foto's, foto's, heelveel foto's!

Klokslag elf uur stonden we gisteren voor de Grote Kerk in Naarden Vesting voor een gesloten deur. Op de deur een briefje, vanwege een rouwdienst gaan vandaag de deuren voor het fotofestival iets later open. Dan toch eerst maar een kopje koffie in het naastgelegen restaurant 360, wat een naam trouwens. Van daaruit zagen we even later inderdaad de rouwstoet vanuit de kerk vertrekken. Mooi, dan kunnen we naar binnen als de koffie op is, maar dat viel tegen, want we hadden eerst tickets bij de plaatselijke VVV moeten kopen kregen we te horen. Dan eerst maar weer naar de VVV, waar we geconfronteerd werden met een behoorlijke rij wachtenden voor ons. Het moet toch niet veel leuker worden! Maar het viel mee, een kwartiertje later hadden we onze tickets op zak. We konden eindelijk de Grote Kerk in, ons zelfverkozen startpunt van een wonderbaarlijke fotoexpeditie in het pittoreske vestingstadje.

Fotofestival Naarden 2011, "Let's Face it" - portraits of Dutch Photography, las ik in de folder. Het uitgangspunt van het FotoFestival Naarden is het tonen van de actualiteit. Enerzijds een selectie van de meest interessante Nederlandse fotografen van dit moment, anderzijds de meest actuele stand van zaken in de maatschappij.
Dit jaar staat het fotofestival dus in het teken van het portret, iets waar wij Nederlanders al langere tijd in uitblinken las ik. Een rechte lijn van Rembrandt tot in de hedendaagse fotografie. Maar de wereld wordt kleiner en we zien een verschuiving van 'onze' traditie naar het buitenland en een ontwikkeling bij onze fotografen in lichtgebruik en compositie van elders.
Voor een belangrijk deel nieuw materiaal dus, dat wordt geëxposeerd. Maar zonder context geen referentie, daarom worden er ook portretten getoond uit het verre en het recente verleden en daarnaast het werk van enkele buitenlandse fotografen. Heel interessant allemaal, onze nieuwsgierigheid was gewekt, we gingen het zien.

Nou we hebben gezien, foto's, foto's, heel veel foto's, teveel foto's vond ik. Wat was de context ook alweer waaraan ik deze overvloed aan beeldmateriaal moest refereren? Foto's van tientallen fotografen uit binnen- en buitenland, ook teveel om op te noemen. Behalve de Grote Kerk als binnen- en buitenlocatie was daar het Andreashuis, de Gele Loods, Galerie Pouloeff, de Stadhuiszolder, de Wallen, Vestingmuseum Kazematten Y, Bastion Oranje, Galerie De Lage Flank en garage Cattenhagestraat 14-16. We hebben ons in dat kleine vestingstadje de benen uit het gat gelopen.
In laatst genoemde locatie hing de 'Afghan Girl', de wereldberoemde foto van de Amerikaanse fotojournalist Steve McCurry (1950)die hij in 1985 heeft gemaakt. Het intrigerende portret van het toen dertienjarige Afghaanse meisje Sharbat Gula, dat met haar oma naar Pakistan was gevlucht voor de Russische gevechtshelikopters die haar ouders hadden gedood en haar dorp plat gebombardeerd. Zulke heldere en prachtig groene, haast hypnotiserende ogen, die het hele scala aan menselijke gevoelens uitstralen heb ik nog nooit gezien. Ze heeft destijds op het voorblad van de National Geographic gestaan.



Door vergelijking van de irissen van haar ogen, met die op de foto hebben ze in 2002 de toen dertigjarige Sharbat Gula weer kunnen opsporen. Ze leefde in de heuvels van Tora Bora in Afghanistan, en kon zich nog heel goed herinneren dat ze destijds was gefotografeerd. Ze had de foto echter nooit gezien, en met de enorme wereldwijde impact van haar portret scheen ze totaal onbekend te zijn!
Maar goed genoeg hierover, ik had de foto in de loop der jaren wel vaker gezien, maar ik blijf het, ondanks of misschien wel dank zij alle portretfoto's die ik gisteren op het fotofestival heb gezien, een topstuk vinden! Met name door die ogen, parels zijn het, het is één van de bijzonderste portretfoto's die ik ken!

