Waarheen leidt de weg?

Hoe sterk is de eenzame fietser die krom gebogen over zijn stuur tegen de wind zichzelf een weg baant. (Boudewijn de Groot, 1973) Geen idee eerlijk gezegd, waarheen, waartoe lijkt mij eerder de vraag. Het maakt nogal verschil of je naar je meisje onderweg bent of naar de tandarts. In het laatste geval heb je eerder last van knikkende knieën is mij ooit uit empirisch onderzoek gebleken. Enfin, waar je in het nieuwe jaar ook naar toe fietst, het is in alle gevallen simpel een kwestie van blijmoedig doortrappen en niet zeuren, desnoods met een leuk deuntje in je hoofd als bijvoorbeeld 'Once upon a time in the West'.

Over vulkanen.

Gisteravond zag ik The Volcano: Rescue from Whakaari'. Een dit jaar gemaakte film/documentaire, die per minuut de plotselinge en dodelijke vulkaanuitbarsting van de Whakaari in Nieuw-Zeeland volgt op 9 december 2019. Daarbij kwamen 22 mensen om het leven, argeloze toeristen die onder begeleiding van z.g. ervaren gidsen de krater van dichtbij wilden ervaren. De aangrijpende film/documentaire, gebaseerd op verhalen van overlevenden en reddingswerkers, vertelt over een dag waarop gewone mensen buitengewone dingen moesten doen, en plaatst deze tragische gebeurtenis in de grotere context van de natuur, veerkracht en de kracht van de medemenselijkheid.

Ik moest denken aan die keren dat ik zelf om een krater wandelde van een nog immer actieve stratovulkaan t.w. de Vesuvius in Italië en de Bromo op Java. De Vesuvius is voor het laatst uitgebarsten in 1944 en de Bromo nog in 2004, waarbij doden vielen te betreuren, evenals toen de Whakaari dus in 2019 een boertje liet. 

Maar het meest tot mijn verbeelding spreekt de Zuidwalvulkaan in de Waddenzee tussen Harlingen en Vlieland. (Zie o.m. mijn stukje 'dynamisch landschap' van 5/12'21) Een stratovulkaan in Nederland die sinds de late Jura, zo'n 160 tot 145 miljoen jaar geleden niet meer actief is geweest, en sindsdien met meer dan 2000 meter sedimentair gesteente is bedekt. Een in diepe rust zijnde vulkaan dus nabij het boorplatvorm Zuidwal, waar ik jarenlang zonder dat ik dat wist overheen heb gezeild! De Zuidwalvulkaan gloeit nog immer na, de aardtemperatuur op 2000 meter diepte is daar na al die miljoenen jaren nog steeds 35 à 40 % hoger dan de naast gelegen gebieden.

Als ze die (meer)warmte eens konden exploiteren hadden we hier waarschijnlijk tot sint-juttemis geen andere energiebronnen meer nodig!

Pork Wellington

Waar komt de naam Pork Wellington toch vandaan vroeg ik mij gisteravond in Amsterdam tijdens het kerstdiner bij E en A af. Pork Wellington is de klassieke variant van de Beef Wellington, en is bereid met varkenshaas in plaats van ossenhaas. Na een tijdje googelen kwam ik achter de z.g. geschiedenis van dit smakelijke gerecht.

Tijdens de beroemde Slag bij Waterloo delfde Napoleon eindelijk het onderspit. De hertog van Wellington – Arthur Wellesley – vierde deze overwinning door zijn koks een nieuw rundvlees recept te laten ontwikkelen. Zijn favoriet! Rundvlees verpakt in bladerdeeg, een gerecht dat wel wat weg had van de Wellington Boot, een laars. En niet zomaar een laars, maar een laars die de hertog liet maken gebaseerd op de Duitse Hessian laarzen. Het gerecht lijkt overigens verdacht veel op het Franse‘Filet de Boeuf en Croute’. Een gerecht dat al drie eeuwen eerder voorkwam in Franse kookboeken. Terwijl de eerste Engelse vermelding pas in de 1903 verscheen. Wellicht dat Sir Wellesley dit gerecht op Franse bodem had gegeten en het thuis heeft laten namaken. En de Fransen nog een trap na heeft willen geven met dit stukje geschiedvervalsing? 

Een woud van windmolens

Onlangs reed ik vanuit Amsterdam door de Flevopolder naar huis, dat doe ik zo af en toe. Een vanaf de A1 via de A6, A27, Vogelweg enz. ietwat omslachtige, maar altijd prima route. Ook deze keer weer, ondanks het vaak beperkte zicht door de laag hangende bewolking en vele mistflarden. Maar gek genoeg kwamen er ook nogal wat gaten voor in het lage wolkendek, waar zonnestralen vrolijk en bijzonder sfeervol doorheen piepten. En zo kwam uit de mistflarden op de Vogelweg, ineens even een door de zon beschenen woud van windmolens naar voren! 

De Flevopolder, het grootste kunstmatige eiland ter wereld, kenmerkt zich volgens Bartjens door veel open ruimte.  De polder, die gemiddeld 5 meter onder de zeespiegel ligt, is met bruggen verbonden met het vasteland.  Behalve de kenmerkende open ruimte heeft de polder voor mij een eigen fascinerende schoonheid. Of het noodzakelijke kwaad van duizenden windmolens in de polder een positieve bijdrage aan de schoonheid levert durf ik te betwijfelen. Het is sowieso een aanslag op de beleving van de open ruimte. Dat neemt allemaal niet weg dat ik het plaatje dat op de Vogelweg even voor de dag kwam van een zo mooi door de zon beschenen windmolenwoud in het grijs prachtig vond.

Jaarwisseling op komst.

De zeilen hingen er slap bij, maar de zee kleurde prachtig turquoise tot aan de praktisch lege einder aan toe. En dat maakte veel goed, zo prachtig. Zwoel windje erbij zou nog mooier zijn geweest, maar je kan als zeiler niet altijd maar alles hebben. Je hebt van die dagen die je nooit vergeet, dit was er zo een, temeer omdat hij zo contrasteerde met de winderige en regenachtige dag die erop volgde. Heeft ook z'n bekoring, maar dat terzijde. Op zoek naar inspiratie voor de jaarlijkse nieuwjaarskaart, kwam ik in een album deze foto tegen die ik ooit tijdens een vakantie in mijn zeilperiode heb gemaakt. En zie daar, een idee was geboren.

Een gedenkwaardig afscheid.

