Crisis? What crisis?

Het woord 'crisis' is volgens mij aan een behoorlijke inflatie onderhevig. Het wordt naar mijn idee alom te pas en te onpas gebezigd. Asiel-, wonen-, klimaat-, krediet-, stikstof-, toeslagen-, energie- en ga zo maar door, alle genoemde kwesties worden aangevuld met het woord 'crisis'. Het zijn uiteraard kwesties en problemen waar een oplossing voor gevonden moet worden, maar dat zal vroeg of laat ook best gebeuren, zo innovatief zijn we als mens wel. Laten we het woord 'crisis' daarom alleen gebruiken als een situatie echt levensbedreigend is, als je niet weet of je de volgende dag nog in leven bent, zoals bijvoorbeeld in grote delen van Oekraïne. 

Ik moet de laatste tijd soms denken aan de LP 'Crisis? What Crisis?' die de Britse symfonische rockgroep Supertramp in 1975 uitbracht. En dan niet alleen aan de prachtige muziek maar vooral ook aan de fraaie en cynische hoes. De wereld bevindt zich in 1975 in de naschokken van de oliecrisis en ander grensoverschrijdend leed. Maar de nuziek is één en al optimisme, dat vooral doorschijnt in het werk van Hodgson: Easy Does It, Sister Moonshine, The Meaning, Two Of Us. Liedjes die worden gedomineerd door akoestische gitaren, Rogers hoge stem en de pakkende melodieën. Daar tegenover staat het cynische, bluesy werk van Davies, die op dit album met Ain’t Nobody But Me een klassieker op z’n naam zet. Ook Another Man’s Woman is zo’n stuk dat Supertramp jarenlang zal blijven spelen.

IK-eiland, enclave van kunst en cultuur.

De in 1983 buiten gebruik gestelde Souburgse watertoren, een uit 1939 daterend Rijksmonument, ontworpen door architect J.H.J. Kording (1904-1989) staat al enige tijd te koop. Ik las, dat behalve de beeldbepalende watertoren op het z.g. IK-eiland, een driehoekig gebiedje van ca. 0,7 hectare, dat nabij de entree van Vlissingen als een eiland ligt ingeklemd tussen de A58, Vlissingsestraat en Bermweg, de koper voor een kleine 3 miljoen euro ook nog eigenaar wordt van zeven gebouwen rondom de toren.

De Souburgse watertoren ken ik goed, want in opdracht van de NOS heb ik eind jaren tachtig namelijk een planstudie gedaan naar de realisering van studioruimten in de toren voor regionale omroep Zeeland. Een nogal ambitieus plan dat om diverse reden uiteindelijk niet haalbaar bleek te zijn. Jammer, maar zo gaan de dingen soms. In 2005 is de toren en het omringende gebied door de gemeente Vlissingen verkocht aan kunstenaar Jan van Munster (1939). 

En die heeft er met name in het eerste decennia van deze eeuw iets moois van gemaakt. Jan van Munster heeft de toren en het gebied rond de toren getransformeerd in een werk- en wooneiland dat in het teken staat van kunst, het z.g. IK-eiland. Een unieke enclave, een woon- en werkplaats voor kunstenaars, maar vooral een plaats waar kunstenaars in verschillende paviljoens werken en (tijdelijk) wonen, en waar het gemaakte werk vervolgens wordt geëxposeerd. 

Een prachtig concept dat jaren heeft gewerkt. Maar tijden veranderen, het concept was naar de mening van Jan van Munster uitgewerkt en teveel een verdienmodel geworden, bovendien is Jan van Munster aardig op leeftijd en niet meer zo fit. Daarom staat het te koop, een beslissing die hem pijn doet, het is zijn levenswerk. Het zou dan ook mooi zijn als hij een koper weet te vinden, die het IK-eiland wederom een bestemming in de geest van kunst en cultuur weet te geven.

Over een etentje met vrienden.

'Men moet eten om te leven, niet leven om te eten', aldus de Griekse filosoof Socrates ca. 430 v Chr. De Franse dichter en schrijver Nicolas Chamfort (1741-1794) zei in zijn tijd over eten het volgende 'De maatschappij bestaat uit twee grote klassen: zij die meer eten dan honger hebben, en zij die meer honger dan eten hebben'. Eetwijsheden waar we heden ten dage in het algemeen misschien nog meer stil bij moeten staan dan ooit. Ik durf haast niet meer te eten! 

Toch hebben we onlangs met ons bekende vriendenclubje uit Putten weer heerlijk gegeten en gezellig over van alles en nogwat geouwehoerd. Daar leven we voor! Wel een beetje jammer dat we Roel deze keer moesten missen vanwege een fikse verkoudheid, daarom hebben wij op zijn beterschap maar een glaasje extra genomen. Oud, vertrouwd en gezellig, we hebben gelijk maar weer een datum geprikt voor een volgend etentje rond eind november. Echter dan niet bij Albert en Hilly, maar bij ons in H'wijk.

Vrolijk klagen.

Ik werd er vrolijk van toen ik onlangs op radio 4 de Seguidilla (Oud Castilliaans volkslied en dansvorm) 'Dime que te quexas', vrij vertaald 'Vertel me dat je klaagt' hoorde van de 17 eeuwse Spaanse gitarist en muziektheoreticus Luis de Briçeño. Prachtig uitgevoerd door het in 1998 door Vincent Dumestre opgerichte Franse muziekensemble 'Le Poème Harmonique'.

