dinsdag, mei 30, 2017

nachtuil op mijn vensterraam


Vanmorgen achter mijn bureau bekroop me het gevoel dat ik werd bespied. Waar kwam dat gevoel zo ineens vandaan? Om me heen kijkend kon ik in eerste instantie niets ontdekken dat m'n gevoel rechtvaardigden kon, totdat ik op de buitenkant van mijn vensterraam het nachtuiltje zag zitten. Dat zal het zijn, vast een vrouwelijk nachtuiltje met die prachtige wollen stola om! Onbeweeglijk zat ze me stoïcijns op te nemen met haar grote donkere ogen. Wat ik ook ondernam, ze bleef zitten waar ze zat, en verroerde zich niet. De zuignapjes onder haar pootjes hielden haar moeiteloos in positie op het gladde glas. Van mij mocht ze blijven zitten tot ze een ons woog, hoewel ze dat uiteraard nooit zal wegen. Eenmaal gerustgesteld nu ik wist wie mij zo ongegeneerd zat te bekijken, keerde ik, nadat ik haar eerst nog op de foto had gezet, terug naar mijn plekje achter het bureau. Toen ik echter even later weer opkeek was ze toch ineens verdwenen!

zondag, mei 28, 2017

zoevende zadelridders in actie


Zadelridders in actie klopt misschien nog een beetje, maar om nou te zeggen dat het zoefde was in die hitte een brug te ver. Jeetje wat was het heet op het laatst, ik was blij dat ik er was. Op bezitters van E-bike's ben ik nog nooit jaloers geweest, maar deze keer dacht ik toch vaak als we weer eens moeiteloos werden ingehaald door een stel grijsaards op een E-bike, kon ik voor dit moment maar even ruilen.

Evengoed hebben we, samen met onze vrienden H en M uit Amsterdam, bijzonder genoten van het prachtige fietstochtje in de omgeving van Harderwijk. Alles zat erin, weilanden, Hierdensche Beek en het Veluwemeer, heidevelden, bossen en zandverstuivingen. Maar het mooiste was deze keer toch echt het biertje na afloop thuis op het terras, want dat smaakte werkelijk alsof er een engeltje over m'n tong pieste!

zaterdag, mei 27, 2017

Hanze- en Torenstad Zutphen


In Zutphen biedt het 17e- eeuwse rijksmonument 'Hof van Heeckeren' aan het 's-Gravenhof onderdak aan het Stedelijk Museum, het Henriëtte Polak Museum en de Archeologie afdeling van de gemeente. Het in de afgelopen periode door BiermanHenket architecten en Studio Pronk vernieuwde en heringerichte museum is onlangs geopend. Het Stedelijk Museum en de Archeologie afdeling van de gemeente vertelt het verhaal van Zutphen met unieke objecten uit de museale, archeologische en archiefcollecties, waarvan sommige objecten tot de oudste van Nederland behoren. Het Museum Henriette Polak is voor modern klassieke schilder- en beeldhouwkunst in Nederland. In het Stedelijk Museum hebben we onlangs, behalve allerlei archeologische objecten, de wisseltentoonstelling 'Feest aan het Hof' gezien, en in het Museum Henriette Polak recent werk van Arie Schippers t.w. de expositie 'Trip Hop'. We vonden het interessant allemaal en de moeite zeker waard!

Op het terras van het nabij gelegen 't Schulten Hues, hebben we na al het moois in het museum lekker in het zonnetje zitten lunchen. Wat is Hanzestad Zutphen (sinds 1285), ook wel Torenstad genoemd vanwege zijn grote, historische gebouwen die de skyline vormen van de stad, toch een aardig stadje. Het heeft behoorlijk wat historische bezienswaardigheden. En de karakteristieke panden en hofjes, koopmanshuizen, pakhuizen en delen van de oude stadsmuur en de jachthaven aan de Vispoortstraat, vertellen zowel een welvarend verleden als heden van de stad.

