op de 22e zondag p.m.

Het heeft deze keer o.m. door de coronamisère allemaal wat langer geduurd dan we gewend waren, maar afgelopen zondag was het dan toch weer zover: Zondag, post meridiem, de 22e alweer. Rond 13.30 uur vertrokken we met z'n achten vanaf het Havikskruid op de fiets naar het Strandpaviljoen van Kampen, waar Janny een leuk plekje en een versnapering had geregeld, met uitzicht op de IJssel en de fraaie stadsgevel aan de overkant. Na dit genoeglijke intermezzo aan de rivier, bestegen we het stalen ros weer voor een bijzondere fietstocht langs de z.g. bypass van Kampen, het Reevediep geheten.

Een mooie fietstocht door de weidse, maar totaal veranderde omgeving ten zuiden van Kampen. Langs het Reevediep, een geheel nieuwe waterverbinding tussen de IJssel en het Drontermeer, die fungeert als hoogwatergeul in extreme omstandigheden. Hoogwater van de IJssel kan nu ook middels deze geul worden afgevoerd naar het IJsselmeer via het Drontermeer, Vossemeer en Ketelmeer. 

Eenmaal terug op het Havikskruid waren we allemaal wel toe aan een verkoelend aperitief. Altijd gezellig met de vijf in het uur. En toen we daarna ook nog eens tot ver in de avond lekker in de tuin konden zitten eten, was de sfeer helemaal top. De buien die waren voorspeld hebben we gelukkig niet gehad, ja eentje in de auto, toen we na afloop naar huis reden, die telde dus niet meer. Het was alles bij elkaar genomen weer een mooie, gezellige en goed georganiseerde zondag p.m. Ik kan mij nu al verheugen op de volgende in Hoogeveen of omgeving, die hopelijk, nu de coronamisère voorbij lijkt te zijn, niet meer zolang op zich zal laten wachten.

een heerlijke fietsmiddag

Eerdat we op de ons bekende maar altijd weer leuke fietsroute zaten, moesten we natuurlijk nog wel eerst even die grote stad zonder kleerscheuren zien uit te komen. En dat was op de eerste dag van de verlichting na de coronamisère geen sinecure. Druk, druk, druk, de zon scheen en iedereen was blij, want we mochten weer. Volle terrasjes, volle glazen en geen mondkapje meer te bekennen, knuffelen kan weer. En in de stad en op de boulevard kon je over de koppen lopen, of in ons geval fietsen. Hoezo anderhalve meter afstand? 

Maar goed, uiteindelijk hebben we met z'n negenen de metropool heelhuids kunnen verlaten, en kwamen we in rustiger vaarwater terecht. Eerst op een prachtig fietspad door de weilanden tussen het Veluwemeer en het Veluwemassief tot ongeveer ter hoogte van Hulshorst. Om vervolgens bij Hulshorst het Leuvenumsebos in te duiken, en o.a. via de Hulsthorsterheide naar restaurant 'De Zwarte Boer' te fietsen voor de lunch. Ook daar weer druk, druk, druk, maar we hadden gelukkig gereserveerd. Na de lunch zijn we uiteindelijk via het Beekhuizerzand naar de Doelenstraat gefietst voor het broodnodige aperitief. 

Op de Vischmarkt hebben we op het terras bij 'Da Gabriele' de heerlijke fietsmiddag afgerond met een gezellig hapje en drankje. C en J.R. bedankt voor de organisatie!

Gees, 'the sky is the limit'

Te midden van de weidse stilte van het Drentse akkerlandschap nabij het dorpje Gees, ligt een 7 hectare grote monumentale beeldentuin 'Beelden in Gees' geheten. In de tuin zijn meer dan 150 kunstwerken van kunstenaars uit Nederland, België en Duitsland te bewonderen. Onlangs waren we daar weer eens, elk jaar is er immers weer een nieuwe expositie. Het weer was een beetje bedrukt met af en toe een spettertje, maar dat heeft ons er niet van kunnen weerhouden om er een aantal uurtjes rond te dwalen, met een tussentijds bezoek aan de Brasserie aldaar voor een hapje en een drankje.