Afgelopen woensdag kwamen we met z'n allen bijeen in de Grote of Sint-Maartenskerk in Zaltbommel voor de afscheidsdienst, voorafgaand aan de begrafenis van Will, mijn lieve schoonzus sinds bijna 60 jaar. De indrukwekkende maar sfeervolle kerk, gebouwd in de veertiende en vijftiende eeuw, zat vol met familie, vrienden en andere genodigden. Het was koud in de kerk, erg koud zelfs, maar de warme woorden en mooie gedichten van kinderen, kleinkinderen en broer en zus van Will deden mij dat praktisch vergeten. En natuurlijk hielpen daar ook de woorden van de voorganger en het prachtige orgelspel aan mee. Evengoed was het wel lekker dat we na de afscheidsdienst in een afgesloten en verwarmd deel van de immense basiliek konden bijkomen met een kopje koffie en een broodje. 

Onder het indrukwekkende luiden van de grote zware Trierklok hoog in de toren, hebben we met z'n allen na afloop onze auto's weer opgezocht, om vervolgens naar Natuurbegraafplaats De Maashorst in Schaijk te rijden. En daar, in dat mooie verstilde landschap hebben we haar lichaam begraven. Ik moest daar even denken aan een gedichtje van Toon Hermans dat 'al wat sterft zal bloeien' heet en gaat als volgt: 

de bomen komen uit de grond 

en uit hun stam de twijgen 

en iedereen vindt het heel gewoon 

dat zij weer bladeren krijgen 

we zien ze vallen op de grond 

en dan opnieuw weer groeien 

zo heeft de aarde ons geleerd 

dat ál wat sterft zal bloeien. 

In pannenkoekenrestaurant De Tol in Velp hebben we daarna met zijn allen wat nagepraat. Over hoe een triest afscheid toch ook nog weer heel mooi kan zijn. En dat was het!

Een vooruitziende blik!

  

De Reichsbürger-beweging in Duitsland, de QAnon beweging in Amerika, die ook al in Nederland in opkomst is, het Forum voor Democratie in Nederland en ga zo nog maar even door. Het aantal partijen waar complottheorieën de plaats van het rationele denken hebben overgenomen lijkt zo te zien explosief te groeien.  Schrijver Willem Frederik Hermans publiceerde in 1988 de essaybundel 'Door gevaarlijke gekken omringd', een essay die voor een groot deel is samengesteld uit tientallen krantenpublicaties.

Hij geeft in de essaybundel over van alles en nog wat zijn eigengereide mening, vooral over taalgebruik en correcte formulering. Fout taalgebruik en incorrecte formuleringen liggen vaak ten grondslag aan veel ellende. Zijn opponenten beweerden echter dat hij spijkers op laag water zocht, maar dat vond ik niet. Hij heeft destijds, zeker achteraf gezien, een vooruitziende blik gehad!

Het oog wil ook wat!

Dat in het taalgebruik ooit een keer de gevleugelde uitdrukking 'Het oog wil ook wat!' is ontstaan kan ik mij wel voorstellen, er is zoveel moois te zien. Al moet je er natuurlijk wel oog voor hebben. En dan nog, de één ziet alleen maar de grote lijnen, de ander ziet meer de nuances. Maar hoe je ook kijkt, in alle gevallen is het van belang, dat je het scherp op je netvlies krijgt. Zo niet dan mankeert er vaak wat aan je lens. Een troebele lens verpest het beeld grondig, weet ik uit ervaring, nuances zijn niet zichtbaar. Maar zie, met reeds één nieuw aangebracht helder kunstlensje, waren de nuances terug. Het andere oog wil op korte termijn ook zo'n lensje, kun je nagaan wat je dan allemaal weer te zien krijgt!

Strandvertier

Onlangs heb ik in het Noord-Veluws Museum in Nunspeet de expositie Ben Viegers springlevend! gezien. De Haagse schilder Ben Viegers (1886-1947) heeft in zijn leven van alles en nog wat geschilderd in zijn kenmerkende vrolijk impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, stillevens, boerenleven, zee- en strandleven, noem maar op. Mijn blik bleef even wat langer hangen bij Strandvertier, dat hij zo'n honderd jaar geleden schilderde.

Aan de outfit van de badgasten is duidelijk te zien dat betamelijkheid en goede zeden het motto was. De mensen hadden destijds op het strand zo ongeveer evenveel kleding aan als elders. Maar ze vermaakten zich er zo te zien niet minder om, het is een plezierig en ontspannen tafereel. 

Vergeleken met de huidige badmode is er in honderd jaar wel het één en ander veranderd. De offset-litho Naakten met Strandbal uit 1994 van de Amerikaanse popart kunstenaar Roy Lichtenstein (New York, 1923-1997) laat dat in extentie zien. Maar de laatste tijd hoor je nogal eens dat er sprake is van een nieuwe preutsheid in de samenleving. Het zij zo, als het dan maar bij verpreutsing in het strandvertier blijft!

een muziektempeltje pur sang

Het Badhuistheater aan het Boerhaaveplein in de Oosterparkbuurt, is begin jaren twintig van de vorige eeuw gebouwd als badhuis, naar een ontwerp van architect Arend Jan Westerman (1884-1966). Het badhuis gold in de jaren twintig als het ideale badhuisontwerp. Het was het eerste speciaal voor die functie ontworpen badhuis dat vrij stond. Daardoor kon het een ronde vorm krijgen. Hij maakte de schoorsteen tot de centrale as van het gebouw. Daaromheen plaatste hij halfronde wachtkamers. Een gang scheidde de wachtkamers van de buitenste ring met de bad- en douchecellen. Mannen en vrouwen werden strikt gescheiden gehouden, er waren zelfs twee ingangen. Pas rond de midden jaren tachtig van de vorige eeuw werd het badhuis gesloten en verbouwd tot Badhuistheater. 

En sindsdien is het een veelzijdig theater dat zowel op regionaal, nationaal en internationaal niveau van alles en nogwat te bieden heeft. Vele theatergroepen en bands hebben er in de loop der jaren een podium gevonden, maar ook voor een discussieavond of een feestje kan je er goed terecht. 

Zo was daar afgelopen vrijdagavond de soul en jazzband 'The Stubbs' van de partij. 'The Stubbs' wordt gevormd door 5 muzikanten t.w. Theo van Kampen – trumpet, percussion; Paul Pollmann – drums; Lode de Roos – Hammond & keys; Evert Veldkamp – bass en Roy van Oost – guitar & flute. Ze spelen met z'n vijven mooie instrumentale soul- en jazzgrooves die alles in en aan je doen bewegen. Veel oude en goed uitgevoerde Motown en souljazz grooves uit de jaren 60 en 70 staan daarvoor garant. En natuurlijk de authentieke klank van het Hammond-orgel, de strakke ritmesectie, groovy gitaar en funky blazers!

Prachtig toch, het Badhuistheater is denk ik voor menig muzikant een muziektempeltje pur sang!

