De 'ArcelorMittal Orbit', de bijna 115 meter hoge uitkijktoren in het Olympic Park in Londen Stratford, heeft al diverse bijnamen. Ik las in de krant dat de Engelsen de afgelopen maanden bijzonder veel plezier hebben gehad met het typeren van de creatie van beeldend kunstenaar Anish Kapoor (daar is ie weer, zie ook mijn stukjes 'Anish Kapoor' en 'contemplatieve ervaring' van resp. 2/10'09 en 11/5'11) en constructeur Cecil Balmond.
De toren werd op 11 mei j.l. ingehuldigd, voor aanvang van de Londense Olympische Zomerspelen die dit jaar op 27 juli van start gaan. De stalen constructie is het grootste kunstwerk in de publieke ruimte van het Verenigd Koninkrijk. De toren, gelegen tussen het Olympisch Stadion en het London Aquatics Centre, is ontworpen als permanente en blijvende herinnering aan de locatie van Londen als gastheer van de Olympische Zomerspelen 2012.
Tijdens de Spelen kan het publiek voor 15 pond naar boven. De toren beschikt over twee uitkijkplatforms, elk met een capaciteit van 150 personen, van waar het publiek zicht heeft op het gehele Olympic Park en de Londense agglomeratie, tot ruim 30 km ver. Toegang tot de platformen wordt voorzien met twee liften, elk met een capaciteit van 21 personen, desgewenst ook mogelijk langs een wenteltrap met 455 treden. Ik las dat de toren ca. 770 bezoekers per uur kan verwerken, en dat in de constructie 2.000 ton staal is verwerkt (waarvan 63% gerecycleerd), 35.000 bouten en 19.000 liter verf. Uitgerold zou de toren een lengte van 560 m hebben.
De toren die 22,7 miljoen Britse ponden heeft gekost, is voor het grootste deel t.w. 19,6 miljoen pond gefinanciert door metaalmagnaat Lakshmi Mittal. De naam van zijn bedrijf is zodoende aan de toren en het Olympic Park gekoppelt.
De Engelsen typeren de creatie met namen als 'Spaghetti op steroïden', 'een overgroeide meiboom', 'de erectie van Boris' (burgemeester van Londen), 'Een catastrofale botsing van twee hijskranen', 'Meccano op mescaline', 'De blindedarm van de Olympische Spelen' en ongetwijfeld zullen er nog meer typeringen zijn bedacht.
Ze doen maar, smaken verschillen nou eenmaal. Als liefhebber van moderne kunst vind ik het sowieso een prachtig kunstwerk, maar je mag het natuurlijk ook een bouwwerk noemen waar de beeldend kunstenaar in de ontwerpfase een forse vinger in de pap heeft gehad. Daarom petje af voor zowel Anish Kapoor als Cecil Balmond! Desalniettemin vond ik de meest bizarre maar toch ook tot de verbeelding sprekende benaming voor dit uitkijktorentje, de typering 'Eiffeltoren na een nucleaire explosie'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten