donderdag, april 29, 2010

vergaderlocaties



Vergaderen is misschien een groot woord, werkbesprekingen klinkt beter. Maar dan wel op bijzondere locaties. Onlangs weer in de Amstelkerk op het Amstelveld in de binnenstad, de enige overgebleven houten noodkerk in Amsterdam, gebouwd in 1668 en ontworpen door stadsbouwmeester Daniel Stalpaert (1616-1676).
In de jaren tachtig van de vorige eeuw is het destijds in slechte staat verkerende kerkgebouw voor het symbolische bedrag van één gulden gekocht door Stadsherstel Amsterdam. Deze club heeft het gebouw vervolgens grondig gerestaureerd naar een plan van architect G. Prins. Sindsdien is Stadsherstel Amsterdam in dit schilderachtige zeventiende-eeuwse bouwwerk gevestigd en heb ik er zo af en toe een werkbespreking.

Nog zo'n fraaie locatie is gebouw 'De Bazel' (genoemd naar architect Karel de Bazel 1869-1923) aan de Vijzelstraat, ontworpen en gebouwd tussen 1919 en 1926. In het imposante gebouw, destijds gebouwd voor de Nederlandsche Handel-Maatschappij is sinds 2007 o.a. Stadsarchief Amsterdam gevestigd, na eerst grondig te zijn gerenoveerd conform plan architecten Claus en Kaan. Behalve het Stadsarchief herbergt het gebouw een conferentiecentrum met prachtige zalen die allemaal in hun oude grandeur zijn teruggebracht, expositieruimten, een cafè en nog veel meer. Ook hebben we tijdens de renovatie een tijdlang gefilosofeerd over de bouw en inrichting van een radiostudio in 'De Bazel', maar dat is er helaas niet van gekomen.

maandag, april 26, 2010

saxofoonkwartet



Gistermiddag in Estrado naar het 'Artvark Saxofone Quartet' wezen luisteren. Rolf Delfos en Bart Wirtz op alt, Mete Erker op tenor en Peter Broekhuizen op bariton. Eigenlijk had ik geen zin om te gaan met dat mooie weer, maar blij dat ik wel gegaan ben. Ik heb genoten van de nummers van hun nieuwe cd TRUFFELS, die ik uiteraard gelijk maar heb aangeschaft. Wat kunnen die gasten spelen zeg! Ze brachten het ook goed, puur entertainment was het, en dat voor anderhalve man en een paardekop. Gelukkig maakte hun dat geen bal uit.

Zelf heb ik ook eens een jaar of tien saxofoon gespeeld. Van een geheel ander niveau trouwens, maar wel leuk. Bij Hampe op het Spui in Amsterdam had ik een oude maar goed gereviseerde 'Selmer' tenorsax gekocht. Na een aantal lessen speelde ik mee in de band zonder naam van de plaatselijke muziekschool. Daarna, in de midden jaren tachtig kwam in Amsterdam zowaar het serieuze werk in een gelegenheidsband die we de 'Red Copper Wedding Band' noemden. Veel lol vooral! Vervolgens kwamen er nog enkele optredens her en der met een stelletje ongeregelde flapdrollen. Toen ik een keer in de pauze op het toilet van een Vrije School een stel gasten tegen elkaar hoorde zeggen, dat ze wel een beetje om de band moesten lachen, had ik het wel gezien bij de band. Wat ik toen wel veel langer heb volgehouden, is samenspelen met m'n dochter S die toen aardig met de clarinet overweg kon. Dat ging zover, dat ik er op een gegeven ogenblik ook nog maar een 'Conn' altsax bij heb aangeschaft. Sluipend is er met de diverse verhuizingen naar her en der jammer genoeg de klad ingekomen, het was niet anders.



Maar goed, toen ik deze gasten van nabij zo prachtig hoorde spelen, bekroop mij even de gedachte om ook maar weer saxofoon te gaan spelen. Toch zal ik er, nu ik mij al een tijdje met veel plezier bezig houd met zang, bodhran en drumstel, niet zo snel meer aan beginnen.

zondag, april 25, 2010

cadeau



De datum was lang tevoren al afgesproken, niettemin had iedereen, op S en mezelf na, gisteren toch eerst nog weer wat anders te doen. J moest met haar koor tot iets over het middaguur optreden in de Catharinakapel, C moest eerst nog naar Joga en E had tot twee uur open dag op zijn muziekschool. Dat is nogeens afspraken maken! Maar goed, nadat we rond halfdrie E in Amsterdam ook hadden opgepikt reden we eindelijk volgens plan richting Schiedam, naar het Stedelijk Museum aldaar. Hopend maar niet in een file verzeild te raken, want dan konden we het schudden, om vijf uur gingen de deuren toch echt dicht. Maar dat viel gelukkig mee, een goed uurtje later waren we binnen en liepen we ons te vergapen aan 'Meisjes met koffers' een bijzondere expositie van gouaches van Alex van Warmerdam verwant aan zijn films, toneelvoorstellingen en gedichten.

Het uitje met het basisgezin uit de vorige eeuw als cadeau, was een keuze van J. Wel bijzonder, dat rondrijden met drie veertigers op de achterbank. Naar achteren meppen met een landkaart om het gezeik een beetje in te tomen, zoals we vroeger wel eens deden tijdens een (te)lange autorit kon natuurlijk niet meer. Maar dat was trouwens niet nodig ook, integendeel! Genoeglijk keuvelend over van alles en nogwat werden de kilometers geslecht.

Na eerst nog een aperitiefje in de zon op een Schiedam's terrasje, gingen we weer richting Amsterdam. Daar hadden we tussen zeven en halfacht besproken bij 'Lieve', een Belgisch restaurant aan de Herengracht. Met onze keuze daar voor het z.g. 'Barok Menu', bestaande uit diverse kleine hapjes met poëtische namen als Luie wijven frites, lam geslagen, zo gepiept, grens gevalletje, dronken druifjes, gerechtigheid en nog veel meer, was niets mis. Heerlijk, de ambiance was ook prima, alleen jammer van de herrie. Aanvankelijk drong het nog niet zo tot ons door, maar na een poosje werden we er een beetje moe van, althans ik wel. We konden ons slechts met de grootste moeite verstaan maken aan ons tafeltje. Een beetje irritant!

Maar ondanks deze dissonant in het hele gebeuren die dag, heb ik genoten van alles. Wat mij betreft doen we dit nog eens vaker zo.

woensdag, april 21, 2010

gelukkige huisvrouw



Het moest er natuurlijk van komen he, de film 'De gelukkige huisvrouw'. Dat ik nou krom gelegen heb van het lachen kan ik niet zeggen, ondanks het voortdurende gegniffel van alle dames om mij heen. Want dat was het wel he, een vrouwenfilm gezien de geaardheid van de bezoekers. Onzin natuurlijk, maar toch, ongeveer 95% dames schat ik en een handje vol mannetjes, waaronder ik de gek.

Het boek van Heleen van Royen heb ik niet gelezen, en om de één of andere reden zal dat er denk ik ook niet van komen. Maar de film, ja dat is andere koek. Een huilfilm las ik ergens, nou verdomd het is zo, maar wel een mooie huilfilm! Wat kunnen die gasten acteren zeg, met het grootste gemak sleepten ze ons mee in hun emoties. Alhoewel ik ook toe moet geven, dat het huilen me naar mate ik ouder wordt op de één of andere manier steeds beter afgaat, heel bijzonder.

Als het yuppenstel Lea (Carice van Houten) en Harry (Waldemar Torenstra) een baby krijgt gaat het mis met het mooie leventje. Na de zware bevalling die in details wordt gefilmd, raakt Lea totaal de weg kwijt en belandt ze voor een tijdje in een psychiatrische inrichting. Middels psychiater Beau (Marcel Hensema) komt ze er achter dat haar misère hoofdzakelijk te wijten is aan een jeugdtrauma. Onverwerkt verdriet om het verlies van haar vader, die toen ze nog een jong meisje was zelfmoord heeft gepleegd. Tegelijk komt ze er achter, dat de dubieuze rol die haar moeder in haar leven heeft gespeeld, haar ook niet veel goeds heeft gebracht.