Concert in de Achterstraat

Het heeft, waarschijnlijk mede door de coronamisère van de afgelopen tijden, een poosje geduurd, maar gisteren heeft Kleinkoor Cantiamo uit Putten dan toch eindelijk weer eens van zich laten horen. En hoe, zoals onderstaand programma laat zien was het reperetoire weer van een verrassend veelzijdig niveau. Meerstemmige liederen à capella gezongen in verschillende talen van klassiek tot meer hedendaags. Het klonk daar in dat kerkje in de Achterstraat weer allemaal als vanouds, heel mooi. En het ensemble Bleijenberg bestaande uit Dorothea Bleijenberg, piano en Erik Bleijenberg, klarinet gaf met hun mooie optreden extra cachet aan het prachtige middagconcert!

etentje met ongemakken

Witlof-ovenschotel met gehakt, een recept voor 2 personen, 20 min. + 20 min. in voorverwarmde oven op 200 graden. Benodigdheden: 3-4 stronkjes witlof 150 gr gehakt 1 ui 3 el creme fraiche geraspte kaas 450 gr aardappelschijfjes 1 tl kerriepoeder 1 tl peterselie snufje zout en peper. 

Zes vrienden, dus alles maal drie, makkelijk zat, toch was er iets mis gegaan. De oorzaak is zo goed als zeker mijn onzorgvuldige omgang met oventijd en oventemperatuur geweest, waardoor de reeds voorgekookte aardappelschijfjes niet gaar waren geworden. Niemand zei er iets van, maar dat was op zich al een teken aan de wand. Al kon er achteraf nog wel een mager 'de smaak was goed' vanaf. Maar ja, de textuur he, praktisch rauwe aardappelschijfjes in je mond voelt niet echt fijn. En dat de nestor in ons midden op een zeker moment onwel werd en helemaal van de wereld raakte, hielp natuurlijk ook al niet mee aan het 'feel good' gevoel. Dat was behoorlijk schrikken, maar hoewel 112 zelfs online werd geraadpleegd, liep het gelukkig met een sisser af, en kwam onze nestor langzaam maar zeker weer bij de les. Jammer allemaal, de volgende keer bij R en H in Putten beter. Trouwens het voor- en nagerecht heeft iedereen zich goed laten smaken!

Zeezeilers

Met het overlijden onlangs van onze notoire catamaranzeiler Henk de Velde (1949-2022) is zo ongeveer mijn laatste grote voorbeeld van Nederlandse lange afstandzeilers naar de eeuwige zeilwateren vertrokken. Andere geliefde voorbeelden gingen hem daarin al voor. Om er maar enkele te noemen Eerde Beulakker (1944-2013), zeilde naar menig koude kust met zijn gele zeiljacht 'Taeke Hadwych'. Henk Bezemer (1946-2016), zeilde met nota bene een Waarschip 570, de 'Zeilen' genaamd, naar de Azoren. Ben Hoekendijk (1938-2020) zeilde in zijn vertrouwde 'Shalom', een Victoire 933, naar o.m. Spitsbergen. En hoe het gaat met vakgenoot en zeezeiler Wietze van der Zee, die in de jaren tachtig opzien baarde in een race naar de Azoren met het futuristisch ogende zeiljacht 'New Magic Breeze' weet ik even niet. Het doet er ook niet meer toe, het is evenals mijn eigen zeilperiode allemaal voorbij. Het is niet anders, maar ik leef gelukkig nog!

Expositie over, door en voor vrouwen.

De tentoonstelling 'De Nieuwe Vrouw' in Singer Laren is een tentoonstelling over vrouwen, door vrouwen en voor vrouwen. Ze laat echter schilderijen en tekeningen van zowel vrouwelijke als mannelijke makers zien. We zagen o.m. werk van Charley Toorop, Iris Kensmil, Marlene Dumas, Jan Sluijters, Lou Loeber, Eva Besnyö, Isaac Israels, Helen Verhoeven, Thérèse Schwartze, Rineke Dijkstra en Leo Gestel. 

De tentoonstelling vertelt het verhaal van de moderne vrouw en de beeldvorming die in de loop der tijd verandert. Het is niet alleen een succes verhaal, maar ook een verhaal over een weg vol obstakels en beperkingen die 'De Nieuwe Vrouw' in de loop der tijd van zich af heeft moeten schudden. De focus van de tentoonstelling ligt op de periode 1880-1950. Een periode waarin o.m. een betaalde baan en het vrouwenkiesrecht opkwam. Grenzen werden verlegd, met menige conventie werd gebroken, en het aanrecht was niet meer het enige recht. Ze gingen, om maar enkele items te noemen, sporten, roken en een broek dragen i.p.v. een keurslijf en een rok. 

Mooi is dat de tentoonstelling wordt aangevuld met meer actuele kunst die uitnodigt tot reflectie op het heden. Education permanente, helemaal op het vlak van vrouwenemancipatie. Gelijke berechtiging op o.m. juridisch, politiek, economisch, sociaal en cultureel vlak. Beschamend en te gek voor woorden dat we ons daar in 2022 nog immer mee bezig moeten houden!

ouverture van een voetbalopera

    Een kater die je niet achteraf hebt maar al vooraf, is een Qatar. 

      Aldus onze geliefde taalvirtuoos Wim Daniëls. Een mooie en treffende woordspeling vind ik!

Nacht van de Nacht

De nacht van j.l. zaterdag op zondag was de 53ste 'Nacht van de Nacht', een initiatief van de Nederlandse provinciale milieufederaties. Een aantal gemeenten, bedrijven en huishoudens hadden hun verlichting gedoofd om zo aandacht te vragen voor lichtvervuiling. Dat is nodig, want we zijn verslaafd geraakt aan licht in de duisternis, en dat is niet goed. Niet alleen door verspilling van energie, ook het ecosysteem raakt ontregeld. Op verschillende plekken in het land konden we onder begeleiding het donker in. Daar worden we in de Volkskrant volgens schrijfster, dichter, journalist en theatermaker Marjolijn van Heemstra (Amsterdam, 10 februari 1981) ook nog eens een ander mens van. 

Of je van donkerbelevingen echt een ander mens wordt durf ik te betwijfelen. Wat ik echter wel weet is dat je andere zintuigen in het donker meer worden geprikkeld. Dat je daar meer op gaat vertrouwen, vooral op het gehoor en gevoel. En dat is op zich al bijzonder weet ik uit ervaring. Overigens zie je nog aardig wat in het donker als je ogen daar eenmaal aan gewend zijn. Lees o.m. in mijn blogarchief maar eens de stukjes 'hemelse duisternis' van 10/7'14, 'het nachtelijk Waddenzwerk' van 30/6'15, 'centrum in ander licht bezien' van 24/1'16 en 'Over donkere nachten' van 31/10'21.

Stukjes schrijven, goed voor je!

Goed nieuws voor regelmatige stukjes schrijvers. Het is volgens psychologen niet alleen goed voor je, het schijnt ook nog een aantal belangrijke voordelen op te leveren, aldus schrijver en columnist Ben Tiggelaar (Veendam, 1969). De drie belangrijkste voordelen zijn volgens hem: 

a. Schrijven maakt slim. 