Via Gorssel, Deventer, de IJsseldijk, het Wijhese Veer, Wapenveld, de Filipsberg, Wezep en de A28 zijn we maar weer eens huiswaarts gekeerd.

vrijdag, mei 26, 2017

over tegelwijsheid gesproken


Ergeren is een keuze las ik ergens! Een typische tegeltjeswijsheid waar je geen bal aan hebt. Want hoe mijn geestesgesteldheid ook is, ergernis kan mij ineens overvallen. En daar ben ik denk ik niet uniek in. Een voorbeeldje:
Je hebt een vraag die via de digitale weg middels de site van bouwen & wonen van de gemeente N niet kan worden beantwoordt. Je stelt vervolgens de vraag telefonisch aan een ambtenaar van bouwen en wonen in die gemeente. Die stelt voor om langs te komen, om het één en ander te bespreken. Er wordt een afspraak gemaakt voor over een week, eerder kon echt niet. Een week later sta ik aan de balie van de gemeente N. De tekening wordt voorgelegd en de vraag wordt wederom gesteld. Maar de ambtenaar heeft niet een antwoordt paraat. Zij belt een collega van haar afdeling maar die zit niet op zijn plek. Ze belt een tweede collega, maar ook die is niet thuis. Bij een derde collega, volgens haar de laatste troef voor dit moment, heeft ze beet. De vraag wordt uitvoerig besproken, maar voor een antwoordt zou hij toch eerst de tekening moeten zien. Nou die hebben we hier voor ons liggen, kan je dan misschien even vijf minuten aan de balie komen om te kijken. Maar dat kon niet, daarvoor was meneer 's morgens om 09.00 uur al te druk.
Ja waarschijnlijk met koffie drinken, floepte ik eruit. Mijn ergernis over de ondeskundigheid en schroom of onwil van de betreffende ambtenaren kon ik even niet meer binnenboord houden. Ik heb haar desalniettemin bedankt voor alle moeite, en ben onverrichte zake huiswaarts gekeerd. Ik dien het plan zowel in, en zie wel wat er van komt. In de auto moest ik denken aan die spreuk die ik ergens gelezen heb op een tegeltje. Misschien toch zo gek niet, een kwestie van training denk ik!

dinsdag, mei 23, 2017

Hollands dna in Stonehenge!?


In het Noord-Hollandse Oostwoud hebben ze een jaar of vijftig geleden skeletten opgegraven van om en nabij 4500 jaar oud. Skeletten uit de tijd van de z.g. klokbekercultuur, daterend tussen ongeveer 2500 tot 2000 jaar voor Christus. Om er achter te komen hoe de klokbekercultuur zich destijds over Europa heeft verspreid, is er onlangs een genetische studie gedaan onder 170 eerder opgegraven prehistorische skeletten. Wat bleek, het dna van mensen van het vasteland uit die tijd gaf maar kleine verschillen te zien. Het gaf geen aanleiding om te denken dat er ooit vanuit het zuiden, het huidige Spanje, een invasie van een soort klokbekervolk is geweest. Klokbekerachtige potten waren in, en werden destijds kennelijk overal gemaakt. Dus ook bij de Stonehenge-bouwers in Engeland, alleen hebben ze daar op grote schaal ook een dna profiel ontdekt dat exact lijkt op het dna profiel van de Oostwoudse skeletten. Vandaar de kreet vandaag in de Volkskrant: 'Hollandse horden' verspreidden massaal hun dna onder Stonehenge-bouwers. Het hoe en waarom is nog een vraag, maar wat is archeologie toch een leuk vak!

zaterdag, mei 20, 2017

on holiday with the ugly duck


Pas reed ik ergens in het verkeer achter een oude 'deux chevaux' met een z.g. 'que de paris', ofwel een lelijke eend met extra kofferbak. Hoe kunnen ze een lelijke eend nog lelijker krijgen? Nou zo dus! Een opvallende verschijning, hoewel de 2CV, de laatsten werden geproduceerd in 1990, sowieso al een opvallende verschijning is geworden in het huidige verkeersbeeld. Een 'collector's item' zal ik maar zeggen.
Zelf hebben we in het verleden ook een tijdlang lelijke eenden gehad, en ook zo'n extra kofferbak die we er dan tijdens de vakanties aanhingen. Geen gezicht maar wel makkelijk. Het was sowieso een makkelijk autootje. Met een paar tentjes, een slaapmatje en een benzinebrandertje in de kofferbak en drie kinderen op de achterbank karden we overal heen, Frankrijk, Italië, Engeland, geen probleem. Op de plaats van bestemming werden de tentjes opgezet, de slaapmatjes uitgerold en de banken uit de eend gehaald, en klaar was Kees! De 'deux chevaux' met of zonder 'que de paris' is niet moeders mooiste, maar dat was totaal niet belangrijk, we deden er alles mee. We hobbelden soms gewoon over een akkertje om bij een mooi kampeerplekje te komen, en bij mooi weer ging het dak er altijd af en voelden we ons zo vrij als een vogel! Mooie herinneringen die bovenkwamen drijven toen ik onlangs in de file in m'n dikke Volvo V70 achter die oude 'deux chevaux' met 'que de paris' aan reed.

