over een enerverend dagje uit

Je hebt dagen die door een spontane en weinig doordachte activiteit min of meer met je aan de haal gaan. Zaterdag j.l. was er zo een. Reeds op weg naar de tentoonstelling 'Geschilderde Tuinen' in Singer Laren, kwam J plots op het idee het roer ongeveer 180º om te gooien, richting Vollenhove, om aldaar het jaarlijkse bloemencorso te beleven. Zelf heb ik niet veel met bloemencorso's, maar nu zag ik voordelen. Bloemen op het doek bekijken of bloemen op praalwagens, in het tweede geval zag ik ze in mijn gedachten zittend op een gezellig terrasje aan mij voorbij trekken. Een nogal naïeve voorstelling van zaken zou later blijken.

De consequentie van het plotseling omgooien van ons oorspronkelijke plannetje, was dat we aan de vroege kant waren voor het Vollenhovense evenement. Al googelend vonden we onderweg de oplossing, een intermezzo in Kampen middels een bezoekje aan het Stedelijk Museum, en dan m.n. de tentoonstelling 'The Art of Nature' van Sjoerd Buisman in de voormalige Synagoge. Een bijzondere tentoonstelling, waarin Buisman de fyllotaxis (studie van rangschikking van bladeren t.o.v. elkaar langs de stengel van de plant) als inspiratiebron voor zijn werk heeft genomen. Heel bijzonder, maar de kleine en overzichtelijke expositie hadden we toch vrij snel gezien. Trouwens het was inmiddels tijd voor de lunch geworden.

Na de lunch op het terras van eetcafé 'Njoy' aan de Plantage in Kampen, reden we via de N50 over de Eilandbrug en de Ramspolbrug de Noordoostpolder in. Bij Ens namen we de afslag naar Vollenhove via de lange en kaarsrechte N352 ofwel de Zuiderringweg. Onderweg bij fruitboerderij Vink nabij Kraggenburg lachten de appels en pruimen ons toe, onweerstaanbaar, middels een korte pitstop verzekerden we ons van enkele zakken vol sappig fruit. Verder maar weer, maar hoe dichter we in de buurt van Vollenhove kwamen, hoe drukker het werd. Dat gaf al te denken! En ja hoor, bij de brug over het Vollenhoverkanaal stonden we in de file. Wat ongelooflijk naïef van mij om te denken dat ik rustig op een gezellig terrasje naar de voorbijtrekkende bloemetjes kon kijken.

Enfin, niks meer aan te doen, we zaten in de fuik. Rustig schoven we met z'n allen op aanwijzingen van een aantal gemoedelijke verkeersregelaars het grote parkeerterrein van Royal Huisman op. Vervolgens liepen we met de hele meute, de pijlen volgend, richting centrum en de kassa, die we voorlopig nog niet in zicht hadden. Mijn tegenzin groeide met de minuut, en gelukkig niet van mij alleen. Rechtsomkeert dan maar, weg wezen hier, we hadden totaal geen zin meer in deze heisa. Wat een vergissing! En zo liepen we van het ene op het andere moment tegen de stroom in terug naar de auto, om even later blij en gelukkig koers te zetten richting Zwolle, want we hadden inmiddels een bezoekje aan o.a. museum 'De Fundatie' bedacht.

De tentoonstelling 'Size Does Matter' van Ronald A. Westerhuis (Tiel, 1971) met imposante sculpturen van roestvrij staal is prachtig. Door delen van het staal te polijsten, heeft hij spiegelende oppervlakten gecreëert die de omgeving en de toeschouwer onderdeel laten zijn van het werk. Ook de expositie 'Japanese Paintings' van Jasper Krabbé (Amsterdam, 1970) was indrukwekkend. De schilderijen en werken op papier van de Duitse kunstenaar Fritz Klemm (1902-1990) vond ik minder spannend. Na een aperitief in grandcafé 'Public', tegenover 'De Fundatie', zijn we naar S en W aan de Thorbeckegracht gereden. Hoewel ze aanvankelijk nog druk met de keukenvloer bezig waren, werd er toch tijd gemaakt voor een gezellig drankje. Met z'n viertjes hebben we daarna in restaurant 'De Vier Jaargetijden' aan de Melkmarkt een punt gezet achter een enerverend dagje uit.

kijken naar een vliegtuigwrak

Vanmorgen zaten we even op een bankje aan het Zeepad over het Wolderwijd uit te kijken. Altijd weer mooi! Op de voorgrond, een metertje of dertig uit de oever schat ik, het in cortenstaal uitgevoerde monument ter nagedachtenis van bij Harderwijk omgekomen geallieerde vliegers tijdens de tweede wereldoorlog. Het circa vier meter hoge monument beeldt ongetwijfeld een vliegtuig uit dat in het water is gestort.