Eclecticisme in de muziek.

'ZAPPA', de nieuwe documentaire van Alex Winter (55) over Frank Zappa (1940-1993), die momenteel in o.a. Pathé Tuschinski in Amsterdam te zien is, is grotendeels opgebouwd uit voor velen onbekend archiefmateriaal. Alex Winter heeft het n.l. bij de erven voor elkaar gekregen hem inzage te geven in honderden uren nooit vertoont beeldmateriaal van optredens, repetities, intervieuws en homemovies. Uit verhalen van muzikanten die met hem gewerkt hebben komt een complex en vaak grillig mens naar voren, maar bovenal een genie. 

Zijn immer eclectische composities, (hij gooide werkelijk alle muziekstijlen door elkaar, klassiek, pop, jazz, blues, rock, funk, soul, doowop en wat nog meer) vergden het uiterste van zijn muzikanten. Een muziekvernieuwer pur sang, maar dat wisten we eigenlijk al! Ik ben wel eens benieuwd wat Frank Zappa voor een composities gemaakt zou hebben met de huidige computertechnologie en algoritmische samenstellingen.

Rondom de baai van de Compagnieshaven

Hoe vaak wij in onze zeiljaren in de Conpagnieshaven hebben gelegen zou ik niet meer weten, maar sowieso vaak. De eerste keer weet ik trouwens nog heel goed, zomer 1983 met een Schakel, een open zeilboot waarin we nota bene met z'n viertjes vanuit Lemmer het IJsselmeer waren overgestoken! (Zie in mijn blogarchief stukje 'Zeilen' van 23 juli 2010.)  

Herinneringen uit een ver verleden die mij te binnen schoten toen ik onlangs samen met J in het aangrenzende Zuiderzeemuseum liep. En vanaf de kop van het schiereiland achter de 3 schelpkalkovens genoot van het weidse uitzicht over het IJsselmeer. Verder hebben we daar uiteraard ook bijzonder genoten van de uitgebreide wandeling door het vogelrijke bos en het toch altijd weer boeiende Zuiderzeemuseum. 

Kip à la Calvados.

Eten met vrienden is samen genieten van lekker eten en drinken. We vinden het één van de geneugten van het leven. Deze keer waren wij aan de beurt om de dis rijkelijk te vullen, hetgeen we doorgaans met veel enthousiasme doen. Maar het is ook altijd weer spannend, wat zullen we nou weer eens op het menu zetten. Na enig praktiseerwerk kwamen we tenslotte uit op 'Kip à la Normande' een recept uit Normandië, onze favoriete vakantiestreek, zie o.a. ook mijn stukje 'Een lekker streekdrankje' van 24 mei j.l. 

De ingrediënten van 'Kip à la Normande' ofwel kip gestoofd in calvados en appelcider en geserveerd met gebakken appel zijn: Kippenpoten, ongezouten roomboter, calvados, sjalotten, knoflook, champignons, appelcider, crème fraîche, kippenbouillon en een Elstar appel. Het één en ander uiteraard in de juiste verhoudingen en gradaties bij elkaar gebracht, en naar behoefte met peper en zout op smaak gebracht

Alles ging lekker tijdens het kookproces, maar op een gegeven moment drong het tot mijn schrik door dat ik toch een foutje had gemaakt. Hoe stom kan je zijn, ik had i.p.v. 35 ml Calvados 350 ml Calvados over de kippenpoten uitgegoten, 10 x zoveel als de gewenste hoeveelheid!  Aanvankelijk dacht ik dat het recept hiermee totaal verprutst was, maar niets was minder waar, iedereen vond het heerlijk. De meeste alcohol was natuurlijk verdampt tijdens het verdere kookproces, maar de smaak gelukkig niet.

'Kip à la Normande' met teveel Calvados, heerlijk!

Oppassen, een kunst apart!

