Het is zondagochtend vroeg stil op het Kruishaarderpad nabij Driedorp, strak blauwe lucht, geen zuchtje wind en vogelzang alom. Vreemd, het gefluit, getjilp en gekwetter lijkt de stilte te accentueren. De mooiste stilte draagt altijd het geluid van verre vogelzang las ik eens ergens. Helemaal mee eens, maar ook vogelzang van nabij doet de stilte voor mijn gevoel intenser beleven. Wel een totaal andere sfeer op het Kruishaarderpad dan een paar dagen geleden, toen hier de dreiging van onweer, regen en wind de dienst uitmaakte. (Zie m'n stukje 'attracties en beslommeringen'). Eens kijken of we deze keer iets meer van de Kruishaarse- of haarder Berg te zien krijgen.
Nou dat viel ons eerlijk gezegd tegen. Natuurlijk, de omgeving van de berg en het Kruishaarderpad is prachtig, maar we wilden de berg zien. Wat het is wisten we zo ongeveer wel, daar heb ik het in eerder genoemd stukje al over gehad. We wilden nou gewoon door of om de berg heenlopen. Maar dat ging niet, de berg bevindt zich op een volledig afgesloten terrein. Er staat enkel alleen een informatiebord over de berg aan het Kruishaarderpad, verder niks. Ja een hoop bomen en ondoordringbaar struikgewas achter de omheining, en verderop een plasje en iets dat wat van een glooiing in het maaiveld weg heeft. Dat was het, verder viel er niets van de berg of een toegang tot het gebied van de berg te ontdekken. Tegen beter weten in, zijn we nog een eind het Kruishaarderpad op gewandeld, nogmaals prachtig daar, maar de Kruishaarse Berg of hoe het ook wordt genoemd, geraakte tijdens de wandeling alsmaar verder achter ons!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten