dinsdag, september 29, 2009

weekend nr. 39/'09.



Zaterdag 26 september t/m Zondag 27 september j.l. ofwel het 39e weekend, eigenlijk ons 1e herfstweekend dit jaar. Soms, of eigenlijk best wel vaak stellen we ons zelf de vraag, of we in het weekend nog wat gaan doen? Mogelijkheden te over, maar dat maakt het ook vaak lastig. Af en toe wil je, of doe je in die paar dagen ook weleens wat teveel. Voor de lol heb ik beide collage's die ik gemaakt heb van zaterdag en zondag eens over elkaar afgebeeld. Het resultaat staat haast symbolisch voor hoe we het weekend achteraf min of meer hebben ervaren. Het blijft leuk, maar alles loopt wel een beetje door elkaar. Bij tijd en wijle wat meer pas op de plaats zou ook zo gek niet zijn. Maar ja, aan de andere kant, rusten kan je t.z.t. nog heel lang!
Ach, aanstellerij, het is natuurlijk een absoluut 'non probleem' daarom genoeg geneuzeld!

Fietsen door de Mheenlanden en de Hierdense Poort! Hoelang het fraaie fietspad in het sompige landje tussen Harderwijk en Elburg er al ligt weet ik niet, maar vast nog niet zo lang want we kenden het geeneens. Het is een mooi betonnen fietspad, dwars door weilanden en bosschages, en langs rietkragen en beken. Nou ja beken? Ja, de Hierdense Beek misschien, maar aan de rest fiets je al snel ongemerkt voorbij als je niet uitkijkt. Het zijn beekjes van niks, de Killebeek, de Varelse Beek, de Bijsselsche Beek en ga zo maar door. Clusters van beken zijn het eigenlijk, maar voor de afvoer van het kwelwater van het Veluwemassief in dit gebied heel belangrijk las ik.

Aan de andere kant van de Zuiderzeestraatweg nabij Hulshorst, duik je weer een meer bossig gebied in. Thee of een glaasje wijn, hadden we bedacht bij het ons zo bekende Italiaanse restaurant 'La salute' aan de Oudeweg. Maar wat bleek, al sinds januari j.l. waren ze vertrokken, ze hadden de zaak verkocht. We moesten even wennen aan 'De Gulle Belg' die er nou zat, een heel ander concept, bovendien hadden ze de zaak helemaal opgeknapt en verbouwd. Een heel andere uitstraling dan het rommelige tentje waaraan we zo gewend waren. Maar goed, het wijntje smaakte er niet minder om. En toen we de kaart eenmaal gezien hadden, hebben we ons ook maar voorgenomen hier op termijn een keer te komen eten.
Een beetje slapjes in de beentjes, wat mij betreft mogelijk van het glaasje wijn, zijn we daarna via de Vuurkuilweg, Watervalweg, Molenweg, Duinweg, (Hoe komen ze toch aan al die namen in dit prachtig glooiende landschap?) Lage Enkweg, Grevenhofsweg, Kruisweg en plan 'Frankrijk', de meest oostelijk gelegen woonwijk van Harderwijk, naar huis gefietst.

Zondag naar museum Singer in Laren! Het pondje over de Eem bij Eemnes voer jammer genoeg niet op zondag. Dat had ik natuurlijk moeten weten in deze regio, dan toch maar via Eembrugge en de meer reguliere route. In Eemnes hebben we eerst De toren (1521) en de Nicolaaskerk eens goed van nabij bekeken. (Vanuit de verte kende ik dit bouwwerk wel, zie o.a. mijn stukje 'Eem of Hemus' van 20/9 j.l.) Alvorens verder het museum in te duiken voor de prachtige schilderijen van Anton Mauve (1838-1888), hebben we op het zonnige terras van Brasserie 'Stijl' eerst nog even geluncht. Nou ja even, die paar kroketten op een sneetje brood lieten wel een eeuwigheid op zich wachten. Het was gezellig, en de zon scheen, maar anders was ik vast en zeker opgestapt.
Behalve Anton Mauve was er in Singer uiteraard wel meer te zien. Bijvoorbeeld de tentoonstelling 'Couleur Locale', een kunstcollectie van de z.g. BEL-gemeenten. Blaricum, Eemnes en Laren hebben van oudsher een grote aantrekkingskracht gehad op diverse kunstenaars. Een deel van de relatief grote gemeentelijke collecties, die m.n. de geschiedenis van de rustieke dorpen in beeld bracht, hebben we daar kunnen bekijken. En verder hebben we ook nog een kleine wandeling gemaakt door het zonnige beeldentuintje van Singer Laren.

