uitkijktorentje

De 'ArcelorMittal Orbit', de bijna 115 meter hoge uitkijktoren in het Olympic Park in Londen Stratford, heeft al diverse bijnamen. Ik las in de krant dat de Engelsen de afgelopen maanden bijzonder veel plezier hebben gehad met het typeren van de creatie van beeldend kunstenaar Anish Kapoor (daar is ie weer, zie ook mijn stukjes 'Anish Kapoor' en 'contemplatieve ervaring' van resp. 2/10'09 en 11/5'11) en constructeur Cecil Balmond.
De toren werd op 11 mei j.l. ingehuldigd, voor aanvang van de Londense Olympische Zomerspelen die dit jaar op 27 juli van start gaan. De stalen constructie is het grootste kunstwerk in de publieke ruimte van het Verenigd Koninkrijk. De toren, gelegen tussen het Olympisch Stadion en het London Aquatics Centre, is ontworpen als permanente en blijvende herinnering aan de locatie van Londen als gastheer van de Olympische Zomerspelen 2012.

Tijdens de Spelen kan het publiek voor 15 pond naar boven. De toren beschikt over twee uitkijkplatforms, elk met een capaciteit van 150 personen, van waar het publiek zicht heeft op het gehele Olympic Park en de Londense agglomeratie, tot ruim 30 km ver. Toegang tot de platformen wordt voorzien met twee liften, elk met een capaciteit van 21 personen, desgewenst ook mogelijk langs een wenteltrap met 455 treden. Ik las dat de toren ca. 770 bezoekers per uur kan verwerken, en dat in de constructie 2.000 ton staal is verwerkt (waarvan 63% gerecycleerd), 35.000 bouten en 19.000 liter verf. Uitgerold zou de toren een lengte van 560 m hebben.
De toren die 22,7 miljoen Britse ponden heeft gekost, is voor het grootste deel t.w. 19,6 miljoen pond gefinanciert door metaalmagnaat Lakshmi Mittal. De naam van zijn bedrijf is zodoende aan de toren en het Olympic Park gekoppelt.

De Engelsen typeren de creatie met namen als 'Spaghetti op steroïden', 'een overgroeide meiboom', 'de erectie van Boris' (burgemeester van Londen), 'Een catastrofale botsing van twee hijskranen', 'Meccano op mescaline', 'De blindedarm van de Olympische Spelen' en ongetwijfeld zullen er nog meer typeringen zijn bedacht.
Ze doen maar, smaken verschillen nou eenmaal. Als liefhebber van moderne kunst vind ik het sowieso een prachtig kunstwerk, maar je mag het natuurlijk ook een bouwwerk noemen waar de beeldend kunstenaar in de ontwerpfase een forse vinger in de pap heeft gehad. Daarom petje af voor zowel Anish Kapoor als Cecil Balmond! Desalniettemin vond ik de meest bizarre maar toch ook tot de verbeelding sprekende benaming voor dit uitkijktorentje, de typering 'Eiffeltoren na een nucleaire explosie'

Hodgepodge op de Smeepoort

Herderewich omstreeks de 14e eeuw

In de stadszijde van het (gerestaureerde) restant van de Smeepoort zit nog een wachtlokaal boven de voetpoort, dat vanaf het terras (het Beloftepleintje) van café De Belofte te bereiken is middels trap en overloop. Het was rustig op het Beloftepleintje, slechts enkele cafébezoekers genoten onder de terrasheaters van hun versnapering, het gros zat binnen aan de bar. En van de wachters die in vroegere eeuwen de poort bedienden was allang geen spoor meer te bekennen, die waren in een ver verleden al vertrokken. Maar wie er vrijdag in de namiddag wel waren, waren de mannetjes van Hodgepodge. Hoog verheven boven het Beloftepleintje stonden ze daar te musiceren op het overloopje, of beter gezegd het balkonnetje. Het gebeuren deed me ineens een beetje aan die mannetjes in de Muppet Show denken. Puur theater met die vreemde snuiters op dat balkonnetje! Sommige mensen in de Smeepoortstraat keken niet op of om, en liepen gewoon door. Anderen bleven, om zich heen kijkend waar die muziek toch vandaan kwam, even staan luisteren, en liepen daarna weer met gezwinde pas verder. Maar gelukkig voor De Belofte waren er toch ook nog gasten die op het Beloftepleintje even de tijd namen om van de mooie muziek en een lekker pikketanisje te genieten!

