vrijdag, juli 28, 2017

vogelaar op de woelige baren


Onlangs zag ik op fasebook een foto van Wim Daniëls waarop een jongetje door een verrekijker staat te turen met een vogeltje op z'n hoofd, een kool- of pimpelmeesje geloof ik, met daarbij de tekst 'De beginnende vogelaar'. Grappig, zoekend door een verrekijker naar vogeltjes in de verte terwijl er eentje bovenop z'n hoofd zat. Daar kunnen Hans Dorrestijn en Nico de Haan, ofwel de Baardmannetjes van Omroep Max volgens mij een puntje aan zuigen.

Zelf heb ik trouwens ook weleens een vogeltje op m'n hoofd gehad. Op zee ergens tussen Schotland en de Shetlandeilanden. Ik stond in de regenachtige vooravond aan het roer van mijn zeilboot, matig windje maar nog een hoge deining door de storm die we die dag over ons heen hadden gehad, toen ik ineens iets op m'n hoofd voelde terecht komen. Een oververmoeide zwaluw bleek al snel, die hoogst waarschijnlijk door de stormwinden uit koers geblazen was, en mijn hoofd uiteindelijk voor een reddingsboei aanzag. Ik heb het beestje in de beschutting van de buiskap gezet, waar het de hele nacht heeft zitten bibberen en kakken. In de vroege ochtend, we zagen de Shetlandeilanden inmiddels in de verte liggen, zat onze gevleugelde gast er nog steeds.

Ik blijk een vogelaar van niks te zijn, want toen ik het wilde oppakken, vloog het plotseling onder mijn handen vandaan. Ze nam een te lage vliegroute bleek al snel, want eenmaal buiten boord werd ze vrijwel direct gegrepen door een hoge golf. Arm zwaluwtje, met land in zicht toch nog een droevig zeemansgraf, ik was er een beetje beduusd van! Hoeveel soortgenootjes zouden eigenlijk tijdens de lange trek naar het zuiden een dergelijk lot ondergaan?

dinsdag, juli 25, 2017

Gerard Hordijk in Amersfoort.


Kunstschilder Gerard Hordijk (1899-1958) geboren en getogen in Den Haag, woonde na zijn opleiding vanaf 1927 in Parijs, Amsterdam, New York en als laatste weer in Amsterdam. Hij is al een tijdje dood maar hij leeft hier en daar nog voort in zijn schilderijen, momenteel te zien in museum Flehite in Amersfoort. Gerard Hordijk woonde in Parijs een tijdlang aan de Rue du Départ, waar Piet Mondriaan al sinds 1911 woonde. Ze waren als zodanig buren van elkaar en sloten al snel een vriendschap die tot de dood van Mondriaan in 1943 zou voortduren. De twee kunstenaars verschilden totaal in stijl van elkaar. Was Mondriaan meer de onderzoeker, waar hij destijds nauwelijks een droge boterham mee verdiende, Hordijk hield zich meer bij het figuratieve, zijn stijl wordt vaak vergeleken met de Franse schilders Raoul Dufy en Henri Matisse. Het ging hem als zodanig aardig voor de wind, financieel stond hij zijn vriend Mondriaan nogal eens bij. Het kan verkeren, met de werken van Mondriaan wordt je in de huidige tijd bijna tot vervelends toe geconfronteerd, om over de prijzen die er voor worden betaald maar te zwijgen, terwijl tegenwoordig de prachtige werken van Hordijk nog maar bij mondjesmaat worden getoond!