Vanaf Bastion Oranje, de laatste locatie die we gisteren hebben bezocht, zijn we rond halfvijf over de Oostwal, Oude Haven en Nieuwe Haven naar de parkeerplaats gelopen. Behalve veel foto's, hadden we en passant ook het vestingstadje van alle kanten gezien, en hadden we in eetcafe 'De Doelen' aan de Marktstraat even kunnen bijkomen van al het gesjouw. Naarden Vesting een mooi plekje, ook zonder al die foto's!

pedaalriddertjes

Zaterdagochtend j.l. zaten we om halftien al in het zadel. Wel vroeg, maar het mooie weer nodigde uit tot actie. Over het prachtige fietspad door de weilanden nabij Hierden, deels langs de rietkragen van het Veluwemeer, peddelden we goedgemutst oostwaarts richting Elburg. Bij het 'Plashuis', wat oud Nunspeters volgens mij nog steeds 'Nunspeet aan Zee' noemen, een pitstop gemaakt met koffie en appelgebak. Een plek met jeugdherinneringen, al is er wel veel veranderd. Samen met zusjes, broertjes en vriendjes kwamen we daar vroeger vrij regelmatig met onze ouders om te zwemmem en te kanoën.

Ons volgende rustpunt was op de tot monument verheven fundamenten van de 'Sint Ludgeruskerk' (ca. 1100 na Christus) aan de Oude Zeeweg in Doornspijk. Verrassend, zo midden in the middle of nowhere, vlak aan het Veluwemeer, ik wist totaal niet van het bestaan af. Een prachtige plek midden in de natuur, met ook nog een vogelkijkhut net achter de rietkraag even verderop.

Aan de lunch, weer even later in Elburg op het terras van restaurant De Haas, waren we helemaal toe. Even een uurtje lekker zitten, pilsje d'r bij en kijken naar de mensen om ons heen, want die waren er zat. Het was ontzettend druk in het stadje, dat merkten we pas echt goed toen we weer verder wilden. Door al het gedrang koste het ons gewoon moeite om de stad uit te komen met de fiets aan de hand. Maar eenmaal door de Vischpoort ging het weer als gesmeerd.

Het fietspad langs het Veluwemeer in de Flevopolder is ook prachtig, wel een beetje jammer dat we de wind tegen hadden. In de bosjes viel het nog wel mee maar op de dijk, het laatste rechte eind wanneer je Harderwijk alweer ziet liggen in de verte, was het wel afzien. Maar door ook hier een korte pitstop met een drankje nabij de Krooneend in te lassen, viel het uiteindelijk toch weer mee. Het laatste stukje over de brug, en dan omlaag en weer omhoog onder aquaduct Veluwemeer door was een fluitje van een cent, maar evengoed waren we blij dat we er waren. Het was een prachtige fietstocht, maar ook onze eerste wat grotere tocht dit voorjaar, 59 km stond op m'n tellertje. Dat valt dus eigenlijk best nog mee, maar toch hebben we goed gevoeld dat er aan onze conditie nog wel het één en ander moet worden bijgespijkerd.

In Harderwijk was het Kulting, d.w.z. van allerlei muziek- en dansgroepjes in de binnenstad op straat, bovendien was er ook nog Kermis op de boulevard. Een drukte van belang dus, maar heel gezellig. Toch zijn we niet lang blijven hangen, we hadden het een beetje gehad en wilden naar huis. Omdat we er toch langs kwamen, hebben we op het Kerkplein nog vijf minuten staan luisteren naar een shantykoor uit Bolsward, maar even later zaten we mooi met een wijntje in onze eigen tuin!

