dinsdag, juni 30, 2015

het nachtelijke Waddenzwerk


Vanmorgen las ik in de krant dat de Boschplaat op Terschelling door de International Dark-Sky Association (IDA) is uitgeroepen tot het eerste 'Dark Sky Park' van Nederland. Dat is mooi, maar ik vraag me af of je daar als natuurliefhebber blij mee moet zijn. Nou is het wel zo dat de Boschplaat al sinds de jaren 70 van de vorige eeuw een Europees Natuurreservaat is, en als zodanig onderdeel uitmaakt van de Ecologische Hoofd Structuur en onder Natura 2000 valt. Bovendien staat het als onderdeel van het gehele Waddengebied ook nog eens bijgeschreven op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Dus malle dingen zullen ze volgens mij met dit prachtige natuurgebied niet uit kunnen halen, maar toch heeft het één en ander voor mij iets dubbels.

De meeste natuurgebieden in Nederland zijn tussen zonsondergang en zonsopgang niet toegankelijk. Tot m'n verrassing geldt dat voor de Boschplaat kennelijk niet, maar of je er daarom veel nachtelijke sterrenkijkers aantreft is maar de vraag. Mij is het in ieder geval nooit zo opgevallen in al die keren dat ik er was. Echter de titel 'Dark Sky Park' zal volgens mij de toeristen industrie op het eiland absoluut versterken. Ik las ergens dat, wil je in aanmerking komen voor een 'Dark Sky Park' nominatie, het gebied aan verschillende eisen moet voldoen. Er moet bijvoorbeeld aan het één en ander een managementplan ten grondslag liggen met name op het gebied van de verlichting en de verbeterpunten daarvan. Nou ja hoe dan ook, het wordt daar volgens ondernemers uit Oosterend allemaal nog beter dan het al is, een heus 'Dark Sky Park'. Het nachtelijk duister zal dankzij de nieuwe status de komende jaren dus nog beter beschermd worden. Maar dankzij de nieuwe status, bekendheid en activiteiten rond die duisternis zullen ook meer mensen naar het natuurgebied trekken. Koren op de molentjes van de Oosterendse ondernemers, het is ze gegund, maar het gaat wel ten koste van de puurheid van het oer gebied de Boschplaat. Het staat haaks op het feit dat de nachtelijke duisternis voor veel dieren in het gebied ook rust moet betekenen. Of zoek ik hiermee mogelijk toch een beetje spijkers op laag water?

Laat ik vooral toch blij zijn dat we in Nederland nog donkere gebieden kennen, al is het mondjesmaat. In mijn stukje 'hemelse duisternis' van 10 juli 2014 (zie blogarchief) heb ik nevenstaande nachtopname van Nederland verwerkt, genomen door André Kuipers vanuit de ruimte. Hierop zie je goed hoe weinig echt duistere gebieden er nog in Nederland zijn.

maandag, juni 29, 2015

Grexit!? Hoe en wanneer dan?


Sinds j.l. januari, toen in Griekenland de links-radicale partij Syriza de verkiezingen won, praat de nieuwe Griekse regering o.l.v. de politicus Alexis Tsipras (1974) met de Europese Commissie over een voor alle partijen acceptabel bezuinigings- en hervormingspakket. Ze zijn na bijna een halfjaar praten nog geen steek opgeschoten, integendeel er is nu zelfs sprake van een Grexit als de Grieken deze week hun geldschieters niet weten te overtuigen van hun inzet en medewerking aan de door E.C. voorgestelde en besproken maatregelen t.w.

