zaterdag, september 30, 2017

broodje aap in de bovenkamer?


Ik kan het me moeilijk voorstellen, maar er zijn mensen die in een verhoor onterecht bekennen dat ze bijvoorbeeld een misdaad hebben begaan. Wel als je gemarteld wordt, maar dat lijkt mij andere koek. Waar mijn voorstellingsvermogen ook in tekort schiet, is dat iemand mij een herinnering kan aanpraten die ik nog nooit heb gehad of gevoeld. Toch komt zowel het één als het ander voor. Afgelopen week nog hoorde ik op de televisie schrijfster Griet op de Beeck zeggen dat ze als kind door haar vader was misbruikt. Ze kon zich er weliswaar totaal niets van herinneren, maar haar therapeut had alles in haar naar boven gekregen. Hoe is het mogelijk, je gaat in psychotherapie omdat je kennelijk al een tijdje niet lekker in je vel zit, en na een aantal suggestieve vragen van de therapeut kom je tot de conclusie dat je in het verleden vast door je vader moet zijn misbruikt. Ik weet niet wat voor een therapeut zij heeft gehad, maar ik las ergens dat vooral reïncarnatietherapeuten en andere koekenbakkers er dol op blijken te zijn om bij mensen herinneringen boven te brengen die ze nooit eerder hebben gehad.

Good old Jan Blokker (1927-2010) vond ik altijd een aimabel en begenadigd ouwehoer. Hij noemde de psychologie de terreur van de kletskoek. Hij versleet trouwens alle therapeuten en psychiaters voor kwakzalvers, maar daar vond ik hem veel te ver in gaan. Griet op de Beeck vind ik een begenadigd en intelligent schrijver, en vorig jaar, toen ze bij Thomas Erdbrink als Zomergast excelleerde heb ik ook erg van haar genoten. Maar deze keer bij DWDD kwam in mijn beleving haar persoonlijkheid in een heel ander daglicht te staan. Gedesillusioneerd? Ik weet het eigenlijk niet, de menselijke psyche is een complex fenomeen, dat weet ik wel!

vrijdag, september 29, 2017

spullen met een geschiedenis


Of ik zin had om mee te gaan naar de nieuwe ViNT in Amersfoort. Nieuwe ViNT in Amersfoort? Ja een nieuwe verzamelplek van enthousiast participerende ondernemers, waaronder Wim, met liefde voor vintage, design en industriële meubels. Je bedoeld zo'n verzamelplek van ouwe troep waarop ze voor de prijs over het paard getilde predicaten hebben geplakt, nee dank je, daar heb ik echt geen zin in. Ach doe niet zo negatief zeg, ga dan gewoon even mee om Wim een riem onder het hart te steken. Hij stelt het zeer op prijs als we zijn nieuwe toko even komen bekijken. Oké, ik ga al mee. En zo slofte ik even later in Amersfoort toch langs totaal 1280 vierkante meter vintage, design en z.g. unieke industriële stukken.

ViNT Amersfoort is geen standaard vintage winkel. Het begrip Vintage is een op zichzelf staande trend, het heeft een sterke associatie met nieuwe gebruikte kleding. Vintage en uniciteit gaan in een adem samen, er zijn geen honderdtallen van hetzelfde exemplaar in omloop. Maar in Amersfoort is het dus niet alleen kleding wat de klok slaat. De diverse ondernemers daar hebben behalve vintage een vracht aan allerlei ouwe industriële spullen onder één dak samen gebracht. Zelf zeggen ze daar 'We hebben hier alles wat al ergens geleefd heeft onder één dak'.

Nou mooi hoor, ik kan niet ontkennen dat ik bij het zien van bepaalde spullen soms werd overvallen door een vleugje nostalgie, maar daar bleef het wat mij betreft wel bij, ik heb er verder weinig mee. Ik ontleen meer plezier aan hedendaagse gebruiksspullen en het bedenken en creëren ervan. Dat neemt echter niet weg dat ik Wim en alle andere ondernemers van ViNT Amersfoort langs deze weg succes en goede zaken toewens!