donderdag, mei 18, 2017

de grote zoetwaterleverancier


In de Volkskrant van 16 mei j.l. zag ik een opvallende foto van de delta van de Coloradorivier. Op de foto, gemaakt door fotograaf en cineast Peter McBride, bekend van o.m. National Geographic, was te zien dat de Colorado niet eens de zee meer bereikt. Wat je zag waren slechts de verdroogde sporen van de rivierdelta, prachtig, zo vanuit de hoogte gezien net een fossiele varen, maar een ecologische ramp natuurlijk. De machtige, oeroude 2334 km lange Colorado met een stroomgebied van 637.137 km2, die de zee niet meer kan bereiken! Eén van de grotere zoetwaterslagaders van onze planeet, die al vele miljoenen jaren vanaf de bron hoog in de Rocky Mountains zijn weg naar de Golf van Calfornië moeiteloos heeft weten te vinden, en daarbij vele machtige canyons in de rotsen heeft uitgesleten, waarvan de Grand Canyon de bekendste is.

Tegenwoordig moet de Colorado onderweg vrijwel al zijn water via een aantal stuwmeren afstaan t.g.v. de watervoorziening van verschillende grote steden, waaronder Las Vegas midden in de woestijn. En verder zijn onderweg met name de vele citrusplantages en golfbanen debet aan het waterverlies van de Colorado. Maar natuurlijk heeft de klimaatverandering met slinkende gletsjers ook gevolgen voor het debiet van de Colorado. Om het verdroogde ecosysteem rond en in de rivierdelta weer nieuw leven in te blazen, moeten we volgens Peter McBride veel zuiniger omgaan met het water van de Colorado, en paal en perk stellen aan het ongebreidelde aftappen. We moeten simpelweg zorgen dat er altijd een basisstroom is in de Colorado, met af en toe een piekstroom. Toen de autoriteiten in 2014 de sluizen in de Hoover Dam, 48 km ten z.o. van woestijnstad Las Vegas, eenmalig hadden geopend, om te kijken wat het effect op de verdroogde delta zou zijn, was het resultaat spectaculair. Het hele ecosysteem explodeerde voor even in een feest van groen.

maandag, mei 15, 2017

Hieperdepiep, Hoera, Hoera!!!


Ruim vijfentwintig jaar geleden hadden we ter ere van de trouwdag van Jan & Inge een feestje in het 'Bethaniënklooster'. Een voormalig 15e-eeuws klooster op de Wallen in Amsterdam aan de Barndesteeg, waar tegenwoordig vaak concerten worden gegeven en bruiloften en partijen worden gehouden. Afgelopen zaterdag vierden Jan & Inge samen met familie en vrienden het 25 jarig jubileum van die bewuste dag in 1992. Deze keer niet in Amsterdam maar in de 'Engelbertha Hoeve', de tot restaurant verbouwde voormalige herenboerderij 'Welgelegen' uit 1766 aan de Oude Rijn en de rand van Leiden. Het was een mooi feest in deze sfeervolle locatie, met gezellige mensen en veel lekkere hapjes en drankjes!

fragment uitnodiging
Een zilveren bruiloft is ook vaak aanleiding voor een speech of act. Voor die van Jan & Inge hadden zich maar liefst 8 gegadigden gemeld voor één of andere opvoering. Een strakke tijdplanning was het gevolg, 4 minuten per act of wat dan ook, kregen we van de ceremoniemeesters Reinier en Iris, meer niet. Je kon er natuurlijk op wachten, alleen dit feit gaf al aanleiding tot grapjes. Maar ja, zonder planning wordt het sowieso een ratjetoe. Uiteraard werd de soep niet zo heet gegeten als ze op deze bijzondere dag werd opgediend. Want:
Deze dag (te gekke dag) is een geschenk voor jou en mij
Deze dag (mooie dag) te beleven, stemt me blij,
Deze dag (perfecte dag) heeft een eigen dynamiek,
Deze dag (selecte dag) is in eeuwigheid uniek.
(Wat een dag!) deze dag! (Deze dag!) wat een dag!
Wat een uitgelezen, magnifieke dag!


