little design show

Rondkijkend in het kleinste kamertje van het huis, viel m'n oog op een citaat van de oude Chinese wijsgeer Confucius (551-479 v.C.) dat J er volgens mij kortgeleden heeft opgehangen.
Alles heeft zijn schoonheid maar niet iedereen ziet haar. Ja, ja het orakel Confucius scheen ze uit de mouw te schudden waar je bij stond, hij was me d'r één! Ik ken nog een aardig citaatje van hem: Als de rijken vermageren, zijn het de armen die van honger omkomen! En nogeen: Alle mensen zijn hetzelfde, het zijn slechts hun gebruiken die verschillen. Kom er maar is op!

Maar terugkomend op de bordjeswijsheid in ons kleinste kamertje, bedacht ik me: hij heeft natuurlijk wel een punt! Alleen het citaat is niet compleet, volgens mij had achter 'haar' ook nog 'altijd' moeten staan, dus .... niet iedereen ziet haar altijd. Maar soms dus wel! En om zodanig het één en ander nader te duiden in onze kleine (design)galerij, heb ik m'n ogen gelijk maar eens de kost gegeven. De eenvoudigste dingen vielen ten prooi aan een visueel onderzoekje. Closetrolreservoir, een afzuigroostertje, een verlichtingsbolletje, een frisse luchtjeshouder of hoe zo'n ding ook heten mag, en in de sfeer van kunstnijverheid enkele beeldjes, en een zwart-wit foto uit 1976 die me nogal dierbaar is.

Niet echt bijzonder om te zien allemaal. Maar het feit dàt we het niet bijzonder vinden, is eigenlijk wel bijzonder! Want het is wel ooit gemaakt, er is energie in gestoken. Maar welke motieven liggen aan welke vorm ten grondslag, en waarom? Wie heeft het bedacht, of is het allemaal louter ontstaan op basis van empirische bevindingen? Het is uiteraard van allebei! Aan de basis van ontwikkeling, vorm en uitvoering van bijvoorbeeld suikerlepeltje tot oceaanstomer en alles daar tussen in, ligt een gedegen studie ten grondslag. De schoonheid van design en kwaliteit, al zou je het niet altijd zeggen, is het eindresultaat van een degelijk denkproces, en dat is mooi! 'Industrial Design' een mooi en bijzonder boeiend vakgebied!

Byzantijns op de Veluwe

De Rabozaal in theater 'Veluvine' in Nunspeet biedt plaats aan 400 bezoekers. Maar de zaal was gisteravond voor nauwelijks meer dan de helft gevuld. En daar kan ik dan met de pet niet bij. Een concert van het 'Utrechts Byzantijns Koor' zou toch op z'n minst een maand geleden al uitverkocht moeten zijn, dat verdienen ze volgens mij absoluut. Maar goed het was niet anders, we hebben er samen met onze vrienden R en H niet minder om genoten.

Voor de pauze bracht het koor liturgische en religieuze gezangen. Daarbij moesten we volgens dirigent Grigori Sarolea (1967) bedenken dat het in de Byzantijnse eredienst zo is, dat de zang rechtstreeks door engelen aan de mensen is overgedragen, en dat het begrip samenzang dan ook een belangrijke factor is in de Byzantijnse muziek. En wij, de bezoekers, moesten onszelf zien als de Iconen in deze Byzantijnse eredienst! Mijn voorstellingsvermogen werd behoorlijk op de proef gesteld, maar gaandeweg kreeg m'n brein toch min of meer vat op de door Grigori Sarolea voorgestelde fantasie. Het was indrukwekkend mooi!
Maar na de pauze was het allemaal wat luchtiger, en daar was ik toch ook wel weer blij mee kan ik zeggen. Op het repertoire stonden uitsluitend nog profane Oekraïense liederen, en die waren prachtig!




Bijzonder wat muziek met mensen doet. En het maakt niet uit in welke vorm deze, wellicht meest overbodige bezigheid waar kennelijk geen mens buiten kan, wordt gebracht. Muziek snijdt in iedere situatie dwars door ieders leven, van feesten tot rouwen en alles wat daar tussen ligt, ze is overal, ver weg en dichtbij. Zowel eenvoudig als complex, van Bach tot pop, van jazz tot cajun en van country tot hard rock of hoe het ook allemaal heten mag. Dat was vroeger zo, dat is nu zo, en dat zal morgen niet anders zijn!



