zondag, april 29, 2018

opening boulevard Harderwijk


We liepen afgelopen donderdagavond omstreeks kwart over acht de boulevard op nabij hotel café restaurant 'Monopole'. Druk, druk, druk, er was haast geen doorkomen aan. Voor onze neus waren ze op een werkschip van Boskalis met een soort van prehistorische installatie aan het rommelen. Bijna iedereen bleef staan kijken, wat zou dit gaan voorstellen? Het moest kennelijk wel ter opluistering dienen van de openingsfestiviteiten die aanstonds zouden beginnen, maar hoe dan? Ofschoon we aanvankelijk van plan waren richting Vischpoort te schuifelen, kwamen wij ook niet veel verder. De menigte was alom en compact, zowel op straatniveau als op de lager gelegen nieuwe kade, ja zelfs het tussengelegen talud met de pas ingezaaide vegetatie moest er aan geloven. Hoog boven ons hoofd draaide een drone zijn rondjes, waarschijnlijk aangestuurd door iemand in beachclub 'Walhalla' op het strandeiland. Maar verder gebeurde er, los van het gerommel op de Boskalis, nog maar bar weinig voor onze neus.



En zo stonden we daar met z'n allen vol verwachting uit te zien naar de dingen die mogelijk gingen komen. En ja hoor, plotseling kwam er beweging in de Boskalis, terwijl op het dek in een zee van licht de mysterieuze installatie rondjes begon te draaien en een paar gasten acrobatische toeren uithaalden, voer het hele spul richting de brug bij de Vischpoort, waar inmiddels ook het één en ander gebeurde. We zagen, zo goed en kwaad als het ging vanuit onze positie, zeemeerminnen, oplichtende vissen en bijzondere fantasiefiguren hoog in de lucht allerlei toeren uithalen op de golven van min of meer psychedelische klanken. Nog even hebben we moeite gedaan om in het gedrang wat dichter bij te komen, maar dat hebben we vrij snel opgegeven, we hadden het wel gezien. Het was een gedenkwaardige opening van een klus die jaren heeft geduurd. De boulevard heeft een ware metamorfose ondergaan, auto's hebben plaats gemaakt voor boten, en dat is heel mooi voor een stad aan het water!

donderdag, april 26, 2018

Tuinieren is geen hobbywerk!


Er zijn genoeg mensen die van tuinieren houden, maar daar hoor ik niet bij, vroeger niet, nu niet en nooit niet. Dat wil niet zeggen dat ik niet van tuinen hou, integendeel, een mooie tuin vind ik een lust voor het oog. En als ik er dan ook nog lekker in kan zitten is mijn dag helemaal goed, maar dat terzijde. Want wat is nou een mooie tuin? Een beetje struikgewas bij een keurig gemaaid gazonnetje en een strak aangelegd bloemperkje vind ik niks. Al sinds de jaren zeventig hou ik van wilde tuinen, een beetje alla de opvattingen van Louis le Roy, 1924-2012. (Zie o.m. in mijn blogarchief de stukjes 'mens en natuur' van 16 augustus 2010 en 'hou van ruigten en struwelen' van 17 maart 2016). Maar met de veronderstelling aan wilde tuinen ook minder werk te hebben, ben ik lang geleden al bedrogen uitgekomen. Niks doen betekend ongebreidelde groei van de sterkste soorten met een soort van monocultuur als gevolg. (Zie o.m. in mijn blogarchief stukje 'Zevenblad, eigen teelt' van 20 april 2012). De afmetingen van onze tuintjes zijn doorgaans te beperkt om de natuur ongebreideld z'n gang te kunnen laten gaan. En dan is er ook nog de factor tijd die van belang is, ook die is beperkt. Hoe dan ook, ook een een wilde tuin moet je beheren. Tuinieren dus, en dat is nou net het probleem!

Tuin met vijver, zoals het ooit was.
Behalve zeer veel zevenblad en kweekgras, hadden we de laatste jaren ook nog een grote vijver die hoog nodig moest worden gerenoveerd. Van de vijver die aanvankelijk uit twee delen bestond, is het eerste deel reeds in 2009 gedempt. (Zie in mijn blogarchief stukje 'Heureka!' van 24 maart 2009). Lang hebben we lopen dubben, wat te doen met het tweede deel, herstellen of ook maar dempen. Het is dempen geworden, minder werk dus. Vorige week hebben ze er ruim 12 kubieke meter grond in gereden. Op de maagdelijke zandvlakte hebben we een nieuw pad naar een zitje aangelegd en wilde bloemen gezaaid. Verder hebben we ongeveer een week lang op onze kop gestaan, om het ruimschoots aanwezige zevenblad en kweekgras uit de grond te purken. Daar zijn we nog lang niet klaar mee, maar voorlopig houden we het voor gezien, het is uiteindelijk onze hobby niet. Bovendien moet het natuurlijk niet te netjes worden. Dat moeder natuur de harde lijnen in ons tuintje maar weer snel mag overwoekeren, en deze weer tot een amorf geheel mag omtoveren!