Deze tekst zongen we met z'n vijftienen, onder begeleiding van de zoetgevooisde klanken van de Xaphoon, het bruidspaar luidkeels toe. (Het is het refrein van onze bijdrage t.w. 'Deze Dag', een liedje van Nanne & Ankie, het bekende muzikale duo uit Friesland). Aan de reacties van de feestgangers te merken geloof ik wel dat we een voldoende hebben gehaald, hoewel het daar natuurlijk helemaal niet omgaat. Echter het niveau van de andere acts vond ik dusdanig hoog, dat naar mijn idee een plaats in de top vijf er voor ons niet in zat. Soit, het zij zo! Vooral de muzikale bijdrage van Reinier en Iris maakte indruk, en helemaal toen het bruidspaar zelf zich tenslotte bij hun kinderen voegde, en ze een muzikaal kwartet vormden van topniveau. Een mooier slotakkoord na alle speeches en acts, was naar mijn idee nauwelijks denkbaar.

Na dit alles gingen de beentjes van de vloer op eigentijdse muziek, maar vooral ook op muziek uit de jaren 60, 70 en 80 van de vorige eeuw.
En voor wie het even wat rustiger aan wilde doen was er de serre, voor een praatje of om foto's of filmbeelden te bekijken van 25 jaar terug. Hilariteit vaak, 25 jaar doet toch wel veel met een mens. Als gezegd, het was een mooi feest, we hebben genoten, Jan & Inge bedankt, hou vol en blijf gezond. Op naar het volgende jubileum van je hieperdepiep hoera, hoera!

vrijdag, mei 12, 2017

Een mondstuk met een rietje.


Ooit speelde ik Saxofoon op een oude, maar door Hampe aan het Spui in Amsterdam perfect gereviseerde 'Selmer' tenorsax. En later kwam daar ook nog een 'Conn' altsax bij. Een leuke tijd, ik luisterde destijds veel naar jazz en ging regelmatig naar een concert. En mede door de enthousiaste verhalen van een vriend die trompet speelde bij 'Biggles Bigband' in Amsterdam, stegen mijn muzikale aspiraties sky high. Saxofonisten als Sonny Rollins, John Coltrane, Charlie Parker, Stan Getz, Dexter Gordon, en dichter bij huis Piet Noordijk, Piet van Dijk, Hans Dulfer en ook Aart Gisolf waren mijn grote voorbeelden. Echter veel verder dan deelnemen aan een gelegenheidsbandje op bruiloften en partijen, wat ik trouwens geweldig leuk vond, kwam ik destijds niet. Verder speelde ik samen met mijn jongste dochter vaak duetten, zij op klarinet en ik op alt- of tenorsax, en daar beleefden we allebei veel plezier aan. Prachtig allemaal, maar desalniettemin is in de loop der jaren een bloeiende saxofooncarrière om allerlei reden aan mijn neus voorbij gegaan. We zijn inmiddels enkele decennia verder, mijn dochter speelt elders op haar klarinet nog immer de sterren van de hemel, maar ik heb zelfs al jaren geen saxofoon meer.

Maar het bloed kruipt toch een beetje waar het niet gaan kan, een tijdje geleden heb ik een Xaphoon aangeschaft, een blaasinstrument met het vertrouwde enkelriet mondstuk. De Xaphoon, ook bekend als de Pocket Sax is een relatief nieuw instrument, bedacht door Brian Wittman in 1972. Net zoals een saxofoon zit er op de Xaphoon ook een enkelriet mondstuk, maar in plaats van kleppen, toetsen, stangetjes, assen en weet ik allemaal niet wat nog meer, heeft de Xaphoon slechts 9 simpele vingergaten. Acht aan de bovenkant en één aan de onderkant. Het ding is maar 30 cm lang, maar het aantal decibellen dat het kan produceren zou een scheepshoorn waardig zijn. De muzikale mogelijkheden zijn boven verwachting, je speelt eenvoudig C majeur, F majeur, A mineur en D mineur, maar tonen buiten deze toonladders zijn ook nog te doen. De Xaphoon, een chromatisch instrument, heeft een bereik van ruim anderhalve octaaf. Dat is een stuk minder dan van een Saxofoon, die normaal op zo'n tweeënhalf octaaf zit, en goeie saxofonisten halen er wel drie, en soms zelfs wel vier octaven uit. Daar kan de Xaphoon niet tegenop, maar evengoed is de Xaphoon een wonderbaarlijk en heel plezierig instrumentje!

dinsdag, mei 09, 2017

Een zondagmiddag in Putten.


