een gezellige 20e zondag p.m.

Gisteren hadden we in Harderwijk voor de twintigste keer een zondag p.m. (post meridiem). Zeg maar gewoon een gezellige zondagmiddag met broers, zussen en aanhang. Jammer genoeg was Janny deze keer absent wegens ziekte, het kan verkeren, sterkte zus en voorspoedig beterschap. Rond twee uur zijn we met z'n zevenen vanuit Harderwijk naar een parkeerplaats aan de Putterweg nabij landgoed 'Oud Groevenbeek' gereden voor een wandelingetje aldaar.
'Oud Groevenbeek' is een relatief klein landgoed met grote landschappelijke en cultuurhistorische waarde. Behalve het mooie gevarieerde landschap, dat op zich al bijzonder is, is daar o.m. ook nog een prachtige Jugendstil villa uit 1907, een in kasteelstijl gebouwde watertoren uit 1912 en een prachtige druivenkas uit 1910 te zien. En sinds 2015 is daar een theehuis bijgekomen, waar wij ons na de wandeling uiteraard even tegoed hebben gedaan aan een kop thee of koffie met een lekker versnaperingetje erbij.
Terug in Harderwijk zat de vijf in het uur, d.w.z. wederom tijd voor een versnapering, maar nu wel een alcoholische in de vorm van een wijntje of biertje. En zo werd het ongemerkt alweer etenstijd. Deze keer stond er o.m. kip piri piri met rijst op het menu. Rond een uur of negen zat het erop, het was gezellig, maar aan alles komt een eind, het is niet anders. De volgende zondag p.m. de 21 ste dus, zal ijs en weder dienende over 3 à 4 maanden bij Geke in Kampen worden gehouden.

mijn waddengevoel verklaard

Ik voel mij vrij en het is lekker leeg en rustig in mijn hoofd. Terwijl ik al luisterend naar de stilte om mij heen toch heel veel natuur hoor, een vreemde paradox. Wat heb ik toch met het wad? Ik kom er al mijn hele leven, nou ja sinds mijn vijftiende, maar altijd weer voelt het of ik in een ander universum verzeild geraakt ben. In een heerlijk universum van leegte, rust en ademruimte, maar ook van dynamische oerkrachten, die door de wisselwerking tussen hoog- en laagwater nooit hetzelfde zijn!

..bijzondere expo in het CODA

De creaties van karton zitten constructief erg slim in elkaar. Een zithoekje, hanglampen, een soort van hemelbed met een heus beeldscherm in het plafond, noem maar op. Wat je allemaal niet van karton kan maken tart welhaast mijn voorstellingsvermogen, heel bijzonder. Maar dat is nog niet alles, van een geheel andere orde is de tentoonstelling 'Drag Power' - Gender, pride & glamour even verderop in het CODA museum. Om die te duiden kom ik superlatieven tekort, begrippen als imposant, excentriek en extravagant verwoorden denk ik mijn beleving van deze kunstvorm nog het best. Gender, pride & glamour toont uitbundige uitdossingen, maar laat vooral ook zien wat zich achter de pailletten en onder de pruik bevindt van de verschillende Drags.

Drag queens (mannen die een vrouwelijk alter ego kiezen), drag kings (vrouwen die zich uitdossen als een mannelijk alter ego) en drags die zich niet laten vangen in een specifiek gendertype, gebruiken allemaal hun lichaam als levend canvas om verhalen te vertellen.

Een bijzondere en boeiende wereld, die overigens aardig ver van mij afstaat. Het mooist vond ik nog de serie 'Ladies and gentlemen' van Andy Warhol. In 1974 kreeg Andy Warhol van een kunsthandelaar de opdracht een grote serie werk te maken over drag queens en transgenders. In nachtclubs in New York werden modellen gevraagd om voor $50,- te poseren. Warhol legde diverse queens en transgenders in zijn atelier vast met zijn Polaroidcamera. Hij verwerkte de foto’s in 268 schilderijen, 65 tekeningen, collages en een serie van 10 felgekleurde zeefdrukken die nu hier in de tentoonstelling te zien zijn.

Een bijzondere kunstverkoop.

Vandaag, las ik in de Volkskrant, vindt in veilinghuis Bonhams in New York een wel heel bijzondere verkoop plaats. En wel 25 meter aan muurschilderingen van de Amerikaanse graffitikunstenaar Keith Haring (1958-1990), die hij begin jaren tachtig in New York heeft geschilderd in het trappenhuis van katholiek jeugdcentrum Grace House in Upper West Side, Manhattan. Het zijn dertien verschillende figuren die zich vanuit de lobby een weg naar boven banen. De opbrengst van de dertien deskundig uitgebikte figuren, die elk een halve ton wegen maar als één kunstwerk worden aangeboden, wordt door Bonhams geschat op 2,7 à 4,5 miljoen euro.
Volgens Bonhams vormen de dertien uitgebikte stukken 'een puzzel, die elders gemakkelijk weer langs een trappenhuis te reconstrueren is'. Bovendien worden er voor extra puzzelgemak ook nog 'twee originele deuren en een brievenbus' bijgeleverd. Het is de eerste keer dat een muurschildering van Keith Haring wordt geveild. Inderdaad, een bijzondere kunstverkoop!