zondag, april 22, 2018

...intrigerend dagje rommelen


We hadden met z'n drieën t.w. Jan, Henk en ondergetekende afgelopen woensdag een dagje Den Helder afgesproken voor een bezoek aan 'Het Nollenproject' en het Rob Scholte Museum. Maar dat verliep enigszins anders, het enige wat klopte, was dat we elkaar 's morgens op de afgesproken tijd troffen in Amsterdam. Maar vervolgens verliep alles totaal anders dan gepland. Tijdens de koffie bij Henk thuis kwamen we er achter dat 'Het Nollenproject' van kunstenaar Ruud Wint (1942-2006) in Den Helder op woensdag gesloten is, slim hoor. Vervolgens kwamen we ook nog achter het feit, dat de gemeente Den Helder gisteren kunstenaar Rob Scholte (1958) uit zijn museum heeft geknikkerd. Jeetje, heftig, wat nu, dat waren toch zo'n beetje onze hotspots voor deze dag. We besloten toch maar naar Den Helder te rijden, er is daar per slot van rekening nog wel meer te zien.

Maar zo gemakkelijk ging dat niet, gezellig keuvelend over van alles en nogwat, reed ik op de A7 bij Den Oever de afslag Den Helder voorbij en zaten we op de Afsluitdijk. Het eerst volgende keerpunt ligt in Friesland bij Kornwerderzand ca. 30 km verderop! Stom, maar gelukkig scheen het zonnetje en hebben we onze frustratie in het monument, te midden van een buslading bejaarde toeristen, met koffie en koek prima kunnen verwerken. Het 'Kazemattenmuseum' op de Afsluitdijk nabij Kornwerderzand was onze volgende pitstop. Ondanks dat het gesloten was, konden we toch het terrein op, het hek stond open. Maar op een gegeven ogenblik kwamen er toch een paar mannetjes op ons af, die ons vriendelijk maar dringend verzochten het terrein te verlaten. In het even verderop gelegen en onlangs geopende 'Afsluitdijk Wadden Center', hebben we na het één en ander uitvoerig te hebben bekeken, heerlijk geluncht op het terras met een fenomenaal uitzicht over het IJsselmeer.

Eenmaal terug aan de Noord-Hollandse kant besloten we Den Helder, ten gunste van een mooie route door de duinen, voor gezien te houden. Via Callantsoog en Petten reden we naar Camperduin. Het gebied van de Hondsbossche en Pettemer Zeewering heeft de afgelopen jaren een gigantische metamorfose ondergaan. Onder de naam 'Kust op Kracht' is over een lengte van ca. 8 kilometer de kustlijn ca. 300 meter zeewaarts opgeschoven middels 35 miljoen kubieke meter opgespoten zand. Inplaats van de bestaande zeedijk te verzwaren of te verhogen hebben ze zo aan zeezijde een heel nieuw duingebied gecreëerd. Alvorens weer richting Amsterdam te rijden, hebben we daar in het strandpaviljoen met de toepasselijke naam 'Luctor et Emergo' eerst nog maar even onze dorst gelest.

In Amsterdam hebben we ons intrigerende dagje rommelen afgesloten met een etentje in restaurant REM Eiland aan het IJ. Het voormalige broadcast platform in de Noordzee, dat in de jaren 60 met zijn rebelse piratenzender miljoenen kijkers trok.

donderdag, april 19, 2018

een jazzconcert in Harderwijk



JAZZ IN MESS WITH TRUNK from E Veldkamp on Vimeo.

Zondagmiddagjazz in Harderwijk! Een nieuw initiatief van de Stichting Underground, die insider Jan van der Kolk gevraagd heeft het één en ander te organiseren. Met TRUNK, zijn eerste keus, was het j.l. zondagmiddag meteen raak. Het Amsterdamse jazzkwartet bestaande uit Iman Spaargaren (rieten), Wolfgang Maiwald (toetsen, laptop), Dave Sahanaja (elektrische- en contrabas) en Franc auf dem Brinke (drums, laptop) wist de stemming er van begin tot eind moeiteloos in te houden met dat prachtige funky-achtige timbre van ze.