Op een gegeven moment werden we door dochter S gebeld. Ze wilden even langs komen, of dat uitkwam? Het meeste hadden we gezien toen, dus het kwam uit! En zo kwam het, dat we aan het eind van de middag uiteindelijk weer op ons eigen terrasje in H'wijk zaten te borrelen.

dinsdag, september 22, 2009

de Stormvloedramp



Harderwijk, maandag 21 september j.l. om 20.15 uur, zaal 1 in bioscoop Atlantic zat mutje vol. We zijn dus niet de enige die 'De Storm' willen zien van filmregisseur Ben Sombogaart. Of zou het komen door de actie van Albert Heijn dat de zaal zo vol zit, het tweede kaartje is immers gratis. Je weet het niet!

Ik had een heel andere film verwacht. Al sinds mijn tiende levensjaar draag ik als zovele leeftijdgenoten herinneringen met me mee van de stormvloedramp die ons land trof op 1 februari 1953. Met in totaal 1835 slachtoffers, de grootste ramp die ons land tot op heden na de oorlog heeft getroffen. Het beeld van mijn huilende moeder, toen het vreselijke nieuws in de loop van die zondag via de radio eindelijk ook tot op de noordwest veluwe was doorgesijpeld, staat me nog helder voor ogen. We zaten vanaf dat moment aan de radio gekluisterd. Maandag 2 februari kregen we vrij van school, met grote jute zakken moesten we langs de deuren om kleren te verzamelen voor de getroffenen in zuidwest Nederland waarvan er velen immers weinig of niets meer hadden. De reportages later die week in weekblad 'De Spiegel' met lugubere zwartwit foto's van het rampgebied waren huiveringwekkend. Bij mijn oma kreeg ik later die maand een door 'De Spiegel' uitgegeven fotoboek over de ramp te zien. Een boek dat ik in de maanden en jaren daarna zeker nog tientallen keren heb bekeken. De beelden zitten in mijn geheugen gegrift.



Ook diverse boeken, direct of indirect over de ramp, die ik later heb gelezen hebben bijgedragen aan mijn persoonlijke beeldvorming. Studieboeken van Weg- en Waterbouw, over de Deltawerken, over het Veerse Gat, de Grevelingen en het Haringvliet om er maar een paar te noemen uit de beginperiode. Maar ook boeken van schrijvers als Anton Koolhaas, Jan Terlouw en ga maar door, teveel om hier verder op te noemen.
Ik wil hier eigenlijk maar mee zeggen dat de stormvloedramp een gebeurtenis is geweest van formaat. Een gebeurtenis die een gigantische impact heeft gehad en nog heeft in de hoofden van hen die de ramp direct of indirect hebben meegemaakt, en die ruim 56 jaar na dato nog altijd gegrift staat in ons nationale geheugen!

Na de première in Vlissingen onlangs, zag ik op TV geëmotioneerde tot tranen toe bewogen Zeeuwen, mensen van de generatie die de ramp waarschijnlijk van nabij hebben meegemaakt. Nu ik de film zelf gezien heb, kan ik mij moeilijk voorstellen dat de film zelf de aanleiding was van de emoties, alhoewel er goed in werd geacteerd. Veel waarschijnlijker lijkt mij dat de film bij die mensen in alle hevigheid oude, mogelijk onverwerkte beelden en emoties naar de oppervlakte heeft gehaald. Is het dan een goede film? Misschien wel, ik weet het niet!