donderdag, juli 20, 2017

vanuit een oude pleisterplaats


We begonnen en eindigden ons fietstochtje door het Leuvenumse Bos bij de 'Zwarte Boer' in Leuvenum. De geschiedenis van deze voormalige herberg, die trouwens nog steeds een horecafunctie heeft, spreekt mij tot de verbeelding. De herberg die op een kruispunt lag van zogenaamde Hessenwegen, doorgaande handelswegen van Duitsland naar de westelijke Nederlanden, was in het verleden een geliefde pleisterplaats voor doorgaande reizigers. Nippend aan een heerlijke 'Veluwse Schavuyt', probeer ik mij daar op het volle terras voor te stellen hoe de handelsreiziger van de 18e en 19e eeuw zijn weg moest zoeken in de donkere bossen van de Veluwe, en vermoeid, maar blij dat ie onderweg niet was overvallen en beroofd, hier eindelijk een pleisterplaats vond waar kon worden overnacht of het paard kon worden ververst. Hoe anders moet dat zijn geweest als tegenwoordig.

Tegen de wijzers van de klok in, kwamen we via een mooie knooppuntenroute door bos en hei na een uurtje fietsen aan in schildersdorp Nunspeet. Het toeristische dorp Nunspeet is al ruim een eeuw bekend als schildersdorp. Schilders als Arthur Briët, Edzard Koning en Ben Viegers kwamen aan het eind van de 19e eeuw en het begin van de 20e eeuw naar de arme zandgronden van Nunspeet om het boerenleven te schilderen. Na hen woonden en werkten er nog meerdere generaties kunstschilders waaronder Jos Lussenburg, Jaap Hiddink, Cor Vrendenberg, Hendrik Verburg, Jan van Vuuren, Piet Bruins, Chris ten Bruggen Kate en Gerrit Bakker in Nunspeet. In het Noord-Veluws Museum in Nunspeet zijn regelmatig schilderijen van genoemde kunstschilders te zien. Maar deze keer hebben we de kunst gelaten voor wat het is, we hadden zin in een broodje haring en zijn daarom in Nunspeet niet verder gekomen dan de 'Urker Vishal Woort' aan de Harderwijkerweg. Verkwikt en verzadigd vervolgden we daarna ons fietstochtje.

Nu richting Hulshorst, al was het in het centrum van Nunspeet even zoeken naar het juiste knooppunt. Het zijn allemaal maar eindjes natuurlijk, maar wat voor een eindjes. Bos, akkers en weilanden wisselen elkaar af, het prachtige woongebied 'Onder de Bos' vormt a.h.w. de begrenzing tussen de voormalige stuifduinen van het Hulshorsterzand en het uitgestrekte akker- en weidegebied dat enkele kilometers in noordelijke richting overgaat in het Veluwemeer. En dan is er ook nog korenmolen 'De Maagd', gebouwd in 1894, die aan dit prachtige landschap een historisch accent geeft dat er zijn mag. Even voorbij het voormalig stationnetje van Hulshorst, doken we aan de andere kant van de A28 het donkere Leuvenumse Bos weer in. Om een goed halfuurtje later onze grote dorst te lessen op het volle, maar oer gezellige terras van pleisterplaats 'De Zwarte Boer'.

maandag, juli 17, 2017

een nieuw oerbos in de polder


Een nieuw oerbos in de polder, een contradictie die er zijn mag, so what, het is sowieso een oerbos in wording. Ook al zijn er wandel- en rolstoel paden in uitgezet, ooit zal de mensheid zich daar met kapmessen een weg moeten banen, mits de zeespiegelstijging niet de spuigaten uitloopt.

Voorlopig is het Harderbos, want zo heet ons nieuwe oerbos een prachtig en behoorlijk gevarieerd bos, mede door inzet van Natuurmonumenten. Het maakt deel uit van een netwerk van natuurgebieden in Nederland, de z.g. Ecologische Hoofdstructuur. De toename en variatie in struweel en luwe- en natte plekken trekt steeds meer vogels en insecten aan. Het is een continue proces, steeds meer variatie in flora en fauna. De processen in dit gebied schijnen zeer nauwlettend te worden gevolgd.

