een mooi stadje aan het water

Het is nog wel bescheiden allemaal, maar eindelijk begint het Waterfront in Harderwijk vorm te krijgen. Alle bedrijven zijn in de laatste jaren overgeplaatst naar het uitgebreide industrieterrein nabij de Lorentzhaven, dus fase 1 zit er nu wel zo'n beetje op. We konden er op eerste pinksterdag al fietsend nog niet bijkomen, maar vanaf de Burgemeester De Meesterstraat, en helemaal vanaf de Flevoweg, waren de ontwikkelingen op het enorme bouwterrein goed te zien. Het geheel zag er vanaf onze afstand veel belovend uit! Een gedeelte van de geplande woningen op het Noordereiland was zo te zien al praktisch klaar, en zal volgens mij zeker op korte termijn worden opgeleverd!

Waterfront Harderwijk, een ambitieus en veel besproken plan dat de kustlijn langs het centrum van de stad in de komende jaren een compleet ander aanzien zal geven. Harderwijk wordt weer een echte stad aan het water met alle voorzieningen die daarbij horen. Harderwijk is onlosmakelijk met het water verbonden. In vroegere tijden bevoer de Hanzestad de Noord- en Oostzee om handel te drijven en brachten de vissers hier o.m. haring en paling aan land. Maar die tijd ligt al vele decennia achter ons, want sinds de opening van de Afsluitdijk in 1933 en de drooglegging van de IJsselmeerpolders daarna, ligt Harderwijk nog slechts aan het resterende randmeer.

En wel aan het prachtige Wolderwijd en Veluwemeer. Tot voor kort werd het beeld van Harderwijk vanaf het Wolderwijd voor een groot deel bepaald door oude industriële bebouwingen. Maar als gezegd, dat is weg, we brengen de stad en het historisch centrum nu weer bij het water. We zijn er nog lang niet, voor het helemaal zover is moet er nog giga veel gebeuren. Maar hoe dan ook, de contouren van het Waterfront in Harderwijk beginnen langzaam maar zeker meer vorm te krijgen. En bovendien heb het gevoel dat er ineens ook een beetje meer vaart in het hele project zit!

door polder en n.w. overijssel

Vanuit Wezep met Ma en Joke rond 11.00 uur vertrokken richting Kampen voor een kort patiënten bezoekje aldaar. Het ëén en ander ging voor Ma op enig moment gepaard met een pittige, om maar niet te zeggen zware traploop exercitie. Maar met behulp van wat trek- en duwwerk van Joke en mij werd het niveauverschil uiteindelijk overbrugt. Jeetje, zo erg hadden we het tot nu toe nog niet meegemaakt, de jaren hebben hun tol wel geëist! Maar zo rond een uur of halfeen waren we dan toch klaar voor fase twee die dag t.w. 'een eindje toeren'. Zelf heb ik geen hekel aan autorijden, en Ma doen we er doorgaans een groot plezier mee. Dan komt ze nog eens ergens zegt ze altijd. Een rondje noordwest Overijssel leek haar wel wat!

Via de N50 zaten we vanuit Kampen al snel in Ens, wat een gat trouwens. Vandaar via Kraggenburg en Vollenhove naar Blokzijl voor de lunch in Grand Café/Restaurant 'Prins Mauritshuis'. Ik had de auto dichtbij geparkeerd, maar het was voor Ma toch nog een moeilijke en te lange exercitie. Maar eenmaal binnen, buiten op het terras was te koud, kwam ze snel weer op adem. Door een misverstandje in de keuken moesten we vrij lang op onze bestelling wachten. Joke had enkel soep besteld, en dat hadden ze als een voorgerecht behandeld. Het desastreuze gevolg was dat Ma een beetje lang op haar uitsmijter ham/kaas moest wachten, en ik op m'n twee kroketjes met brood. Bijna 92 jaar, maar nog knap ongedurig, pa zou volgens haar allang zijn opgestapt! Wel lachen trouwens, want toen ze eindelijk achter haar fel begeerde uitsmijter zat, werd die met de grootst mogelijke moeite maar voor de helft weggewerkt. Maar goed dat ik nog een gaatje tussen de twee kroketten overgehouden had, anders had de andere helft daar nu nog gelegen. Tegen de regels in heb ik de auto daarna maar voor de deur gezet, kon ze zo instappen.