Vocaal avondje in Oegstgeest

Als de dagen korten, de regen bij tijd en wijle met bakken uit de lucht komt en het maanlicht geleidelijk aan door de bomen begint te sijpelen, dan geeft 'Vogel Vocaal' uit Leiden onder leiding van dirigent Annemarie van Bragt weer zijn jaarconcert in De Paulus, het fraaie cultuurhuis op de grens van Leiden en Oegstgeest. Als zodanig zong het koor gisteravond dan ook weer de sterren van de hemel, met liederen uit de wereld van religie, poëzie, opera en popmuziek.
'Vogel Vocaal' is een vocaal ensemble van ca. 15 zangers, die oorspronkelijk hun roots hebben liggen in de Vogelwijk in Leiden. Hun repertoire is behoorlijk divers, maar het accent ligt toch op klassieke muziek. Ze zingen praktisch alles a capella, slechts sporadisch worden ze begeleid door een piano.

'Oblivion' van de Argentijnse tangomuzikant en componist Astor Piazzolla (1921-1992), werd als intermezzo tussen twee blokken van 'Vogel Vocaal' in prachtig gespeeld door Iris van Doggenaar (piano) en Douwe Nauta (viool).

Maar dit was nog niet alles, want na het tweede en laatste blok van 'Vogel Vocaal', dat werd afgesloten met het nummer 'Eleanor Rigby' van Lennon & McCartney, was de beurt aan het primeur van gastkoor 'East Dock Voices' uit Amsterdam onder leiding van Tijs Krammer. De vrij recent opgerichte vocal group van 11 meiden, gelieerd aan Conservatorium Amsterdam, zingt a cappella op hoog niveau en brengt pop- en jazz­repertoire met uitstapjes naar gospel en wereldmuziek. Met nummers als 'Love so soft' van McDonald, Shatkin & Renea, 'Bohemian Rhapsody' van Mercury, 'Die begin van die aarde' van Snijders & van Eerd/Krog en 'Smack dab' van Calhoun wist de vocal group in no time de harten van alle aanwezigen te stelen. Wat een muzikaliteit, maar vooral wat een energie en entertainment, prachtig!

Een mooie avond die door zowel beide zanggroepen als bezoekers enthousiast werd besloten met het zingen van de door Annemarie van Bragt gearrangeerde canon 'We are the champions' van Mercury.

Kunstbeleving in Amstelveen.

Onlangs hebben we in het Cobra museum de tentoonstellingen 'Nieuwe Nuances' en 'Intens Mexico' gezien. De tentoonstelling 'Nieuwe Nuances' toont het werk van acht vrouwelijke kunstenaars in en rondom Cobra t.w.

Anneliese Hager (Schneudemühl (tegenwoordig Pila) 1904 - 1997, Korbach); Dora Tuynman (Montpellier, 1926 - 1979, Deventer); Ferdi Jansen (Arnhem, 1927 - 1969, Baarlo); Henny Riemens (Amsterdam, 1928 - 1992, Amsterdam); Madeleine Szemere Kemeny (Boedapest, 1906 - 1993, Zurich); Sonja Ferlov Mancoba (Kopenhage, 1911 - 1984, Parijs); Lotti van der Gaag (Den Haag, 1923 - 1999, Nieuwegein) en Else Alfelt (Kopenhagen, 1910 - 1974, Kopenhagen).

Sommigen waren en zijn immer gevierd, anderen zijn totaal vergeten. Met 'Nieuwe Nuances' streeft het Cobra Museum ernaar het beeld van de Cobra, een avant-gardebeweging van hoofdzakelijk mannelijke kunstenaars uit Denemarken, België en Nederland tussen 1948 en 1951 wat bij te stellen. Ik vond het een mooie tentoonstelling, een nuance a.h.w. aangebracht in de kunstgeschiedenis.

De tentoonstelling 'Intens Mexico' verluchtigt met cactussen her en der en vrolijk stemmende kleuren op de wanden is van een andere orde. Door de gecreëerde sfeer waan je je als toerist in Mexico. En middels een kleine 50 stuks schilderijen en foto's uit de collectie van het Museo de Arte Moderno in Mexico-Stad word je langs verschillende facetten, zoals politiek, identiteit, seks en dood, van de Mexicaanse cultuur geleid. Een min of meer verhalende kunstvorm zonder abstractie en met de dood erbij, die a.h.w. door het leven van alledag sijpelt. De tentoonstelling 'Intens Mexico' vond ik zeker een interessante, maar toch ook behoorlijk controversiële beleving.

Rotzooi in het Waddengebied.

