reddingboot

In 'De Reddingboot' een uitgave van de KNRM die ik als donateur vier keer per jaar krijg toegezonden, werd in het recente januarinummer de boot van de toekomst gepresenteerd. De NH 1816-klasse, genoemd naar verzekeraar de Noordhollandsche van 1816, wiens goededoelenstichting de aanschaf van een nieuw type reddingboot financiert. Het duurt nog even voor hij te water gaat, maar bij Damen Shipyards in Gorinchem zijn ze j.l. december met de bouw begonnen. En in oktober a.s. staat de eerste proefvaart van het nieuwe paradepaardje van de KNRM gepland. Ik zie er naar uit.

Reddingsboten hebben me altijd al geboeid, de spannende reddingsverhalen die ik vroeger las van Klaas Toxopeus (1904-1981) die tot 1964 schipper was op de 'Insulinde' hebben daar zeker aan bijgedragen. In welke haven ik ook kwam, als het een KNRM station was ging ik altijd even kijken wat er lag. In Hindeloopen, waar we vaak lagen, was mijn favoriete ligplaats in de Hylperhaven pal naast de 'Alida' een reddingboot van de Valentijn klasse, in 1995 gebouwd op de scheepswerf Habbeké in Volendam. De boot die een bemanning heeft van 4 personen weegt 8 ton en is 10,60 x 4,10 x 0,75 meter, en met een motorvermogen van 2 x 450 pk heeft ze een max. snelheid van 34 knopen. Maar dit terzijde, de nieuwe NH 1816 komt in de plaats voor reddingboten van de Arie Visserklasse, de huidige zware jongens van de KNRM op de Noordzee, die één voor één zullen worden vervangen.

De Arie Visserklasse heeft een romp die lijkt op een grote surfplank met een ronde kop. De NH 1816 heeft een scherpe romp en een bijlvormige boeg. Een rompvorm die zorgt dat de boot minder zware klappen maakt op het water dan de Arie Visser. De NH 1816 snijdt beter door het water en de G-krachten worden rond de 45 % minder. Verder accelereert de NH 1816 beter, waardoor hij wendbaarder is als je brekers wilt ontwijken op ruwe zee. Door de constructie van de boot, het kunststof stuurhuis is akoestisch ontkoppeld van de aluminium romp, heeft de bemanning minder last van trillingen en lawaai. De 90 decibel aan herrie van de Arie Visser wordt daardoor terug geschroefd tot max. 75 decibel, waardoor de bemanning weer zonder headset met elkaar kan communiceren, wat minder vermoeiend is.

Het ontwerp van de NH 1816 is door Damen Shipyards ontwikkeld in samenwerking met KNRM, architect De Vries Lentsch en de TU Delft. Internationaal hebben de beoogde kwaliteiten van deze boot al aandacht getrokken. Het ziet er haast naar uit dat de KNRM met haar keuze in het wereldwijde reddindswezen een voortrekkersrol vervuld.

finish VG

Dit is voorlopig mijn laatste stukje over de Vendée Globe. Over de zwaarste solozeilwedstrijd ter wereld, heb ik het j.l. 24 december en 16 januari ook al gehad, zie resp. mijn stukjes 'wedstrijdje' en 'doldrums'. Gistermiddag om 15:19 uur CET (Centrale Europese Tijd) ging schipper François Gabart in zijn boot MACIF als eerste in Sables d'Olonne over de finishlijn, zie onderstaand filmpje.



De winnaar van de Vendée Globe 2012-2013 zeilde met zijn 60 voets monohull in een recordtijd van 78 dagen, 2 uur, 16 minuten en 40 seconden rond de wereld. Gabart legde met een gemiddelde snelheid van 15.3 knopen 28.646,55 Nm (nautical mile) af (53.053,41 km), terwijl de kortste theoretische route 24.393,41 Nm lang is. Een verbetering van het record van Michel Desjoyeaux (2008-2009) met 6 dagen en 53 minuten, die destijds 28303,2 Nm heeft afgelegd. (zie mijn stukje 'VendéeGlobe' van 13 februari 2009).