Het rondje Weerribben was genieten voor haar, en niet alleen voor haar trouwens. Wat een prachtig natuurgebied is dat toch. Met een rustig gangetje zijn we via Scheerwolde over een mooi schilderachtig, maar erg smal weggetje naar Ossenzijl gereden, en vervolgens verder over een dijkje via Blankenham terug, richting Blokzijl en Vollenhove. Daar hebben we de afslag richting Zwartsluis genomen, en zijn we verder via Hasselt, 's-Heerenbroek en Westenholte naar Katerveer bij Zwolle gereden, en vandaar over de A28 terug naar Wezep, waar we rond halfvijf aankwamen. En daar hebben we samen met Ma, die totaal uitgeteld maar toch ook voldaan volgens haar zeggen, in haar stoel was neergezegen, ter afsluiting nog maar een pikketanisje genomen.

(De berichten over de gezondheid van Ma werden bij mij gistermiddag, terwijl ik net dit stukje aan het schrijven was, geactualiseerd. Tijdens het haast reguliere bloedprikken van de laatste tijd, is gisteren vastgesteld dat ze een extreem laag HB-gehalte had. Bloedtransfusie was geboden, en wel direct! Haar ademtekort en totale vermoeidheid bij de geringste inspanning tijdens ons toertje eergisteren, lijkt me daarmee wel verklaard!)

bejaarde Plataan in Staverden

Uitgaande van het feit dat een boom gemiddeld ca. 2,5 cm per jaar in omvang groeit, schat ik de leeftijd van de imposante Plataan op landgoed Staverden, die volgens mij op ooghoogte wel een omvang heeft van 5,5 à 6 meter, op zo'n 220 à 240 jaar. Als we het zeker willen weten moeten we hem omzagen en de jaarringen tellen, maar dat zou een doodzonde zijn. Hoewel ze de Plataan in het verleden voor de zekerheid maar een steuntje hebben gegeven onder zijn enorme, tot ver over de gracht reikende zijtak, ziet de boom er nog goed uit. Die gaat nog vele jaren mee denk ik. In het midden oosten kunnen Platanen zomaar een paar duizend jaar oud worden, hoewel dat denk ik wel een ander soort Plataan is.

We hebben in alle jaargetijden al vele wandelingen gemaakt op landgoed Staverden, het is nooit hetzelfde daar, het blijft boeien. Maar de malle aap die ik vanuit het prieeltje op de stam van de Plataan zag zitten, ontdekte ik daar onlangs voor het eerst!

over architecturale misbaksels

Anders kijken naar architectuur, hoe doe je dat? Ik wil er eigenlijk helemaal niet aan. Het voelt een beetje als het over boord zetten van alle aangeleerde begrippen over esthetiek, volume's, verhoudingen, vormgeving, constructies, materialen, kleurstellingen en weet ik allemaal niet wat nog meer. Toch schijnt 'slechte' architectuur bezig te zijn aan een internationale opmars. Mislukt bestaat niet, want 'slechte' architectuur is altijd nog beter dan 'saaie' architectuur!? Slechte of saaie architectuur, sowieso een controversieel begrip lijkt me!

De Belg Hannes Coudenys ergerde zich aan alle architecturale misbaksels in zijn land, zelfbouwland pur sang, maar was er tegelijk door gefascineerd. In 'Ugly Belgian Houses' een onlangs door hem uitgebracht boekje, heeft hij de vijftig, volgens hem lelijkste huizen van België gebundeld. Een ode aan de bakstenen wanorde, aldus Hannes Coudenys, omdat lelijk dus nog altijd beter is dan saai! Het boekje is dan ook niet zomaar een verzameling lelijke huizen, maar tevens een reflectie op de soms surrealistische ruimtelijke ordening en architectuur in België en op de universele beleving van schoon- en lelijkheid.

Maar in Nederland kunnen we er ook wat van. Met de economische crisis is ook hier de fascinatie voor een scala aan architectonische en stedenbouwkundige mislukkingen gekomen. Vele miskleunen waar vaak ook niks meer in of mee gebeurd. Slopen is bij gebrek aan financiën doorgaans geen optie, de z.g. fascinatie lijkt dus ook een kwestie van opportunisme. De organisatie 'Failed Architecture' onderzoekt dit soort missers in de architectuur en stedenbouw. Met het onderzoek wil 'Failed Architecture' nieuwe perspectieven bieden op de onderzochte locaties. Het onderzoek doet ze o.m. ter plekke door middel van workshops en lezingen, waarbij de lokale gemeenschap wordt betrokken. Via de website failedarchitecture.com deelt ze de resultaten met de vak gemeenschap en een breed publiek. En omdat architectuur in de ontwikkeling van (grote)projecten slechts een component is, een radertje in een ingewikkeld mechaniek, biedt de site ook een platform voor bredere discussies over architectuur en stedenbouw.