Hoe dan ook, we hebben vanmiddag weer bijzonder genoten van onze wandeling door het nieuwe oerbos!

zaterdag, juli 15, 2017

een mooi zeilbootje gescoord


Dat de ruim 7 meter lange 'Dolphin' geen nieuw zeiljachtje is, is te zien. De motor is volgens Bartjens van 1972, de rest schat ik ook op 45 jaar. De 'Dolphin' is dus nog in de kracht van haar leven! Even een opkapbeurtje, en zeilen met die schuit, en dat zal volgens mij, gezien de vorm van het onderwaterschip, heel goed gaan. Het is een Duitse Marina, een merk waar ik eerlijk gezegd nooit van gehoord had, maar dat zegt natuurlijk niks. Na de zeilpret met de Middellandse zeejol en de Schakel verdiepte ik mij in de jaren zeventig, begin jaren tachtig in merken als Kolibri, Waarschip, Drascombe, Victoire, Sprinta, Neptun, om er maar een paar te noemen, stuk voor stuk zeewaardige zeiljachtjes, als de schipper dat tenminste ook is, van om en nabij 7 meter. Uiteindelijk werd het een Jaguar van 7,50 meter, waar we een paar jaar met z'n tweetjes lange zeezeiltochten mee hebben gemaakt, Engelse oostkust, Normandië, The Solent en Island of Wight, dat soort bestemmingen.

Gezien de uitrusting van de 'Dolphin' zijn dat soort tochtjes goed mogelijk. Maar hoe dan ook, belangrijk is dat er geen twijfel bestaat over de zeewaardigheid van schipper en bemanning. Tijdig de juiste beslissingen nemen en er naar handelen. Om te beginnen is Friesland, IJsselmeer, Wadden en Zeeland natuurlijk een prachtig gebied om jezelf en de 'Dolphin' in allerlei voorkomende situaties en omstandigheden te leren kennen. Enfin, ik heb er wel vertrouwen in dat Christa en Jan Richard het met hun aanschaf goed gaan aanpakken, en wens ze sowieso deze zomer nog heel veel zeilplezier toe met de 'Dolphin'.

woensdag, juli 12, 2017

M. Realisme in de Achterhoek


Het op 23 juni j.l. door prof. mr. Pieter van Vollenhoven geopende museum MORE is gevestigd in het volledig gerestaureerde Kasteel Ruurlo, waarbij vijf eeuwen bouwgeschiedenis prachtig gecombineerd zijn met moderne architectuur. De locatie toont het leven van Carel Willink (1900-1983) en zijn magisch realistische werken. Het is een tweede locatie van Museum MORE, de eerste locatie van MORE is sinds 2015 gevestigd in Gorssel, waar modern realistisch werk te zien is.

Dat het druk zou kunnen zijn in het pas geopende kasteel hadden we wel verwacht, maar zo druk niet. Om te beginnen konden we de auto niet kwijt op de overvolle parkeerplaats nabij het kasteel. We werden daarom verwezen naar een parkeerplaats bij het NS station in Ruurlo, vanwaar af we dan met een golfkarretje naar het kasteel konden worden gereden, services van de zaak! Maar ook het golfkarretje zat vol, in plaats van te wachten op het volgende karretje, hebben we uiteindelijk toch iets dichter bij het kasteel nog een parkeerplaatsje gevonden. Reikhalzend hebben we vervolgens de creaties van Willink aanschouwd, maar veel ontgaat je in die drukte. Ik was in ieder geval blij dat ik veel van zijn werk al eens eerder uitvoerig heb kunnen bekijken in het voormalige 'Scheringa Museum voor Realisme' in Spanbroek, zie mijn stukje 'Noord Holland' van 18 april 2009. Maar genoeg nu over de drukte gisteren in dit prachtige museum, hadden we maar later in het seizoen moeten gaan.