Wat ik wel weet is, dat ik zelf iets anders van de verfilming van zo iets groots als de stormvloedramp had verwacht. Veel meer dan alleen het verhaal van een jonge ongehuwde moeder (Sylvia Hoeks), een meisje eigenlijk nog, die haar baby in alle hektic is kwijt geraakt. Op hulp van de dorpsbewoners hoeft ze niet te rekenen, behalve dat deze de handen vol hebben aan zichzelf, wordt ze als ongehuwde moeder in de gereformeerde gemeenschap verguist, zelfs door haar eigen vader. De redding komt echter van boven, enwel per helikopter. Net als ze door de vloedstroom wordt meegesleurd en in de enorme leegte van het (water)landschap dreigt te verdrinken, wordt ze gezien door de twee bemanningsleden. Zonder zich te bedenken springt één van hen, een marinier (Barry Atsma) van misschien wel 10 meter hoogte dik in de kleren en zonder hulpmiddelen omlaag in die onmetelijk grote, verlaten en ijskoude watermassa. Hoe ze d'r uitgekomen zijn laat de film niet zien. Het moet toch haast onmogelijk geweest zijn om daar weg te komen, maar toch hebben ze het gered. Je ziet ze later nat en verkleumd bijkomen in één of andere ruimte. Maar dan begint het, onafgebroken gaat ze de hele film door op zoek naar haar baby. Een onmogelijke opgave, eindeloos wordt er gewaad en gezwommen door het ijskoude water. Aan het eind van de film zijn we 18 jaar verder, bij de opening van de Haringvlietdam in 1971. Samen met haar redder, haar huidige echtgenoot, behoren ze tot de genodigden. En wonder boven wonder ontmoet ze daar eindelijk haar verloren baby die nu 18 jaar oud is!

Zoals gezegd, ik vond dat er goed werd geacteerd, en ondanks dat sommige akties in de film mij als haast onmogelijk voorkwamen, vond ik het zeker geen slechte film. Maar nogmaals, ik had van de verfilming van zoiets groots en overweldigends als de stormvloedramp uit 1953 iets heel anders verwacht. Niet alleen een min of meer romantische verfilming van een dun verhaallijntje, van een moeder die haar kind is kwijt geraakt, en in haar redder haar nieuwe liefde ontdekte.
Natuurlijk kwamen er veel van deze schrijnende gevallen voor, heel veel mensen waren daar alleen komen te staan door het verlies van één of meerdere geliefden. Op de begraafplaats in Oude-Tonge op Goeree-Overflakkee, met 305 slachtoffers op 3088 inwoners destijds, het zwaarst getroffen dorp, staat een beeld van een moeder in de wind met een kind in haar armen. Misschien hebben de scenarioschrijvers van 'De Storm', Rik Launspach en Marjolein Beumer zich hierdoor wel laten inspireren, wie zal het zeggen.

zondag, september 20, 2009

Eem of Hemus



We wisten uiteraard dat we met onze mast niet verder konden komen dan het viaduct van de A1. De ophaalbrug in Eembrugge was dan ook het vantevoren geplande keerpunt in ons tweedaagse zeiltripje. Maar als het mogelijk was geweest om door te varen naar de omgeving van de Koppelpoort in Amersfoort, naar het beginpunt van de 18 km lange rivier, hadden we het beslist gedaan.
Het Valleikanaal en een aantal Veluwse beken komen daar zo'n beetje bijeen en vormen daar samen de Eem of Hemus, de oude Latijnse benaming voor de z.g. langste rivier van Nederland.
(Er zijn natuurlijk wel langere rivieren in ons lage landje, maar die hebben ofwel ook een stroomgebied dat buiten onze landsgrenzen ligt ofwel een monding in een andere rivier.)

Samen met m'n zus J, die bij ons aan boord een paar dagen te gast zou zijn, waren we een dag eerder 's morgens rond halfelf uit Harderwijk vertrokken. Het KNMI had mooi weer voorspeld, rond de 20ºC, veel zon en niet teveel wind, hoogstens 3 à 4 Bf uit N tot NO richting. Op het Wolderwijd was de wind de enige factor die me persoonlijk een beetje tegenviel, hooguit 2 Bf en dan gaat het wel erg rustig. Maar goed, verder was alles perfect.
De kanariegele tweemaster van collega muzikant Jan W. die ik in de verte achter me had ontdekt, begon echter langzaam maar zeker in te lopen. Hij had zeker de bezaan, z'n geheime wapen in stelling gebracht. En zoals met mij vaak gebeurd in dergelijke situaties, kreeg ik ook deze keer weer de wedstrijdkriebels. Ik kende zijn boot een beetje, dit mocht niet gebeuren! Maar wat ik ook bijstelde aan m'n zeilen, de Swing ging er geen kwart knoop harder door lopen. Echter ter hoogte van Zeewolde verkoos Jan W. plotseling een andere koers, en verdween hij stuurboorduitgaand achter het eilandje 'De Zegge' uit 't zicht. Zo, van die kwelgeest waren we mooi verlost!