Begroting: een overschot op de Griekse overheidsbegroting van één procent exclusief rentebetalingen in 2015 en 2 procent in 2016.
Btw: verhoging naar het standaard btw-tarief van 23 procent voor de meeste producten en diensten; maar nadrukkelijk met uitzondering van basisvoedsel, energie (stroom, gas), hotels en water (13 procent) en een bodemtarief van zes procent voor medicijnen, boeken en theater.
Afschaffing van dieselsubsidie voor boeren.
Bezuinigingen op leger van 400 miljoen euro.
Vennootschapsbelasting van 26 naar 28 procent.
Luxe-belasting op pleziervaartuigen langer dan 10 meter van 10 naar 13 procent.
Pensioenmaatregelen ter grootte van 0,25 tot 0,5 procent van nationaal inkomen in 2015 en 1 procent van nationaal inkomen in 2016: onder meer door beperking regelingen voor vroegpensioen, uitfasering van speciale ‘solidariteitsbijdrage’ voor gepensioneerden in de jaren tot 2019 en verhoging eigen zorgbijdrage gepensioneerden van 4 naar 6 procent.
Anti-corruptiemaatregelen en maatregelen ter verbetering van de belastinginning.
Hervorming van de faillisementswetgeving voor bedrijven.
Onderzoek naar collectieve loonafspraken op de arbeidsmarkt, maar géén verandering voor eind 2015.
Adoptie van aanbevelingen van de Wereldbank om obstakels voor zakendoen weg te nemen, inclusief administratieve belemmeringen voor ondernemers.


Vragen de schuldeisers en de Europese Commissie hiermee te veel van Griekenland? Ik zou het niet weten, maar Alexis Tsipras kennelijk wel, want die is van de onderhandelingstafel weggelopen! Hij zal de Grieken zelfs een negatief stemadvies geven in het eind deze week te houden referendum over wel of niet in de eurozone blijven. Ik ben eigenlijk zeer benieuwd of de jeugdige Alexis Tsipras, die van huis uit bouwkundig ingenieur is, hiermee niet zijn hand overspeeld, en straks zal worden afgeserveerd.

Ik moest denken aan het oude verhaal van Icarus. Het verhaal van Icarus is typerend voor het thema van hybris (overdreven trots, hoogmoed, overmoed, grootheidswaanzin, brutaliteit, onbeschaamdheid) dat algemeen voorkomt in de Griekse mythologie. Hierin wordt een persoon afgestraft voor zijn eigen hoogmoed of overdreven zelfvertrouwen.
Icarus en zijn vader Daedalus werden door koning Minos gevangen gehouden op Kreta, waarna vader Daedalus ten lange leste een manier bedacht om te ontsnappen. Hij bouwde vleugels van een houten raamwerk, bezet met veren in een boog vastgezet met was. Omdat de was kan smelten, waarschuwde Daedalus zijn zoon Icarus om niet te hoog en dicht bij de zon te vliegen, maar ook niet te laag, omdat de vleugels te zwaar zouden worden van het zeewater. Maar in zijn jeugdige enthousiasme lapte Icarus de waarschuwingen van zijn vader aan de laars, en vloog hij toch veel te hoog en te dicht bij de zon. De was smolt uiteraard en Icarus viel te pletter in de Egeïsche Zee!

Hoe Alexis Tsipras in zijn land voor het één en ander zal worden beoordeeld weet ik niet. Ik hoop eigenlijk dat er nog een bevredigende oplossing komt voor alle partijen. We zullen zien, maar één ding lijkt me duidelijk, als je als regeringsleider in een kritiek stadium een referendum uitroept geeft dat te denken. Het getuigt volgens mij niet van een overdreven hoeveelheid zelfvertrouwen in deze zaak!

zaterdag, juni 27, 2015

over een feestelijk middagje


De tijd schrijdt voort en is onverbiddelijk. Dat de ooit parallelle paden van mij en mijn dierbare kinderen in de loop der jaren langzaam maar zeker uiteen gelopen zijn, was en is een onontkoombaar en natuurlijk proces. Jammer? Ik weet het niet, het voelt voor ons allemaal ook weer als een inspirerend gegeven, is mijn indruk. Maar goed, terugblikkend is het allemaal wel bijzonder snel gegaan. Met mijn dierbare kleinkinderen gaat het proces al net zo, een déjà vu. Oppassen is al lang niet meer aan de orde, en logeerpartijtjes idem zo. Ze zitten alle zes op middelbare scholen, van vmbo tot havo en atheneum, en hebben vriendjes en vriendinnen. Van mijzelf weet ik nog al te goed dat in die periode mijn grootouders nog amper in beeld waren, ook al waren ze me lief.