Of we vanmorgen misschien een paar uurtjes konden oppassen? Ach ja waarom niet, zo incidenteel is dat geen probleem, zeker niet als we kunnen. 'We benne op de wereld om mekaar te helpen, nietwaar'? En zo zie ik ook eens hoe onze achterkleinkinderen van bijna twee jaar oud de wereld om zich heen ontdekken. Een hele klus dat opgroeien, al lijkt het vanzelf en harder te gaan dan ik denk. Voor mij is het ook vaak schakelen tussen wat ze echt al kunnen, en wat ik denk wat ze zouden moeten kunnen, bovendien is de tweeling ook nogal verschillend van aard. Maar gelukkig is mijn eega in deze beter in anticiperen, en viel het één en ander reuze mee. Het was een leuk, maar warm ochtendje daar in de tuin van onze kleindochter!

Leven IV

'That’s one small step for a man, one giant leap for mankind' zei astronaut en commandant van de Apollo 11 missie Neil Armstrong (1930-2012), toen hij op 21 juli 1969 als eerste mens ooit voet op de maan zette. Een gebeurtenis van belang die ons ruim een halve eeuw geleden aan de buis gekluisterd hield. Na dit hoogtepunt in staaltjes van (ruimtevaart)techniek was de belangstelling in de maan lange tijd min of meer tanende. 

Echter sinds de laatste jaren neemt de belangstelling in ons mooie hemellichaam weer van alle kanten toe. Zo las ik vanmorgen in de krant dat deeltjesfysici James Beacham en Frank Zimmermann, experts van het deeltjeslab CERN bij Genève, het plan hebben geopperd om een deeltjesversneller van 11.000 km lang op de maan te bouwen. Ongeveer net zo lang dus als de totale omtrek van de maan. Met de huidige deeltjesversneller van 27 km en de mogelijke opvolger van 100 km nabij Genève (zie o.a. mijn stukjes Leven I, II en III van resp. 25/1'10, 14/12'11 en 7/7'12 alsmede 'Gepakt in de grote versneller!' van 28/1'17), blijven de deeltjesfysici nog voortdurend in het duister tasten. Een grotere, sterkere deeltjesversneller is volgens hen het antwoord, om elementaire deeltjes met nóg meer energie op elkaar te jagen en te kijken hoe in een flits nieuwe, nog onbekende reacties plaatsvinden. 

Is dit een verlate 1 aprilgrap? Volgens Bartjens zeker niet, hoewel het een onzinnig idee lijkt, dat bovendien als het er ooit van komt, nog vele decennia op zich zal laten wachten. Maar als je nadenkt over de grootst mogelijke deeltjesversneller is het één en ander toch een logisch gevolg. En het is sowieso handig om een referentie-paper te hebben waar de voor- en nadelen in staan en van daaruit verder te denken.

Rond het Nuldernauw.

Aardig fietstochtje van huis uit via een prachtig fietspad langs het Wolderwijd richting Horst, hoewel het stuk pal langs de A28 enigszins op ons gemoed werkte door de hoge geluidsbelasting. Maar op de Flegel, de veerpont die ons van Horst naar Zeewolde bracht, keerde de rust terug. In Zeewolde aangekomen namen we ad hoc het besluit om i.p.v. een rondje Wolderwijd, een rondje Nuldernauw te fietsen. Dus links af richting Nijkerk, deels langs het water, deels door het Horsterwold. Ook hier prachtige fietspaden, maar op enkele locaties erg smal, optisch temeer door het hoge gras waardoor je de zijkant van het fietspad niet kon zien. Het één en ander was de oorzaak van een valpartijtje waar J weliswaar een lichte kneuzing en schaafwond aan over hield, maar verder gelukkig met de schrik vrij kwam. Bij de Nijkerkersluis staken we weer over naar de Gelderse kant, om vervolgens over de dijk langs het Nuldernauw en de Arkemheense Polder naar Nulde te fietsen. Na de lunch in Postillion Nulde fietsten we weer parallel aan de luidruchtige A28 via Horst huiswaarts. Alles bij elkaar genomen een mooi fietstochtje van bijna 40 km.