We hebben thuis nog een poosje zitten napraten over deze bijzondere avond met het UBK in 'Veluvine'. Het nieuwe theater met z'n prachtige gebrandschilderde ramen in de foyer, enig aandenken en overblijfsel van het hoofdgebouw van 'De Veluvine', de Veluwse verffabriek die voorheen op deze plek stond.

Hogedruk

Een hogedrukspuit heb ik eigenlijk nooit willen hebben. Ik vind het doodzonde de door de natuur gekleurde en mede vormgegeven tuinmuren en terrassen te ontdoen van aangroei. De harde elementen in de tuin worden juist amorf door algen en mossen op het oppervlak en in de voegen. Ze vormen zal ik maar zeggen een sfeervol organisch en evenwichtig geheel met de overige vegetatie in de tuin.

Toch heb ik sinds vandaag een hogedrukspuit, de eerste in m'n leven. Een KÄRCHER K2.490 MDT50 met een maximale werkdruk van 11 MPa ofwel 112,2 kgf/cm2 en dat is niet mis. Dat is wel even wat meer dan de last van 0,1 MPa (1 bar) ofwel 1,02 kgf/cm2 die ons allen op dit ondermaanse op de schouders drukt. Het in elkaar zetten van het ding ging natuurlijk weer niet vlekkeloos, ik moest er zelfs voor terug naar de winkel. Maar toen ie het eenmaal deed, wist ik niet wat me overkwam. Alsof ik aan het stofzuigen was, fascinerend hoe snel een oppervlak van kleur verschoot als ik het aanraakte met de spuit. Echter ook oppervlakken die ik helemaal niet wilde behandelen, maar per ongeluk aantipte met m'n HD straal, moest ik tot m'n grote schrik wel verder behandelen om het geheel weer een beetje egaal te krijgen. En zodoende kwam er volgens mij tot grote vreugde van J, maar geen eind aan m'n schoonmaakactie. Het veranderingsproces van de direct nabije omgeving voltrok zich als een ware metamorfose!

Maar het moet niet tegek worden, al is dat natuurlijk alwel een beetje gebeurd. Morgen zal ik met de grootst mogelijke voorzichtigheid nog een paar m2 terras doen, zodat ik mezelf niet nog meer werk bezorg, en dan ben ik klaar met dat ding. Dan gaat wat mij betreft de HD spuit voor lange tijd mooi terug in de doos!

Vrijheid!

Het Nationaal Bevrijdingsmuseum 1944-1945 in Groesbeek staat volgens de folder op één van de mooiste plekken van Nederland. En dat kunnen we beamen, het ligt daar prachtig in het glooiende landschap ten zuid-oosten van Nijmegen en Arnhem. En een stralende (lente)dag als afgelopen zaterdag maakt alles nog mooier. Het is ook de plek waar 66 jaar geleden 'Operatie Market Garden' uiteindelijk toch bijdroeg aan de bevrijding van Nederland.


Het is geen oorlogsmuseum, al zie je natuurlijk wel de gevolgen van wapengeweld en wat dies meer zij. Maar primair laat het museum de opkomst van het fascisme/nazisme in het interbellum zien en de aanloop naar de oorlog, vervolgens de bezettingstijd, de bevrijding en de wederopbouw. Dat doen ze middels foto's, films, geluidsfragmenten, diorama's, modellen en zelfs met geuren. Op een authentieke wijze brengen ze daar de huidige betekenis van democratie, vrijheid en mensenrechten in beeld.

Na het museumbezoek zijn we nog naar de nabij gelegen Canadese erebegraafplaats geweest, het Canadian War Cemetery & Memorial. Een bijzondere plek waar je heel stil van word! De vele honderden graven perfect in rijen opgesteld, de namen, rangen en leeftijden, een krassende kraai, silhouetten van nog kale bomen in de verte, als wachters op de heuvelrug, een zachte bries, de stilte!