Wat uiteraard ook meespeeld in de beleving, is de sfeer en uitstraling van de MESS, de voormalige officiersmess van de Kranenburgkazerne. Een belegen en karakteristieke zaal met een prima ruimteakoestiek. Mogelijk zal in de nabije toekomst het één en ander aan onderhoud moeten worden gedaan, maar laten ze het dan wel zo doen dat het doorleefde karakter van de zaal behouden blijft.

Het was een mooie middag daar in de MESS, ik heb genoten en zie uit naar de volgende JAZZ IN MESS!

donderdag, april 12, 2018

leuke lyric, leuke muzikantjes


Toen de groep 'Los Luzeros De Rioverde' in augustus 2014 begon, waren de muzikantjes, broer en zus Ricardo en Yaxeni Rivera, resp. 7 en 9 jaar oud. De kleine muzikantjes, die volgens hun ouders eerder konden zingen dan praten, zijn van Mexicaanse afkomst maar wonen met hun ouders in Housten (VS). De kinderen schijnen vaak op te treden, terwijl ze toch ook gewoon nog naar school gaan. Veel hectiek op jonge leeftijd, knap hoe hun ouders het één en ander begeleiden en kennelijk onder controle kunnen houden. Leuke muzikale wonderkinderen met zang, en op gitaar en accordeon. Aan de andere kant, jong geleerd, oud gedaan, de jonge Wolfgang Amadeus Mozart trok op vijf jarige leeftijd al een volle zaal, toen hij z'n eerste zelf gecomponeerde werkje op piano ten gehore bracht.



Fragment tekst '40 Cartas'

Traigo una baraja
Con cuarenta cartas
Que ayuda a olvidarme
De cualquier traición

Traiciones que dejan
Algunas ingratas
Que son para el hombre
De mal corazón

Si es el rey de copas
En carta primera
Te anuncia parrandas
Con algún amor enz. enz.

zaterdag, april 07, 2018

Kasteel, tuin en schone kunst.


Eindelijk lentekriebels, we gaan naar kasteel 'Het Nijenhuis' ergens tussen Wijhe en Heino en gaan daar kunst kijken. We hebben zin in een leuke route en gaan daarom via Wapenveld, alwaar we over de Klapperdijk, Kerkstraat en Werverweg, langs riviertje de Evergunne naar de Werverdijk rijden, die verderop overgaat in de Marledijk en de IJsseldijk. Bij het Wijhese veer nemen we de pont naar Wijhe aan de overkant van de IJssel, en bereiken daar, na een goed kwartiertje meanderen door het wijdse boerenland rond het middaguur onze eindbestemming.

Na de lunch in het museumcafé, hebben we in het kasteel diverse werken bekeken van Augustinus en Mattheus Terwesten, Jan Lievens, Isaac Israels, Jan Baptist Weenix, Bernardo Strozzi, Jan Fabre, Paul Citroen, Jan Cremer en vele anderen. Veel werken hebben we eerder gezien, maar dat maakt niet uit. Het zal met stemming te maken hebben, want vaak zie je toch weer wat anders in een werk.

Het zonnetje lokte ons evengoed toch vrij snel weer naar buiten voor een wandelingetje door de kasteeltuin. Voor de ruim 100 beelden van gerenommeerde kunstenaars uit binnen- en buitenland die daar tentoongesteld staan, geldt hetzelfde als de kunstwerken binnen. Door stemming en lichtval zie je het vaak weer anders dan de vorige keer. Overigens waren er ook nieuwe kunstwerken te zien. Echte blikvangers zijn de metershoge beelden van Tom Claassen, Ronald A. Westerhuis, David Bade, Caspar Berger en Yasser Ballemans.

Toen we alle schone kunsten goed hadden bekeken, zijn we maar via Zwolle weer huiswaarts gekeerd.

woensdag, april 04, 2018

Weekend op het Markermeer



Zeilweekend uit vervlogen tijden. from E Veldkamp on Vimeo.


Onlangs stuurde Addy mij dit filmpje toe, een 'filmpje uit vervlogen tijden' zoals hij het noemde. Inderdaad Addy, vervlogen tijden, ik had het nog nooit gezien en was blij verrast toen ik het zag, mooi, bedankt! Ik heb het filmpje een beetje opgepimpt met wat titels en bijschriften. Een weekendje zeilen en stappen op en nabij het Markermeer! Dat zouden we nog best weer eens een keertje kunnen doen, ook al zijn we nu met z'n drieën en zullen we een boot moeten huren, want de 'Swing' heb ik, zoals je weet, inmiddels verkocht.

maandag, april 02, 2018

zware etappe en een tragedie


Het is maandag 2 april 2018, 10:12:00 UTC of wel 12:12:00 Nederlandse tijd. De zevende én tevens zwaarste etappe van de Volvo Ocean Race zit er bijna op, nog ongeveer 460 mile zijn de twee koplopers Brunel en Dongfeng verwijderd van de finish in het Braziliaanse Itaja. Zondag 18 maart j.l. zijn ze vanuit Auckland in Nieuw-Zeeland begonnen aan de 7600 nautical miles of wel ca. 14000 km lange etappe.