Een reusachtig pieremegoggel.

'Nederlandse Ark van Noach belemmert Britten het uitzicht, maar mag niet weg', las ik in de krant. Ik wist niet dat de z.g. 'Ark van Noach', een gedrocht van 70 meter lang en 13 meter hoog, dat de afgelopen jaren al in tientallen Nederlandse havensteden het uitzicht grondig verpeste, al sinds november 2019 in de haven van Ipswich ligt. Dat ze dit reusachtige pieremegoggel, een windvanger van formaat dat tijdens een storm in de haven van Urk nog voor zoveel ellende zorgde (zie in mijn blogarchief 'ark van Noach op drift in Urk' van 4 januari 2018) de Noordzee hebben overgesleept, getuigt overigens wel van enige moed. 

Maar dat terzijde, voorlopig ligt de door timmerman, aannemer en evangelist Johan Huibers in Schagen gebouwde Ark van Noach in Ipswich dus al zo'n anderhalf jaar het uitzicht van omwonenden te verpesten. Weg met dat ding, maar de Britse autoriteiten vinden de Ark van Noach niet zeewaardig, en geven haar daarom geen toestemming om de haven te verlaten. Ik leef met de omwonenden mee, temeer omdat ik de situatie op en rond de haven van Ipswich vrij goed ken van onze zeiltochtjes!

Anonieme kunst in de berm.

 

Aan de N306 of Spijkweg in Oostelijk Flevoland, staat rechts in de berm, even voorbij Elburg richting Harderwijk al sinds lange tijd een uit fragmenten samengesteld beeld van een boerin of melkmeisje. Ben nieuwsgierig naar de maker van dit vrij expressieve beeld, maar ben er tot op heden niet achter kunnen komen. Zou het leuk vinden als iemand mij daarbij kan helpen!

Hattem & Zalk in het kort.

Het pittoreske centrum van het eeuwenoude Hanzestadje Hattem is een lust voor het oog. Om maar enkele sfeerbepalende eye-catchers te noemen, De Franse School, de Grote of Andreaskerk, het Stadhuis, de 14 eeuwse Dijkpoort, korenmolen De Fortuin, het Anton Pieck Museum, het Voerman Museum, stuk voor stuk prachtig. Wat trouwens ook prachtig was, was dat we op de Markt weer als vanouds op een gezellig terras terecht konden voor een versnapering. En op de Noordwal lazen we ergens op een bord dat er vroeger nogal wat klompenmakers actief waren in Hattem, maar dat wisten we al.

Meanderend op de IJsseldijk toonde Zalk zich vanuit de verte idyllisch. De daken van de huizen net boven de kruin van de dijk, de kerktoren als een wachter iets hoger. We besloten een pitstop in te lassen voor een korte wandeling door het dorp. Wat een rust rond het historisch centrum aan het Kerkplein, met als belangrijkste monumenten de Romaanse Sint-Nicolaaskerk en het naastgelegen Schultehuis, de vroegere schoutenzetel. Mooi, de tijd lijkt hier wel te hebben stilgestaan. Met een lekker koel Texels Skuumkopje van de tap hebben we daar op een terrasje een punt gezet achter ons korte intermezzo in Zalk.

Op de oude Zeedijk.

De oude Zeedijk ligt er mooi bij met zijn nieuwe fietspad bovenop de kruin. De voormalige Zuiderzee moet je er maar bij denken, want die is al verdwenen sinds 1932, toen het laatste sluitgat in de Afsluitdijk werd gedicht. Zuiderzee werd toen IJsselmeer, een flinke plas die sindsdien ook weer vele veranderingen heeft ondergaan. Het smalle Nuldernauw, het randmeer tussen Putten en Nijkerk is nog slechts een residu van de flinke plas die het ooit was. En zelfs dat stukje is al weer onderverdeeld in een relatief smal vaarwater en een natuurgebiedje. Echter alles bij elkaar genomen een mooie oase van rust en dynamiek!