dinsdag, juni 30, 2020

hallucinogene waarnemingen


Bovenstaande wonderschone foto van 'Structuren op het strand van Terschelling' op de cover van het Waddenmagazine van juni dit jaar, is gemaakt door Waddenfotograaf Henk Postma. De paddenstoelachtige zandstructuren ontstaan doordat het zoute zeewater soms ook de drogere delen van het strand overspoeld. Het water verdampt, maar plaatselijk klit het achtergebleven zout de zandkorrels als een korst aan elkaar, en wordt het losse zand ertussen door de wind weggeblazen. En zo ontstaan de welhaast zinsbegoochelende structuren op het strand. Een duidelijk verhaal dus, geen schimmig verhaal over LSD, paddo's en visuele hallucinogene waarnemingen om maar iets te noemen, al zou je dat haast geloven.

zaterdag, juni 27, 2020

Het einde van Tallship 'Astrid'


Koud terug in de Amsterdamse Sixhaven van een aardig zeiltochtje met 'Hodgepodge', ons Ierse bandje, naar Woolverstone, Pin Mill en Ipswich aan de River Orwell, dronken we 's avonds in café Emmelot aan de Oudezijds Voorburgwal nog een biertje. We raakten daarbij aan de praat met ene Pieter de Kam, schipper en eigenaar van de 42 meter lange 'Astrid', zijn in 1918 in Scheveningen gebouwde tallship, dat door motorpech voor de kust van Kinsale in Ierland op de rotsen was gelopen en was gezonken. Persoonlijke ongelukken hadden zich daarbij gelukkig niet voorgedaan, alle opvarenden, in totaal 30 personen, konden worden gered. Desalniettemin had Pieter de Kam het natuurlijk als een drama van formaat ervaren. Je hele hebben en houden zo in de golven zien verdwijnen, dat doet het één en ander met je. En dat wilden wij, helemaal als zeilers onder elkaar, graag geloven, daar heb je niet veel empatisch vermogen voor nodig!

woensdag, juni 24, 2020

Een zinnenprikkelende tango.


Mijn stukje Banaan aan de muur!? van 31 december 2013 ging over een foto van een groene banaan die je voor €. 375,00 kon kopen. Een ander stukje t.w. 'Conceptuele kunsten-makers' van 12 december 2019 ging o.m. ook over een banaan aan de muur, een echte, bevestigd met een stukje plakband. Deze banaan 'Comedian' genaamd, werd meerdere malen verkocht voor 120.000,00 dollar! Prachtig allemaal dat gedoe met bananen, maar waarom ze nou eigenlijk krom zijn werd er niet bij verteld. Een vraag die mij al sinds 'Het Bananenlied' uit 1972 van Andre van Duin bezig houdt. Maar dankzij Wim Daniëls (Aarle-Rixel, 11 oktober 1954) schrijver, taalkundige, cabaretier en begenadigd spreker, is mij dat sinds kort eindelijk duidelijk geworden. Want bovenstaande tot de verbeelding sprekende compositie had hij ondertiteld met: 'Daarom zijn de bananen krom'.

maandag, juni 22, 2020

groot ademhalend organisme


In het 'Magazine over het waddengebied' las ik in een artikel over de nieuwe film 'SILENCE OF THE TIDES' dat je het waddengebied eigenlijk kunt beschouwen als een groot ademend organisme. 'SILENCE OF THE TIDES' is een film die ademt, waardoor het bewustzijn van zuurstof bijna tastbaar wordt. Deze ademhaling is inherent aan de unieke dynamiek van de Wadden en omgeving. Het in- en uitademen van de getijden die werken onder invloed van de maan en de zon. Ademen en steeds weer uitademen. Het waddengebied is voor mij ook vooral een plaats die als vanzelf een sfeer van overpeinzing oproept!

zondag, juni 21, 2020

langs water en oude plaatsen


De afgelopen zaterdag door Ev. jr. vanuit A'dam Zuid-Oost uitgestippelde fietsroute, leidde ons over een afstand van ruim 45 km o.m. langs riviertjes als het Gein en de Vecht en eeuwenoude plaatsen als Abcoude, Weesp, Nigtevecht, Nederhorst den Berg en Vreeland. Stuk voor stuk plaatsen die een eigen sfeer meedragen. Weesp, met zijn oude straatjes en molens en zijn prachtige uitzicht over de Vecht. En in het plaatsje Vreeland het reeds in de 13e eeuw in opdracht van de bisschop van Utrecht gebouwde Kasteel Vreeland. Ook fietsten we door Abcoude, met zijn mooie, gedeeltelijk beschermde, dorpsgezicht en bezienswaardigheden als molens en een oud fort. Enfin, we hebben met z'n negenen genoten van de fietstocht, lekker weertje en veel gezien, teveel om hier allemaal te noemen. Wel jammer dat Jo. vanwege haar verkoudheid geen puf had om mee te fietsen, maar gelukkig was ze niet te gammel voor het genoeglijke etentje na afloop op het terras van de 'De Eendracht' in Abcoude!

zondag, juni 14, 2020

Even op en nabij de Hondsrug


Onlangs een klein weekje rond gefietst in Drenthe, de mooie Oer-provincie van Nederland. We bivakkeerden daarbij in het dorpje Ees op de Hondsrug. In het land van Bartje zal ik maar zeggen, hoofdfiguur uit de streekromans van Anne de Vries (1904-1964). Het jongetje dat opgroeide in een arm landarbeidersgezin, en zich steeds minder wilde schikken naar zijn lot. Ik dacht me daarbij wel iets te kunnen voorstellen, toen ik daar over die eindeloze akkers stond te turen die destijds met de hand werden bewerkt!