De uren voor de finish viel de wind voor de Franse westkust compleet weg, zodat Gabart de 77 dagen overschreed en de IMOCA 60 MACIF op een nog behoorlijke deining maar zeer langzaam naar en over de lijn gleed. François Gabart, de 29 jarige solo zeiler schijnt het zeilen als zoon van vertrekkers met de paplepel ingegoten te hebben gekregen. Maar hij zal naar alle waarschijnlijkheid in zijn kindertijd ook gewoon begonnen zijn met een optimistje o.i.d. De werktuigbouwkundig ingenieur van nu en vader van een zoontje van één jaar, wist zijn naaste concurrent Armel Le Cléac’h (Banque Populaire) tot het laatste toe nog zo’n 60 mijl voor te blijven. De overwinning van deze vierjaarlijkse race met in zeilkringen het hoogste aanzien, schijnt Gabart €. 160.000 te hebben opgeleverd, niet verkeerd lijkt me. De aankomst trok tienduizenden bezoekers, waarschijnlijk meer dan welke zeilwedstrijd ook. Onderstaand filmpje geeft wat dat betreft een aardige indruk van het zeilenthousiasme van de Fransen.

traditie

Mooie tradities moet je in ere houden, lijkt me. Herenleed, zoals we in ons clubje de periodieke bijeenkomst noemen, is zo'n mooie traditie die we al sinds eind 1982 met alle plezier in stand houden. Woensdagmiddag j.l. rond vijf uur troffen we elkaar dan ook weer eens in Amsterdam op de Noordermarkt, in ons sfeervolle stamcafé Hegeraad. In de huiskamer, zoals we vaak tegen elkaar zeggen. Door de ziekte van één van ons waren we hier deze keer niet compleet. We hopen maar dat E er de volgende keer weer bij kan zijn, want het is niet zomaar een griepje o.i.d. wat hij heeft. Enfin we zullen het wel horen, want we gaan straks aan de Van der Palmkade bij hem thuis even op ziekenbezoek. Wat dat betreft doen we onze naam dus wel eer aan.

Het mooie van café Hegeraad is, dat het daar zo lekker stil is. Muziek wordt daar niet gedraaid. Je kan daar een goed gesprek hebben met elkaar, maar ook lekker ouwehoeren of een krant lezen zonder takkeherrie aan je kop. Prima sfeertje! Maar goed, na een paar drankjes daar waren we wel weer bij gepraat. Maar alvorens ergens te gaan eten, hebben we dus aan de Van der Palmkade wel eerst onze patiënt een hart onder de riem proberen te steken. In hoeverre dat is gelukt zullen we mogelijk nog wel eens te horen krijgen. E was in ieder geval op dat moment blij met ons bezoekje.

In Caramba, een prima Mexicaans eetcafé aan de Lindengracht, hebben we daarna de avond met z'n vieren verder doorgebracht. Rond middernacht was ik weer thuis. Maar het mooie is, dat we over ca. drie maanden, dan is het gelukkig weer lente, bij leven en welzijn weer een Herenleedje hebben. Hopenlijk zijn we dan ook weer compleet!

de onaantastbaren

Intouchables is een Franse film van het regisseursduo Olivier Nakache en Éric Toledano die reeds in november 2011 z'n première beleefde. Vele miljoenen bioscoop bezoekers hebben de film sindsdien gezien. Gisteravond hebben wij Intouchables gezien in theater film cafe De Lieve Vrouw in Amersfoort. Het was te merken dat Intouchables al een tijdje meedraaid, aanvankelijk zaten we met z'n tweetjes in de zaal, later, de film was al begonnen, kwamen er nog drie mensen bij zitten.

Intouchables (onaantastbaren) vertelt het verhaal van de steenrijke, maar vanaf zijn nek verlamde Philippe (gespeeld door François Cluzet) die een vriendschap opbouwt met zijn uit de banlieue afkomstige verzorger Driss (gespeeld door Omar Sy). De film is gebaseerd op het autobiografische boek Le Second Souffle van Philippe Pozzo di Borgo.
Tussen de gehandicapte aristocratische Philippe en Driss, een jonge ex-delinquent uit de banlieue van Parijs, ontstaat een bijzondere vriendschap. In het begin van de film zie je Driss aan het stuur van een Maserati Quattroporte, met naast hem Philippe. Driss rijdt op volle snelheid door Parijs en wordt tenslotte tegengehouden door de politie. Door een truc is het duo de agenten echter te slim af en kunnen ze uiteindelijk weer verder rijden. Na dit moment manifesteert de film zich als één grote flashback die laat zien hoe de twee hoofdpersonen elkaar hebben leren kennen, en waarderen. Ik heb gelezen dat de film in Frankrijk in 2011 de meest bekeken film was, en dat ze inmiddels in de top 3 van meest bezochte films in 2012 staat met 19 miljoen bezoekers en met een opbrengst van 398.834.000 dollar wereldwijd.

