Ooit speelde ik Saxofoon op een oude, maar door Hampe aan het Spui in Amsterdam perfect gereviseerde 'Selmer' tenorsax. En later kwam daar ook nog een 'Conn' altsax bij. Een leuke tijd, ik luisterde destijds veel naar jazz en ging regelmatig naar een concert. En mede door de enthousiaste verhalen van een vriend die trompet speelde bij 'Biggles Bigband' in Amsterdam, stegen mijn muzikale aspiraties sky high. Saxofonisten als Sonny Rollins, John Coltrane, Charlie Parker, Stan Getz, Dexter Gordon, en dichter bij huis Piet Noordijk, Piet van Dijk, Hans Dulfer en ook Aart Gisolf waren mijn grote voorbeelden. Echter veel verder dan deelnemen aan een gelegenheidsbandje op bruiloften en partijen, wat ik trouwens geweldig leuk vond, kwam ik destijds niet. Verder speelde ik samen met mijn jongste dochter vaak duetten, zij op klarinet en ik op alt- of tenorsax, en daar beleefden we allebei veel plezier aan. Prachtig allemaal, maar desalniettemin is in de loop der jaren een bloeiende saxofooncarrière om allerlei reden aan mijn neus voorbij gegaan. We zijn inmiddels enkele decennia verder, mijn dochter speelt elders op haar klarinet nog immer de sterren van de hemel, maar ik heb zelfs al jaren geen saxofoon meer.
Maar het bloed kruipt toch een beetje waar het niet gaan kan, een tijdje geleden heb ik een Xaphoon aangeschaft, een blaasinstrument met het vertrouwde enkelriet mondstuk. De Xaphoon, ook bekend als de Pocket Sax is een relatief nieuw instrument, bedacht door Brian Wittman in 1972. Net zoals een saxofoon zit er op de Xaphoon ook een enkelriet mondstuk, maar in plaats van kleppen, toetsen, stangetjes, assen en weet ik allemaal niet wat nog meer, heeft de Xaphoon slechts 9 simpele vingergaten. Acht aan de bovenkant en één aan de onderkant. Het ding is maar 30 cm lang, maar het aantal decibellen dat het kan produceren zou een scheepshoorn waardig zijn. De muzikale mogelijkheden zijn boven verwachting, je speelt eenvoudig C majeur, F majeur, A mineur en D mineur, maar tonen buiten deze toonladders zijn ook nog te doen. De Xaphoon, een chromatisch instrument, heeft een bereik van ruim anderhalve octaaf. Dat is een stuk minder dan van een Saxofoon, die normaal op zo'n tweeënhalf octaaf zit, en goeie saxofonisten halen er wel drie, en soms zelfs wel vier octaven uit. Daar kan de Xaphoon niet tegenop, maar evengoed is de Xaphoon een wonderbaarlijk en heel plezierig instrumentje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten