ouwe tijden versus coronaperikelen

Een halve eeuw geleden studeerde en werkte ik in Amsterdam. Studeren deed ik aan de Academie van Bouwkunst aan het Waterlooplein en werken bij een architectengroep aan de Prinsengracht ter hoogte van de Elandsgracht. De hele jaren 70 en deels 80, een mooie tijd waar ik nog tot op de dag van heden met genoegen aan terug kan denken. Die sfeer, en van Airbnb en een rolkofferplaag had nog niemand gehoord. Behalve studeren en werken maakten we natuurlijk ook tijd vrij voor momenten van ontspanning met een pikketanisje o.i.d. in één van de vele bruine kroegjes of/en eetcafe's in de buurt. 

Aan die gezellige kroegjes in en nabij de Jordaan moet ik door de problemen in de horeca de laatste tijd nogal eens denken. De corona-misère zal ze niet in de kouwe kleren zijn gaan zitten. Zullen ze het wel redden en hoe dan, vraag ik me vaak af. Café's waar we graag kwamen en nog wel eens komen, waren 'De Doffer' aan de Runstraat, 'de Pels' aan de Huidenstraat, 'De Eland' op de hoek Prinsengracht-Elandsgracht, 'de Looier' aan de Looiersgracht, 'de Pieper' op de hoek Prinsengracht-Leidsegracht, 'Van Puffelen' aan de Prinsengracht, 'Hegeraad' aan de Noordermarkt, 'Hoppe' aan het Spui, 'Welling' achter het concertgebouw aan de Jan Willem Brouwerstraat, ''t Hooischip' aan de Amstel nabij de Blauwbrug, en zo kan ik nog even doorgaan, want er zijn er nogal wat. Ik hoop dat ze het allemaal redden!

een retorisch stijlfiguur

De boodschap van de van oorsprong retorische vraag 'Wie schetst mijn verbazing toen ik u gisteren met een vrouw zag' in de strip Sigmund van Peter de Wit gisteren in de Volkskrant, is dat de verbazing eigenlijk zo groot is dat niemand hem zou kunnen schetsen. Maar het antwoord op een retorische vraag ligt altijd besloten in de vraag, zodat de vraag eigenlijk geen antwoord meer behoeft. Het gaat er bij deze stijlfiguur vooral om dat degene aan wie de vraag is gericht zich aangeproken voelt, en zich min of meer aanpast aan hetgeen de vraagsteller verlangt. Als de ontvanger van een vraag de vraag toch tracht te beantwoorden, kan je daarom stellen dat de retorische vraag feitelijk mislukt is. Die nare zielknijper Sigmund weet kennelijk hoe hij met zijn patiënten of cliënten moet omgaan, of toch niet helemaal?

kruiend ijs en voorjaar in Gaasterland

Prachtig dat kruiende ijs tegen de, ooit in de ijstijd opgestuwde keileemrug van dat mooie Gaasterland. Al waren we voor de echt spectaculaire beelden afgelopen zaterdag wel een beetje aan de late kant. Maar het voorjaarsachtige weer maakte veel goed op de Oude Mirdumer Klif, de Mirnser Klif, Roode Klif en nabij het zo rustige haventje van Laaxum. Alhoewel, zo rustig was het nou ook weer niet, zo te zien waren 's morgens kennelijk meer mensen in hun winterholen op dezelfde gedachten gekomen als wij. En in de verte, een eindje voorbij het pakijs, zag ik zowaar al een eenzame zeiler op het verder nog lege en verstilde IJsselmeer.

Op de terugweg naar huis hebben we tijdens een pitstop in Urk nog een wandelingetje gemaakt door dit pittoreske vissersdorp. Bij de Urker vuurtoren en het Urker vissersmonument hebben we even een rustmoment ingelast en een tijdje over het IJsselmeer staan staren. Daarbij trokken vooral de vele horizonvervuilende windmolens op en langs de dijk richting Lemmer de aandacht. Jammer, niet mooi, maar een schonere aarde heeft nou eenmaal een prijs, ze leveren een gunstige en remmende bijdrage aan de actuele klimaatverandering!

Dordrecht, en een bijzonder kunstproject.

In de Volkskrant las ik vandaag dat de in Nederland wonende en werkende Schots-Deense kunstenaar Edward Clydesdale Thomson (1982) zich met zijn kunstproject 'Rivier, boot, stad' heeft laten inspireren door de bijzondere geschiedenis van Dordrecht als handelsstad aan het water. 

'Rivier, boot, stad' is een bijzonder kunstproject. Een naar historisch voorbeeld in aanbouw zijnde tjalk van 15 meter lang, zal in het voorjaar (juni?), zwartgeblakerd, door de straten en stegen van het Hofkwartier worden getrokken. De route voert van de tuin van het Dordrechts Museum naar de binnenplaats van het Hof van Nederland. Het schip valt daarbij gecontroleerd uiteen en laat sporen na, die nadien de basis vormen voor permanente kunstwerken die zo de twee monumenten visueel met elkaar verbinden. Het één en ander lijkt mij t.z.t. leuk om mee te maken!