Alle Nederlandse natuur ligt mij na aan het hart, en als fervent zeilliefhebber het Waddengebied wel in het bijzonder. Ik was en ben dan ook geraakt door de ramp boven de Waddeneilanden met de MSC Zoe, met een afmeting van ca. 60 x 400 meter en een diepgang van ca. 14 meter één van de grootste containerschepen ter wereld. In de nacht van 1 op 2 januari dit jaar verloor de MSC Zoe boven de Waddeneilanden in een noordwesterstorm, windkracht 8 met uitschieters naar 9, 342 containers. In de dagen en weken daarna spoelden duizenden kilo's afval aan op de Waddeneilanden en de Groningse en Friese vaste wal. In totaal gaat het naar schatting om 3436 ton (containers en inhoud). Daarvan is tot nu toe 2068 ton opgeruimd. Grofweg gezegd: twee derde is opgeruimd, naar één derde wordt nog immer gezocht. Overigens zal naar verwachting lang niet al het afval van de MSC Zoe kunnen worden opgeruimd.



Nu blijkt dat de oorzaak van de ramp zeer waarschijnlijk niet enkel door het rollen c.q. slagzij van het schip, dat dwars op de golven voer, is veroorzaakt, maar mede en vooral doordat het de grond raakte in de te ondiepe vaargeul, kan ik mij vooral kwaad maken. Om in dergelijke weersomstandigheden met zo'n groot schip de zuidelijke, weliswaar iets kortere maar ondiepere vaargeul te nemen (plaatselijk slechts 17 meter diep) i.p.v. de parallelle iets noordelijker gelegen en veel diepere vaargeul, getuigt toch echt wel van slecht zeemanschap, hoe je het ook wendt of keert!

Krabbé in Kasteel 't Nijenhuis

Omdat Jeroen Krabbé dit jaar 75 wordt is er in museum de Fundatie een overzichtstentoonstelling aan hem gewijd. In Zwolle hebben we een tijdje geleden de serie 'gedroomde paradijzen' gezien, zie mijn stukje 'gedroomde paradijzen in zee' van 16 oktober j.l. en onlangs hebben we in Kasteel Het Nijenhuis zijn reeds eerder vertoonde series 'De ondergang van Abraham Reiss' (2010) en het 'Late Licht' (2017) weer gezien, zie mijn stukjes 'Grosz & Krabbé' van 22 november 2010 en 'een apotheose van abstractie' van 7 juni 2017. Verder hebben we in het Nijenhuis ook nog een serie beelden uit zijn jeugd gezien, 'Dum Vivimus Vivamus' ('Laat ons leven zolang wij leven', een motto dat de ouders van Jeroen Krabbé hem bij zijn geboorte hebben meegegeven).

Bijzondere schilderijen allemaal, vooral de serie 'De ondergang van Abraham Reiss'. Een aangrijpend werk van negen monumentale schilderijen die momenten weergeven uit het leven van zijn grootvader, Abraham Reiss (1873-1943) de vader van zijn moeder, die in 1943 omkwam in Sobibor. De op brieven, foto's, kaarten en overgeleverde familiegeschiedenissen gebaseerde kunstwerken, die met gemengde technieken zijn gemaakt, vertellen de sleutelmomenten van diens leven en lijden. Abraham als jonge man in het bos en op vakantie in Oostende, een laatste familieportret, de tocht naar Westerbork, zijn verblijf in de kampen en ten slotte de dood in Sobibor. Een ontroerend portret, een stukje levende historie in beeld gebracht.

Herfstvakantie '19 Gunderath

Ons straatje, huisje A t/m K.

Toen we in 1977 een keer spontaan met de hele familie op herfstvakantie gingen naar Gemünd in de Eifel, konden we niet bevroeden dat dat het begin zou zijn van een lange familietraditie. Nu, 42 jaar later kunnen we zeggen dat dat het wel geworden is. Onlangs zijn we er met z'n allen voor de 21e keer op uit getrokken, deze keer naar een park in Gunderath, wederom in de Eifel. Gingen we er na 1977 de eerste paar keer nog om de 3 jaar vandoor, sinds 1985 is dat steevast om de 2 jaar geworden. En konden we in 1977 met 16 personen nog in twee huisjes terecht, onlangs hadden we met 55 personen totaal elf huisjes nodig. Dat is dus wel even wat anders dan in de beginperiode, toen we ons met ouders, broers en zussen met hun geliefden en de nog jonge kinderen meer als één groep manifesteerden. Maar ondanks de onvermijdelijke groepsvorming nu, was het mede dankzij een aantal verbindende acties, zoals o.m. een etentje met z'n allen op het terras en grasveld achter huisje I en een lange wandeling, weer een heel gezellig herfstweekje. Daarom wens ik de organisatoren voor de volgende herfsttrip veel succes, en zeg ik nu alvast, graag tot over twee jaar bij leven en welzijn.