Op het terras van 'Villa Sonsbeek' in Arnhem, hebben we een uurtje van het prachtige uitzicht genoten en van de mensen om ons heen. Heerlijk, wij waren niet de enige met lentekriebels, zo'n eerste lentedag van het jaar deed zo te zien bij iedereen het bloed weer sneller door de aderen gaan. En de prachtige zonsondergang in Harderwijk tenslotte, die we vanaf ons plekje in cafe restaurant 'Monopole' beleefden op het Wolderwijd, was een passende afsluiting van een bijzonder mooie zaterdag.

resonantie

Resonantie, in Afsluitdijk II had ik het daar ook al over. Over golven van gelijke lengte die elkaar versterken, zoals in voorbeeld a in het schema te zien was, pieken en dalen die groter worden als ze elkaar ontmoeten.
Resonantie en hoge gebouwen is, zeker met de huidige aardbevingen in dicht bebouwde gebieden, een actueel onderwerp. Het houd mij in ieder geval nog even bezig, temeer door een stuk hierover dat ik onlangs las in de krant. Maar deze keer gaat het niet over een zichzelf versterkende resonantie, maar juist over het omgekeerde, over voorbeeld b dus in het hiervoor genoemde schema.

Hoge gebouwen gaan onder invloed van allerlei (natuur)krachten resoneren, dat is een natuurlijk gegeven. Een resonantie die we voor onze veiligheid en comfort zoveel mogelijk willen beperken, of liever nog zouden willen elimineren. Maar al zou dat al mogelijk zijn, verstandig is het niet, een zekere elasticiteit in een gebouw is een must. Het moet wanneer het bloot gesteld wordt aan grote krachten van buitenaf liever niet breken zal ik maar zeggen. Maar temperen van resonanties in een gebouw kan en moet wel, en dat lukt ook aardig met de moderne technologie. Want hoe is het mogelijk dat heel hoge gebouwen in Tokio en omgeving overeind bleven tijdens de zware aardbeving van afgelopen weekend. Gebouwen die er voor het oog helemaal niet zo flexibel uitzien, het is louter steenachtig en stug materiaal wat je ziet, zwiepten toch aardig heen en weer.

Bekend is dat ze in Japan goed zijn in de aardbevingsbestendige bouwkunde. Dat de eigen frequentie van het heen en weer zwiepen, de resonantie dus, van die gebouwen niet werd versterkt tijdens de zware aardbeving, heeft te maken met een 4-tal ontwerp c.q. bouwvoorzieningen.

a. Om te beginnen wordt het gebouw flexibel verbonden met de fundering, m.a.w. er wordt in de basis draagconstructie van het gebouw ruimte gecreëerd middels dempers of veren om potentiële trillingen die zich in het gebouw kunnen voortzetten te reduceren.

b. In de opgaande draagconstructies worden ook bewegingsreducerende elementen aangebracht. Bijvoorbeeld trillingdempers in de vorm van rubberen blokken tussen opleggingen van harde constructieonderdelen als bijvoorbeeld stalen balken en vloeren.

c. In de stijfheid van het gebouw wordt ook variatie aangebracht door in ruimtelijke vormgeving te variëren. Bepaalde verdiepingen en plattegronden worden anders van maat uitgevoerd. Daardoor wordt de energie van de van onderen afkomende beweging meer verspreid en wordt die niet in een rechte lijn naar boven afgevoerd.

d. Tot slot hangen ze boven in het gebouw een groot gewicht, een Tuned Mass Damper genoemd, die de trillingen die toch altijd nog doorkomen moet gaan dempen, en moet voorkomen dat het gebouw alsnog hevig gaat resoneren.

Als je zo bouwt in aardbevingsgebieden vallen er door een beving heel wat minder slachtoffers, dan in een gebied als bijvoorbeeld in Haïti vorig jaar. Maar ja, dat is dan ook een derde wereld land, en daar wordt doorgaans nogal gammel gebouwd. Daar donderd bij de eerste de beste schok van enige betekenis gelijk alles in elkaar als een kaartenhuis. Wel een geluk dat ze er geen tsunami over heen kregen daar, en ook dat er volgens mij in die contreien geen kerncentrale te bekennen was!