Edward Clydesdale Thomson sluit zodanig met zijn kunstproject aan op de geschiedenis van Dordrecht. Handelsstad Dordrecht, van oudsher een regio van scheepsbouwers, is namenlijk ontstaan aan een plaats in het riviertje de Thuredrith die zo ondiep was, dat schepen er met mankracht doorheen moesten worden getrokken.

mijn kleine medewerkertjes

Veel hebben mijn kleine medewerkertjes nog niet uitgevreten achter de pc, maar ze zaten er wel een poosje bij alsof dat gebeuren ging. Het stemde mij hoopvol en blij, maar helaas vertrokken ze onaangekondigd toch ineens naar een ander project.

over Plataan en vakantiegevoel

Decennia geleden heeft de grote onderste tak van de bejaarde Plataan op landgoed Staverden al een steuntje gekregen. De enorme tak, die vrijwel haaks op de stam staat, reikt tot ver over de gracht van het landgoed. Altijd een imposant en fascinerend gezicht, in het bijzonder gisteren toen sneeuw de textuur en vorm a.h.w. extra accentueerde, wat het geheel een min of meer abstract beeld gaf, prachtig!

Het is trouwens frappant dat een Plataan mij vaak, ook in de winter, een vakantiegevoel bezorgd. Ik associeer de Plataan nogal eens met vakanties in mediterrane landen, waar ze onze terrasjes zo heerlijk in de schaduw konden zetten. In het bijzonder passeert dan vaak een terrasje in Rougon, een dorpje in het Franse departement Alpes-de-Haute-Provence de revue, waar we met onze drie kinderen neergestreken waren na een lange en hete 2-daagse backpacktocht door de 'Grand Canyon du Verdon'. (Zie mijn stukje 'over Martelpad en de Verdon!' van 19/1'15). Uitgeteld door de hitte tijdens de lange klauter- en klimpartijen in de canyon, hebben we daar heerlijk in de schaduw van een aantal lommerrijke Platanen de plaatselijke horeca een paar uurtjes een boost van formaat gegeven.

schaatsbeleving, iedereen op zijn manier.

Even was de tweehonderd kilometer lange 'Tocht der Tochten' weer het gesprek van de dag. Maar inmiddels is de koorts weer aardig gezakt. Het ging sowieso al niet door de coronamisère, maar nu er na het weekend ook nog een dooiaanval wordt ingezet, kunnen we het legendarische 'it giet oan' voorlopig wel helemaal op onze buik schrijven. Jammer, het is niet anders. 

Zelf heb ik de 'Tocht der Tochten' nooit geschaatst, de langste toertocht die ik ooit heb geschaatst, samen met mijn zoon, was rond 125 km. Over de meren van Noordwest Overijssel, slingerend langs de besneeuwde rietkragen van de Weerribben en door plaatsjes als Blokzijl, Kalenberg en Vollenhove. Een prachtige tocht, maar ik was blij dat ik het gehaald had! Ik ben meer een mannetje voor tochtjes over natuurijs van max. 40 à 50 km met onderweg veel koek en zopie. 

Maar het kan nog minder, mijn vriendin destijds, en nu al menig decennia mijn levenspartner in lief en leed, vertelde mij ooit dat ze zwieren op kunstschaatsen leuker vond dan baantjes trekken op noren, laat staan lange tochten. Dat kon ik toen nog min of meer begrijpen, ze hield ook meer van dansen dan ik. Maar dat ze daarmee de mooie beleving van schilderachtige schaatstochten langs molens en rietkragen nooit zou ervaren, kon ik destijds maar moeilijk pruimen.

Winterse beslommeringen.

In de sneeuwjacht van afgelopen weekend vormden zich rond het huis grillige sneeuwduinen. Kennelijk veroorzaakte hier de combinatie windrichting en locatie een bijzondere turbulentie. Een prachtig en dynamisch gebeuren om te zien. Alleen een beetje jammer dat ik na de sneeuwjacht mijn auto niet meer kon vinden, al had ik natuurlijk wel een ernstig vermoeden dat één van de sneeuwduinen naast mijn huis iets te verbergen had. En jawel hoor, na enig speurwerk zag ik ergens uit het duin een stukje buitenspiegel steken. Daar moet vast een auto aan vast zitten, was mijn conclusie. En inderdaad, na een middag sneeuwruimen had ik mijn hele auto weer in beeld!

anecdote over Kasteel Cannenburch

Onlangs zag ik hem weer eens zitten op zijn in brons gegoten bankje voor 'Kasteel Cannenburch' in Vaassen. De berucht en gevreesde Gelderse legeraanvoerder Maarten van Rossum (1478-1555). Voldaan in het zonnetje genietend van zijn kasteeltje, vorm gegeven naar een idee van beeldhouwster Greet Jaspers-Grottendieck (Den Haag, 1943). Maar in dienst van de hertog van Gelre genoot van Rossum destijds niet alleen van zijn kasteeltje. Plunderend en moordend trok hij volgens de geschiedschrijver door de Nederlanden. Zijn lijfspreuk was 'Blaken en branden is het sieraad van de oorlog'. Decennialang verdedigde hij op deze manier van z.g. oorlog voeren de onafhankelijkheid van Gelderland, zelfs toen dat allang een verloren zaak was. Deze nietsontziende ellendeling verdiend wat mij betreft dan ook geen plek op een bankje in het zonnetje, maar hooguit een plekje in de diepste krochten van zijn armetierige kasteeltje!

