Muziek, en de stad als podium

Zondagmiddag, muziek in Plantagepark in Harderwijk from E Veldkamp on Vimeo.

Bovenstaand filmpje komt rechtstreeks van mijn telefoontje, dus onbewerkt. En dat is uiteraard goed te zien, veel bewogen passages. Maar het gaat in feite om de muziek en de sfeer, en die komt aardig over. Afgelopen zondagmiddag speelde het Ricciotti Ensemble in het Plantagepark in Harderwijk. Ruim 40 jonge musici brachten daarbij mooie symfonische muziek ten gehore, van ingetogen stukken tot een meer swingende parade door het park. En zo is het Ricciotti Ensemble er goed in geslaagd hun muzikale kunsten op een verrassende locatie dichtbij de mensen te brengen. Staand of zittend in het gras of op een campingstoeltje, iedereen genoot zichtbaar van de uitvoering. De hele stad als podium, helemaal als het weer ook nog meewerkt, een prachtig initiatief!

crazy gentlemen's agreement

Droomweekje op de 'Poolster'

De constante snor van de brekende boeggolf voor de lemsteraak 'Poolster' van Wilco en Simone hebben we afgelopen week alleen in onze dromen gezien. Mooie dromen in de knusse hut of in de kuip, over volle zeilen, bruisende golven en speelse winden. Niet voor niets werden lemsteraken de 'Trots der Zuiderzee' genoemd. Prachtige statige schepen, ooit in Lemmer ontworpen voor gebruik in de visserij of recreatievaart. (Zie in dit verband o.a. mijn stukje 'Zeilen met de 'Poolster' van 26 juli 2012'). Dromen zijn bedrog zeggen ze, maar ik zou niet zonder ze kunnen!
Maar parallel aan de belevingen in ons droomwereldje, liet de realiteit afgelopen week uiteraard ook van zich spreken. Ogenschijnlijk gewone gebeurtenisjes als een bezoekje aan museum Belvédère in Heerenveen-Oranjewoud, een fietstocht naar Sloten en Balk samen met Jeanette en Geert, een middagje gezellig keuvelen in de kuip met onze dochters Christa en Simone met lekkere hapjes en drankjes, en last but not least, een tour naar de Rode Klif, Stavoren, Hindeloopen en Workum, hebben er voor ons een onvergetelijk weekje op de 'Poolster' van gemaakt. En tussen de bedrijven door heb ik 'De groene eend' van Manu Causse gelezen, een hartverwarmend verhaal van een autistische jongen en zijn vader die samen een onvergetelijke roadtrip maken in een groene Citroën 2cv.

Het mooie oude stadje Elburg.

Tijdens een wandeling door Elburg waan je je nog een beetje in de middeleeuwen. De Oude Wallen, de smalle steegjes, de keitjesstoepen en fraaie doorkijkjes maken van het stadje een sfeervolle omgeving. De namen van de kaarsrechte straten en stegen zeggen iets over hoe het stadje vroeger was georganiseerd. Maar natuurlijk ook de figuren van zwarte en witte steentjes in de keitjesstoepen zijn symbolen uit vervlogen tijden. En niet in de laatste plaats de fraai geornamenteerde gevels, die stuk voor stuk getuigen van het rijke verleden van Elburg, dat tot 1932 aan de Zuiderzee lag.
De rechte straten en stegen in het rechthoekige stadje met zijden van 370 x 240 meter, waren bijzonder in de tijd van de middeleeuwen. Het stadje is in opdracht van de hertog van Gelre, onder leiding van Arent thoe Boecop gebouwd in een periode van vier jaar tussen 1392 en 1396. Een opmerkelijke prestatie, maar interessant was ook de vergelijking met veel grotere steden als bijvoorbeeld Barcelona en New York, waar je stedebouwkundig vergelijkbare structuren aantrof. Het ontwerp van Elburg is min of meer gebaseerd op het principe van de gulden snede. D.w.z. dat het grootste (a) van twee delen van een gehele straatlengte zich verhoudt tot het kleinste (b) deel, zoals de gehele straatlengte (a+b) zich verhoudt tot het grootste (a) deel, dus a : b = (a+b) : a.
Maar goed, een prachtig stadje dus, waar we vrij regelmatig met veel genoegen een stadswandelingetje maken, en helemaal nu daar sinds kort een kleindochter van ons haar intrek heeft genomen.