Het aardige is ook, dat Intouchables niet helemaal verzonnen is. De Parijse zakenman Philippe Pozzo di Borgo raakte na een parapente ongeluk ernstig verlamd. Zijn verzorger, de jonge immigrant Abdel Yasmin Sellou, werd een van zijn beste vrienden. In de film nemen Cluzet en Sy hun plaats in, en zij doen dat fantastisch. Het is een eenvoudig feel good-verhaal en het slot is een beetje zoet, maar de chemie tussen die twee is onweerstaanbaar. Cluzet, niet gehinderd door het feit dat hij alleen met zijn hoofd mag acteren, en Sy, die helemaal nergens door gehinderd is.

Een prachtige film die ons vrolijk maakte. Na afloop hebben we in naast gelegen bistro 't Kannetje dan ook een heerlijk visje gegeten.

Tuinvogeltelling

Tuinvogeltelweekend, ik heb een halfuurtje uit het raam naar m'n tuintje zitten staren. Ik zag een vink, een koolmees, een ekster en een ufo en verder heel veel huismussen. Echt een grote groep of zwerm moet ik misschien zeggen, het was één en al getjielp wat ik hoorde. En ze woonden zo te zien allemaal in de hoge coniferenhaag. Het ene moment hoorde ik ze alleen maar in het binnenste van de haag, het andere moment zag ik ze te voorschijn komen en vlogen ze als één wolk een rondje om de haag of daalden ze af naar maaiveldniveau, om daar gezellig met z'n allen tussen de dode bladeren en plantenresten een kostje bij elkaar te scharrelen. Mussen, ik vind het gezellige vogels, straatjongens zijn het. Ik ben blij dat ik in een huis woon, waar ze in het voorjaar nog massaal onder de pannen kunnen nestelen!
Ik geloof overigens dat ik ook nog enkele heggemussen heb gezien, maar helemaal zeker ben ik daar niet van.
De mus is een zangvogel die met z'n eenvoudige getjielp de dichter Jan Hanlo (1912-1969) in 1949 geïnspireerd heeft tot het maken van het gedicht 'De Mus' dat inhoudelijk simpelweg bestaat uit 20 keer het woordje tjielp en 1 keer etc. (Bekijk in dit verband eens via mijn Blogarchief het filmpje De Mus (the original) in mijn stukje 'Boekenweek' van 13 maart 2009). Het is niet anders, elk vogeltje zingt nou eenmaal zoals het gebekt is. Ik kwam trouwens op het net een knorrige gast tegen, die kennelijk droomde dat ie net zo mooi kon zingen als een mus!

Gedicht 'De Mus' van Jan Hanlo op gevel Nieuwe Rijn 107 in Leiden.

doldrums

Posities VendéeGlobe race op woensdag 16 januari '13 rond 12.00 uur.

Een eigen zeilboot heb ik jammer genoeg niet meer, maar virtueel zeil ik tegenwoordig nog dagelijks. Ik volg de VendéeGlobe, een solo non-stop zeilwedstrijd rond de wereld (zie ook mijn stukje 'zeilwedstrijdje' van j.l. 24 december) elke dag via www.vendeeglobe.org. Leuk, maar vooral ook spannend, met name de race tussen de koploper en de nummer twee. Die zitten elkaar al sinds de start in de Bretonse plaats Les Sables d'Olonne op 10 november j.l. dicht op de huid. Alhoewel er momenteel een gat van rond 200nm tussen de nummers één en twee zit, kan dat in de Intertropical Convergentie Zone, de windluwe zone rond de evenaar, die door zeilers de doldrums wordt genoemd zo weer teniet gedaan worden. De koploper heeft de doldrums reeds bereikt, ben benieuwd! In ieder geval is de strijd met nog ca. 3000nm voor de boeg absoluut nog niet beslist.

In welke hoek zal de wind ons straks brengen?

