Een warme 'vino to go' in Staverden.

De merkwaardige gewoonte om rond kerst warme zoete, met kruiden en citrusschillen verknoeide wijn te drinken is volgens Bartjens ergens in de vorige eeuw ontstaan. Het zij zo, er zijn in het verleden wel meer merkwaardige gewoontes ontstaan, die we nog tot op de dag van heden normaal vinden. Daarom hebben wij gisteren na de wandeling aan een sta-tafeltje op het terras van Brasserie Staverden, samen met Simone en Wilco dan ook een gezellig warme 'vino to go' ofwel een 'glühwein' uit een kartonnen bekertje gedronken. Ik hou helemaal niet van verknoeide wijn, desalniettemin gaf deze warme versnapering mij daar simpelweg toch een goed gevoel. En de erwtensoep bij Christa en Jan Richard thuis deed er daarna nog een schepje bovenop!

Wellness aan een Fins meer.

'In de sauna geven Finnen zich bloot' las ik pas in de Volkskrant, in een met foto's van de Finse fotograaf Jussi Puikkonen verluchtigd artikel van Marjon Bolwijn. Een saunabad neem je met familie of vrienden om bij te kletsen en lol te maken. Aan de serene stilte in wellness-complexen in Nederland kan de sinds tien jaar in Nederland wonende Jussi Puikkonen maar niet wennen. Hij is de vaak kleine, eenvoudige bouwsels in Finland gewend. Bouwsels zonder poespas of sessies met klankschalen en etherische olieën, die vaak in de meeste grootschalige sauna's in Nederland wel worden aangeboden. 

Met onderstaand stukje, dat ik eerder o.m. schreef n.a.v. mijn eigen, eerste sauna-ervaring ooit in Finland, wil ik graag laten blijken dat ik de afkeer van Puikkonen over de Nederlandse wellnessbranche goed kan begrijpen.

Een midzomernachtwandeling. 

Lang geleden maakte ik samen met twee bevriende vakbroeders tijdens een architectuurexcursie in Finland een avond/nachtwandeling langs een meer nabij Jyväskylä. Het was 17 juni, 4 dagen voor de langste dag op het noordelijk halfrond. Maar donker werd het op deze breedte sowieso al niet meer. Bovendien was het hier al dagen lang glashelder weer, en was er geen wolkje aan het zwerk te bekennen geweest. Het eindeloze berkenbos en de glinstering van het meer tussen de witte stammen was mystiek en sprookjesachtig. Het diffuse zonlicht in het lichtgroene lommer en de verstilde sfeer was haast onaards te noemen. De zon die hier om twaalf uur 's nachts, op iets meer dan 4º ten zuiden van de poolcirkel amper onder de horizon zakte, was alweer aan zijn of haar opmars begonnen. Een nachtelijke beleving daar, die ons drieën geleidelijk aan in een euforische staat van vervoering had gebracht! Prachtig allemaal, maar onze midzomernachtwandeling nam een onverwachte wending toen we op een gegeven moment in de buurt van een hutje liepen. Met een klap van een openslaande deur of zoiets, direct gevolgd door een plons werd de serene rust plotseling verstoort. Een paar tellen later zagen we een poedelnaakte, enigszins corpulente man van middelbare leeftijd uit het water komen, en hoorden we hem iets naar ons roepen. Het klonk vriendelijk, maar Fins is een hele vreemde taal, dus begrijpen deden we hem niet. Tot onze verbazing kwam hij ons vervolgens tegemoet lopen en stelde hij zich met een stevige handdruk aan ons voor. Dat we zijn taal niet verstonden had hij inmiddels begrepen, moeiteloos was hij overgeschakeld op Engels, en bood hij ons voor zijn rokende sauna-hut in een inmiddels omgeslagen handdoek een heerlijk koud biertje aan.

 

Where are you from? From the Netherlands, we are here with a group of designers to view the Finnish architecture and industrial design. I see, and what you all have seen before? Well several projects in Helsinki, Turku, Tampere and of course here in Jyvaskyla, all too many to mention here. Interesting read, are you going next? Yes tomorrow we go to Lahti and then back to Helsinki and we fly back to Amsterdam. Okay, by the way, if you sometimes feel like a sauna, then you are welcome. I'll do one more lap, because he is still warm.

 

Een bizarre maar kostelijke situatie! Rond één uur 's nachts nog door een wild vreemde Fin worden uitgenodigd voor een sauna. We lieten onze kleren vallen evenals de latente gêne die we aanvankelijk nog hadden. En zo kon het gebeuren dat we ons even later samen met onze dikke gastheer te pletter zaten te zweten, terwijl we ons zelf op zijn aanwijzingen evengoed ook nog bewerkten met berkentwijgen. De duik daarna in het meer en de verkwikkende biertjes na de afkoeling staan me nog bij als de dag van gisteren. Evenals de wandeling terug naar ons hotel trouwens, toen de zon me een paar uur na middernacht de oogjes alweer deed dichtknijpen en de biertjes in m'n benen waren gezakt. Maar het is voor mij daar wel de ultieme sauna beleving geweest! (Zie ook mijn stukje 'badderen' van 14 januari 2011) Die malle Fin in dat primitieve hutje aan het meer, de midzomernachtelijkesfeer, helemaal te gek. Ik kan me niet heugen dat ik daarna ooit méér van een sauna heb genoten dan die keer daar in Jyväskylä.

