Crisis? What crisis?

Het woord 'crisis' is volgens mij aan een behoorlijke inflatie onderhevig. Het wordt naar mijn idee alom te pas en te onpas gebezigd. Asiel-, wonen-, klimaat-, krediet-, stikstof-, toeslagen-, energie- en ga zo maar door, alle genoemde kwesties worden aangevuld met het woord 'crisis'. Het zijn uiteraard kwesties en problemen waar een oplossing voor gevonden moet worden, maar dat zal vroeg of laat ook best gebeuren, zo innovatief zijn we als mens wel. Laten we het woord 'crisis' daarom alleen gebruiken als een situatie echt levensbedreigend is, als je niet weet of je de volgende dag nog in leven bent, zoals bijvoorbeeld in grote delen van Oekraïne. 

Ik moet de laatste tijd soms denken aan de LP 'Crisis? What Crisis?' die de Britse symfonische rockgroep Supertramp in 1975 uitbracht. En dan niet alleen aan de prachtige muziek maar vooral ook aan de fraaie en cynische hoes. De wereld bevindt zich in 1975 in de naschokken van de oliecrisis en ander grensoverschrijdend leed. Maar de nuziek is één en al optimisme, dat vooral doorschijnt in het werk van Hodgson: Easy Does It, Sister Moonshine, The Meaning, Two Of Us. Liedjes die worden gedomineerd door akoestische gitaren, Rogers hoge stem en de pakkende melodieën. Daar tegenover staat het cynische, bluesy werk van Davies, die op dit album met Ain’t Nobody But Me een klassieker op z’n naam zet. Ook Another Man’s Woman is zo’n stuk dat Supertramp jarenlang zal blijven spelen.