donderdag, september 28, 2017

over de Hylperhaven en meer


Vanaf de dakrand van Cafe de Boekanier aan het Oost in Hindeloopen kijkt al jarenlang een kleurrijke vrijbuiter uit over de oude Hylperhaven. Zijn rechterhand is vervangen door een haak en zijn linkeronderbeen door een staak, primitieve protheses zijn het. Hij zal zijn eigen ledematen vast in één of ander gevecht verloren hebben.
En bij het Sluishuis, iets verderop aan het Oost, staan twee min of meer onzijdige maar zeer kleurrijke figuren vanachter het tuinhek ook al heel wat jaartjes pontificaal uit te kijken over de eeuwenoude Hylperhaven. Het zijn creaties van kunstenares Nancy Muns, de kleurrijke echtgenote van Onno Hoekstra, de markante haven- en sluismeester van de Hylperhaven. Plichtgetrouwe vrijbuiter pur sang, die eind dit jaar na ruim twee decennia trouwe dienst afscheidt neemt van de Hylperhaven, en zo o.m. zijn energie volop in zijn ambitieuze hexagon-project kan steken!

De oude Hylperhaven stamt uit het jaar 1430 en is qua vorm en grootte nog authentiek. Omstreeks 1760 is de kleine wereldhaven een visserijhaven geworden. Compleet met een visafslag en stenen schutsluis, beide gebouwd in 1785. De visafslag is nu de Leugenbank geworden waar de Hindeloopers elkaar dagelijks vinden en de vissersboten hebben plaatsgemaakt voor zeil- en motorjachten. Vanuit de Leugenbank, gesitueerd achter het oude Sluishuis, is er prachtig zicht op haven en IJsselmeer met in de verte de sluizen van Kornwerderzand.

Het was ruim dertig jaar lang onze favoriete haven toen wij zeilden. Vaak gingen we van daaruit na een nachtje rust verder naar de Wadden, maar vaak bleven we er ook een aantal dagen liggen. En zo raakten we in de loop der jaren bevriend met de markante bewoners van het oude Sluishuis. Ondanks dat Onno en Nancy al min of meer in de verhuizing zitten, hebben we eergisteren nog gezellig samen geluncht in het langzaam maar zeker onttakelende Sluishuis. Aan alles komt een eind, de frequentie van onze bezoekjes aan Hindeloopen was sinds we niet meer zeilen uiteraard al wat teruggelopen, en dat zal waarschijnlijk niet veranderen als onze vrienden eind dit jaar de verhuizing naar een stad in midden Nederland achter de rug hebben. Maar aan de herinneringen aan deze plek waar we zoveel mooie uurtjes hebben doorgebracht komt natuurlijk nooit een eind!

zondag, september 24, 2017

15e zondag p.m. (za 23 sept.)



Prachtig weer gisteren, en daar werden we vrolijk van. En gezien de gezellige drukte in de stad wij niet alleen. Onze traditionele zondag p.m. de 15e alweer, hebben we deze keer bij uitzondering op zaterdagmiddag gehouden. Maakt niets uit natuurlijk, het gaat om het samenzijn, evengoed heeft iedereen om allerlei reden toch een voorkeur voor de zondag. Prima, dat is dan voor de volgende keer, zeg maar over 3 à 4 maanden weer aan de orde. Een wandeling langs de waterkant naar het centrum is keer op keer een verademing, het weidse Wolderwijd is een beleving van niveau. Het terras van Monopole zat behoorlijk vol, maar gelukkig konden we met wat inschikken nog een plekje voor ons zevenen bemachtigen. Even later zaten we allemaal met thee of koffie en een appel-, aardbeien- of schuimgebakje voor onze neus over het mooie Wolderwijd uit te kijken, wat een wereldplek is het toch. Na de heerlijke versnapering op het zonnige terras, zijn we over de boulevard langs de indrukwekkende graafwerkzaamheden t.g.v. de aanleg van de nieuwe stadshaven in het Harderwijkse waterfront naar de Vischpoort gewandeld.