Toen in het Nuldernauw de wind even wat aantrok, begon de zestonner eindelijk lekker te lopen, maar het was jammergenoeg van korte duur. Eenmaal bij Nulde de hoek om, waren we ook zo bij de Nijkerkersluis en moesten de zeilen omlaag. Wachtend op groen licht met de wind op de kont, moesten we een vrachtvaarder voor laten gaan. Toen toch maar even aangelegd, bovendien zat de vijf al in het uur, tijd voor een wijntje en een toastje. En eenmaal door de sluis kwam daar nogeens een door Jo heerlijk klaargemaakte uitsmijter bovenop. De wind was inmiddels weer ingekakt tot 1,5 à 2 knopen. Alleen op het fokje zeilend, gleed aan bakboord stoomgemaal 'Hertog Reynout' langzaam voorbij. Het in 1883 gebouwde stoomgemaal in de Arkemheense Polder heeft er dik honderd jaar voor gezorgd dat de natte weidegronden daar voor mens en dier begaanbaar bleven. Het is gerestaureerd, en sinds 1985 staat het teboek als cultuurhistorisch monument.
Even verder nabij de Eemhof aan stuurboordzijde, meenden we tot onze schrik in het struikgewas plotseling enkele indianen te ontdekken, maar bij nader inzien bleken het toch gewone naaktrecreanten te zijn. Toen we de hoek nabij Spakenburg om waren, lag het Eemmeer voor ons. Eerst wilden we nog even doorvaren naar de 'Dode Hond', het eilandje vlak voor de Stichtse Brug in de A27, maar bij nader inzien zagen we daar maar vanaf. Het was halfvijf, tijd voor het aperitief en een plekje voor de nacht in Spakenburg.

Het plekje voor de nacht vonden we op de scheiding van de Oude en de Nieuwe haven. Een mooi punt met zicht op het leugenbankje en de oude Botters. Na een prachtige wandeling langs o.a. de museumhaven van Spakenburg met z'n scheepshelling, streken we voor de maaltijd neer in restaurant 'de Mandemaaker'. Het restaurant dat m'n zus al kende van een eerdere gelegenheid, had een sfeervolle ambiance. We lieten het ons in deze animerende omgeving dan ook goed smaken, ook al schoot ik tot mijn spijt tijdens het eten, discussiërend over van alles en nogwat, even een keer uit m'n slof. Terug op de 'Swing' heb ik buiten in de kuip nog een poosje van de sfeervolle avond genoten, en van de Botters die nog zo laat met gezelschappen kwamen binnenvaren, de meesten nog zonder boordlichten ook! Op een gegeven ogenblik werd het me toch te fris daar. Met een pikketanisje bij de hand hebben we binnen met z'n drieën nog even wat zitten kletsen, en hebben we ook nog even naar de Algemene Beschouwingen in de Tweede Kamer zitten kijken. Maar toen was de koek wel op, morgen weer een dag!

Het ontbijt smaakte ons weer voortreffelijk, kennelijk krijg je van slapen ook trek. En uitgerust met een stevig ondergrondje gingen rond kwart over negen de trossen dan toch maar weer los. Op naar de Eem en naar de door mij besproken reconstructie van de palendijk!
Het was een prachtige ochtend, een beetje heiig, een verstilde sfeer zoals je dat in deze tijd van het jaar kan hebben. En hoe kan het ook weer anders, weinig of geen wind! Varend tussen de tonnen die de Eemmonding markeren, zocht ik de reconstructie van de palendijk.
Ik was van mening dat die ook nabij de Eemmonding moest liggen, maar dat bleek een misvatting. Achteraf las ik dat de 75 meter lange reconstructie maar iets ten westen van Spakenburg ligt t.p.v. de oude Zuiderzeedijk.

