zaterdag, december 30, 2006

Narnia



Gisteren samen met onze kleinkinderen "Narnia de Musical" gezien in het Cultureel Centrum Harderwijk. Narnia de Musical, gebaseerd op de Leeuw, de Heks en de Kleerkast naar het beroemde boek van C.S. Lewis, werd gespeeld door het Nationaal Jeugd Musical Theater. Het NJMT is een ideële organisatie die zich richt op het ontwikkelen en produceren van musicals voor en door kinderen. Het is een kweekvijver voor jong theater- en musicaltalent in de leeftijd van 4 tot 18 jaar. Zang, dans, drama en tegelijk podiumervaring opdoen. Familievoorstellingen zijn in alle bekende theaters in het land wel te zien, of te zien geweest.

"Narnia de Musical" speelt zich tijdens de tweede wereldoorlog af in Engeland. Vanuit de grote stad gaan Peter, Susan, Edmund en Lucy logeren bij een oude professor in een groot huis op het platteland. Op een regenachtige dag ontdekt de kleine Lucy tijdens het verstoppertje spelen in een lege kamer een geheimzinnige kleerkast. Als ze zich in die kast wil verstoppen, loopt ze zomaar een andere wereld binnen, het land van Narnia. De witte heks heeft ervoor gezorgd dat het in Narnia altijd winter is. Met behulp van de leeuw Aslan proberen de kinderen daar iets aan te doen.

Een boeiend spel, de spanning zat er goed in, van jong tot oud, ademloos zaten we allemaal te kijken, de aandacht verslapte geen moment. En toen was het ineens pauze en kregen ze allemaal een drankje aangeboden en een reep Mars, behalve Thijs want die had honger en die wil hij altijd het liefst stillen met chips, geen probleem ook dat hadden ze in de aanbieding.
En na de pauze werd er naar de climax toegewerkt, na een vreselijke strijd werd de witte Heks uiteindelijk verslagen, en keerde de rust terug in Narnia, alles was weer goed.
Na afloop allemaal weer de auto in, even waren er strubbelingen om wie er nou in de kofferbak mocht zitten. Daar mag je natuurlijk helemaal niet zitten, en dat zal wel de reden zijn waarom deze plek even favoriet is in de volle auto. Gelukkig was het allemaal vrij snel geregeld, en was iedereen blij met z'n plekje. Na allemaal gegeten te hebben bij ons thuis, ging het hele spul weer naar hun eigen papa en mamma terug. Het was een mooi middagje zo, ik heb er wel van genoten.

zondag, december 24, 2006

Paleis Het Loo




Vanmorgen in de mist naar Apeldoorn gereden. Toen we door Uddel reden ging net de kerk uit. Het was één en al hoed wat we zagen, een voorproefje op wat we in Paleis Het Loo aan uniformen met bij passende hoofddeksels te zien zouden krijgen. Rond half twaalf waren we op de plaats van bestemming.
We kwamen in principe voor 2 voorstellingen t.w. LODEWIJK NAPOLEON en KERSTMIS OP PALEIS HET LOO maar er is in dat grote paleis natuurlijk ook nog wel meer te bezichtigen wat de moeite van een bezoek waard is, zoals b.v. het museum van de kanselarij der Nederlandse Orden in de rechter vleugel van het paleis.

LODEWIJK NAPOLEON.

Lodewijk Napoleon Bonaparte (1778-1846) werd in 1806 op last van zijn oudere broer, keizer Napoleon I, die een eind wilde maken aan de Bataafse Republiek, omdat hij een sterk gezag wenste in de strategisch gelegen Nederlanden, aangesteld als vorst van het Koninkrijk Holland. Nederland werd dus (nog) niet ingelijfd bij Frankrijk, maar door het aanstellen van zijn jongere broer als koning, zo was zijn idee, kon de keizer toch invloed uitoefenen op het reilen en zeilen der lage landen.
Lodewijk Napoleon Bonaparte was daarmee de eerste (opgedrongen)koning van Nederland en woonde als zodanig ook een poosje op Paleis Het Loo.
De tentoonstelling in de linkervleugel van het paleis laat veel zaken zien uit die tijd. Brieven in vitrines aan o.a. zijn broer keizer Napoleon I, aan de hoofden (landdrosten) van de tien departementen waarin hij Nederland had verdeeld, burgemeesters van de grote steden enz. En ook is kleding, meubilair en kunst uit zijn tijd te bezichtigen. Het één en ander geeft een aardig beeld van hoe hij hier zijn tijd heeft doorgebracht.