Tijd

Onlangs hebben we in de bioscoop 'Alle tijd' gezien. Het regiedebuut van de Nederlandse regisseur Job Gosschalk (1967) met in de hoofdrollen Paul de Leeuw als Maarten, Karina Smulders als Molly en Lineke Rijxman als Reina. Het verhaal van de tragikomedie, die j.l. 6 april in premiere is gegaan, ging over het wel en wee van een broer (Paul de Leeuw) die verantwoordelijk is voor de opvoeding van z'n kleine zus (Karina Smulders) na het overlijden van hun ouders. Gesteund door Reina (Lineke Rijxman), de beste vriendin van Paul, heeft hij Molly groot gebracht tot een zelfverzekerde jonge vrouw, waarbij hij zichzelf nogal heeft weggecijferd. Als Molly dan vervolgens aankondigt dat ze gaat samenwonen met een vriendje, wordt broer Maarten geconfronteerd met het z.g. 'lege nest' syndroom.

Maar niet alleen Maarten, die op een bepaald moment zelf ook verliefd werd op een stomdronken hetero, had problemen met de nieuw ontstane levensfase, ook Molly had er veel moeite mee. Ze raakten daardoor beiden enigszins van elkaar verwijderd. Maar als dan het noodlot toeslaat, en Molly ongeneeslijk ziek wordt terwijl ze ook nog zwanger is, zijn ze opnieuw op elkaar aangewezen. Want met Molly's vriendje(s) ging het niet langer, bovendien wist ze niet zeker wie de vader van haar kindje was. Als vrij kort na de bevalling Molly aan haar ziekte is bezweken, staat Maarten met haar gezonde baby in z'n armen. De cirkel is rond, het zichzelf wegcijferende leventje van Maarten begint weer van voren af aan.

Dat was zo'n beetje de plot van de film, veel meer kan ik er niet over vertellen. Ik vond het één van de saaiste films die ik in de laatste tien jaar heb gezien. En ik niet alleen zo te horen, want de enkele mensen schuin achter ons (er zaten in totaal maar 7 mensen in de zaal!) kwekten en giechelden aan één stuk zo door. Maar omdat ik op tijd in slaap viel, heb ik me daar godzijdank ook niet al te lang aan hoeven ergeren!

Hodgepodge in Zwolle

Op het benefietconcert voor de stichting 'Vrienden van KIND' zaterdagavond in wijkcentrum 'de Enk' in Assendorp/Zwolle traden zeven verschillende bands op, en werden tussendoor veilingstukken van allerlei aard onder de hamer genomen. Het repertoire dat werd gebracht varieerde van blues-, pop- en wereldmuziek tot cabaretliedjes en Ierse folk- en pubmuziek. De sfeer was vrolijk en luidruchtig, en wie of wat er ook speelde maakte weinig uit, de interactie tussen muzikanten en publiek was door het geroezemoes aan de bar en in de zaal naar mijn gevoel nihil. De organisatie had voor hetzelfde effect net zo goed een cd op kunnen zetten, met voor mijn part de hele avond psalmen en gezangen.
Maar goed, ondanks het rumoer heeft onze muzikale aanwezigheid en die van de andere bands hopelijk toch nog een klein steentje bijgedragen aan de opbrengst voor het goede doel. 'Hodgepodge' heeft in iedergeval met veel plezier z'n best gedaan er wat van te maken, dat is zeker.

Norbert Grote Ganseij, de 35 jarige oprichter van stichting KIND, is hiertoe in 2010 gekomen door zelf in India tweeënhalve week in een sloppenwijk van New Delhi te leven. Daar werd hij gegrepen door het lot van de kinderen. Zelf heeft Norbert in ons rijke Nederland ook een tijdlang als dakloze op straat geleefd. Maar dat was volgens hemzelf in niets te vergelijken met wat de kinderen daar meemaken, dat is in alle opzichten vele malen erger. Kinderen worden daar verminkt zodat ze er zieliger uitzien en als bedelaar meer geld opbrengen. En als ze eenmaal te oud zijn, en niet meer makkelijk vervoerd kunnen worden, worden ze gewoon gedumpt en moeten ze zich maar zien te redden met hun verminkte lijven.