Neurologe en onderwijsdeskundige Judy Willis betoogt al jaren dat leerlingen en studenten meer moeten schrijven. Individueel en samen. Schrijven bevordert de creativiteit en helpt bij het op een rijtje krijgen van je ideeën. Bovendien train je je brein in het verwerken en onthouden van informatie. 

b. Schrijven maakt gelukkig. 

Van schrijven word je blij, zeggen psychologen. Waarschijnlijk niet van het schrijven van verplichte papers voor een studie. Maar wel van het schrijven over onderwerpen die je persoonlijk bezighouden. Bijvoorbeeld in een blog of een dagboek. Die vorm van schrijven verbetert je stemming en vermindert stress. 

c. Schrijven helpt om te verwerken. 

Het is klassiek onderzoek binnen de psychologie. James Pennebaker, hoogleraar aan de Universiteit van Texas, ontdekte dat schrijven helpt om trauma’s te verwerken. Wie iets vervelends meemaakt en daar enkele dagen achter elkaar een stukje over schrijft – niet voor publiek, maar voor zichzelf – ervaart eerst negatieve gevoelens, maar verwerkt uiteindelijk zijn nare ervaringen beter dan de mensen die niet schrijven.

Zo, goed nieuws dus voor een notoire blogger, mijn weekend kan niet meer stuk! 

de 24e zondag p.m.

Rond halftwee was iedereen gearriveerd, in 'Grand Café Het oude Station' in Dalfsen om precies te zijn. Een mooie stationsrestauratie uit vervlogen tijden, waar we door Addy en Magda gastvrij werden onthaald met koffie en een lekker appel/notengebakje, al of niet met slagroom. Het was slechts de ouverture van wat nog komen ging. Want ter voorbereiding op de wandeling rond de fraaie havezate Den Berg, waarvan de oudste vermelding al uit 1483 stamt, werden we met mooie verhalen, met af en toe ietwat scabreuze anekdote's over de vroegere bewoners, nieuwsgierig gemaakt naar het gebied. 

We werden niet teleurgesteld, het was een mooie herfstwandeling van zo'n 3,5 à 4 km, niet zo lang dus. Klein maar fijn zullen we maar zeggen, de vele kleuren en geuren, de fraaie zichtlijnen of doorkijkjes, de verstilde waterpartijen, de vele paddestoelen, prachtig allemaal. Salland en zijn Vechtdal is sowieso een prachtig gebied, maar de landgoederen rond de havezate's misschien wel in het bijzonder! 

Met een gezellige borreluurtje bij Addy en Magda thuis in Zwolle en een aansluitend etentje met heerlijke soep, gebakken aubergine, rijst met nog veel meer lekkers en ijs plus koffie toe, werd ook achter deze brussenmiddag een punt gezet. De volgende brussendag ofwel de 25e zondag p.m. wordt ijs en wederdienende op zondag 22 januari 2023 gehouden in Harderwijk.

Lunch met hindernissen.

Geur- maar bovenal smaakverlies, en verder na ruim een halfjaar na de corona besmetting nog immer zwak en gammel. Symptomen die duiden op long-covid of beter gezegd post-covid, vermoeiend maar vooral ook heel vervelend voor Ab, eten is een gruwel, niets smaakt meer. Wij t.w. Eric, André en ondergetekende, de overige leden van Herenleed, het Amsterdamse vriendenclubje dat al sinds begin jaren tachtig bestaat, leven natuurlijk erg met hem mee. 

Een gezellige lunch met z'n viertjes in deze tobberige tijden zou, ondanks Ab's ongemakken, best eens voor een mogelijk oppeppertje kunnen zorgen, daarover waren we het met z'n viertjes snel eens. Onze keuze viel op Paviljoen Uit & Meer aan de Vecht bij fort Uitermeer nabij Weesp. Zonder enige twijfel een van de mooiste plekjes om te eten en te drinken. Ze hebben daar bovendien zoete pancakes op het menu staan, voor Ab voorlopig even de veiligste keuze. Maar helaas konden we met de auto door de aanwezige slagboom niet dicht genoeg bij het paviljoen komen. En dat was i.v.m. met eerder genoemde toestand toch echt even nodig. Jammer, volgende keer beter, dan zal Ab's wandelactieradius vast wel weer een beetje op peil zijn! 

In de fraai gelegen Bistro de Molen nabij Ankeveen, onze tweede keus, gaf de entree geen probleem. Je kan daar praktisch met de auto naar binnen rijden. Maar hier jammer genoeg geen zoete pancakes voor Ab op het menu. Wel iets omeletachtig 's dat hem in zijn toestand nog de beste keus leek, maar bij nader inzien liet hij die voor driekwart staan. O die verdomde covid, over Herenleed gesproken! Het is even niet anders, wij hebben daar overigens wel prima gegeten. En sowieso hebben we daar afgelopen woensdagmiddag een paar genoeglijke uurtjes doorgebracht met z'n viertjes!

Over mooie zinnen

Schrijven roept schrijven op, taal baart taal! Volgens de Nederlandse schrijver P.F. Thomése (Doetichem 1958) zijn de mooiste zinnen toevalstreffers. Daar zit een kern van waarheid in, iedereen die wel eens een stukje proza of poëzie heeft geschreven, of heeft geprobeerd te schrijven, moet dat denk ik kunnen beamen. 

Taal baart taal dus, maar hoe baar je nou een mooie eerste zin? Zo'n zin die je enthousiasmeert, voed en inspireert om verder te gaan. Die je a.h.w. je eigen nog te schrijven epistel of verhaal inzuigt. Moeilijk, ik ga weliswaar door, maar regelmatig schrap ik een eerste zin weer als het verhaal al praktisch af is, en schrijf ik een nieuwe. De z.g. eerste zin bleek achteraf te vroeg gebaart, en bleek naar mijn zin niet meer, of op zijn minst minder nieuwsgierig verlangen naar het vervolg van het verhaal. Vaak komt daarom een eerste zin pas op, als de sfeer en teneur van het verhaal reeds staat. Schrijven roept schrijven op, taal baart taal!

Herfst aan zee.

Een herfstweekje aan zee is een frisse neus halen en uitwaaien, om daarna bij te komen met hapjes, gevulde glazen, goede gesprekken en/of vermakelijk gekeuvel. En zo hebben we het gedaan, en dat beviel ons goed, vooral het ledigen van de glazen. Maar we hebben daar natuurlijk wel meer gedaan dan dat, ook uitslapen, lezen, fietsen, museumbezoek, een schaaktoernooitje en lekker koken hadden we op ons repertoire staan. Een coronauitbraak op enig moment bij één van onze gelederen (Hans) en een gescheurde achillespees door een tuimeling van de trap (Carla) drukte even een dompertje. Echter door de positieve instelling van beide pechvogels en onze collectieve zorg, hebben we er met z'n allen toch een topweekje aan zee van weten te maken. En die was jammer genoeg voorbij voor we er erg in hadden.