Lodewijk Napoleon Bonaparte was ook de vader (alhoewel dat vaak in twijfel wordt getrokken, omdat zijn echtgenote Hortense de Beauharnais hem niet trouw was, en bedroog met een andere) van de latere keizer der Fransen, Karel Lodewijk Napoleon III Bonaparte (1808-1873).


De opgedrongen eerste koning van Nederland verwierf een zekere populariteit bij de bevolking. Veel weerstand kreeg hij niet te verwerken, de eigen wetten en religie bleven gehandhaafd, evenals de vrijstelling van dienstplicht. Het viel dus wel mee met de Franse onderwerping.
Lodewijk Napoleon Bonaparte zette zich meer in voor de belangen van Nederland dan zijn oudere broer wenselijk achtte. Al in 1810 kwam dan ook door toedoen van zijn oudere broer een eind aan zijn koningschap der lage landen, en werd Nederland tot 1813 echt ingelijfd bij het Franse keizerrijk, wat heel wat meer gemor en verzet opleverde van de bevolking.
Maar op 30 november 1813 kwam met de landing op het Scheveningse strand van de uit Engeland komen overvarende Willem I, zoon van erfstadhouder Prins Willem V van het huis van Oranje Nassau ook aan deze periode weer een eind. Een handje vol Orangistische notabelen heeft nog even nagedacht hoe ze Willem I zouden betitelen, maar ze waren er vrij snel uit, koning moest het worden. De tweede koning van Nederland! Deze keer niet opgedrongen door een Franse keizer, maar door een handje vol Orangisten!

En daarmee was een definitief einde gekomen aan de voormalige Bataafse Republiek.
De Patriotten, die een meer democratisch regeringssysteem wilden (ze waren beïnvloed door de Amerikaanse Revolutie en de Franse ideeën van de Verlichting) en destijds de tweede belangrijke groepering was in Nederland, hebben geen enkele invloed op deze keuze kunnen uitoefenen.

KERSTMIS OP PALEIS HET LOO.

De tentoonstelling "Driehonderd jaar kerst aan het hof" in het hoofdgebouw van paleis Het Loo, geeft een indruk hoe het kerstfeest werd gevierd bij de verschillende generaties van het huis van Oranje-Nassau. Overal feestelijk gedekte tafels en kerstbomen. Eigenlijk zoals in dit koninkrijk tijdens de kerstperiode bij de meeste mensen het huis wordt versiert. Het verschil zit in de hoeveelheid van alles. Werkkamers, eetkamers, rustkamers, studeerkamers, bibliotheken, balzalen, vestibules, het buiten gebeuren, en ga zo maar door. Je zet overal veel kaarsen neer, en in elke ruimte op z'n minst één kerstboom, je versiert de één nog mooier dan de andere, je hangt het huis vol groene en geurige takken, je dekt een tafeltje hier en daar en dat is het dan. Driehonderd jaar kerstfeest bij de verschillende generaties van Oranje-Nassau is vooral veel van hetzelfde!
Een tentoonstelling met één gedekte tafel en één kerstboom in het vertrek, waar je met de familie de meeste tijd tijdens de kerstdagen doorbrengt, zou voor mij net zo duidelijk zijn overgekomen! Nou ja één is in zo'n groot huis misschien wat aan de zuinige kant, dan wordt het wel erg dringen met al die bezoekers, het mogen er een paar meer zijn.

zaterdag, december 16, 2006

Amsterdams Havenkoor



Vrijdagmiddag 15 december j.l. werd "HAVENKOORTS" de nieuwste CD van het Amsterdams Havenkoor officieel uitgerijkt in werfmuseum 't Kromhout aan de Hoogte Kadijk in Amsterdam. Het is hun 2e CD en als oud lid van dit prachtige koor, was ik uitgenodigd om dit feestelijke gebeuren bij te wonen. Het werfmuseum in het Nautisch Kwartier is natuurlijk bij uitstek de lokatie voor een koor dat zo maritiem is georiënteerd. Drie eeuwen oud nederlandse zeemansliederen die vaak bij zwaar werk aan boord werden gezongen. Een belangrijk deel van het repertoire stamt uit de tijd van de VOC.

Er werd weer prachtig gezongen en de begeleiding was perfect, één van de drie accordeonnisten is Hans Zeilstra, een goede vriend van ons. Voor mij bekende liederen als o.a. "Lolo mi boto", "Mijn IJsselmeer" en "Kruyt en lood" maar ook werden er nieuwe, voor mij onbekende liederen gezongen. Ik kreeg vreselijk veel zin om me weer als actief lid aan te melden, maar heb me toch kunnen bedwingen. Ik ben er destijds tot mijn spijt mee gestopt, het lidmaatschap oefende een te grote druk uit op mijn besteedbare tijd. En dat zou nu zo weer gebeuren, want buiten de repetities om, wordt er door het koor ook veel opgetreden bij de vele festiviteiten die er jaarlijks in Amsterdam, maar ook elders in het land zijn. En ook wordt er b.v. regelmatig op cruisschepen in de haven voor japanse of amerikaanse toeristen opgetreden. Daarom hou ik het nu maar bij het aanschaffen van de nieuwe CD!