Restant Smeepoort

De Smeepoort is een van de drie stadspoorten (aan de landzijde) van Harderwijk en lag (en ligt nog) aan de zuidelijke ingang van de stad. Het was vroeger een indrukwekkend bouwwerk dan heeft bestaan uit een binnenpoort en een buitenpoort met ophaalbrug en de poorten waren d.m.v. een muur met elkaar verbonden. De buitenpoort beschikte over twee ronde torens met koepeldaken en de buitenpoort beschikte over een schilddak.
In 1672 (het rampjaar) werd Harderwijk bezet door troepen uit Munster en door Franse cavalerie en toen die de stad in 1673 verlieten gaven ze opdracht om de poorten en stadsmuren op te blazen en te vernietigen. Dat was het einde van de trotse Smeepoort die toegang gaf tot de belangrijke Smeepoortstraat en de Smeepoortenbrink.
De restanten bleven nog jarenlang liggen en in 1828 werd de toegang te smal voor de steeds groter wordende rijtuigen en koetsen en werd de buitenpoort afgebroken.Men bouwde er wachthuisjes van voor stadswachten die de wacht hielden. De resten van de Smeepoort zijn nu fraai gerestaureerd en maken deel uit van de gerestaureerde stadsmuur en vestingwerken van Harderwijk. Ook het wachtlokaal aan de bovenzijde van de poort is weer te betreden. In vroeger tijden was deze ruimte voor de wachters die de poort bedienden en die de stad tegen aanvallen van buitenaf moest beschermen. In het voetgangerspoortje zijn jaartallen gemetseld met de jaartallen 1570, 1825 en 1916 en de stenen met deze jaartallen geven de hoogte van het water aan tijdens de diverse stormvloeden. In deze jaren was er namelijk steeds sprake van enorme overstromingen. Door stormvloed steeg het water van de Zuiderzee tot grote hoogte waarna het water de stad inliep. Telkens richtte zo’n stormvloed grote schade en veel vernielingen aan.
Harderwijk beschikt nog over een aantal fraaie stukken stadsmuur die een beeld geven van de omvang van de oude stad en de manier waarop ze werd verdedigd.Dat was nodig om groepen zwervers en bedelaars tegen te houden, maar ook rondtrekkende ridders en soldaten. In de middeleeuwen loerde het gevaar overal en kon je er maar beter tegen beschermd zijn. Burgers en boeren trokken zich ’s avonds en ’s nacht terug binnen de veilige beschutting van de stadsmuren. (Redactie Harderwiek)



Het verhaal van 'The Rose of Allendale' (bovenstaande song, ged.) heeft zijn oorsprong in het Engelse gehucht Allendale, gelegen in het graafschap Northumberland in het noord/oosten van Engeland. In vroeger dagen wel het middelpunt van het Britse rijk genoemd. Rond 1840 werd de song geschreven door Charles Jeffreys (tekst) en Sidney Nelson (muziek). Het is geen, zoals veel mensen denken, Iers of Schots volksliedje, maar een afscheidslied van een soldaat die ten strijde trekt en zijn geliefde 'roos' moet achterlaten. Hoe tragisch!

Geheel volgens afspraak stopten we rond zeven uur met de muziek, maar goed ook want het werd behoorlijk fris, het terras liep een beetje leeg. Met z'n vijven hebben we onder de terrasheaters nog wat gegeten en gedronken en wat zitten napraten. Over de nadelen bijvoorbeeld van het minimale contact wat we door onze hoge, en behoorlijk gesloten positie hadden met het luisterende publiek. Niet goed, volgende keer gewoon op maaiveldhoogte blijven, beter voor de sfeer en de muziek. Maar goed, het optreden van Hodgepodge op de Smeepoort zat erop, weer wat geleerd!