'Knowing by Heart'

Op één van de binnenpleinen nabij Dok 2 van de oude rijkswerf Willemsoord in Den Helder staat een imposant cortenstalen sculptuur van 18 x 2,50 meter en een hoogte van 12,50 meter. Het is een sculptuur van kunstenaar Ruud van de Wint (Den Helder, 1942-2006) bekend van o.m. de wandschilderingen in de plenaire zaal van de Tweede Kamer en project 'De Nollen' in een duingebied bij Den Helder (zie o.a. op mijn blog stukje ..over sculpturen en bouwsels van 2/6'18). De transparante sculptuur, door de kunstenaar 'Knowing by Heart' genoemd, doet mij in doorsnede gezien een beetje denken aan de boeg van een schip, echter in het geheel bezien kan ik het maar moeilijk met iets vergelijken, en roept het kunstwerk een scala van gevoelens bij mij op, gevoelens van verbazing, ontregeling en schoonheid om maar iets te noemen.

Crisis? What crisis?

Het woord 'crisis' is volgens mij aan een behoorlijke inflatie onderhevig. Het wordt naar mijn idee alom te pas en te onpas gebezigd. Asiel-, wonen-, klimaat-, krediet-, stikstof-, toeslagen-, energie- en ga zo maar door, alle genoemde kwesties worden aangevuld met het woord 'crisis'. Het zijn uiteraard kwesties en problemen waar een oplossing voor gevonden moet worden, maar dat zal vroeg of laat ook best gebeuren, zo innovatief zijn we als mens wel. Laten we het woord 'crisis' daarom alleen gebruiken als een situatie echt levensbedreigend is, als je niet weet of je de volgende dag nog in leven bent, zoals bijvoorbeeld in grote delen van Oekraïne. 

Ik moet de laatste tijd soms denken aan de LP 'Crisis? What Crisis?' die de Britse symfonische rockgroep Supertramp in 1975 uitbracht. En dan niet alleen aan de prachtige muziek maar vooral ook aan de fraaie en cynische hoes. De wereld bevindt zich in 1975 in de naschokken van de oliecrisis en ander grensoverschrijdend leed. Maar de nuziek is één en al optimisme, dat vooral doorschijnt in het werk van Hodgson: Easy Does It, Sister Moonshine, The Meaning, Two Of Us. Liedjes die worden gedomineerd door akoestische gitaren, Rogers hoge stem en de pakkende melodieën. Daar tegenover staat het cynische, bluesy werk van Davies, die op dit album met Ain’t Nobody But Me een klassieker op z’n naam zet. Ook Another Man’s Woman is zo’n stuk dat Supertramp jarenlang zal blijven spelen.

IK-eiland, enclave van kunst en cultuur.

De in 1983 buiten gebruik gestelde Souburgse watertoren, een uit 1939 daterend Rijksmonument, ontworpen door architect J.H.J. Kording (1904-1989) staat al enige tijd te koop. Ik las, dat behalve de beeldbepalende watertoren op het z.g. IK-eiland, een driehoekig gebiedje van ca. 0,7 hectare, dat nabij de entree van Vlissingen als een eiland ligt ingeklemd tussen de A58, Vlissingsestraat en Bermweg, de koper voor een kleine 3 miljoen euro ook nog eigenaar wordt van zeven gebouwen rondom de toren.

De Souburgse watertoren ken ik goed, want in opdracht van de NOS heb ik eind jaren tachtig namelijk een planstudie gedaan naar de realisering van studioruimten in de toren voor regionale omroep Zeeland. Een nogal ambitieus plan dat om diverse reden uiteindelijk niet haalbaar bleek te zijn. Jammer, maar zo gaan de dingen soms. In 2005 is de toren en het omringende gebied door de gemeente Vlissingen verkocht aan kunstenaar Jan van Munster (1939). 

En die heeft er met name in het eerste decennia van deze eeuw iets moois van gemaakt. Jan van Munster heeft de toren en het gebied rond de toren getransformeerd in een werk- en wooneiland dat in het teken staat van kunst, het z.g. IK-eiland. Een unieke enclave, een woon- en werkplaats voor kunstenaars, maar vooral een plaats waar kunstenaars in verschillende paviljoens werken en (tijdelijk) wonen, en waar het gemaakte werk vervolgens wordt geëxposeerd. 

Een prachtig concept dat jaren heeft gewerkt. Maar tijden veranderen, het concept was naar de mening van Jan van Munster uitgewerkt en teveel een verdienmodel geworden, bovendien is Jan van Munster aardig op leeftijd en niet meer zo fit. Daarom staat het te koop, een beslissing die hem pijn doet, het is zijn levenswerk. Het zou dan ook mooi zijn als hij een koper weet te vinden, die het IK-eiland wederom een bestemming in de geest van kunst en cultuur weet te geven.

Over een etentje met vrienden.

'Men moet eten om te leven, niet leven om te eten', aldus de Griekse filosoof Socrates ca. 430 v Chr. De Franse dichter en schrijver Nicolas Chamfort (1741-1794) zei in zijn tijd over eten het volgende 'De maatschappij bestaat uit twee grote klassen: zij die meer eten dan honger hebben, en zij die meer honger dan eten hebben'. Eetwijsheden waar we heden ten dage in het algemeen misschien nog meer stil bij moeten staan dan ooit. Ik durf haast niet meer te eten! 

Toch hebben we onlangs met ons bekende vriendenclubje uit Putten weer heerlijk gegeten en gezellig over van alles en nogwat geouwehoerd. Daar leven we voor! Wel een beetje jammer dat we Roel deze keer moesten missen vanwege een fikse verkoudheid, daarom hebben wij op zijn beterschap maar een glaasje extra genomen. Oud, vertrouwd en gezellig, we hebben gelijk maar weer een datum geprikt voor een volgend etentje rond eind november. Echter dan niet bij Albert en Hilly, maar bij ons in H'wijk.

Vrolijk klagen.

Ik werd er vrolijk van toen ik onlangs op radio 4 de Seguidilla (Oud Castilliaans volkslied en dansvorm) 'Dime que te quexas', vrij vertaald 'Vertel me dat je klaagt' hoorde van de 17 eeuwse Spaanse gitarist en muziektheoreticus Luis de Briçeño. Prachtig uitgevoerd door het in 1998 door Vincent Dumestre opgerichte Franse muziekensemble 'Le Poème Harmonique'.

 

Achterwaarts begrijpen, voorwaarts leven!