Nu zit ik bij jachthaven de Knar in Harderwijk op een soort chantykoor in wording. Het is van een geheel andere orde, maar toch ook wel weer leuk. Het clubje is nog klein, en het moet allemaal nog wat worden. Tot nu toe acht à tien mannetjes die hun stinkende best doen om er wat van te maken. We hebben ook al een naam verzonnen t.w. "Krasse Knarren" heel orgineel dus. Maar voorlopig kunnen ze ons nog beter een poosje "Krassende Knarren" blijven noemen.

Na de officiële uitreiking van de CD was er nog een borreltje en een hapje, en kon ik daar op het 't Kromhout nog even wat herinneringen ophalen met die en gene.
Tegen een uur of vier vonden we het mooi geweest, en hebben we de auto maar weer opgezocht. We hadden het plan opgevat om om vijf uur "FOREVER" te gaan zien in de Uitkijk aan de Prinsengracht. Vanaf het muziektheater, waar we de auto hebben gestald, zijn we vervolgens naar de Prinsengracht gewandeld.
"FOREVER" is een film van de in 1951 in Peru geboren filmmaakster Heddy Honigmann en die sinds 1978 in Nederland woont.
"FOREVER" speelt zich af op de bijzondere Parijse begraafplaats "Père-Lachaise". Het laat door de ogen van mensen van vlees en bloed, de mysterieuze schoonheid, de kalmte en de troostende werking zien, die van deze plek uitgaat. Vele mensen komen voor hun eigen doden: man, echtgenote, vader of zoon. Anderen laten briefjes achter voor hun geliefde kunstenaar of muzikant, krassen woorden op een steen of laten een bloem achter. Gaandeweg wordt zichtbaar en voelbaar hoe de begraafplaats niet alleen een laatste rustplaats is voor de doden, maar vooral een plek waar de levenden vrede en zelfs inspiratie kunnen vinden. Een prachtige film!

Na afloop lekker gegeten bij Pastini aan de Leidsegracht. Rond tien uur waren we thuis. Het was een mooie vrijdagmiddag en -avond.

woensdag, december 13, 2006

beeld en geluid



Het nieuwe gebouw van het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid, zondag 10 december j.l. in Hilversum. Voor meer inzicht en achtergrond informatie over het ontwerpproces gaan we eerst naar Museum Hilversum aan de Kerkbrink, waar werk van het ontwerpteam van dit bijzondere gebouw, dat onlangs door de koningin is geopend, te zien is. Het ontwerpteam bestond uit de Rotterdamse architecten Willem Jan Neutelings (1959) en Michiel Riedijk (1964) en veelzijdig beeldend kunstenaar Jaap Drupsteen (1942) uit Huizen. Vervolgens is het plan om naar het Mediapark te gaan.

MUSEUM HILVERSUM.

Museum Hilversum, aan de Kerkbrink in het centrum van Hilversum is gehuisvest in het voormalige raadhuis. In 2004 is naar een ontwerp van één van mijn werkgevers uit de jaren zeventig in Amsterdam, architect Hans Ruijssenaars een aanbouw gerealiseerd met drie verdiepingen welke met vaste en tijdelijke exposities zijn ingericht.
Momenteel kan je de tentoonstelling "OVER BEELD EN GELUID" bekijken. Deze tentoonstelling geeft een overzicht van het oeuvre van eerder genoemd ontwerpteam.

Van het Rotterdamse architectenteam staan diverse maquettes van gebouwen die door hun zijn gerealiseerd, en zo een afspiegeling vormen van hun visie op architectuur.

Van Jaap Drupsteen (ook nog bekend als de ontwerper van o.a. ons laatste tien gulden biljet) is voor het eerst recent werk op audiovisueel gebied te zien en te horen. Drupsteen, die zich ook audiovisueel componist noemt, geeft hier blijk van zijn zoektocht naar een optimale synthese tussen beeld en geluid.
Maar ook krijgen we hier middels beeld en tekst, inzicht hoe het proces van vormgeving, van de uit gekleurd reliëfglas bestaande gevel van het nieuwe gebouw op het Mediapark is verlopen.

MEDIAPARK.