Uiteindelijk komt ze gesterkt de hele misère te boven. Middels een mede patiënt heeft ze leren rouwen om verlies van geliefden. Haar moeder stuurt ze dan min of meer naar huis, en ze neemt de opvoeding van haar kind weer zelf ter hand, samen met haar man. Ik vond het filmdebuut van regisseur Antoinette Beumer, naar het gelijknamige boek van Heleen van Royen prachtig. Maar toch ook wel een beetje vreemd, thrillerachtig soms, een merkwaardige mengeling van drama en komedie.

zaterdag, april 17, 2010

De Lieve Vrouw



Gisteren in theater film cafe 'De Lieve Vrouw' in Amersfoort 'Wij weten ook niet wat er gaat gebeuren' gezien. In de muziektheatervoorstelling, gemaakt door 'Susies Haarlok' in het kader van Orkater/De Nieuwkomers, werd het onderwerp science fiction nogal op de hak genomen. 'Susies Haarlok' bestond voor deze gelegenheid uit de jonge muziektheatermakers Wessel Schrik, Tjalling Schrik, Arthur Wagenaar en Harald Austbo en de (gast)acteurs Ibelisse Guardia en Steven de Jong.

Ze hebben zich voor 'Wij weten ook niet wat er gaat gebeuren' laten inspireren door SF films, boeken en documentaires. En ze ontwierpen voor het stuk zelfs nieuwe muziekinstrumenten als o.a. een lichtklavier en een futurofoon. In het stuk belandt astronaut Tonnie Koster, die lange tijd door de ruimte heeft gezweefd in een ingevroren toestand, in een nieuwe wereld op een verre planeet, die de technologie van onze planeet verre overtreft. Hij komt daar in aanraking met een extreem ontwikkelde mensheid waar aardse woorden en begrippen al eeuwen in onbruik zijn geraakt. Hij ontmoet daar ook de mooie en geheimzinnige Beatrice von Braun die hem moet laten inburgeren. Het is al met al een komisch gebeuren met een serieus tintje.

Een wereld waarin de grenzen tussen de mensheid en de technologie totaal zijn vervaagd. Gevoel en emoties zijn onbekende begrippen geworden, liefde, eenzaamheid en verdriet bestaat niet. Maar Tonnie Koster brengt daar verandering in door de computers tot de orde te roepen, waarna hij even later samen met zijn mooie, geheimzinnige en lieve vrouwtje Beatrice, die inmiddels voor hem heeft gekozen, de ruimte in zweeft, weg van die vreemde planeet en z'n gevoelloze bewoners.
Na een kort intermezzo zien we daarna Tonnie Koster terug in de tijd op zijn aardse kamertje zitten, waar een dikke hospita hem sperziebonen voert. Hij leeft geïsoleerd en voelt zich eenzaam, zijn leven stelt niets voor vind hij zelf. Hij zou eigenlijk maar het liefst een apparaat willen zijn zonder gevoel. Maar wat dat betekent hebben we daarvoor in de voorstelling kunnen zien!

Ik vond het een aardige en filosofische voorstelling met verrassende grappen. SF moet je niet al te serieus nemen natuurlijk, desondanks komt die fantasierijke wereld met een nieuwe mensheid door de huidige technologie voor je gevoel soms akelig dichtbij. En de abstracte en vervreemdende muziek van de groep accentueerde dit gevoel. Het stuk is een oproep om emoties, gevoel en creativiteit te koesteren, en op te houden met het buitensporig belangrijk vinden van technologische ontwikkelingen.

woensdag, april 14, 2010

nieuwe ruïnes



Rijdend over de A6 bij Almere valt mijn oog steevast op de ruïne van 'Kasteel Almere'. Eigenlijk abnormaal, al jaren lang kijk je naar het ruïneuze overblijfsel van wat ooit gebouwd had moeten worden, inplaats van wat ooit gebouwd is. Wat gaan ze doen met deze bouwval, slopen of komt er een geldschieter alla Hennie van der Most die er misschien nog een mooi investeringsprojectje van weet te maken. Die man heeft genoeg ervaring opgedaan in het Duitse Kalkar met het complex van de nooit afgebouwde kweekreactor. Wunderland Kalkar (voorheen Kernwasser-Wunderland) is sinds 1995 een goed lopend attractiepark voor families met kinderen.