Museum MORE - Kasteel Ruurlo is prachtig gelegen in één van de groenste regio's van ons land. Het oude kasteel, dat in de archieven al in 1326 wordt vermeld en diverse eigenaren heeft gekend, is in 2013 aangekocht door Hans Melchers, met de bedoeling er middels de collectie van Carel Willink een museum voor magisch realisme van te maken. En nu is het zover, het is al een feest om via de slanke transparante toegangsbrug over de slotgracht, ontworpen door architect Hans van Heeswijk, het museum binnen te treden. De eigentijdse verschijningsvorm van glas en rvs detoneert in geen enkel opzicht met de eeuwenoude bouwstijl van het kasteel, integendeel juist. De brug sluit perfect aan op de nieuwe door restauratie-architect Cor Bouwstra ontworpen glazen entreehal. En de prachtige wenteltrap in de hal, geconstrueerd van glas en eikenhout, die de rondgang op de verschillende verdiepingen ontsluit is ook al zo'n plaatje. Om maar te zwijgen over de plafonds maar vooral de mooie ingelegde houten vloeren, een kunstig staaltje vakmanschap. Omhoog en omlaag kijkend kom je haast tot de conclusie dat ze zich met de houtmozaïeken in de vloer kennelijk hebben laten inspireren door de ornamenten in het plafond. Prachtig, we komen hier zeker nog eens terug als de stoom een beetje van de ketel is!

zondag, juli 09, 2017

...over beelden en verbeelden


Een beeld zegt meer dan duizend woorden, zegt het spreekwoord. Maar is dat eigenlijk wel zo? Want als ik een boek lees, zie ik door de woorden doorgaans moeiteloos een beeld voor mij opdoemen. Andersom, als ik een beeld zie probeer ik er vaak betekenis aan te geven door het in woorden om te zetten. Gedachtespinsels die opkwamen bij het zien van sommige objecten in het prachtige beeldenpark Landgoed Anningahof in Zwolle. Het één en ander was het gevolg op een vraag die nogal eens in mij opkwam en wel 'Wat moet dit nou eigenlijk verbeelden'. Weliswaar gaf de catalogus die we bij de kassa mee kregen tekst en uitleg over de beelden, maar niets over het verbeeldingsproces van de kunstenaar, en dat blijft intrigeren!

vrijdag, juli 07, 2017

Diploma - uitreiking 6-7-2017


Mooie maar ook bizarre dag gisteren. 's Middags de begrafenis van onze dierbare muziekvriend, met overwegend senioren in de aula. 's Avonds de diploma uitreiking aan onze kleindochter, met overwegend adolescenten in de aula. Een prominent verschil, een heftige confrontatie op één dag met de komende en gaande natie. Behalve blij, was ik ook ontroerd, toen ik in al die toespraakjes van de mentoren, 92 in totaal, hoorde hoe ze allemaal gaan uitvliegen. De één gaat studeren voor zus, de andere voor zo, en weer anderen gaan naar het buitenland. Plannen, plannen en nog eens plannen, prachtig! Wat mij zo opviel was het enthousiasme en de spirit die al die jonge mensen uitstraalden. Mijn geloof in de mensheid is gisteravond weer eens een behoorlijk stuk opgevijzeld, en daar werd ik heel blij van!

woensdag, juli 05, 2017

een stadswandeling in het bos


Het houten gebouwtje, gelegen op het noordelijk deel van het 718 ha grote landgoed Staverden, is een voormalige barak van het Belgische interneringskamp in Harderwijk uit de periode 1914-1918, dat daar in 1921 opnieuw is opgebouwd als 'Ontspanningszaal'. Wonderlijk, een 'Ontspanningszaal' in the middle of nowhere, in een bosgebied dat op zich zelf al zoveel ontspanning te bieden heeft. Mogelijk hebben ze destijds gedacht dat 'Staverden, de kleinste stad van Nederland', toch minstens ook een eigen ontspanningszaaltje moet hebben, we weten het niet. We fantaseerden er maar wat op los, en bedachten ter plekke dat de Harderwijkse Jansje Foppen, uit het theaterstuk 'Als ik het geweten had' van Podiumspektakel, (zie in mijn blogarchief stukje 'Liefde, strijd, verlies en vrede' van 1/7'17) destijds misschien wel in deze ruimte heeft liggen rommelen met de Belgische militairen Fernand en Kamiel Verstraete, ook dat weten we niet.