De contouren van de nieuwe stadshaven worden steeds duidelijker.
foto: Merjenburgh
Via de pittoreske Vischmarkt, Markt, Hortuspark, Klooster en de Smeerpoortenbrink zijn we vervolgens naar het mooie Stadsmuseum van Harderwijk gewandeld, om met name de expositie 'Huszár van De Stijl' te bezichtigen.
Vilmos Huszár (1884-1960) was één van de vrij onbekende oprichters van 'De Stijl'. De in Boedapest geboren Vilmos Huszár, schilder, tekenaar, beeldhouwer, reclameontwerper en grafisch ontwerper, woonde vanaf de jaren '30 tot zijn dood in Hierden. De expositie van deze 'De Stijl' icoon staat in het teken van de 100ste verjaardag van 'De Stijl'. Het is een mooie verzameling schilderijen en andere kunstobjecten uit zijn Hierdense tijd, samengesteld door Sjarel Ex, die behalve directeur van het Rotterdamse Boijmans van Beuningen Museum, ook een gedegen Vilmos Huszár kenner is.
Na dit gebeuren zat de vijf in het uur. Thuis op het terras hebben we nog een hele tijd van de zon kunnen genieten. Maar op een gegeven moment werd het toch te kil. Binnen aan de eettafel was het echter ook gezellig. De courgettesoep van Joke was heerlijk, mijn risottogerecht was qua smaak prima, maar zo klef als de pest. Lastig, een perfecte risotto maken! Maar goed, met ijs en koffie toe, kwam ook aan deze leuke p.m. weer een eind. De volgende p.m. zal ijs en wederdienende in Kampen worden gehouden.

vrijdag, september 22, 2017

Aralmeer versus tuinvijvertje


Het huidige Aralmeer.
Van het Aralmeer op de grens tussen Kazachstan en Oezbekistan is nog geen 10% over van het oorspronkelijke oppervlak. Deze krimp is één van de beruchtste door de mens veroorzaakte ecologische rampen in onze tijd. Met een oppervlak van ruim twee keer Nederland was het meer tot in de jaren zeventig van de vorige eeuw nog één van de grootste meren ter wereld. Het Aralmeer was een grote bron van inkomen en voedsel in de regio. Het is misgegaan toen de regering van de voormalige Sovjet-Unie had besloten om de rivieren die het meer voedden om te leiden, om zo de grote katoenvelden van Oezbekistan en Kazachstan van water te kunnen voorzien. Het desastreuze gevolg was dat het meer alsmaar kleiner werd en veel mensen de dupe, maar dat niet alleen, de opgedroogde vlakten waren waardeloos als landbouwgrond door het grote zout en gifgehalte. Veel mensen in de regio kwamen niet alleen zonder werkgelegenheid te zitten, maar werden ook nog eens ernstig ziek. Schepen in voormalige vissershavens liggen nu ver van het water weg te roesten in een desolate gif-woestijn!

Gedachten die zomaar in mij opkwamen toen ik mijn vijvertje er half leeg gebaggerd bij zag liggen. Een nogal gechargeerde vergelijking, maar daar hou ik zo af en toe wel van. Ons vijvertje droogde niet op door het wegvallen van natuurlijke voedingsbronnen, maar juist door het wegvallen van het behoud daarvan, m.a.w. lekkage! Hoe vaak en hard het ook regende, en hoe vaak we ook bijvulden, de waterstand in ons vijvertje kwam zelden of nooit meer op het oorspronkelijke niveau. Uiteindelijk kwamen wij er al baggerend achter op welk niveau het lek, of de lekken zich moesten bevinden. We vonden er tien, waarschijnlijk veroorzaakt door reigers toen ze bij het verschalken van een visje door de inmiddels behoorlijk bros geworden vijverfolie prikten. De hele vijver vervangen zag ik nog even niet zitten, plakken dus. In tegenstelling tot het verre Aralmeer, is ons vijvertje inmiddels weer op het oorspronkelijke niveau teruggebracht. De tijd zal ons leren of we lekken over het hoofd hebben gezien!

zondag, september 17, 2017

een miezerige blije bietjesdag


Blije Bietjes FoodFestival! Wat een infantiele naam 'Blije Bietjes', hoe verzin je het. Maar het schijnt met een knipoog te willen verwijzen naar allerlei vergeten groenten, en dan vind ik het toch ook wel weer een grappige naam. Het is een festival waar iedereen kennis kan maken met lokaal en eerlijk geproduceerd voedsel, waarbij bewust extra aandacht wordt besteed aan natuur en dierwelzijn. 'Blije Bietjes' is het inspiratie platform voor eerlijk en lekker eten. Een mooi initiatief van de Stichting Underground Harderwijk, die het festival gisteren en vandaag heeft georganiseerd in het Plantagepark van Harderwijk.