Al te lang mag dat niet meer duren volgens mij, als het al niet te laat is. Al jaren lang worden de constructies van het bouwwerk niet alleen door alle soorten van weer letterlijk gesloopt, maar nu ook nog door vandalen las ik. Ik heb geprobeerd er eens wat dichter bij te komen om het één en ander wat beter te kunnen bekijken, maar de plek is rondom hermetisch afgesloten met hoge hekwerken. Jammer, dan maar niet, in een klauterpartij had ik geen zin. Benieuwd wanneer er eens wat gaat gebeuren daar.



Er schiet me trouwens nog een mogelijk onafgebouwde ruïne te binnen, en die staat in een weiland in Opmeer. Met het vrijwel voltooide 'Scheringa Museum voor Realisme' zitten ze sinds het faillisement van de bank van Dirk Scheringa behoorlijk in de maag heb ik begrepen. Voorlopig oefent de bouwkundig aannemer haar retentierecht uit op het bouwwerk. Eén voordeel hebben ze met dit pand, het dak is gelukkig waterdicht!

zaterdag, april 10, 2010

Ons' Lieve Heer op Solder



Bij 'Salto' de publieke omroep Amsterdam in 'Pakhuis De Zwijger' moest ik woensdag even zijn, hooguit een uurtje. Woensdag is ook de dag van de lunchconcerten in het Concertgebouw, kwam dat even mooi uit! En J vermaakte zich een paar honderd meter verderop in het 'Muziekgebouw aan 't IJ' wel eventjes met een boek en een kop koffie. Zo is het gegaan, rond half twaalf reden we geheel volgens plan richting van Baerlestraat waar het lunchconcert om halféén zou beginnen. Mooi op tijd dachten we, nee dus, ja als we lopend gegaan waren, dan misschien wel. Nu zaten we vast in het verkeer met al die rottige wegopbrekingen en omleidingen, stom we hadden het kunnen weten. Toen we even over halféén toch nog in het Concertgebouw stonden, konden we in de hal op TV ons gemiste concert volgen, maar daar hadden we geen zin in. Buiten in het zonnetje, gezellig op het terras van 'Brasserie Keyzer' pal naast het Concertgebouw, hebben we moeiteloos onze frustratie weg kunnen drinken en eten. Andere keer beter!

Ons volgende plannetje, een bezoek aan museum 'Ons'Lieve Heer op Solder' aan de Oudezijds Voorburgwal verliep probleemloos. Als je de open restauratiewerkzaamheden van het 17de eeuwse katholieke kerkje op zolder, compleet met galerijen, altaar en 150 zitplaatsen tenminste niet als probleem ziet. Beetje jammer datwel, maar we kregen wel een goed idee van de ruimte in het prachtige 17de eeuwse grachtenpand, en er hingen uiteraard ook tekeningen en foto's van wat het was en ging worden. Volgens planning moet de restauratie en de uitbreiding van museum 'Ons' Lieve Heer op Solder' geloof ik medio 2011 zijn voltooid.



Zo bezoek je bij tijd en wijle toch altijd wel een plek, waar je tot nog toe niet geweest was. 'Ons' Lieve Heer op Solder' was zo'n plek, in al die jaren was ik er nog nooit binnen geweest.

zondag, april 04, 2010

Ensemble Organum



Het prachtige muziekprogramma 'Oase' van de NPS zondagochtend op radio 4, wordt gepresenteerd door Cees van Ede. Alleen maar luisteren naar de stem van die man is al een genoegen, volgens mij heeft hij de mooiste radiostem van de hele publieke omroep. Maar het gaat natuurlijk om de inhoud van het programma. Vanmorgen hoorde ik van de CD 'Le Chant des Templiers' van het Ensemble Organum het nummer 'Honor virtus et potestas', wat zoiets als 'Eer, deugd en macht' betekent. Muziek van de Kruisvaarders werd het door van Ede genoemd. Ik wist niet wat ik hoorde, min of meer in trance zat ik a.h.w. op m'n stoel genageld te luisteren naar de middeleeuwse zang, van dit door Marcel Perès in 1982 in de abdij van Senanque opgerichte Franse ensemble. Het repertoire van Ensemble Organum, dat is gevestigd in de buurt van Parijs, is voornamelijk liturgies. Het bestrijkt een periode die loopt van de vroege middeleeuwen tot aan de 18de eeuw. In Wikipedia las ik dat het ensemble gespecialiseerd is in het "pre- en para- Gregoriaanse" zingen. Het zal allemaal wel, ik vond het prachtig!