bekend boswandelingetje in Putten

Lang geleden woonden we in Putten vlak bij het bos, amper vijf minuten lopen. We kenden het bos dan ook praktisch als onze broekzak. Maar niet in het donker, want dan was het heel anders in het bos, het kreeg een andere dimensie en de zintuiglijke waarneming werkte anders. De bomen werden schimmen, en je zag en voelde a.h.w. dingen die er niet waren. Met mijn kinderen maakte ik vaak een boswandelingetje in het donker. Schoorvoetend bijna, bang dat we tegen een boom zouden lopen en heel dicht naast elkaar, het liefst zouden ze op mijn rug willen zitten. En onze fantasie sloeg af en toe op hol, heel spannend allemaal! Maar als we dan weer thuis bij de open haard zaten, hadden we weer van alles en nog wat te vertellen. Leuke herinneringen die mij gisteren even te binnen schoten tijdens een bekend boswandelingetje in Putten.

brexit met of zonder deal

'Kijk de brexit drijft over' zei Wim Daniëls tegen zijn buurman, waarmee hij kennelijk zijn fantasie verwoorde toen hij in het zwerk een op het VK gelijkende wolk ontdekte, waarop zijn buurman zei 'Overdrijf niet'. Leuk! Maar was het maar waar dat de brexit overdreef, het zou een hoop misère schelen. Nog een goeie maand en dan is brexit jammergenoeg een feit, met of zonder deal.En dat moeten we ons terdege bewust zijn. De tijd dringt dus!

een late herfstwandeling

Bij zomerse temperaturen nog even volop genoten van een late herfstwandeling op Landgoed Hulshorst.

Anno 1970, mijn eerste auto.

Wat was ooit jou eerste auto vroeg mij onlangs iemand. Nou dat kon ik hem wel vertellen. Want de eerste auto ben ik in tegenstelling tot de meeste andere auto's, behoudens de huidige, die ik in de loop der jaren heb gehad, nooit vergeten! De uit 1963 daterende Wartburg 311 uit het voormalige Oost-Duitsland, zag er in 1970 nog uit om door een ringetje te halen, prachtig, en dat voor een habbekrats! Nergens roest, en als je het portier dicht gooide klonk het zeer massief en degelijk. En ook het interieur zag er nog bijna als nieuw uit. 

Alleen onder de motorkap was het niet pluis! De daar aanwezige 3 cilinder tweetaktmotor liet het te vaak afweten. Na bijna elk ritje van enige betekenis, zat ik weer met mijn hoofd onder de motorkap. Alsof ik er verstand van had. Maar op één of andere manier kreeg ik hem toch meestal wel weer aan de praat, al was het niet van harte. Toen echter tijdens een toertje door een weidegebied op een zondagmiddag de hele uitlaat er onderuit klapte, en niet alleen wij maar ook de koeien in de wei zich lam schrokken door de oorverdovende herrie, en de koeien met de staarten omhoog op hol sloegen, was het mooi geweest. Naar de sloop met dat ding, een halfjaar voornamelijk ergernis was genoeg geweest!

Nijkerk, om en nabij Het Sluishuis

Een sporadische opklaring in het overwegend sombere wolkendek, deed ons afgelopen zaterdagmiddag besluiten er toch maar even op uit te trekken. Je kan in deze coronatijd wel nergens terecht, maar een wandelingetje kan natuurlijk altijd. En zo kwamen we min of meer bij toeval bij het Eemmeer en de Arkersluis nabij Nijkerk terecht, en stonden we naar de verrichtingen van een eenzame zeiler op het verstilde meer te kijken, en haalde J jeugd herinneren aan over de tijd toen ze hier vaak met vriendinnetjes kwam om te zwemmen in het toenmalige IJsselmeer. 

De Arkersluis en de voormalige sluiswachterswoning in de Arkemheen polder, dateren uit de tijd van ver voor de Flevopolders. Via de Arkersluis en de Arkervaart was het centrum van Nijkerk destijds nog rechtstreeks verbonden met het IJsselmeer, en nog vroeger met de Zuiderzee. Het in de 18e eeuw gebouwde sluishuis van het schoutambt Nijkerk, deed dienst als woning voor de sluiswachter maar ook als herberg en café, waar schippers konden bijkomen van hun soms zware tocht over zee. Een sluiswachterswoning zal het sluishuis niet meer worden en evenmin een herberg en café. Maar nu ze in 'Het Sluishuis' een restaurant hebben gerealiseerd, dat zich volgens Bartjens gaat richten op het hogere segment van de horeca, kan je toch zeggen dat het tot op zekere hoogte in oude glorie is hersteld.

Rotsen, kliffen, zee en lucht.