meneer Baltus versus de lockdown

Bijna elke dag kan ik met plezier genieten van 'Sigmund', de strip in de Volkskrant van Peter de Wit over een akelige gnoom van een psychiater. Zijn praktijk is een smeltkroes van patiënten die met van alles en nogwat zitten wat maar niet over wil gaan. Allerlei types komen voorbij, maar de bizarre persoonlijkheid van meneer Baltus spant wat mij betreft de kroon. Ik kan me rot lachen om de humor en de onnozele woordgrappen tussen Baltus en Sigmund. De psychologische dynamiek in de communicatie tussen die halve gare pseudo-intellectueel en die akelige gnoom, bijzonder vermakelijk!

Terug naar het gewone leven!

Er waren tijden dat ik mij met m'n escapistische fantasieën nogal eens verzette tegen het gewone leven. Soms wars van enige realiteitszin dagdroomde ik er lustig op los, mijn verbeeldingskracht kende dan bijna geen grenzen. Zo was het vaak, maar door voortschrijdend inzicht, of hoe dat ook heten mag, was mijn verzet tegen het gewone leven de laatste tijd al aardig getemperd. En nu ben ik zover dat ik mij door toedoen van die vermaledijde corona-misère zelfs niets mooiers meer kan voorstellen, dan terug naar het gewone leven! 

Hoe dat precies zal gaan is nog koffiedik kijken, maar waarschijnlijk zal er na een geleidelijke afbouw van alle maatregelen een post-coronatijd aanbreken. Ons sociaal en professioneel leven zal er vast niet meer zo gewoon uitzien als vóór coronatijd. By the way, wat is eigenlijk een gewoon leven? Daar hebben we volgens Bartjens toch allemaal verschillende ideeën over? 

Wandelingetjes in het Sprielder- en Speulderbos.

Morgen elkaar ergens 'toevallig' treffen voor een wandeling? En dan twee aan twee achter elkaar aan wandelen? En dan hopen dat we onderweg ergens een koek en zopie tegenkomen, dat zou leuk zijn. Het wordt morgen heel mooi weer, wel koud, dus lekker warm kleden.

Een voorstel van Simone via WhatsApp afgelopen zaterdag, waar we ons wel in konden vinden. Maar waar? Na wat heen en weer geapp kwamen we uiteindelijk tot de slotsom dat we elkaar ijs en weder dienende op zondagmiddag 'toevallig' zouden treffen voor een wandeling op 'Landgoed Schovenhorst' in Putten, gesticht in 1848 en bekend om zijn bomen.

 

Zo gezegd, zo gedaan, rond half twee troffen 6 goed gemutste wandelaars en één hond elkaar 'toevallig' op één van de (over)volle parkeerplaatsen van het landgoed. Er liepen dus, alle corona-maatregelen ten spijt, heel wat meer wandelaars op het landgoed rond te struinen. Waarbij de anderhalvemeter-regel redelijk in acht werd genomen, en af en toe zelfs voor files zorgde op de smalle wandelpaden van het landgoed. Een landgoed dat uit maar liefst vijf bomentuinen ofwel arboreta's bestaat t.w. Kleine Pinetum (1852), Grote Pinetum (1901), Josinapark (1906), Arboretum (1938) en Drie Continentenbos (1967). In deze tuinen is in de loop der jaren een bijzondere verzameling naaldbomen bijeen gebracht uit overwegend gematigde klimaatzones. 

Bij 'Brasserie Schovenhorst' hebben we ook nog even om het hoekje gekeken. Druk, druk, druk, de tent was i.v.m. de Covid-19 misère uiteraard alleen geopend voor 'to go'. Koffie, thee, gebak, warme chocolademelk, glühwein, dat soort dingen die je dan buiten staand bij een vuurtje kon nuttigen. We hebben dit feestje maar aan ons voorbij laten gaan, en namen, alvorens weer in de auto's te stappen, en passant het besluit om nog een wandelingetje te maken in de buurt van Boshuis Drie.

Boshuis Drie maakt samen met enkele boerderijen, woningen en schuren deel uit van de kleine buurtschap Drie in het Speulderbos. Een oude buurtschap ook, in een opgedoken document wordt Drie al in het jaar 855 genoemd. Of dat waar is weet ik niet, het lijkt mij wel erg oud. Maar wat zeker waar is, is dat de omringende bossen met hun z.g. 'dansende bomen' er oud en spookachtig uitzien, vooral in mist en schemering. Deze keer zijn we echter niet het bos ingetrokken, maar hebben we een wandeling door de buurtschap gemaakt. Terug bij het Boshuis overwogen we nog even om een 'to go' versnapering tenemen, maar door de grote drukte daar zagen we er ook hier maar vanaf. 't Is mooi geweest, we nemen thuis wel een pikketanisje!