Gedachten die gisteren in Amsterdam bij de diploma uitreiking aan mijn kleinzoon Thijs even door mijn hoofd doolden. Maar natuurlijk was ik bovenal blij, in het bijzonder voor Thijs. Verder was het een gezellige boel daar op het Sweelinck College in Oud-Zuid. Eerst in de aula met lachsalvo's door toespraakjes van de conrector en een paar docenten, en later nog even buiten in het zonnetje met hapjes en drankjes. Weer later zijn we naar 'Nam Kee' aan het Heinekenplein gewandeld, waar we heerlijk hebben gedinsumd. Kleine hapjes die in de zuidelijke Chinese keuken vaak voorkomen. Om de spijsvertering een handje te helpen, zijn we later in de zwoele zomeravond weer naar de omgeving van het concertgebouw gewandeld, waar we ook de auto hadden geparkeerd. En zo kwam een einde aan een feestelijk middagje in Amsterdam, nu eerst maar eens op vakantie!

vrijdag, juni 26, 2015

over oude tijden die herleven


Tijdens een bezoek aan een streekmuseum strijden bij mij vaak gevoelens van nieuwsgierigheid en desinteresse om de eer. Nieuwsgierig ben ik eigenlijk altijd wel, dus stap ik doorgaans wel naar binnen als ik op m'n pad een streekmuseum tref. Maar eenmaal binnen heb ik het vaak gauw gezien, en loop ik bijkans in sneltreinvaart door het museum. Hoe vaak heb ik al die spullen van weleer al niet gezien in de vele streekmusea die Nederland rijk is. Waar je ook komt, elk zichzelf respecterend dorp of stadje, in welke provincie dan ook, heeft volgens mij wel een streekmuseum in één of andere vorm. Soms tref je in zo'n museumpje bijzondere spullen of een uniek verhaal aan uit voorbije tijden, en dat is mooi. Maar meestal ervaar ik een streekmuseum bezoek als een beleving waarvan er dertien in een dozijn gaan!

In Epe is een streekmuseum gevestigd in een oude boerderij, gebouwd in 1715 en tot 1964 een boerenbedrijf geweest. De 300 honderd jaar oude boerderij, die goed in stand wordt gehouden, verkeerd in de staat van rond 1940. In 2004 is de boerderij in bezit gekomen van de stichting 'Veluws Museum', en is sindsdien opengesteld als museum 'Hagedoorns Plaatse'. Naast de oude boerderij hebben ze in 2007 een fraaie expositieruimte gebouwd, qua architectuur in de vorm van een eigentijdse kapschuur. Ze hebben daar vergaderfaciliteit en er worden, heb ik begrepen, regelmatig lezingen, bijzondere tentoonstellingen en excursies voor jong en oud georganiseerd. Het is zonder meer een prachtige locatie voor het één en ander. Gebouwen en inrichtingen zien er allemaal ook zeer goed onderhouden uit. Prima, maar na een goed uurtje hadden we genoeg gezien en herbeleefd. Genoeg van de hammen aan het plafond en de oude inrichtingen, klederdrachten, gereedschappen, melkbussen, wagens, machines, speeltjes, leermiddelen, foto's en weet ik allemaal niet wat nog meer.

woensdag, juni 24, 2015

einde van een pittige zeiltocht


De Volvo Ocean Race, 4 oktober 2014 in het Spaanse Alicante begonnen, zit erop. Afgelopen maandag 22 juni zijn de 7 deelnemende teams met hun boten de finishlijn gepasseerd in het Zweedse Götenborg. Gedurende deze zeilrace om de wereld, die in negen etappes is verzeild, is in totaal 38739 nm afgelegd (1 nautical mile is 1,852 km). Buiten materiële schade - 'Team Vestas Wind' voer in de tweede etappe van Cape Town naar Abu Dhabi door een navigatiefout hun boot naar de ratsmodee op een rif (zie in mijn blogarchief stukje 'Team Vestas Wind' op een rif van 15 april 2015) en tijdens de vijfde etappe van Auckland naar Itajai gingen een paar boten in de enorme golven van de Zuidelijke Grote Oceaan plat - hebben voor zover ik weet de deelnemers lichamelijk geen ernstige ongelukken meegemaakt. (Zie o.m. ook in mijn blogarchief stukje 'wedstrijdzeilen tot op het bot' van 29 maart 2015).