De plaatsing op 18 april 2012.

Het monument, een ontwerp van Arend Kleinpaste (Ede 1955), dat in april 2012 met behulp van een transporthelikopter van Defensie is geplaatst, trekt altijd weer mijn aandacht, hoe vaak ik ook over het Zeepad wandel of fiets. Als vormgever heb ik het ontwerp van Kleinpaste van meet af aan knullig gevonden. Niks ten nadele van het initiatief hier een monument te plaatsen, integendeel. Maar het is voor mij één van de twee, of je maakt een ontwerp dat op een vliegtuig lijkt, maar dan goed, of je maakt een geabstraheerd symbool. Dit is geen van beide! Tot zover over vormgeving, de nagedachtenis van de 117 omgekomen bemanningsleden van geallieerde vliegtuigen die hier werden neergehaald door Duits afweergeschut dat bij Harderwijk was geplaatst, is er door deze beschouwing uiteraard niet minder om.

een vijftigjarige geschiedenis

Het magische en onvergetelijke jaar 1968 werd zowel verheerlijkt als verguisd. Min of meer afhankelijk van welke politieke kleur je was, werden de vele veranderingen die in dat jaar door de geest van de vrijheid en revolutie werden teweeggebracht door de gevestigde orde zeer argwanend bejegend, terwijl ze door de links georiënteerde babyboomers werden toegejuicht. Tegelijkertijd werd 1968 ook gekenmerkt door een aantal vreselijke tragedies die tot vandaag de dag in het collectieve geheugen staan gegrift.
Maar wat tot vandaag de dag in mijn persoonlijk geheugen staat gegrift is de geboorte van mijn zoon in de bewoonbaar gemaakte schuur van ons zelf ontworpen toekomstige huis die we ernaast aan het bouwen waren. Geen lux onderkomen dus, maar daar maalden wij toen niet om, je was gezond en wij waren vrij! Trouwens het kindje Jezus is er destijds in z'n kribbe heel wat bekaaider van af gekomen, dus waar hebben we het over. We zijn nu een halve eeuw verder, en mijn zoon heeft inmiddels Abraham gezien. Een halve eeuw van vorming, om maar wat te noemen: scholing, dienstplicht, relaties, samen backpacken en zeezeilen, racefietsen, musiceren en zelf vader worden. Mooi, dat we nog maar lang van elkaar in goede gezondheid mogen genieten!

Over geschiedenis gesproken.

De ondergang van het Romeinse Rijk is een proces van eeuwen geweest. Volgens Bartjens is het niet zo eenvoudig te zeggen waar het destijds allemaal aan te danken is geweest, maar factoren als decadentie, corruptie en belastingontduiking van de Romeinse elite worden steevast genoemd. Het gevolg was uiteindelijk een instortende infrastructuur, aquaducten, bruggen en wegen raakten in verval met alle gevolgen van dien.

Hier moest ik aan denken toen ik gisteren in de Volkskrant een vrij recente staat van instortende infrastructuur in Italië onder ogen kreeg, met als tragische klap op de vuurpijl de instorting van de Morandi-brug j.l. 14 augustus in Genua. In de zoektocht naar de schuldvraag wijst iedereen naar elkaar. De huidige populistische regering bestaande uit de anti-migratiepartij Lega en protestpartij Vijfsterrenbeweging trekken fel van leer tegen snelwegbeheerder Autostrada en de vorige regering(en). Maar volgens de oppositie zijn juist de huidige regeringspartijen verantwoordelijk voor de ramp. Trouwens Matteo Salvini (Lega), de huidige minister van Binnenlandse Zaken insinueerde zelfs dat Italië door Europa wordt belet om te investeren in veilige wegen. Een gotspe van de bovenste plank lijkt mij.

Alhoewel er was ooit een klein Gallisch dorpje in het westen van Europa dat door zijn moedige weerstand tegen de Romeinse bezetter vast een rol heeft gespeeld in de teloorgang van het Romeinse Rijk. Mogelijk heeft minister Salvini teveel strips van Asterix en Obelix gelezen en stond hem met zijn absurde insinuatie wederom een dergelijk rampscenario voor ogen. Maar even serieus, de vraag blijft natuurlijk wel hoe en waaraan Italië de vele miljarden euro's die ze van de Europese Unie heeft gekregen (en nog krijgen) heeft besteed. Gezien de staat van instortende infrastructuur in Italië kennelijk niet aan een veilig wegennet of een mogelijk investeringsplan daartoe.

Geschiedenis uit Poederoijen.