De Eem en de monding van de Eem! Nooit was ik er nog geweest in al die jaren op het water. Wel bij het begin, 10 jaar lang heb ik in Amersfoort op een architektenbureau gewerkt dat was gevestigd in de Elleboogkerk aan de Lange Gracht, de eigenlijke plek waar de Eem begint. (De plek van het huidige Armando Museum, of beter gezegd het voormalige Armando Museum, want het kerkje is in oktober 2007 in vlammen op gegaan, zie ook mijn stukje Elleboogkerk van 23 oktober 2007)

Daar gaat de Lange Gracht via Grote Spui, Grote Koppel en Valleikanaal even ten noordwesten van het centrum over in de Eem.
Maar goed dit verder allemaal terzijde, nu voeren we zachtjes op het andere eind van de Eem, alleen op de fok stroomopwaarts richting Eembrugge. Meanderend door het unieke open slagenlandschap van de prachtige Eempolder, die voor het grootste deel vrij is van bebouwing. Een schaapskudde met een ingedutte herder op de wallekant, reigers, ganzen, zwanen, een buizerd (een ruigpootbuizerd volgens mijn zus) op de nok van een vervallen schuurtje en de stilte. En in de verte naar het westen toe, aan de overkant van het veenweidegebied, de fraaie ca. 50 meter hoge toren van de Nicolaaskerk (1351) in Eemnes. Eemnes viel destijds onder het Bisdom van Utrecht, de toren is daarom in 1521 naar voorbeeld van de Utrechtse DOM toren ge(her)bouwd.

Zoals reeds gezegd lag ons keerpunt voor deze tocht bij Eembrugge, op ongeveer de helft van de 18 km lange rivier. Stroomafwaarts moesten we ons bij Eemdijk even inhouden voor het kruisende veerpontje daar, maar verder verliep het tochtje over de Eem als op de heenweg.

Terug op het Eemmeer en de vaargeul richting Nijkerkersluis, hebben we een tijdje geprobeerd te zeilen, maar dat ging redelijk halfslachtig. Weinig wind, en om met onze aandewindse koers een beetje hoogte te houden in de geul, lieten we de motor er daarom nogal vaak aan te pas komen. Na de Nijkerkersluis, die deze keer heel wat vlotter genomen werd dan op de heenreis, hebben we dan ook alleen nog maar van het z.g. ijzeren zeil gebruik gemaakt. Na een kort intermezzo middels een rondje jachthaven Nulde waar onze zeilroots liggen, besloten we om op het terras van 'The Harbour' in Zeewolde een aperitief te nemen. Mijn zus stond erop om dat dan op haar kosten te doen, en dat was natuurlijk helemaal mooi. Maar voor het zover was liepen we eerst nog even stevig aan de grond. Stom, ik nam de afslag naar Zeewolde voor het eilandje 'De Zegge' veel te vroeg. Met een vooroverwaartse knik liep de 'Swing' a.h.w. met een zucht pontificaal vast in de blubber. Gelukkig waren we met vol gas achteruit snel weer los, kenneijk was het wel hele dunne blubber waarin we even vast zaten.

Het aperitief met bitterballen ging erin als koek! Lekker daar een poosje in het zonnetje gezeten, toch wel een aardig plekje daar aan het Raadhuisplein, al moet er naar mijn idee op en langs de kades wel meer differentiatie komen.
Langs de noordwestkant van 'De Zegge' voeren we even later het rustige Wolderwijd op, richting 'De Biezen', het andere eilandje in het Wolderwijd. Eén bezoeker lag er slechts voor ons in het omsloten baaitje van 'De Biezen', één en al rust, alleen vogels. Na samen nog een poosje van de langzaam achter de bomen verdwijnende zon te hebben genoten, trok mijn zus zich even een tijdje terug in de kombuis. Thuis had ze al het nodige voorbereidende werk gedaan, dus lang zou de maaltijd volgens haar niet opzich laten wachten, en dat klopte. Maar bovendien, de heerlijke geuren die ons in de kuip vooraf door het luik tegemoet kwamen, deden ons al genieten voor we een hap hadden geproefd. De combinatie van witlof, kip, kerriesaus en rijst was heerlijk. Het mooie was dat ze er zelf maar één bord van heeft genomen, zodoende konden wij er lekker twee nemen, nogmaals J, bedankt!

