twee vrolijke peuters

Het gaat snel, eerst waren het baby's, toen waren ze allebei een tijdje dreumes, en sinds kort is het een stelletje lieve, maar al knap eigenwijze peuters van 3 jaar oud, waar we als overgrootouders erg van kunnen genieten en plezier aan beleven. Mooi zo'n ontwikkelingsproces, het gaat maar door, als je Lina en Rayan na een week weer eens ziet, zijn ze in alle opzichten weer zichtbaar gegroeid. Over een jaartje gaan ze al naar school! Maar voor het zover is, hopen we dat iedereen nog een mooi en gezond jaartje mag genieten van alles wat deze twee vrolijke peuters aan leven in de brouwerij brengt!

een avondje zeilen met de HK21

Een avondje zeilen op het mooie Wolderwijd met de HK21, een historische botter, die vanaf haar bouwjaar 1909 tot medio jaren zestig op naam van een Harderwijkse vissersfamilie heeft gestaan, maar tegenwoordig eigendom is van de Harderwijkse Botter Stichting. De houten schepen hebben nogal wat onderhoud nodig en moeten bij tijd en wijle worden gerepareerd. Woensdagavond was min of meer een testvaart voor de HK21. Een lekkageprobleem was onlangs verholpen, er moest echter nog wel getest worden hoe de reparatie zich hield onder volle belasting van het schip. 

Het was een prachtige avond met een lekker windje in de goede richting. Gezellig kletsend over van alles en nogwat, drankje erbij en genieten van de ondergaande zon en de prachtige skyline van Harderwijk. Met de test hebben we ons m.i. niet al te zeer bezig gehouden, ook al kwam er wel wat water binnen in de kuip. Maar dat leek mij niet al te verontrustend. Nogmaals, een prachtige avond die we eenmaal afgemeerd, hebben besloten met een hapje en een drankje op het terras aan de haven van de Harderwijkse Botter Stichting.

Mooi Cornwall.

Het schilderachtige Cornwall laat zich het beste karakteriseren als een typisch cultuurlandschap, een mengeling van natuur, ruimte, landbouw, visserij en bewoning. Ze zeggen dat de Cornish zich meer dan gemiddeld verbonden voelen met het landschap waarin ze leven, en dat geloof ik zo, gezien mijn ervaringen daar. De tentoonstelling 'Living the Landscape' in museum Belvédère is gebaseerd op dit onderwerp. Kunstenaars als Barbara Hepworth, Patrick Heron, Ben Nicholson, Alfred Wallis en vele anderen lieten zich tussen 1939 en 1975 vooral inspireren door het eeuwenoude landschap met zijn pittoreske plaatsjes, de zee en de verbondenheid tussen de plaatselijke bevolking en haar omgeving. In een tijd dat landschap door beleidsmakers primair in cijfers wordt gevat, laten ze zien dat een landschap geen optelsom is van wolken, gras en bomen, maar een leefomgeving waarvan de mens deel uitmaakt. Een mooie tentoonstelling!

een wervelwind op Ameland

J.l. 11 augustus was het precies 50 jaar geleden dat een windhoos met een kracht van 200 kilometer per uur in een kleine minuut een spoor van vernielingen over camping Duinoord op Ameland trok. Daarbij kwamen drie mensen om het leven en raakten honderden gewond. Een natuurramp van formaat dus, één van de grotere die ons land in de moderne geschiedenis getroffen heeft. 

De zware windhoos die om 9.15 uur vanuit westnoordwestelijke richting kwam, schampte min of meer het z.g. tententerrein waar mijn zus en haar vriend stonden, maar trof daarentegen het hoofdterrein volop. Waren er met het schampschot op het tententerrein al veel tenten total loss geraakt, op het hoofdterrein stond werkelijk niets meer overeind. Tenten, caravans, een toiletgebouw en een kampwinkeltje waren met de grond gelijk gemaakt. Overal verspreid liggend huisraad, vakantiespullen en weet ik allemaal niet wat nog meer, de chaos was compleet en overweldigend. 

Toen ik samen met mijn vader in de loop van de middag op camping Duinoord arriveerde, om mijn zus en haar vriend te helpen met het één en ander, was de algehele hulpverlening nog volop bezig. Door de zeer lokale impact van de krachtige wervelwind was de ernst van alles vrij laat doorgedrongen bij de diverse hulpverlenende instanties.

architectengroep op de Prinsengracht

Het was weer gezellig druk op de Prinsengracht. Vele duizenden mensen hebben in Amsterdam de 'Canal Parade' bezocht. Na twee jaar afwezigheid door corona kon de wereldberoemde botenparade dit jaar voor de 25ste keer op de grachten worden gehouden. Er deden tachtig boten mee aan het evenement. Voor zover bekend was er tijdens de botenparade nergens sprake van incidenten, en dat is mooi. Een feestje, waar de vrijheid om te mogen zijn wie je bent en te houden van wie je wilt het leidend motto is, verdiend immers niets dan lof. 

Bij de sfeervolle drukte op de Prinsengracht, stonden mijn gedachten weer eens even stil bij de ruim tien jaar die ik op de Prinsengracht in het verleden heb doorgebracht bij een architectengroep. Als een soort familie voelde het, er werd niet alleen hard gewerkt, maar lief en leed werd vaak ook gedeeld, er werd geleerd en er werd gezamenlijk op excursie gegaan en gefeest. Je werd daar in het diepe gegooid, waardoor er juist kansen werden gecreëerd, waarin je zo nodig begripvol werd ondersteund. Je leerde het vak al doende, het was het ultieme voorbeeld van 'learning by doing', uitgangspunt van mijn studie destijds aan de Academie van Bouwkunst. 

Na gedane arbeid nam ik met een paar collega's nog weleens even in café 'de Eland', schuin tegenover ons bureau aan de overkant van de gracht, met een pikketanisje de dag door. De kastelein schonk daar in één gracieuze beweging een borrel met een kop erop, en dat zonder te morsen. Lukte hem dat niet, dan hoefde je van hem niet te betalen. Maar dat voordeel heb ik daar nooit genoten, het lukte hem keer op keer om in één gracieuze beweging een pikketanisje te schenken met een mooie bolle kop!

Sfeervolle nachtjes op zee.

Een paar weken terug, om precies te zijn op 13 juli j.l., kwam in onze contreien om 20,37 uur  de supermaan boven de horizon uit. (Een supermaan is gewoon een vollemaan, die in die periode in zijn ovale baan dan het dichts bij de aarde staat.) De maan ziet er dan een stuk groter en helderder uit dan gewoonlijk, een spectaculair natuurverschijnsel dat volgens Bartjens één tot drie keer per jaar voorkomt. Deze keer heb ik de supermaan jammergenoeg gemist, maar de keer dat ik op zee in mijn zeilbootje getuige was van dit mooie natuurverschijnsel zal ik niet gauw vergeten. Bovenstaande foto heb ik niet zelf gemaakt, maar het had gekund, zo zag het eruit, rustig zeetje en geen wolkje aan de lucht, prachtig! Zie voor meer sfeervolle nachtjes op zee o.a. de stukjes 'hemelse duisternis' van 10/7'14 en 'het nachtelijk Waddenzwerk' van 30/6'15 in mijn blogarchief.