In de tamelijk ruig verlopen etappe, waarin de boten gemiddeld 450 nm per etmaal aflegden, is het één en ander voor gevallen. In de buurt van point nemo, de meest desolate plek op zee, binnen een straal van ca. 1350 nm geen land te bekennen, sloeg op de Scallywag onder stormachtige omstandigheden de 47-jarige Brit John Fisher overboord. Het was de tweede keer in deze Volvo Ocean Race dat er een man overboord sloeg bij het team uit Hongkong. In de vierde etappe werd de 25-jarige Australiër Alex Gough tijdens het wisselen van de zeilen door een grote golf van het dek geslagen. De omstandigheden waren toen gunstiger, in tegenstelling tot de ongelukkige John Fisher die als 'verloren op zee' wordt beschouwd, wisten ze Alex Gough weer vrij snel aan boord te hijsen. Het gedesillusioneerde zeilteam van de Scallywag heeft na de tragedie en een uren durende zoektocht, koers gezet naar een haven ergens aan de westkust van Chili.

Point nemo, op ca. S48.50 W123.20
Dan is er ook nog de averij van de onfortuinlijke Vestas die op ca. 100 nm ten zuidoosten van de Falkland Eilanden bij 25 tot 30 knopen (6 à 7 Bft.) noordenwind en 3 meter hoge golven de mast verloor. De bemanning bleef daarbij gelukkig ongedeerd, maar de mast moest noodgedwongen worden weggesneden en worden afgezonken om schade aan de romp te voorkomen. De Vestas is daarna op de motor naar de Falkland Eilanden gevaren, waar het inmiddels is aangekomen. Zit het in de naam Vestas dat ze één en al pech hebben. J.l. januari nabij Hongkong die aanvaring met een vissersboot, waarbij een bemanningslid van de vissersboot om het leven kwam. De Vestas moest daarna bijna haar hele boeg vernieuwen. En dan is er ook nog de keer dat de Vestas in de vorige Volvo Ocean Race in de Indische Oceaan door een navigatiefout op een rif voer, en het hele schip naar de ratsmodee was. Zie in mijn blogarchief 'Team Vestas Wind' op een rif van 15 april 2015.

Er gebeurd dus nogal eens wat in de Volvo Ocean Race. Maar ondertussen strijden de twee koplopers Brunel en Dongfeng om de eer van de zevende etappe. De Brunel ligt op dit ogenblik zo'n 6 nm voor op de Dongfeng, maar dat kan zomaar anders worden. Ik hoop trouwens dat de Brunel in de loop van morgenmiddag als eerste over de finish komt, dat hebben ze deze keer wel verdiend!

zondag, april 01, 2018

Concept South African Artists


De tentoonstelling 'Tell Freedom' 15 South-African artists in kunsthal KAdE in Amersfoort, is een groepstentoonstelling waarin jonge kunstenaars de historie, het heden en de toekomst van Zuid-Afrika in een globale context verbeelden. In mijn ogen leveren ze middels een mengeling van zowel conceptuele- als contemporaine kunst commentaar op de sociale, politieke en economische situatie die ontstaan is door de apartheidsgeschiedenis. Maar dat gelukkig niet alleen, de kunstenaars die grotendeels opgegroeid zijn na de afschaffing van de apartheid, richten hun pijlen evengoed ook op de toekomst. Aldoende hebben ze kennelijk leren begrijpen waar Zuid-Afrika nu staat, en waar het mogelijk naar toe zou kunnen of moeten.

Een boeiende, maar allesbehalve makkelijke tentoonstelling. Maar mogelijk komt het minder ingewikkeld over als je beter vertrouwd bent met Zuid-Afrika. Ik moest voor enig begrip in ieder geval aardig de tijd nemen, om middels de relatief lange begeleidende tekst bij elk kunstwerk, het één en ander te kunnen duiden. Desalniettemin ging ik niet naar huis met de gedachte, dat ik met deze introductie van de Zuid-Afrikaanse kunst en cultuur, de maatschappij van het in alle opzichten immense land nu beter begreep. Maar een tipje van de sluier is met 'Tell Freedom' wat mij betreft wel degelijk opgelicht!