 'Bistro de Molen' van nu. Het was daar dan ook afgelopen vrijdagmiddag samen met onze vrienden even een gezellig intermezzo!

Vrolijke voorjaarsdag!

Je hebt van die dagen die je bij het opstaan reeds het gevoel geven dat ze al niet meer stuk kunnen. Gisteren was zo'n dag, en niet alleen voor J en mij, ook de tuinvogels zongen het hoogste lied. Iedereen was blij zo te horen, hoe kon het ook anders op zo'n mooie voorjaarsdag, en dat in maart waarbij zelfs de 20º grens al werd overschreden. Op ons ochtendprogramma stond als eerste een z.g. 'vrije inloop boosterprik', de tweede alweer. Heerlijk, maar het moet niet te gek worden, anders raken we nog verslaafd ook. Als tweede actie die morgen hadden we een bezoekje aan FENZ Reizen ingepland.

Goed, op dus naar onze 2e boosterprik. Via Zeepad, Wellenpad en Strandboulevard peddelden we vrolijk naar onze bestemming aan de Strekdam, alwaar wederom na verrichting van de nodige formaliteiten het Covid-19 vaccin in onze bovenarm werd gejast. Zo die zit, nu konden we met een gerust hart op vakantie!? 

Bij FENZ Reizen, in dat leuke Art Nouveau pandje op de Vischmarkt, hebben we ons onder het genot van een aangeboden kopje koffie laten bijpraten over de diverse fiets- en wandelvakanties. Ze bieden daar een wereld aan mogelijkheden in zowel binnen- als buitenland, dat werd ons wel duidelijk. Met die kennis en voorpret zijn we eerst maar weer eens huiswaarts gefietst. We hadden volgens ons voorlopig genoeg informatie om een goede en evenwichtige keuze te kunnen maken.

Brand!

Een forse brand heeft in de nacht van zaterdag op zondag meerdere boten, hoofdzakelijk zeiljachten, verwoest bij een jachtwerf in Harderwijk. De schade is enorm las ik, zo’n vijftien jachten werden door het vuur getroffen. En dan ook nog die stank en rookontwikkeling, die door de heersende windrichting tot ver in de polder reikte. Wat een treurigheid, maar als je ziet hoe dicht de jachten op op elkaar staan gestouwd, vind ik het nog een wonder dat de schade tot 15 jachten beperkt gebleven is! Want ergens een vrije strook tussen de jachten om o.m. vuuroverslag te voorkomen, zoals je dat bijvoorbeeld in de bossen vaak ziet, ontbrak zo te zien.

Verbeelding en zeggingskracht.

Onlangs in Museum Elburg de expositie 'Fijn van Draad' van de Nederlandse kunstenaar Daniella Hefter (Boedapest, 1976) gezien. Een verzameling textielschilderijen die ons meenam in de fantasierijke wereld van Hefter. Creaties die mij bij nadere bestudering verrasten door de levendige verbeelding en zeggingskracht. Overigens spreekt de sfeer in het oude gebouw van Museum Elburg ook al aardig tot de verbeelding.

Populisme in andere tijden

Ooit hing er ergens in een stemlokaal een koekoeksklok als stemwijzer, die a.h.w. om het kwartier opriep om op boer Koekoek te stemmen. Duidelijk, maar een stemwijzer bij een huidig stemlokaal, met de boodschap STEM LOKAAL laat ook weinig te raden over, al zal dat ongetwijfeld niet de bedoeling zijn. Tja, de Nederlandse taal is moeilijk, een foutje is zo gemaakt. Boer Hendrik Koekoek (1912-1987) had ook moeite met de taal. Hij had trouwens in de 2e kamer met zijn curieuze en idiote acties en uitspraken in dialect so wie so vaak de lachers op de hand. Een legendarisch politicus, maar vooral een populist pur sang.

Lentekriebels.