Met de stichting KIND, die wordt gesponsord door de Nederlandse Spoorwegen en vele andere bedrijven, heeft Norbert nu geld bij elkaar gezameld voor de bouw van een gecombineerde woon-, zorg- en onderwijslocatie in New Delhi voor deze kinderen. Eind mei vertrekt Norbert voor een jaar naar India om de bouw van dit project op te starten en te begeleiden.

inéénofanderehoek

Van alle figuren uit Sigmund, die prachtige strip van tekenaar Peter de Wit (1958) in de Volkskrant, vind ik Baltus geloof ik wel de leukste. De lachwekkende dialogen tussen die halvegare Baltus en Sigmund, die lelijke gnoom van een psychiater van hem is echt klasse. Baltus komt in de spreekkamer meestal over of hij niet echt een klacht heeft, maar gewoon even over van alles en nogwat wil ouwehoeren met die kleine ziekelijk geobsedeerde seksist Sigmund, die aan de andere kant toch ook weer vaak zo aandoenlijk overkomt. Dat oeverloze geleuter tussen die twee, geweldig!

Baltus: 'Zoals u weet ben ik een teruggetrokken persoon zonder relatie en met weinig sociale contacten.'
Sigmund: 'Ja'
Baltus: 'Nu ben ik ook nog ontslagen en moet ik mijn huis uit'
Sigmund: 'Hm'
Baltus: 'Moet ik me zorgen maken, dokter?'
Sigmund: 'Wat voor auto rijdt u?'
Baltus: 'Ik heb een ouwe fiets'
Sigmund: 'Dan is er niets aan de hand.'

De strip Sigmund staat al sinds 1994 in de Volkskrant, en wat mij betreft blijft dat nog lang zo! Want anders moet ik 's morgens mijn hele leespatroon gaan aanpassen, en dat zou mijn hele dag ontregelen, en dat kan natuurlijk niet! Nu is het zo, dat ik na het doornemen van het voorpaginanieuws, eerst even de strip achter in de krant lees, voordat ik verder ga met het overige nieuws van de dag. En dat wil ik graag zo houden, want anders zou het er weleens van kunnen komen ben ik bang, dat ikzelf ook een keer voor consult naar dat akelige dwergpsychiatertje moet.

contemplatieve ervaring

Daar was ie weer, Anish Kapoor, vanmorgen in de Volkskrant met een foto van een gigantische door hem geschapen z.g. Leviathan voor de expositie Monumenta 2011 in Parijs. Over de Brits-Indiase kunstenaar, één van de belangrijkste internationale kunstenaars van het moment, heb ik op 2 oktober 2009 ook al eens een stukje geschreven. Toen over een in het museum zelden gezien stukje machtsvertoon, waarbij emmers vol rode was met een kanon tegen een muur werden geschoten van de chique Royal Academy in Londen.

Maar de enorme Leviathan in het Grand Palais (gebouwd voor de wereldtentoonstelling van 1900) in Parijs is lijkt mij ook een stukje machtsvertoon van formaat, al is het uiteraard van een andere orde. Het is een mythisch monster waar je als bezoeker totaal in verdwijnt. Zelf hoopt Kapoor dat de expo een 'contemplatieve en poëtische ervaring' is voor het publiek. Dat moet wel lukken lijkt mij!



De donkerrode Leviathan van doorzichtige pvc structuren wordt met lucht overeind gehouden. Het ding is 37 meter hoog en maximaal 100 meter lang, en je kan er in- en omheen lopen. Het transparante materiaal van de Leviathan in combinatie met glazen structuur van het Grand Palais levert een prachtig spel op van licht en schaduw. Ik krijg enorme zin om de thalys te pakken voor een paar daagjes Parijs! Dat moet dan wel vóór 23 juni a.s. gebeuren, want daarna is de expositie Monumenta 2011 alweer afgelopen.

Anish Kapoor heeft de Leviathan opgedragen aan de Chinese kunstenaar Ai Weiwei (1957), die wegens kritische uitlatingen tegen het regiem al een tijdje gevangen wordt gehouden. Hij schijnt trouwens aan alle internationale kunstencentra in de wereld te hebben gevraagd, om de deuren één dag te sluiten uit solidariteit met Ai Weiwei.