Afsluitdijk II

In het Waddenmagazine van deze maand (coverfoto het Wad onder Vlieland) las ik iets over 'De Resonator'. Een visie op de toekomst van de Afsluitdijk en een mogelijk antwoord op de zeespiegelstijging. Natuurlijke processen worden ingezet om naast veiligheid ook een bijzonder landschap te ontwikkelen. (zie ook m'n stukje Afsluitdijk van 5 oktober 2008)
De jonge, in april 2008 aan de Academie van Bouwkunst in Amsterdam afgestudeerde landschapsarchitect Derk van der Velden, heeft met zijn afstudeerproject 'De Resonator' de eerste prijs gewonnen van de door Rijkswaterstaat, dienst IJsselmeergebied in samenwerking met CURNET georganiseerde prijsvraag.

'De Resonator'! Een briljant idee lijkt mij. Ik ken de toepassing van resonatoren (Helmholtz) vanuit de wereld van akoestiek en studioontwerpen. Resoneren betekent in dit verband zoveel 'als geluid terug geven' of vrijer vertaald 'meetrillen'. Geluidsgolven kunnen elkaar versterken of uitdoven, zoals in onderstaand schemaatje is weergegeven.



In figuur a komen twee golven van dezelfde lengte elkaar tegen, met als resultaat hogere pieken en diepere dalen, zoals is weergegeven onder de streep. De twee golven hebben elkaar dus versterkt! In figuur b zijn de twee golven t.o.v. elkaar verschoven, de pieken van de ene golf vallen samen met de dalen van de andere golf. Het resultaat hiervan is dat de golven elkaar verzwakken, ze doven a.h.w. uit.



Bovenstaand filmpje laat zien hoe deze theorie zou werken met getijgolven. In de 1e bak water dempen de golven elkaar (zoals in de voormalige Zuiderzee). In de 2e bak water is er beperkte resonantie (zoals in het huidige westelijk waddengebied). In de 3e bak water is sprake van resonantie (zoals in het westelijk waddengebied met verlengde getijgolf).

Dat de getijgolf resonator een orgineel en innovatief plan is, lijkt mij evident. Dat een ca. 6 km lange opening (met brug) in de huidige Afsluitdijk, en een ca. 42 km lange dam in halve cirkelvorm ten zuiden daarvan, ervoor zorgt dat getijgolven uit de Waddenzee en reflecterende getijgolven uit het ontstane Binnenwad elkaar dus versterken. Zoals in het schemaatje en het filmpje te zien was, veroorzaken beide ontmoetende getijgolven van dezelfde lengte dus een dieper dal (lagere eb) en een hogere piek (vloed) dan nu het geval is. Dat zou volgens de deskundigen betekenen dat ondanks de zeespiegelstijging er bij eb nog zeker 100 jaar vanuit het IJsselmeer gespuid kan worden zonder behulp van pompen. En dat het dan dus ook niet nodig is, om voor dit doel het peil van het IJsselmeer met 1,5 meter te verhogen met alle nadelige gevolgen van dien, zoals door de Deltacommissie in 2008 o.l.v. oud minister van landbouw Cees Veerman is voorgesteld.





Volgens de jury maakt 'De Resonator' het IJsselmeer in één klap tot een wereldwijde publiekstrekker. Er zal zeker hier en daar nog onderzoek en rekenwerk moeten worden gedaan, met name m.b.t. de hogere vloed lijkt mij, maar het plan is een prachtige uitdaging voor kennisexporterend Nederland. Ben benieuwd wat het huidige Kabinet in mei met dit plan gaat doen, want dan schijnen ze over de toekomst van de Afsluitdijk een besluit te gaan nemen.

Street Art

De graffiti voorbij las ik vanmorgen in de krant, nieuwe straatkunst of 'urban interventions' uit zich bij voorkeur zonder verf. De nieuwe generatie straatkunstenaars brengen op een geheel andere manier kleine, maar soms ook grote wijzigingen aan in het (stads)landschap. Is een hondendrol op straat voor de meeste mensen een bron van grote ergernis, ook al stap je er geeneens in, voor de nieuwe generatie straatkunstenaars van de Sprinkle Brigade is het juist een bron van inspiratie. Ze zetten bijvoorbeeld een speelgoedlocomotiefje voor de drol, een wagonnetje er achter, en de drol is tot treincoupé getransformeerd. Een ander voorbeeld van kunstenaar Slinkachu: Een dooie hommel met op enige afstand een paar kleine speelgoedpoppetjes voorstellende vader en dochter, de vader heeft kennelijk op het laatste nippertje het grote gevaarlijke monster nog kunnen uitschakelen. Suggestieve beeldvorming heet dat! Ook van Slinkachu: dat treurige poppetje op een straathoek met die enorme margriet in z'n hand. Waar zou die nou op staan te wachten? Heel intrigerend!