Hoewel de astronomische lente op ons halfrond officieel op 20 maart begint, was het bij ons gisteren al zover. Dat ene weekje deed er wat ons betrof niet meer toe, en dat vonden ook onze kleinkinderen (en achterkleinkinderen) die we gisteren, samen met hun geliefden, hadden uitgenodigd om o.m. dit heuglijke feit te vieren. Heerlijk dat gevoel, dat langzaam maar zeker veranderende licht, te merken hoe de zon elke dag een beetje warmer wordt en hoe de natuur daarop reageert. Ik werd er, ondanks het bij vlagen zwaarmoedige getob over die misdadige oorlog bij ons om de hoek, helemaal blij van. Samen met al die jonge mensen gisteren, kreeg ik de kriebels om het leven weer een frisse draai te geven!

Een etentje in Putten.

Tijdens een etentje onlangs in het aloude restaurant 'De Heerdt' naast de Oude Kerk in Putten, ging het gesprek een tijdje over de toestand in Oekraïne. Hoe kan het ook anders, de ellende, de machteloosheid en de geopolitieke dreun die daar momenteel wordt uitgedeeld houdt ons de laatste tijd behoorlijk bezig. Dat in feite één man in staat is dit allemaal te veroorzaken is toch haast niet te geloven!

Toen op een gegeven moment dergelijke voorbeelden uit de geschiedenis ter sprake kwamen, passeerde Hitler uiteraard ook even de revue. En ineens realiseerden we ons dat we eigenlijk op een zeer beladen plek zaten te eten. Of een schuldige plek, zoals kunstenaar Armando (1929-2018) een plek placht te noemen dat getuige is geweest van een groot menselijk drama. Op 2 oktober 1944 werden immers als vergeldingsactie op een aanslag van het verzet op enkele Duitse officieren nabij kasteel Oldenaller, vanaf hier bijna alle mannen uit Putten door de Duitse bezetters weggevoerd, 601 in totaal, waarvan er 553 nimmer terug kwamen! 

Voorts werden de meeste huizen en gebouwen in Putten door de bezetters in brand gestoken, waaronder ook het (herbouwde)pand waarin we nu in alle vrijheid genoeglijk zaten te eten!

Authentiek in plagiaat.

Kunstenaar Rob Scholte (Amsterdam, 1958) is authentiek in plagiaat. Hij wordt wel de koning van het copyright genoemd. Gisteren in museum De Fundatie de omvangrijke expositie 'Reproductie Verplicht' gezien. Zonder enige géne gebruikt hij bestaand werk, dat hij vervolgens voorziet van toevoegingen, aanpassingen en contextverschuivingen. Hij legt zodanig onverwachte verbanden en goochelt met de betekenis. Originaliteit en eigendomsrechten zijn voor Rob Scholte kennelijk niet van belang. Zijn kunst wordt gekenmerkt door reproducties in welke vorm dan ook. Persoonlijk kan ik niet zeggen dat ik Rob Scholte door deze manier van werken zo'n boeiende kunstenaar vindt, maar bij veel mensen schijnt dat volgens Bartjens wel het geval te zijn. Misschien moet ik mij ook eens echt gaan verdiepen in zijn werk voor een beter inzicht.

Koester de ruimte.

De rust en ruimte van het Wad heb ik altijd gekoesterd. In al de jaren die ik daar zeilend heb doorgebracht heb ik de geultjes aardig leren kennen, ondanks dat ze steeds van plaats veranderen. De dynamiek van de Waddenzee, altijd in beweging, stroming, hoogwater, laagwater, het zwerk, de vogels, de geur en het geluid van het zilte nat, het blijft mij eindeloos boeien. Maar hoe prachtig ook, tegen de onmeetbare ruimte in het hart, die schrijfster en dichter Marieke Lucas Rijneveld (1991) zo mooi weet te verwoorden kan ze niet op. Zij schreef speciaal voor de Volkskrant onderstaand gedicht naar aanleiding van de Russische aanval op Oekraïne  

'Een krijgszuchtige tijd'. 