En dan lopen we even later rond in het nieuwe spectaculaire gebouw voor Beeld en Geluid op het Mediapark. Het is een indrukwekkend bouwwerk, groot, ruimtelijk en kleurrijk, bovendien vind ik het ook nogeens een mooi bouwwerk.
Ik vond het hier vanaf het begin van de bouwperiode (mei 2004) al een indrukwekkend gebeuren. Voor mijn werk kom ik nog vrij regelmatig op het Mediapark, en als zodanig heb ik het bouwproces vanaf het begin redelijk kunnen volgen. Alleen van de bouwput werd ik destijds al stil, een betonnen bak van ca. 60 meter in het vierkant en 18 meter diep! De bak stond vol met water om zo tegengewicht te kunnen bieden tegen de opwaartse druk van het grondwater, terwijl ze de bodemplaat evengoed ook nog eens middels trekpalen aan de ondergrond hadden verankerd. Tijdens een bepaalde periode voeren ze tijdens de werkzaamheden met bootjes door de bak.

Maar nu is het gebouw klaar, en lopen Joke en ik binnen met een grote ring aan onze vinger, die we bij de entree hebben gekregen. We stappen in de wereld van Beeld en Geluid, en loggen ons in middels de ring, die we voor een scan moeten houden, we kiezen een virtueel begeleider, voeren onze naam en leeftijd in, en gaan aan de slag. Het resultaat krijgen via email thuis gestuurd, we zijn benieuwd.
Experience, een bijzonder actief gebeuren in het enorme archief van de audiovisuele media. Je kan bijvoorbeeld ook zelf voor of achter de camera diverse rollen spelen.
Nostalgische herinneringen worden opgehaald in diverse programma's. Er is ook een filmzaal, waarin je wordt meegenomen langs belangrijke momenten uit honderd jaar beeld en geluid in de film "Een eeuw Nederland"

Rond een uur of halfzes hebben we het een beetje gehad, we willen naar huis. Dwalen door ca. 3300 m2 experience gaat je niet in de koude kleren zitten. We komen een andere keer wel terug om de boel verder te bekijken, er is nog zo veel te zien.
Overigens lijkt het ons hier ook wel wat voor de kleinkinderen, dat gaan we vast een keer organiseren.

zaterdag, december 09, 2006

Vredenburg



Vrijdagavond 8 december j.l. met de Radio Kamer Filharmonie en het Groot Omroepvrouwenkoor onder leiding van dirigent Hartmut Haenchen in muziekcentrum Vredenburg in Utrecht. Samen met Joke, Ad en Will, uiteraard eerst even lekker gegeten in "Le Connaisseur" aan de Oudegracht, maar iets over achten zaten we in de grote zaal op onze stoeltjes te wachten op de dingen die gingen komen.

Door het vrouwenkoor werden de nrs. 1 t/m 5 van het stuk Hegyi Éjszakák (Bergnachten) van de Hongaarse componist Zoltán Kodály (1882-1967) ten gehore gebracht. Een groep van 5 tekstloze composities voor vrouwenkoor a cappella uit 1923.
Ik heb de dames van het koor geteld, het waren er 34 (Het totaal Groot Omroepkoor telt 74 vocalisten) Het was prachtig! Het is so wie so al moeilijk om als groot koor de noten zuiver en met gevoel te zingen. Ik heb het dan over het zingen van teksten, teksten waarvan je doorgaans de betekenis kent, en die als zodanig bekende en vertrouwde emoties oproepen bij een ieder, vrij universeel dus. Maar in dit stuk worden geen teksten gezongen, maar alleen noten. Wat moet je daarbij voelen, wat heeft Kodály met deze compositie willen zeggen? Er zit heel veel gevoel en dynamiek in, maar wat wordt er mee bedoeld? Kodály heeft zelf nooit een verklaring voor dit stuk gegeven. Wellicht ging hij er vanuit, dat de klanken aan zijn Hongaarse toehoorders bekend en herkenbaar zouden overkomen, omdat volgens zeggen dit stuk een weergave is van inspiraties die hij tijdens eenzame wandelingen in de bergen had opgedaan. Het is een heel bijzonder, mooi en ontroerend stuk, het is al in 1923 gecomponeerd, maar ik kan mij niet herinneren dat ik het ooit had gehoord.

Franz Schubert (1797-1828) Symfonie nr. 8 D759 in b "Onvoltooide" (1823) is weer van een andere orde. De lp heb ik zeker al 35 jaar in de kast staan, dus onbekend is dit stuk voor mij niet. De weemoed krijgt in dit stuk alle ruimte, het ontroert mij en het brengt me in een melancholieke stemming. Deze compositie van Schubert is honderd jaar ouder dan Bergnachten van Kodály, maar het is en blijft een ontzettend populair stuk muziek.