Dat waren ook de minipoppetjes op paaltjes in het bos langs de Horsterweg in Ermelo. Ik zag de foto in 'Het Kontakt' van 24 november 2010 staan. We waren toch al aan een wandeling toe, dus zijn we daar toen maar eens gaan kijken. Maar weer en wind was de minipoppetjes op de foto kennelijk al fataal geworden, want hoe we ook zochten, we hebben ze niet kunnen vinden. Maar goed ze hebben er gestaan, dat geloof ik wel. Dat was dus een mooi voorbeeld van 'urban interventions'.



Wildbreien is ook zo'n vorm van straatkunst die de laatste tijd populair is. Bomen, lantaarnpalen en afrastingen worden ingepakt met gebreide shawls en vestjes. Onlangs waren de wildbreiers in het Amsterdamse Zoo Artis actief, maar daar niet alleen, ook in Ermelo werd het één en ander ingepakt. En Carol Hummel, een Amerikaanse kunstenares schijnt in 2009 veel bomen in haar stad Cleveland helemaal te hebben vol gehaakt, gebreid en gepunnikt.



In het boek Urban Interventions: Personal Projects in Public Spaces, staan vele voorbeelden van nieuwe straatkunst. Op de website Streetsy.com kan je ook het één en ander vinden, al is dat volgens mij nogwel veel graffiti. En Google schijnt onlangs zelfs een Street Art View te hebben geïntroduceerd, waarmee je uitingen van straatkunst in je eigen omgeving of wijk kan vinden.

O & T voor Twee

Het weekend begon vrijdag in de namiddag al goed met een borrel en een etentje bij vrienden in de buurt. En op zaterdag en zondag werd onze tijd voor het grootste deel in beslag genomen door allerlei bezigheden, die we hadden gepland rondom de verzilvering van 'Gift for2'. O & T voor Twee ofwel 'Overnachten in een stad voor twee' en 'Tafelen voor twee' Een leuke surprise die we in 'Grand Café Tjaarda' in Oranjewoud tijdens ons jubileumuitje (zie stukje mens en natuur II van 4 oktober 2010) gekregen hadden van onze kinderen.

We begonnen zaterdag even na het middaguur in het kunsthalcafe in Rotterdam met een kop koffie en een lunch. We hadden een eindje gereden, dus daar waren we wel weer aan toe.


Het prachtige in 1992 gebouwde museum 'De Kunsthal', met maar liefst 3300 m2 expositieruimte, is het eerste ontwerp van de inmiddels wereldbekende architect Rem Koolhaas (OMA, Office for Metropolitan Architecture) dat ook werd gerealiseerd. Primair kwamen we naar 'De Kunsthal' voor de tentoonstelling 'I promise to love you' de z.g. Caldic Collectie, een verzameling hedendaagse kunst waaronder schilderijen, foto's, beelden en installaties van ruim zestig gerenommeerde kunstenaars uit heel de wereld, die sinds 2000 door verzamelaar Joop van Caldenborgh is verworven.



We vonden het een prachtige expositie, veel kunstwerken blonken uit in esthetiek, sensualiteit en fantasie. De werken fascineren, verwarren of intrigeren volgens de brochure puur door hun schoonheid, net als liefde op het eerste gezicht. Nou, dat konden we volledig beamen!

Het tegenoverliggende 'Natuur Historisch Museum Rotterdam' hebben we deze keer ook maar eens bezocht. Daar waren we echter vrij snel door heen, natuur historische musea vinden we interessant en vooral leuk om met kinderen te bezoeken. Er zijn her en der nogal wat van dit soort musea in het land die we gezien hebben. Een topper vonden we 'Museum Naturalis' in Leiden, zie stukje 1 februari 2008. Als je dat een keer gezien hebt is alles wat in het land op natuur historisch gebied te zien is van een andere orde. Maar goed, ook het NHMR was voor ons toch wel even de moeite van het bezichtigen waard.



Het 'Best Western ART Hotel Rotterdam' aan de Mijnsherenlaan paste aardig in het sfeertje van de dag. Overal veel kunst aan de muur, zelfs tot in de badkamer aan toe.


