Haveneiland-Oost

Wandelend op Haveneiland-Oost in IJburg, na daar eerst met H, C en J lekker te hebben gegeten in DOK48, kon ik me haast niet voorstellen dat hier amper negen jaar geleden de eerste paal de grond in ging. Ze zijn op IJburg, de nieuwste suburb van Amsterdam nog lang niet uitgebouwd, maar voor mij heeft het nu al de allure van een metropool, in ieder geval iets grootstedelijks. Toen ik beginjaren zeventig in Amsterdam op de Academie van Bouwkunst zat, waren de stadsuitbreidingen en de groeisteden resp. in en rond de gemeente Amsterdam veelal studieprojecten voor ons. Voor de nieuwste stadsuitbreiding werd destijds gekozen voor de Bijlmermeer. Het uit 1964 daterende Pampusplan (eilanden in het IJmeer tussen het Zeeburgereiland en Pampus) van architect J.B. Bakema werd toen terzijde geschoven. Maar in de jaren negentig kwamen de planologen en stedebouwers toch met het IJburgplan op de proppen, een regelrechte variant dus van het oude Pampusplan.

En nu in 2010 waan je je op die opgespoten eilanden in het IJmeer al in een grote stad. Een stad met veel architectonische hoogstandjes in zowel de woningbouw als in de utiliteitsbouw, en ook de vele bruggen op IJburg zijn van een grote schoonheid. Het zijn ook niet de eerste de beste architectenbureau's die hier hun steentjes bijdragen. Bijzonder vind ik het eigen bureau van architecten Claus en Kaan nabij de kop van de haven. Een betonnen doos met vensters uitkijkend over het IJmeer, grote rechthoekige vensters, allemaal gelijk van maat, in strenge regelmaat naast en boven elkaar verdeeld in het naturel betonnen gevelvlak.
Van de vele miskleunen in de Bijlmermeer hebben we kennelijk toch wat geleerd, al zal met dat moordende bouwtempo uiteraard hier ook niet alles vlekkeloos verlopen.

En graffiti ontbreekt ook hier weer niet. Op een betonnen hoeksteen nabij de oude toegangsweg naar eetcafé Blijburg en het strand, worden 'oude mannen' keurig in kapitalen gespoten naar links verwezen en 'thaise vrouwen' naar rechts. Ik heb er een foto van gemaakt, maar wat is het eigenlijk en wat zegt het? Thuis googelend op m'n pc ontdekte ik dat Flickr er ook een foto van had gemaakt met als onderschrift: Why would you want to make a streetsign like this? What is it? What does it say? Aan de andere kant van de hoeksteen een vrouwspersoon met hoofddoek, weer zoiets, wat heeft dit te betekenen? Heb ik iets gemist? Ben ik soms iets vergeten? Intrigerend! Flickr had ook hier weer een foto van gemaakt met als onderschrift: I think somebody forgot something .. or maybe my sense for simplification ends here. Grappig die commentaren, trouwens boven de laatste foto stond ook nog 'Girl with the Pearl Earring' maar die oorbel kon ik niet zo één twee drie ontdekken, of bedoelen ze daar soms dat afgedichte centergat half boven haar hoofd mee.

Ik ben benieuwd hoe de stad zich hier zal ontwikkelen, wat bewoners en gebruikers er samen van gaan maken, hoe de sfeer zal zijn over tien jaar en hoe het er dan zal uitzien. Een dynamisch en boeiend proces!

verjaardagsfeestje

Het was op tweede pinksterdag rond drie uur druk in 'de Lachende Vis', het stamcafé van de "Oud Empelnaren" in 's-Hertogenbosch. De mensen op het bomvolle en zonnige buitenterras kwamen ons niet bekend voor, jammer, dan toch maar binnen kijken. En ja hoor daar zat ze, bij haar geliefde temidden van kinderen, kleinkinderen, vrienden, bekenden en bedienend personeel. Het zonnige buitengebeuren viel door het stralende voorkomen van de jarige W in één klap in het niet, en dat ondanks (of misschien wel dankzij) de 70 kruisjes achter haar naam.

Eerst was daar natuurlijk het bekende begroetingsceremonieel, er werd gefeliciteerd, handjes werden geschud, zoentjes werden uitgedeeld (wanneer gaan we eindelijk weer eens terug naar 2 of zelfs 1 zoen i.p.v. 3 op de wang of in de lucht) en een enkele nieuwkomer in de club werd voorgesteld aan iedereen. En terwijl we aan het bijkomen waren van dit toch wel enigszins vermoeiende ritueel lieten we ons, al keuvelend links en rechts, de koffie met een Bossche Bol goed smaken. En al snel daarna stond er een niet te versmaden alcoholische versnapering voor m'n neus. En waar ik ook ging zitten, steeds weer werd de voorraad door die voortreffelijke ober aangevuld, een kanjer was het!

