aardig zondags wandelingetje

Gisteren in Natuurpark Lelystad een rondje om de centrale plas gelopen. Volgens Bartjens hadden we oog in oog kunnen komen te staan met o.m. Przewalskipaarden en Wisenten, maar ze hadden zich kennelijk verstopt want we hebben ze niet gezien. Vogels wel, van diverse pluimage, en ze lieten zich op deze prachtige voorjaarsdag goed horen ook. Waarbij de ooievaars nabij het bezoekerscentrum met hun dominante geklepper behoorlijk de boventoon voerden!

zie glaskunst in optima forma

Ik kan mij voor de expositie van de Amerikaanse kunstenaar Dale Chihuly (1941) nauwelijks een betere locatie voorstellen dan het bontgekleurde spectaculaire Groninger Museum in Groningen. Het in 1994 geopende postmoderne museumgebouw, ontworpen door de Italiaanse architect Allessandro Mendini (1931-2019), dat ik opzich nog steeds de moeite van een bezoek waard vindt, is momenteel veranderd in een veelkleurig glaspaleis. In de kunst- en museumwereld word glaskunst vaak min of meer als een B-kunst gezien, maar daar is wat ons betreft bij CHIHULY in Groningen geen sprake van. Twee complete verdiepingen en een deel van de buitenruimte van het museum zijn ingericht met de wonderlijkste glazen kunstwerken van de Amerikaanse kunstenaar. We hebben er een eindje voor moeten rijden, maar het was de moeite meer dan waard!

kunst aan de kust in het groen

Voor kunst aan de kust in het groen moesten we naar het in september 2016 geopende Museum Voorlinden in Wassenaar. Alleen het gebouw, ontworpen door architect Dirk Jan Postel van architectenbureau Kraaijvanger, is de moeite van de reis al waard. Door toepassing van glas en natuursteen in de kleur van duinzand, voegt het museumgebouw zich naar de omgeving, die omstreeks 1912 is ingericht naar een ontwerp van landschapsarchitect Leonard Springer. Het museumrestaurant is gevestigd in een eveneens omstreeks 1912 gebouwd landhuis, ontworpen door de Britse architect R.J. Johnston in Engelse landhuisstijl. De tuin direct rondom het museum is rond 2016 ontworpen door tuinarchitect Piet Oudolf.

De collectie van het museum voor moderne en hedendaagse kunst is de afgelopen 50 jaar verzameld door de Haagse zakenman Joop van Caldenborgh. Behalve een vaste collectie biedt Voorlinden ook plaats aan tijdelijke tentoonstellingen. Zo hebben we daar o.a. een prachtige tentoonstelling van Armando gezien. Het streven is dat museum Voorlinden voor een breed publiek toegankelijk is. Het laat zich aanzien dat dit tot op heden voortreffelijk is gelukt!

Dagje met de 'good old boys'.

Wind en regen troef buiten, maar ik zat met Jan Z bij Henk R in A'dam Noord lekker binnen met koffie en gevulde koek. Ons plan omwat rond te gaan banjeren op het HEMbrugterrein, en daarna met de pont naar de overkant naar Ruigoord en de nieuwe zeesluizen in IJmuiden tegaan, zagen we vanachter het glas letterlijk in het water vallen. Uiteindelijk besloten we het HEMbrugterrein er toch maar in te houden, en de rest van het plan te veranderen in een bezoek aan museum Kranenburgh in Bergen. Aldus geschiedde.

Het Hembrugterrein is een gebied van 42,5 hectare op de grens tussen Amsterdam en Zaandam. De naam HEMbrug verwijst naar de vroegere spoorbrug over het Noordzeekanaal tussen Zaandam en Amsterdam. HEM is de historische naam voor buitendijks land, in dit geval in het voormalige IJ. Na de aanleg van het Noordzeekanaal werd deze landtong opgehoogd en kwam het beschikbaar voor gebruik.
Op het mysterieuze terrein, achter hoge hekken en strenge beveiliging, produceerde de Artillerie Inrichtingen vanaf 1895 vuurwapens, artillerie en munitie voor het Nederlandse leger. De plek is zorgvuldig gekozen achter de verdedigingslinie van de stelling van Amsterdam, vanuit het hart van de stelling kon de fabriek het leger van wapens en munitie voorzien.

Er is door de jaren heen flink bijgebouwd en ook gesloopt op het terrein. Door de functie van de fabriek en het explosiegevaar kent het terrein kenmerkende gebouwen zoals die met halfronde daken die een eventuele schok moesten geleiden. Ook de positie van de gebouwen en de inrichting van de buitenruimte, zoals de aarden wallen en het plof bos, waren gericht op het beperken van de schade in geval van een explosie. Het resultaat is een voor Nederland uniek fabrieksterrein.
Het Hembrugterrein kent een bewogen geschiedenis. Van werkplek voor 8500 mensen na het uitbreken van de eerste wereldoorlog tot de bezetting en bijna vernietiging tijdens de tweede. Met behulp van het Marshallplan de productie weer gestart.