We zaten op de 11e verdieping en hadden een magnifiek uitzicht over het havengebied, de Nieuwe Maas en een deel van de stad. In de verte de Euromast en de ss Rotterdam, het nog in de vijftiger jaren door de Rotterdamse Droogdokmaatschappij gebouwde stoomschip. Dit schip spreekt me een groot deel van m'n leven al tot de verbeelding. Als jong pubertje had ik al tekeningen van dit schip aan de wand hangen, (zie stukje 'Erasmus' van 9 november 2008). Het heeft voor de HAL (Holland Amerika Lijn) tot 1997 dienst gedaan, waarna het is verkocht. Later heeft het om de één of andere reden een hele tijd op de Bahama's aan de ketting gelegen. In 2003 is het schip weer aangekocht door RDM en naar Rotterdam gehaald. En nu, nadat het grondig is gerestaureerd en verbouwd, heeft het in de haven een vaste plek gevonden als Cruise Hotel 'De Rotterdam'.




In restaurant 'Thuis' op de begane grond van ons hotel, waren we praktisch de enige klant. Het was ook nog vroeg, maar het eten smaakte er niet minder om. En daarna was het tijd om ons richting Kruiskade te begeven, waar we om halfacht onze reeds thuis bestelde tickets voor de musical 'La Cage aux Folles' moesten afhalen in het Oude Luxor Theater.



'La Cage aux Folles' vrij vertaald: 'Het Gekkenhuis' de letterlijke betekenis is 'de kooi met gekken'. Het is een verhaal over twee homo's, Albin (Jon van Eerd) en Georges (Stanley Burleson) die al jaren een gelukkig stel zijn. Ze runnen beiden in Saint-Tropez een travestieten nachtclub, die met sluiting wordt bedreigd door Edouard Dindon (Derek de Lint), een opkomend conservatief politicus die Saint-Tropez wil ontdoen van alle vunzigheid. Albin hult zich elke avond in zijn alter-ego Zaza en Georges, die eigenaar van de club is, speelt de gastheer. Georges heeft aan een slippertje in het verleden een zoon overgehouden, die hij samen met Albin heeft opgevoed en alle normen en waarden heeft bijgebracht die horen bij een sociaal leven. Als die zoon op een goeie dag thuiskomt, en vertelt dat hij gaat trouwen met de dochter van uitgerekend eerder genoemd opkomend conservatief politicus, zijn de rapen gaar. Van de zoon mogen zijn opvoeders niet voor hun ware aard uitkomen tijdens het bezoek van zijn aanstaande schoonouders. Hij wil zelfs zijn biologische moeder, die zich nog nooit met hem heeft bemoeid, tijdens het bezoek laten opdraven. Die laat echter ook nu verstek gaan, daarom komt Albin als moeder verkleed toch maar opdagen tijdens het bezoek. Aanvankelijk lijkt het goed te gaan, maar op een gegeven moment gaat het toch mis, en komt de ware geaardheid van beide opvoeders aan het licht.



'La Cage aux Folles' naar het boek van de Joods-Amerikaanse acteur, schrijver en zanger Harvey Fierstein (1954), is eind november, tijdens de opening van het nieuwe 'De La Mar Theater' in Amsterdam, in première gegaan in aanwezigheid van koningin Beatrix (zie stukje 'genodigde' van 4 januari 2011). Het heeft daar sindsdien alleen maar een volle zaal gekend. Maar ook nu, voor de eerste avond in het Oude Luxor Theater zat de zaal tot aan de nok toe vol. Wij zaten op de 6e rij, dus lekker vooraan, we hebben echt genoten. Een stuk vol van humor en liefde, maar vooral ook van acceptatie van andersgeaarden! Een leerstuk lijkt mij voor ieder weldenkend mens. Even voorbij middernacht waren we terug in ons hotel. Bij een wijntje nog een uurtje zitten kletsen over dit en dat, maar toen was het wel mooi geweest.

Na het ontbijt 's ochtends reden we rond elf uur richting Hoek van Holland. Even op de pier kijken. We waren niet de enige daar, goed ingepakt was het heerlijk wandelen in het zonnetje. Maar achter het glas met koffie en uitzicht op de Nieuwe Waterweg was nog lekkerder.