Toen het gisteren aan het eind van de middag droog leek te worden, hebben we ons even door de 'blije bietjes' laten verleiden. Onderweg begon het echter alweer te miezeren, maar we lieten ons nu niet kennen. Het festivalpark lag er ondanks de feestelijke opstellingen van allerlei stands en z.g. foodtrucks (restaurant op wielen, absoluut geen veredelde snackkar of loempiakraam) toch enigszins desolaat bij. Op een aantal plekken in het park hadden ze stro neergegooid op het gras, waarschijnlijk om zo te voorkomen dat het een te grote blubberzooi zou worden. Hier en daar liepen wat mensen zoals wij tussen natte lege stoelen en banken te banjeren. Met de belofte dat vandaag de zon nog achter de wolken vandaan zou komen, probeerde een bandje op een overdekt podium sfeer te scheppen, en elders op het terrein bliezen ze grote zeepbellen ter vermaak van een paar kinderen. Toen het weer harder begon te miezeren, nam in alle hevigheid het gevoel toe dat we ons op deze, in potentie prima plek, op een verkeerd moment bevonden. Veel woorden hadden we dan ook niet nodig, even later waren we weer thuis.

Jammer, maar vandaag ziet het er echter veel beter uit met het weer. Vandaag zal het zo te zien ongetwijfeld een blije 'Blije Bietjesdag' worden!

donderdag, september 14, 2017

Herenleed in de 'taste of India'


De 'Taj Mahal', het wit marmeren mausoleum in Agra in de deelstaat Uttar Pradesh in India, wordt geroemd om de volmaakt uitgevoerde symmetrie, de verfijnde decoraties in de vorm van kalligrafieën uit de Koran, de marmeren reliëfs en het ingelegde steenwerk en niet op de laatste plaats vanwege het subtiele lichtspel, dat het gebouw steeds een ander aanzien geeft. Shah Jahan, de vijfde heerser van het Mogolrijk, had kennelijk gevoel voor smaak, hij liet het kolossale grafmonument tussen 1632 en 1648 bouwen als laatste rustplaats voor zijn geliefde echtgenote Mumtaz Mahal, die in 1631 in het kraambed was overleden. Na de dood van Shah Jahan werden daar ook diens resten bijgezet.
Shah Jahan slaagde in zijn ambitie om een monument voor eeuwen neer te zetten. De 'Taj Mahal' is een van de meest herkenbare gebouwen ter wereld en een symbool van India. In 2007 werd de 'Taj Mahal' verkozen tot een van de zeven nieuwe wereldwonderen. Het gebouw wordt jaarlijks door miljoenen bezoekers bezocht. Voor velen van hen is het mausoleum vooral een romantische ode aan de liefde.

Maar een afbeelding van de 'Taj Mahal' op de menukaart van TAJ, een Indiaas restaurant in Almere, doet vermoeden dat ze daar vinden dat de verfijnde decoraties in het volmaakt symmetrische wereldwonder niet alleen een romantische ode aan de liefde is, maar ook een culinaire ode aan de verfijnde smaak van de Indiase keuken. En terecht, de 'Lamb Saag' met een 'Kulfi' na, gingen er gisteravond tijdens ons Herenleedetentje bij mij in ieder geval nog lekkerder in dan de spreekwoordelijke koek!

dinsdag, september 12, 2017

Een aardig fietstochtje in spe!


De vaantjes waren gedrukt, daar bleef het bij
Jammer, maar ons jaarlijkse familiefietstochtje, de 23 ste alweer, viel deze keer letterlijk in het water. Een unicum kunnen we wel stellen, in de afgelopen 23 jaar hebben we dat nog niet eerder meegemaakt. We hebben wel eens een dag gehad dat we de fietstocht vanwege aanhoudende buien voortijdig afbraken, maar dan hadden we toch nog een eindje gefietst. Deze keer hebben we de fietsen gewoon thuisgelaten en zijn we maar wat anders gaan doen. Maar voor het zover was werden we in restaurant Campman in Renkum wel eerst door de organisatie op koffie met gebak getrakteerd. Want zo beginnen we ons jaarlijkse fietstochtje altijd, wie organiseert trakteert, deze keer waren Jeanette en Geert de klos. Na de taart togen we met z'n allen richting Museum Arnhem. Er waren diverse tentoonstellingen t.w. RAVAGE, een mode-expositie van de heren Clemens Rameckers (1949) en Arnold van Geuns (1949), een dubbeltentoonstelling over onze grote kunstkenner Pierre Janssen (1926-2007) en de tentoonstelling 'Waarom ik van je houd' van de Iraanse fotografe Negin Zendegani over internationaal geluk in het rijtjeshuis. Prachtig allemaal! Rond vijf uur waren we terug in restaurant Campman, waar we het aperitief zowaar buiten op het terras konden genieten. Maar voor het diner werden we weer binnen verwacht, waar ze reeds een lange tafel feestelijk voor ons veertienen hadden gedekt. 't Was gezellig, lekker gegeten, lekker geouweneeld over van alles en nog wat. Rond een uur of halfnegen zat het erop en gingen we allemaal weer goedgemutst ons weegs.

vrijdag, september 08, 2017

Femmes artistes à Nunspeet.