Johannes Brahms (1833-1897) Serenade nr. 2 op. 16 in A (1858-1859)Brahms leefde en componeerde in de tijd tussen beide voorgangers in. Brahms kon het moderne en het behoudende moeiteloos verenigen. Serenade is een betrekkelijk lichtvoetig werk, en het zit vol ritmische verrassingen. Het was het sluitstuk van de avond in Vredenburg, en het was prachtig. We gingen met een goed gevoel naar huis die avond.

donderdag, december 07, 2006

gemaal Parksluizen



Gistermorgen moest ik voor project RTV Rijnmond op de Schiehaven zijn in Rotterdam.
Niet ver daar vandaan ligt gemaal Parksluizen, en iedere keer als ik daar langs rij, gaan mijn gedachten naar het verleden, zo ongeveer 41 jaar terug.
Gemaal Parksluizen houd in mijn geheugen een apart plekje bezet. Het was voor mij het allereerste project, dat ik als jonge bouwkundige in 1964 bij mijn toenmalige werkgever t.w. architectenbureau van der Grinten en Heijdenrijk in Amersfoort geheel zelfstandig mocht uitwerken. Iets wat ik natuurlijk ook heel graag wilde.

Maar ik heb het wel geweten, ik voelde mij soms een drenkeling kan ik me herinneren, ze hadden me in het diepe gegooid.
Het was een mooie kans om te laten zien wat ik kon, maar het ging mij bepaald niet gemakkelijk af. Het is allemaal goed gekomen, maar de uitwerking heeft mij destijds als jonge hond zo ongeveer bloed zweet en tranen gekost. Misschien iets te overdreven gezegd, maar toch!
Van de maquette die ik toen heb gemaakt, heb ik de foto's nog steeds in mijn bezit. Normaliter doe je zoiets primair voor een opdrachtgever, maar in dit geval werkte het voor mij ook heel verhelderend.

Er zijn daarna natuurlijk nog vele andere projecten geweest, die ook niet altijd gemakkelijk waren, maar door ervaring en gewenning ga je daar wel anders mee om.

Gemaal Parksluizen is een uit gewapend beton opgetrokken bouwwerk. De vertikale en horizontale bekistingsdelen geven het beton zijn profilering en bepalen het gevel aanzien. Het gebouw heeft een slakkenhuisachtig pomphuis met een daaraan gekoppeld
rechthoekig woongedeelte, alhoewel ik me afvraag of dat nu ook nog als zodanig in gebruik is, het komt mij voor dat het nu meer als kantoorruimte is ingericht.
In het pomphuis is onlangs een nieuwe volledig geautomatiseerde elektrische pomp geplaatst met een capaciteit van ca. 20m3/s en nog een dieselpomp voor nood. Aanvankelijk stond er alleen een dieselpomp met een capaciteit van ca. 10m3/s.

Het gemaal, onder beheer van het Hoogheemraadschap van Delfland, is een onmisbare schakel in het beheersbaar houden van de waterhuishouding in het achtergelegen Delfland, één van de laagst gelegen gebieden, zoniet het laagst gelegen gebied van Nederland.

maandag, december 04, 2006

Sinterklaas




Rond vijf uur zondagmiddag zaten we allemaal te wachten op de zak van Sinterklaas.
Na enig overleg kwam Joke er uiteindelijk mee de kamer binnen, en kon het grabbelen beginnen.
In naam van Sinterklaas proberen we bij het uitdelen van de pakjes, de regie een beetje in handen te houden, maar dat valt niet mee.
De gedichtjes die Joke en ik s'morgens nog met behulp van de gedichten generator van het internet in elkaar hadden geflanst, moesten worden voorgelezen, maar het ene kind leest nou eenmaal sneller dan het andere, dus een paar types werden al snel ongeduldig en begonnen, terwijl wij allemaal aandachtig zaten te luisteren, zelf alvast maar in de zak te graaien.
Op een gegeven ogenblik zag ik twee kinderen tegelijk met het hoofd al helemaal onder in de zak zitten rommelen.
En nog even later werd de hele zak door een andere slimmerik op de vloer leeg gekieperd, en werden de pakjes keurig op naam geselecteerd en in stapeltjes naast elkaar op de grond gelegd.
Wel zo efficiënt zullen ze wel gedacht hebben, zijn we sneller klaar. We hebben het maar zo gelaten.
Het was een gezellig feestje met al die kleine graaiers, we hebben weer eens lekker gelachen met z'n allen. Waar die Sinterklaas al niet allemaal goed voor is.