Gedachtenisruimte

We hadden het plan opgevat om zaterdag eens een poosje op het jaarlijkse European World of Bluegrass Festival te gaan kijken in Voorthuizen. Het was de laatste dag van het driedaagse EWOB festival 2012 en prima weer, dus zal er op straat en terras zeker het één en ander aan muzikaliteit te beleven zijn. Maar in Voorthuizen aangekomen viel er op straat of terras echter maar bitterweinig te beleven, nergens een jamsessie o.i.d. te bekennen.
Dan toch maar met dat mooie weer een uurtje naar binnen, naar 't Trefpunt, voor een podiumoptreden van bijvoorbeeld Goodwill (CZ) en/of Doghouse Central (UK). Toen we echter entree moesten betalen voor het volledige programma dat nog tot praktisch middernacht zou duren, hadden we er geen zin meer in. Het moet wel leuk blijven, dan maar geen Bluegrass in Voorthuizen. Terug naar de auto, we gaan ergens een stukje wandelen!

Mede door een wegomleiding in de regio kwamen we in Putten uit bij de gedachtenisruimte en de herdenkingshof met de 'treurende weduwe', het monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de razzia aldaar op 2 oktober 1944, (zie voor meer in het bijzonder www.oktober44.nl). De herdenkingshof, op 1 oktober 1949 door Koningin Juliana onthuld, aangelegd in 1947 naar een ontwerp van de Nederlandse tuin- en landschapsarchitect prof. J.T.P. Bijhouwer (1898-1974), bestaat uit 660 symbolische graven die middels evenzoveel vierkanten van buxushaagjes zijn vormgegeven. Aan de kopzijde staat de 'treurende weduwe', een Puttense vrouw kijkend richting de Oude Kerk in het dorp, vanwaar de mannen destijds zijn weggevoerd. (Naar een ontwerp van ene G.A. Adriaans is in de zuidgevel van de Oude Kerk in 1947 daartoe een natuurstenen gedenksteen aangebracht, met daarop een kruis en de tekst: VAN HIER WERDEN ZIJ WEGGEVOERD, 1 en 2 OCTOBER 1944) Het zandstenen beeld uit 1948 is van de Nederlandse beeldhouwer Mari Andriessen (1897-1979). Het geheel ligt binnen een rechthoekig kader van beukenhaag, en wordt middels grindpaden doorsneden.

Aan de overzijde van de Dorpsstraat staat sinds 1992 de Gedachtenisruimte, naar een ontwerp van architect Pim Hageman, destijds van AMNICUS architecten uit Nijkerk. Ik was nog nooit binnen geweest, maar de indrukwekkende stilte die me overviel voelde haast tastbaar aan.
De ruimte bestaat uit een donkere documentatieruimte en een lichte herdenkingsruimte met alle namen van de mannen die zijn weggevoerd tijdens de razzia in oktober 1944. Het zijn twee gelijkwaardige ruimtes, maar in materiaal (transparant + gesloten) en vorm (vierkant + rond) verschillend.
Terecht of onterecht linkte ik de vierkanten in de wandstructuur (vierkante glazenbouwstenen en -wandtegels) van beide ruimten aan het vierkante buxusrasterwerk van de 660 symbolische graven aan de overkant van de Dorpsstraat.

Edammer-feestje

Onlangs gaven H en C in de namiddag en vroege avond een verjaardagspartijtje in een zaaltje aan het Groenland in Edam. Weer veel bekende maar ook onbekende gezichten gezien. Nieuw voor mij was, dat we deze keer behalve kletsen en een beetje naar muziek luisteren, ook spelletjes konden doen, sjoelen, schaken, van die dingen of ergens in een hoek op een p.c. één of andere fotoserie bekijken. Het had allemaal een beetje de sfeer van een ouderwetse instuif.

Mijn indruk was echter, dat de meeste gasten prefereerden wat te kletsen, met een hapje kaas erbij en een gevuld glas. Altijd gezellig, ook al moest het nog steeds aanzienlijke rokersgilde zich regelmatig buiten op de stoep vermaken. Maar toen op een gegeven moment de specialist in indonesische catering z'n waar op de lange tafel had uitgestald, was iedereen er natuurlijk wel als de kippen bij.

Ik merkte al gauw dat ik niet de enige was, die even moest wennen aan het feit dat er alleen uit vegetarische gerechten kon worden gekozen. Geen probleem, H en C kennende had ik uiteraard ook niet anders moeten verwachten.