Tegen een uur of half negen gingen de trossen weer los. In een sfeervol avondrood werden de laatste mijltjes voor die dag afgelegd, en langzaam verdween het eilandje achter ons in de avond. Een halfuurtje later lagen we in jachthaven 'de Knar' op ons vaste plekje afgemeerd. Einde van een qua afstand klein tochtje waar we met z'n drieën desalniettemin wel twee dagen volop van hebben genoten!

zondag, september 13, 2009

De Efteling



Het pretpark 'De Efteling' in Kaatsheuvel dat sinds 31 mei 1952 bestaat, heeft gisteren de 100.000.000 bezoeker mogen verwelkomen hoorde ik op de radio. Gemiddeld hebben ze in de ruim 57 jaar van hun bestaan dan zo'n 1.754.386 bezoekers per jaar gehad. Aantallen waar wij met z'n veertienen met veel plezier een weekend lang in oktober 2003 een steentje aan hebben bijgedragen, bedacht ik gisteren. Daarvoor was ik er nog nooit geweest en wilde ik er eigenlijk ook nooit naar toe, wat mijn kinderen me wel eens kwalijk genomen hebben.

Het Efteling Hotel was jammergenoeg volgeboekt, maar we konden voor één nachtje nog prima terecht in Hotel Waalwijk op ca. 4 km van het pretpark. Dat was ook de plek waar we ons de eerste dag rond een uur of tien 's morgens verzamelden, acht z.g. volwassenen en zes kleinkinderen. Nadat we de koffie en limonade op hadden en iedereen z'n spullen naar z'n eigen kamer had gebracht ging de hele club goed gemutst richting pretpark.

Het is alles muziek wat je daar hoort. De ene drumband en fanfare na de andere kom je tegen op het park. En dan de attracties, je weet niet wat je het eerst of laatst gaat doen. Stoomcarrousel, Droomvlucht, Spookslot, Villa Volta, Doolhof, Python, Halve Maen, Waterorgel of Bobbaan. Het was allemaal even opwindend, je moest je beperken, en bovendien we hadden twee dagen?! Dacht ik aanvankelijk nog dat twee dagen veel te veel van het goede was, na een paar uurtjes was ik er al achter dat je dan nog niet alles gehad kon hebben.

Af en toe puften we ergens op een bankje even uit met een drankje en een hapje. Even mensen kijken, ook leuk. Dan zag je mensen hetzelfde doen, maar je zag ook de hele meute van joelende kinderen, sjokkende vaders en moeders, oma's en opa's voorbij trekken, op naar de volgende attractie. Dan hoorde en zag je ze een eindje verderop van pure opwinding de longen uit het lijf gillen in de Python, de Halve Maen of de Bobbaan.

Rond een uur vijf dropen we af richting hotel, waar iedereen zich moe maar vrolijk gestemd van alle belevenissen, eerst eens even lekker ging opfrissen, alvorens aan het aperitief en het diner te verschijnen. Ik herinner me verder dat na het eten de kleinkinderen naar bed gebracht werden, maar dat we het vrij snel daarna allemaal voor gezien hielden die dag. Zo'n beetje rond halfelf lag volgens mij de hele zaak plat. Na een verkwikkende nachtrust en een stevig ontbijt de andere morgen, was het verder een herhaling van zetten. Rond een uur of halfelf liepen we ons weer de benen uit het lijf in het Sprookjespark van Anton Pieck en vele andere attracties op de Efteling. En weer waren er de vele muzikanten, de leukste groep muzikanten vonden we, was 'De Enige Echte Efteling Fanfare' met o.a. de voor ons toen nog onbekende Arijan van Bavel, die we later op tv zo menigmaal hebben zien optreden als Adje in de programma's van Paul de Leeuw.