B&B in een voormalige school

Dat de Achterhoek een prima oord is om een tijd te vertoeven wisten wij al langer dan vandaag. Al sinds de jaren zestig komen we er vrij regelmatig, en dan met name in Aalten. Aan het dorp, waar het riviertje de Slinge zo mooi doorheen meandert, en waar de Oude Helenakerk (ca. 1400) met zijn pittoreske toren immer een markant baken is, hebben we aardige herinneringen. Het is met zijn rijke verhalen een oase voor rustzoekers. Zie o.a. ook mijn stukje 'Kunst & Cultuur in de Achterhoek' van 30 september 2013.

Gisteren hebben we in Aalten samen met Alida de door haar zoon Marco en zijn vrouw Corrinda tot luxe Bed & Breakfast verbouwde Wilhelminaschool bezocht. Petje af! In het voormalige schoolgebouw, gebouwd rond de jaren 30 in het centrum van Aalten, worden 6 kamers gerealiseerd waarvan er nu reeds 3 gereed zijn voor de verhuur. Een unieke accommodatie met een gezellige loungeruimte en buitenterras, waar we tijdens ons volgende bezoek aan de Achterhoek zeker een keer gebruik van zullen maken!

getob over de zin van het zijn

In een serie interviews in de Volkskrant van journalist Fokke Obbema over de zin van ons leven, komen allerlei mensen met zeer diverse beroepen en achtergronden aan het woord. Vanmorgen las ik zijn voorlopig laatste aflevering in een interview met hoogleraar Aziatische religies Paul van der Velde, dat de mens volgens de hoogleraar 'tuiniert in de chaos van het bestaan'. De vraag 'wat de zin is van ons leven' beantwoordt hij met een aardige anekdote die daarover bestaat t.w. Toen God de aarde schiep en aan de mens al het moois liet zien wat hij had bedacht, vroeg de mens hem: 'Maar wat voor zin heeft dat?' Waarop God antwoordt: 'Zin, moet dat dan?' De mens: 'Jazeker' Waarna God zegt: 'Mooi, dan mag jij dat gaan uitzoeken'.

En met dat uitzoeken zijn we al sinds Sint-Juttemis bezig. Of er een zin is, is moeilijk te zeggen, maar wat we wel weten is dat we onze dagen zinzoekend en zingevend doorbrengen. Ik moet daarbij ineens aan vroeger denken, toen ik nogal eens tegen m'n ouders zei als ik een naar mijn idee vervelend klusje kreeg opgedragen, daar heb ik geen zin in. Nou dan maak je maar zin, was steevast hun antwoord. Hoe dan ook, iedereen is voortdurend met zingeving in de weer, al dan niet bewust. Maar een adequaat antwoord op de aloude vraag 'wat de zin is van het leven' zal er zeer waarschijnlijk nooit komen. 'Tuinieren in de chaos van het bestaan' is je weg proberen te vinden in dit leven. Het leven is eigenlijk een grote zee waarop de mens voort dobbert. Je kunt zelf je weg bepalen in die eindeloos onafzienbare deining, maar een onverwachte gebeurtenis kan alles zomaar op z’n kop zetten.

Van alle interviews die ik in deze serie gelezen heb, spreekt mij die met schrijver A.L. Snijders, pseudoniem van Peter Cornelis Müller (Amsterdam, 1937) in het bijzonder aan: Volgens hem heeft het leven absoluut geen zin, daar is hij zeker van. Hij wil leven zonder ambitie en zonder gezeik over van alles. Bij ‘zin’ denkt hij aan voortgang, dus iets na het leven, maar dat is er niet. Het leven is, zoals Nabokov zei, ‘een klein spleetje licht tussen twee eeuwige perioden van duisternis’. De overweldigende aanwezigheid van religies geeft aan dat de meeste mensen dat niet kunnen accepteren. Zij hopen dat er na hun moeilijke leven een hogere macht is die voor ze zorgt. Mensen hebben behoefte aan troost. Maar die hogere macht bestaat niet. Na de dood is er niets.