Onlangs 'Het Zoutpad' gelezen, een mooi verslag van de Engelse Raynor Winn en haar man Moth van een slopende maar louterende voettocht over het oeroude South West Coastal Path. Een traject van ca. 1000 km langs de verweerde kusten van Devon, Cornwall en Dorset, een landschap van rotsen, kliffen, zee en lucht. Raynor Winn en haar man Moth, die recent door een speculatieschandaal en ziekte elke vorm van bestaanszekerheid zijn kwijtgeraakt, zijn met de moed der wanhoop tot dit impulsieve besluit gekomen. Een tijdje weg van alles en iedereen. 

Ik heb 'Het Zoutpad' praktisch in één adem uit gelezen. Door de bijna poëtische manier van schrijven neemt Winn je mee op de lange voettocht. Maar dat niet alleen, het is ook een inspirerend en openhartig geschreven verhaal over omgaan met verdriet, de helende kracht van de natuur en de herontdekking van de ware betekenis van het leven, als je alles bent kwijtgeraakt. Het is in meerdere opzichten een bijzondere ontdekkingsreis. En passant gingen mijn gedachten trouwens ook vaak terug naar vroeger toen ik zelf in Cornwall, samen met mijn kinderen en echtgenoot, delen van het pad heb gelopen. Het was voor mij ook een beetje een feest der herkenning. 'Het Zoutpad' een bijzonder verhaal!

Fraai rustpunt op buitenplaats Staverden

Na een wandeling op en nabij landgoed Staverden, strijken we vaak even neer in het Staverdens prieeltje, als het tenminste al niet bezet is. Want er zijn meer wandelaars die kennelijk dezelfde ambitie hebben. Maar gisteren hadden wij geluk en hebben we daar even genoten van de verstilde herfstsfeer. Het Staverdens prieeltje, hoog op de terpachtige heuvel, is met zijn fraaie gietijzeren zuiltjes, sierijzerwerk en gekleurde vloertegeltjes, behalve een oase van rust ook een lust voor het oog. Kortom, het Staverdens prieeltje geeft door zijn vormgeving aan de buitenplaats van landgoed Staverden een mooie en waardevolle meerwaarde.

De ultieme oceaanrace weer van start.

Gisteren, zondag 8 november j.l. is om 13.02 de 9e Vendée Globe van start gegaan in Les Sables-d'Olonne met in totaal 33 deelnemers waaronder 6 vrouwen. Een non-stop solozeilwedstrijd om de wereld zonder hulp van buitenaf in zeilschepen van ca. 18 meter lang. De ultieme oceaanrace is in 1989 opgericht en wordt sinds 1992 elke vier jaar gehouden. De winnaar van de 8e editie, de Fransman Armel Le Cleach deed er met zijn 'Banque Populaire VIII' 74 dagen, 3 uur, 35 minuten en 46 seconden over. Eens kijken of het deze keer nog sneller kan, ik ga het de komende maanden weer mooi volgen!

aan de corona voorbij

De daling van het aantal coronabesmettingen gaat nog te langzaam. Daarom zijn er bovenop de huidige gedeeltelijke lockdown extra maatregelen getroffen voor de komende 2 weken. Daarna bekijkt het kabinet weer wat er verder moet gebeuren in deze alsmaar veranderende toestand. Maar één ding is zeker, alles gaat voorbij, zelfs een coronapandemie. En met die gedachte in mijn achterhoofd kom ik deze tijd wel door. 

Wat zal het trouwens een feest zijn als het voorbij is, een massale opluchting. Straten en pleinen stromen vol met blije, dansende en drinkende mensen. En ze lopen allemaal te knuffelen en te zoenen dat het een lieve lust is. Overal klinken toeters en bellen en ziet men cirkels, sterren, vuurwerk, stromende beekjes, gevulde koeken, bliksemschichten en lieve lammetjes huppelen. En ergens op een pleintje worden mondkapjes ritueel verbrand, terwijl viroloog Jaap van Dissel de menigte vriendelijk en gemoedelijk toespreekt vanaf een haastig in elkaar geknutseld plankier. Hallelujah, wat een feest, we zijn bevrijd, 5 mei is iets uit een oud en ver verleden, dit is voortaan de echte bevrijdingsdag. En en passant wordt ook de jaartelling nog veranderd, 'na Christus' is voortaan 'na Corona'!

Maar voor het allemaal zover is zal ik mijn tanden nog een poosje op elkaar moeten houden, helemaal als het mij zou treffen dat ik ook nogeens in quarantaine zou moeten.

'Die heeft het aan het bladharken'

Dat je blad dat op straat, terras of gazon ligt opruimt kan ik mij wel voorstellen. Maar ik verbaas mij vaak over de stupide manier van hoe dat gaat. Niet bladharken maar bladblazen, met veel kabaal van de één naar de andere hoek, terwijl de wind dat van nature al doet. Sterker nog, die blaast het blad ook vaak weer net zo hard terug. Vrij onnozel werk dus! Een gevleugelde uitdrukking van mijn vader vroeger was 'die heeft het aan het bladharken' als hij vond dat iemand niet al te snugger bezig was. Aan die uitspraak moet ik nog wel eens denken als ik nu zo'n lawaaiige bladblazer bezig zie.