Kleinkoor 'Pavane' (voorheen Vol Luid) zong tijdens het inloopconcert afgelopen zondagmiddag in Putten weer de sterren van de hemel. Ik had trouwens niet anders verwacht, het koor wordt onder de bezielende leiding van Hetty van Beek volgens mij alsmaar beter. Deze keer zongen ze overwegend liederen uit de renaissance, de wedergeboorte. De nieuwe manier van denken, weg met de duistere tijd van de middeleeuwen. Tijdens een aantal klankrijke intermezzo's van Cor Geskus op orgel en Bea Meijer op blokfluit, werd de prachtige liederencyclus uit de renaissance bij wijze van spreken gecompleteerd met stukken van Adriano Banchieri, Daniel Purcell, Dominico Zipoli en Lodovico Viadana.

Pavane in Putten 7-5-'17 from E Veldkamp on Vimeo.

zaterdag, mei 06, 2017

..naar een bestendig bestaan


Over 33 jaar moet de energievoorziening in Nederland volledig duurzaam zijn heeft de overheid bepaald. In 2050 dus, dat lijkt nog ver weg, maar dat is schijn. Om te beseffen hoe snel de tijd gaat, hoef ik alleen maar 33 jaar terug te denken. Als de dag van gisteren is misschien wat overdreven, maar het scheelt weinig. We zullen de tijd hard nodig hebben om volledig van het gebruik van de vervuilende fossiele brandstoffen af te komen. Om maar iets te noemen, praktisch alle woningen in Nederland zijn nog volledig afhankelijk van aardgas. Alleen al in die categorie heeft de noodzakelijke overstap naar duurzame alternatieven zijn tijd nodig. Maar volgens Bartjens krijgen we dat voor mekaar, over ca. 30 jaar draaien alle huishoudens zonder aardgas!

Volgende week houden ze in Amsterdam aan de Hoogte Kadijk 400 het eerste VanGasLos-festival, georganiseerd door Alliander DGO in samenwerking met Programmabureau Warmte Koude Zuid-Holland, Gallery Vriend van Bavink, HIER Klimaatbureau, Nuon, JAGA, de Waddenvereniging, Gemeente Amsterdam, DWA en Milieudefensie. Het is een festival voor bewoners, wijkverenigingen, VVE's, huurders, lokale initiatieven en andere geinteresseerden. Allerlei vragen en antwoorden over wonen zonder aardgas en de manier van aanpak zullen de revue passeren. En passant kan je ook genieten van live muziek en andere activiteiten. Zo kan je een kookworkshop volgen onder leiding van top koks, ontmoet je foodblogster Francesca Kookt en kan je genieten van hapjes en drankjes bij de Food Trucks.

Een mooi initiatief, op naar een energieneutraal, klimaatbestendig en circulair bestaan in Nederland, en natuurlijk in de rest van de wereld!

donderdag, mei 04, 2017

Hoogovensmuseum en meer


We begonnen 's morgens rond 11 uur met koffie en gebak in 'Sonnevanck', het bekende hotel-restaurant-café in Wijk aan Zee. Toen we dat hadden gehad, was het tijd voor een pikketanisje. En toen we dat achter de rug hadden was het alweer tijd voor de lunch. Verkwikt en verzadigd reden we tenslotte, zeven man sterk, naar het 'Hoogovensmuseum' in IJmuiden, alwaar we werden verwelkomt door ene heer Wim, de gids die ons alles over de Hoogovens zou gaan vertellen.

De 'Koninklijke Nederlandsche Hoogovens en Staalfabrieken NV', opgericht in 1918 door de Nederlandse ondernemer H.J.E. Wenckebach, fuseerde in 1999 met het Britse 'British Steel' tot 'Corus'. In 2007 werd Corus vervolgens overgenomen door de Indiase staalproducent 'Tata Steel' en heet het bedrijf tot op heden 'Tata Steel Europe'. Maar in de volksmond wordt het staalbedrijf nog maar al te vaak 'De Hoogovens' genoemd. De naam 'Hoogovensmuseum' prijkt dan ook tot op de dag van heden nog boven de ingang van het museum, dat gevestigd is in de oude buizengieterij, een historisch gebouw net buiten het bedrijfsterrein.
Behalve de geschiedenis van het staalbedrijf, te zien middels objecten, historische documenten, foto’s en filmmateriaal zagen we in het 'Hoogovensmuseum' ook de technische ontwikkeling van de ijzer- en staalproductie. Schaalmodellen van fabrieken, hoogovens, blokvormen, gietpannen, en allerlei andere oude en nieuwe installaties. Interessant allemaal, maar aan het eind van de middag hadden we het wel gezien.