Aan de andere kant spreekt de houding van Ramses Shaffy mij toch ook wel aan, toen hij te horen kreeg dat hij zou sterven schijnt hij gezegd te hebben: 'Interessant, dat heb ik nog nooit meegemaakt'. Schuilt in zo'n uitlating ook niet de latente hoop, dat je deze nieuwe beleving mogelijk aan gene zijde kan delen?

De tijd van het Hanzeverbond

Na de spektakelstukken 'Stadsgezichten' in 2015 en 'Als ik het geweten had' in 2017, (zie resp. mijn stukjes 'Over passie en enthousiasme' van 21/6'15 en 'Liefde, strijd, verlies en vrede' van 1/7'17), was het Kloosterplein gisteravond voor de derde keer omgetoverd tot één grote toneellocatie. Deze keer voor 'Het verraad van Herderewich', een spektakelstuk dat voor een groot deel over de geschiedenis van Harderwijk ging en zich afspeelde in 1446.
Het liep toen niet bepaald lekker tussen de Noord-Duitse Hanzesteden en de steden van Holland en Zeeland. Harderwijk had een sleutelrol als bemiddelaar in de ruzie, en dat deed ze aardig. Uiteindelijk werd dan ook in dit Hanzestadje de Vrede van Harderwijk getekend. Maar rondom deze gebeurtenis speelden de verdwijning op zee van een Harderwijkse kogge en de vrouwen van Harderwijk ook een belangrijke rol in het stuk. Zwarte magie en hekserij speelden in toenemende mate een rol toen de vrouw van de verdwenen schipper zich anders gedroeg dan de goegemeente zo'n dikke 570 jaar geleden gewend was van een weduwe.
Spannend, petje af voor alle toneelspelers, dansers, muzikanten, grimeurs, koorleden, decorbouwers en natuurlijk het team dat verantwoordelijk is voor de regie en de muzikale composities. Het was een lange zit vanaf halfnegen tot halftwaalf, maar weer zeer de moeite waard!

Spookkasteel De Koolmeeshof

In mijn stukje 'Het voorjaar zit al in de lucht' van 23 februari j.l. had ik het ook even over ons nestkastje, 'Kasteel De Koolmeeshof' genoemd. De Koolmeesjes waren toen al hevig aan het verkennen. Op 12 mei j.l. bijna drie maanden later, schreef ik 'gekraakt door Boomhommels'. Terwijl de Koolmeesjes net klaar waren met de inrichting van 'Kasteel De Koolmeeshof' werd het ingenomen door brutale Boomhommels, de kloothommels. Nadat ik de krakers eruit gegooid had, kwamen de Koolmeesjes eind mei terug in 'Kasteel De Koolmeeshof' voor de herinrichting. Deze keer werden ze niet verstoord. Ze kregen het na verloop van tijd steeds drukker, af en aan vlogen ze. Maar eind vorige week werd het ineens weer verdacht rustig rond 'Kasteel De Koolmeeshof', terwijl ik toch vrij zeker wist dat het kroost nog niet was uitgevlogen. Toen ik gisteren maar eens ben gaan kijken, trof ik 4 dode jongen aan. 'Kasteel De Koolmeeshof' lijkt zich zo onderhand tot een spookkasteel te ontwikkelen.

papier, papier, alles van papier

De tentoonstelling 'CODA Paper Art' in het CODA Museum in Apeldoorn is kunst van en op papier. Van zo'n 39 kunstenaars en ontwerpers, afkomstig van vijf continenten, hebben we onlangs heel veel kunstwerken van papier en karton gezien. Intrigerende objecten, van raadselachtige ruimtevullende werelden tot verfijnde sieraden en van kartonnen animaties tot levensgrote papierknipkunst. Prachtig, waar zich papier, behalve als verpakkingsmateriaal (hoezo plastic?), al niet allemaal voor kan lenen. Een bijzondere tentoonstelling.

veel foto's in Naarden Vesting

Twee gemaskerde vrouwen op het FotoFestival Naarden. Een wereld van verschil, de één kijkt uitdagend van zich af op een gemaskerd bal in Venetië (een foto van Koos Breukel), de ander is een slachtoffer van mensenhandel geworden en durft van schaamte niet meer van zich af te kijken (een foto van Ernst Coppejans).