Ai Weiwei, Chinees kunstenaar, activist en filosoof, actief op het gebied van architectuur, fotografie, film en sociale- en culturele kritiek.

Blues in Purmerend

Zo, dat was nogeens een concert gisteravond in Purmerend! Allemachtig wat heb ik genoten van Cuby + Blizzards! Van good old Harry Muskee, die de volgende maand 70 wordt en al een standbeeld heeft ergens in een park in Grolloo, maar nog een stem heeft als een kerkklok. Maar ook van de mede muzikanten, van gitarist Erwin Java, toetsenist Helmig van der Vegt, drummer Hans La Faille, basgitarist Herman Deinum, trombonist Bert Pfeiffer, tenorsaxofonist Miklós Fürst en trompetist Peter van Soest. Stuk voor stuk topmuzikanten en ik stond er met m'n neus bovenop, prachtig. En het intieme en sfeervolle zaaltje in P3, het Purmerendse Pop- en Cultuurpodium paste als gegoten voor deze avond.



Dat de in de tweede helft van de jaren zestig opgerichte band 'Cuby and the blizzards' nog meedraaid met de besten, weliswaar met een gedeeltelijk andere bezetting, vind ik echt bijzonder. Zelf was ik de band eerlijk gezegd al een tijdje uit het oog verloren, maar dat kan ik geheel toeschrijven aan m'n onoplettendheid. Ik was dan ook als een kind zo blij dat Hans van D mij voor het prachtige bluesconcert van gisteravond had uitgenodigd. Cuby + Blizzards is nog springlevend, ik had het niet graag willen missen!

wandeling

Waar de chat-rubriek achterop de Volkskrant tussen een onbekende opa Bé uit Hummelo met zijn voor mij al even onbekende kleinzoon in Amsterdam al niet toe kan leiden. Het heeft Wim van Til (Leiden, 1955) dichter en oprichter van het Poëziecentrum Nederland in elkgeval geïnspireerd tot een tip aan Opa Bé. Opa Bé moest zijn kleinzoon in de grote wereldstad maar eens chatten dat er in Hummelo tussen Pasen en Pinksteren hele mooie dingen te zien waren.




Het was mooi weer, en voor mooie dingen zien zijn we altijd wel te porren, dus hop wij naar Hummelo! Daar, op het Achterhoekse landgoed Enghuizen, hebben ze een fraaie Kunstwandelroute uitgezet van ca. 3,5 km lang, met Hotel Café Restaurant 'De Gouden Karper' als start- en eindpunt. Langs de route, die ons door een prachtig landschap voerde, waren op diverse plaatsen kunstwerken opgesteld en/of in bomen gehangen, zoals o.a. de vrolijk in de wind dansende saters, en er was op veel plekken poëzie van de dichtersgroep 'De Omsmeders' te lezen.




Het was Koninginnedag toen wij de KWR liepen, dat zal mogelijk de verklaring kunnen zijn dat we maar zo weinig medewandelaars hebben gezien op de route. Wel zo lekker trouwens, dat je niet bij elk kunstwerk of gedicht staat te dringen om een glimp op te kunnen vangen. Integendeel, we hebben daar in een dromerige rust van de kunst en het landschap kunnen genieten!

Mokum versus Herenleed

Het genoeglijke Herenleedtochtje, een driedaagse vaartocht over de Hollandse wateren op sleepboot Mokum begon en eindigde voor het grachtenpandje op de Brouwersgracht in Amsterdam van onze kapitein André, tevens prominent Heer van het leed. Buiten schrijver dezes, bestond het illustere gezelschap herenleders verder uit de mannetjes Ab, Eric en Victor.
De slaapruimte op sleepboot Mokum is beperkt, alleen onze kapitein sliep aan boord, voor ons had hij in Woerden en Leiden een hotel geregeld.

1e dag.

Rond 10 uur gooiden we de trossen los. Via afslag Prinsengracht, Het IJ, Ooster Dok, Oude Schans, Binnen Amstel en Amstel voeren we de stad uit richting Oudekerk a/d Amstel. Aldaar via Amstel-Drechtkanaal richting Uithoorn, even voorbij Uithoorn de Kromme Mijdrecht op tot de sluis bij Woerdense Verlaat. Vervolgens gingen we, na te zijn geschut, over de Grecht richting Oude Rijn bij Woerden, alwaar we na nog een klein stukje bakboord uit te zijn gevaren, afmeerden tegen het oude centrum aldaar.