 

Achterwaarts begrijpen, voorwaarts leven!

De Deense 19 eeuwse filosoof Søren Kierkegaard (Kopenhagen, 1813-1855) schijnt ooit te hebben verzucht, dat we het leven alleen maar achterwaarts kunnen begrijpen, terwijl we het voorwaarts moeten leven. Een wijze uiting van de jonge Kierkegaard vind ik, die je vrijelijk misschien als volgt zou kunnen interpreteren: Alleen wie om kan kijken, kan vooruit zien!

Een klein haventje aan het Veluwemeer.

Verder gaan ze niet, het reeds begroeide talud tegen de hoge betonnen begrenzing van bedrijventerrein Lorentz 3 is daar vrij duidelijk in. Het werd, lijkt mij ook wel tijd om niet verder te gaan. Als een gletsjer is bedrijventerrein Lorentz 1 t/m 3 de laatste decennia het oude, vertrouwde landschap tussen Harderwijk en Hierden ingeschoven, uiteraard met vrij onomkeerbare gevolgen. Maar gelukkig is aan het Veluwemeer in de aanhoudende storm van economische expansie, het kleine zeer nabij gelegen schilderachtige 'Haventje van Hierden' op de valreep bewaard gebleven, en dat is mooi!

Interdisciplinaire kunst.

We kwamen eigenlijk voor de tentoonstelling 'Die Mitte' van Neo Rauch, maar daarvoor waren we iets te vroeg, die zou pas in de namiddag officieel worden geopend. We konden echter wel terecht bij een tweetal andere tentoonstellingen t.w. de museumcollectie van de Fundatie, met schilderijen van Bacon, Breitner, Chagall en vele anderen, en de tentoonstelling 'GELICHAAMD' van kunstenares Nieke Koek (Roelofarendsveen, 1982). De meeste schilderijen van de museumcollectie hadden we vaker gezien, daar waren we dan ook vrij snel klaar mee, maar de tentoonstelling 'GELICHAAMD' van Nieke Koek vonden we intrigerend, dat was andere koek zal ik maar zeggen. 

In 'GELICHAAMD', de eerste museale solopresentatie van Nieke Koek, gaat het in haar werk niet om de vorm, maar om de ervaring. Ze heeft een levenslange fascinatie voor het (on)vermogen van het menselijk lichaam. Haar werken zijn poëtische vertalingen van het lichaam, en ze verheft dagelijkse, lichaamseigen zaken tot kunst. Als een goed getrainde acteur analyseert en internaliseert ze haar lijf en dat van anderen, om zo ook de kijker bewust te maken van het eigen lichaam. Nieke Koek is een interdisciplinair kunstenaar, ze maakt werk over de beleving van het lichaam!

Een gelukstreffer.

Iemand heeft eens uitgerekend dat de kans dat je geraakt wordt door vogelpoep gemiddeld 1 keer per 10 jaar is. Maar de kans dat je een voltreffer precies midden op je hoofd krijgt, moet neem ik aan nog aanzienlijk lager liggen. Dat mij dat gisteren overkwam tijdens een wandelingetje over de Grote Markt nabij de Grote Kerk in Zwolle, kan je dan ook met recht een gelukstreffer noemen. Want is er al niet sinds de oudheid het (bij)geloof dat een treffer met vogelpoep je geluk zal brengen? Heb ik even mazzel! 

By the Way, vandaag wel toevallig €. 100,00 gewonnen met een staatslot.

over een relax halfwinds rakje

 

 De afwisseling maakt zeilen op de Vinkeveense Plassen zo mooi.

 Zondagmiddag zeilden we met z'n vijven vanuit de jachthaven met de   Sailhorse van Evert een mooi ruim bezeild rakje op de Noordplas. 

 Maar je kan daar, en al helemaal bij een zacht briesje als afgelopen   zondag het geval was, op je fokje natuurlijk ook mooi tussen de vele   zandeilanden en legakkers door dobberen. Ja, ja, eenmaal de Vinkeveense   wind in de zeilen is hoe dan ook genieten geblazen!

(De Kleine Plas, de Zuidplas en de Noordplas vormen samen met 12 zandeilanden en honderden legakkers het Vinkeveense Plassen gebied.)  

Impressie v/e gedenkwaardige avond

Een snelle zeiler!

Veel plezier met je mooie Sailhorse, een snelle zeilboot van 6,02 meter lang en 2,00 meter breed met een diepgang van 0,90 meter en een zeiloppervlak van 21,10 m2 (grootzeil + fok). Een stuk groter dan de Flying Arrow Schakel waar we ca, 40 jaar geleden in rond zeilden. Die was immers maar 4,74 meter lang en 1,74 meter breed met een diepgang van 0,15 tot 1,05 meter en een zeiloppervlak van 11,90 m2 (grootzeil + fok).

Of je bij een beetje vaart op de Vinkeveense Plassen of waar dan ook, achter het verhoogde voordek van deze snelle zeiler net zo droog blijft als ca. 40 jaar geleden achter het comfortabele buiskapje van de Schakel durf ik te betwijfelen. Maar dat is bijzaak, het gaat om de kick. Geniet ervan!