Min of meer door overdaad gedwongen, zouden we moeten leren gebouwen als gebruiksobjecten te zien, waaraan je naar behoefte eindeloos aan kan blijven sleutelen. Dus niet streven naar volmaakte composities, op zich niet zo'n gekke gedachte. Het probleem schuilt in onze perceptie van een gebouw of buurt. Zolang we vinden dat een gebouw en/of buurt af moet zijn, en moet voldoen aan een universele beleving van schoonheid en geborgenheid, zijn er vele mislukkingen te melden. Laten we daarom maar leren lachen om lelijke projecten, door de potentie van lelijkheid te tonen. Moeilijk, de middelen ontbreken momenteel kennelijk om het één en ander goed en adequaat aan te pakken, en daarom kletsen we nu met z'n allen de nood maar om naar een deugd!

trouwe metgezel is niet meer

Elf jaar heeft Teun lief en leed in de familie, in de meest ruime zin van het woord, gedeeld. Praten kon hij niet, en blaffen deed hij slechts sporadisch. Toch had ik het gevoel dat we elkaar wel begrepen, als hij me aankeek met die prachtige trouwe bruine hondenogen. Vaak ontmoete we elkaar in de buurt van een koelkast, een plakje worst had hij dan doorgaans snel bij mij gescoord!

Op Hemelvaartsdag hoorden we van onze dochter dat Teun tijdens een boswandeling door z'n poten was gezakt. Zomaar, hoewel hij de laatste tijd wel een beetje aan het sukkelen was. Een nachtje aan het infuus bij de dierenarts bracht even wat soelaas, maar toen Joke en ik hem j.l. zondag even opzochten vertoonde hij niet of nauwelijks nog enige vorm van spirit. Als vanouds kwam hij ons zowaar nog wel even tegemoet lopen toen we binnenkwamen, maar hij lag even snel weer uitgeteld op z'n matje. Het zag er allemaal somber uit! Gekweld door inwendige bloedingen en meer ellende, is Teun gistermorgen bij de dierenarts uit zijn lijden verlost.

Hoewel Teun niet de hond van Joke en mij was, voelen we het gemis. Teun zit in ons hart en blijft in ons hart, net als elke andere dierbare. De band en de herinneringen die we aan hem hebben, zullen we denk ik niet snel vergeten. Het slijt ongetwijfeld, maar er zullen zich altijd momenten of situaties voordoen dat we met weemoed aan Teun terug zullen denken. (Zie trouwens ook in mijn blogarchief een stukje over 'Teun' van 12 augustus 2006).
Vanmorgen hebben we Teun met enig gevoel voor pathos in onze tuin begraven. Daar liep hij vaak enthousiast te darren en het hondje van de buren te sarren. De meest betrokkene waren aanwezig, of zoals gezegd, de familie in de meest ruime zin van het woord. Een mooi en waardig afscheid van Teun, die elf jaar lang sowieso de trouwe en lieve metgezel is geweest van Christa, Jeanne, Kim, Brend, Jan, Joke, ondergetekende en weet ik allemaal niet wie nog meer!

Veluwse verjaardagssmikkels

Wel lachen natuurlijk als iedereen iedereen voor de gein feliciteert met zijn of haar verjaardag. Daar kon je uiteraard op wachten als je een familiebijeenkomst een familieverjaardag noemt. Een enigszins typisch verschijnsel binnen de familie v.D. waar we vorig jaar na enig gesoebat mee begonnen zijn. (Zie in mijn blogarchief stukje 'Gein in de Betuwe' van 26 mei 2014). Niet meer de verjaardag vieren bij de persoon in kwestie thuis, maar gewoon één keer per jaar voor iedereen ergens in één of andere horecagelegenheid.

Gisteren was dat dus in Putten in het Hampshire Hotel 'Mooi Veluwe' nabij de buurtschap Koudhoorn, alwaar we rond 11.00 uur werden verwelkomd met koffie of thee en gebak. Na dit gebeuren, het zal een goed uurtje later geweest zijn, verhuisden we voor de brunch naar een lange tafel in het restaurant, alwaar we met genoegen tot een uur of drie hebben zitten smikkelen en ouwenelen. Jammer trouwens dat we vanwege de regen niet op het terras terecht konden, maar het was niet anders.

Na drieën hebben we buiten, het was inmiddels droog geworden, wat foto's gemaakt en nog een poosje staan keuvelen. Maar even over halfvier was het voorbij en ging een ieder weer zijns weegs. Het was best wel gezellig, maar wat mij betreft houden we de verjaardagen weer gewoon als vanouds bij iedereen thuis! Voor mij hoeft dat geregel op deze manier niet, niets is verplicht, als je geen zin hebt om je verjaardag te vieren of fysiek op een verjaardag te verschijnen, dan doe je dat toch lekker niet. Geen probleem, even goede vrienden!

Zeenatuurgebied Klaverbank!