De zeilrace die ik op m'n pc bijna dagelijks volgde, zit er dus weer op. Weliswaar komen op zaterdag 27 juni a.s. de zeven teams nog eenmaal in actie tijdens de afsluitende havenrace, maar dat is meer voor de bühne. De slotetappe had door de windgaten eigenlijk best een zenuwslopende finish. Kopligger 'Team Alvimedica' zag z'n voorsprong alsmaar meer slinken, maar wist zijn achtervolgers toch tot aan de finishlijn in Göteborg voor te blijven, waarmee ze op de valreep ook nog hun eerste etappezege behaalden.

De 'Abu Dhabi' winnaar overall.
'Team Alvimedica' kwam maandagmiddag even over twaalf als eerste over de finish van de Volvo Ocean Race in het Zweedse Göthenborg. Dat was maar net aan, want sinds het vertrek na de pitstop in Scheveningen had de boot zijn forse voorsprong zien slinken tot maar een paar mijl. Het laatste deel van de wedstrijd stond er op enkele momenten nog nauwelijks enige wind, en speelde het toeval van het ‘laatste of eerste zuchtje wind’ de hoofdrol. De Nederlandse boot 'Brunel' eindigde als tweede en kon daarmee ook haar tweede plaats in het algemeen klassement handhaven. 'Dongfeng' werd derde in het algemeen klassement van deze race die uiteindelijk werd gewonnen door 'Abu Dhabi' met schipper Ian Walker. Het tijdverschil tussen de aankomst van de plaatsen twee, drie en vier bedroeg maar zeven minuten. Vlak na de finish toonde schipper Bouwe Bekking van 'Brunel', die de Volvo Ocean Race al voor de zevende keer heeft gezeild, zich zeer voldaan over deze prestatie en sprak zelfs over ‘de beste race in z’n leven’. 'Mapfre' werd derde door 'Dongfeng' op het laatste moment te verslaan.

Fantastisch eigenlijk dat je zo'n zeilrace om de wereld achter je pc kan volgen. Ik vind het zowat net zo'n fascinerende bezigheid als het zeilen zelf. Alhoewel dat een beetje overdreven is, maar toch! We moeten weer vier jaar wachten op de volgende Volvo Ocean Race. Maar niet getreurd want volgend jaar kan ik achter m'n pc de 'Vendée Globe' weer volgen. Een non-stop solo-zeilwedstrijd om de wereld zonder hulp van buitenaf. Dat is weer heel andere koek, zie o.a. in mijn blogarchief de stukjes 'VendéeGlobe' van 13-2-2009 en 'finish VG' van 28-1-2013.

zondag, juni 21, 2015

Over passie en enthousiasme


De samenleving van het kleine Zuiderzeestadje Harderwijk was rond 1900 in alle lagen vrij divers. Bestuurders, notabelen, vissers, boeren en buitenlui, middenstanders, soldaten, hoeren, kroegbazen, zendelingen en weet ik allemaal niet wat nog meer, maakten van Harderwijk een hectisch en kleurrijk stadje. Een tipje van de sluier over het leven van destijds, werd opgelicht in 'Stadsgezichten', een prachtig podiumspektakel op het Kloosterplein over dromen, liefde en strijd. Een uniek en groots opgezet theaterstuk waar in totaal 100 spelers en dansers, 35 zangers en zangeressen en 26 musici en nog vele vrijwilligers aan hebben meegewerkt. Prachtig ook, dat we dit soort grootschalige theaterstukken, die we bijvoorbeeld bij professionele theatergezelschappen als Vis à Vis soms zien (zie o.m. in mijn blogarchief 'Theaterspektakel' van 27 juli 2012 en 'bizarre picnic' van 12 juni 2014) in de Harderwijkse binnenstad kunnen bewonderen.