Door het Westland zijn we via Monster naar Den Haag gereden. Eigenlijk wilde ik bij Ter Heijde eerst nog even naar de 'Zandmotor' kijken, zie stukje van 19 januari j.l. maar dat hebben we bij nader inzien toch maar laten schieten. We wilden de expositie 'Leven in de brouwerij' van Jan Steen in het Mauritshuis gaan bekijken. Maar eerst waren we aan de lunch toe. Op het volle terras voor café Berger aan het Plein voor de 2e kamer, konden we half in de zon nog net een plekje vinden. Maar even later zijn we toch maar binnen gaan zitten, zo half in het zonnetje was toch net niet aangenaam. In het Mauritshuis was het een gekkenhuis, ontzettend druk, het had dus wel iets weg van een huishouden van Jan Steen. Duwend, dringend en schuifelend liepen we ons rondje langs de prachtige schilderijen van de oude 17e eeuwse meester.



De tentoonstelling loopt nog tot half juni a.s. misschien moeten we nog maar eens een keertje terugkomen als het wat rustiger is. Alvorens de auto weer op te zoeken, hebben we na het Mauritshuis nog een wandelingetje gemaakt over het binnenhof en langs het nieuwe 2e kamercomplex. Een ontwerp van architect Pi de Bruijn, dat er overigens ook al weer bijna 25 jaar staat. Ik heb hier heel wat voetstapjes liggen uit die tijd. Vanuit de NOS hield ik me toen bezig met de ontwikkeling, akoestiek en bouw van de opnamestudio's voor de parlementaire verslaggeving in het nieuwe gedeelte .


Onderweg naar huis hebben we een tafeltje voor twee besproken in Grand Café & Restaurant 'Hemels' in Amersfoort, want die kaart van de kinderen hadden we nog steeds op zak. Bij een beetje hemels weekendje hoort natuurlijk ook hemels te worden afgesloten, een passender eetgelegenheid konden we dan ook niet bedenken. Maar op de Hof hebben we buiten op het terras van 'De Pastinaeck' in de laatste zonnestralen van de dag nog wel eerst even een aperitiefje genomen!

stempas

Laten we eerst maar even gaan stemmen, hielden we elkaar vanochtend vroeg voor, dan hebben we dat gehad. Want als er gestemd kan worden in dit landje zijn we altijd van de partij. Ook al worden er naar mijn gevoel met de verkiezingsuitslagen soms de meest bizarre combinaties geformeerd, zoals we na de laatste tweede kamerverkiezing hebben kunnen meemaken, toch gaan we weer stemmen!

Kunnen ze met de door ons direct gekozen tweede kamer uitslagen al ongeloofwaardige combinaties vormen, met de uitslagen van de verkiezing voor de Provinciale Staten kan naar mijn gevoel nog ondoorzichtelijker worden gemarchandeerd. Immers de door ons in de Provinciale Staten gekozen volksvertegenwoordigers, gaan straks in mei de senatoren voor de eerste kamer kiezen. De eerste kamerleden worden door ons dus indirect of getrapt gekozen, zo is nou eenmaal het politieke systeem!

Maar tot onze grote spijt hebben we vandaag onze stem niet kunnen uitbrengen. Wat ons nog nooit is overkomen is vandaag gebeurd, we konden onze stempassen niet vinden! Alles afgezocht maar nergens een stempas te bekennen, het enige wat we vonden was de kandidatenlijst. Vreemd, dat soort zaken leggen we toch altijd op een vast plekje in huis. We begonnen in twijfel te trekken of we wel stempassen hadden ontvangen. We konden ons allebei eigenlijk niet herinneren ze gezien te hebben. Gemeente gebeld, ja ze waren wel verzonden, maar ja, wat jullie of de post er mee gedaan hebben kunnen we uiteraard van hier af niet beoordelen. En voor een nieuwe stempas waren we nu te laat, die hadden we uiterlijk gisteren nog kunnen krijgen, nu was daar niets meer aan te doen.

De uitslagen in percentages van deze verkiezing, zal door de twee gemiste bijdrage van ons niet zichtbaar worden beïnvloed. Maar dat zal uiteraard wel het geval zijn, als heel veel potentiële kiezers hun stempas vandaag niet kunnen vinden!