Greenpeace heeft deze week weer tientallen loodzware keien op de bodem van de 'Klaverbank' gestort, las ik in de krant. Ze willen met deze actie afdwingen dat Nederland het zeeleven beter beschermt. De 'Klaverbank' is een belangrijk natuurgebied in de Noordzee, het wordt gezien als de kraamkamer voor het leven in zee. Het is een z.g. habitatrichtlijngebied dat valt onder de ‘riffen van open zee’. Het is een zeegebied van circa 1.235 km² op circa 160 km ten noord­westen van Den Helder. In de Staatscourant van 12 september 2014 staat over dit zeenatuurgebied het volgende:

Dit gebied zal als speciale beschermingszone in de zin van artikel 3, eerste lid, en artikel 4, vierde lid, van Richtlijn 92/43/EEG (Habitatrichtlijn) worden aangewezen als Natura 2000-gebied onder de naam ‘Klaverbank’.

In genoemde artikels inzake de instandhouding van de natuurlijke habitats en de wilde flora en fauna volgens Richtlijn 92/43/EEG ofwel de Habitatrichtlijn, las ik het volgende:

Artikel 3
Lid 1. Er wordt een coherent Europees ecologisch netwerk gevormd van speciale beschermingszones, Natura 2000 genaamd. Dit netwerk, dat bestaat uit gebieden met in bijlage I genoemde typen natuurlijke habitats en habitats van in bijlage II genoemde soorten, moet de betrokken typen natuurlijke habitats en habitats van soorten in hun natuurlijke verspreidingsgebied in een gunstige staat van instandhouding behouden of in voorkomend geval herstellen.
Het Natura 2000-netwerk bestrijkt ook de door de Lid-Staten overeenkomstig Richtlijn 79/409/EEG aangewezen speciale beschermingszones.

Artikel 4
Lid 4. Wanneer een gebied volgens de procedure van lid 2 tot een gebied van communautair belang is verklaard, wijst de betrokken Lid-Staat dat gebied zo spoedig mogelijk, doch uiterlijk binnen zes jaar, aan als speciale beschermingszone en stelt hij tevens de prioriteiten vast gelet op het belang van de gebieden voor het in een gunstige staat van instandhouding behouden of herstellen van een type natuurlijke habitat van bijlage I of van een soort van bijlage II alsmede voor de coherentie van Natura 2000 en gelet op de voor dat gebied bestaande dreiging van achteruitgang en vernietiging.

Een beetje normaal spreektaal gebruik is meestal niet aan de orde in dit soort ambtelijke stukken. Mogelijk draaien ambtelijke molens daarom ook vaak zo traag. De eerste keer dat ik over de 'Klaverbank' schreef was op 8 oktober 2011 (Zie mijn blogarchief). Het Ministerie van Economische Zaken is alle goede bedoelingen ten spijt, na bijna 4 jaar nog niet veel verder gekomen dan een z.g. mariene ontwerpaanwijzingsbesluit Natura 2000. Als ze in het bedrijfsleven met zo'n tempo zouden werken zaten we allemaal al aan de bedelstaf. Maar goed, ondanks de stroperige aanpak lijken de ontwikkelingen rond de 'Klaverbank' en Natura 2000 me niet ongunstig!

De actie van Greenpeace lijkt me deze keer echter een beetje zinloos, al vestigen ze zo uiteraard wel weer even de volle aandacht op de 'Klaverbank'. Maar grote stenen dumpen in een gebied dat al vergeven is van stenen in allerlei formaten, lijkt me niet echt zinvol. De commotie onder de vissers begrijp ik dan ook niet echt, die moesten in het gebied van de 'Klaverbank' immers altijd al rekening houden met gevaren van grote obstakels op de zeebodem. Bovendien heeft Greenpeace ook de coördinaten van de gedumpte stenen publiekelijk gemaakt. Ik heb begrepen dat een Urker visser inmiddels aangifte heeft gedaan, ben benieuwd wat er op korte termijn uit de gerechtelijke hoed komt. Volgens advocaat en hoogleraar Internationaal strafrecht Geert-Jan Knoops, maken de vissers die aangifte doen of een kort geding aanspannen tegen Greenpeace vanwege de stenendump in de Noordzee, een reële kans die zaken te winnen.

Maar hoe dan ook, het is me zo langzamerhand wel duidelijk dat het voor iedereen, zowel vissers als natuurorganisaties, het beste is, dat de 'Klaverbank' met zijn specifieke leefomgeving z.s.m. als een volwaardig Natura 2000 gebied wordt gezien.