Er zijn natuurlijk vele verhalen denkbaar over het Harderwijk van een dikke honderd jaar terug, maar die passen uiteraard niet allemaal in één voorstelling. Het verhaal 'Stadsgezichten' van schrijver Bart Oenema spitste zich in grote lijnen toe rond het reilen en zeilen van de volgende personages t.w. de jonge vissersknecht Maarten en zijn dubieuze aankoop om bestwil; Anna, dochter van een arme visser en geliefde van Maarten; Robert, de jongere broer van Maarten, die ook gek op Anna was; Van Worgum, kroegbaas, pooier, uitbuiter en angstzaaier in Harderwijk; Marieke, een jonge vrouw die door Van Worgum in vele opzichten werd misbruikt; de burgemeester van Harderwijk die van alles en nog wat wilde rechtzetten; de sirenen van Harderwijk, mythische wezens, die er al waren toen de stad werd geboren en ook de gevaren van toekomst reeds kenden. Ze kenden het verhaal maar konden er niets aan veranderen; En dan waren er natuurlijk ook nog de hoeren en de soldaten die zich rond die tijd in vrij grote getale ophielden in Harderwijk en voor de nodige reuring zorgden.
De personages en de verschillende groepen vormden samen een bonte verzameling van dromen, plannen, frustraties en belangen. Alle groepen hadden hun eigen muzikale thema en hun eigen muzikale stijl. Ze bewogen zich langs elkaar heen, botsen en beïnvloeden elkaar. Samen maakten ze er een soort eenheid van vol grote en kleine verschillen. Samen maakten ze de stad tot wat ie was en is. Een mooi verhaal over hoe mensen geschiedenis maken en hoe de geschiedenis de mensen maakt.

Het was donderdagavond op het laatst behoorlijk fris op de tribune, de kou nam me geleidelijk aan in bezit, maar het was een bagatel in vergelijking met de passie en het enthousiasme waarmee de voorstelling werd gebracht. Het was een feest, en ik heb ervan genoten, en ik niet alleen, gezien het overdonderende applaus na afloop. Het was in alle opzichten een top-avond!

vrijdag, juni 19, 2015

water, water, 't is alom water


Water is het verbindende thema in Fotofestival Naarden 2015. Een thema waar vele Nederlanders van generatie op generatie vertrouwd mee zijn geraakt. Van oudsher hebben we immers een strijd tegen het water gevoerd, aangezien meer dan de helft van Nederland buitengewoon vatbaar is voor overstromingen. Bij de vele overstromingen in het verleden zijn al heel wat mensen verdronken. Terpen en dijken bleken vaak niet bestand tegen het geweld van het wassende water. Evengoed hebben we in de loop der eeuwen op waterbeheersgebied al pompend en verzuipend een knowhow opgebouwd die wereldberoemd geworden is! (Zie ook in blogarchief stukje 'leefmilieu beneden zeeniveau' van 3 april 2015)

Gedachtespinsels die me onder meer te binnen schoten toen ik in de Grote Kerk in Naarden naar de foto's van m.n. het 'Rising Sea Levels-project' van Kadir van Lohuizen (1963) stond te kijken. Maar ook de foto's van Jimmy Nelson (1967), Frans Lanting (1951) en vele anderen, riepen geheel conform het verbindende thema allerlei waterige associaties op.

Maar het werk van Kadir van Lohuizen kwam bij mij het meest binnen. Zijn serie over de stijgende zeespiegel komt zeer documentair en journalistiek over. De foto's van Kadir van Lohuizen tonen aan dat de zeespiegelstijging een zeer urgent probleem is. Of je nou op een eiland in het Polynesisch gebied zit, of dat je in Bangladesh, Panama of in een grote stad als Miami aan de Amerikaanse oostkust vertoeft. De foto's en verhalen liegen er niet om, veel mensen in deze gebieden moesten reeds evacueren, maar nog veel meer mensen in deze gebieden wonen onder omstandigheden waaronder wij allang geëvacueerd zouden zijn. Behoorlijk confronterend allemaal!

Behalve in de Grote Kerk waren er nog zeven locaties waar we foto's konden bezichtigen. Daar hadden we echter even geen zin in, we hebben ze, op de buitenfoto's aan de Vestingwallen na, dan ook maar laten schieten. In plaats daarvan hebben we een lekkere wandeling gemaakt over de prachtige Vestingwallen van Naarden-Vesting.

donderdag, juni 11, 2015

koorzang en makke schapen!