Tegen het eind van de middag hadden we het wel zo'n beetje gehad op de Efteling. Richting huis maar weer, maar voordat we uit elkaar gingen hebben we nog wel eerst met z'n allen ergens lekker gegeten. Dat hebben we in Zaltbommel gedaan, in grand cafe restaurant 'De Verdraagzaamheid' aan de Waalkade. Heerlijk allemaal, het was een mooi maar toch ook behoorlijk vermoeiend weekend.

zondag, september 06, 2009

"Tour de Brabant"



Het was weer zover, de eerste zaterdag in september. Al sinds de jaren tachtig wordt er dan ergens in het land met, zoniet de hele, danwel bijna de hele familie v.D. een rondje gefietst van om en nabij de 40 km. Het organiseren van zo'n fietstochtje doen we om de beurt. Dit jaar hadden Ewout en Wiets uit Eindhoven een tochtje ten noord-oosten van de lichtstad uitgezet, door hun zelf heel treffend de "Tour de Brabant" genoemd.

Zo rond halftwaalf verscheen de één na de andere pedaalridder op het terras van het 't Boshuys aan de Sonseweg in Best, de afgesproken startplaats. De meesten hadden er al een aardig tochtje opzitten, met auto of trein weliswaar maar toch. Na het landelijk overbekende begroetingsritueel van kusje hier en kusje daar, moest er daarom wel eerst koffie worden gedronken. En voor een aantal notoire lekkerbekken onder ons was dat natuurlijk niet genoeg, appelgebak moest er komen! Maar op een gegeven ogenblik was iedereen dan toch zover dat we konden vertrekken.

In grote lijnen gezien, ging de "Tour de Brabant" vanaf onze startplaats richting Son en Breugel, Lieshout, Gerwen, Nuenen, Nederwetten en via Son terug naar onze startplaats. Onze eerste pitstop was Nuenen, op het terras van restaurant 'Comigo' recht tegenover het standbeeld van Vincent van Gogh, die daar een paar jaar heeft gewoond, hebben we met z'n allen een poosje zitten bijtanken. Verkwikt en verzadigd bestegen we daarna weer het stalen ros, om er vijf minuten later bij graanmolen "De Roosdonck" in Nuenen met dezelfde gang weer vanaf te komen. We mochten de molen van binnen en van buiten bekijken, het was open dag. De molen, die zelfs voorkomt op een paar prenten van Vincent van Gogh, is gebouwd in 1884 en gerestaureerd in 1972 en 1984. Het is een windkorenmolen, een z.g. bovenkruier.



Toen we al het moois daar wel zo'n beetje hadden gezien, ging de hele club even later weer vrolijk keuvelend op de pedalen. Op naar de volgende pitstop in Son. Relax en ontspannen peddelde het hele peloton achter de boomlange leider en kopman aan door het prachtige Brabantse coulissenlandschap pur sang! Soms moesten we even een klein stukje langs een wat drukkere weg fietsen, maar meestal ging het over landelijke boerenweggetjes, dat overigens vaak ook goed te ruiken was.

In Son hebben we nog even op het zonnige terras van cafe restaurant 'de Zwaan' van ons aperitief kunnen genieten, maar al vrij snel werd het toch te kil en zijn we maar naar binnen gegaan. Daar zaten we even later met z'n allen aan een lange tafel die ze daar voor ons hadden gereserveerd. Het eten was voortreffelijk, de sfeer was goed en we kregen natuurlijk ook weer een toespraakje en het bekende fietsvaantje van Ad, onze padre familias. Het was deze keer een oranjekleurig vaantje, een kleur die we nog niet in onze verzameling hadden. Voor Thijs en Mink, de jongste deelnemers van resp. 11 en 7 jaar oud, was het de eerste, apetrots waren ze op hun vaantje! De laatste 3 km naar onze startplaats en de auto's hebben we na het eten nog net voor het donker kunnen afleggen.