Ondertussen klonk ons vanuit een hoek van het zaaltje prachtige muziek tegemoet. Het duo 'SILK' bestaande uit R.P (zang), de oudste kleindochter van de jarige job, en haar vriend R.S. (zang en akoestisch gitaar). Gitaarmuziek met twee stemmen (al maakten ze toevallig bij onderstaand nummer ook gebruik van een stukje elektronica), puur, dichtbij en intiem, maar ook heel professioneel qua timing vond ik. Goeie uitspraak en stemexpressie van die twee, het ene moment zijdezacht en het andere moment weer van een respectabel volume. Het zal mij niets verbazen als we die twee in de nabije toekomst veel gaan horen!



Rondkijkend in de kring halverwege het feestje, viel het me ineens op dat ik J en I uit Leiden nog helemaal niet gezien had. Maar ze waren wel onderweg werd me verteld, alleen het openbaar vervoer had weer eens een vertraging te melden. Wel een lange trouwens, en het zijn ook altijd dezelfden die erdoor getroffen worden, heel frappant! Gelukkig waren ze nog op tijd voor de soep, het buffet en het ijs, en dat was mooi.
Rond zeven uur was het weer tijd voor het afscheidsritueel, ook dat is altijd weer een gedoe. Het hoort erbij zullen we maar zeggen, het is niet anders. Einde van een leuk Brabants verjaardagsfeestje. Via de meanderende Maasdijk en het pontje zijn we rustig naar Zaltbommel gereden. Maar eenmaal op de A2 aangekomen ging het snel, we waren in no time thuis.

rockband

'Jethro Tull' is een progressieve Britse (folk)rockband die al sinds 1968 meedraait. (De naam Jethro Tull werd in de beginjaren aangedragen door hun boekingsagent, een enthousiaste geschiedenisfanaat die wist te vertellen dat dat de naam was van een 18e eeuwse landbouwkundige die de zaaimachine had uitgevonden) Afgelopen woensdagavond trad de vaste band bestaande uit Ian Anderson (zang,dwarsfluit,akoestisch gitaar) Martin Barre (elektrisch en akoestisch gitaar,mandoline en soms dwarsfluit) David Goodier (basgitaar en klokkenspel) John O'Hara (keyboards en accordeon) en Doane Perry (drums en percussie) op in de Dommelsch zaal van Popcentrum 013 in Tilburg.

Tot onze verrassing waren we door J en C uitgenodigd voor dit concert. 't Was even een eindje rijden, maar het was zeer de moeite waard. Bovendien waren we voor aanvang van het concert met een hapje en een drankje op een zonnig terras alweer volop bijgekomen van onze reisbeslommeringen. Rond halfnegen was de Dommelsch-zaal mudjevol en zat of stond iedereen verwachtingsvol naar het podium te kijken. Tien minuten later was het zover en kwamen de heren op met het bekende nummer Cross-Eyed Mary. Ik vond het prachtig, ondanks dat het geluid wel erg zacht over kwam, en er bovendien zo af en toe ook nog een vals nootje te horen viel. Zou dat nou komen doordat vermoeiende gestunt op één been van Anderson op z'n ouwe dag, of zou het sowieso de leeftijd zijn? Ach, wat deed het er ook toe, het was evengoed prachtig. En het tweede nummer Beggar's Farm kwam al veel beter uit de verf, misschien mede doordat de geluidstechnicus kennelijk de juiste knoppen had gevonden. Prachtige nummers als Bachs Bourée, A Change Of Horses, Aqualung en nog meer. De reactie van het publiek werkte kennelijk aanstekelijk, steeds beter speelde de band. Met de uitsmijter Locomotive Breath gepaard met een stel kwekkende tuthola's vlak achter m'n rug als toegift gevolgd door een overweldigend applaus, kwam een einde aan een prachtige muziekavond in Tilburg.

"theorie van alles"

De tentoonstelling Master the Universe! in het Universiteitsmuseum Utrecht, laat zien wat de theoretisch natuurkundigen onder ons bezig houdt, al is het natuurlijk nog maar een tipje van de sluier. De 'theorie van alles' is de heilige graal van de natuurkunde. De zoektocht naar die ene theorie die alle fundamentele deeltjes en hun krachten beschrijft. Natuurkundigen van all over the world houden zich er mee bezig. Zelf vond ik het bezoek aan de tentoonstelling in Utrecht een mooie aanvulling op mijn stukje 'Leven' van j.l. 25 januari, over de LHC-deeltjesversneller in Genève waarmee ze de Big Bang kunnen nabootsen.

