Eiland de Burd

De Burd is een eiland in Friesland nabij Grou ten noordoosten van het Pikmeer, met een oppervlakte van ca. 400 hectare. Het eiland is vanuit Grou te bereiken via pont 'de Burd' over het Prinses Margrietkanaal. Circa een derde deel van het eiland, de z.g. Súderburd, is woon-, recreatie- en watersportgebied, de overige 250 ha is natuurgebied, en sluit aan op natuurgebied de Âlde Feanen. De Burd is een beetje een klassiek stukje Friesland in notendop, een weids weidegebied en een gevarieerde flora en fauna. Friesland op z'n mooist! 

Uren hebben we daar 2e pinksterdag samen met Wilco, Simone, Daan en Lisanne doorgebracht op het terras van hun onlangs verworven stekkie aan de waterkant. Prachtig plekje, rust, maar ook altijd wel reuring. De vele zeiltjes op het Pikmeer, de dynamiek op het Prinses Margrietkanaal, en aan de overkant het oude dorpscentrum van Grou met zijn markante kerktoren. Wilco en Simone proficiat met dit mooie stekkie, geniet ervan!

Soul- en rockdiva

De unieke mix van rock, soul en pop was in combinatie met haar manier van optreden een beleving die was beladen met een opwindende sensualiteit. Met weemoed denk ik deze dagen terug aan de explosief wervelende energie die collectief ontstond, als op de feestjes die we vaak organiseerden in de jaren 70 en 80, nummers van Tina Turner werden gedraaid. Onuitwisbare herinneringen, maar die al een tijdje achter ons liggen. 

'Where is Tina' riep Mick Jagger ooit wanhopig tijdens een Live Aid optreden in Philadelphia, ook dat is lang geleden. Waar ze is of was vroeg ik mij allang niet meer af, ja ik wist dat ze op haar oude dag in Zwitserland woonde, in Küssnacht aan het meer van Zürich, maar meer niet. Zo gaat dat nou eenmaal, het is niet anders, langzaam maar zeker opweg naar de vergetelheid. 

Maar nu ze dood is doet het me toch meer dan verwacht. Soul- en rockdiva, maar vooral ook tijdgenoot Tina Turner is niet meer, en daarmee is gevoelsmatig toch ook weer een stukje van mijzelf verdwenen.

het keukentafel-dinertje

Onlangs hadden we met 6 vrienden bij ons een keukentafel-dinertje. Dat doen we zo eens in de 6 à 8 weken per toerbeurt, beetje eten, drinken en ouwehoeren over van alles en nog wat, bijvoorbeeld poëzie. Een stelling: 

Als poëzie de ruimte van het volledige leven tot uitdrukking kan brengen, de echte werkelijkheid dus. Is het ook zeer voorstelbaar dat een gedicht een heldere soep, een doorleefde rijstschotel, een luchtig nagerecht en een mooi wijntje kan opleveren! 

Van een gedicht was het deze keer niet gekomen, maar voor de rest klopte de stelling. Nasi Goreng, geen haute cuisine, maar wel heel lekker en bovenal gezellig. Ik verheug me nu alweer op het volgende keukentafel-dinertje bij R en H in Putten.

Halsbandparkiet, een vandaal-vogel!

Een gevelbekleding met steenstrippanelen is ook niet alles. Je kan dan wel een goed geïsoleerde gevel hebben die ongewenste temperaturen buiten de deur houdt, maar dat lukt niet met de vliegende fauna. Vooral niet met de halsbandparkiet! Die krijsende knalgroene exoot, waar er volgens recente schatting in m.n. de randstad al zo'n dikke 20.000 van rondvliegen, hakt met zijn vlijmscherpe snavel schijnbaar moeiteloos vuistgrote gaten in de steenstrippen, om vervolgens in het achterliggende isolatiemateriaal een riant nest te bouwen. 

De gevolgen zijn uiteraard kostbaar, om de schade te kunnen herstellen heb je immers al gauw een hoogwerker of hijskraan nodig om er bij te kunnen. Trouwens, zolang we nog niet weten hoe we kunnen voorkomen dat die vandaal-vogel in herhaling valt, is er haast geen beginnen aan. Ongelooflijk eigenlijk dat ze zo'n steenstrip van 2 cm dik kapot krijgen, ze zijn kennelijk verzot op mineralen.

Museum MORE & meer

In Museum MORE in Gorssel hebben we onlangs zo'n 80 schilderijen bekeken van bekende en onbekende naïef realisten uit de Verenigde Staten en Europa. Waaronder topstukken van autodidacten als Henri Rousseau, Camille Bombois, Séraphine Louis, Nikifor, Grandma Moses, John Kane, Horace Pippin en Morris Hirshfield. Een trans-Atlantische ontmoeting van eigenzinnige kunstwerken en meeslepende levensverhalen. Naïef realisme, een onbevangen, fantasievolle en ontroerend eenvoudige kunstvorm, die overigens wel aan de wieg stond van de moderne kunst. Een mooie expositie!