Kruishaarse- of -haarder Berg

Het is zondagochtend vroeg stil op het Kruishaarderpad nabij Driedorp, strak blauwe lucht, geen zuchtje wind en vogelzang alom. Vreemd, het gefluit, getjilp en gekwetter lijkt de stilte te accentueren. De mooiste stilte draagt altijd het geluid van verre vogelzang las ik eens ergens. Helemaal mee eens, maar ook vogelzang van nabij doet de stilte voor mijn gevoel intenser beleven. Wel een totaal andere sfeer op het Kruishaarderpad dan een paar dagen geleden, toen hier de dreiging van onweer, regen en wind de dienst uitmaakte. (Zie m'n stukje 'attracties en beslommeringen'). Eens kijken of we deze keer iets meer van de Kruishaarse- of haarder Berg te zien krijgen.

Nou dat viel ons eerlijk gezegd tegen. Natuurlijk, de omgeving van de berg en het Kruishaarderpad is prachtig, maar we wilden de berg zien. Wat het is wisten we zo ongeveer wel, daar heb ik het in eerder genoemd stukje al over gehad. We wilden nou gewoon door of om de berg heenlopen. Maar dat ging niet, de berg bevindt zich op een volledig afgesloten terrein. Er staat enkel alleen een informatiebord over de berg aan het Kruishaarderpad, verder niks. Ja een hoop bomen en ondoordringbaar struikgewas achter de omheining, en verderop een plasje en iets dat wat van een glooiing in het maaiveld weg heeft. Dat was het, verder viel er niets van de berg of een toegang tot het gebied van de berg te ontdekken. Tegen beter weten in, zijn we nog een eind het Kruishaarderpad op gewandeld, nogmaals prachtig daar, maar de Kruishaarse Berg of hoe het ook wordt genoemd, geraakte tijdens de wandeling alsmaar verder achter ons!

attracties en beslommeringen

De ooit enkel als zussen- en schoonzussendag begonnen combi, werd na verloop van tijd een zussen-/schoonzussen- en broersdag. En inmiddels heb ik voor de tweede keer op rij de combi zussen-/schoonzussen-/broers- en zwagerdag meegemaakt. (Zie voor de 1e keer in mijn blogarchief stukje 'tijdreis met boot en stoomtram' van 11 mei 2014). Het is dus nu gewoon een familiedag zal ik maar zeggen, waar we er jaarlijks nog een paar van hebben. 't Was heel gezellig, maar ik kan me toch ook voorstellen dat de dames aanvankelijk wat anders voor ogen stond. Het bijzondere van zussendagen lijkt mij, is dat je als meiden onder elkaar vaak tot heel andere gesprekken komt. Voor jongens onder elkaar geldt dat in ieder geval, weet ik uit ervaring door mijn vele zeilweekendjes. Maar goed, het gaat zo als het gaat, ook een familiedag is oké, helemaal als zo'n dag enigszins hilarisch verloopt, zoals dinsdag j.l. 5 mei het geval was.

Op Jan uit Leiden na, onze geliefde maar notoire 'te laat' komer, deze keer maar drie kwartier, had het hele gezelschap zich rond halfelf 's morgens voor de koffie verzameld op het terras van Landwinkel 'De Maaneschijn' in buurtschap Appel. Landwinkel is een coöperatie van samenwerkende boeren met een boerderijwinkel, met pure en (h)eerlijke streekproducten. De familie van Maanen verkoopt daar zijn eigen producten en de producten van de aangesloten boeren. Ze hebben vooral veel aandacht voor duurzaamheid, dier welzijn en uiteraard de smaak. Ze weten waar het product is gemaakt, door wie en op welke manier!
De weersverwachting voor de komende uren was belabberd. Een blik in het zwerk en de kolkende cumulus bewolking, deed ernstig vermoeden dat er een vloot met zure appels in volle vaart op ons afkwam. Maar voorlopig zaten we op ons terrasje nog droog en lekker uit de wind, piepte er zelfs zo af en toe een vrolijk zonnetje door het wolkendek, en smaakte de koffie met appelgebak ons uitstekend.

Bijgaande tekening van de Kruishaarderberg is door Heleen Bijvank (Nijkerk, 1966) gemaakt. Het monumentale werk in gemengde techniek is door zijn gelaagdheid een transparante verbeelding een mooie artistieke impressie van de berg. Een wandeling om en nabij de Kruishaarderberg, zuidoostelijk van het centrum van Nijkerk nabij Driedorp, was de volgende attractie. De meesten van ons hadden uit hun kinderjaren nog mooie herinneringen aan dit raadselachtige puistje in het landschap.