Terug naar Wijk aan Zee. Op het terras van 'Het Strandhuis' hebben we eerst maar weer een pikketanisje genomen, per slot van rekening zat de vijf ook alweer in het uur. Leuk, maar toen het na enige tijd een beetje te fris werd, zijn we toch maar naar binnen gegaan om de menukaart eens goed te bestuderen. Er was genoeg keuze voor iedereen. We hebben met z'n zevenen dan ook aan de lange houten tafel een paar heel genoeglijke uurtjes doorgebracht. Een passende afsluiting van een mooie en gedenkwaardige middag nabij het zeegat van IJmuiden!

woensdag, mei 03, 2017

14e zondag p.m.


Afgelopen zondag hadden we alweer de 14e prettige middag (mijn ezelsbruggetje voor post meridiem), deze keer georganiseerd door Addy en Magda in de omgeving van Zwolle. En wel een wandeling van ruim 5 km in de dynamische IJsselvallei in de buurt van Den Nul, een gehucht iets ten noorden van Olst. In de Duursche Waarden, zoals het uiterwaardengebied nader wordt aangeduid, kan en mag de natuur praktisch zijn eigen gang gaan. Maar om totale verwildering in de vegetatie te voorkomen, lopen er grote grazers als Schotse hooglanders en IJslandse paarden rond die de boel flink kort houden, zodat het water ten allen tijde vrij spel heeft. Bij hoogwater in de IJssel staan hier grote delen blank, en zal een wandeling als afgelopen zondag moeilijk gaan. Maar bij een min of meer normale waterstand, zoals nu het geval was, waren de natte barrières in de wandelroute middels een wiebelig drijvend loopbruggetje en een trekpontje makkelijk te slechten.

Een prachtig uiterwaardengebied van plassen, grassen, moerassen en ooibossen, waarin de schoorsteen van de oude steenfabriek Fortmond nog immer als een uitroepteken van voorbije tijden in het weidse zwerk priemt. Vanaf een uitkijktoren, vlak naast de schoorsteen en andere restanten van de steenfabriek, hadden we een magnifiek uitzicht over de rivier en de weidse omgeving. We zagen dat je van hieruit ook nog met een klein veerpontje (het z.g. Kozakkenveer) naar Veessen kan varen, aan de Geldersekant van de IJssel. Leuk, misschien iets voor een andere keer. Eerst de auto maar weer eens opzoeken, van al dat gesjouw hadden we een dorst gekregen als een paard!

Eenmaal terug in Zwolle hebben we in de tuin van Addy en Magda onze grote dorst gelest. Het één en ander in toenemende stemming en al keuvelend over van alles en nog wat. Een stemming die binnen aan de eettafel volgens mij haar hoogtepunt bereikte tijdens het heerlijke diner. Trouwens wel een beetje jammer dat mijn jongste zusje er vanwege ziekte deze keer niet bij kon zijn, het zij zo. Magda en Addy bedankt voor de voortreffelijke organisatie van deze 14e zondag p.m. We hebben genoten en zien nu al een beetje uit naar de 15e p.m. in Harderwijk of daar omtrent. Maar dat duurt nog een maandje of drie, vier!

maandag, mei 01, 2017

wandelen in het Speulderbos


Het Speulderbos is volgens Bartjens één van de oudste en mooiste bosgebieden van Nederland. Of dat helemaal waar is kan ik niet beoordelen, maar dat het voor ons in alle seizoenen een prachtig gebied is staat vast. Eergisteren kregen we de lentekriebels in het ontluikende beukenbos, dat frisse groen van open barstende boomknoppen, en de diffuse lichtval op al die kale stammen, wat is het voorjaar toch mooi! Hoewel, we wandelen hier wel vaker, maar een favoriet seizoen kunnen we eigenlijk niet noemen. Het voorjaar is prachtig en verwachtingsvol, maar de zomer met zijn volle bladerdek waar hier en daar een zonnestraal doorheen sijpelt is ook feeëriek. Om over de overweldigende kleurenpracht en mystieke zonneharpen in de herfst maar te zwijgen, evenals trouwens over het verstilde winterse bos. Bij nader inzien geloof ik dat Bartjens ongelijk heeft, het Speulderbos is niet één van de mooiste bossen van Nederland, nee het Speulderbos is het mooiste bos van Nederland!