Een bezoek aan een schaapscheerdersfeest is bij voorkeur niet het eerste waar ik aan denk. Schapen zijn lieve dieren, maar ik heb er niks mee. Maar als notoire bewonderaar van kleinkoor 'Vol-Luid' uit Putten, waar mijn geliefde in de altpartij haar vrouwtje staat, wilde ik hun optreden daar niet missen. En zo liep ik afgelopen zaterdagmiddag dus toch een poosje rond op het tot feestterrein omgedoopte buitenterrein van de Ermelose Schaapskooi, onderkomen van zo'n 400 Veluwse Heideschapen.

Behalve naar m'n favoriete kleinkoor luisteren heb ik daar uiteraard ook nog wat rondgekeken, ik was er nou toch. Bij de standjes met allerhande snuisterijen en koopwaar was het aardig rustig. Maar in de hoek waar de schapen geschoren werden was wat meer drukte. Bizar om te zien hoe zo'n schaap uit z'n jas geholpen wordt. Even sputtert ze tegen, maar vrijwel direct daarop legt ze zich er bij neer. Typisch, zo mak als een lammetje ligt zo'n beest in de armen van de scheerder, en kan hij of zij alles met haar doen. Met grote ogen ligt ze daar schaapachtig van zich af te kijken. Weerloos! Het werd me weer helemaal duidelijk waarom ik niks met schapen heb. Die volledige overgave stuit mij tegen de borst. Vroeger al, toen ik als kind met m'n ouders nog wel eens een kerkdienst bijwoonde, vond ik het al niet leuk om met een volgzaam schaap vergeleken te worden. Want daar kwam het wel op neer, als ze het over de kudde en de goede herder hadden! Een gênante beeldspraak, altijd al gevonden!

Aan de andere kant is het natuurlijk wel weer grappig dat aan het schaap zoveel gezegden en spreekwoorden zijn ontleend. Om maar een greep te doen uit een totaal aanbod van tientallen spreekwoorden met het woord schaap erin:

Er gaan veel makke schapen in een hok! Met inschikkelijke mensen is meer mogelijk.
Als er één schaap over de dam is, volgen er meer. Pas als één iemand iets nieuws geprobeerd heeft, durven anderen ook.
Men moet de schapen scheren al naar ze wol hebben. Niet tegen elke prijs voordeel willen nastreven.
De een scheert schapen, de ander varkens. Het is ongelijk verdeeld in de wereld.
Zo mak als een lammetje. Heel gedwee zijn.
Als de herder dwaalt, dolen de schapen. Als de leiding het niet meer weet, weet de ondergeschikten het ook niet meer.

Ach het was eigenlijk best een leuk middagje op de Ermelose Heide. Wel jammer trouwens dat de mooie klanken van kleinkoor 'Vol-Luid' door de wind een beetje iel en verwaaid overkwamen.

dinsdag, juni 09, 2015

architectuur rond het wezen


De kwintessens of het wezen van de zaak, daar gaat het om in het leven dacht Dom Hans van der Laan, toen hij in de jaren zestig de kapel ontwierp van klooster St. Benedictusberg in Lemiers bij Vaals. Ontwerp- en vaktechnisch gezien wist hij waarover hij het had, want voor hij het klooster in ging had hij in Delft een aantal jaren architectuur gestudeerd. Als benedictijner monnik wist hij bij wijze van spreken als geen ander, zijn kennis en vaardigheden middels contemplatie en arbeid in dienst van de sacrale architectuur te stellen.

De door Dom Hans van der Laan ontworpen kapel, vormt een vrijwel harmonieus geheel met het klooster, een gebouw uit 1923 naar een ontwerp van de Duitse architecten Böhm en Weber. De architectonisch internationaal geroemde kapel van steen, beton, uitgebalanceerde verhoudingen en genuanceerde grijstinten, ademt een sfeer van totale rust en harmonie uit. Ook het door Dom ontworpen meubilair past in het geheel als gegoten. Het is een opmerkelijk samengaan van massief en luchtig. Pure eenvoud, geen ornament, het is kaalheid tot sereniteit getransformeerd! Het leven van de benedictijnen bestaat uit contemplatie en arbeid, ora et labora. Essentieel daarbij is rust en eenvoud. Je zou de van alle toeters en bellen ontdane ontwerpen van Dom, de architectuur van de essentie kunnen noemen. De mis die ik een aantal jaren geleden in deze kapel heb bijgewoond, geprikkeld door architecturale nieuwsgierigheid, was voor mij een fascinerende ervaring van een haast contemplatieve spiritualiteit.