Het is eigenlijk geen berg maar een omwalde ruitvormige akker van ongeveer anderhalve hectare groot. Aan de zuidzijde van de akker zijn de wallen het hoogst (tot maximaal 6 meter boven het maaiveld). Over het ontstaan en de functie van de Kruishaarderberg zijn diverse studies en theorieën in omloop. Een tijdelijk militair kamp, een veekraal of een omheinde akker. Wie het weet mag het zeggen, maar ik ga er in dit stukje maar niet verder op door. De oudste vermelding van het zand van 'Cruyshaer' schijnt terug te vinden te zijn in een bron uit 1560! Maar goed, wat het ook mag zijn, we zullen het gaan zien.

Het was knap lastig parkeren op de Deuverdenseweg, en toen we al het blik eindelijk her en der in de berm waren kwijtgeraakt, durfden we vanwege de dreigende lucht niet aan de wandeling te beginnen. Enkele waaghalzen zijn nog wel een eindje het Kruishaarderpad opgelopen, maar toen het steeds dichterbij begon te donderen, waren ze snel weer terug bij de achterblijvers. Jammer, niks aan te doen, dan maar gauw naar de volgende attractie. Daar zitten we binnen en zijn we in ieder geval niet gevoelig voor weersbeslommeringen.

Aangekomen bij het 'Oude Ambachten en Speelgoedmuseum' in Terschuur, werden ons op een enigszins tenenkrommende manier een aantal huisregeltjes meegedeeld door een aardige, maar beetje pedante kletsmajoor achter de kassa. Hij wenste ons verder overigens ook nog veel kijkplezier. Dank je, maar we willen hier om te beginnen eerst een hapje eten. Dat kon, hij zou voor ons wel een paar tafeltjes aan elkaar schuiven. De bestelling ging een beetje chaotisch, maar uiteindelijk hadden we allemaal wat we wilden. Buiten was het aangekondigde noodweer inmiddels losgebarsten!

Na de lunch begonnen we allemaal in ons eigen tempo aan de tocht door het museum. Een behoorlijke tocht kan ik wel zeggen, het museum heeft in totaal ruim 4000 m2 expositieruimte, bestaande uit een oude ambachtengedeelte en een antiek speelgoedgedeelte. Werkelijk duizenden aan oude ambachten gerelateerde voorwerpen als gereedschappen, werktuigen en huishoudelijke artikelen. Ik las dat er in totaal ongeveer 160 ambachten zijn opgenomen, zoals o.m. een kaasmaker, oude smid, meubelmaker, scharensliep, mandenvlechter, leerlooier, kantkloster, zilversmid. En de verzameling van oud en antiek speelgoed deed er weinig aan onder, ook hier was het één en al nostalgie wat de klok sloeg. Meccano, bootjes, poppenhuisjes, stoommachientjes en ga zo maar door. Ergens zag ik een bordje hangen met de tekst: Hoe meer je herkent, hoe ouder je bent! En zo is het maar net. Maar naar een paar uurtjes hadden we het wel gezien daar. Het was inmiddels weer bijna droog geworden, dus allee, naar de auto's en de volgende attractie.

Het bevrijdingsconcert in de Kruiskerk in Nijkerk zou halfvier beginnen. Maar bij binnenkomst kregen we te horen dat het nu slechts de generale repetitie van het projectkoor betrof. Het echte concert samen met het Nijkerks Stedelijk Fanfarecorps, zou 's avonds pas zijn. Maar als we wilden mochten we de repetitie rustig bijwonen. Mooi, we waren er nu toch eenmaal. En daar zaten we dan in die grote lege kerk, later kwamen er trouwens nog wel wat meer mensen bijzitten. De repetitie o.l.v. Bart Houtman uit Nijkerk begon met wat gebruikelijke inzingoefeningen, waarna met een paar coupletten van het lied 'Vrijheid' van R. Stoop & H. Reinold het echte werk begon. Regelmatig werd er afgeslagen en weer opnieuw begonnen, het had meer van een reguliere repetitie weg dan van een generale. Collectief waren we dit gedoe na een goed kwartiertje helemaal zat, ze doen hun best maar, maar wij gaan er vandoor. Bovendien was het zonnetje inmiddels ook weer lekker doorgebroken, tijd dus voor een attractieve versnapering op een leuk terrasje!

Het zonnetje was weliswaar mooi doorgebroken, maar het waaide nog als een gek. Evengoed hebben we op het Plein toch een tijdje op het terras van 'Eight' gezeten. Maar echt aangenaam was het nog niet. Hoop herrie, alles stond te klapperen en te rammelen in de wind, en je glas moest je goed vasthouden. Een paar diehards bleven nog een tijdje zitten, maar de meesten zaten al snel weer binnen. Toch was het ons 'finest hour' zal ik maar zeggen, gewoon eventjes gezellig ouwenelen met een drankje en een beetje naar het diner toegroeien.