In de onlangs door kunstenares Marte Röling geopende tentoonstelling Vrouwen Uit de kunst! in het Noord-Veluws Museum in Nunspeet, hebben we een grote diversiteit aan mooie kunstwerken gezien. Het zijn werken van zestien, van de ruim vijftig vrouwelijke kunstenaars, die in de periode 1880-1950 gedurende kortere of langere tijd op de Noordwest Veluwe hebben gewerkt t.w.
Anna Kerling (1862-1955), Anna Lehmann (1876-1956), Sientje Mesdag-van Houten (1834-1909), Blanche Douglas Hamilton (1853-1927), Ima van Eysinga (1881-1958), Marie Wandscheer (1856-1936), Hedwig Kleintjes-van Osselen (1871-1936), Stans Balwé (1863-1954), Chrisje van der Willigen (1850-1931), Suze Robertson (1855-1922), Meta Cohen Gosschalk (1877-1913), Aletta van Thol-Ruijsch (1860-1930), Kitty van der Mijll Dekker (1908-1994), Jo Koster (1868-1944), Guusje Sundermeijer (1923) en Gaby Bovelander (1931).
Van het leven en werk van veel van de vrouwelijke kunstenaars die tussen 1880 en 1950 op de Noordwest Veluwe hebben gewerkt is eigenlijk maar weinig bekend. Voor ons was de tentoonstelling Vrouwen Uit de kunst! in ieder geval een ware ontdekkingsreis!

woensdag, september 06, 2017

Irma raast over Sint Maarten.




Het ziet er naar uit dat orkaan Irma op Sint Maarten enorm huishoud. De eerste beelden laten zien dat er tot nu toe op het eiland al een enorme ravage is aangericht. In de hoofdstad Philipsburg is sprake van zware overstromingen en schade. Op dit moment ligt Sint-Maarten in het oog van de orkaan en is het even rustig. Een eilandbewoner zag dat alles rond het huis verdwenen was, bomen, struiken, hekken noem maar op. En de tweede fase van de orkaan moet nog komen! Toen die zich al snel weer aandiende, sloten ze zich weer op in hun zwaar gebarricadeerde woning, waar ze met z'n allen aan de keukentafel de verdere ontwikkelingen van de orkaan gingen afwachten. Ik wens mijn achternicht en facebookkennis Esmée Browne-vd Heiden en haar geliefden op Sint Maarten heel veel sterkte toe in deze categorie 5 orkaan, met windsnelheden rond 300 km/u!

zondag, september 03, 2017

Lascia ch'io pianga, in vrijheid


Lascia ch'io pianga from E Veldkamp on Vimeo.


De aria 'Lascia ch'io pianga' uit de opera 'Rinaldo' van George Friedrich Händel (1685 – 1759) die in 1711 in première ging, is ook zo'n passage die vaak buiten de context van de opera door menig sopraan wordt opgevoerd. In de aria bezingt Almirena, de geliefde van Rinaldo, haar tragische lot. Ze is door de tovenares Armida uit de handen van haar held gekaapt en wordt nu gevangen gehouden in Armida’s paleis.

Ze zingt 'Lascia ch’io pianga la dura sorte E che sospiri la libertà! Il duol infranga queste ritorte de’ miei martiri sol' per pietà'. Ofwel 'Ik laat tranen vallen over het harde lot, en slaak een zucht naar de vrijheid! Breek in mijn smart deze banden, die mij knellen, alleen uit genade'.

Haast euforisch van de serene sfeer die we in alle vrijheid op het IJsselmeer in ons zeilbootje vaak beleefden, hebben we aan boord deze door Cecilia Bartoli (1966) bezongen 18e eeuwse smartlap vaak opgezet. Over buiten de context gesproken!