Een midweek 'Verwijlen bij je ziel' van C in het eeuwen oude Kapucijnenklooster Emmaus in Velp (gemeente Grave) was voor mij de aanleiding tot het schrijven van dit stukje. De spiritualiteit van de franciscaans geïnspireerde kapucijnen is een spiritualiteit van verbondenheid. Verbonden met de Schepper, de andere mens en de natuur. De eeuwenoude kapel (1645/1718) van dit klooster is qua architectuur uiteraard van een totaal andere orde, dan de hiervoor omschreven kapel van Dom Hans van der Laan, hoewel dat natuurlijk geen belemmering hoeft te zijn voor een eigentijdse mis of eucharistieviering. Hier juist wel veel ornament en toeters en bellen, een klassieke kapel waar we er meer van kennen.

'Verwijlen bij je ziel', ofwel: stilstaan en leren luisteren naar de signalen van je ziel. Aandacht las ik, voor zowel de fysieke, psychologische, sociale als wel de spirituele en religieuze dimensie van ons bestaan. Verder een leefgemeenschap creëren van franciscaans geïnspireerde mannen en vrouwen die de spiritualiteit, bezieling, waarden en schoonheid van dit eeuwenoude klooster wil behouden en doorgeven. Om gasten een plek te blijven bieden voor bezinning op levensvragen, verdieping en rust. Klinkt mooi allemaal, en dat is het mogelijk ook wel. Ieder mens zoekt het innerlijk evenwicht in de omgeving die bij hem of haar past, feitelijk al een zoektocht op zich. Rust en evenwicht vinden tussen de muren van een klooster of kapel is één ding. Mijn voorkeur gaat uit naar de zee, ik heb wat rust en evenwicht betreft, in m'n bootje op de cadans van de golven mooie ervaringen opgedaan tijdens meerdaagse zeiltochten op zee!

Eén ding is echter zeker, mocht je na het luiden van onderstaande klokken niet weten waar de klepel hangt, dan moet je nodig een bril!

donderdag, juni 04, 2015

veelzijdige kunstverzameling


Het in 1551 gebouwde Drostenhuis, dat deel uitmaakt van het Stedelijk Museum Zwolle, combineert cultuurhistorie met hedendaagse kunst. Het 16de-eeuwse Drostenhuis laat middels stijlkamers zien, hoe een streekregent van aanzien leefde in het Zwolle van weleer. Van salon, patriottenkamer en zilverkamer tot de keuken en keukenkelder is alles in originele staat te bezichtigen. Maar dat terzijde, want dat hadden we daar al eens gezien. (Zie mijn stukje 'vensters' van 12 januari 2011.) In aansluiting op ons bezoek aan de exposities Srijd! en Er was eens.... in het nieuwe deel van het Stedelijk Museum (zie mijn stukjes 'eeuwen aan kommer en kwel' en 'een feestje van papier en afval' van resp. 2 en 3 juni 2015), hebben we deze keer in de tuin- en achterkamer van het Drostenhuis de 'Schenking van Rabobank Salland' bekeken.

Het betrof 25 werken uit de periode 1980-2005 die het Stedelijk Museum Zwolle heeft gekregen van Rabobank Salland. Weer eens wat anders trouwens, een bank die wat weg geeft! Het was een veelzijdige verzameling met uiteenlopende technieken en stijlen. De schenking van hedendaagse kunst betrof werk van diverse kunstenaars t.w. Jan Bouman, Harrie Gerritz, Jeanette Hoekstra, Ivo Kamphuis, Anne Kreiter, Rudi Ludwig en Mieke Vahl. Ik weet eigenlijk nog niet goed of het aan de manier van exposeren lag, of aan een acute vlaag van desinteresse van mezelf, maar ik vond het jammer genoeg een enigszins tegenvallende expositie!