De "Tour de Brabant" zat erop, jammer maar het was niet anders. Het was weer prachtig allemaal, Ewout en Wiets bedankt!

vrijdag, september 04, 2009

irritaties



Maandagochtend, ik kan niet in de mailbox, ik heb geen internet! Wel werd ik op het scherm gefeliciteerd voor de aankoop van een Speed Touch 780 modem, maar dat stond er bij mijn weten al een paar jaartjes. Laat ik de pc nog maar eens een opnieuw opstarten, misschien helpt dat het zaakje opgang te brengen, niet dus. De DSL is niet, of niet correct aangesloten las ik op het scherm. Hoe kan dat nou, gisteravond deed alles het nog perfect, wat is er vannacht gebeurd? Bij mijn weten hadden we geen onweer gehad vannacht, want dat zou een mogelijke verklaring voor de storing kunnen zijn.

Laat ik de spanning maar eens even een paar minuten van het modem halen, wie weet is dat het. Ook niet, zou het dan misschien de splitter kunnen zijn? Laat ik die er ook maar eens even tussen uit halen, en de lijn direct op het modem aansluiten. Maar ook dat leverde niets op. Wat is er nog meer? De centrale natuurlijk, de quattrovox in de meterkast, dat zal het zijn, laat ik ook daar de stekker maar eens eventjes uittrekken. Helaas, ook dat bood geen soelaas.

Dan toch m'n provider maar bellen! Een beetje geïrriteerd was ik natuurlijk al geworden door het gesodemieter op de maandagochtend, maar de echte irritaties moesten nog komen. En ze kwamen snel! Na eerst zeker tien keer het bekende even geduld a.u.b. al onze medewerkers zijn nog in gesprek te hebben moeten aanhoren, kon ik mijn verhaal doen. Voor zover zij het konden bekijken was er niets mis met de aansluiting, alles klopte, of ik de spanning er al eens vanaf had gehad? Ja hoor! Dan denk ik dat we niets voor u kunnen doen! Belt u de KPN maar, want daar ligt zeer waarschijnlijk het probleem.

Het storingsnummer van de KPN geeft keuzemenu op keuzemenu op keuzemenu! Denk je eindelijk de goede keuze te hebben gedaan, krijg je ook daar weer minutenlang te horen, even geduld a.u.b. al onze medewerkers zijn nog in gesprek. Heb je eindelijk iemand aan de lijn, blijk je toch nog de verkeerde keuze te hebben gedaan, welwillend als ze zijn, werd ik doorverbonden. Er volgde desalniettemin wederom een hele rits keuzemenu's, maar uiteindelijk stond iemand mij te woord. Van alles werd er weer uit de kast gehaald, dit moest ik doen en zus moest ik eens proberen, maar allemaal zonder resultaat. Op mijn verzoek met spoed een monteur langs te sturen, kreeg ik te horen dat dat op z'n vroegst overmorgen kon. Of dat echt niet eerder kon? Nee, het is niet anders, wat een bedrijf!

Woensdag rond het middaguur, de monteur had het snel gezien. Ik had een analoog modem, en dat werkt niet op een isdn aansluiting, ik moest natuurlijk een isdn modem hebben! Wat is dat nou weer voor een onzin, het heeft al jaren zo gewerkt! Toch was het zo, een nummerwijziging van een dikke maand geleden was de oorzaak, en de KPN had het nieuwe modem er toen al tussen moeten zetten. Excuus! Hoe het dan toch een hele maand goed heeft kunnen draaien is me dan een raadsel. Maar goed, het nieuwe modem was snel aangesloten, maar internet hadden we nog steeds niet! De monteur kon daar verder ook niets meer aan doen, hij gaf me een hand en weg was 't ie. Haast, ik moest m'n provider maar weer eens bellen. In eerste instantie zei iemand me daar dat er nu een verkeerd modem was geplaatst, en dat ik weer bij de KPN moest zijn. Toen was bij mij de maat wel vol, van kastje naar de muur sturen noemen ze zo iets. Na veel heen en weer gesteggel kreeg ik uiteindelijk dan toch een vent aan de lijn die iets meer verstand van zaken had. Het bleek simpelweg een kwestie te zijn van de juiste code in m'n nieuwe modem invoeren, en hup we waren uit de brand. We konden weer mail ontvangen en versturen!

Vanmorgen las ik in de krant, dat schrijven gelukkig maakt. Of dat ook opgaat voor het schrijven van dit soort tobberig proza vind ik op z'n minst discutabel, maar een beetje opluchten deed het me wel!