Ridder Dire Loef van Horne las ik, liet rond 1361 een kasteel bouwen op destijds één van de meest strategische locaties van de lage landen. Namelijk daar waar Maas en Waal samenkomen en Gelderland, Noord-Brabant en Zuid-Holland elkaar raken, een unieke plek om bijvoorbeeld tol te heffen. Maar Slot Loevestein, want daar heb ik het over, ken ik vooral van vroeger door één van de meest tot de verbeelding sprekende verhalen uit de vaderlandse geschiedenis. Namelijk de ontsnapping in 1621 middels een boekenkist van de beroemde rechtsgeleerde Hugo de Groot uit Slot Loevestein, waar hij levenslang gevangen moest zitten vanwege een o.m. religieus meningsverschil met stadhouder prins Maurits van Oranje.

Gisteren zat ik in Slot Loevestein, in de kamer waar Hugo de Groot zo'n 400 jaar geleden gevangen zat, een poosje naar de betreffende boekenkist te kijken, de enige echte volgens hun. Vreemd, immers het Rijksmuseum in Amsterdam en het Stedelijk Museum Prinsenhof in Delft claimen ook al de betreffende boekenkist in huis te hebben! De 'enige echte' neem ik dan ook maar met een korreltje zout. Dat neemt echter niet weg dat Hugo de Groot, die volgens Bartjens 1,80 meter lang was, ongetwijfeld in een dergelijk soort kist zal hebben gepast.

om en nabij kasteel oldenaller

De droogte heeft zijn sporen op landgoed Oldenaller al behoorlijk nagelaten. Maar ondanks drooggevallen watergangen en verdorde struiken en bomen is en blijft het een prachtig wandelgebiedje rondom het in 1655 gebouwde kasteel Oldenaller. Oorspronkelijk gebouwd naar een ontwerp van architect Jacob van Campen (1596-1657), onder meer bekend van het Paleis op de Dam en het Mauritshuis. Het is, vóór je er bent, vanaf de kruising Waterweg-Nijkerkerstraat wel even een eindje lopen over de lange en kaarsrechte Oldenallerallee, maar ook dat heeft z'n bekoring. Alvorens weer in de auto te stappen en huiswaarts te keren, hebben we ons wandelingetje nabij eerder genoemde kruising tussen een stel scharrelende kippen beklonken met een kopje koffie uit de zelfbediening van zorgboerderij 'De Deel'.

mooiste van de Marsenkoning

Mijn stukje 'Over muzikale herinneringen' van j.l.4/8 ging vooral over de mooie 'Colonel Bogey Mars'. Maar muziekvereniging 'De Eendracht' had destijds een nog minstens zo mooie mars op haar repertoire, en wel de 'Mars der Medici'. Een hit van Johan Wichers (1887-1956), ook wel 'De Marsenkoning' genoemd, hij heeft minstens 70 marsen op zijn naam staan. 'Mars der Medici' schreef hij in 1938 als dank aan de medici, die tijdens zijn langdurig verblijf in het ziekenhuis aan zijn herstel hadden bijgedragen. Een prachtige mars, nog altijd kippenvel!

Mars der Medici from E Veldkamp on Vimeo.

Over muzikale herinneringen.

Muzikale herinneringen uit Wezep. from E Veldkamp on Vimeo.

Een rendez-vous bij Kolkzicht

Op het terras van Eetcafe 'Dikke Tut', pal naast de brug over de Pier Christiaansloot in Echtenerbrug, hadden we goed zicht op de druk bevaren sloot, die de Tjonger met het Tjeukemeer verbindt. Nippend aan een koele versnapering zaten we te wachten op de 'Dolphin' en de 'Poolster' die elkaar in Echtenerbrug zouden treffen. De 'Dolphin' uit Harderwijk en de 'Poolster' uit Lemmer. Na een tweede koele versnapering zijn we toch maar eens gaan bellen. Bleek de één nog nabij Steenwijk uit te hangen en de andere in Lemmer. Een gezellig samenzijn met z'n allen in Echtenerbrug zat er vanavond dus niet in. Met de 'Dolphin' hebben we toen maar afgesproken elkaar even in Ossenzijl te ontmoeten.

En zo zaten we een half uurtje later aan de Ossenzijlersloot op het terras van eetcafe 'Kolkzicht' in Ossenzijl, wederom pal naast een brug en met een koele versnapering te wachten op de 'Dolphin', die we niet veel later vanaf kanaal Steenwijk-Ossenzijl de hoek om zagen komen. Na enkele welkomstdrankjes en allerlei spannende belevenissen ten gevolge van een gijp te hebben aangehoord, hebben we daar met z'n viertjes op het terras heerlijke Zeebaars en Zalm gegeten. Het was zodoende dan ook een heel genoeglijk zomeravondje in Ossenzijl.