Steeds gedacht: één soldaat maakt nog geen oorlog. Maar nu met man en macht gezocht naar geruststelling, naar de winter in een zwaluw zien overgaan, of de boter 

op het aanrecht bestuderen en hoe snel zacht, dat iets nog zacht kán worden in deze wereld en we allemaal zo smeerbaar, maar de kou spat van beeldschermen, uit radiostemmen. 

Ze zeggen dat de veldslag is begonnen, dat anderhalve rus en een paardenkop dit wilden, terwijl wij toch weten dat vrede meer aanzien geeft dan geweld, dat alleen menslievendheid

je een stoel in de geschiedenis geeft. En ook: een vechtersjas of een ijzervreter is geen identiteit, het is een mal waar je jezelf in giet. Wie het zwaluwnest bevuilt, broedt uiteindelijk zijn eigen ei kapot. 

Het volgende moeten we onthouden: dat we allemaal als vluchteling geboren worden, op zoek naar de juiste plek, naar veiligheid en wat voorspoed, een liefkozende blik. 

Dus maak vrij baan in het hart, want daar is een onmeetbare ruimte. En bedenk dit: in ieder welkom zit een schuilkelder.

Mooi, vooral die laatste zin, zo zie je maar weer dat in poëzie één zin al genoeg kan zijn!

Moerascipres met knietjes.

Een wandelingetje door het park van Kasteel Oldenaller tussen Nijkerk en Putten doen we elk seizoen wel een keer. Winter, voorjaar, zomer, herfst, elk seizoen heeft daar zijn bekoring, ook al kennen we het park bijna als onze broekzak. 

Ik zeg bijna, want dat we nog steeds niet weten wat daar allemaal groeit en bloeit werd gisteren wel duidelijk. Een wandelaar attendeerde ons op een majestueuze Moerascipres (Taxodium distichum) met z.g. knietjes. Knietjes of ademwortels zijn holle houten kanalen, die naast de boom als torentjes uit de grond komen, en deze van extra lucht voorziet omdat de boom vaak in het water staat. Ze kunnen wel een meter hoog worden, maar in onze contreien komen ze doorgaans als houten stompjes niet veel hoger dan een decimeter boven het maaiveld uit. En dat was ook hier het geval. 

Bijzonder, dat de boom waar we al zovaak langs gewandeld waren een Moerascipres is was al nieuw voor ons, maar dat deze ook nog knietjes had vonden we helemaal een noviteit. Weer wat geleerd!

Een verlangen naar mijmeringen.

De rust die in mij daalde door het uitzicht vanuit ons huisje nabij Farstad (zie mijn stukje 'rondreisje' van 5/10'12) aan de Noorse kust, zal ik denk ik nooit vergeten. Mijmerend over van alles en nogwat kon ik er niet genoeg van krijgen. De oceaan, de rust, de haast magische verstilling en verwachting, en op de voorgrond klippen, rotsen en sparren. Een waardevol belevingsmoment waaraan ik in de huidige stressvolle tijd nog wel eens aan terug denk. 

Want langzaam maar zeker begin ik door alle toestanden, de laatste tijd toch een beetje met een knoop in mijn maag rond te lopen. Coronapandemie, zware stormen, overstromingen, inflatie, lekkage tot een plas water in mijn plafonniere aan toe. En dan het aantal volslagen idioten in ons parlement, met de met pathalogische drang naar vervreemding vragende Thierry Baudet van Forum voor Democratie voorop. En of dat nog niet genoeg is ontketend de van alle realiteit losgezongen Russische president Poetin een misdadige oorlog in Oekraïne. Paulien Cornelisse vraagt zich vandaag in haar column volgens mij terecht af of Poetin een 'civilization ending event' is. De laatste treurige gebeurtenis heeft trouwens wel het cynische voordeel dat de berichtgeving over de coronapandemie eindelijk verdrongen lijkt. 

Als klap op de vuurpijl reed ik gisteren bij het uitparkeren ook nog een forse deuk in andermans auto. En ook dat gaf een hoop gedoe, maar vergeleken met het voorgaande natuurlijk maar zeer klein leed.