Eer, deugd en macht dus, is zo ongeveer de betekenis van deze prachtige samenzang. De katholieke kerk heeft nog wel wat uit te leggen, want met deze begrippen zijn ze niet altijd even kuis omgegaan. Een respectabel aantal voorgangers binnen de RK kerk schijnt buiten de schreef gegaan te zijn. Ik wil niet generaliseren, dat mag niet en is ook niet terecht denk ik, maar er moet juist wel over worden gesproken. Mea Culpa! Maar op het nieuws hoorde ik echter, dat de paus in zijn paasboodschap op het Sint-Pietersplein geen woord gerept heeft over deze heikele kwestie.

vrijdag, april 02, 2010

Alice in Wonderland

'Alice's Adventures in Wonderland', vaak afgekort tot 'Alice in Wonderland' is een (kinder)boek uit 1865 van Lewis Carroll. Het 145 jaar oude verhaal wordt gezien als een modern sprookje, las ik in de vrije encyclopedie Wikipedia. Het fantasieverhaal is door Disney al eens verfilmd, maar onlangs hebben we in bioscoop 'Atlantic' de nieuwste door Disney uitgebrachte versie gezien. De nieuwste verfilming van 'Alice in Wonderland' die werd geregisseerd door Tim Burton, is j.l. 10 maart in première gegaan.

In het oorspronkelijke verhaal van Lewis Carroll, is Alice geen meisje van negentien zoals in de nieuwste film, maar een meisje van zeven dat met haar oudere zusje aan de oever van een meertje zit. Als er een pratend wit konijn langs rent, volgt ze het tot aan een diep konijnenhol, waar ze vervolgens invalt. Als ze na een lange val op de bodem ligt, blijkt ze zich in een vreemde wereld te bevinden die Wonderland heet. Op haar ontdekkingstocht door deze wereld loopt ze de meest merkwaardige figuren tegen het lijf, waarmee ze verwarrende gesprekken heeft. Maar als ze uiteindelijk wakker wordt blijkt alles een droom te zijn geweest.

Zoals gezegd in deze film is Alice (Mia Wasikowska) een adolescent, die ook nog eens op het punt staat te trouwen met Hamish, een overdreven en nichterige flapdrol. Daar heeft ze bij nader inzien weinig zin in. Ze rent weg van het verlovingsfeest en vind, hoe kan het ook anders, een diep konijnenhol op haar pad waar ze in tuimelt, en in de malle wereld van Wonderland terecht komt. Daar veranderd ze voortdurend van formaat door vreemde drankjes en hapjes, en komt ze in aanraking met allerlei vreemde types zoals o.a. een dikke dwergentweeling, een gekke hoedenmaker (Johnny Depp), een wrede rode hartenkoningin (Helena Bonham Carter) een lieflijke witte koningin (Anne Hathaway) en een hoop malle en gevaarlijk uitziende beesten. Ze raakt in een gevecht verzeild tussen de legers van de rode en de witte koningin, de kwaden en de goeden zal ik maar zeggen. Ze verslaat daarbij de draak, het geheime wapen van de slechte rode koningin. Als ze dan een slokje bloed van de verslagen draak krijgt aangeboden door de witte koningin, kan en mag ze weer terugkeren in haar eigen (normale) wereld.



Vastberaden en als een herboren mens begeeft ze zich even later weer tussen de nog aanwezige genodigden van haar verlovingsfeestje. Verwonderd aangestaard door de feestgangers doet ze rustig haar verhaal en excuus, en deelt ze mee dat de trouwerij niet zal doorgaan. Ze neemt de vroegere zakenpartner van haar overleden vader, haar vermeende schoonvader, even apart en komt geheel in de geest van haar vader met het plan een handelslijn op te zetten met China. Gepokt en gemazeld stapt ze de grote serieuze wereld in. Ze heeft heel veel geleerd in de wereld van haar fantasieën en weet nu wat ze wil!