In Restaurant/Grand Cafe 'Peacock's' in de Kolkstraat, even om de hoek, lag de slotattractie van de dag beschoren t.w. het gezamelijke diner. Vanaf onze zitplaatsen aan een lange tafel voor het raam, zagen we aan de overkant van de Kolkstraat het huis waar onze (schoon)moeder in 1918 ter wereld kwam en waar ze haar jeugd heeft doorgebracht. Het staat te koop zagen we, we vroegen ons af voor de hoeveelste keer dat wel niet voor het meer dan een eeuw oude huis zou zijn.

Het was ontzettend druk in het restaurant, veel te druk kwamen we later achter. Wachten en nog eens wachten, we hebben daar dik 3,5 uur gezeten voor een eenvoudige maaltijd. Het was trouwens lekker allemaal en ook best gezellig, maar toch vonden we het allemaal te lang duren. Op een gegeven moment konden we natuurlijk nog moeilijk terug krabbelen. Bovendien zagen we dat de bediening zich een slag in de rondte werkte. Het was niet anders!
Toen we hadden afgerekend en eindelijk weer buiten stonden met z'n allen, hebben we Christien bedankt voor de organisatie en afscheid genomen van elkaar. De meesten moesten nog een stukje rijden, Aalten, Amsterdam, Harderwijk, Nijkerk, Leiden en Zaltbommel. Maar ach, wat is nou ver na zo'n leuk dagje met z'n elfen vol attracties en beslommeringetjes?

over een kleurrijke kakofonie

Over het bijzondere gebouw van Beeld & Geluid in Hilversum heb ik al vaker wat geschreven. Zie o.m. in mijn blogarchief stukje 'beeld en geluid' van 13 december 2006, een kleine 2 weken na de opening door koningin Beatrix. Sindsdien ben ik vaker in dit prachtige gebouw geweest. Het is een soort museum waar ze ons collectieve audiovisuele geheugen bewaren en onderhouden van meer dan een eeuw Nederland in beeld en geluid. Het is uiteraard ook het enige voorbije tijdperk dat tot nu toe in bewegend beeld en geluid bestaat. Een bron van informatie en vermaak voor de professionele gebruikers, het onderwijs en het algemeen publiek. De enige plek in Nederland die letterlijk dienst doet als monument voor de media en de makers. Waar momenten en gebeurtenissen worden bewaard die we niet mogen vergeten, en waar bezoekers een onvergetelijke dag kunnen gaan beleven!

Een onvergetelijke dag heb ik daar tot dusver nog niet beleeft. Integendeel zou ik bijna zeggen, ik ben er tot op heden geloof ik 4 of 5 keer geweest, maar ik heb het evenzo vele keren een min of meer teleurstellende ervaring gevonden, met name de attractie Experience. Daar is gewoon teveel van alles, behalve structuur. Altijd druk en chaotisch. Ik zie, zal ik maar zeggen door de bomen het bos niet meer. De capaciteit van de attracties is vaak zo ontoereikend, dat als je zou willen, je eigenlijk nergens goed aan kunt deelnemen. En dan de alom knipperen schermen en lichtjes in die schemersfeer, om scheel van te worden. Bij elk gepland bezoek heb ik steeds gedacht dat de kermisachtige sfeer inmiddels wel verdwenen zou zijn, maar niks hoor, het blijft in mijn beleving een kermis. Maar voor ik helemaal als een verzuurd fossiel wordt versleten, wil ik toch ook wel iets positiefs melden over Beeld & Geluid. Ze hebben daar uiteindelijk heel wat meer te bieden dan alleen maar dat amechtige Experience!

Het gebouw is bijvoorbeeld ook voorzien van een paar theaterzalen, en dat zijn oases van rust in deze malle toko. Gewoon lekker kijken naar een tekenfilmpje van Buurman en Buurman, of naar iets serieuzer's van Andere Tijden, bijvoorbeeld over ons koloniale verleden in Indonesië. Maar ook een eeuw Nederland in vogelvlucht was prachtig. Over geschiedenis en de z.g. vooruitgang gesproken! En zo heb ik afgelopen zondagmiddag in Beeld & Geluid toch weer enkele uren met plezier doorgebracht.

florissant rondje in het zadel!

Een mooie voorjaarsdag, wat doet dat eigenlijk met je? Veel, en daar voel ik mij heel senang bij. Toen ik gisteren met mijn geliefde een stukje achter m'n neus aan fietste, speelde me geregeld het refrein van 'Wie döt mie wat' door het hoofd. Een prachtig liedje in het Drents van Daniël Lohues (1971) over een genoeglijk fietstochtje waarvan het refrein als volgt gaat:

wie döt mij wat, wie döt mij wat
wie döt mij wat vandage 'k
heb de banden vol met wind
nee ik heb ja niks te klagen
wie döt mij wat, wie döt mij wat
wie döt mij wat vandage
'k zol haost zeggen, jao het mag wel zo.