De Deense 19 eeuwse filosoof Søren Kierkegaard (Kopenhagen, 1813-1855) schijnt ooit te hebben verzucht, dat we het leven alleen maar achterwaarts kunnen begrijpen, terwijl we het voorwaarts moeten leven. Een wijze uiting van de jonge Kierkegaard vind ik, die je vrijelijk misschien als volgt zou kunnen interpreteren: Alleen wie om kan kijken, kan vooruit zien!

Een klein haventje aan het Veluwemeer.

Verder gaan ze niet, het reeds begroeide talud tegen de hoge betonnen begrenzing van bedrijventerrein Lorentz 3 is daar vrij duidelijk in. Het werd, lijkt mij ook wel tijd om niet verder te gaan. Als een gletsjer is bedrijventerrein Lorentz 1 t/m 3 de laatste decennia het oude, vertrouwde landschap tussen Harderwijk en Hierden ingeschoven, uiteraard met vrij onomkeerbare gevolgen. Maar gelukkig is aan het Veluwemeer in de aanhoudende storm van economische expansie, het kleine zeer nabij gelegen schilderachtige 'Haventje van Hierden' op de valreep bewaard gebleven, en dat is mooi!

Interdisciplinaire kunst.

We kwamen eigenlijk voor de tentoonstelling 'Die Mitte' van Neo Rauch, maar daarvoor waren we iets te vroeg, die zou pas in de namiddag officieel worden geopend. We konden echter wel terecht bij een tweetal andere tentoonstellingen t.w. de museumcollectie van de Fundatie, met schilderijen van Bacon, Breitner, Chagall en vele anderen, en de tentoonstelling 'GELICHAAMD' van kunstenares Nieke Koek (Roelofarendsveen, 1982). De meeste schilderijen van de museumcollectie hadden we vaker gezien, daar waren we dan ook vrij snel klaar mee, maar de tentoonstelling 'GELICHAAMD' van Nieke Koek vonden we intrigerend, dat was andere koek zal ik maar zeggen. 

In 'GELICHAAMD', de eerste museale solopresentatie van Nieke Koek, gaat het in haar werk niet om de vorm, maar om de ervaring. Ze heeft een levenslange fascinatie voor het (on)vermogen van het menselijk lichaam. Haar werken zijn poëtische vertalingen van het lichaam, en ze verheft dagelijkse, lichaamseigen zaken tot kunst. Als een goed getrainde acteur analyseert en internaliseert ze haar lijf en dat van anderen, om zo ook de kijker bewust te maken van het eigen lichaam. Nieke Koek is een interdisciplinair kunstenaar, ze maakt werk over de beleving van het lichaam!

Een gelukstreffer.

Iemand heeft eens uitgerekend dat de kans dat je geraakt wordt door vogelpoep gemiddeld 1 keer per 10 jaar is. Maar de kans dat je een voltreffer precies midden op je hoofd krijgt, moet neem ik aan nog aanzienlijk lager liggen. Dat mij dat gisteren overkwam tijdens een wandelingetje over de Grote Markt nabij de Grote Kerk in Zwolle, kan je dan ook met recht een gelukstreffer noemen. Want is er al niet sinds de oudheid het (bij)geloof dat een treffer met vogelpoep je geluk zal brengen? Heb ik even mazzel! 

By the Way, vandaag wel toevallig €. 100,00 gewonnen met een staatslot.

over een relax halfwinds rakje

 

 De afwisseling maakt zeilen op de Vinkeveense Plassen zo mooi.

 Zondagmiddag zeilden we met z'n vijven vanuit de jachthaven met de   Sailhorse van Evert een mooi ruim bezeild rakje op de Noordplas. 

 Maar je kan daar, en al helemaal bij een zacht briesje als afgelopen   zondag het geval was, op je fokje natuurlijk ook mooi tussen de vele   zandeilanden en legakkers door dobberen. Ja, ja, eenmaal de Vinkeveense   wind in de zeilen is hoe dan ook genieten geblazen!

(De Kleine Plas, de Zuidplas en de Noordplas vormen samen met 12 zandeilanden en honderden legakkers het Vinkeveense Plassen gebied.)  

Impressie v/e gedenkwaardige avond

Een snelle zeiler!

Veel plezier met je mooie Sailhorse, een snelle zeilboot van 6,02 meter lang en 2,00 meter breed met een diepgang van 0,90 meter en een zeiloppervlak van 21,10 m2 (grootzeil + fok). Een stuk groter dan de Flying Arrow Schakel waar we ca, 40 jaar geleden in rond zeilden. Die was immers maar 4,74 meter lang en 1,74 meter breed met een diepgang van 0,15 tot 1,05 meter en een zeiloppervlak van 11,90 m2 (grootzeil + fok).

Of je bij een beetje vaart op de Vinkeveense Plassen of waar dan ook, achter het verhoogde voordek van deze snelle zeiler net zo droog blijft als ca. 40 jaar geleden achter het comfortabele buiskapje van de Schakel durf ik te betwijfelen. Maar dat is bijzaak, het gaat om de kick. Geniet ervan!

twee vrolijke peuters

Het gaat snel, eerst waren het baby's, toen waren ze allebei een tijdje dreumes, en sinds kort is het een stelletje lieve, maar al knap eigenwijze peuters van 3 jaar oud, waar we als overgrootouders erg van kunnen genieten en plezier aan beleven. Mooi zo'n ontwikkelingsproces, het gaat maar door, als je Lina en Rayan na een week weer eens ziet, zijn ze in alle opzichten weer zichtbaar gegroeid. Over een jaartje gaan ze al naar school! Maar voor het zover is, hopen we dat iedereen nog een mooi en gezond jaartje mag genieten van alles wat deze twee vrolijke peuters aan leven in de brouwerij brengt!

een avondje zeilen met de HK21

Een avondje zeilen op het mooie Wolderwijd met de HK21, een historische botter, die vanaf haar bouwjaar 1909 tot medio jaren zestig op naam van een Harderwijkse vissersfamilie heeft gestaan, maar tegenwoordig eigendom is van de Harderwijkse Botter Stichting. De houten schepen hebben nogal wat onderhoud nodig en moeten bij tijd en wijle worden gerepareerd. Woensdagavond was min of meer een testvaart voor de HK21. Een lekkageprobleem was onlangs verholpen, er moest echter nog wel getest worden hoe de reparatie zich hield onder volle belasting van het schip. 

Het was een prachtige avond met een lekker windje in de goede richting. Gezellig kletsend over van alles en nogwat, drankje erbij en genieten van de ondergaande zon en de prachtige skyline van Harderwijk. Met de test hebben we ons m.i. niet al te zeer bezig gehouden, ook al kwam er wel wat water binnen in de kuip. Maar dat leek mij niet al te verontrustend. Nogmaals, een prachtige avond die we eenmaal afgemeerd, hebben besloten met een hapje en een drankje op het terras aan de haven van de Harderwijkse Botter Stichting.

Mooi Cornwall.