De tentoonstelling is in overleg met Nobelprijswinnaar Prof. dr. Gerard 't Hooft samengesteld. De Nobelprijs kreeg hij in 1999 samen met collega-natuurkundige prof. dr. Martinus Veltman voor zijn grote bijdrage aan het z.g. standaardmodel, tot op heden de beste beschrijving van de natuur.

In Utrecht tracht men middels de tentoonstelling Master the Universe! de theoretische natuurkunde toegankelijk te maken. Door korte filmpjes en eigen proefnemingen worden principes als supergeleiding, extreem kleine deeltjes, relativiteitstheorie en zwarte gaten enigszins begrijpelijk voor de leek, en raak je zelfs een beetje betrokken bij de zoektocht naar de 'theorie van alles'.

De wandeling door de bij het museum gelegen Hortus Botanicus en het aperitiefje op het zonnige terras van 'Het Zaadhuis' was trouwens ook heel leuk.

Sagittarius

De laatste tijd zie ik nogal eens een ruimtefoto in de krant staan. Je weet als leek eigenlijk niet wat je ziet, maar het zijn fantastische foto's. Prachtig gekleurde foto's van geboorteprocessen van sterrenstelsels soms buiten ons eigen melkwegstelsel, honderdduizenden lichtjaren bij ons vandaan genomen door ruimtetelescopen met infraroodcamera's, zoals de Hubble (24/4'90), Kepler (7/3'09), Herschel (14/5'09) of de Wise die j.l. 7 januari is gelanceerd.

In de wetenschapbijlage van de Volkskrant zag ik een bijzondere foto van een z.g. wegloopster, die met een snelheid van 400 duizend kilometer per uur door de ruimte sjeest. De ster zo goed als zeker afkomstig van de sterrenhoop R136, een sterrenstelsel in de Grote Magelhaense Wolk op 170000 lichtjaar van ons verwijderd, is een z.g. zware ster. Zijn of haar (hoe zeg je dat?) massa is 90 keer groter dan de massa van de ons zo bekende zon. De hoge snelheid van de ontsnappende zware wegloopster is waarschijnlijk veroorzaakt door de aanwezigheid van nog zwaardere sterren in de sterrenhoop R136, die bekend staat als de kraamkamer van nieuwe sterren.

Het sterrenbeeld Boogschutter of in het Latijns Sagittarius (in mijn fantasie gaven de Romeinen pak 'm beet zo'n 50 jaar vóór Christus, dus in de tijd dat Asterix en Obelix hun het leven in de nabijheid van dat kleine Gallische dorpje zo zuur maakte, deze naam aan het sterrenbeeld) is onderdeel van de Sagittarisarm, één van de spiraalarmen van het Melkwegstelsel. Het ligt aan de zuiderhemel, in de richting van het centrum van het melkwegstelsel, op slechts een kleine 5000 lichtjaren van ons verwijderd.

Hessel van der Kooij, de zanger van Terschelling, ooit tegen zijn zin door één of andere journalist wel eens de Nederlandse Bruce Springsteen genoemd, bekend van café de 'Groene Weide' in Hoorn en de prachtige boerderij in West End, die we wel eens voor een weekje op het eiland van hem hebben gehuurd, zingt op zijn manier over Sagittarius in een liedje dat hij 'Brother Sagitarius' noemd.



I saw him passing by the other day
Not even far from it he walked the milky way
He travelled silently, straight leaves were on that way
Distant from million, prayed out in deserty

Brother Sagitarius, show me the way
Out on my valley I cannot stay
Which direction has my arrow to go?
Up on the mountains to the rivers below

There must be a mountain, don't know which name
In my misty remembrance it's always the same
There must be a river, don't know which course
High the stream up or down, there's a good place to cross

Brother Sagitarius, show me the way
Out on my valley I cannot stay
Which direction has my arrow to go?
Up on the mountains to the rivers below

Maybe I'm up to find somewhere in the world
The gates of heaven, mister, rollin' in pearls

regenachtig dagje

We zouden vandaag aanvankelijk gaan fietsen met z'n drieën, maar daar zagen we bij nader inzien vanwege het weer maar vanaf. Radio Kootwijk per auto zo dicht mogelijk benaderen vereiste nog enig zoekwerk, en toen we het gevonden hadden mochten we nog niet naar binnen ook. Pas na enig aandringen mochten we even een blik werpen in de grote zaal van dit negentig jaar oude stukje unieke architectuur in art-decostijl. We moesten ons uiterst gedeisd houden want er zouden al musici aan het repeteren zijn voor een uitvoering vanavond, maar we hebben daar niemand gezien nog gehoord. Alvorens weer in de auto te stappen, hebben we nog even om het gebouw heen gewandeld, maar toen hadden we het wel gezien daar.