Maar evengoed toch een mooi sluitstuk van een boeiend en onderhoudend bezoek aan het Stedelijk Museum Zwolle op zondag 31 mei 2015.

woensdag, juni 03, 2015

een feestje van papier en afval


Na 'eeuwen aan kommer en kwel' (zie m'n stukje van 2 juni j.l.) verzeilden we op de 2e verdieping van het Stedelijk Museum in Zwolle in 'een feestje van papier en afval', een beduidend vrolijker onderwerp. Daar werden in de tentoonstelling 'Er was eens....' werkstukken van leerlingen van TalentStad (vmbo) geëxposeerd, die ze de afgelopen tijd hebben gemaakt aan de hand van de thema’s papier en afval. Ze werden geïnspireerd door de tentoonstelling ‘Paper Art’ in het Coda Museum te Apeldoorn (zie ook m'n stukje daarover in 'even Apeldoorn doen' van 4 augustus 2013) en het ‘MixMax Brasil’ project in het Tropenmuseum Junior in Amsterdam.

Altijd leuk natuurlijk, wat je allemaal nog met papier, plastic, blikjes, suikerlepeltjes, vorkjes en andere ouwe troep kan doen. Een stimulans vooral voor creativiteit en bewustwording van begrippen als milieu en duurzaamheid. Je vraagt je in de tentoonstelling 'Er was eens....' haast automatisch af, wat er allemaal nog meer mogelijk is met afval. Een vrolijk stemmende expositie!

dinsdag, juni 02, 2015

eeuwen aan kommer en kwel


In de expositie Strijd! Oorlog en overleven in beeld, hebben ze middels schilderijen, prenten, posters en objecten in het Stedelijk Museum Zwolle ongeveer vijf eeuwen aan oorlog, onderdrukking en leed in beeld gebracht. Met werk van kunstenaars als o.m. Armando, Pascal Bastiaenen, Christian Boltanski, Pieter de Molijn en Patricia Steur worden deze thema's belicht. Hoe gingen kunstenaars daar zo'n 500 jaar geleden mee om, en hoe nu? De expositie gaf dus zowel een historisch als hedendaags beeld van strijd, onderdrukking en leed. De 80-jarige oorlog, de politieke strijd van de patriotten, de overheersing van de Fransen, de slag bij Waterloo, de koude oorlog en de acties tegen kruisraketten. Een beeld dus van de weerbare en strijdbare mens. Soms bestaat de strijd uit klein verzet, maar ook een klein verzet kan soms een grote golf van strijd ontketenen. Te zien was hoe de visie op oorlogskunst zich in de loop der eeuwen wijzigde. Van een feitelijke naar een meer emotionele, figuurlijke of zelfs abstracte verbeelding. De soms gruwelijke werken bezaten vaak een buitengewone schoonheid. Een bizarre controverse overigens!

Wij kennen in deze contreien al sinds mei 1945 vrijheid. Maar helaas is dat 70 jaar na de meest dodelijkste oorlog tot nu toe, lang niet overal in de wereld het geval. En recente ontwikkelingen laten zien dat de strijd om vrede en vrijheid zeer actueel blijft. Ik moest ineens denken aan de Russische schrijver Leo Tolstoj (1828-1910), aan zijn boek 'Oorlog en Vrede' uit 1869. Daarin hamert Tolstoj er volgens Bas Heijne in nrc steeds weer op, dat de mens een speelbal is van krachten waarvan hij zich maar nauwelijks bewust is, dat de geschiedenis één lange samenloop van omstandigheden is, dat onze neiging om te geloven in grote mannen die de wereld naar hun hand zetten, een pijnlijke illusie is, en dat de officiële geschiedschrijving waarmee de mensheid zichzelf in kaart brengt, niet meer is dan een etiket, waarachter duizenden onzichtbare handelingen en omstandigheden schuilgaan waarvan de betekenis nooit achterhaald zal worden. Tja!

Enfin, hoe je het ook bekijkt, de mens is en blijft een factor van belang, maar helaas wel een onvoorspelbare factor van belang!