Wat ik trouwens ook aardig vond is dat ik gisteren door een zeilmaatje werd gebeld. Of ik misschien niet weer eens zin had, om ergens in april a.s. met hem naar de overkant te zeilen. Afhankelijk van de wind de River Orwell op naar Woolverstone of Ipswich of naar Lowestoft of Great Yarmouth. Een zeiltochtje heen en terug vanaf IJmuiden van om en nabij 270nm. Dat staat uiteraard in geen enkel opzicht in verhouding met wat die gasten in de VendéeGlobe presteren, maar het is zeker zo leuk!

Daar heb je het al! Toen ik gisteravond bovenstaand stukje over de VendéeGlobe schreef, zat er nog een gat van rond de 200nm tussen beide koplopers. Nu, amper driekwart etmaal later, is dat gat al meer dan gehalveerd. François Gabart, de nummer één in MACIF heeft op 03º55'33"N/28º03'54"W op een koers van 20º nog een kruissnelheid van 9,9kts (nm), terwijl Armel Le Cléac'h, de nummer twee in Banque Populaire op 01º07'1"N/28º13'15"W op een koers van 25º nog een snelheid heeft van 15,2kts (nm). Die komt dus snel naderbij, maar goed die valt straks uiteraard ook terug in snelheid, terwijl die van nummer één geleidelijk aan weer gaat oplopen. Maar voor het zover is, blijft de vraag hoe dicht ze elkaar dan genaderd zullen zijn. Hoe dan ook, het is en blijft tot aan de finish in Les Sables d'Olonne spannend!

birthday celebration

Ik moet zeggen dat het vriendelijke verzoek van H en C, dat ik op dinsdag 6 november j.l. in mijn mailbox aantrof, om 9 en 10 januari a.s. vrij te houden, me wel enigszins verraste. H, die binnenkort Abraham ging zien, wilde dat heuglijke feit graag samen met ons en vele anderen vieren met o.a. een diner, overnachting en ontbijt in een mooi hotel aan het IJ. Leuk zo'n verjaardagviering zoals hij dat zelf noemden, tegen zo'n uitnodiging zeg je natuurlijk geen nee. Afgelopen woensdag was het zover en melden we ons rond een uur of half vijf aan de balie van het Amsterdamse Mövenpick, een vier sterrenhotel aan de Piet Heinkade met een prachtig uitzicht over het IJ!

Daar troffen we in de loop van de namiddag ook de andere gasten aan de bar. Een aantal van hun hadden de uitgebreide aanbevelingen van H en C, om eens even lekker te gaan stappen in de stad ter harte genomen, en er een dagje van gemaakt. Ze waren de stad in geweest of hadden een museum bezocht. Hoe dan ook, de stemming zat er al aardig in. En toen we met z'n allen ons plekje in het 'Silk Road Restaurant' op de 2e etage gevonden hadden, kon de avond niet meer stuk. Het diner, verluchtigt met een enkele toespraak en een duet van zangduo, broer en schoonzus J en I, was een feest. Alleen jammer dat zus W plotseling kramp in de benen kreeg dat zich tamelijk heftig manifesteerde. (Maar een goede nachtrust heeft kennelijk wonderen gedaan, ik heb er tenminste niet veel meer over gehoord). Na een kleine wandeling hebben we ons in de bar op de begane grond nog tot in de kleine uurtjes vermaakt. Vanuit mijn kamer op tien hoog heb ik daarna nog een tijdje over de stad en het IJ zitten staren, naar alle lichtjes die de rust in de nachtelijke stad a.h.w. accentueerde.

Na het ontbijt de andere morgen volgde de grote uittocht en ging een ieder zijns weegs. Met een aantal hadden we afgesproken naar de expositie Vincent & Impressionisme te gaan in de Hermitage. Aldus geschiedde, de één ging met openbaar vervoer de binnenstad in, de ander met eigen vervoer. Hoe dan ook rond een uur of elf troffen we elkaar op de koffie in het restaurant van de 'Hermitage' aan de Amstel. De tocht daarna door het museum was ondanks de grote drukte boeiend. Mooi dat we Vincent van Gogh kunnen blijven zien in museum de Hermitage tijdens de 7 maande durende renovatie van het Van Gogh Museum. De meeste werken van hem hadden we al vaker gezien, maar nooit in een expositie samen met impressionisten als o.a. Monet, Pissarro, Renoir, Cézanne en Gauguin. Prachtig!