De volgende plek die we bezochten was Bronkhorst, het kleinste stadje van Nederland. Na eerst te hebben geluncht in het 'Wapen van Bronkhorst' hebben we in de regen een stevige wandeling door het stadje en om de z.g. slotheuvel gemaakt. En in de plaatselijke kapel, gesticht in 1344, hebben we de realistische fijnschilderkunst van ene Anny Plageman Aalbers bewonderd, haarfijn geschilderde stillevens.

Vervolgens stond een wandeling door de Zutphense binnenstad op ons programma, maar het regende inmiddels zo massief dat we ook daar maar vanaf zagen. I.p.v. een wandeling zouden we daar wel wat anders verzinnen. Onderweg naar Zutphen, kwamen we gezien de bloemenzee en een paar jonge mensen in de berm, kennelijk langs de plek waar j.l. zaterdagavond de jongen van 18 jaar uit Zutphen door een geweldsincident aan z'n eind was gekomen. We hadden het gisteren alle drie in de krant gelezen.
Eenmaal in Zutphen zijn we, nadat we na enige moeite de auto hadden geparkeerd, gelijk de prachtige 'Walburgiskerk' (eerste helft 13e eeuw) in gedoken, om dit eeuwen oude bolwerk eens goed van nabij te bekijken.

Met zwiepende regenwissers zijn we daarna via Deventer over de IJsseldijk naar het Olsterveer gereden. Aan de overkant over de sterk meanderende Gelderse IJsseldijk verder naar Wapenveld. Daar het bos in over de Filipsberg richting Wezep en de A28 waar we het gaspedaal even flink hebben getoucheerd, want A had voor die avond nog een afspraak in Zaltbommel. Vlak bij huis, bij Bellini's Ristorante nabij strand Horst nog even een heerlijke pizza gegeten, en toen zat het gezamelijke uitje erop. Het was ondanks de regen toch nog best een aardig dagje.

sans tricot

Rond halfelf gisteren zaten we in Aalten met z'n zevenen bij A aan de koffie wat bij te kletsen en ons te beraden op wat we zouden gaan doen die dag. A en W uit Hedel kwamen met het idee 'Kasteel Anholt' te bezoeken, en onze gastvrouw stelde een bezoek voor aan de verbouwde tricotfabriek in Winterswijk. De anderen d.w.z. J en J uit Putten en wij vonden het allemaal prima, en aldus geschiedde!
Vandaar naar 'Kasteel Anholt' in Duitsland was amper een half uurtje rijden. De lunch in het kasteelrestaurant, na de wandeling door de prachtige baroktuin rond het kasteel, stelde behalve de prijs weinig voor. Daarentegen waren de schilderijen in het kasteelmuseum van o.a. Hollandse meesters als Rembrandt, Gerard ter Borch en Jan van Goyen weer prachtig.

En na het kasteel stond dus een bezoek aan het Tricotmuseum in Winterswijk op ons lijstje. Deze expositieruimte voor moderne kunst is gevestigd in de voormalige NV Tricotfabriek G.J. Willink aan de Wilhelminastraat. Het gebouw uit 1890, ontworpen door architect Gerrit Beltman, begin jaren twintig uitgebreid met een in betonskeletbouw opgezette spoelerij o.l.v. zijn zoon Arend, en in 1934 o.l.v. bouwmeester Heinink wederom uitgebreid met een in nieuw-zakelijke stijl opgetrokken deel, is een rijksmonument. Na afbraak van alle laagbouw en een ingrijpende renovatie enkele jaren geleden, is de spoelerij nu voor een deel museum voor moderne kunst geworden.
De schilderijen (lyrisch abstract expressionisme) van Wim Izaks (1950-1989) spraken me niet erg aan, maar de op de ramen geplakte expositie van aquarelachtige transparanten (aqualux) van Cornelis Kloos (1895-1976) 'Sans tricot' genoemd vond ik sprankelend en van grote klasse. Frivole voorstellingen van meisjes, naakt of schaars gekleed, die zich in een idyllisch landschap bevonden, en zo te zien verschoond waren van alle zorgen van het dagelijkse bestaan.

In bistro "De Nachtwacht" in Winterswijk hebben we ons vervolgens op advies van de ober aangenaam door de kok laten verrassen. En eenmaal terug bij A in Aalten hebben we tenslotte de in vele opzichten geslaagde dag afgesloten met een sterke bak koffie.