Maar het was heerlijk allemaal, er was genoeg, echter in no time waren de schalen wel tot op de bodem leeg. En ja, hoe verloopt zo'n partijtje dan verder nog. Je neemt nog wat fris of je gaat aan de koffie, want je moet ook nog een eind rijden. Je keuvelt links en rechts nog wat rond met die en gene, maar dan is het wel mooi geweest. Iedereen neemt van iedereen afscheid, en voor je het weet zit je in de auto en ben je opweg naar huis. De vlotte rit via Amsterdam en Hoevelaken was een passende afsluiting van een aardig verjaardagspartijtje in Edam.

Terzijde:

I love good old Edam! In de loop der jaren heb ik aan dit oude sfeervolle Zuiderzeestadje een gevoel van affectie overgehouden. Een gevoel dat ik overigens, na al die zeiltochtjes op het IJsselmeer, aan de meeste oude Zuiderzeestadjes wel heb overgehouden. Maar aan Edam heb ik ook meer specifieke herinneringen.

Aan een uitbundig feest in een grote stolpboerderij in het oude centrum van het stadje, en de nachtelijke boottocht terug naar het IJ. Aan mijn betrokkenheid als projectleider bij de jaren durende ontwerp- en bouwperiode van het nieuwe Gemeenlandshuis aan de Schepenmakersdijk, en de vele besprekingen met de opdrachtgever(s) op locaties elders in het stadje. Aan de opening van het gebouw in aanwezigheid van koningin Beatrix, destijds nog prinses. Aan een emotioneel beladen vergadering van en over de architectengroep in de afgehuurde grote vergaderzaal van het nieuwe Gemeenlandshuis, waarin we met z'n allen voor of tegen een nogal precair besluit moesten stemmen. Maar natuurlijk vooral ook aan de vele mooie zeil- en fietstripjes naar en van Edam, en de wandelingetjes door het oude centrum met zijn gezellige terrasjes.

Tekeningen Gemeenlandshuis en foto's in aanbouw

Opdrachtgever voor realisatie van het nw. Gemeenlandshuis was in 1973 het toenmalige Hoogheemraadschap van de Uitwaterende Sluizen in Kennemerland en Westfriesland. In 1993 fuseerde genoemd Hoogheemraadschap met het Hoogheemraadschap van Noordhollands Noorderkwartier tot het Hoogheemraadschap van Uitwaterende Sluizen in Hollands Noorderkwartier. En in 2003 ontstond weer door een fusie tussen dit hoogheemraadschap en de inliggende waterschappen Westfriesland, Groot-Geestmerambacht, De Waterlanden, Hollands Kroon, Het Lange Rond en de Dienst Centrale Omslagheffing (DCO) het Hoogheemraadschap Hollands Noorderkwartier. Nu, na meer dan 3 eeuwen in Edam te hebben gezeten, is het Hoogheemraadschap sinds 2011 in Heerhugowaard gehuisvest. De gemeente Edam-Volendam heeft de gebouwen van het Hoogheemraadschap gekocht, maar wat ze er mee gaan doen is nog niet echt bekend.

kunstaankoop

De economische malaise in Nederland heeft gelukkig niet kunnen voorkomen, dat het Van Gogh Museum in Amsterdam voor het eerst in vijf jaar weer eens een nieuw werk van Vincent van Gogh heeft kunnen aanschaffen. Dat is mooi, weg met dat gesomber over alle wegvallende subsidies en noodzakelijke bezuinigingen. Ook al kan de grootste leek wel zien dat het vaak nodig is, toch is het goed en heel plezierig om ook eens een ander geluid te horen.

De nieuwste aankoop van het Van Gogh museum is een aquarel van 38 bij 56 centimeter. Het museum heeft bij Christie's voor de 'Knotwilg' aquarel, die Vincent van Gogh in 1882 tijdens zijn verblijf in Den Haag heeft geschilderd, 1,58 miljoen euro betaald. Daarvoor kreeg het museum er geloof ik nog wel een brief bij, waarop een schets met tekst en uitleg, die Vincent op 31 juli 1882 aan zijn broer Theo schreef.
Onder een grauwe hemel hangt een oude knotwilg over een sloot vol kroos. Iets verderop het donkere pad een eenzame wandelaar. Aan de horizon een molen en de remisegebouwen van het Haagse station Rijnspoor. En als je goed kijkt, zie je ook nog een stoomlocomotief een rookwolkje uit puffen. Met de aquarel schijnt Vincent van Gogh een 'melancholisch' gevoel te hebben willen uitdrukken. Hij liep regelmatig op deze plek tijdens zijn vele wandelingen in de omgeving van zijn huis aan de Haagse Schenkstraat.