Na de lunch in het nabij gelegen eetcafé 'De Blauwbrug' gingen A en W huiswaarts en wij naar een tentoonstelling van Oskar Fischinger (1900-1967) in het EYE. Eén van de meest bekende filmkunstenaars uit de 1e helft van de 20e eeuw. Samen met H, C, J en A hebben we daar verder de film 'Like Someone In Love' van de Iraanse meestercineast Abbas Kiarostami (Teheran 1940) gezien. Een film over min of meer complexe relaties in Tokio. Om haar studie te bekostigen, werkt hoofdrolspeelster Akiko bij in de prostitutie. Als ze op zekere dag een merkwaardige klant treft, groeit er een bijzondere relatie tussen de twee. Alles is reflectie, je leert mensen nooit helemaal kennen en je moet niet alles willen weten, zegt cineast Kiarostami. Dat je dat uiteindelijk van de personages in de film toch zou willen, is misschien wel de grootste verdienste van 'Like Someone In Love'. Ik vond het zonder meer een stijlvolle film over een langzaam menselijk verhaal, met mooi camerawerk en goed acteerwerk. Toch kon de film mij niet tot het einde toe boeien, ik heb mooiere filmervaringen gehad.



We hebben er tenslotte nog even over nagepraat tijdens een hapje in het nabij gelegen Eetcafé 'De Pont'.

Familieconcert

We zaten d'r mooi bij gisteravond op rij twaalf. Stoel 1, 3, 5 enz. t/m 15, acht stoelen op rij, wij en onze kleinkinderen, in leeftijd variërend van tien tot zestien jaar. Vol overgave luisterend naar een mooi familieconcert in de grote zaal van 'Schouwburg Almere' met de muzikale broertjes Jussen en het Gelders Orkest o.l.v. dirigent Bas Wiegers. De jonge in de wereld van klassieke muziek furore makende pianisten Arthur Jussen (16) en Lucas Jussen (19) hebben ons daar o.a. met een uitvoering van Poulencs Dubbelconcert eens even goed laten horen, hoe ondeugend en vrolijk muziek kan zijn!

Maar voor het zover was, hebben we in 'Grand Café Le Baron' aan de Grote Markt in het stadshart natuurlijk wel eerst een gezellig hapje gegeten. Met stokbrood, pesto en een drankje vooraf, ging de zalm, slibtong, kip of spareribs er daarna in als koek. De wandeling door het nog (kerst)feestelijk verlichte stadshart van Almere was prachtig, het was gezellig druk. De schouwburg van Almere aan de Esplanade kon niet missen. Sinds het afgelopen voorjaar staat de naam met grote letters hoog op de gevel van de reeds in 2006 opgeleverde schouwburg. De Japanse architecten Kazuyo Sejima en Ryue Nishizawavan van bureau SANAA hadden namelijk bedongen dat het aanzien van de gevel de eerste vijf jaar niet veranderd mocht worden. (zie ook mijn stukje 'Stadshart Almere' van 6 november 2006)

Zoals gezegd het concert was prachtig. Een ergerlijk dissonantje vond ik echter het tenenkrommende koppel wat de verschillende stukken aankondigde en ook nog eens de broertjes Jussen kort intervieuwde. Ze voerden een soort van spreekstalmeesterachtige act op die in een circus nog tot een fluit protest zou hebben geleidt, laat staan in een concertzaal. Wat een stel flapdrollen, alsof ze met een zaal vol debiele kinderen te doen hadden. Maar goed, ik heb mijn avond er natuurlijk niet echt door laten verpesten, daar duurde het optreden van die twee te kort voor. Het deed me trouwens deugd, toen ik mijn kleinkinderen na afloop hoorde zeggen dat ze van de muziek hadden genoten, maar dat gezwets van die twee halve garen maar raar hadden gevonden.

Na afloop kregen we in de foyer nog een drankje van het huis aangeboden. En het reeds beloofde IJstoetje hebben we onderweg tijdens de wandeling naar de parkeergarage nog ergens in het stadshart opgeduikeld. Al likkend aan onze koude lekkernij vervolgden we ons pad naar de auto's. Een half uurtje later waren we thuis, einde van een leuk avondje muziek samen met onze kleinkinderen in Schouwburg Almere.