Het schilderachtige Cornwall laat zich het beste karakteriseren als een typisch cultuurlandschap, een mengeling van natuur, ruimte, landbouw, visserij en bewoning. Ze zeggen dat de Cornish zich meer dan gemiddeld verbonden voelen met het landschap waarin ze leven, en dat geloof ik zo, gezien mijn ervaringen daar. De tentoonstelling 'Living the Landscape' in museum Belvédère is gebaseerd op dit onderwerp. Kunstenaars als Barbara Hepworth, Patrick Heron, Ben Nicholson, Alfred Wallis en vele anderen lieten zich tussen 1939 en 1975 vooral inspireren door het eeuwenoude landschap met zijn pittoreske plaatsjes, de zee en de verbondenheid tussen de plaatselijke bevolking en haar omgeving. In een tijd dat landschap door beleidsmakers primair in cijfers wordt gevat, laten ze zien dat een landschap geen optelsom is van wolken, gras en bomen, maar een leefomgeving waarvan de mens deel uitmaakt. Een mooie tentoonstelling!

een wervelwind op Ameland

J.l. 11 augustus was het precies 50 jaar geleden dat een windhoos met een kracht van 200 kilometer per uur in een kleine minuut een spoor van vernielingen over camping Duinoord op Ameland trok. Daarbij kwamen drie mensen om het leven en raakten honderden gewond. Een natuurramp van formaat dus, één van de grotere die ons land in de moderne geschiedenis getroffen heeft. 

De zware windhoos die om 9.15 uur vanuit westnoordwestelijke richting kwam, schampte min of meer het z.g. tententerrein waar mijn zus en haar vriend stonden, maar trof daarentegen het hoofdterrein volop. Waren er met het schampschot op het tententerrein al veel tenten total loss geraakt, op het hoofdterrein stond werkelijk niets meer overeind. Tenten, caravans, een toiletgebouw en een kampwinkeltje waren met de grond gelijk gemaakt. Overal verspreid liggend huisraad, vakantiespullen en weet ik allemaal niet wat nog meer, de chaos was compleet en overweldigend. 

Toen ik samen met mijn vader in de loop van de middag op camping Duinoord arriveerde, om mijn zus en haar vriend te helpen met het één en ander, was de algehele hulpverlening nog volop bezig. Door de zeer lokale impact van de krachtige wervelwind was de ernst van alles vrij laat doorgedrongen bij de diverse hulpverlenende instanties.

architectengroep op de Prinsengracht

Het was weer gezellig druk op de Prinsengracht. Vele duizenden mensen hebben in Amsterdam de 'Canal Parade' bezocht. Na twee jaar afwezigheid door corona kon de wereldberoemde botenparade dit jaar voor de 25ste keer op de grachten worden gehouden. Er deden tachtig boten mee aan het evenement. Voor zover bekend was er tijdens de botenparade nergens sprake van incidenten, en dat is mooi. Een feestje, waar de vrijheid om te mogen zijn wie je bent en te houden van wie je wilt het leidend motto is, verdiend immers niets dan lof. 

Bij de sfeervolle drukte op de Prinsengracht, stonden mijn gedachten weer eens even stil bij de ruim tien jaar die ik op de Prinsengracht in het verleden heb doorgebracht bij een architectengroep. Als een soort familie voelde het, er werd niet alleen hard gewerkt, maar lief en leed werd vaak ook gedeeld, er werd geleerd en er werd gezamenlijk op excursie gegaan en gefeest. Je werd daar in het diepe gegooid, waardoor er juist kansen werden gecreëerd, waarin je zo nodig begripvol werd ondersteund. Je leerde het vak al doende, het was het ultieme voorbeeld van 'learning by doing', uitgangspunt van mijn studie destijds aan de Academie van Bouwkunst. 

Na gedane arbeid nam ik met een paar collega's nog weleens even in café 'de Eland', schuin tegenover ons bureau aan de overkant van de gracht, met een pikketanisje de dag door. De kastelein schonk daar in één gracieuze beweging een borrel met een kop erop, en dat zonder te morsen. Lukte hem dat niet, dan hoefde je van hem niet te betalen. Maar dat voordeel heb ik daar nooit genoten, het lukte hem keer op keer om in één gracieuze beweging een pikketanisje te schenken met een mooie bolle kop!

Sfeervolle nachtjes op zee.

Een paar weken terug, om precies te zijn op 13 juli j.l., kwam in onze contreien om 20,37 uur  de supermaan boven de horizon uit. (Een supermaan is gewoon een vollemaan, die in die periode in zijn ovale baan dan het dichts bij de aarde staat.) De maan ziet er dan een stuk groter en helderder uit dan gewoonlijk, een spectaculair natuurverschijnsel dat volgens Bartjens één tot drie keer per jaar voorkomt. Deze keer heb ik de supermaan jammergenoeg gemist, maar de keer dat ik op zee in mijn zeilbootje getuige was van dit mooie natuurverschijnsel zal ik niet gauw vergeten. Bovenstaande foto heb ik niet zelf gemaakt, maar het had gekund, zo zag het eruit, rustig zeetje en geen wolkje aan de lucht, prachtig! Zie voor meer sfeervolle nachtjes op zee o.a. de stukjes 'hemelse duisternis' van 10/7'14 en 'het nachtelijk Waddenzwerk' van 30/6'15 in mijn blogarchief.

Navigatieperikelen

Dit is mijn sextant, een oude Stanley London 1920, ooit gekregen in de jaren 80 van mijn HL vrienden. Goed te zien is dat ik het ding decennia lang niet heb aangeraakt, de sextant is in zijn kistje grondig geoxcideerd. Een goeie poetsbeurt zou niet misstaan. Maar waarom eigenlijk, gebruiken doe ik de sextant niet meer. Eigenlijk heb ik de sextant nooit serieus gebruikt. Ja gestimuleerd door het Handboek Astronavigatie van beroepszeiler wijlen Henk Bezemer, heb ik in het verleden uit nieuwsgierigheid de sextant wel eens op zee ter hand genomen. Een leuke bezigheid maar nog niet zo eenvoudig, al snel controleerde ik de verkregen uitkomsten met mijn vertrouwde GPS-systeem. 

Mijn kennis en ervaring met astronavigatie is dus nogal beperkt, maar mijn nieuwsgierigheid naar deze tak van plaatsbepaling is dat allesbehalve. Als zeiler hield ik het spelevaren op een plas, waar beide walkanten binnen mijn gezichtskring bleven vrij snel voor gezien. Maar om zonder enige kennis van navigatie de zee op te gaan, leek mij niet bepaald verstandig. Om te beginnen heb ik daarom destijds een wintercursus theoretische kustnavigatie gedaan op de zeevaartschool in Amsterdam. Dat gaf mij voldoende basiskennis om uiteindelijk naar Franse en Engelse kustplaatsen te kunnen navigeren. 