Voorts kreeg ik op enig moment een visioen van een lekker boutje aan het spit, toen ik de vele wroetplekken van Everzwijnen langs ons pad zag. Eigenlijk een visioen dat voor m'n gevoel meer bij de herfst past, maar ja het was niet anders. Ik moest een beetje aan Astrix en Obelix denken, die wisten wel raad met de zwijntjes. Maar gelukkig kwam ik door het kwetteren van de vogeltjes weer snel bij zinnen! Stil op een bankje hebben we even zitten luisteren naar de ruisende voorjaarszang van het woud. Pedaleren in de natuur, wat is er nog mooier?

hoogbouw architectuur in Vals

Naast vele architectuur prijzen heeft de Amerikaanse architect Thom Mayne (1944) in 2005 ook de prestigieuze 'Pritzker Prize' gewonnen. De Nobelprijs voor de architectuur zal ik maar zeggen. Geen kleine jongen dus in zijn vakgebied, een heuze starchitect!
Gisteren las ik in de Volkskrant in een stukje van de buitenlandredactie, dat zijn bureau 'Morphosis Architects' in Los Angeles middels een prijsvraag, waaraan acht architectenbureaus deelnamen, de ontwerpopdracht heeft verkregen voor een hotel in het Zwitserse dorpje Vals.

In Vals, een afgelegen dorpje in een dal op ongeveer 1250 meter hoogte in het Zwitserse kanton Graubünden, ben ik wel eens geweest. Het dorpje telt ongeveer duizend inwoners en duizend schapen. Daarnaast hebben ze daar nog kuuroord 'Therme Vals', een architectonisch juweeltje, in 1986 door de Zwitserse architect Peter Zumthor ontworpen. Hij heeft daar destijds in opdracht van de gemeente Vals een modern, in het landschap passend bouwwerk laten verrijzen. Een bouwwerk dat zich als het ware organisch gevoegd heeft in de hellingen.

Mooi allemaal, maar wat een paar Zwitserse vastgoedmagnaten daar kennelijk nog schijnen te missen zijn ongeveer duizend hotelbedden! Het moet lux, ze mikken n.l. op een schatrijk publiek uit Azië en de Golfstaten, dat zich niet laat afschrikken door prijzen van een kleine 1.000 euro tot zo'n 24 duizend euro per kamer per nacht! Absurd? Ik vind van wel ja, kijk eens om je heen in de wereld denk ik dan. Aan de andere kant verbazen me dit soort ontwikkelingen nauwelijks. Trouwens je zal als architect maar zo'n opdracht krijgen, een uitdaging om je vingers bij af te likken!

Starchitect Thom Mayne heeft een ontwerp gepresenteerd dat door critici al als een 'spiegelende middelvinger' is omschreven. En ook dat verbaast me nauwelijks. Starchitect of niet, hoe haal je het in je hoofd om in zo'n afgelegen dorpje een hotel van 381 meter hoog te ontwerpen, nota bene even hoog als het Empire State Building in New York. Wat een megalomaan gepruts, zeker slecht geslapen!
Thom Mayne omschrijft zijn ontwerp in lyrische bewoordingen. 'Het hotel is een minimalistisch werk dat de omgeving herhaalt en de toeschouwer een gespiegeld, gefragmenteerd beeld op het landschap biedt.' De toren gaat met 'een reflecterende huid en rank profiel' op in de rustieke omgeving, en 'keert de vallei en de hemel om'.
Door al dat gespiegel van de omgeving in de gevels van de 381 meter hoge wolkenkrabber, zou je het gebouw dus nauwelijks als zodanig ervaren, het lost op in de omgeving. In eerste instantie dus gewoon ram-bam, en vervolgens de ontkenning! Het is niet zo moeilijk om deze gedachtengang te volgen. Uiteraard oogt een zwaarmoedig gematerialiseerd en gedetailleerd bouwwerk van dergelijke afmetingen prominenter in de omgeving. Maar welke materialen en detaillering je ook toepast, een megalomaan bouwwerk van deze orde kan je in een dergelijke omgeving niet of nauwelijks minimaliseren. Alleen al door de enorme slagschaduw zal dit om en nabij de 300 miljoen euro kostende hotelletje in het afgelegen dorpje Vals blijven detoneren!

Er is veel kritiek en weerstand tegen dit plan las ik. Begrijpelijk en terecht lijkt mij. De inwoners van Vals kunnen het project nog middels een referendum tegenhouden. Het plan schijnt te zijn vervat in een bestemmingsplan waarover de inwoners van Vals zich in de herfst mogen uitspreken. 't Zal mij benieuwen wat het wordt!