gezien in het CODA

In het CODA Museum in Apeldoorn hebben we 'Ik ga naar bed' gezien, een expositie van werk van kunstenares Lily van der Stokker ('s-Hertogenbosch, 29 maart 1954). Ze was in 2021 winnaar van de Wilhelminaring, een tweejaarlijkse oeuvreprijs voor Nederlandse beeldhouwers ouder dan 50 jaar. Het is een prijs die bestaat uit een speciaal ontworpen ring, een expositie in CODA Museum, een opdracht voor een beeldhouwwerk in het Sprengenpark in Apeldoorn en een gedicht bij het betreffende beeldhouwwerk. 

Het werk van Lily van der Stokker wordt radicaal alledaags genoemd en neemt in binnen- en buitenland een uitzonderlijke plek in. De beknopte teksten in haar muurschilderingen gaan over alledaagse zaken als schoonmaken, een bezoek aan de huisarts of een opknapbeurt van bijvoorbeeld de keuken. De expositie bestaat uit werken uit diverse periodes van haar. Werken die er vaak luchtig en vrolijk uitzien, maar juist over vaak heel herkenbare en diep menselijke zaken gaan.

'Behind the screens-50 jaar computerkunst' was de tweede tentoonstelling die we in het CODA zagen. Ruim 50 werken van 29 kunstenaars geven een beeld van de verschillende vormen van digitale kunst en de ontwikkelingen vanaf de jaren zeventig tot heden. Meest intrigerend vond ik 'Macabre' een multi-screen installatie van de Turkse kunstenaar Özgür Kar (1992). 

De allegorische 'Danse Macabre' uit de Middeleeuwen drukt de gelijkmakende macht van de Dood over de mensheid uit: uiteindelijk moet iedereen met hem meedansen. Het video- en geluidswerk 'Macabre' daarentegen presenteert de Dood als een bijna introverte figuur, liggend op zijn rug, geabsorbeerd in een soliloquy. Hij mijmert over eenzaamheid en fataliteit, maar lijkt evenzeer vertrouwd met de huidige Netflix-programmering en wat trending is op sociale media. De vraag riep zich op: Is dit skelet, gevangen in het kader van een flatscreen tv, beschermd tegen de buitenwereld of juist verstrikt geraakt in technologie?