Volgens Axel Rüger, directeur van het Van Gogh Museum, stond het representatieve waterverftekeningetje uit van Goghs Haagse periode al lange tijd op het verlanglijstje van het museum. Ondanks de huidige recessie kon de 'Knotwilg' worden aangekocht met steun van de Vincent van Gogh Stichting, de BankGiroLoterij, Vereniging Rembrandt, het VSBfonds en het Mondriaan Fonds.

Scheveningse vrouw 1881

Landweg 1882

   In het Van Gogh Museum is de 'Knotwilg' samen met een aantal andere werken 
   uit Van Goghs Haagse periode, zoals 'Scheveningse vrouw' nov./dec. 1881 en
   'Landweg' mrt./apr. 1882 tot en met 10 juli a.s. te zien in een speciale
   presentatie rond de nieuwste aankoop.

Delaware River

Onlangs hoorde ik op de radio weer eens het prachtige 'Sailing to Philadelphia', een stuk muziek dat me, als ik het hoor, altijd weer opnieuw een goed gevoel geeft.

Lang geleden stond ik op een vroege voorjaarsochtend samen met Jo. en Chr. in Newcastle aan de oever van de Delaware. Op de rivier gleed zachtjes een zeiljacht voorbij, richting Delaware Memorial Bridge (de grote hangbrug in de Interstate Highway van New York naar Washington tussen de staten New Jersey en Delaware) en mogelijk verder richting Philadelphia. Jaren later, ik geloof in 2000, hoorde ik voor het eerst 'Sailing to Philadelphia', een nummer van Mark Knopfler's gelijknamige cd. Vele keren nadien heb ik dit nummer tijdens zeiltochtjes op zee of waar dan ook opgezet. Het ritme van de prachtige muziek en de eindeloze cadans van golven en schip brachten, en brengen me nog in een gemoedsstemming, die me altijd weer sterk doet denken aan dat moment op die ochtend aan de oever van de Delaware River, en dat rustig voortglijdende zeiljachtje. Een bijzondere gemoedsstemming overviel me toen, een moment van, hoe zal ik het zeggen, tijdloosheid misschien en lichtheid van bestaan, in balans zijn met het leven en de dingen om me heen, alles klopt en is oké.



Het nummer is een ode aan het verhaal van Jeremiah Dixon en Charlie Mason, die als landmeters in de 18e eeuw vanuit Groot-Brittanië naar Philadelphia gestuurd werden om daar een grenslijn tussen de staten Pennsylvania en Maryland, de z.g. Mason-Dixonlijn vast te stellen. Zo komen ze daar op een goede ochtend aan in de VS, en zeilen ze bij hoog tij over de Delaware River naar Philadelphia. Een mooie passage uit de songtekst vind ik het volgende fragment:

Now hold your head up, Mason
See America lies there
The morning tide has raised
The capes of Delaware
Come up and feel the sun
A new morning is begun
Another day will make it clear
Why your stars should guide us here...

We are sailing to Philadelphia
A world away from the coaly Tyne
Sailing to Philadelphia
To draw the line
The Mason-Dixon line

'Sailing To Philadelphia' is volgens mij één van de beste, zo niet de beste soloplaat die Mark Knopfler (1949) tot op heden heeft gemaakt. De plaat is ook niet voor niets een aantal keren platina onderscheiden.

1e zondag p.m.