De reis vice versa Museum MORE, een rondje van zo'n 140 km, was trouwens ook mooi. Vooral het stuk over de meanderende IJsseldijk aan Gelderse zijde vanaf het Olsterveer naar Wapenveld, waar fris voorjaarsgroen, schilderachtige dijkhuizen en het pitoreske dorp Veessen het beeld bepalen. Een route die we vaker hebben gereden, maar we raken er niet op uitgekeken.

gezien in het CODA

In het CODA Museum in Apeldoorn hebben we 'Ik ga naar bed' gezien, een expositie van werk van kunstenares Lily van der Stokker ('s-Hertogenbosch, 29 maart 1954). Ze was in 2021 winnaar van de Wilhelminaring, een tweejaarlijkse oeuvreprijs voor Nederlandse beeldhouwers ouder dan 50 jaar. Het is een prijs die bestaat uit een speciaal ontworpen ring, een expositie in CODA Museum, een opdracht voor een beeldhouwwerk in het Sprengenpark in Apeldoorn en een gedicht bij het betreffende beeldhouwwerk. 

Het werk van Lily van der Stokker wordt radicaal alledaags genoemd en neemt in binnen- en buitenland een uitzonderlijke plek in. De beknopte teksten in haar muurschilderingen gaan over alledaagse zaken als schoonmaken, een bezoek aan de huisarts of een opknapbeurt van bijvoorbeeld de keuken. De expositie bestaat uit werken uit diverse periodes van haar. Werken die er vaak luchtig en vrolijk uitzien, maar juist over vaak heel herkenbare en diep menselijke zaken gaan.

'Behind the screens-50 jaar computerkunst' was de tweede tentoonstelling die we in het CODA zagen. Ruim 50 werken van 29 kunstenaars geven een beeld van de verschillende vormen van digitale kunst en de ontwikkelingen vanaf de jaren zeventig tot heden. Meest intrigerend vond ik 'Macabre' een multi-screen installatie van de Turkse kunstenaar Özgür Kar (1992). 

De allegorische 'Danse Macabre' uit de Middeleeuwen drukt de gelijkmakende macht van de Dood over de mensheid uit: uiteindelijk moet iedereen met hem meedansen. Het video- en geluidswerk 'Macabre' daarentegen presenteert de Dood als een bijna introverte figuur, liggend op zijn rug, geabsorbeerd in een soliloquy. Hij mijmert over eenzaamheid en fataliteit, maar lijkt evenzeer vertrouwd met de huidige Netflix-programmering en wat trending is op sociale media. De vraag riep zich op: Is dit skelet, gevangen in het kader van een flatscreen tv, beschermd tegen de buitenwereld of juist verstrikt geraakt in technologie?

een moderne uitbreiding

Vorig jaar waren we al bij de gedeeltelijke heropening van Paleis Het Loo wezen kijken (zie mjn stukje 'Over Paleis het Loo' van 19/4'22). Een leuk dagje, maar wat we toen zagen viel ons een beetje tegen. Dat konden we niet zeggen van ons recente bezoek aan de op j.l. 22 april geopende uitbreiding van ca. 5000 m2. Prachtig wat ze daar naar een ontwerp van KAAN Architecten uit Rotterdam onder het voorplein van het oude paleis hebben gefikst. Een ronduit meesterlijk ontwerp!

van Pinetum tot Arboretum

Veel bomen die ontsproten zijn uit de diverse zaden die stichter Mr.J.H.Schober al in 1848 van heinde en verre naar Landgoed Schovenhorst in Putten liet komen, zijn sindsdien uitgegroeid tot ontzagwekkende reuzen. Waarbij de enorme Mammoetboom, ofwel de Sequoiadendron giganteum wat mij betreft de kroon spant. Maar ook de Japanse Kransspar (Sciadoptytis verticillate), de Corsicaanse Den (Pinus nigra subsp. Laricio) en vele andere bomen uit de meer gematigde klimaatzones mogen er zijn. Alles bij elkaar genomen is in de loop der tijd op Landgoed Schovenhorst een prachtige verzameling (naald)bomen bijeen gebracht, een oase van biodiversiteit!

Heerenleed in Harderwíjk

't Was onlangs in het zonnetje op het terras van 't Huus van Guus heel gezellig met ons Heerenleedclubje, ook al moeten we er erg aan wennen dat het oude clubje alsmaar kleiner wordt. Het is niet anders, we vinden het sowieso een klein wonder dat ons clubje na ruim 42 jaar nog bestaat.