Maar we hebben daar natuurlijk meer gezien dan alleen eindeloos akkerland. Het verhaal van Coevorden bijvoorbeeld in Het Stedelijk Museum aldaar, gevestigd in het Arsenaal. Een boeiende, maar heftige geschiedenis vol oorlog, vernietiging en een eeuwig durende strijd om de macht. Een ontdekkingsreis vanaf de eerste burggraaf tot en met de dag van vandaag.

En in Borger hebben we behalve het grootste hunebed van Nederland, ook het z.g. Hunebedcentrum, een archeologisch museum en kenniscentrum bezocht. We hebben daar o.a. een keientuin bekeken en het z.g. Oertijdpark met een reconstructie van een steentijdhuis.

Tenslotte hebben we ook Bourtange Vesting in zuid-oost Groningen weer eens bezocht. Een fort in het dorp Bourtange, dat omstreeks 1593 is gebouwd in opdracht van Willem de Zwijger. Het oorspronkelijke doel was om de enige weg tussen Duitsland en de stad Groningen te beheersen, die tijdens de Tachtigjarige Oorlog door de Spanjaarden werd gecontroleerd.

zaterdag, juni 06, 2020

Klei- en glijlaag in Noorwegen


In de plaats Alta in het noorden van Noorwegen schoof onlangs een heel stuk aarde met alles erop en erin de oceaan in. Dat zal in ons vlakke landje aan de Noordzee, dat voor een groot deel onder de zeespiegel ligt, niet snel gebeuren. Hier is uiteraard het omgekeerde goed denkbaar.
Aardverschuivingen, las ik, schijnen in Noorwegen wel vaker voor te komen. Dat zou, aldus een plaatselijke geoloog te maken hebben met de ontzilting van de dieper gelegen kleilagen door zoet grondwater. Aan het einde van de laatste ijstijd schijnen grote hoeveelheden klei te zijn afgezet in de diepere lagen. De klei is normaal behoorlijk stabiel, maar door de constante stroom van zoet grondwater (mogelijk door de klimaatopwarming) richting zee spoelt het zout langzaam uit de klei, waardoor de kleilaag instabiel wordt en het hele zaakje gaat glijden.



Een biertje op het terras van ons huisje nabij Trondheim.
Acht huizen zijn daarbij volledig in zee verdwenen nadat ze werden meegesleurd. De grootste aardverschuiving had een reikwijdte van meer dan 600 meter. De getroffen huizen waren vakantiewoningen en stonden bijna allemaal leeg, hulpdiensten die met een helikopter op zoek gingen naar eventuele slachtoffers hebben niemand gevonden, en ook is er niemand als vermist opgegeven.
Ik hoorde plots een luide knal, zegt een lokale bewoner. Toen ik doorhad wat er juist gebeurde, rende ik voor mijn leven. En daar kan ik mij wel het één en ander bij voorstellen.

Ons uitzicht vanuit de woonkamer.
Zelf hebben wij een stuk zuidelijker, nabij Trondheim, een keer in een huisje gezeten dat op de rand van de kustlijn stond. Daar, hoog op de rotsen hadden we vanuit de woonkamer een mooi en praktisch onbelemmerd uitzicht over de oceaan. Wat een sfeer, donker werd het niet of nauwelijks, we hebben dan ook praktisch de hele avond en nacht van het uitzicht zitten genieten. Van een mogelijk dieper gelegen onstabiele klei- en glijlaag hadden we toen gelukkig nog geen benul. Eerlijk gezegd kan ik mij de aanwezigheid daarvan op die locatie ook moeilijk voorstellen. Maar nu ik bovenstaande beelden gezien heb hou ik het zeker ook niet voor onmogelijk!

Sta in ieder geval wat minder onbevangen op de rotsen, je weet nooit wat er allemaal onder zit.

vrijdag, juni 05, 2020

over zeilen en mooie nachten


Bij een zeiltocht op zee naar bijvoorbeeld Noorwegen of de Shetlandeilanden, ben je met een gemiddeld zeiljachtje naar de eerste de beste haven aldaar zo'n 3 à 4 etmalen onderweg. Je moet dus 's nachts ook doorzeilen, daar zit niks anders op. Maar het is niet alleen 's nachts doorzeilen, iemand moet daarbij ook wakker blijven en opletten, helemaal op de drukke Noordzee. Maar juist in zaken als de nachtwacht, die we meestal bij toerbeurten doen, 4 uur op, 4 uur af, zit voor een groot deel de magie van een meerdaagse zeiltocht op zee, zeker bij ideale weersomstandigheden!

Als alles meezit en je met een mooi bakstag windje de donkere nacht in glijdt, de stuurautomaat zijn werk doet, en een majestueuze sterrenhemel zich in het uitspansel openbaart, dan voel je je in je bootje één met het universum. Alles is in harmonie, begrippen als tijd en dimensie bestaan a.h.w. niet meer. Eigenlijk de ultieme manier om helemaal tot je zelf te komen.
Maar ook als de weersomstandigheden minder ideaal zijn, het koud en nat is en de wind aanwakkert en je zeil moet minderen, je rillend zit te smachten naar de aflossing van jou wacht, dan denk je na 4 uur in een warme kooi te hebben geslapen toch weer 'Heerlijk, dat zeilersleventje'.