Zondag post meridiem, met z'n zevenen waren we op de eerste zondagmiddagontmoeting in Harderwijk. Absent waren G & C, die zijn lekker op vakantie. Het wandelingetje na de thee voerde ons via het Zeepad naar de binnenstad. Daar liepen we vervolgens via de Bruggestraat, Markt, Hortuspark, Academiestraat, Kloosterplein, Smeepoortenbrink, Plantagepark en Wellenpad in een klein uurtje weer via het Zeepad terug naar huis. Onderweg enkele intermezzo's t.w. bij de Ginkgo Biloba, een oerboom die mogelijk nog door Linnaeus zelf is geplant in de Hortus Botanicus tussen 1750 en 1800. (zie ook m'n stukje 'Ginkgo Biloba' van 1 oktober 2011) Aardige anekdote in dit verband is, dat ik broer J onder de wandeling over deze boom had verteld. Alleen had ik hem niet de naam verteld van deze bijzondere boom. Begint de naam soms met een g en eindigt die met a? Inderdaad!? Dan denk ik dat je me een Ginkgo Biloba wil laten zien! Hoe is het mogelijk, je moet toch ook wel van goeie huize komen wil je die jongen op het gebied van flora en fauna nog iets leren! Goed, het zij zo, verder hebben we in de Catharinakapel nog stilgestaan bij een aardige expositie van schilderijen van beeldend kunstenaar Jonaske de Ruiter (1959) uit Harderwijk.

Thuis zat inmiddels de vijf in het uur, dus werden er enkel flessen spritualiën aangerukt en wat hapjes, onderwijl keuvelend over van alles en nogwat. En passant werd het eten klaar gemaakt en de tafel gedekt. Een eenvoudig doch lekker en voedzaam hapje t.w. vooraf meloen met rauwe ham, daarna oosterse macaronie volgens recept AH en vervolgens ijs met aardbeien toe. Daarna nog even met z'n allen koffie gedronken, en toen zat de eerste zondagmiddag ontmoeting erop. Het was ondanks gevallen van zichtbare en voor A en J ook voelbare malheur aan respectievelijk oor en kaak een gezellig en onderhoudend familiemiddagje. Ik wens de boys sterkte, en verder zal ik maar zeggen, tot over drie maanden in Kampen!

HL in Hegeraad & De Reiger

Twee dagen na koninginnedag was de puinhoop op straat nog lang niet overal opgeruimd. Her en der nog grote stapels bijeen geveegde bierblikjes, papier, plasticzakken en ander ongeregelde troep. Alles bij elkaar is de puinhoop door de gemeentereiniging op 185 ton geschat las ik ergens. Ondanks overwerk haast geen doorkomen aan lijkt mij, ik zou er moedeloos van worden. En nu wordt AJAX vanavond zo goed als zeker ook nog eens landskampioen, dus zal er zo hier en daar nog wel het één en ander aan rotzooi bijkomen ook. Ik sta er maar niet langer bij stil. Overigens het enige beetje ongemak wat wij achter ons pilsje op dat gerieflijke bankje voor café Hegeraad (al sinds jaren ons stamkroegje) ondervonden, was wat herrie van bezemwagens op en om de Noordermarkt. Maar die was gelukkig van korte duur, ja, ja de vijf mannetjes van het Herenleed worden een dagje ouder, we zouden maar zo in slaap kunnen sukkelen daar op dat bankje!

Maar de wandeling naar café De Reiger in de Nieuwe Leliestraat, één van de oudste eetcafés van de Jordaan, deed ons weer goed. De kleinschaligheid van de Jordaan levert altijd maar weer unieke en gezellige straatbeelden op. En dan het zicht dat je wandelend in de Egelantiersdwarsstraat hebt op die prachtige Westertoren, echt een plaatje! Fris als een hoentje streken we even later neer achter een tafeltje in het ons zo bekende en immer gastvrije eetcafé. De karakteristieke sfeer daar wordt denk ik min of meer bepaald door het authentieke interieur in combinatie met Art Deco en Jugendstil invloeden. Heerlijk eten daar onder een hoog balkenplafond tussen originele lampen en oude schilderijen, en dat allemaal zonder muziek! Met de menukaart waren we gauw klaar, spare ribs wilden we, iedereen had ze lang niet meer gegeten, maar in café De Reiger moet je ze echt proeven. Eenvoudig en lekker, daar hadden we op één zalmliefhebber na zin in. Goeie akoestiek ook in die tent, gezellig geroezemoes rondom maar je verstaat elkaar zonder stemverheffing. Over van alles en nogwat zitten kletsen, prima avondje alles klopte, sfeer, hoofdmaaltijd, wijn, ijstoetje en koffie.