Magische momenten waren het wanneer je puur middels berekening van diverse koersformules op zee de eenzame cardinaleboei ontdekte die je in je koersplan  had opgenomen. Maar ja, ondanks de kick van deze momenten, kreeg mijn aangeschafte elektronische plaatsbepalingsapparatuur door gemakzucht al vrij snel de overhand. Eerst via een keten van bakens op het land, het z.g. Decca systeem, later via satallieten in de ruimte, het z.g. GPS systeem. Tot op enkele meters nauwkeurig wist je waar je zat. Wel zo veilig natuurlijk, maar het gaf mij niet de voldoening die succesvol  toegepaste koersformules gaven.

Waarom dat zo werkt bij mij weet ik niet goed. Het heeft denk ik te maken met mijn fascinatie voor wind, golven en deining, de natuurlijke krachten waarmee een zeiljacht zich door het water beweegt. Eén met natuurlijke factoren. Daar horen geen alledaagse spanningen en zorgen bij die je op een zeiljacht nou juist eens wil ontlopen, bijvoorbeeld over voldoende boordspanning om maar wat te noemen. Maar goed, er zijn natuurlijk belangrijkere zaken om je druk over te maken, daarom ging mij een concessie in deze ook vrij makkelijk af.

VOORLOPERS in 't Paleispark.

De collage is slechts een impressie, een zeer beknopte weergave van de vele kunstuitingen en andere bezienswaardige objecten die momenteel in Park Paleis Soestdijk in expositie VOORLOPERS zijn te zien.

1. 'Darwin' 2008, een uitvergrote spermacel. Kunstenaar Atelier Joep van Lieshout. 

2. 'Origins' in dialoog met de dynamiek van het park. Kunstenaar Ivan Cremer.

3. Het 'Witte bankje' uit 1740 aan 't begin van één van de lange zichtlijnen in het park.

4. 'Borboros' 2017, aquatheek, ca. 1800 flessen water. Kunstenaars Tilly Buij en Gerard Groenewoud.

5. 'Over een andere boeg gooien'. Kunstenaar David Bade.

Er is verder een verrassend aantal innovatieve kunstwerken te zien van bekende en minder bekende kunstenaars van Nederlandse bodem. Waarbij actuele thema's als duurzaamheid en biotechnologie veelal de basis vormen. Prachtig allemaal, maar dat was de wandeling door het paleispark sowieso al!

Bosbrand

Op een gemiddelde schooldag konden de ruiten soms uit hun sponningen rammelen van het zware kanongebulder. Ze waren weer lekker bezig op het hemelsbreed ca. 10 km verderop gelegen militair oefen- en schietterrein in 't Harde. Er werd veel geoefend, maar over geluidsoverlast hoorde je niemand klagen, het werd destijds, de tijd van de Koude Oorlog, de 'The Sound of Freedom' genoemd. Het was ook de sound van mijn lagere schooljaren in de eerste helft van de jaren vijftig, vaak geaccentueerd door een laag overvliegende Gloster Meteor of een Amerikaanse F-100 Super Sabre, die soms ook nogeens door de geluidsbarriére knalde. Een wonderlijke tijd eigenlijk, maar dat zeg ik nu, destijds vond je het gewoon. 

Vaak dat aan het einde van zo'n schietdag de hei of een stuk bos op het oefenterrein, en soms daarbuiten, in de hens stond. Doorgaans was het snel geblust, maar soms redde defensie het niet alleen en moest de brandweer uit heel de regio er ook aan te pas komen om het vuur onder controle te krijgen. Ik ging wel eens met mijn vader mee kijken, uiteraard vanaf een veilige afstand. Een spannend maar ook beangstigend schouwspel in het donker, dat nog immer op mijn netvlies staat. De vele bosbranden die we tegenwoordig waar dan ook ter wereld zien, doen mij in elk geval vaak terugdenken aan die tijd.

lekker temperatuurtje

Het is warm, te warm, mogelijk dat vandaag zelfs de 40º C op één of ander officieel meetpunt in ons land wordt aangetikt. Het KNMI heeft daarom voor een groot gedeelte van het land code oranje afgekondigd, waarmee ze ons wil waarschuwen om voorbereid te zijn op extreem weer. Hoewel hittegolven van alle tijden zijn wordt de toename toegeschreven aan het klimaatveranderingsproces. Er staat ons nog het één en ander te wachten! En vluchten kan niet, warmterecords worden overal op het noordelijk en zuidelijk halfrond gebroken. Waarom ook niet, ooit groeiden er palmbomen in de huidige poolgebieden. Dat zullen wij voorlopig niet meemaken, maar de klimaatverandering schijnt desalniettemin sneller te gaan dan we denken!

Naar polder Arkemheen

Van Nulde tot Nijkerk en Spakenburg ligt het zeekleilandschap van polder Arkemheen, dat volgens Bartjens ooit onderdeel was van een groot veenmoeras. Later werd dit gebied regelmatig overstroomd door de Zuiderzee, waarna er een laag zoute klei op dit veengebied achter bleef, en er uiteindelijk een open weide- en plassenlandschap ontstond. Een Natura 2000-gebied met de classificatie meren en moerassen dat tot op de dag van heden een rijk vogelgebied is. Een prachtig gebied, de rust die daar over ons neerdaalde, was het stukje fietsen vanaf Harderwijk tot aan Nulde langs de lawaaiige A28 zeker waard!

de mysterieuze schuur

Toen ik een tijdje terug 'Zwarte Schuur' las, een roman uit 2019 van de Nederlandse schrijver Oek de Jong (Breda, 1952) bracht de titel mij terug in de kinderjaren. Terug in de prille jaren vijftig, toen ik opweg naar school altijd langs een zwarte schuur liep die me enorm intrigeerde. Een grote zwarte houten boerenschuur, aan de wegzijde bekleed met allerlei blikken platen, geheimzinnig, mysterieus, nergens een opening, de enorme deuren waren altijd gesloten. Wat zou daar toch achter zitten, vroeg ik mij steeds af. Op die vraag heb ik nooit een antwoordt gekregen. En naar mate ik ouder werd verloor die vraag mijn belangstelling. De zwarte schuur raakte geleidelijk aan buiten beeld. Maar de roman 'Zwarte Schuur' bracht hem weer even terug bij mij. Spanning en mysterie rond de gebeurtenissen in Oek de Jongs 'Zwarte Schuur' associeerde ik onbewust met de mysterieuze zwarte boerenschuur uit mijn kinderjaren!

Dat is het overeenkomstige, meer niet. Verder is Oek de Jongs 'Zwarte Schuur' voor mij wel een van die boeken die aardig blijft hangen. Die raakt aan waar het eigenlijk om gaat. Over liefde, maar ook over je omgang met je angsten, driften, wantrouwen en verlangen.