Wat we wel weten is dat het houten ontspanningsgebouwtje een uniek object is met een gaaf bewaard gebleven in- en exterieur. Het gebouw valt op door zijn architectonische kwaliteiten, zoals gave verhoudingen, en een bijzondere detaillering in de vormgeving en materiaalgebruik. En hoe gek het ook klinkt, heeft het vanwege de ligging op landgoed Staverden ook een stedenbouwkundige waarde. Het vormt een karakteristiek onderdeel van het landgoed, dat vanaf 1911 werd ontgonnen en waar aan de Allee naast een boerderij ook enkele arbeiderswoningen en een houten landhuis werden gebouwd. Verder heeft het ook nog een cultuurhistorische waarde vanwege bestemming en situering, die verbonden is met de geschiedenis van het landgoed. En zo zie je maar dat je ook een stadswandeling kan maken in het bos!

zaterdag, juli 01, 2017

Liefde, strijd, verlies en vrede


Het hele Kloosterplein is momenteel net als in juni 2015 voor drie dagen op rij weer omgetoverd tot één groot openluchttheater. Twee jaar geleden bracht de Stichting Podiumspektakel Harderwijk het theaterstuk 'Stadsgezichten' (zie in mijn blogarchief 'Over passie en enthousiasme' van 21 juni 2015) dat ons destijds terug bracht naar de tijd van het Koloniaal Werfdepot. Een stuk vol dromen, liefde en strijd om de macht. Een prachtig theaterstuk over hoe mensen geschiedenis maken en hoe de geschiedenis de mensen maakt. We hebben daar destijds volop van genoten en ons verbaasd dat ze zo'n prachtig theaterstuk met praktisch alleen maar vrijwilligers en amateurs op zo'n professionele wijze wisten te brengen. Orkest, koor, zang, dans, spel en nog veel meer, alles klopte als een bus en werd met passie en overtuiging gebracht!

Een huzarenstuk dat Podiumspektakel Harderwijk met de tweede editie afgelopen donderdagavond wat ons betreft zo mogelijk heeft overtroffen met 'Als ik het geweten had...'. Wederom een theaterstuk waarin met ruim 200 vrijwilligers de geschiedenis van Harderwijk met zang, dans, muziek en spektakel op unieke wijze tot leven wordt gebracht.
Het is oktober 1914 en in Europa heerst de Eerste Wereldoorlog. In Harderwijk krijgt de toenmalige burgemeester, de heer Kempers, een brief met het verzoek om dertienduizend Belgische soldaten op te vangen. Een grote zorg voor de bevolking want waar gaan deze mensen wonen? Waar moeten ze slapen en eten? Toch wordt het besluit genomen om een kamp voor deze militairen in te richten; het zogenaamde Belgenkamp. De Harderwijkse Jansje vindt het vreselijk spannend dat er zo veel militairen naar de stad komen. Misschien voelde ze aankomen dat ze hopeloos verliefd zou worden op één van hen. Liefde, bedrog, intrige, drama en zeker ook humor maken deel uit van het stuk. Het publiek wordt meegevoerd van 1914 naar de Tweede Wereldoorlog waar mensen, die in 1914 met elkaar te maken hadden, elkaar opnieuw treffen. Maar of dat wel goed afloopt…

We hebben er weer bijzonder van genoten. De drive, de passie en het plezier waarmee de spelers het publiek wisten mee te slepen in het stuk was enorm. Prachtig, en dat de weergoden ons allemaal gunstig gezind bleven, al leek het heel even mis te gaan, was natuurlijk ook mooi!