2e dag.

Wederom gingen rond 10 uur de trossen los. Over de Oude Rijn voeren we richting Bodegraven, Alphen a/d Rijn, Koudekerk a/d Rijn naar Hazerswoude-Rijndijk. Daar hebben we een tijdje gelegen t.g.v. een bouwkundige oplevering tussendoor van een nieuw gemaaltje, waar onze kapitein bij was betrokken. Maar de gehele bemanning, van huis uit bouwkundigen, kon het uiteraard niet laten ook even een kritisch oogje te laten vallen op dit project. Maar het zag er prima uit, en dat is maar goed ook. Want al varende over de Oude Rijn zie je goed hoeveel dieper het polderpeil aan de andere kant van de dijk ligt, dat kan zomaar een meter of zes zijn. En wil je droge voeten houden, dan zal de regen die daar valt toch naar boezempeil, ofwel het peil van de Oude Rijn moeten worden gepompt. Na dit enigszins bijzondere en onverwachte intermezzo gingen we weer aan boord en werd de motor gestart voor het laatste stukje westwaarts. Zoeterwoude-Rijndijk, Leiderdorp en Leiden, waar we rond vijf uur schuintegenover huisnummer 49 afmeerden aan het Utrechtse Jaagpad.

3e dag.

Rond standaardtijd voeren we 's morgens via het Zijl en de Kager Plassen richting Kaag. Vandaar af verder over de Ringvaart van de Haarlemmermeerpolder langs Weteringbrug, Leimuiderbrug, Aalsmeer, Luchthaven Schiphol en het Amsterdamse Bos naar Het Nieuwe Meer, waar we bij de rondweg A10 even moesten wachten voor de sluis. Overigens hadden we daarvoor met z'n vijven in café-restaurant De Pelikaan aan de Nieuwe Meerdijk nog wel even goed geluncht. Eenmaal op het Schinkel en de Kostverlorenvaart ben je helemaal terug in Amsterdam. De vele bruggen die we moesten passeren vormden geen probleem, bij de meesten hielden we in hoogte nog zo'n kleine 10 cm ruimte over. Zelf heb ik daar heel andere herinneringen aan. Met m'n zeilschip heb ik die route door de stad, onderdeel van de staandemast route IJsselmeer-Zeeland v.v. een keer 's nachts gevaren, alleen dan worden de vele bruggen bediend. Een crime, geef mij de Noordzee maar! Aan de van der Palmkade ging heer Eric als eerste van boord, nog even een afscheidsdrankje en toen waren we nog met z'n viertjes. Via de Kattensloot, Singelgracht en het Westerkanaal kwamen we weer op het IJ terecht. Daar aangekomen een stukje stuurboord uit, om vervolgens nabij de Ruijterkade wederom stuurboord uit te varen, om via nog een stukje Prinsengracht naar de ligplaats van de Mokum in de Brouwersgracht te varen, waar we rond zes uur gezond en wel afmeerden.



Tot slot.

Drie dagen met vijf mannetjes op een sleepbootje van 10.40x3.00x1.25 meter, gebouwd medio jaren dertig van de vorige eeuw, dus ouder dan wij zijn. Hoe hou je dat uit! Nou makkelijk, ten eerste kennen we elkaar al zo'n kleine veertig jaar en zijn we met elkaar wel aan het één en ander gewend geraakt. Ten tweede hebben we nogal wat gemeenschappelijke interesses en houden we van varen. En ten derde hebben we niet de behoefte, elkaar over van alles en nogwat te willen overtuigen en de oren van de kop te ouwehoeren. En als het weer dan ook nog meewerkt, dan is het met vijf mannetjes op een sleepbootje goed toeven in het prachtige landschap, dat ze terecht het Groene Hart van Nederland noemen. Het waren drie heerlijke dagen!