Inmiddels Eurometaal geheten, sloot het bedrijf in 2003 definitief de deuren. De natuur nam het verlaten gebied over en de gebouwen raakte in verval. Met uitzondering van een aantal creatieve ondernemers die er een tijdelijke plek hadden gevonden, was het terrein jarenlang afgesloten van de buitenwereld.
In 2011 werd de eerste stap in de ontwikkeling van het verlaten terrein gezet toen 3 monumentale gebouwen werden gerenoveerd. Het Rijksvastgoedbedrijf, eigenaar van het terrein, tekende vervolgens in 2012 een samenwerkingsovereenkomst met de Provincie Noord-Holland en de gemeente Zaanstad. Het doel was het terrein nieuw leven in te blazen als bedrijventerrein voor creatieve en innovatieve ondernemers.

De grootse verandering vond plaats in januari van 2014 toen voor het eerst in de geschiedenis de hekken opengingen voor het publiek. Verschillende ondernemers werken inmiddels in de gerenoveerde, industriële gebouwen en er vinden verschillende evenementen en festivals plaats. Sinds de opening in 2014 is een steeds groter gebied te bezoeken. Het terrein doet inmiddels ook dienst als een stadpark en is een aanwinst voor de regio.

Interessant gebied, echter vanwege het slechte weer hebben we lang niet alles kunnen zien. Maar we komen hier in betere tijden absoluut een keer terug. Voor nu was het op naar Bergen en het Vlaams Expressionisme in Museum Kranenburgh!
In een omvangrijke tentoonstelling hebben we daar meer dan zestig werken gezien van drie voormannen van het Vlaams expressionisme t.w. Gustave de Smet (1877-1943), Constant Permeke (1886-1952) en Frits van den Berghe (1883-1939).
We konden het uiteraard niet laten om daarna even naar Bergen aan Zee te rijden. Boeiend, zover het oog reikte was de zee wit van de brandinggolven. Maar omdat we zo ongeveer gezandstraald werden, was ons verblijf op het strand van korte duur. Niet erg, we waren toch al toe aan een aperitief.
Tenslotte hebben we bij Mei Wah, een Oriëntaals restaurant in Amsterdam, een punt gezet achter een geslaagde 'good old boysday'.

varia in kunst en verzameling

Er was weer veel te zien in het CODA Museum in Apeldoorn. We begonnen met 'Naked Eye', een tentoonstelling van de Rotterdamse fotograaf Nathan Mooij (44), waarin hij probeert de spiegels van het brein te laten zien. Daar onze hersenen uit een emotionele/creatieve rechterhelft bestaan en een rationele/analytische linkerhelft, is volgens Mooij de vraag of dat dan ook in onze ogen te zien is. Daartoe heeft hij van diverse personen twee portretten gemaakt: één met twee rechterogen en één met twee linkerogen. De verschillen vond ik soms wel heel erg subtiel.

De schilderijen van de Duitse kunstenares Bettina van Haaren (1961)in de tentoonstelling 'Spiegelingen', weerspiegelen op een authentieke manier haar innerlijk leven én de wereld om haar heen. Indrukwekkend, monumentaal en kwetsbaar tegelijk, maar mij sprak het niet aan.

'Northern Light - sieraden uit Finland' gaf een diversiteit aan sieraden te zien met veelal de natuur als inspiratiebron, vervaardigd met nieuwe en verrassende technieken. Fascinerend om te zien, was bijvoorbeeld hoe in het CODA een ontwerp met een hoogwaardige 3D printer werd gemaakt.

Ten slotte hebben we de tentoonstelling 'Verzamelingen van Vrienden' bekeken d.w.z. diverse werken uit de privécollecties van vrienden van CODA. De boeiende variatie aan kunstvormen en -stromingen vonden we een mooie afsluiter van ons bezoek aan het CODA Museum.

over een Amersfoortse jongen

In Kunsthal KAdE in Amersfoort is momenteel de tentoonstelling MAESTRO VAN WITTEL te zien. Caspar van Wittel (Amersfoort, 1653 - Rome, 1736) was in Nederland een vrij onbekende landschapsschilder. Maar toen hij zich in 1674 in Italië had gevestigd, ontwikkelde hij zich al snel tot de grote meester van Stadsgezichten. Hij werd vanwege zijn genre één van de meest gewilde schilders van de (adelijke) Europese kunstwereld. De verkorte versie van de documentaire 'De Toorts: La Vita Bella di Caspar van Wittel' die we daar gezien hebben, gaf een aardig beeld over het leven van de Amersfoortse schilder, die overigens na 1674 nooit meer in Nederland is teruggekeerd.