Tijdens de wandeling terug naar de Noordermarkt, waar m'n auto geparkeerd stond, liepen we op de Prinsengracht een groep zeer uitgelaten AJAX supporters tegen het lijf. VVV-Venlo was in de ArenA met 2-0 verslagen en daarmee had AJAX voor de 31e keer in zijn historie de landstitel behaald. Knap, wie had dat een paar maanden geleden nog kunnen denken! De rit door de stad verliep ondanks wegafsluitingen her en der zonder problemen. En nadat ik Ab B. en Victor B. die met me meereden in resp. in Weesp en Almere had afgezet, restte me met het gas op de plank nog enkel de rit huiswaarts, waar ik rond half één arriveerde. Einde van weer een bijzonder genoeglijk Herenleedavondje!

Koninginnedag

Het glooiende landschap tussen Harderwijk en de buurtschap Duinen iets ten zuiden van Hierden, lag er 's morgens in de stralende zon prachtig en open bij. In mijn ogen is het één van de mooiste gebiedjes in deze regio. Het was met weing of geen wind dan ook een genot om daar te fietsen. Op de terugtocht verzeilden we in Hierden in een opstopping van versierde boerenkarren, tractoren en vrachtwagens. Kennelijk waren ze zich al aan het terugtrekken, want kinderen hebben we niet gezien, mallotig al dat oranje op zo'n lege stoet grof geweld.

Met de fiets was er in de stad door een vloedgolf aan oranjevierders geen doorkomen aan. Je kon bij wijze van spreken over de hoofden lopen. Gauw naar huis, en met vaag op de achtergrond het geroezemoes van de binnenstad, zaten we even later op ons eigen terrasje in een oase van rust aan de koffie. We gaan misschien vanmiddag nog wel een keer in de binnenstad kijken, terrasje pikken en wie weet speelt er ergens nog een leuk bandje.

Maar 's middags was het een nog groter gekkenhuis in de stad. Op het Kerkplein de bekende koninginnedag spelletjes zoals koekhappen en zaklopen, verder viel de drukte daar wel mee. Wel liepen we daar onze kleindochter tegen het lijf, die zo te zien met veel plezier de ukkies assisteerde bij het sjoelen. En in de Kerkstraat hadden ze nabij de hoek Bruggestraat een discoinstallatie en een dranktentje geïnstalleerd, waar de volumeknop kennelijk alleen nog maar op maximum kon, terwijl de drank maar bleef stromen. Met veel moeite en geduld hebben we op één van de terrasjes op de Markt een drankje en een zitplaats weten te bemachtigen. En op het bordes voor de muziekschool deed volgens mij blaasorkest de 'Zwolse Stroatklinkers' hevig z'n best, om met behulp van enkele gigantische speakers de mensen van het plein te blazen. We hebben het daar maar bij één consumptie gelaten, want we zaten ook nog eens onder een boom met een vogel die toevallig Jo. op het hoofd poepte. Via de nieuwe doorgang nabij restaurant 'Hortustuin' kwamen we in het relatief rustige 'Hortuspark'. Omdat de aardbeien bij de HEMA op waren moesten we vrij lang wachten op onze ijscoupe, (waar ze trouwens de aardbeien op een dag als deze zo snel vandaan moesten toveren was me een raadsel) maar goed dat was onze zorg ook niet, we zaten lekker daar op het terras.

Al schuifelend langs alle te koop aangeboden rommel op straat, zijn we via de Luttekepoortstraat, Schoenmakersstraat en de Kromhoutsteeg op de Vischmarkt terechtgekomen. Ook daar overal te koop aangeboden waar, terwijl we nog net het staartje van een optreden meepikten van een Pop- en Rockkoor. Via de Kleine Marktstraat, Hoogstraat en Heeraaltszstraat kwamen we weer uit bij het dranktentje en de nog immer dreunende discoinstallatie in de Kerkstraat. Naar huis maar weer, best gezellig allemaal natuurlijk, maar we hadden het wel gezien. Onze fietsen stonden er gelukkig nog, en zo zaten we even later lekker onderuit op ons eigen stoepje aan het aperitief!

p.s.
Vanmorgen las ik in de krant dat onze kroonprins in Rhenen het record WC-pot werpen gebroken heeft. Je moet al wat over hebben voor je carrière. Onze toekomstige koning, kampioen pleefiguur in WC-pot werpen?! Hoe verzin je het, WC-pot werpen! Het kan dus altijd nog gekker, maar zoiets onnozels hoop ik in Harderwijk toch echt niet mee te maken.